Tom Robbins

Άλλες Τέχνες
#61

Ομορφιές βλέπω. Για πάμε λοιπόν για ένα στα γρήγορα (καλά είναι και τα γρήγορα μερικές φορές, μη γκρινιάζετε).

Ε αφού τρώγεσαι να απαντήσεις, τι να σε κάνω. Λοιπόν, αυτά που λες για τον μεταμοντερνισμό κάτι μου θυμίζουν, ναι, πιστεύω έχεις δίκιο, για την έμφαση στη γλώσσα και για την καταφυγή σε μύθους κλπ.

Να προσθέσω εδώ το οτι ο μεταμοντερνισμός εστιάζει (αν δεν κάνω λάθος, βαριέμαι να ψάχνω τώρα) περισσότερο σε αυτόν που μιλάει και όχι τόσο στο περιεχόμενο όσων λέει. Στο σημαίνον και όχι στο σημαινόμενο (έχω κάτι χρόνια να χρησιμοποιήσω αυτές τις έννοιες, επομένως παίζει να τις χρησιμοποιώ και λάθος).

Ενώ λοιπόν ο Ρόμπινς βρίσκω πως θα μπορούσαμε να τον εντάξουμε στον όλο μεταμοντέρνο χώρο για τα στοιχεία που είπες και συ, δε θεωρώ πως ανήκει εκεί εξ’ολοκλήρου. Ο μεταμοντερνισμός [B]αναδομεί[/B] το αντικείμενο και συχνά φτάνει να το χάσει εντελώς.

Έπειτα δε θεωρώ πως ο Ρόμπινς αφαιρεί τη ρομαντική ουσία όπως λες. Κάποια απο τα στοιχεία της λείπουν, κάποια απο τα στοιχεία της υπάρχουν, με κύριο εκείνο της ανατροπής, της εξέγερσης και της αντισυμβατικότητας που το συναντάμε στο έργο του.

Εν ολίγοις, παραθέτωντας ως quote το επόμενο ποστ με το οποίο συμφωνώ

Ο Ρόμπινς πιστεύω είναι λίγο απο πολλά πράγματα μαζί. Λίγο ρομαντικός, λίγο μεταμοντέρνος, λίγο (ως πολύ) ψυχεδελικός και πάρα πολύ ουμανιστής σίγουρα.

Για μένα τον καλύτερο ορισμό για το που “ανήκει” τον δίνουν οι ελληνικές εισαγωγές στα βιβλία του, που λένε πως ο Ρόμπινς έχει σηκώσει τη φούστα της ζωής, την κοιτάζει όπως είναι, τη γουστάρει με την κυταρίτιδα της και όλα και απλά αφήνεται να ατενίσει τα κάλη της. 8)

Δεν ήταν τόσο στα γρήγορα τελικά, είναι να μην αρχίσω.

#62

Gotta show some love…! :slight_smile:

Ο Tom είναι μάλλον ο αγαπημένος μου συγγραφέας, σίγουρα πάντως ο συγγραφέας του αγαπημένου μου βιβλίου (Αγριεμένοι Ανάπηροι Επιστρέφουν από Καυτά Κλίματα: δεν υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας που να έχω αγαπήσει περισσότερο από τον Σουίτερς!). Τον βρίσκω εξαιρετικά δημιουργικό και μου αρέσει πάρα πολύ η γραφή του, που είναι άλλωστε και το σήμα κατατεθέν του. Νομίζω ότι είναι love him or hate him συγγραφέας, χωρίς μέση οδό.
Επίσης έχω διαβάσει (με σειρά >):
2. Τρυποκάρυδος
3. Το Άρωμα του Ονείρου
4. Μισοκοιμισμένοι Μες Στις Βατραχοπιτζάμες μας
5. Ο Χορός των Εφτά Πέπλων
6. Αμάντα

No wonder που πέθανε το τόπικ ε. Ανατέμνετε τον βάτραχο μέχρι να μη μείνει βάτραχος! [-X
Γενικά βέβαια είναι ορθά αυτά που έχουν γραφτεί, όσα διάβασα τουλάχιστον μέχρι να εξαντληθεί το ενδιαφέρον μου (ίσως επαναλάβω κάποια).
Κι εγώ προσωπικά τον βρίσκω υπέρτατα ρομαντικό, με την ουσιωδέστερη έννοια της λέξης, καθώς οι ήρωές του είναι άνθρωποι αντισυμβατικοί και ονειροπόλοι, που κάνουν τρελά πράγματα και ζουν τη ζωή στο έπακρο, γι’ αυτό άλλωστε τους αγαπάμε. Κλασικό παράδειγμα του ρομαντισμού του, η διαφορά ανάμεσα σε εγκληματίες και παρανόμους που τονίζεται επανειλημμένα στον Τρυποκάρυδο. Πέρα από αυτό όμως, διάσπαρτες μέσα στο έργο του βρίσκονται πολλές μεγάλες αλήθειες και ψαγμένα συμπεράσματα που πραγματικά σε κάνουν να σκεφτείς και να δεις τα πράγματα από άλλη οπτική, αν βέβαια τα εντοπίσεις μέσα από το πέπλο της ειρωνείας, του χιούμορ, του μεθυσμένου ίσως παραληρήματος. Νομίζω ότι είναι μεγάλος φαν της φράσης “Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια” :stuck_out_tongue:

Μακάρι να βγάλει και κάνα καινούριο καλό βιβλίο!! Το B for Beer μούφα με φάνηκε.

#63

Ορίστε, εξαντλήθηκε το ενδιαφέρον της λέει διαβάζοντας το τόπικ. Την [B]κουράσαμε[/B]. [B]Ταλαιπωρήθηκε[/B]. [-X

Αλλά δε μπόρεσες να μη κάνεις το δικό σου ποστ-ανάλυση κατα τ’ άλλα! Πως την έχεις δει τελικά??

[SPOILER]Τι έπαθε αυτός, θα αναρωτιέται ο κόσμος. :lol:[/SPOILER]

Το τελευταίο “κανονικό” καινούργιο του νομίζω ήταν το Villa Incognito. Το οποίο αποθεώνει και δικαίως ένα απο τα κορυφαία πλάσματα που έχει αναδείξει η μητέρα φύση, το υπερθεικό, ανώτερο τούτο ζώο που ακούει στο όνομα ΤΑΝΟΥΚΙ, και οφείλει να είναι πρότυπο για όλο τον αντρικό πληθυσμό, όντας το ζώο [U]με τα μεγαλύτερα αρχίδια[/U].

Γι’ αυτό και μόνο το λόγο (καθώς και για την αποθέωση της μαγιονέζας σε άλλο σημείο) το βιβλίο λέει. Αν και συνολικά αν το δούμε δεν φτάνει τα κορυφαία που έχει γράψει.

Δεν το έχω διαβάσει το B is for Beer, κρίμα αν δεν είναι καλό όμως.

#64

Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι.

Μου κινήσατε το ενδιαφέρον μέσα απο τα ποστ σας (και απο το τοπικ γενικότερα) και ξεκίνησα πριν 2 εβδομάδες τον Τρυποκάρυδο.

Σήμερα (2 εβδομάδες μετά) παλεύω με νύχια και με δόντια να τελειώσω τις 30 σελίδες που μου μείνανε και να μην το παρατήσω. Τελικά δεν ήταν του γούστου μου ο Ρόμπινς και ίσως να φταίω κι εγώ γιατί ειχα σχηματίσει λανθασμένη γνώμη μέσα απο το τόπικ για το τι να περιμένω σαν συγγραφικό στυλ.

Απο το πρώτο τέταρτο του βιβλίου με έχασε σαν αναγνώστη αλλά ήθελα να το τελειώσω για να έχω μια ολοκληρωμένη γνώμη. Τελικά απογοητευτηκα πολύ. Είχα νοικιάσει απο την βιβλιοθήκη του Δήμου και τους Αγριεμένους Ανάπηρους αλλά δεν με βλέπω να το ξεκινάω.

Κρίμα γιατί νόμιζα ότι θα μου αρέσει πολύ και θα έχω μπόλικο απόθεμα απο βιβλία να ασχολούμαι.

#65

Εύλογο ερώτημα: Γιατί όλοι σχεδόν ξεκινάνε πάντα απο τον Τρυποκάρυδο, ο οποίος είναι απο τα λιγότερο καλά του βιβλία???

(οι φανς του Ρόμπινς βέβαια τον γουστάρουν κι αυτόν, αλλά σε σχέση με ένα Άρωμα του Ονείρου, ή με έναν Χορό των Επτά Πέπλων, βρίσκεται πολύυυ πίσω).

@ Ξαναδιαβάζω τους Ανάπηρους. Εισπνέω πάλι τις μυρωδιές της ζούγκλας, ακούω τα ταμ ταμ των ιθαγενών και τα κρωξίματα του παπαγάλου και αφήνομαι για άλλη μια φορά στα τάχα αθώα χαχανητά της ετεροθαλούς αδερφής-πειρασμό του Σουίτερς.

Το να γυρνάς ξανά στον κόσμο του Τομ Ρόμπινς είναι σα να αράζεις μετά απο μια περίοδο σκληρής δουλειάς σε μια ξαπλώστρα, κάπου σ’ ένα εξοχικό μπροστά στο κύμα, με μια πινακολάδα στο χέρι, με χαλαρή μουσική να ακούγεται απο πίσω, και μια γκομενοπαρέα να παίζει μπιτς βόλει λίγο παραπέρα.

#66

ετεροθαλής ο Μιλήσιος.
αχαχούχα!

ετεροθαλούς βρε τζουτζούκο!

#67

Πάλι το ρομάντζο προβάλλεται ρε έλανορ τι ψάχνεις τώρα :stuck_out_tongue:

#68

μετά τον ρομπινς τι?ποιος? καμιά ιδέα???:-s

#69

Χωρίς να χω νορμάλ απάντηση θα πω…Χανκ Μούντι!:stuck_out_tongue:

Έδιτ…ίσως Μουρακάμι??Χμ…

#70

Τζαπόνι ε ?? για πρότεινε κανά βιβλίο , έρχεται και βαθύ καλοκαίρι :stuck_out_tongue:

#71

Εγώ προσωπικά ξεκίνησα με το “Τρυποκάρυδος”. Το πιο γνωστό του. Άμεσο, γρήγορο. Αυτόματη γραφή και ιδιαίτερη ζωντάνια στο λόγο. Λες και σου μιλάει ένας κύριος, ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι, στην ταβέρνα ενός camping και σου λέει μια ιστορία από τη ζωή του.:slight_smile:

#72

Μετά από Τομ, και για να μείνεις στο κλίμα, Λένος Χρηστίδης. Αλλά δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει η ελληνική λογοτεχνία σε αυτή τη φάση.

#73

Νομίζω πως ο Χρηστίδης θα αρέσει όντως στους αναγνώστες του Ρόμπινς! Δεν έχει τον πλούσιο λόγο του Ρόμπινς βέβαια, ωστόσο σε επίπεδο χιούμορ βρίσκεται πολύ ψηλά!

Δίδα Μόκα, καλώς ήρθες στο φόρουμ. :wink:

#74

Ξαναρχισα το Χορο των 7 Πεπλων, το ειχα αφησει για καιρο και ηρθε η στιγμη! Το ευχαριστιεμαι!

#75

Είναι αρκετά συγγενείς στο ύφος.Σίγουρα ο Ρόμπινς έχει προβάδισμα στο λόγο, αλλά και ο Χρηστίδης κερδίζει πολύ στην αμεσότητα!:slight_smile:
Καλώς σας βρήκα! Να 'σαι καλά!!

#76

"μουνί συνδέεται στο ιντερνετ"
μόνο και μόνο για αυτή την ατάκα και το τανούκι, το villa μπείνει στο πάνθεον της λογοτεχνίας :lol:
Tο να διαβάζεις ένα βιβλίο του Ρόμπινς αποτελεί κάποιο είδος μυσταγωγίας. Φοβερό χιούμορ και ωραίος χειρισμός της γλώσσας. Όπως και οι περισσότεροι ξεκίνησα πριν πολλά χρόνια με τον Τρυποκάρυδο αλλά το πραγματικό σοκ το έπαθα με το άρωμα.
Από εκεί και πέρα σίγουρα υπάρχουν κάποια λιγότερο καλές δουλειές του (πχ μισοκοιμισμενοι… και αμάντα…) αλλά νομίζω πως το να διαβάζεις βιβλία του είναι ο ορισμός της ψυχαγωγίας.
Πάντως από το 2003 πάνε πολλά χρόνια και ελπίζω σύντομα να κυκλοφορήσει κάτι καινούριο (το B is for beer δεν το θεωρώ ως κανονική κυκλοφορία, πόσο μάλλον τη συλλογή)

#77

δεν έχω πρόβλημα με την ελληνική λογοτεχνία. για πείτε κανά βιβλίο του.

#78

Το πρωτο που διαβασα απο Λενο ηταν τα [B]Χαστουκοψαρα.[/B]Φουλ ατακα,ειχα κλασει στο γελιο.Καλα ειναι και τα [B]Λοστρε[/B] και [B]Bororo[/B].

#79

Αφού διάβασα πριν αρκετό καιρό τον τρυποκάρυδο έπιασα πριν λίγες μέρες και το άρωμα του ονείρου, το οποίο και τελείωσα πριν λίγα λεπτά. Δεν έχω λόγια, ίσως το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ. Το χρειαζόμουν βασικά γιατί τώρα τελευταία είχα διαβάσει αρκετά σχετικά αδιάφορα και ήμουν έτοιμος να σταματήσω για λίγο καιρό το διάβασμα.
Από τον τρυποκάρυδο σου έκανε εντύπωση το ξεχωριστό του χιούμορ όπως και η χρήση της γλώσσας στις απίστευτες περιγραφές του αλλά στο άρωμα κάθε σελίδα σε αφήνει με ένα τεράστιο θαυμαστικό να αιωρείται μέσα σου και ένα ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο στα χείλη. Θα το ξεκινούσα στο καπάκι μιλάμε αλλά το βιβλίο το έχω πάρει από την βιβλιοθήκη και πρέπει να το επιστρέψω σύντομα. Απλά πανέμορφο. Πάει σίγουρα για αγορά αφού δεν είναι το βιβλίο που το διαβάζει μόνο μια φορά.

#80

Το αρωμα του ονειρο ειναι μια εμπειρια ζωης,