Σε επιπεδο φωτογραφιας και κινηματογράφησης, ηταν πολυ στεγνο και ιδιαιτερο, σε σημειο που θα μου αρεσει να ξαναδω ταινιες του σκηνοθετη. Σε επιπεδο στορυ, γενικα το gimmick του “βλεπεις μια ταινια ντετεκτιβ” για να καταληξει σε “πιστευουμε στον Σατανα και η μανα σου στηριζει”, μου φανηκε εκτος κλιματος. Σαν να ειπε καποιος “λοιπον θα παρουμε Nick Cage με μυτη, θα τον βαλουμε να κανει τον μπαμπουλα. τελεια ! οκ, τωρα πρεπει να στησουμε μια ολοκληρη ταινια γυρω απο αυτο”. Το βλεπαμε σπιτι με τη γυναικα μου, και ουτε αυτη φοβηθηκε, στο τελος ειπαμε “α αυτο ήταν, Oh well”.
Χωρίς σποιλερς, με quote-άρω και από το ποστ μου επειτα απο την προβολη σε θερινο το περασμενο καλοκαιρι, και απο το γιατι ηταν απο τις αγαπημενες μου.
Ειναι ευκολο να παιξεις το χαρτι του Silence of The Lambs ή παρομοιων ταινιων, αλλά με τρόπο τρομερά σύγχρονο, και επίσης υπήρχε πάντα ένα διαρκές occult στοιχείο σε κάθε πλάνο, σκιά, γρίφο, ενώ το πλοτ τουιστ εμένα μου άρεσε γιατί έδινε μια πιο folk horror οπτική πίσω από το τι λύνεις τελικά ως ντετέκτιβ, πως συνδέεται με τον προσωπικό σου ψυχισμό και τις αδυναμίες ώστε να παραδοθείς, αλλά και τι διαιωνίζεται, τι είναι ανθρώπινο, τι μη, τι είναι κίνδυνος, και πόση σημασία έχουν όλα αυτά σε μια απλή υπόθεση που μπορεί να μην πάρει και ποτέ διαστάσεις και να γίνει κάτι του τυπου america vs __. Κυρίως όμως η κινηματογραφικη ατμοσφαιρα και αφηγηση.
Κυρίως όμως ηταν η αισθηση που μου άφησε το φιναλε, οπου με ταραξε πραγματικα και δεν θεωρω πως μου συμβαινει συχνα, νομιζω το προηγουμενο ηταν τουτο δω:
Τωρα θυμηθηκα οτι αυτα διαβασα και το εβαλα στη λιστα μου. Ευχαριστούμε για την υπενθυμιση.
Νομιζω δεν εχει να κανει τοσο με την ιδια την ταινια, οσο οτι εγω σαν θεατης θελω η προσεγγιση να ειναι συνεπης. Νομιζω το σεταπ της ταινιας ειναι αλλο και στο τελος στριβει. Μπορει να σε πιασει, μπορει οχι. Κακη ταινια δεν ειναι, αλλα την εβαλα με μεγαλες προσδοκιες.
Τωρα για το κορεατικο που εβαλες, φοβηθηκα ηδη απο το τρεηλερ.
Αρκετά (έως πολύ) πρωτότυπο παρά τα εμφανή του δάνεια, κάπως υπερφορτωμένο στην αλληγορία του και με ένα ελαφρώς κλισέ φινάλε (που δεν απογειώνει τη ταινία αλλά δεν τη χαλάει κιόλας) είναι νομίζω ο ορισμός του «πρώτη ταινία σκηνοθέτη τρόμου που θέτει θεμέλια και δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον» - και από ότι μου έχουν μεταφέρει κάποιοι γνωστοί, το Weapons είναι το level up.
Ίσως το δω από βδομάδα Κρήτη, αν προλάβω, ειδάλλως Αθήνα.
Talk to Me είχε ένα ενδιαφέρον από πολλές απόψεις, το τελευταίο των Αυστραλών όμως προσωπικά δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου - αναίτιος σαδισμός σε βαθμό φετιχισμού και εμφανέστατη ανωριμότητα στη διαχείριση κάποιων βαθύτερων συναισθηματικών θεματικών (δηλαδή σε σχέση με κάτι Badabook ή Hereditary, που ας πούμε κινούνται κάπως κοντά σε κάποια πράγματα, το Bring Her Back μοιάζει με ταινία… youtuber ).
Είχε όμως legit καλή εικονογραφία (αν σου αρέσει anyway αυτός ο τρόμος, του gore στυλιζαρίσματος και της uncensored αηδίας που δεν υπονοεί ποτέ τίποτα αλλά στο τρίβει στα μούτρα διαρκώς - χωρίς όμως jumpscares και τέτοια φθηνά κόλπα) και μια φοβερή Sally Hawkins.
Αρκετά καλό το Barbarian, σίγουρα above average, εμένα με κέρδισε το setup, η Τζωρτζίνα Κάμπελ και η ροή/ρυθμός
Tώρα για το αλληγορικό του θέματος, δυστυχώς 99/100 φορές αυτές οι αναφορές μου φαίνονται φουλ ρηχές και δίνω ελάχιστη ως καθόλου σημασία, σπάνια δουλεύονται στο βαθμό που πρέπει για να έχουν πραγματικό νόημα.
).