Υπόθεση:
Σ ένα άθλιο δρόμο της γειτονιάς της, η νεαρή Enola Penny είναι παθιασμένη με ένα προ πολλού εγκαταλελειμένο θέατρο. Ένα βράδυ, βλέπει ότι η μπροστινή πόρτα είναι μισάνοιχτη και αυθόρμητα αποφασίζει να γλιστρήσει μέσα. Αλλά εκεί μέσα στο σκοτάδι, στο παλιό αμφιθέατρο, ένα show διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια της. Οικοδεσπότης είναι μια απόκοσμη ανθρώπινη μαριονέτα που ονομάζεται Peg Poett κι η οποία θα αφηγηθεί έξι φανταστικές ιστορίες στην Penny: Ένα ζευγάρι που ταξιδεύει στα μακρινά μονοπάτια των Γαλλικών Πυρηναίων διασταυρώνεται με μια γεμάτη πόθο μάγισσα. Μια παρανοϊκή ερωμένη αντιμετωπίζει την οργή του παρτενέρ της που την ωθεί στα όριά της. Τα φροϋδικά όνειρα ενός άπιστου συζύγου κάνουν δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Η φρίκη του πραγματικού κόσμου ερμηνεύεται μέσα από το μυαλό ενός παιδιού. Μια γυναίκα εθισμένη σε μνήμες άλλων ανθρώπων παίρνει την δόση της μέσα από το διαφανές υγρό των ματιών των θυμάτων της. Μια παράλογη εμμονή για τα γλυκά μετατρέπεται σε ξινή για ένα ζευγάρι στο βάθος. Καθώς ξετυλίγονται οι ιστορίες, όμως, κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει στην Enola. Κάτι μη αναστρέψιμο και φρικιαστικό.
Το από πάνω το είχα δει πρόσφατα κιόλας. Αρκετά καλό, ωραία ατμόσφαιρα αλλά νομίζω λίγο προχειροφτιαγμένες οι ιστορίες. Θα μπορούσε να είναι πολύ ανώτερο.
Δεν ηταν κατι ιδιαιτερο, ειδικα στην αρχη, απο την μεση και μετα βλεποταν μπορω να πω. Ε ξερετε τωρα,στοιχειωμενο σπιτι κι οτι συνεπαγεται αυτο. Το credit που δινω ειναι πως ειχε τις χειροτερες γκομενες που εχω δει σε τετοια ταινια εδω και καιρο!
Αυτό το περίμενα λιγάκι πιο άγριο και βίαιο. Τελικά ήταν 3 θριλεράκια ας πούμε, που σαν θέμα είχαν κάτι σχετικό με τον έρωτα. Το δεύτερο δε το πολυκατάλαβα βέβαια, αλλά νταξ δεν άξιζε γενικά, έπρεπε να είναι πιο πειστικό κι ενδιαφέρον.
Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, πειράματα σε ανθρώπους και ζώα. Ωμή ταινία, είχε φρικιαστικές σκηνές, περισσότερο στην ιδέα των πειραμάτων, ενοχλητική κοινώς. Μου άρεσε πάρα πολύ, δεν βαρέθηκα καθόλου.
Γενικά ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις. Δεν ξέρω αν έχει ξανά αναφερθεί, αλλά να τη δείτε!
Κλασσικος αγαπουλας ο Carpenter, μπηκε στα τοπ για μενα η ταινια. Τρομερη ατμοσφαιρα (οταν οι αστεγοι κοιτουσαν τοσο ψυχρα αλλαζεις χρωμα ε), ΜΟΥΣΙΚΑΡΑ, το στορυ οπως πρεπει και bonus Alice Cooper σε μερικες σκηνες :Ρ
+1 για Εl espinazo del diablo του Del Toro ως η καλύτερη του ταινία και όχι το απλά συμπαθές για μένα Pan’s Labyrinth που βλέπω να μπαίνει ως καλύτερη του συνήθως.
Είδα ότι έχει ξανά αναφερθεί η ταινία, αλλά ας πω και εγώ τη γνώμη μου. Για αρχή είναι του Takashi Miike όπου είχα ξετρελαθεί με το Ichi The Killer.
Ωραία ταινία, με αρκετή αγωνία. Λίγο κουραστική στη μέση περίπου αλλά ήρθε το τέλος για να μου αφήσει πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Περίεργη από άποψη θέματος - ουσίας αλλά αυτό για μένα μετράει πολύ στις ταινίες, το να μην βλέπεις κάτι αναμενόμενο. Όχι ότι το τέλος δεν ήταν, απλά ήταν διαφορετικό από άλλες απόψεις. Οι φαν του στυλ πιστεύω ότι την έχουν δει. Τώρα όποιος ενδιαφέρεται για ένα θριλερ ή μια τρόμου έτσι στο άκυρο, θα χάσει το χρόνο του και θα θεωρεί ότι είδε κάτι βαρετό. Κατακριτέο, αλλά ισχύει στους περισσότερους.
