Βασικά έχω καβατζώσει ένα game boy γιατί το δικό μου δε δούλευε, και μετά κάπως το καβατζωμένο το καβάτζωσε άλλος, και ακόμη με κυνηγάνε γι αυτό :oops:
Aπό cds, επειδή είμαι gay κότα, έχω καβατζώσει μόνο ένα Hate Eternal μία φορά πριν δεκαετίες που έβαζα εξ’αγχιστείας μουσική σ’ένα κλάμπ και ήξερα πως ο ιδιοκτήτης (στο οποίο ανήκε) ανάθεμα κι αν το’χε ακούσει μία φορά.
Αυτό, nothing impressive.
Μου έχουν καβατζώσει ωστόσο, παλιές αγάπες, και μουτζώνομαι. Δισκογραφία immortal και nightmare before christmas soundtrack.
Πιτσιρικάς, όταν με έσερναν οι γονείς μου σε θείους, κουμπάρους και βαρετά οικογενειακά τραπέζια τις Κυριακές, θυμάμαι ότι τα περισσότερα ξαδερφια και τα παιδια ήταν κατα πολύ μεγαλύτερα και είχαν σχολές, στρατούς, γκόμενες κτλ και άρα έγω είχα χρόνο να εξερευνώ και τις δισκοθήκες τους. Μιλάμε για εποχές 80-85 περίπου. Η χαρα των μαμάδων, να κατσω 2-3 ώρες φρόνιμα χωρίς να ενοχλω και να τους ζαλίζω να φύγουμε. Οπότε κανείς δεν είχε αντίρρηση όταν φευγοντας ρωτούσα αν μπορώ να πάρω το δίσκο για να τον ακούσω σπίτι και να τον επιστρέψω. Ούτε ήξεραν τι ήταν αυτό που έπαιρνα, ούτε και νομίζω ότι το έμαθαν ποτε οι ενδιαφερόμενοι. Δεν μου ζητήθηκαν ποτέ και χάθηκαν σε βάθος χρόνου.
Μεταξύ άλλων, αυτα που θυμάμαι τώρα δηλαδη:
Led Zeppelin Ι, ΙΙΙ, ΙV
Pink Floyd - The dark side of the moon
Jethro tull - Thick us a brick
The Clash - Combat Rock
Beatles - Μια σειρά από 3 δίσκους greatest hits
Talking Heads - Stop Making Sense
Απο αυτά που δεν θυμάμαι πως εξαφανίστηκαν ήταν μια βιντεοκασετα Priest Live περιόδου Screaming for Vengeance πρέπει να ήταν. Tην εισαγωγή με Hellion, τα Breakin the what?, τα Heading Out to the Highway, Riding On the Wind, Desert Plains, The Green Manalishi κτλ δεν τα ξεχνάω. Αυτο που έχω ξεχάσει είναι τι απέγινε που στο διαόλο βρίσκεται, όχι ότι θα έπαιζε με τόσο λιώσιμό που είχε φάει. Και όταν μάγκωνε η ταινία και σου την ετρωγε βαζαμε στυλό για να ξανατυλιχτεί.
Επίσης πολλά ποπ-ροκ έχουν ξεχαστεί σε πάρτυ άλλων. Θυμάμαι τρελή στεναχώρια όταν δεν έβρισκα το σινγλάκι All together now των Farm, που ήταν τεράστια επιτυχία τότε.
Εγώ καβάτζωνα συστηματικά από κεντρικό δισκάδικο. Αλήθεια. Και δεν ντρέπομαι καθόλου. :bye:
Δεν έχω καβατζώσει ποτέ από φίλο ή γνωστό. Δε λέει. Μου το έχουν κάνει και δεν μου άρεσε και πολύ.
Άλλο μεγάλο μαγαζί που στα παπάρια του αν θα “χάσει” μερικά cd/dvd και άλλο ο φίλος.
Εδώ και χρόνια όμως το έχω κόψει το σπορ. Κατέβασμα, είναι λιγότερο ριψοκίνδυνο…
Δεν εχει τυχει να δανεισω κατι και να μην το παρω πισω ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΑΥΤΟ.:roll:
Ουτε φυσικα να κρατησω κατι που δεν μου ανηκει…Θελω να ειναι ΔΙΚΟ μου δεν εχω αναγκη τα μεταχειρισμενα!!!8)
Εγώ μια φορά είχα κλέψει κάτι αυτοκολλητάκια Κόναν της Πανίνι νομίζω από το Μαρινόπουλο. Επίσης είχα κλέψει το αυτοκόλλητο του Ρομπότ Πράσινου Power Ranger.
Σε άλλα είχα κλέψει ένα παγωτό από ένα περίπτερο, γιατί πείναγα σε μια τριήμερη εκδρομή.
Είχα κλέψει και την παράσταση σε ένα θεατρικό που χαμε κάνει στο λύκειο για το 1821 (έκανα τον πρόπερση).
…ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη της μονάδας!!! όπου υπηρετούσα. Το “Επιχείρηση Σαν…Τα μούτρα μας” του Κώστα Κοντοδήμου…Τώρα το πώς βρέθηκε ένα τέτοιο βιβλίο σε βιβλιοθήκη του Ε.Σ. είναι απορίας άξιον αλλά δεν νομίζω να τους έλειψε κιόλας…
Από φίλους δεν έχω καβατζώσει ποτέ το παραμικρό. Ένας “φίλος” είχε καβατζώσει από μένα το Best Of The Beast (ο πρώτος μέταλ δίσκος που πήρα ποτέ, ο οποίος είχε και μια συναισθηματική αξία για μένα) και δεν ήταν καθόλου ωραίο.
Από δισκάδικα, όλο και κάτι καβάτζωνα αραία και που, όπως και παιχνίδια για PC.
Επίσης, πολλά πορνοπεριοδικά όταν ήμουν πιτσιρίκι.
