Λοιπον ειδα χθες το Babadook, κατόπιν των συμβουλών σας.
Θα πω, μαπα το καρπουζι. Και εξηγουμαι.
Ερμηνείες είχε ναι. Αυτες οι βρετανοφατσες οι άυπνες, σε συνδυασμο με σκοταδια και μαυριλες, οκ φτιαχνουν κλιμα.
Το σεναριο ηταν ενδιαφερον, αν και ο badabook δεν πολυεμφανιστηκε και ετσι, δεν μας πολυφοβησε. Φαινοταν να μην εχουν μπατζετ. Πιο πολυ φοβηθηκα την αυπνία και λιγοτερο τον κακο.
Ευρυτερα
Περαν απο τις (καλες) τσιριδες της κοπελας, και την φατσα του μικρου, ομολογω πιο πολυ φοβηθηκα μην πεσει απο τις κουνιες, ή εκει που σπρωχνει το κοριτσάκι, παρά για τα τσαλιμια (!) του Badabook. Ειναι καλοφτιαγμένη η ταινια, ίσως στο σινεμα να με επιανε πιο πολύ, ίσως ημουν overhyped, αλλα για να μην φοβηθηκε ουτε η γυναικα μου, δεν ξερω, κατι χασαμε. Μ’αρεσε το τελος, αν και στο πεταει λιγο στο κεφαλι εκτος κοντεξτ.
Βέβαια μια ταινία, ακόμα και ταινία τρόμου να είναι, δεν αξιολογείται πάντα και μόνο από το “αν έχει καλές τσιρίδες” ή γενικά αν “μας τρόμαξε”. Είναι πολυπαραγοντικό το ζήτημα του τρόμου και για να φοβηθεί κάποιος πρέπει να ευνοούν πολλές συνισταμένες όπως η ψυχολογική κατάσταση του θεατή, το πόσο μας αγγίζει το θέμα της ταινίας, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα γενικά ενδεχομένως. Σίγουρα μετράει και το πόσο μαστόρικα κατασκευάζεται η ένταση και η δημιουργία ατμόσφαιρας είναι σχεδόν προαπαιτούμενο σε μια τέτοια ταινία, αλλά αλίμονο αν κάναμε downgrade μια ταινία όπως το Babadook, το οποίο είναι αρτιότατο συνολικά, επειδή δεν “μας φόβισε αρκετά”.
Δεν είναι τεστ που πρέπει να περάσει ένας σκηνοθέτης ούτε challenge το να τρομάξει το κοινό, πρωτίστως οφείλει να ξεδιπλώσει το όραμά του σε ένα ολοκληρωμένο έργο. Από εκεί και πέρα το πως θα το εκλάβει ο καθένας μας και το πόσο θα το νιώσει στο πετσί του είναι άλλη ιστορία.
Δεν το θεωρώ απαραίτητο, ειδάλλως θα έπρεπε να πετάξω, χωρίς υπερβολή, εκατοντάδες ταινίες τρόμου απλά και μόνο επειδή δεν τρόμαξα. Δηλαδή ούτε στον Εξορκιστή τσουτσούριασα, για να πω κάτι υπερκλασικό, δεν είναι όμως πως δεν με βύθισε στην ατμόσφαιρά του και πως δεν το θεωρώ κορυφή.
Είναι πολύ φθηνό και άδικο να δίνουμε τόση βαρύτητα σε αυτό το κριτήριο και εν πολλοίς αυτή η λογική έχει οδηγήσει στην αποσύνθεση του είδους τα τελευταία 10-20 χρόνια. Ειδικά το mainstream horror έχει καταλήξει ένας γελοίος διαγωνισμός ανακυκλωμένων, ρηχών, πεζών ιδεών με αυτοσκοπό να τρομάξει το ακροατήριο. Χίλιες φορές το (όποιο) Babadook που είναι μια ταινία με αρχή-μέση-τέλος, η οποία παρουσιάζει μια αισθητική πρόταση την οποία ο δημιουργός επιλέγει συνειδητά εκτιμώντας πως θα βοηθήσει το όραμά του (με φανερές επιρροές εν προκειμένω, ναι, σίγουρα) και ένα σενάριο που να κάνει, τουλάχιστον, τα βασικά σωστά, δηλαδή να παρουσιάζει μια ιστορία που έχει ενδιαφέρον και είναι ολοκληρωμένη. Και χίλιες φορές, επίσης, να δω και μια ατσούμπαλη ταινία με λιγοστό μπάτζετ, αλλά που δείχνει φιλοδοξία και όραμα.
Αν γίνονται αυτά και μάλιστα πετυχημένα, τότε χαλάλι, ας μην τρομάξω όσο βλέπω την ταινία.
Περίμενα με λαχτάρα αυτήν την ταινία.
Πραγματικά όμως, δεν πίστευα ότι θα τη γούσταρα τόσο. Πολύ μεγάλη βελτίωση σε σχέση με τη δεύτερη.
Σωστή διάρκεια, μείωση της εμπλοκής του μεταφυσικού στην υπόθεσή της , υπέροχα εφέ, πολύ καλός ρυθμός και εναλλαγή σκηνών με βία /σκηνών με διαλόγους και, πιο πολύ ίσως από κάθε ταινία του franchise, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΜΑΥΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ. Μια φορά δεν είναι αρκετή για να την απολαύσεις!
Ο Art the clown είναι ο αγαπημένος serial killer του 21ου αιώνα!
Χαλαρά η καλύτερη Terrifier ταινία ως τώρα…
