Σε επιπεδο φωτογραφιας και κινηματογράφησης, ηταν πολυ στεγνο και ιδιαιτερο, σε σημειο που θα μου αρεσει να ξαναδω ταινιες του σκηνοθετη. Σε επιπεδο στορυ, γενικα το gimmick του “βλεπεις μια ταινια ντετεκτιβ” για να καταληξει σε “πιστευουμε στον Σατανα και η μανα σου στηριζει”, μου φανηκε εκτος κλιματος. Σαν να ειπε καποιος “λοιπον θα παρουμε Nick Cage με μυτη, θα τον βαλουμε να κανει τον μπαμπουλα. τελεια ! οκ, τωρα πρεπει να στησουμε μια ολοκληρη ταινια γυρω απο αυτο”. Το βλεπαμε σπιτι με τη γυναικα μου, και ουτε αυτη φοβηθηκε, στο τελος ειπαμε “α αυτο ήταν, Oh well”.
Χωρίς σποιλερς, με quote-άρω και από το ποστ μου επειτα απο την προβολη σε θερινο το περασμενο καλοκαιρι, και απο το γιατι ηταν απο τις αγαπημενες μου.
Ειναι ευκολο να παιξεις το χαρτι του Silence of The Lambs ή παρομοιων ταινιων, αλλά με τρόπο τρομερά σύγχρονο, και επίσης υπήρχε πάντα ένα διαρκές occult στοιχείο σε κάθε πλάνο, σκιά, γρίφο, ενώ το πλοτ τουιστ εμένα μου άρεσε γιατί έδινε μια πιο folk horror οπτική πίσω από το τι λύνεις τελικά ως ντετέκτιβ, πως συνδέεται με τον προσωπικό σου ψυχισμό και τις αδυναμίες ώστε να παραδοθείς, αλλά και τι διαιωνίζεται, τι είναι ανθρώπινο, τι μη, τι είναι κίνδυνος, και πόση σημασία έχουν όλα αυτά σε μια απλή υπόθεση που μπορεί να μην πάρει και ποτέ διαστάσεις και να γίνει κάτι του τυπου america vs __. Κυρίως όμως η κινηματογραφικη ατμοσφαιρα και αφηγηση.
Κυρίως όμως ηταν η αισθηση που μου άφησε το φιναλε, οπου με ταραξε πραγματικα και δεν θεωρω πως μου συμβαινει συχνα, νομιζω το προηγουμενο ηταν τουτο δω:
Τωρα θυμηθηκα οτι αυτα διαβασα και το εβαλα στη λιστα μου. Ευχαριστούμε για την υπενθυμιση.
Νομιζω δεν εχει να κανει τοσο με την ιδια την ταινια, οσο οτι εγω σαν θεατης θελω η προσεγγιση να ειναι συνεπης. Νομιζω το σεταπ της ταινιας ειναι αλλο και στο τελος στριβει. Μπορει να σε πιασει, μπορει οχι. Κακη ταινια δεν ειναι, αλλα την εβαλα με μεγαλες προσδοκιες.
Τωρα για το κορεατικο που εβαλες, φοβηθηκα ηδη απο το τρεηλερ.
