Λοιπον ειδα χθες το Babadook, κατόπιν των συμβουλών σας.
Θα πω, μαπα το καρπουζι. Και εξηγουμαι.
Ερμηνείες είχε ναι. Αυτες οι βρετανοφατσες οι άυπνες, σε συνδυασμο με σκοταδια και μαυριλες, οκ φτιαχνουν κλιμα.
Το σεναριο ηταν ενδιαφερον, αν και ο badabook δεν πολυεμφανιστηκε και ετσι, δεν μας πολυφοβησε. Φαινοταν να μην εχουν μπατζετ. Πιο πολυ φοβηθηκα την αυπνία και λιγοτερο τον κακο.
Ευρυτερα
Περαν απο τις (καλες) τσιριδες της κοπελας, και την φατσα του μικρου, ομολογω πιο πολυ φοβηθηκα μην πεσει απο τις κουνιες, ή εκει που σπρωχνει το κοριτσάκι, παρά για τα τσαλιμια (!) του Badabook. Ειναι καλοφτιαγμένη η ταινια, ίσως στο σινεμα να με επιανε πιο πολύ, ίσως ημουν overhyped, αλλα για να μην φοβηθηκε ουτε η γυναικα μου, δεν ξερω, κατι χασαμε. Μ’αρεσε το τελος, αν και στο πεταει λιγο στο κεφαλι εκτος κοντεξτ.
Βέβαια μια ταινία, ακόμα και ταινία τρόμου να είναι, δεν αξιολογείται πάντα και μόνο από το “αν έχει καλές τσιρίδες” ή γενικά αν “μας τρόμαξε”. Είναι πολυπαραγοντικό το ζήτημα του τρόμου και για να φοβηθεί κάποιος πρέπει να ευνοούν πολλές συνισταμένες όπως η ψυχολογική κατάσταση του θεατή, το πόσο μας αγγίζει το θέμα της ταινίας, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα γενικά ενδεχομένως. Σίγουρα μετράει και το πόσο μαστόρικα κατασκευάζεται η ένταση και η δημιουργία ατμόσφαιρας είναι σχεδόν προαπαιτούμενο σε μια τέτοια ταινία, αλλά αλίμονο αν κάναμε downgrade μια ταινία όπως το Babadook, το οποίο είναι αρτιότατο συνολικά, επειδή δεν “μας φόβισε αρκετά”.
Δεν είναι τεστ που πρέπει να περάσει ένας σκηνοθέτης ούτε challenge το να τρομάξει το κοινό, πρωτίστως οφείλει να ξεδιπλώσει το όραμά του σε ένα ολοκληρωμένο έργο. Από εκεί και πέρα το πως θα το εκλάβει ο καθένας μας και το πόσο θα το νιώσει στο πετσί του είναι άλλη ιστορία.
Δεν το θεωρώ απαραίτητο, ειδάλλως θα έπρεπε να πετάξω, χωρίς υπερβολή, εκατοντάδες ταινίες τρόμου απλά και μόνο επειδή δεν τρόμαξα. Δηλαδή ούτε στον Εξορκιστή τσουτσούριασα, για να πω κάτι υπερκλασικό, δεν είναι όμως πως δεν με βύθισε στην ατμόσφαιρά του και πως δεν το θεωρώ κορυφή.
Είναι πολύ φθηνό και άδικο να δίνουμε τόση βαρύτητα σε αυτό το κριτήριο και εν πολλοίς αυτή η λογική έχει οδηγήσει στην αποσύνθεση του είδους τα τελευταία 10-20 χρόνια. Ειδικά το mainstream horror έχει καταλήξει ένας γελοίος διαγωνισμός ανακυκλωμένων, ρηχών, πεζών ιδεών με αυτοσκοπό να τρομάξει το ακροατήριο. Χίλιες φορές το (όποιο) Babadook που είναι μια ταινία με αρχή-μέση-τέλος, η οποία παρουσιάζει μια αισθητική πρόταση την οποία ο δημιουργός επιλέγει συνειδητά εκτιμώντας πως θα βοηθήσει το όραμά του (με φανερές επιρροές εν προκειμένω, ναι, σίγουρα) και ένα σενάριο που να κάνει, τουλάχιστον, τα βασικά σωστά, δηλαδή να παρουσιάζει μια ιστορία που έχει ενδιαφέρον και είναι ολοκληρωμένη. Και χίλιες φορές, επίσης, να δω και μια ατσούμπαλη ταινία με λιγοστό μπάτζετ, αλλά που δείχνει φιλοδοξία και όραμα.
Αν γίνονται αυτά και μάλιστα πετυχημένα, τότε χαλάλι, ας μην τρομάξω όσο βλέπω την ταινία.
Περίμενα με λαχτάρα αυτήν την ταινία.
Πραγματικά όμως, δεν πίστευα ότι θα τη γούσταρα τόσο. Πολύ μεγάλη βελτίωση σε σχέση με τη δεύτερη.
Σωστή διάρκεια, μείωση της εμπλοκής του μεταφυσικού στην υπόθεσή της , υπέροχα εφέ, πολύ καλός ρυθμός και εναλλαγή σκηνών με βία /σκηνών με διαλόγους και, πιο πολύ ίσως από κάθε ταινία του franchise, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΜΑΥΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ. Μια φορά δεν είναι αρκετή για να την απολαύσεις!
Ο Art the clown είναι ο αγαπημένος serial killer του 21ου αιώνα!
Χαλαρά η καλύτερη Terrifier ταινία ως τώρα…
Και για εμένα πάντως, ταινία που έχει 6+ (ειδικά horror) είναι ταινία που είναι αρκετά πιθανό να μου αρέσει, potentially να μου αρέσει και πάρα πολύ, είναι δηλαδή, σίγουρα θετικό σημάδι. Μάλιστα έχω την αίσθηση πως αν τα βάλουμε κάτω, μάλλον οι περισσότερες horror ταινίες εκεί έξω έχουν κάτω από 7, σε εξαιρετικά δυσανάλογο βαθμό. Σε γενικότερες γραμμές πάντως δεν δίνω τόσο βάση σε βαθμολογίες, όσο στο aν μου κλικάρει το σενάριο πρωτίστως ή αν υπάρχει κάτι από την ταινία (συντελεστές, κάποιο τρίβια, μια παρότρυνση δικού μου ανθρώπου) που με πείθει δευτερευόντως.
Επίσης, ειδικά στο horror νομίζω πως είναι βασική προϋπόθεση να εμπιστευτείς την διαίσθησή σου και το αισθητικό σου κριτήριο για να γουστάρεις μια ταινία. Υπάρχουν ταινίες που αναγνωρίζω πως είναι b tier, αλλά χρησιμοποιούν συγκεκριμένα tropes και τικάρουν κάποια κουτάκια στα οποία έχω αδυναμία, άρα καταλήγω να περνάω καλά ή να εκτιμώ το έργο σε πιο προσωπικό επίπεδο.
Στο δια ταύτα, νομίζω το Monkey θα είναι ταμάμ pop corn movie για να περάσεις 90 πολύ καλά λεπτά στο σινεμά. Λέω να το τιμήσω.
Βαθμολογίες στο IMDb, και γενικά σε τέτοιου είδους site, είναι χρήσιμες από την στιγμή που θα καταλάβεις λίγο την λογική με την οποία βαθμολογούν οι χρήστες. Οι σειρές π.χ. γενικά παίρνουν κάπως πιο υψηλές βαθμολογίες, τα horror συνήθως κακές. Horror αν δω πάνω από 5 το θεωρώ καλό. Αν είναι b movie από 4,5 + είναι θετικό σημάδι. Σε πιο blockbuster PG-13 φάση κάτω από 7 είναι πιο ανησυχητικό κτλ.
Κύριοι με πεισατε για περι horror και βαθμολογιών. Βάζω τον πίθηκα στην λίστα μου, παιζει και το αγορι απο το εξαισιο Gentlemen του νετφλιξ. Θυμιζει το τρεηλερ “Βλεπω τον θανατο σου”, με πιθηκι.
Επίσης περί πιθήκου, ο Oz Perkins (υιός του Antony Perkins, του γνωστού ηθοποιού από τα Ψυχώ, The Trial κτλ) είναι από τους πλέον ιδιαίτερους κινηματογραφιστές τρόμου - το Longlegs πέρυσι έκανε σχετικό πάταγο στους φίλους του genre (εγώ δεν ενθουσιάστηκα γενικά λόγω σεναρίου, αλλά αμιγώς κινηματογραφικά ήταν αστέρι).
Με ένα πιο απλό, fun και straight forward story τρόμου - κωμωδίας όπως είναι και το ομότιτλο (καλό) short story του King, θα πόνταρα πολλά υπέρ της ταινίας - ασχέτως βαθμολογιών κτλ που είπαν κ οι αποπάνω
Το ειδα, γιατι σηκωσε σκονη, αλλα τελικα ηταν ενα gimmick για Nick Cage, και το τέλος ήταν… άστοχο. Σαν να ειχε γραψει καποιος ενα σεναριο και να εχασε τις τελευταιες 20 σελιδες.
το φινάλε του ήταν όλα τα λεφτά, από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς
Θεωρώ λίγο υπερεκτιμημένη την ιστορία του King πίσω από τη Μαΐμου, όχι πως δεν είναι καλή, αλλά θα την δω την ταινί όπως και να έχει, για όσους λόγους ήδη αναφέρθηκαν.
