Στο πουτσο σας ο Jake ε/
Όχι καθόλου. Απλά ο Bannon δεν είναι μεταλλάς - ευτυχώς! Και είναι και δύο κλάσεις πιο πάνω από το μέσο στιχουργό που εκθειάζει αυτό το τόπικ. Τι να λέμε, μιλάς για κάποιον που ονόμασε άλμπουμ Αll we love we leave behind. Αυτό για να το νιώσει κάποιος άλλος θέλει καναδυο δισκογραφίες.
Α,καταλαβα πως εννοουμε το μεταλ.
Εντωμεταξυ το All we love behind,ειναι το λιγοτερο…
And I write this to you my dear
For your eyes alone
I’m out of heart and these tanks are low
So cast your days to flame
And set your phoenix to flight
Let her turn to ash
Among those flourescent lights
Let your love drift deeper
Let her wings catch the sky
Just remember my name, girl
And remember what died
Το λέει και στον τίτλο με ωραία μεγάλα γράμματα πάντως…:roll:
Απλα, το παλικαρι καταλαβε το ορθο, οτι οι Converge γονατιζουν ολο το μεταλ σας απο καθε αποψη, χωρις να ειναι μεταλλαδες. 8)
Το μέταλ μας γονατίζει μόνο όταν προσεύχεται στον Thor, στον Odin και τα άλλα παιδιά 8)
Στιχουργοι
Joey DeMaio – μακραν ο αγαπημενος. Βριστε τον χλευαστε τον, δεν ιδρωνει το αυτι του. ουτε των οπαδων του 
επισης δεν αλλαζει το γεγονος οτι αλλαξε το μεταλ μουσικα και στιχουργικα. ευθυνεται για ολα τα αγαπημενα μας μεταλ κλισε, για πιασαρικες ατακες και για μερικους απο τους πιο προσωπικους και συναισθηματικους στιχους που γραφτηκαν ποτε. Οσοι τον χλευαζουν ας γραψουν πρωτα τους στιχους του Mountains και το συζηταμε. Αρχηγος.
Ronnie James Dio - η απαρχη του παραμυθενιου λυρισμου (μαζι με Wishbone Ash), επισης προσεφερε στο μεταλ απειρα anthemic iconic one-liners κλπ οπως κ ο ετερος ιταλο-αμερικανος απο upstate NY, και στα 90s εδωσε και αιχμηρο κοινωνικο στιχο αλλαζοντας ταυτοχρονα κ τον ηχο του, αλλοτε περισσοτερο (strange highways) κ αλλοτε λιγοτερο πετυχημενα (angry machines). αν επρεπε να ξεχωρισω κατι, οσο δυσκολο κ αν ειναι, θα ελεγα το rainbow eyes k temple of the king, ολοι οι στιχοι που εγραψε με τους sabs με αποκορυφωση τα lonely is the word/over and over, το ημι-concept του dream evil με κορυφωση το all the fools sailed away και φυσικα το this is your life, που στην ουσια ειναι η ‘διαθηκη’ του σε ολους τους επομενους. επισης και το μυστηριακο nevermore απο τα παλια τα χρονια.
Nick Holmes, ο ερεβωδης στιχος των πρωτων δισκων σιγα σιγα μετατοπιστηκε σε μια τολμηρη και εν τελει συγκλονιστικη καταθεση ψυχης στο Icon που κορυφωθηκε στο host περνωντας μεσα απο το αθανατο αριστουργημα draconian times. και δεν μιλαμε για lyrics αλλα για ποιηση. σοκ κ δεος. προσωπικα κολληματα απειρα, με το ‘κατι παραπανω’ να ξεχειλιζει στα jaded και another desire
Steve Harris, ο παραμυθας των Maiden. ολοι λιγο πολυ συνδεομαστε νοσταλγικα με απειρα sing-alongs σε στιχους του. θα κρατησω ομως την concept αλληγορικη θεματικη των Somewhere in time και - ιδιως - seventh son, αλλα και τους στιχους του X-factor που ειναι ολοι τους συγκλονιστικοι. αδικημενος δισκος.
Geoff Tate, πριν λαλησει παρεδωσε στιχους αθανατους τοσο σε κοινωνικο οσο κ σε πιο προσωπικο υφος. οι στιχοι του αποκαλυπτουν οσο περνουν τα χρονια ολο κ πιο πολλες εσωτερικες διαδρομες. μπορει να ειναι η ιδεα μου αλλα αυτη δεν ειναι η αξια χρησης ενος καλου στιχου? σε βαζει να αναπτυσσεις το δικο σου mindtrip. και mindfuck καμια φορα
Warrel Dane, αιχμηρος, οξυς, πολυ πιο σκεπτομενος απο οσο φαινεται αρχικα, και οταν αφηνει κ ενα πιο προσωπικο στοιχειο στην επιφανεια, σε ταξιδευει. emptiness unobstructed και γεια σας
Eric Clayton, φιλοδοξος, αλλα και με μια μοναδικη ικανοτητα να σε κανει να χανεσαι στον ιδεαλιστικο του λογο ακομα κ αν πια εχεις αποκοπει απο καθε μεταφυσικο αισθημα. ισως γιατι ο στιχος του ειναι βαθια ανθρωποκεντρικος, κ ας θελει ο ιδιος να εμφανιζεται ‘στρατευμενος’. κορυφη χαλαρα το legion που εγινε λογος να φαει πορτα ο δισκος απο διαφορους ‘πιστους’
Aaron Stainthorpe, εκπλησσομαι που δεν εχει αναφερθει ως τωρα. Μπορει μουσικα και εν μερει και στιχουργικα να οφειλει πολλα στον Gira αλλα ανεπτυξε ενα δικο του υφος που ηταν massibely influential στα ατμοσφαιρικα/doom 90s. speaking of which, τυχεροι οσοι προλαβαμε εκεινο το κυμα στα καλα του.
Duncan Patterson, ο ογκολιθος των παλιων καλων Anathema, οι στιχοι του ξεγυμνωμενοι απο καθε τειχος, μας παρεσυραν στην αποενοχοποιηση της ενδοσκοπησης (ε?) και αντε γεια. συμπληρωνε την “αγια τριαδα” του ατμοσφαιρικου ηχου. οτιδηποτε εγραψε υπερανω κριτικης. standout και το lights out απο την μεταγενεστερη antimatter εποχη
Jon Oliva, μαζι με το πιανο, ο Paul O’ Neil του βγαλε στη φορα κ ολη την ευαισθησια και μας χαρισε υπεροχους στιχους.
Leif Edling – επισης εντυπωσιακη η ελλειψη αναφορας γενικα. Ιστοριες οπου η οργη και το στρες οδηγουνται σε μια λυτρωτικη εκρηξη, αλλα και αλληγορικα αγαπημενα παραμυθια με υπαρξιακο στιχο, (samarithan) , σημαδεψαν και συνοδευουν ακομα.
+2 προσθηκες απο το hard-heavy στερεωμα
Klaus Meine, ισως καποιοι δεν τον θεωρουν μεταλ, εγω τον βαζω μεσα εντελως υποκειμενικα, εγραψε μερικα απο τα πιο νοσταλγικα, σχεδον ποιητικα lyrics, σχεδον αλληλενδετα με την φωναρα του
Tony Clarkin, criminally underrated τοσο ως κιθαριστας οσο και ως συνθετης-στιχουργος. σε ενα αλλο συμπαν οι magnum θα ηταν το απολυτο hard-heavy συγκροτημα. επιτομη ολο το storyteller’s night και το sacred hour που οπως ειχε γραψει και ο malcolm dome ερχεται αφθαρτο απο πολυ μακρια
και μια 2η λιστα απο τραγουδια ή δισκους με στιχαρες χωρις κατ αναγκη να μπαινουν στους τοπ στιχουργους οι δημιουργοι τους
- Judas Priest - run of the mill
- Black Sabbath - TYR
- Rotting Christ - Triarchy of the lost lovers
- Crimson glory - Lost Reflection
- Crimson glory - Painted skies
- Bruce Dickinson - ολο το Accident of birth
- Katatonia - Discouraged ones
- Tiamat - wildhoney
- Stratovarius - episode
- Metallica - And Justice For All
Χωνει καλα το Lord of Steel – οι haters θα το αποθεωσουν σε καμια ντουζινα χρονια, οπως με το Louder than hell. 8)
Έπρεπε να φτάσω στη σελίδα 9 για να δω τον Leif Edling.
Κατά τ’ άλλα θα συμφωνήσω με Holmes, Harris, και φυσικά Warrel Dane. Να προσθέσω Mike Scalzi (Slough Feg) λόγω της αλληγορίας και των αλόκοτων θεμάτων που πραγματεύεται. Γενικά έχει ψωμί το τόπικ
Δεν έχω πιει και καφέ και διάβασα λόγω της ολιγωρίας #-o
Μετά τους Martin (μου επιτρέπεται ο ενικός καθώς μεγάλωσα διαβάζοντας και ακούγοντάς τον)/Dane/ Μatheos όπου ειναι οι κορυφές για μένα πάντα ξεχώριζα τους στίχους των Metal Church, πχ οι στίχοι του anthem to the estranged είναι συγκλονιστικοί…
Starved for destination, a beggar man by trade
A desperate man needs more than someone else to blame
Friendless he appears, he hides behind his tears
For things he’s lost, or things he’ll never have at all
The forgotten man wanders misplaced in the world
Obscurity is all the eye can see, and I recall
All alone again
As we pass on by and continue with our day
Can we appraise the quality of life some other way?
All alone again
When you take a longer look at someone on the run
You may see reflections of yourself becoming one
Take an extra moment when you find yourself at peace
To think about your values and your own affluence
Everything you’ve worked for and everything you’ve done
May be thrown by the wayside, and you’re not the only one
Everything around you may seen worn and overused
But imagine yourself removed from all that you’re used to
All alone again
Once an influential man, once was in his prime
He spends his days repeating lines like "Can you spare a dime?"
Shunned by those loved you and by those who were your friends
Can you adjust to a different life of living on the edge?
The destitute find meaning in a different way of life
The doorways that they dwell in are shelter in the night
No shining crystal possessions set out for his display
His purpose is to find the food to get him through the day
All alone again
Roaming aimless through the streets of supply and demand
Once a gypsy disconnected, no more, no future plans
Self discarded king of ruin, worthless to the world
Fight to keep his sanity, his voice is never heard
You may think it thoughtless and his mind is on a string (?)
He always seems to find a reason to him through the day
All alone again
He staggers down the alley to drink his spirits by himself
As he prays to God that he wakes up somewhere else