Ω ναι, οι μαύρες μπλούζες που φοράνε τα μαθητούδια και το αιώνιο ερώτημα αν ξέρουν την τύφλα τους… Κλασσικότατο θέμα.
Εγώ θα πω μόνο μια ξεκαρδιστική ιστοριούλα που μου είχε πει κάποτε ο αδερφός μου. Φορούσε λέει ένας συμμαθητής του μπλούζα Iron Maiden. Νεοφώτιστο μεταλλόπουλο τότε τ’ αδέρφι μου, χάρηκε, προφανώς το θεώρησε big deal, οπότε πάει και του πιάνει κουβέντα.
“Γαμάνε, έτσι;”
Ο άλλος να μην καταλαβαίνει.
“Ε; Ποιοί; Τι εννοείς;”
“Μα… οι Maiden βέβαια. Δεν τους ακούς;”
“Α, τι, συγκρότημα είναι; Κοίτα δεν ξέρω, εμένα η μπλούζα μ’ άρεσε και πήγα και την πήρα”.
Πολύ θέμα και πολύ κομπλεξισμός πάντως ρε παιδιά για ένα πράγμα που δεν θα έπρεπε να γεννάει τέτοιες έννοιες. Είναι απλά μουσική.
Απο τότε που δημιουργήθηκε αυτή η κλίκα ανθρώπων οι οποίοι αποφάσισαν πως δεν θα ακούν απλά μουσική, αλλά θα την κάνουν και επιστήμη αρχίζει και χαλάει η κατάσταση.
Φοράει κάποιος ένα μπλουζάκι Isis. Και τον βλέπεις. Πόσο κομπλεξάρα πρέπει να είσαι αν αρχίσεις και σκέφτεσαι ‘‘Πφφφ, φόρεσε μπλουζάκι Isis. Άραγε έχει ακούσει τίποτα απο δαύτους?’’ Χειρότερα δε, περπατάς με παρέα και βλέπεις έναν να φοράει καπελάκι Tool. Οπότε φωνάζεις δυνατά στον κολλητό σου που σας αρέσουν και εσάς οι Tool ‘‘Αυτός με το καπέλο έχει ακούσει τίποτα άλλο απο το Parabola?’’ και ακολουθούν γέλια, συγκατάβαση και άλλα όμορφα. Πως γίνεται να βγαίνουν τέτοια συμπεράσματα για ανθρώπους μόνο και μόνο απο την ένδυση τους? Και μην μου πείτε ότι δεν σας έχει τύχει παρόμοιο σκηνικό. Υπάρχουν χιλιάδες μαλάκες με αυτήν την νοοτροπία. Είχα έρθει σε σημείο ενώ θέλω να μην αγοράζω μπλούζα απο συγκρότημα για να μην μου την πούν. Τώρα καταλαβαίνω πόσο χαζός ήμουν.
Άλλο παράδειγμα. Ξεκινάει μια πολύ ωραία κουβέντα γύρω απο συγκροτήματα, απο μουσική και γενικά αυτές οι ωραίες φάσεις που γίνονται μια στο τόσο με ανταλαγές απόψεων. Πόσο πρέπει να το έχεις κάψει αν έστω και λίγο περνάει απο το μυαλό σου ότι ΠΡΕΠΕΙ να επιδείξεις τις μουσικές σου γνώσεις. Μην τυχόν και δεν ξέρεις κάποιο απο τα συγκροτήματα που θα αναφερθούν. Και φυσικά ξεκινάς και αναφέρεις τους KDoood78! απο την Μολδαβία οι οποίοι είναι γαμάτοι. ‘‘Τους ξέρεις?’’ Ε όχι βρε μαλάκα που να τους ξέρω? (Και φυσικά κάνει μπαμ ποιος λέει αυτά που λέει απο ενδιαφέρον για τον άλλον και ποιος τα λέει για να δείξει τι ακούει…)
Δε χρειάζεται να αλλάξει μουσικό στυλ για να γίνει πιο δημοφιλής μια μπάντα.
Στο δεύτερο, πάλι έχω την ίδια ένσταση με το Vic vega. Το ότι ο άλλος φοράει το μπλουζάκι Maiden χωρίς να ξέρει την τύφλα του, εσένα τι σε επηρεάζει στη ΔΙΚΙΑ σου σχέση με τη μουσική της μπάντας;
Δικαίωμα στην μουσική έχουμε όλοι. Πρόσβαση επίσης. Το τι θα αντιληφθεί ο καθένας μας από την μουσική είναι κάτι διαφορετικό. Κι εκεί μάλλον έγκειται η “αντίδραση” ορισμένου κόσμου (δεν μιλάω για τα κόμπλεξ που 'χουν αναφερθεί, αυτός ακούει την τάδε μπάντα πριν από μένα και λοιπές παιδικότητες που ορισμένοι το εννοούν άλλοι κάνουν πλάκα). Θα μου πεις κανείς δεν οφείλει σε κανέναν τίποτα ούτε είναι υποχρεωμένος να νιώθει τα ίδια πράγματα. Ε τι να κάνουμε τώρα, αντιδράσεις είναι αυτές κι αν θέλετε να μάθετε γιατί υπάρχουν ψάχτε βαθιά μέσα στην ψυχολογία. Εγώ πάντως πολύ θα ήθελα να έβρισκα 20 τύπους (ή και περισσότερους) και να λέγαμε παρέα τι ωραία μουσική έχει βγάλει ο Arvo Part και τι πρέζες έπαιρνε ο Ake Hodell. Και να προσπαθούμε όλοι μαζί στο τέλος να καταλάβουμε τι διάολο παίζει γύρω από ένα περίεργο κομμάτι της μουσικής, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Αυτή η μουσική απευθύνεται σε λίγους.
Στη συνέχεια, θα ήθελα εξίσου το ίδιο να μαζευτούμε αριθμητικά οι ίδιοι, και να βγαίνουμε κάπου εκεί έξω στα δάση και να γρυλίζουμε παρέα σαν αγέλη λύκων όποτε ακούμε Fauna και Drudkh αλλά κι αυτό, δεν συμβαίνει.
Φυσικά όλα αυτά δεν νοιάζουν κανέναν, απλά δίνω την δική μου οπτική στο γιατί είναι λογικό μία μουσική να απευθύνεται σε λιγότερο κόσμο, no elitism included.
Αυτό εδώ αν θέλεις το αναλύουμε περισσότερο γιατί ίσως λες μπαρούφες.
Φαινόμενο δε, που παρατηρείται μόνο σε ακούστες της ροκ σκηνής με Ό,ΤΙ και αν περιλαμβάνει αυτή. (Το ‘‘ακούστες’’ είναι δικιά μου λέξη, έχω και το copyright, κανονίστε.) Δεν έχω πετύχει ποτέ ακούστες της τζάζ να κάνουν επίδειξη γνώσεων. Μπορεί να είναι και τυχαίο βέβαια, αλλά κατα γενική ομολογία το 90% των φαν της γενικότερης ροκ σκηνής έχουν αυτό το ‘‘να δείξω ότι ξέρω, κάτσε να πω για ότι πιο κουλό γνωρίζω.’’
Δεν παρακολουθώ το συλλογισμό. Πάντως είμαι βέβαιος ότι μεθυσμένοι θα συνεννοούμασταν στην εντέλεια.
Ανατρίχιασα. Τρεις φιλόλογοι αυτοκτόνησαν εις ένδειξη διαμρατυρίας.
Τουναντίον! Αυτοί είναι οι μόνοι που «μας» ξεπερνούν.
Υποφώσκει μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Οι δημιουργοί παράγουν τέχνη, μας την προσφέρουν και «εμείς» βρίσκουμε τρόπο να τους αμείβουμε υλικά, ώστε να έχουν το χρόνο να ασχολούνται με αυτή. Όταν τα τεχνικά μέσα δεν το επέτρεπαν, η μουσική που καλείται «κλασσική» πλέον, παραγόταν από μουσουργούς που επιβίωναν υπό την αιγίδα χορηγών, ευγενών κλπ. Απευθυνόταν σε μια ελίτ και είχε το γνωστό επίπεδο. Κατά τα άλλα, υπήρχε η λαϊκή μουσική, η οποία είχε την τάση να ξεχνά το όνομα του δημιουργού της και αλλοιωνόταν ανάλογα με τον εκτελεστή. Ο φωνογράφος, οι δίσκοι, τα φεστιβάλ, η τηλεόραση, το internet μεταμόρφωσαν τη μουσική πραγματικότητα και πλέον παράγεται πολλή μουσική που απευθύνεται σε μάζες. Η διακύμανση της ποιότητας της παραγόμενης μουσικής είναι ένα ερώτημα, που θα αφήναμε στην κρίση του καθενός. Η δε ανάγκη για «δύσκολη» μουσική που απευθύνεται σε λίγους είναι άλλο ένα. Πάντως, πιστεύω ότι η «μουσική των γιγάντων» απευθύνεται σε όλους.
Υπαρχει ενα παρεμφερες τοπικ σε ενα ξενο φορουμ που γραφω και εκει να διαβασετε σχολια.
Οι Emperor ηταν μεχρι το mlp γιατι μετα ξεπουληθηκαν και αλλα τετοια ομορφα.
Βασικα μεγαλο θεμα καναμε απο εκει που δεν υπαρχει κατι να συζητησουμε…
Verdi, Brel και Coltrane μουσική για όλους; Δεν θα το 'λεγα:
Ο Verdi πιθανότατα αρέσει σε τύπους με μουσικές γνώσεις, πιθανότατα οργανοπαίχτες που σχετίζονται με την κλασική μουσική κι έχουν κλασική παιδεία, και σε κανέναν άλλο καμμένο.
Ο Coltrane πάνω κάτω τα ίδια, και στους τζαζ κουλτουριάρηδες.
Ο Brel βρίσκεται σε μία άλλη κατηγορία, πιο “χαμηλή” από την άποψη της μουσικολογικής εμβάθυνσης μα διόλου ευκαταφρόνητη από την καλλιτεχνική προσέγγιση.
όλα αυτά από την ουδέτερη οπτική που δείχνει πως ελάχιστος κόσμος ασχολείται.
Τον χρόνο; Μήπως εννοείς την δυνατότητα γενικότερα;
Αυτό είναι κάτι που δεν ισχύει πάντως.
Υπάρχουν άπειροι καλλιτέχνες που κάνουν μια συγκεκριμένη δουλειά και η μουσική τους είναι κάτι άλλο. Φυσικά η κατάσταση μπορεί να αλλάξει ανα πάσα στιγμή αν η δημιουργία (ή μάλλον η αποδοχή αυτής σε κοινό) πάρει αρκετά μεγάλες διαστάσεις οι οποίες προϋποθέτουν πληρότητα επιβίωσης για να προχωρήσει ο δημιουργός μόνο με αυτό.
edit: Επίσης μέσα σε 2 μέρες έχουν πάει να γίνουν δύο ωραίες κουβέντες και πάντα υπάρχει κάποιος που θα πει “δεν υπάρχει κάτι να συζητήσουμε” ή “τι κάθεστε και συζητάτε ρε παιδιά”.
Δεν είμαστε αναγκασμένοι να ποστάρουμε αν δεν θέλουμε, μια χαρά κουβέντες είναι, όποιος δεν έχει να πει κάτι πάνω σ’αυτά απλά δεν το κάνει.
ΒAN σε αυτο που λες εχεις δικιο αν και νομιζω η αρχικη ιδεα του τοπικ δεν ηταν αυτη…
Εννοειται οτι υπαρχουν καλλιτεχνες που ειναι “δυσκολοι” για το ευρυ κοινο.Εδω υπαρχουν
απειροι μεταλλαδες που δεν ακουνε μεταλ με brutal φωνητικα,με blastbeat,ολοκληρα ειδη κτλ.
Εγώ πάλι πιστεύω ότι ακριβώς εκεί (στην πρώτη παράγραφο) εστιάζεται το ζουμί στο θέμα μουσική για λίγους. Δίχως ταμπού ή κομπλεξισμούς από τις 2 πλευρές (ξερόλα-αμάθεια) και καθαρά ποιοί είναι οι λόγοι τους οποίους ορισμένα πράγματα σ’αυτή τη ζωή απευθύνονται εξ’ ορισμού σε λιγότερο ή λιγότερο ή ακόμα λιγότερο κόσμο.
Συνήθως το jazz κοινό έχει γνώσεις, δεν εμφανίζονται τόσο εύκολα “περαστικοί” και πιτσιρικάδες που πάνε να πουλήσουν μούρη. Aν υπάρχει ένα “πρόβλημα” στον χώρο είναι αυτοί που αρχίζουν να σνομπάρουν τα άλλα “πιό απλά” είδη μουσικής… :roll:
