Κοιτάξτε παίδες μπορεί σίγουρα να προτιμάμε πολλοί Kreator από Sodom και Destruction (μέσα και εγώ που τους έχω αδυναμία αν και οι Sodom σπέρνουν τον όλεθρο ειδικά live που τους είδα 2 φορές!) αλλά αμα ακούσω την ίδια αδικαιολόγητη επίθεση στους Destruction θα πάρω ανάποδες. Δηλαδή ρε Moon_Madness αν εσύ γράφεις (ενδεικτικά) τα παρακάτω στον ύπνο σου:
Invincible Force
Death Trap
Bestial Invasion
Mad Butcher
Curse The Gods
Release From Agony
The Butcher Strikes Back
Nailed To The Cross
Thrash Till Death
Hate Is My Fuel
Church Of Disgust
εγώ θα σε προσκυνήσω και θα πώ γιατί δεν σε πήραν οι ίδιοι οι Destruction. Και αυτά από άνθρωπο που ίσα που σκαμπάζει σκόρπια κομμάτια από Destruction
Σε άλλα νέα θέλω να ρωτήσω για τους Headhunter από ποιό ξεκινάμε?
Τα τρία πρώτα του reunion, με κορυφή την ΔΙΣΚΑΡΑ Antichrist είναι πολύ καλές δουλειές σε χρόνια ξηρασίας.
Από εκεί και πέρα, λείπει η μόνιμη έμπνευση, πολύ επανάληψη και πολλές μέτριες και αδιάφορες στιγμές. Χωρίς να λείπουν και οι καλές αλλά με τα τρία πρώτα που ανέφερα (All Hell… έως …Discharge) o σωστός ο θρασάς είναι καλυμμένος.
Για το ίδιο το πολλ, δεν ξέρω. Αγαπημένο γερμανικό προϊόν της κατηγορίας είναι το Pleasure to Kill πάντως. Συνολικά από δίσκους που έφαγαν χοντρό rotation νομίζω η ζυγαριά θα κλίνει προς Sodom. Ποιοτικά και μουσικά θα το έδινα στους Kreator. Και η μεγαλύτερη προσωπική αδυναμία μου είναι οι Tankard. Οπότε και το ρίχνω σε αυτούς να μην είναι σαν τον φτωχό συγγενή.
Χμμμ τέτοιες παραγωγές είχαν και τα In The Sign Of Evil/Obsessed By Cruelty από Sodom και Endless Pain/Pleasure To Kill από Kreator
Και οι Sodom είχαν τέτοια θέματα με τον Chris Witchhunter αμα θες να το πάμε έτσι στα αλμπουμ τους που προανέφερα. Εκτροχιάζονται τα drums αλλά αυτή είναι η γοητεία του δίσκου.
Απόλυτα σεβαστοί λόγοι για να μη τους γουστάρεις, όχι για να τους λές ανύπαρκτους διότι δεν ακυρώνεις ένα Infernal Overkill πχ. για τη παραγωγή του
@ cynic: Ευχαριστώ πολύ μεγάλε!
@ Vic: Σωστός γενικά και Paradox είναι μια μπάντα που πιστεύω ότι έχει ψωμί
Ο Witchhunter ήταν μεγάλος drummer, μηχανάκι του θρας, σκάλες πάνω από τον Sandmann.
Και μένα με ενοχλούσαν από μικρό οι παραγωγές των Destruction ενώ δεν είχα θέμα με των Kreator (ειδικά) και των Sodom (οι οποίοι στο Persecution είνα ήδη χάρμα). Το πρόβλημά μου ήταν στον ήχο της κιθάρας και η όλη παραγωγή που ακουγόταν “λεπτή”.
Η φωνή του Schmier ήταν μακράν το καλύτερο πράγμα στους Destruction, θεάρας. Και είπα ήδη την γνώμη μου για τα ριγιούνιον.
Εντάξει εγώ πιστεύω ότι ο Moon Madness μπορεί να τους λέει ανύπαρκτους, δεν υπάρχει πρόβλημα, απλά νομίζω ότι οι λόγοι που έδωσε ήταν χμμμ όχι αυτοί που περίμενα για να δικαιολογήσουν ρε παιδί μου ότι μια μπάντα είναι “ανύπαρκτη” για κάποιον… Ο πρώτος λόγος είναι κάτι για το οποίο δεν έφταιγε απολύτως καμία νεαρή, πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα στα 80’s, ο δεύτερος και ο τρίτος είναι γενικές κατηγορίες που μπορούν άνετα να αποδοθούν σε ΟΛΟ σχεδόν το θρας, κι από τις δυο μεριές του Ατλαντικού, ας μην αρχίσω να απαριθμώ ονόματα από κουλούς ντράμμερς και προβληματικούς “τραγουδιστές”, και ο τέταρτος λόγος οκ ισχύει προφανώς αλλά έχει να κάνει με την αναπόφευκτη παρακμή μιας παλιάς μπάντας πιστεύω παρά με οτιδήποτε άλλο. Θεμιτοί λόγοι όλοι ανεξαιρέτως, έτσι; Απλά με βάση αυτούς, ναι όντως Moon Madness, το να τους πεις “ανύπαρκτους” ήταν υπερβολικό
OK, η λέξη ανύπαρκτος είναι βαριά, έγκειται όμως και στο γεγονός ότι πολλοί τους προσκυνούν χωρίς να δίνουν βάση σε αυτά που ανέφερα που για μένα παίζουν μεγάλο ρόλο.
Στις Η.Π.Α. γενικώς οι μουσικοί (ακόμα και στο θρας) ήταν περισσότερο καταρτισμένοι και στους κιθαρίστες και στους ντράμερ (κυρίως). Πολλά τα παραδείγματα, από τους Exodus μέχρι και πιο άγνωστες σχετικά μπάντες όπως οι Laaz Rockit και οι Powermad.
O Witchhunter βελτιώθηκε πολύ από το Persecution Mania και μετά, οπως και ο αγαπημένος μου Ventor που ακόμα και στις πρώιμες εποχές των Kreator, είχε επιθετικό παίξιμο που ανέβαζε τα κομμάτια. Φανταστείτε το Pleasure To Kill με τον ντράμερ των Destruction! Ούτε να το σκέφτομαι δεν θελω.
Επίσης, οι χάλια παραγωγές ήταν στα καλά άλμπουμ των Destruction κάτι που δεν συμβαίνει με τα αντίσοιχα των άλλων 2 (με την εξαίρεση του Pleasure… όπου και πάλι δεν είναι τόσο ψόφια).
Εντάξει σωστά είναι όλα που λες. Η μόνη διαφορά μας είναι ότι εγώ όταν μιλάμε για πρώιμο θρας δεν πολυσκοτίζομαι για το αν η παραγωγή είναι και λίγο σκατένια ή όχι τόσο “γεμάτη” ή δεν ξέρω τι…
Όλοι βγάλαν δισκάρες στα 80’s (ειδικά infernal overkill και pleasure to kill).
Δεν ψήφισα Destruction γιατί ήταν εξαφανισμένοι την δεκαετία του 90 και τα album που βγάλαν μετά το reunion ήταν απο συμπαθητικά έως μέτρια.
Δεν ψήφισα Kreator γιατί και αυτοί την δεκαετία του 90 φύγαν απο το true thrash και βγάλαν αστείους δίσκους. Μετά το 2000 στρώσανε και τα album ηταν πιό aggressive αλλά δεν ξέρω ο Mille και η παρέα του τα τελευταία 20 χρόνια μου βγάζουν ενα ‘‘light προφίλ’’. Βεβαια μέχρι και το coma βγαλαν δισκάρες-ορισμό του thrash.
Απο Tankard εχώ πολλούς δίσκους και μου αρέσουν αλλά έχουν αυτό το χαβαλέ που με κάνει να μήν τους πάρω πολύ στα σοβαρά για να τους ψηφίσω σαν την καλύτερη Γερμανική thrash μπάντα.
ΨΗΦΙΣΑ SODOM γιατί δεν φύγαν ποτέ απο αυτό που υπηρετούν…το THRASH METAL. Αλητεία μία ζωή χωρίς πειραματισμούς και μλκιες και με δισκάρες σε όλες τις φάσεις της ιστορίας τους (με ελάχιστες μέτριες στιγμές).
Ολίγον τι ισοπεδωτικός ο Moon_Madness περί Destruction, αλλά κι εσύ ρε μπάρμπα το έχεσες με το συμπάθειο να πούμε με την αποπάνω γενίκευση…
Έχω ξαναγράψει κάπου τη γνώμη μου για τους Destruction.
Όντως αθλιότατες παραγωγές που έθαψαν ένα πολύ καλό υλικό. Αυτό το Eternal Devastation δηλαδή θα ήταν πολλά σκαλοπάτια πάνω στις λίστες με τους καλύτερους θρας δίσκους αν είχε καλύτερη παραγωγή.
Επίσης, αυτός ο κακόμοιρος ο Mike ρε γαμώτο, τον λυπάμαι πραγματικά τον τύπο. Τρομερός κιθαρίστας, που έπαιζε μόνος του στα περισσότερα albums, έγραψε αμέτρητες ΡΙΦΦΑΡΕΣ που θα ζήλευαν πολλές δημοφιλέστερες μπάντες, αλλά χρειάζεσαι ακουστικά βαρηκοΐας για να τα πιάσεις…Κρίμα.
Πάντως, γι’αυτό που quote-αρα πιο πάνω, δεν είμαι σίγουρος αν έφταιγαν αποκλειστικά οι παραγωγοί. Δηλαδή τα συγκροτήματα ήταν υποχείρια του εκάστοτε παραγωγού και δεν είχαν λόγο κατά τη διαδικασία ηχογράφησης ? Υπερβολή μου φαίνεται. Γιατί άλλες μπάντες δηλαδή είχαν μια χαρά ήχο ακόμα και στις αρχές των 80’s ? Τέλος πάντων…
Από τα πλέον συντριπτικά αποτελέσματα σε poll πάντως ε!
Δηλαδή εντάξει κι εγώ αν ψήφιζα μάλλον στους Kreator θα το έριχνα, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι οι οπαδοί τους είναι τόσο περισσότεροι σε πλήθος.
Δε γενικεύω ρε νιάνιαρο, αφού το γράφω, “σχεδόν”. Υπήρχαν και οι λαμπρές εξαιρέσεις μεγάλων παικτών αλλά νομίζω ότι στην πλειοψηφία των θρας συγκροτημάτων ήταν ακριβώς το πάθος, η κάβλα, η λύσσα για μέταλ που σε έκανε να γουστάρεις σαν ακροατής και αντιστάθμιζε την έλλειψη τεχνικών ικανοτήτων.
Όσο για τις παραγωγές, ε ναι, εγώ λέω ότι στα 80’s (και όχι μόνο) ήταν οι παραγωγοί που είχαν τον πρώτο λόγο για το πώς θα ακουστεί ένας δίσκος, όχι τα συγκροτήματα, και δε βλέπω πώς γίνεται να αμφισβητηθεί αυτό. Πρώτα πρώτα ειδικά όταν ένα συγκρότημα ήταν καινούριο και άπειρο, δεν είχε ιδέα τι ήχο ήθελε να βγάλει οπότε αναγκαστικά άφηνε τα πάντα στα χέρια του παραγωγού. Έπειτα ο παραγωγός τις περισσότερες φορές εκπροσωπούσε τη δισκογραφική, και ξέρουμε ποιός κερδίζει συνήθως μεταξύ δισκογραφικής και συγκροτήματος, έτσι; Και τέλος τις περισσότερες φορές για νέα συγκροτήματα, τα πράγματα δε χρειαζόταν καν να φτάσουν στο στάδιο διαφωνιών με τον παραγωγό ή τη δισκογραφική σε θέματα ήχου κτλ., για να είναι σκατά την παραγωγή - τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά: δεν είχαν λεφτά για σούπερ παραγωγές και βολεύονταν με μέτριες ή και κακές.
Τώρα επειδή κάνεις και μια αναφορά στις αρχές των 80’s (δεν ξέρω για ποιούς λες όμως), αν θες να το διευρύνουμε το θέμα καμία αντίρρηση: έχει σημασία και για ποιές μπάντες μιλάς, και από πού ήταν, και πού ηχογραφούσαν, και τί απήχηση είχε την περίοδο εκείνη ο ήχος τους στη δική τους γειτονιά, και πολλά άλλα.
Btw
λοιπόν αυτό είναι μάλλον ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω κι εγώ την εικόνα που έχω για τους Kreator. Όντως ρε. Δε βρίσκεις εύκολα ψεγάδια στους δίσκους τους, αλλά δε βγάζουν κι εκείνη την παλιά αλητεία. “Εξευγενισμένο” θρας;
πάντως παρόλο που το θρασ έχει το πάθος, την κάβλα κτλ. στην πλειοψηφία του και κυρίως στην Αμερική, είναι πολύ υπολογισμένη μουσική, πολύ συγκεκριμένη και καθόλου “χύμα” με τον τρόπο που π.χ. ήταν οι sodom.
Χμμμ, αυτό σηκώνει κάμποση κουβέντα. Κι εγώ μπορώ να σκεφτώ κάμποσα συγκροτήματα και κυρίως αμερικάνικα που είχαν αυτή την αίσθηση ακρίβειας στο παίξιμό τους που λες. Εξακολουθώ να αναρωτιέμαι όμως πόσα ήταν αναλογικά με τον αριθμό των συγκροτημάτων που απλά έδιναν πόνο σε μια λογική “γιούργια” (κι αυτό ανεξαρτήτως γερμανικής ή αμερικάνικης σχολής πιστεύω).
αυτό θέλει όντως λίγο σκέψη και ψάξιμο. Πάντως αυτό που λες “γιούργια” είναι χαρακτηριστικό γενικά του θρας, είτε είναι το σχεδόν μοτορχεντικό στυλ των sodom είτε η ακραία ακρίβεια των slayer (που χάνετε μόνο στα σόλο τους), όποτε ίσως καλύτερα να το πούμε “χύμα” για να είμαστε πιο κοντά σ αυτό που λέω
Και αυτά από άνθρωπο που ίσα που σκαμπάζει σκόρπια κομμάτια από Destruction
Ο πρώτος λόγος είναι κάτι για το οποίο δεν έφταιγε απολύτως καμία νεαρή, πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα στα 80’s, ο δεύτερος και ο τρίτος είναι γενικές κατηγορίες που μπορούν άνετα να αποδοθούν σε ΟΛΟ σχεδόν το θρας, κι από τις δυο μεριές του Ατλαντικού, ας μην αρχίσω να απαριθμώ ονόματα από κουλούς ντράμμερς και προβληματικούς “τραγουδιστές”, και ο τέταρτος λόγος οκ ισχύει προφανώς αλλά έχει να κάνει με την αναπόφευκτη παρακμή μιας παλιάς μπάντας πιστεύω παρά με οτιδήποτε άλλο. Θεμιτοί λόγοι όλοι ανεξαιρέτως, έτσι; Απλά με βάση αυτούς, ναι όντως Moon Madness, το να τους πεις “ανύπαρκτους” ήταν υπερβολικό