Α πολυ ομορφα νεα.
Αντε, θα βγαλουν κι αυτοι το ομωνυμο τους.
Φθινοπωρο + Μαρς Βολτα = οτι καλυτερο.
Θα πει κανείς πρώτες εντυπώσεις; 
Μονο εσυ κι εγω φαινεται να τους ακουμε πια 
Δεν εχω ακουσει ακομα το αλμπουμ, θα περιμενω να βγει επισημα. Απο αυτα που εχω ακουσει, πρωτον χαιρομαι που ακουγεται ακριβως οπως θα περιμενα την συνεχεια του λατρεμενου Noctourniquet. Δευτερον, λατρευω και τα τρια τραγουδια που εχω ακουσει, με αγαπημενο μου το Graveyard Love μεταξυ των τριων.
Blacklight Shine 9
Graveyard Love 10
Vigil 10
Με μισές ακροάσεις γιατί δεν είμαι σπίτι ξεχώρισα αυτά:
Que dios te maldiga mi corazón
Cerulea
No Case Gain
Equus 3
Και φυσικά λατρεύω Graveyard Love! Το Vigil όχι και τόσο
Να πω κι εγώ μία παρόλα, που το έχω αγαπήσει το αλμπουμάκι. Αρχικά, παρά τα 14 κομμάτια του, κρατάει ένα τιμιότατο 44άλεπτο, και κυλάει νεράκι. Πολύ προσεγμένη παραγωγή, εξαιρετικές φωνητικές μελωδίες, και μία όμορφη ενσωμάτωση πολλών διαφορετικών ήχων. Ακούγεται σύγχρονος ο δίσκος ηχητικά, και δεν δίνει την εντύπωση ότι τον έβγαλαν για να τον βγάλουν. Λάτιν διάθεση, chill διάθεση, ροκιές, pop, κοκ… δεν συμμαζεύεται.
Τα περισσότερα κομμάτια είναι πολύ όμορφα, ίσως είναι ο πιο ευκολοάκουστος δίσκος που έχουν βγάλει. Έχω την εντύπωση ότι έχει όλη την pop funk και laid back φρεσκάδα που θα ήθελαν να βγάλουν οι RHCP με το Unlimited Love.
Αγαπημένα κομμάτια ως τώρα το Blacklight Shine, το Graveyard Love, Blank Codolences, Vigil (το “James Blunt” κομμάτι του δίσκου, θα το λέω συνέχεια), Palm Full of Crux, No Case Gain, και το Collapsible Shoulders, που για κάποιο λόγο στη φωνητική γραμμή μου θυμίζει πολύ το Rocket Man
Φοβερός δίσκος, από κάθε άποψη!
Εμένα που το αγαπημένο μου είναι το πρώτο τους, να το ακούσω?
Είναι σαφώς λιγότερο φρενήρες και διασπασμένο, πολύ πιο χαλαρό και moody, και δεν είναι prog, ούτε με την τυπική ούτε την επιθυμητή έννοια. Ωστόσο, αν σ’ αρέσει να ξαφνιάζεσαι θετικά από ένα συγκρότημα, προτείνεται. Η συνθετική διαίσθηση είναι εκεί, και η φωνή του Zavala είναι πάντα όμορφη να την ακούς.
Rule of thumb: αν σου άρεσαν τα singles, προχώρα άφοβα
Όχι
Για εμάς που το Frances the Mute είναι το αγαπημένο?
Kαι για μένα είναι πολύ ψηλά το Frances αλλά μ’ αρέσει πολύ το νέο άλμπουμ.
Για να το συνοψίσουμε: Αν πάτε περιμένοντας να ακούσετε Frances ή Delouzed ή Amputecture, θα απογοητευτείτε. Αν επιτρέπετε, ωστόσο, την έκπληξη από αγαπημένα συγκροτήματα, μπορεί και να εκπλαγείτε ευχάριστα. Rule of thumb: αν σας αρέσουν τα singles δοκιμάστε άφοβα
δεν ειναι με τιποτα ο δισκος που ηθελα να βγαλουν αλλα με καθε ακροαση μου αρεσει και πιο πολυ!!! λατρευω το οτι επεστρεψαν και ειμαι τοσο χαρουμενος καθε φορα που το ακουω!!! : D
Cerulea και Palm Full of Crux μια ομορφια! δηλαδη δυο
Blank Condolences και Flash Burns from Flashbacks δειχνουν γιατι ο Omar ειναι ο αγαπημενος μου κιθαριστας. Δεν κανει τιποτα, απλα υπαρχει και ειναι οτι καλυτερο
παρτε και ενα κομματακι απο τα solo του που με λιγο πειραγμα θα μπορουσα να το φανταστω στον δισκο
κι αλλο ενα γιατι ειναι διασκευη Ellie Goulding
Τι λες, βρε αθεόφοβε;
Πολλά νέα ακούσματα προέκυψαν, αλλά τούτο εδώ είναι μακράν το πιο αναμενόμενο.
Όσοι περιμένετε ηλεκτρισμούς κ.λπ., καλύτερα μην ασχοληθείτε καθόλου. Κακό σε 'σας θα κάνετε, βέβαια, αλλά ας είναι.
Το album είναι για ό,τι πρέπει για “χαλί” σε ερημική παραλία, ατενίζοντας τη θάλασσα και τον ορίζοντα, ακούγοντας το κυματάκι κι επιχειρώντας να τα βρεις με τον εαυτό σου. Ήπιο, καθαρτικό, ψυχοθεραπευτικό, προσφέρει γαλήνη και “μεγαλώνει” με κάθε άκουσμα όλο και περισσότερο. Πανέμορφη δουλειά. Τα έχουν γράψει ωραία και οι @Aldebaran και @ManosOrff.
Προσωπικά, θα προτιμούσα αυτά τα 45 λεπτά (μια χαρά η διάρκεια) να μην “έσπαγαν” σε 14 “σφηνάκια”, αλλά οι ιδέες να συμπυκνώνονταν σε 7-8 κομμάτια το πολύ, με μεγαλύτερη διάρκεια το καθένα. Τώρα, βέβαια, ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω τους tMV; Δικοί τους οι κανόνες, δικός τους και ο κόσμος.
Στις ομορφιές που ξεχωρίζουν, σημειώνω (κατά σειρά εμφάνισής τους) τα ακόλουθα:
“Graveyard Love” (στο πολύ χαλαρό το καλύτερο του δίσκου),
“Blank Condolences” (μαύρο κι άραχνο/πολύ ωραίο τραγούδι),
“Qué Dios Te Maldiga Mí Corazón”, “Cerulea”, “Flash Burns from Flashbacks”, “Palm Full of Crux” (τετράδα φωτιά/το πιο “χάσιμο”, ονειρικό, συνεχόμενο δωδεκάλεπτο του δίσκου),
“Tourmaline” (ψυχοβγάλτης το άτιμο), και
“Equus 3” (το εθιστικότερο του δίσκου και προσωπικό μου κόλλημα/τι μελωδίες είναι αυτές, ρε;).
Είπαμε… μπάντα των άκρων και του απρόσμενου οι The Mars Volta.
βγηκαν βιντεο απο το πρωτο live
και συνεντευξη
Δεν ξέρω κατά πόσο είδατε τη συνέντευξη, αλλά σε ένα σημείο λένε για τους Metallica, που είχαν παρευρεθεί σε ένα live τους, και τους ζήτησαν να παίξουν το Inertiatic ESP. Εκείνοι, επειδή ήταν σε άλλη φάση τότε, αρνήθηκαν λέγοντας “δεν το παίζουμε πια”.
Στη συνέχεια ο Omar λέει ότι σε ένα Live των Metallica κάπου στα μέρη του, με κάποιο τρόπο βρέθηκε στο rehearsal room τους πριν το live και όταν μπήκε μέσα οι Metallica του έκαναν έκπληξη διασκευάζοντας το συγκεκριμένο τραγούδι των Mars Volta.
Όπως και να 'χει, μετά από τόσα χρόνια, το έπαιξαν το τραγούδι, και το έπαιξαν φοβερά:
https://www.youtube.com/watch?v=2ZtOFeIQER0
δευτερος γυρος
https://www.instagram.com/p/CxISnVWM3eA/
Kept this a secret for five years. From fall 2018 until NOW!
Clouds Hill Film’s documentary „Omar & Cedric - IF THIS EVER GETS WEIRD“ will premiere during Raindance Filmfestival October 28th 2023. Make sure to get your tickets!
