Εχω γινει αρρωστος με TOm Robbins
Μετα το καταβροχθισμα του Τρυποκαρυδου ξεκινησα το Αρωμα του Ονειρου !
Ειναι απιστευτη η γραφη του !
Μετα απο αυτο τι προτινετε ?
Το αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα. Και μετά το χορό των 7 πέπλων. ΑΠΟΘΕΩΣΗ!
ΜΙΑΜΜ
Έτσι, ο Ρόμπινς είναι σαν ένα πιάτο λαχταριστό φαγητό. Καλή συνέχεια με την ανάγνωση του!
Δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι παραπάνω από αυτά που είπαν οι συμφορουμίτες. Το ‘‘Αρωμα του Ονείρου’’, οι ‘‘Αγριεμένοι Ανάπηροι’’ και τα λοιπά μαστερπίσις είναι άψογα.
Ellanor, μας άνοιξες την όρεξη με τον πρόλογο…
Τις καουμπόυσες τις εχει διαβασει κανεις ?
Ναι. ωραίο βιβλίο αλλά δε με κάλυψε τόσο όσα τα άλλα. Έχει φυσικά τις κλασσικές δομές και χιούμορ του Ρόμπινς αλλά νομίζω ότι στέκεται ένα επίπεδο κάτω σε σχέση με τα κορυφαία του. Αξίζει να το διαβάσεις όμως. Επίσης πρόσφατα είδα και την ταινία που γυρίστηκε με βάση το βιβλίο. Φάση είχε ρίξτε καμιά ματιά.
Ισως ο μεγαλυτερος μυθιστοριογραφος της γενιας του στην απεναντι οχθη…λατρευω τη γραφη του και εχω ολα τα εργα του αν και το τελευταιο του θα το χαρακτηριζα λιγο αδιαφορο…
παραλληλα πρεπει να πω πως χαιρομαι που βρηκα μια λογοτεχνικη γωνια σ’αυτο το φορουμ(οι ροκαδες παντου και παντα εχουν επιπεδο)…
με την ευκαιρια αυτη λοιπον να σας πω πως οποιο παιδι θελει να του δωσω καποιο βιβλιο να το αναφερει…(αν το εχω φυσικα…)
Όντως, η γραφή του Ρόμπινς νομίζω είναι [I]χα-ρα-κτη-ρι-στι-κή.[/I]
Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο αποσκοπεί στο χιούμορ ο τρόπος που γράφει όσο στην [B]καυστικότητα[/B]. Εγώ κυρίως έτσι το εξέλαβα, ως μια προσπάθεια πρωτοτυπίας, κάνοντας χρήση ενός κοινού κώδικα επικοινωνίας με το σημερινό κοινό, μιας πιο “χύμα” γλώσσας, με τις ανάλογες παρομοιώσεις και μεταφορές, που παράλληλα κρύβει μια λεπτή δόση κριτικής ειρωνείας.
Βέβαια, ως φανατική οπαδός του ρομαντισμού στη λογοτεχνία και την τέχνη γενικότερα, δεν μπορώ να πω ότι αυτός ο συγγραφέας είναι ακριβώς αυτός που με εκφράζει, οπωσδήποτε όμως μου έκανε μεγάλη εντύπωση και μετά τον “Τρυποκάρυδο” σκεφτόμουν να αγοράσω και το βιβλίο από το οποίο παρέθεσες απόσπασμα.
Μου κάνει εντύπωση το ποσο δημοφιλής είναι γενικά ο Τρυποκάρυδος, όντας για πολλή κόσμο το πρώτο βιβλίο που επιλέγουν να διαβάσουν απο Ρόμπινς. (είναι τελικά το ομολογουμένως γαμιστερό εξώφυλλο του??). Είναι πολύ καλό βιβλίο μεν, με τίποτα όμως δεν είναι το καλύτερο του.
Δώσε μια ευκαιρία στο Άρωμα του Ονείρου και στον Χορό των Επτά Πέπλων. Και μια που ανέφερες τον ρομαντισμό, εχμ, υπάρχει ένας κάποιος αέρας ρομαντισμού διάχυτος στο Άρωμα ειδικά, διανθισμένος όμως με κάμποσο απο το πνεύμα των '60ς και ολίγες δόσεις του θεού Πάνα με τα κατσικάκια (φιρούλι φιρούλα :-- ), διάφορες αλλοπαρμένες καταστάσεις γενικώς, αλλά ναι, ο ρομαντισμός είναι εκεί, όχι με την κλασική λογοτεχνική έννοια αλλά με την κυριολεκτική του. Εξέγερση, ανατροπή, συναίσθημα και τρέλα.
ΥΓ - Και στον Ρόμπινς θα έλεγα χιούμορ, καυστικότητα, κριτική, ειρωνία, αφήγηση, όλα συνιστούν μια ενότητα.
Xαρακτηρηστικότατη μετα-μοντέρνα “πένα”.
Έχω διαβάσει το “Άρωμα του Ονείρου” και το “Χορό των 7 πέπλων”. Παρόλο που μου αρέσει πάρα πολύ το στύλ γραφής του, κάτι πάνω του με παραξενεύει, κυρίως όσον αφορά στο περιεχόμενο. Έχει αυτό το παραμυθιακό στοιχείο που με ξενίζει, τονίζω πάλι το ότι είναι μεταμοντέρνος (γιατί το πρόβλημα αυτό το έχω γενικά με αυτού του είδους τη λογοτεχνία - πχ ο ρομαντισμός του δεν είναι ορίτζιναλ ρομαντισμός - είναι αντρικατοπτρισμός. ελπίζω να βγάζω νόημα…).
Πάντως αν δαβάσεις ένα κείμενό του και εστιάσεις μόνο στη γλώσσα, είναι πράγματι ποιητική.
Πρέπει να διαβάσω κάποια στιγμή τον Τρυποκάρυδο…
Θες να μου εξηγήσεις λίγο πως εννοείς το “μεταμοντέρνος”? Πρώτη φορά βλέπω να τον χαρακτηρίζουν έτσι.
Για να σου απαντήσω θα πρέπει να κάνω quote από βιβλίο κριτικής λογοτεχνίας (ή από wikipedia :oops:) οπότε δώσε μου λίγο χρόνο :roll:
Χαχαχαχ, αυτή φυσικά η απάντηση σου είναι στην έκδηλη γλώσσα. Γιατί η λανθάνουσα λέει κάτι τέτοιο:
:lol:
Πάντως ένα (μάλλον) μεταμοντέρνο στοιχείο στον Ρόμπινς είναι η έντονη παρουσία του γυναικείου στοιχείου στα έργα του, δε ξέρω αν αρκεί αυτό για να τον χαρακτηρίζαμε έτσι ωστόσο (για περισσότερα δώσε μου χρόνο να ανατρέξω στο internet να θυμηθώ τι εστί μεταμοντέρνο γιατί πάει καιρός :PPPPPPPP)
Είχα διαβάσει πριν καμιά 10αριά χρόνια τον Τρυποκάρυδο, το περίμενα γαμάτο (κάπνιζα και κάμελ τότε), δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, δεν ξαναασχολήθηκα.
Θα το ξαναπώ.
Αν και απέχει αυτό απο το να μην κάνει [B]καμία[/B] εντύπωση το βιβλίο. Τι να γίνει, ίσως να μην ήταν το στυλ σου τελικά ο συγγραφέας αυτός.
εδιτ. Επίσης, Ολμάιτυ, τώρα πρόσεξα και το άλλο που έγραψες για τον “μη ορίτζιναλ ρομαντισμό”. Πρόσεχε γιατί δε θέλω και πολύ για να σε παρακινήσω να μου το αναλύσεις και αυτό. 
Ο μόνος “ορίτζιναλ” ρομαντισμός ήταν εκείνος του κινήματος του ρομαντισμού, του 19ου αιώνα, του πρώτου μισού του κιόλας. Απαισιοδοξία, συναισθήματα, πάθος, εξέγερση, φύση, επανάσταση, αυθεντικότητα, ζωή και θάνατος.
Προφανώς δεν υπάρχει συγγραφέας του 20ου αιώνα που θα μπορούσαμε να πούμε “αυθεντικό ρομαντικό”, γιατί μιλάμε για ένα κίνημα τέχνης δυο αιώνων πριν.
ΘΕΟΣ!
Χαίρομαι που είχα διαβάσει όλα τα βιβλία του στα ελληνικά γιατί έχω μια καλή αφορμή να τα ξαναδιαβάσω -όπως πρέπει- στο πρωτότυπο*. Μόνο το “Β is for beer” έχω στα αγγλικά, όχι και το καλύτερο δείγμα του, πολύ “προχώ” για τα παιδάκια και πολύ απλοϊκό για τους μεγάλους.
Περιμένω πως-και-πως ένα νέο “κανονικό” μυθιστόρημα του.
Ρομαντισμός στον Τομ Ρόμπινς; Παιδιά τί πίνετε, θέλω κι εγώ από αυτό!:lol: (μη παρεξηγηθεί κανένας τώρα…)
*Κάπου είχα διαβάσει συνέντευξή του που έλεγε ότι του είχαν στείλει έργο του μεταφρασμένο στα αγγλικά, από τα ιταλικά νομίζω. Δλδ κόντρα μεταφραση πάνω στη μετάφραση. Δήλωνε ότι ήταν πια ένα διαφορετικό έργο.
Κι όμως φίλε μου! Ωστόσο το θέμα ξεκινάει (με την κλασική σωκρατική μέθοδο) απο το τι εννοεί ο καθένας λέγοντας “ρομαντισμός”. Η πλειοψηφία του κόσμου εννοεί αγάπες και ηλιοβασιλέματα και λουλουδάκια και φυσικά αυτά δε τα συναντάς ούτε κατά διάννοια στον Ρόμπινς.
Ούτε συναντάς τον ρομαντισμό με την κλασική του έννοια, όπως αναπτύχθηκε κατά τον 19ο αιώνα (που όπως έγραψα πίσω, αφορά τα έργα εκείνης ειδικά της εποχής).
Υπάρχει όμως κάτι, μια διάθεση εξέγερσης, μια αντι-συμβατικότητα, που μου φέρνει κατά νου αυτό που [I]εγώ[/I] εννοώ λέγοντας “ρομαντισμό”. Είναι για μένα και αυτό τα βιβλία του, και πολλά άλλα ακόμα.
ΥΓ - Κατά τ’ άλλα τι να πιούμε, δε χρειάζεται. Η ανάγνωση του Ρόμπινς αρκεί. 
Λοιπόν, οι ώρες που με πιάνουν οι εξάρσεις μου είναι απολύτως ακατάλληλες:roll:
Ξέρω τι θέλω να παραθέσω και από που, και θα το βάλω στο θρεντ τις φιλοσοφίας να γίνει και κανα μπαμπ.
Αλλά τώρα, τρώγομαι να απαντήσω! Χοντρικά λοιπόν, και με δικά μου λόγια, ο μετα-μοντερνισμός εστιάζει στη γλώσσα και στη φόρμα, όχι στο περιεχόμενο. ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι πως κατά κάποιο τρόπο “ενστερνίζεται” και δουλεύει πάνω σε παλιές φόρμες. πουχου παραμύθια. μεσαιωνικες ιστορίες.
Δεν χρειάζεται να σου πω γιατί μιλάμε για αντικατοπτρισμό ρομαντισμού, το απάντησες! Ένας μεταμοντέρνος θα πάρει μία ρομαντική ιστορία και θα κρατήσει και θα ανατάμει όλα τα “εξωτερικά” της χαρακτηριστικά (τοποθεσία, χρόνος, περιβάλλον, γλώσσικά στοιχεία) αλλά θα αφαιρέσει το βάθος - τη ρομαντική [I]ουσία[/I]. Γι αυτό μίλησα για αντικατοπτρισμό.
Δεν τα λέω καλά, το βιβλίο τα λέει καλύτερα, αλλά δεν ξέρω πού στο καλό είναι.
Έχω καταλάβει τι εννοείς. Επίσης θα έλεγα ότι ο Ρόμπινς βλέπει την ομορφιά παντού, ακόμα και σε μια άδεια κονσέρβα και υπό αυτή την έννοια ναι, ίσως είναι λίγο “ρομαντικός”. Πάντως πίσω από την ποίηση του λόγου, το “κάψιμο” και το χιούμορ κρύβεται ένας ατόφιος ορθολογιστής αλλά κι ένας αθεράπευτος ουμανιστής. Προσωπικά γι αυτό τον γουστάρω τρελά.