Αν οι αγαπημένοι μας συγγραφείς βιβλίων είναι μια πάντα φρέσκια σοκολατένια τούρτα, την οποία φυλάμε στο ψυγείο, και που και που τσιμπάμε κάποια κομματάκια απο δω κι απο κει, ο Τομ Ρόμπινς είναι σίγουρα το κομμάτι εκείνο της τούρτας με την τρούφα και τα μικρά και τραγανιστά κομματάκια σοκολάτας που πέφτουν διάσπαρτα πάνω της, σαν διονυσιακή βροχή ένα πράγμα.
Μια που αυτό τον καιρό διαβάζω για άλλη μια φορά το Άρωμα του Ονείρου, δε μπόρεσα παρά να ανοίξω ένα θρεντ για τον ψυχεδελικό αυτό προφήτη, που είναι λες και βγήκε απο κάποια εξωτική παραλία φορώντας τις παντόφλες του και κάνοντας ταυτόχρονα κύρηγμα για μεγάλα φιλοσοφικά και κοινωνικά θέματα (ενώ παράλληλα τσιμπάει και κανένα μπούτι κάποιας ντόπιας χωριατοπούλας που περνάει).
Και για να επιμείνω στο όλο τριπάκι του Τομ Ρόμπινς, πάρ’τε και ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα απο το πάνω βιβλίο…
“Αχ, λατρεύω τα φερμουάρ. Τα φερμουάρ μου θυμίζουν κροκόδειλους, αστακούς, και περουβιανά ερπετά. Μακάρι να είχε το τουίντ παντελόνι μου περισσότερα απο ένα φερμουάρ… Τα φερμουάρ είναι πρωτόγονα και συνάμα μοντέρνα. Απο τη μία, το δικό σου φερμουάρ είναι αρχέγονο και ερπετοειδές, και απο την άλλη, μηχανικό και κομψό. Το φερμουάρ είναι το σημείο όπου η Βιομηχανική Επανάσταση, συναντιέται με την Λατρεία της Κόμπρας, δε συμφωνείς? Αχ, μικροί αλιγάτορες έκστασης, να τι είναι το φερμουάρ. Και συνάμα πολύ σέξυ. Το κουμπί είναι σοβαροφανές και σνομπ. Υπάρχει κάτι το Βικτωριανό σε μια σειρά κουμπιών. Αλλά ένα φερμουάρ, αχ, ένα φερμουάρ είναι ίδιος ο όφις στην πύλη της Εδέμ περιμένοντας να συνοδέψει έναν αληθινό πιστό στον Κήπο του Παραδείσου. Μμμ, φερμουάρ μου φερμουαράκι μου, με το κρεμασμένο κεφάλι σου σαν απολιθωμένη σαύρα, φάντασμα οχιάς που κλειδαμπαρώνουμε κάθε πρωί για να επικοινωνήσουμε μαζί σου τη νύχτα”…
(σημείωση δική μου: ο αρσενικός χαρακτήρας του βιβλίου λέει τις παραπάνω ατάκες ενώ ξεντύνει στο κρεββάτι, κατεβάζοντας το φερμουάρ, θηλυκό χαρακτήρα του βιβλίου…)
Κι όμως, πέρα απο τα χιουμοριστικά (αν και όχι για όλους) στοιχεία του Ρόμπινς, βρίσκει κανείς πολύ σημαντικά πράγματα στα βιβλία του, διανθισμένα όλα με τον χαρακτηριστικό και μοναδικό του τρόπο γραφής.
Όταν μου λένε σήμερα πως οι ΗΠΑ ζουν μέσα στην αποχαύνωση τους, στο νου μου φέρνω κάτι συγγραφείς όπως ο Τομ Ρόμπινς και σκέφτομαι πως ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι. 8)
[
](http://www.picoodle.com/view.ph(p?img=/4/5/1/f_13589m_67b8f46.jpg&srv=img33)
…θα το ψάξω το θέμα…
Εμένα μου άρεσε πολύ και ο Χορός των 7 πέπλων αλλά και η Αμάντα. Και τα δύο είναι πολύ καλά αλλά σε διαφορετικό στυλ. Το πρώτο ίσως σου φανεί πιο επίκαιρο, γιατί μπλέκει (μεταξύ άλλων)την κόντρα των εβραίων και των αράβων. Η Αμάντα είναι πιο πολύ 70s. Εξάλλου είναι και το πρώτο του μυθιστόρημα. Εκτός αυτών των δύο σου μένει εάν δεν κάνω λάθος το “even cowgirls get the blues” το οποίο δεν έχω διαβάσει ακόμα .Αυτά…){kind=link}