Βασικα, νομιζα οτι ημουν αμπνορμαλ που το ειχα αυτο το θεματακι:-s
Οταν ειμαι σκατα ακουω οτιδηποτε μπορει να με ριξει κι αλλο. Κι οταν ειμαι σε καλο μουντ παλι εχω μια τετοια μαζοχιστικη ταση, δεν ξερω γιατι. Μερικες φορες βαζω και Μπητλς ομως να χαρω λιγακι.
Επισης μονο οταν κανω ασκησεις μπορω να ακουω μουσικη παραλληλα. Δεν μπορω να διαβαζω παπαγαλιστικο μαθημα και παραλληλα να ακουω μουσικη, ουτε καν ινστρουμενταλ που λεει ο λογος.
Οταν δεν ακουω μουσικη και λυνω φυσικη τραγουδαω χωρις να το καταλαβαινω μερικες φορες :!:
Φυσική και μαθηματικά πάντα με μουσική.Ακόμα και βιολογία.Εγώ μπορώ και σε παπαγαλίστικο μάθημα(βοτανική πχ),αλλά έχω χαμηλή την ένταση.Ίσα ίσα να ακούω τη μελωδία.:-s
Ράνια, και οι υπόλοιποι, σα να μου φαίνεται ότι παρεξήγησατε αυτό που ήθελα να πω. Εγώ όταν είμαι σκατά ακούω, π.χ., Lamented Souls και τα πρώτα των Trouble. Αλλά όχι γιατί θέλω να γίνω ακόμα πιο σκατά! (Χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν, εγώ δεν είμαι ΜΑΛΑΚΑΣ! :roll::p) Αλλά γιατί τέτοια ακούσματα με ανεβάζουν. Ακούγεται αντιφατικό, αλλά το πιστεύω ακράδαντα: οι μουσικές που κουβαλάνε μέσα τους πολλή θλίψη και πολύ πόνο δεν τα προσθέτουν στη δική σου θλίψη και το δικό σου πόνο, αλλά μέσα από το άκουσμα σου τα αφαιρούν. Ίσως είναι αυτή η αίσθηση ότι κάποιος νιώθει όπως εσύ (είτε είναι κάποιος χαρακτήρας που υποδύεται ο καλλιτέχνης, είτε ο ίδιος ο καλλιτέχνης όταν έγραφε τη μουσική και τους στίχους), άρα δεν είσαι μόνος και αυτό σε παρηγορεί… Ίσως πάλι είναι η άλλη αίσθηση, ότι όταν η θλίψη και ο πόνος αποδίδονται σωστά (ή μάλλον επιτυχημένα) μέσω της μουσικής, μέσω της τέχνης, γίνεται πολύ πιο φανερός ο ανθρώπινος χαρακτήρας τους και αυτό αντανακλά θετικά και στη δική σου ψυχολογία… ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
χα, εγω οταν ειμαι κακοκεφος βαζω παντα μουσικη για να μην ειμαι κακοκεφος (απο fu manchu, hellacopters μεχρι mando diao η offspring ξερωγω, κανα μεηνστρημ ποπ κτλκτλ)
γενικα μουσικες που εχουν θλιψη και το κακο συναπαντημα πλεον μπορω να ακουσω μονο οταν ειμαι σε εντελως ουδετερη διαθεση η σε τιποτα χαραματα μες στα σκοταδια, σε αλλη περιπτωση την βαριεμαι (παντως δεν μπορω να πω πως με ριχνει η μουσικη…μπορει να ΝΙΩΣΩ με μερικους δισκους, αλλα οχι να με ριξουν…απο την αλλη η καταλληλη μουσικη παντα μου ανεβαζει τη διαθεση :D)
Tι ωραίο θεματάκι. Όταν είμαι σκατά ή όταν έχω άγχος δεν ακούω τίποτα. Τίποτα όμως. Η ιδέα οποιουδήποτε ήχου δεν με ρίχνει απλώς, με απωθεί.
'Οσες φορές το έχω αποπειραθεί, το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. π.χ. Αγγλία, μοναξιά, εργασίες και Ordo Ad Chao. Δεν είναι μόνο ότι ήθελα να πεθάνω, είναι ότι μου είναι πια δύσκολο να ακούσω το άλμπουμ (που υπεραγαπώ) γιατί με ξαναγυρνάει σε εκείνα τα συναισθηματικά σκατά. Για τον ίδιο λόγο μόλις φέτος και δειλά δειλά (στα 26) άρχισα να ξανα ακούω τα αγαπημένα άλμπουμ της εφηβείας μου, γιατί από την πρώτη νότα γύρναγα πάλι στα 14, σαν το σκύλο του Παβλόφ.
Η μουσική εν ώρα θλίψης λοιπόν με απωθεί. Και όσες φορές έχω δοκιμάσει να ακούσω θλιμμένη μουσική, απλά εκνευρίζομαι.
Ακούω λοιπόν μουσική όταν κινούμαι προς και γυρνάω από πράματα, όταν έχω υπερένταση, όταν είμαι χαρούμενος, και πάρα πολύ όταν είμαι οργισμένος. Και όσο πιο θυμωμένος είμαι, τόσο πιο ακραία μουσική θέλω να ακούω, γιατί πραγματικά με χαλαρώνει. Λες και όοοοοολη αυτή η ένταση που αισθάνομαι για μισή ώρα φεύγει από μένα και πάει στη μουσική.
Αυτό είναι ό,τι χειρότερο τελικά. Να μην μπορείς να ακούσεις ένα συγκεκριμένο κομμάτι ή και ολόκληρο cd επειδή σου έρχονται χίλιες δυο αναμνήσεις και γίνεσαι σκατά.
Εκείνη την ώρα ή ακούς κάτι ευχάριστο (αν δε σε κάνει κι αυτό χάλια δηλαδή) ή αρχίζεις και ανανεώνεις το mp3 σου.
Εγώ βέβαια δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά, γιατί όπως και οι περισσότεροι εδώ μέσα, ακούω καταθλιπτικά τραγούδια και αισθάνομαι καλύτερα.
Η ψυχολογία σηκώνει τα χέρια ψηλά σε αυτό!
Ως εδώ συμφωνώ μαζί σου. Από εκεί και κάτω μου το χαλάς
Η μουσική την ώρα του διαβάσματος τα σπάει!soundtrack ειδικά ftw!
Πάντως το “βάζω κάτι επειδή αισθάνομαι κάπως” για μένα δεν ισχύει και τόσο. Δηλαδή ΟΚ, πιθανόν άμα δεν νιώθω ψυχολογικά καλά να μην βάλω κάτι χαρούμενο ν’ ακούσω αλλά δεν σημαίνει ότι άμα βάλω τον τάδε δίσκο θα νιώσω κάπως αλλιώς (καλύτερα ή χειρότερα). Μπορεί να μη μου κάνει και καμιά αίσθηση ας πούμε.
Η μουσική για μένα λειτουργεί μάλλον αφυπνιστικά, με την έννοια ότι όταν είμαι σε κατάσταση αδράνειας μπορεί να ακούσω κάτι που θα ξυπνήσει ορισμένα συναισθήματα και αυτό μου προκαλεί ένα δέος θα έλεγα.
Καλά τα λέει ο Γράκχος. Εγώ συνήθως επιστρέφω στα blues (λες και δεν τα ακούω έτσι και αλλιώς :roll:) αλλά με προτίμηση στα παλιότερα. Το θιέμα είναι πως δεν πάω σε αυτά μόνο όταν έχω εγώ κακή διάθεση αλλά και όταν δεν μπορώ να ακούσω οποιαδήποτε άλλη μουσική γενικότερα (λόγω κούρασης, πληθώρας ακουσμάτων κλπ.). Είναι σαν να επιστρέψω στην βάση μου, σαν να κάνω reset.
Εχετε παρατηρησει καποιες φορες οτι δε μπορειτε να ακουσετε τιποτα,γιατι πολυ απλα κανενα τραγουδι δε σας κανει αισθηση?για παραδειγμα πορωνοσουν τρελα με ενα τραγουδι την προηγουμενη βδομαδα,και τωρα που το ακους δε σου κανει κουκου??? αυτες οι περιοδους μου την δινουν στα νευρα και τα τελευταια χρονια τεινουν να εχουν μεγαλη διαρκεια σε μενα:thumbdown:
θυμαμαι χαρακτηριστικα παλια μπορουσα να ακουσω ενα τραγουδι 20 φορες την μερα και να ειμαι πορωμενος εξισου το ιδιο,ενω τωρα απτην 3η φορα και πανω χαλιεμαι…η επισης οταν ακουγα παλια ενα αλμπουμ μπορουσα να το ακουω συνεχομενα για 30 μερες ενω τωρα καμια σχεση…Τη music effect ειναι αυτο???
Οι μόνες περίοδοι που δεν μπορώ να κάτσω να ακούσω καθόλου μουσική είναι περίοδοι απίστευτης κούρασης (σωματικής & ψυχικής). Τις τελευταίες μέρες που συνήθως γυρίζω κομμάτια κάθε μέρα από τη δουλειά, θα βάλω να ακούσω ένα δίσκο (οποιοδήποτε δίσκο) και κάπου στη μέση του δεύτερου κομματιού θα παρατήσω κάθε προσπάθεια και θα βάλω απλά καμιά σειρά να παίζει στο μπακραουντ.
Αλλά εντάξει αυτό δεν έχει να κάνει με συγκεκριμένα πράγματα που άκουγα πολύ συχνά και τώρα δεν μπορώ, έχει να κάνει συνολικά με τη μουσική. Και υποθέτω ότι κυρίως έχει να κάνει με την αδυναμία συγκέντρωσης σε αυτό που ακούς.
Μεγάλη αλήθεια αυτό περί συγκέντρωσης, πολλές φορές αισθάνομαι ότι αδικώ τον δίσκο που ακούω μια συγκεκριμένη στιγμή γιατί δεν του δίνω ολη μου την προσοχή.
Χωρίς να θέλω να σε προσβάλω, φοβάμαι ότι αυτό που λες είναι χαρακτηριστικό της γενιάς σου. Δε φταίτε μόνο εσείς γι’ αυτό, αλλά γενικά η σχέση σας με τη μουσική είναι επιφανειακή σε σύγκριση με προηγούμενες γενιές.
Φυσικά (επιλέγετε) να αγνοείτε ότι οι αγάπες κάποιου στη μουσική, όπως και οι αγάπες κάποιου γενικά, δεν παραμένουν σταθερές. Εκτός αν εσείς είστε ερωτευμένοι ακόμα με την κάθε γκόμενά σας από το λύκειο ή πιστεύετε ότι όταν σταματάει να σου αρέσει κάτι σημαίνει ότι δεν σου άρεσε ποτέ πραγματικά (οπότε πάω πάσο). Δεν λέω ότι θα αλλάζουν τα γούστα σου κάθε βδομάδα αλλά σε μια πορεία 10 & 20 ετών σαφώς θα υπάρχουν αλλαγές είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.
Νομίζω ότι είναι λίγο άκυρη η σύγκριση της αγάπης για κάτι που μένει ίδιο για πάντα (ένας μουσικός δίσκος) με κάτι που αλλάζει (μια γυναίκα). Από την άλλη θα μου πεις ότι οι αλλαγές σε έναν άνθρωπο αλλάζουν τις σχέσεις του με αντικείμενα που παραμένουν αναλλοίωτα. Σαφώς και συμβαίνει, απλά πιστεύω ότι ένας άνθρωπος είναι αυτό που είναι αυτή τη στιγμή αλλά και ότι ήταν σε κάθε στιγμή της ζωής του. Σαν κάθε κατάστασή του να αποθηκεύεται σε έναν σκληρό δίσκο και να ζει με αυτή για πάντα.
Όσο κλισεδιαρισμένο και αν ακουστεί, όσο αλλάζει ο άνθρωπος αλλάζουν και τα περισσότερα πράγματα γύρω του. Υπάρχουν πράγματα που άκουγα όταν ήμουν 15 και τώρα δεν μπορώ να ακούσω με τίποτα. Στα 15 μου όμως τα αγαπούσα πραγματικά γιατί τότε όριζαν αυτό που ήμουν (και μην ξεκινήσετε χεβιμεταλλάδικες συζητήσεις περί ντροπής για το παρελθόν και άλλα τέτοια όμορφα, άλλο πάω να πω εδώ). Αντίστοιχα υπάρχουν και πράγματα που άκουγα στα 15 μου και ακούω ακόμα και τώρα με τον ίδιο ενθουσιασμό. Κάπου στην πορεία ήρθαν να πέσουν πάνω μου πολλά πράγματα που με έκαναν (και τον καθένα προφανώς) αυτό που είμαι αυτή τη χρονική στιγμή και αυτό που είμαι αυτή τη χρονική στιγμή ορίζει το πως αντιδρώ σε οτιδήποτε τριγύρω μου (μεταξύ των οποίων και η μουσική προφανώς). Αιώνιοι έρωτες υπάρχουν πάντα (αν δεν υπάρχουν - πράγμα που μπορεί να γίνεται - νομίζω ότι κάνουν έναν άνθρωπο φτωχότερο, αλλά και πάλι δεν πολυπιστεύω ότι έχει να κάνει με γενιές), αλλά εξίσου (για να κουράσω εντελώς την παρομοίωση υπάρχουν και έρωτες που είχαν ημερομηνία λήξης παρά την ειλικρίνιά τους μέχρι αυτήν.
Εντάξει στο πρώτο μου ποστ αναφερόμουν στα ακούσματα που πραγματικά με έχουν αγγίξει και συνεχίζουν αν το κάνουν χρόνια μετά. Αλλά για παράδειγμα μπορεί πλέον να θεωρώ τραγικό ότι στο γυμνάσιο άκουγα magic de spell και πλέον προφανώς να μην έχω καμία επιθυμία να τους ακούσω. Όμως αν τύχει και πέσω πάνω τους (βίντεο κλιπ, ραδιόφωνο κτλ) θα σιγοτραγουδήσω και θα σκάσω και ένα χαμόγελο θυμούμενος μια άλλη εποχή.
Φίλε Σίρκους, δε νομίζω ότι λέμε κάτι διαφορετικό. Οι άνθρωποι αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουν και τα μουσικά γούστα κτλ., αλλά ως ένα βαθμό. Το να υπάρχουν σταθερά σημεία αναφοράς δεν είναι σημάδι στασιμότητας, αλλά [/κλισέ] πίστης και αντοχής μιας μεγάλης αγάπης στο χρόνο [κλισέ]. Κοιτάω και τον εαυτό μου π.χ. Οριοθετώντας ως σημείο εκκίνησης το 2001 που άρχισα να ακούω metal (και όχι στενά επειδή τότε άρχισα να ακούω metal, αλλά επειδή τότε αρχίσω να ακούω μουσική με βάση κάποια κριτήρια και όχι απλά ό,τι ήταν στη μόδα), παρατηρώ ότι σ’ αυτά τα δέκα περίπου χρόνια ο τρόπος που ακούω μουσική γενικά έχει αλλάξει πάρα πολύ. Δεν ακούω πιο πράγματα που άκουγα τότε, ακούω άλλα που δεν μπορούσα ν’ ακούσω τότε, κάποια άλλα τα ερωτεύτηκα, τα μίσησα, τα βαρέθηκα, τα παράτησα και κάποια στιγμή αποκαταστάθηκε η σχέση μου μαζί τους, και ούτω καθ’ εξής. Παρ’ όλα αυτά κάποια πράγματα έχουν μείνει αναλλοίωτα και αυτό δε με χαλάει καθόλου. Αν βάλω σήμερα να παίζει το Unleashed in the East ή το Painkiller ή οι πρώτοι δίσκοι των Led Zeppelin γίνομαι πάλι ο έφηβος Γράκχος που ανακάλυπτε (όπως το έβλεπε τότε) έναν ολόκληρο κόσμο που αγνοούσε. Μ’ αρέσει που για κάποια πράγματα, έστω μετρημένα στα δάχτυλα των δύο χεριών, δεν το χω χάσει αυτό και ούτε θέλω να το χάσω.
Στην ουσία βέβαια αυτό το ποστ ήταν μια δικαιολογία για να γράψω πάλι κάτι για τους Priest και τους Zeppelin. Μουχαχα.
(παντως δεν μπορω να πω πως με ριχνει η μουσικη…μπορει να ΝΙΩΣΩ με μερικους δισκους, αλλα οχι να με ριξουν…απο την αλλη η καταλληλη μουσικη παντα μου ανεβαζει τη διαθεση :D)