Ασε με να μαντεψω…Αμαθης?
Δεν εκανα συγκριση αλλα αντιπαραβολη. Το αναποδο δυσκολα ισχυει εν προκειμενω, η κατασταση στην Ελλαδα οφειλεται πρωτιστως στις στρατηγικες επιλογες της ελληνικης αστικης ταξης, μια εκ των οποιων (αρκετα κυριαρχη σιγουρα σε σχεση με αλλες επιλογες) ειναι η συμμετοχη στον “σκληρο πυρηνα” της ΕΕ. Η βασικη αντιθεση στην Ελλαδα που καθοριζει ολες τις εξελιξεις ειναι η αντιθεση Κεφαλαιου-Εργασιας και σε αυτο το πλαισιο βλεπω κριτικα την ευρωενωσιακη καπιταλιστικη ολοκληρωση, απο ταξικη δηλαδη σκοπια και οχι “εθνικη”. Απο ταξικη σκοπια προκρινω επισης την σοσιαλιστικη ενοποιηση της Ευρωπης σε εντελως νεα παραγωγικη βαση, την κομμουνιστικη.
Για να ισχυε το αναποδο που επισημαινεις, θα επρεπε να οδηγηθουμε σε μια προεδρικη ομοσπονδιακη Ε.Ε. τυπου ΗΠΑ οπου ο Προεδρος (Μπλερ ή Βελγος κλπ) θα ηταν ο αντιστοιχος Ομπαμα με υπερ-αρμοδιοτητες. Κατι τετοιο ομως δεν συμβαινει οχι λογω θελησης (ιδεαλιστικων δηλαδη αιτιων) αλλα λογω αντικειμενικων συνθηκων (υλισμος). Λογω του τροπου και των αιτιων οικοδομησης της “Ενωσης Χαλυβα” πριν μισο αιωνα που εξελιχθηκε στο περιωνυμο “ευρωπαϊκο σπιτι”. Αυτο και μονο θα επρεπε να σε προβληματισει. Μια ενωση που βασιστηκε σε χαλυβα, ανθρακα και πρωτες υλες και στην ουσια ηταν το πολιτικο προγεφυρωμα του ΝΑΤΟ απεναντι στις Λαϊκες Δημοκρατιες και την ΕΣΣΔ, ερχεται σημερα να “αναβαπτιστει” ως το “δημοκρατικο ευρωπαϊκο σπιτι”. Τετοιο σπιτι σαν το εξοχικο του Μαγγινα!
Στην καθημερινη μας ζωη επιδρα συνολικα η υπαρξη και η κατευθυνση της ΕΕ. Μια υπαρξη και μια κατευθυνση που δεν “δημοκρατικοποιειται” οπως ισχυριζεται λανθασμενα ενα κομματι της Αριστερας αλλα ανατρεπεται και συντριβεται διχως πισωγυρισμο.
Διεπουν ναι. Η επιστροφη των αστων στον Μαρξ δεν γινεται με την απολογητικη της παραδοχης ενοχους αλλα κατω απο το βαρος των γεγονοτων -> Στη Γερμανια οι αυξησεις πωλησεων των εργων των Μαρξ-Ενγκελς χτυπησαν κοκκινο και στην Ιαπωνια το ΚΚ γνωριζει μια τρομακτικη εγγραφη νεων μελων. Σημαδια μιας στροφης? ΝΑι και οχι. Ναι με την εννοια που το “φαντασμα” εκδικειται την προωρη “ταφη” του απο κατι υπαλληλους τυου Φουκουγιαμα, και οχι στο βαθμο που δεν αρκει να παρατηρεις τα γεγονοτα (κριση, πανικος, συγχυση των ταξεων) αλλα να επεμβαινεις στα πραγματα, στην κατευθυνση της ανεξαρτητης ιστορικης δρασης της εργατικης ταξης και των καταπιεσμενων μαζων. Αυτο προϋποθετει μια συνεχη ενημερωση σε ατομικο και συλλογικο επιπεδο, και για εναν κομμουνιστη η οργανωμενη συλλογικοτητα ειναι αυτο που λεμε “κομμα νεου τυπου”. Εδω ομως εγειρονται και δικαια, βασει μιας αντιφατικης ιστορικης εμπειριας, πολλα ερωτηματα. Για την αποτελεσματικοτητα αυτης της συλλογικοτητας, την προοπτικη της, τους κινδυνους που ελλοχευουν. Προσυπογραφω ολες τις ενστασεις, αρκει να μην ειναι απο την ζεστη νωθροτητα της ατομικης απαθειας.
Οι αναλυσεις του Μαρξ, που εξειδικευτηκαν στην εποχη της ανωτερης φασης του καπιταλισμου απο τους Λενιν και Λουξεμπουργκ, ισχυουν. Εξαλλου τι ειναι αυτη η κριση παρα η μη-γραμμικη συσσωρευση και εκρηξη ολων των αντιφασεων του καπιταλισμου, που ενω συνωψιζονται στην “κορυφη” της οργανικης αδυναμιας αναπαραγωγης του κεφαλαιου, σαν χιονοστοιβαδα απλωνονται σε μια σειρα επιμερους πλευρες, θιγοντας πολιτικες, πολιτιστικες, ηθικες, και υπαρξιακες “κατακτησεις” δεκαετιων που τωρα μπαινουν βαναυσα υπο αμφισβητηση? Σε αυτο το πρισμα πρεπει να δει κανεις την περσινη εξεγερση , και με βαση αυτη την συλλογιστικη να αναρωτηθει τι θα επρεπε να ακολουθησει, με ορους κινηματος χειραφετησης…
Σε μια τετοια συζητηση, αγαπητε Vega, οχι ο Μπλερ, οχι ο “θεσμος” του “Προεδρου” αλλα τιποτα απο τον “παλιο κοσμο που πεθαινει” δεν εχει θεση. Και μακροπροθεσμα, απο την Ευρωπη θα θυμομαστε πιο πολυ τις μουσικες και τα συγκροτηματα παρα τους πολιτικαντηδες που την τυραννησαν. Ενας Tony Iommi θα ζει ακομα ενω κατι Αντωνακηδες Μπλερακηδες θα εχουν ξεχαστει. Τι θυμομαστε απο τον 19ο αιωνα, τον Τσαϊκοφσκυ ή τους “πρωθυπουργους” του Τσαρου?