κι εγώ το σκέφτηκα σε πρώτη φάση, αλλά παίζει να μην καταφέρεις να δεις τίποτα με τα φώτα της πόλης. πήγαινε πουθενά με δεντράκια, πιο παγαν κλπ 
εγώ αυτό θα κάνω μάλλον.
εγω ετσι για να ζουλεψετε, για το θεαμα των Περσειδων, θα την βγαλω σε λοφο πανω απο τη λιμνη Τριχωνιδα… 
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=33&artId=313271&dt=22/08/2010
[SIZE=“4”]Φτιαγμένοι για να συνυπάρχουμε[/SIZE]
Ποιος δίνει εντολές στο μυαλό μας; Οι «άλλοι», οι γύρω μας. Από αυτούς συνειδητοποιούμε το «εμείς» και παράλληλα διαμορφώνουμε το «εγώ», εκτιμούν γερμανοί ψυχολόγοιΤο χαμόγελο ενός βρέφους σαν ήλιος φωτίζει το δωμάτιο. Οι δικοί του το κοιτάζουν και χαίρονται. Χαίρεται κι αυτό μέσα από τη συνάντηση και τη γιορτή που μόλις έστησαν με τα μάτια τους. Αλλά μήπως εκτός από γιορτή έλαβε χώρα και κάποιο μάθημα; Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν ερευνητές που ασχολούνται με την Πειραματική Ψυχολογία.
Στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για τη Γνωστική και τη Νευρο-Επιστήμη στη Λειψία εργάζεται και κάνει έρευνα ο Βόλφγκανγκ Πριντς. Σε συνέντευξη που έδωσε για τις επιστημονικές σελίδες της εφημερίδας «Die Ζeit» άγγιξε ένα πολύ δύσκολο και αμφιλεγόμενο θέμα. Με τη σάρωση του εγκεφάλου την ώρα που συμβαίνουν νοητικές διαδικασίες και τις αντίστοιχες εικόνες να είναι με ζωηρό κόκκινο χρωματισμένες σε όσες περιοχές εκείνη τη στιγμή εργάζονται εντατικά και έχει ανέβει η θερμοκρασία τους, μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Ψάχνουν να βρουν πού γεννιούνται οι σκέψεις. Τις συντεταγμένες, κατά κάποιον τρόπο, των κρίσιμων σημείων λειτουργίας του εγκεφάλου. Με σκοπό ομολογημένο να καταλάβουν αργότερα, βλέποντας τις εικόνες, τι σκεφτόταν ο εθελοντής στο πείραμα.
Καλή προοπτική για την Αστυνομία και τους ανακριτές. Ομως, οι εντυπώσεις σκεπάζουν την ουσία, μας λέει ο κ. Πριντς. Και η ουσία είναι το πώς προκύπτουν αυτές οι σκέψεις. Πώς τέλος πάντων μέσα μου κάνω αναφορές σε ό,τι είναι έξω από εμένα; Ο ένας βρίσκει τη λύση κάποιου προβλήματος στις εξετάσεις, ο διπλανός του όχι. Με τους τομογράφους έχουν φθάσει, ας πούμε πολύ απλουστευτικά, να βρίσκουν το πού λύνεται ένα πρόβλημα, αλλά δεν ξέρουμε ακόμη τι διεργασίες προηγήθηκαν και τι δρόμο έχουμε διανύσει, από τον καιρό της γέννησής μας ακόμη, για να φθάσουμε στη λύση.
Ανθρωποι και αριθμομηχανές
Περνάμε αριθμούς στην αριθμομηχανή με τα πλήκτρα της, γίνονται υπολογισμοί στο εσωτερικό της και παίρνουμε αποτελέσματα. Η μηχανή φυσικά δεν καταλαβαίνει τι κάνει. Διαθέτει κάποιες εσωτερικές καταστάσεις (με βάση επινοημένους από τον κατασκευαστή της αλγόριθμους, δηλαδή «συνταγές» συμπεριφοράς) κατάλληλες για να γίνουν οι υπολογισμοί. Αλλά είμαστε εμείς απέξω που κατευθύνουμε τη λειτουργία της. Και ο ανθρώπινος εγκέφαλος, υποστηρίζουν αρκετοί ερευνητές, μια μηχανή είναι, που απέκτησε μέσα από την εξελικτική διαδικασία τις κατάλληλες εσωτερικές καταστάσεις για να μπορεί σήμερα να προσφέρει στον κάτοχό του τις όποιες υπηρεσίες της. Ποιος όμως πατάει τα πλήκτρα και πώς, πρώτα από όλα, δημιουργήθηκαν αυτές οι καταστάσεις;
Η κλασική εξήγηση είναι γνωστή εδώ και καιρό. Από την κατασκευή μας έχουμε τα εφόδια να αντιληφθούμε την ύπαρξη του εαυτού μας, είναι ένα δέντρο που αρχίζει να μεγαλώνει μέσα μας και στον καθένα μας σχεδόν από τη στιγμή που «παίρνει μπρος» ο εγκέφαλος και στη συνέχεια ανοιγόμαστε προς τους άλλους.
Οχι, δεν γίνονται έτσι τα πράγματα, λένε οι ερευνητές στο Μαξ Πλανκ της Λειψίας. Ανακαλύπτουμε την ύπαρξη του εαυτού μας μέσα από την παρουσία των άλλων γύρω μας. Το μωρό ανακαλύπτει πρώτα την ύπαρξη των άλλων, κυρίως των γονιών του, την υποκειμενικότητά τους, και κάνει πράγματα που προκαλούν την αντίδρασή τους. Τους γελάει και γελάνε κι αυτοί. Αναγνωρίζει ότι μια τέτοια πράξη προκαλεί μια όμοια αντίδραση στους άλλους. Τελικά «πείθεται» ότι είναι σαν τους άλλους, αφού ενεργεί όμοια με αυτούς και αρχίζει να αισθάνεται και αυτό την υποκειμενικότητά του.
Για να συμβαίνει κάτι τέτοιο όμως θα πρέπει να υπάρχουν μέσα στον άνθρωπο μηχανισμοί που κάνουν δυνατό να συγκρίνει τις πράξεις του με τις πράξεις των άλλων και να βγάζει συμπεράσματα. Και επίσης να βρεθεί στο κατάλληλο περιβάλλον που θα του παρέχει υλικό για να καταλαβαίνει όλο και περισσότερο τον εαυτό του.
Πειραματικά αυτά είναι πολύ δύσκολο ακόμη να επαληθευτούν, παραδέχεται ο κ. Πριντς. Και για μια εμβριθέστερη εξήγηση αναγκάζεται να καταφύγει στην ύπαρξη κάποιων νευρικών κυττάρων στον εγκέφαλο με το σχεδόν ψυχαναλυτικό όνομα «κατοπτρικοί νευρώνες». Τεκμηριώθηκε η ύπαρξή τους μόλις στη δεκαετία του ΄90 και πρόκειται για κύτταρα που δίνουν έναν νευρικό παλμό, όχι μόνον όταν κάποιος κάνει μια ενέργεια αλλά - και αυτό είναι το περίεργο- και όταν ενώ εκείνος δεν ενεργεί βλέπει άλλον ή άλλους να κάνουν αυτή την ίδια ενέργεια. Τέτοια νευρικά κύτταρα διαπιστώθηκε ότι υπάρχουν σε κάποια πουλιά, σε πιθήκους και στον άνθρωπο.
Η συμβίωση περνά από τον… ΔαρβίνοΧρειαζόμαστε λοιπόν τους άλλους κοντά μας και για να αποκτήσουμε αυτοσυνειδησία και για να διαμορφώσουμε τεχνικές ήπιας διαβίωσης; Ας θυμηθούμε και ότι από εκεί και πέρα στις δυτικές κοινωνίες, σε γενικές γραμμές, διαμορφώθηκε ένας διαφορετικός τύπος ανθρώπου από ό,τι σε άλλες, κυρίως της Απω Ανατολής. Προφανώς με την επίδραση των γύρω. Στις μεν κυριαρχεί ο πιο σκληρά ατομιστής και στις δε, με την επίδραση μάλλον και της βουδιστικής θρησκείας, ένας άνθρωπος που έχει την αίσθηση ότι δεν είναι αυθύπαρκτος και ξεχωριστός αλλά ανήκει πιο πολύ μέσα σε μια ευρύτερη ομάδα, με την έννοια μάλιστα ότι όχι μόνον είναι φτιαγμένος από τα ίδια υλικά με τους άλλους αλλά και ότι απλά αποτελεί τμήμα μιας ολόκληρης ενότητας.
Και οι δύο τύποι πάντως, και οι ενδιάμεσοι, κατά τον κ. Πριντς είναι μηχανές που ανακαλύπτουν τη λειτουργία τους μέσα από τη συνύπαρξη με άλλους, την ίδια στιγμή που διαμορφώνεται και η συμπεριφορά τους από την ύπαρξη και τη συμπεριφορά της κοινωνίας γύρω τους. Το «εγώ» δηλαδή περνά και διαμορφώνεται μέσα από το «εμείς» και ο πολιτισμός έχει έναν… δαρβινικό λόγο ύπαρξης. Και αν δεν είναι αυτό αλήθεια μάς βοηθά να ζούμε καλύτερα.
ΦΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ
Οι παρατηρήσεις σε πιθήκους καθαρίζουν ακόμη περισσότερο την εικόνα σχετικά με τον ρόλο των άλλων στη ζωή μας.ΗΤζόαν Σιλκτου τμήματος Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Current Βiology πριν από λίγες εβδομάδες ανακοίνωσε τα αποτελέσματα από επτά χρόνια μελέτης της συμπεριφοράς επί τόπου ενός είδους πιθήκων,στο δέλτα του αφρικανικού ποταμού Οκαβάνγκο,στη Δυτική Μποτσουάνα.Παρατηρούσε όλον αυτόν τον καιρό περίπου 30 αρσενικά και θηλυκά και τις κοινωνικές σχέσεις που ανέπτυσσαν μεταξύ τους,για να διαπιστώσει τελικά ότι ζούσαν πιο πολύ εκείνα τα θηλυκά που έφτιαχναν τις περισσότερες φιλίες.
Η παλιά αντίληψη ήταν ότι ζουν περισσότερο όσα ζώα κατέχουν υψηλότερη θέση στην αγέλη διότι τα άλλα μέλη κάνουν στην άκρη και τους επιτρέπουν να έχουν ευκολότερη πρόσβαση στην τροφή.Εδώ όμως βρήκαν ότι ζούσαν περισσότερο όποια είχαν τις καλύτερες και πιο στενές «φιλικές» σχέσεις.Και μιλάμε για αληθινή φιλία,όχι φίλους με σκοπό το σεξ.Πιστεύουν μάλιστα ότι έχει να κάνει και με το ότι οι καλές σχέσεις μειώνουν το στρες που τους δημιουργεί η καθημερινή ζωή μέσα στην αγέλη φθάνοντας μέχρι και να θεωρήσουν ότι τελικά πρόκειται για ένα ακόμη εξελικτικό τέχνασμα,που επέτρεψε την επιβίωση μέσα στους αιώνες.
bump και ντουμπλεξ ποστ…αλλα
ο ανθρώπινος εγκέφαλος απελευθερώνει περισσότερη ντοπαμίνη ακούν την αγαπημένη τους μουσική, χωρίς να το ξέρουν. Η ντοπαμίνη είναι η ίδια χημική ουσία στην οποία οφείλεται το αίσθημα ευχαρίστησης που προκαλείται από ένα καλό φαγητό, από τα ναρκωτικά και από τα χρήματα.
[QUOTE][/QUOTE]
Το διαστημικό τηλεσκόπιο ακτίνων-γάμα "Φέρμι" ανακάλυψε τυχαία ότι οι γήινες καταιγίδες παράγουν ακτίνες αντιύλης. Πρόκειται για μια απρόσμενη ανακάλυψη, μια από τις πιο σημαντικές στον τομέα των γεωεπιστημών εδώ και πολύ καιρό.
Οι ηλεκτρικές καταιγίδες στον πλανήτη μας ήταν γνωστό εδώ και χρόνια ότι μπορούν να δημιουργήσουν σπινθήρες ακτίνων γάμα, όμως τώρα, για πρώτη φορά, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι επίσης παράγονται ρεύματα ηλεκτρονίων και αντι-ηλεκτρονίων, που είναι το αντίστοιχό τους στην αντιύλη.
Το εντυπωσιακό εύρημα, που θα παρουσιαστεί στο περιοδικό γεωφυσικής Geophysical Research Letters, ανακοινώθηκε από τους επιστήμονες, με επικεφαλής την ερευνήτρια της NASA Τζούλι Μακένερι, στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Ένωσης, σύμφωνα με το BBC.
Η ανακάλυψη δημιουργεί ένα νέο μυστήριο γύρω από τις γήινες ακτίνες γάμα, που εκτιμάται ότι δημιουργούνται κατά μέσο όρο περίπου 500 φορές τη μέρα στη διάρκεια των καταιγίδων στον πλανήτη μας. Προκύπτουν μέσα από μια πολύπλοκη αλληλεπίδραση του φωτός και της ύλης και η προέλευσή τους δεν έχει γίνει ακόμα πλήρως κατανοητή από τους επιστήμονες.
Οι καταιγίδες δημιουργούν συχνά ηλεκτρικά πεδία πολύ υψηλής ενέργειας, ένδειξη για τα οποία αποτελούν οι κεραυνοί. Τα ηλεκτρόνια στις περιοχές της καταιγίδες επιταχύνονται φτάνοντας σχεδόν στην ταχύτητα του φωτός και εκπέμπουν ακτίνες-γάμα, καθώς συγκρούονται με άτομα και μόρια που συναντούν στην πορεία τους. Για μόλις ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, είναι δυνατό να παραχθούν τόσα πολλά φορτισμένα σωματίδια, όσα συνολικά διαπερνούν όλη την ατμόσφαιρα της Γης από οποιοδήποτε άλλη αιτία.
Το τηλεσκόπιο Fermi, που εκτοξεύτηκε στα μέσα του 2008, έχει κατασκευαστεί για να ανιχνεύει τις φωτεινές εκρήξεις ακτίνων-γάμα σε κάθε γωνία του σύμπαντος. Στο πλαίσιο αυτό, έχει εντοπίσει πανίσχυρα φαινόμενα εκπομπής ακτίνων-γάμα από τις εσχατιές του σύμπαντος, λιγότερο ισχυρές ακτίνες από τον γαλαξία μας, καθώς επίσης από τον ήλιο, αλλά και από την ίδια τη Γη.
Τώρα πλέον ανακαλύπτεται ότι στις γήινες καταιγίδες, όταν οι ακτίνες γάμα περνάνε κοντά από τους πυρήνες των ατόμων, μπορούν να διαχωρίσουν την ενέργειά τους σε ένα ζευγάρι ύλης-αντιύλης, τα οποία στη συνέχεια, επειδή είναι ηλεκτρικά φορτισμένα, ευθυγραμμίζονται με τις γραμμές του γήινου μαγνητικού πεδίου και ταξιδεύουν τεράστιες αποστάσεις με την μορφή εστιασμένων ακτίνων ύλης και αντιύλης, οι οποίες κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Αυτός ο "χορός" φωτός και ύλης συνεχίζεται όταν τα ποζιτρόνια συναντούν ξανά ηλεκτρόνια, οπότε ανασυνδυάζονται και παράγουν μια λάμψη φωτός χαρακτηριστικού χρώματος. Είναι αυτό το χρώμα που εντόπισε το διαστημικό τηλεσκόπιο και αποτελεί την "υπογραφή" της παραγωγής αντιύλης.
"Η ιδέα ότι σε οποιονδήποτε πλανήτη που έχει καταιγίδες, αυτές μπορούν να δημιουργήσουν αντιύλη, η οποία μετά εκτοξεύεται στο διάστημα με την μορφή εστιασμένων ακτίνων, οι οποίες είναι δυνατό να ανιχνευθούν από ένα διαστημικό σκάφος, ακούγεται σαν βγαλμένη κατευθείαν από επιστημονική φαντασία", δήλωσε ο ειδικός σε θέματα ηλεκτρισμού της ατμόσφαιρας Στίβεν Κόνορ του πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνα, ο οποίος έκανε λόγο για "εντυπωσιακή ανακάλυψη", με επιπτώσεις στην κατανόηση των ίδιων των αστραπών, οι οποίες ως φαινόμενο δεν είναι κατανοητές ακόμα στην εντέλεια.
http://news247.gr/kosmos/science/tyxaia_kai_spoydaia_anakalypsh.746655.html
01110010 01101111 01101101 01100001 01101110 01110100 01101001 01100011 00110111=romantic7
Ρε παιδιά έλεος μην βαράτε δεν ξέρω να γράψω σε κανονικό κώδικα…
Έχω επηρεαστεί απο το The Matrix Reloaded που για μένα είναι με διαφορά η πιο ΕΠΙΚΗ ταινία μετά το Λούφα και Παραλλαγή του Περάκη(το πρώτο μέρος…)
http://www.economist.com/node/15108593?story_id=15108593
[B]
The idea of progress: Onwards and upwards[/B]
[B][I]
Why is the modern view of progress so impovershed?[/I][/B]
Dec 17th 2009
THE best modern parable of progress was, aptly, ahead of its time. In 1861 Imre Madach published ?The Tragedy of Man?, a ?Paradise Lost? for the industrial age. The verse drama, still a cornerstone of Hungarian literature, describes how Adam is cast out of the Garden with Eve, renounces God and determines to recreate Eden through his own efforts. ?My God is me,? he boasts, ?whatever I regain is mine by right. This is the source of all my strength and pride.? …
[SPOILER]…
Adam gets the chance to see how much of Eden he will ?regain?. He starts in Ancient Egypt and travels in time through 11 tableaux, ending in the icebound twilight of humanity. It is a cautionary tale. Adam glories in the Egyptian pyramids, but he discovers that they are built on the misery of slaves. So he rejects slavery and instead advances to Greek democracy. But when the Athenians condemn a hero, much as they condemned Socrates, Adam forsakes democracy and moves on to harmless, worldly pleasure. Sated and miserable in hedonistic Rome, he looks to the chivalry of the knights crusader. Yet each new reforming principle crumbles before him. Adam replaces 17th-century Prague?s courtly hypocrisy with the rights of man. When equality curdles into Terror under Robespierre, he embraces individual liberty?which is in turn corrupted on the money-grabbing streets of Georgian London. In the future a scientific Utopia has Michelangelo making chair-legs and Plato herding cows, because art and philosophy have no utility. At the end of time, having encountered the savage man who has no guiding principle except violence, Adam is downcast?and understandably so. Suicidal, he pleads with Lucifer: ?Let me see no more of my harsh fate: this useless struggle.?
Things today are not quite that bad. But Madach?s 19th-century verse contains an insight that belongs slap bang in the 21st. In the rich world the idea of progress has become impoverished. Through complacency and bitter experience, the scope of progress has narrowed. The popular view is that, although technology and GDP advance, morals and society are treading water or, depending on your choice of newspaper, sinking back into decadence and barbarism. On the left of politics these days, ?progress? comes with a pair of ironic quotation marks attached; on the right, ?progressive? is a term of abuse.
It was not always like that. There has long been a tension between seeking perfection in life or in the afterlife. Optimists in the Enlightenment and the 19th century came to believe that the mass of humanity could one day lead happy and worthy lives here on Earth. Like Madach?s Adam, they were bursting with ideas for how the world might become a better place.
Some thought God would bring about the New Jerusalem, others looked to history or evolution. Some thought people would improve if left to themselves, others thought they should be forced to be free; some believed in the nation, others in the end of nations; some wanted a perfect language, others universal education; some put their hope in science, others in commerce; some had faith in wise legislation, others in anarchy. Intellectual life was teeming with grand ideas. For most people, the question was not whether progress would happen, but how.
The idea of progress forms the backdrop to a society. In the extreme, without the possibility of progress of any sort, your gain is someone else?s loss. If human behaviour is unreformable, social policy can only ever be about trying to cage the ape within. Society must in principle be able to move towards its ideals, such as equality and freedom, or they are no more than cant and self-delusion. So it matters if people lose their faith in progress. And it is worth thinking about how to restore it.
Cain and cant
By now, some of you will hardly be able to contain your protests. Surely the evidence of progress is all around us? That is the case put forward in ?It?s Getting Better All the Time?, by the late Julian Simon and Stephen Moore then at the Cato Institute, a libertarian think-tank in Washington, DC. Over almost 300 pages they show how vastly everyday life has improved in every way.
For aeons people lived to the age of just 25 or 30 and most parents could expect to mourn at least one of their children. Today people live to 65 and, in countries such as Japan and Canada, over 80; outside Africa, a child?s death is mercifully rare. Global average income was for centuries about $200 a year; a typical inhabitant of one of the world?s richer countries now earns that much in a day. In the Middle Ages about one in ten Europeans could read; today, with a few exceptions, such as India and parts of Africa, the global rate is comfortably above eight out of ten. In much of the world, ordinary men and women can vote and find work, regardless of their race. In large parts of it they can think and say what they choose. If they fall ill, they will be treated. If they are innocent, they will generally walk free.
It is good to go up in the world, but much less so if everyone around you is going up in it too
It is an impressive list?even if you factor in some formidably depressing data. (In the gently dissenting foreword to her husband?s book Simon?s widow quotes statistics claiming that, outside warfare, 20th-century governments murdered 7.3% of their people, through needless famine, labour camps, genocide and other crimes. That compares with 3.7% in the 19th century and 4.7% in the 17th.) Mr Moore and Simon show that health and wealth have never been so abundant. And for the part of humanity that is even now shedding poverty, many gains still lie ahead.
The trouble is that a belief in progress is more than just a branch of accounting. The books are never closed. Wouldn?t nuclear war or environmental catastrophe tip the balance into the red? And the accounts are full of blank columns. How does the unknown book-keeper reconcile such unknowable quantities as happiness and fulfilment across the ages? As Adam traverses history, he sees material progress combined with spiritual decline.
Even if you can show how miserable the past was, the belief in progress is about the future. People born in the rich world today think they are due a modicum of health, prosperity and equality. They advance against that standard, rather than the pestilence, beggary and injustice of serfdom. That?s progress.
Every day, in every way?
The idea of progress has a long history, but it started to flower in the 17th century. Enlightenment thinkers believed that man emancipated by reason would rise to ever greater heights of achievement. The many manifestations of his humanity would be the engines of progress: language, community, science, commerce, moral sensibility and government. Unfortunately, many of those engines have failed.
Some supposed sources of progress now appear almost quaint. Take language: many 18th-century thinkers believed that superstitions and past errors were imprinted in words. ?Hysteria?, for example, comes from the Greek for ?womb?, on the mistaken idea that panic was a seizure of the uterus. Purge the language of rotten thinking, they believed, and truth and reason would prevail at last. The impulse survives, much diminished, in the vocabulary of political correctness. But these days few people outside North Korea believe in language as an agent of social change.
Every time someone tells you to ?be realistic? they are asking you to compromise your ideals
Other sources of progress are clothed in tragedy. The Germanic thought that individual progress should be subsumed into the shared destiny of a nation, or volk, is fatally associated with Hitler. Whenever nationalism becomes the chief organising principle of society, state violence is not far behind. Likewise, in Soviet Russia and Communist China unspeakable crimes were committed by the ruling elite in the pursuit of progress, rather as they had been in the name of God in earlier centuries. As John Passmore, an Australian philosopher, wrote: ?men have sought to demonstrate their love of God by loving nothing at all and their love for humanity by loving nobody whatsoever.?
The 20th century was seduced by the idea that humans will advance as part of a collective and that the enlightened few have the right?the duty even?to impose progress on the benighted masses whether they choose it or not. The blood of millions and the fall of the Berlin Wall, 20 years ago this year, showed how much the people beg to differ. Coercion will always have its attractions for those able to do the coercing, but, as a source of enlightened progress, the subjugation of the individual in the interests of the community has lost much of its appeal.
Instead the modern age has belonged to material progress and its predominant source has been science. Yet nestling amid the quarks and transistors and the nucleic acids and nanotubes, there is a question. Science confers huge power to change the world. Can people be trusted to harness it for good?
The ancients thought not. Warnings that curiosity can be destructive stretch back to the very beginning of civilisation. As Adam and Eve ate from the Tree of Knowledge, so inquisitive Pandora, the first woman in Greek mythology, peered into the jar and released all the world?s evils.
Modern science is full of examples of technologies that can be used for ill as well as good. Think of nuclear power?and of nuclear weapons; of biotechnology?and of biological contamination. Or think, less apocalyptically, of information technology and of electronic surveillance. History is full of useful technologies that have done harm, intentionally or not. Electricity is a modern wonder, but power stations have burnt too much CO2-producing coal. The internet has spread knowledge and understanding, but it has also spread crime and pornography. German chemistry produced aspirin and fertiliser, but it also filled Nazi gas chambers with Cyclon B.
The point is not that science is harmful, but that progress in science does not map tidily onto progress for humanity. In an official British survey of public attitudes to science in 2008, just over 80% of those asked said they were ?amazed by the achievements of science?. However, only 46% thought that ?the benefits of science are greater than any harmful effect?.
From the perspective of human progress, science needs governing. Scientific progress needs to be hitched to what you might call ?moral progress?. It can yield untold benefits, but only if people use it wisely. They need to understand how to stop science from being abused. And to do that they must look outside science to the way people behave.
?I am getting richer and richer
It is a similar story with economic growth, the other source of material progress. The 18th century was optimistic that business could bring prosperity; and that prosperity, in its turn, could bring enlightenment. Business has more than lived up to the first half of that promise. As Joseph Schumpeter famously observed, silk stockings were once only for queens, but capitalism has given them to factory girls. And, as Mr Moore and Simon argue, prosperity has brought its share of enlightenment.
The Economist puts more faith in business than most. Yet even the stolidest defenders of capitalism would, by and large, agree that its tendency to form cartels, shuffle off the costs of pollution and collapse under the weight of its own financial inventiveness needs to be constrained by laws designed to channel its energy to the general good. Business needs governing, just as science does.
Nor does economic progress broadly defined correspond to human progress any more precisely than does scientific progress. GDP does not measure welfare; and wealth does not equal happiness. Rich countries are, by and large, happier than poor ones; but among developed-world countries, there is only a weak correlation between happiness and GDP. And, although wealth has been soaring over the past half a century, happiness, measured by national surveys, has hardly budged.
That is probably largely because of status-consciousness. It is good to go up in the world, but much less so if everyone around you is going up in it too. Once they have filled their bellies and put a roof over their heads, people want more of what Fred Hirsch, an economist who worked on this newspaper in the 1950s and 1960s, called ?positional goods?. Only one person can be the richest tycoon. Not everyone can own a Matisse or a flat in Mayfair. As wealth grows, the competition for such status symbols only becomes more intense.
And it is not just that material progress does not seem to be delivering the emotional goods. People also fear that mankind is failing to manage it properly?with the result that, in important ways, their children may not be better off than they are. The forests are disappearing; the ice is melting; social bonds are crumbling; privacy is eroding; life is becoming a dismal slog in an ugly world.
All this scepticism, and more, is on display in ?Nineteen Eighty-Four? and ?Brave New World?, the two great British dystopian novels of the 20th century. In them George Orwell and Aldous Huxley systematically subvert each of the Enlightenment?s engines of progress. Language?Orwell?s Newspeak?is used to control people?s thought. The individuals living on Airstrip One are dissolved by perpetual war into a single downtrodden ?nation?. In both books the elite uses power to oppress, not enlighten. Science in Huxley?s London has become monstrous?babies raised in vitro in hatcheries are chemically stunted; and the people are maintained in a state of drug-induced tranquillity. And in the year of our Ford 632, Huxley?s world rulers require enthusiastic consumption to keep the factories busy and the people docile. Wherever the Enlightenment saw scope for human nature to improve, Orwell and Huxley warned that it could be debased by conditioning, propaganda and mind-control.
Crooked timber
The question is why neither Orwell?s nor Huxley?s nightmares have come to life. And the answer depends on the last pair of engines of progress: moral sensibility in its widest sense, and the institutions that make up what today is known as ?governance?. These broadly liberal forces offer hope for a better future?more, indeed, than you may think.
The junior partner is governance?not an oppressive Leviathan, but a democratic system of laws and social institutions. Right and left have much cause to criticise government. For the right, as Ronald Reagan famously said, the nine most terrifying words in the English language are: ?I?m from the government and I?m here to help.? For the left, government has failed to tame the cruelty of markets and lift the poor out of their misery. From their different perspectives, both sides complain that government regulation is often costly and ineffectual, and that many decades of social welfare have failed to get to grips with an underclass.
Yet even if government has scaled back its ambitions from the heights of the post-war welfare state, even if it is often inefficient and self-serving, it also embodies moral progress. That is the significance of the assertion, in the American Declaration of Independence, that ?all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable rights?. It is the significance of laws guaranteeing free speech, universal suffrage, and equality before the law. And it is the significance of courts that can hold states to account when they, inevitably, fail to match the standards that they have set for themselves.
Illustration by Matt Herring
Such values are the institutional face of the fundamental engine of progress??moral sensibility?. The very idea probably sounds quaint and old-fashioned, but it is the subject of a powerful recent book by Susan Neiman, an American philosopher living in Germany. People often shy away from a moral view of the world, if only because moral certitude reeks of intolerance and bigotry. As one sociologist has said ?don?t be judgmental? has become the 11th commandment.
But Ms Neiman thinks that people yearn for a sense of moral purpose. In a world preoccupied with consumerism and petty self-interest, that gives life dignity. People want to determine how the world works, not always to be determined by it. It means that people?s behaviour should be shaped not by who is most powerful, or by who stands to lose and gain, but by what is right despite the costs. Moral sensibility is why people will suffer for their beliefs, and why acts of principled self-sacrifice are so powerful.
People can distinguish between what is and what ought to be. Torture was once common in Europe?s market squares. It is now unacceptable even when the world?s most powerful nation wears the interrogator?s mask. Race was once a bar to the clubs and drawing-rooms of respectable society. Now a black man is in the White House.
There are no guarantees that the gap between is and ought can be closed. Every time someone tells you to ?be realistic? they are asking you to compromise your ideals. Ms Neiman acknowledges that your ideals will never be met completely. But sometimes, however imperfectly, you can make progress. It is as if you are moving towards an unattainable horizon. ?Human dignity?, she writes, ?requires the love of ideals for their own sake, but nothing requires that the love will be requited.?
Striving, not strife
At the end of Madach?s poem, Adam is about to throw himself off a cliff in despair, when he glimpses redemption. First Eve draws near to tell him that she is to have a child. Then God comes and gently tells Adam that he is wrong to try to reckon his accomplishments on a cosmic scale. ?For if you saw your transient, earthly life set in dimensions of eternity, there wouldn?t be any virtue in endurance. Or if you saw your spirit drench the dust, where could you find incentive for your efforts?? All God asks of man is to strive for progress, nothing more. ?It is human virtues I want,? He says, ?human greatness.?
Ms Neiman asks people to reject the false choice between Utopia and degeneracy. Moral progress, she writes, is neither guaranteed nor is it hopeless. Instead, it is up to us.[/SPOILER]
[B]Όλη η αλήθεια για τους αεροψεκασμούς…[/B]
οτι ναναι…πολύ συνωμοσία…αλλά και προχθές που το βλέπαμε στη λαρισα με αεροπλάνο της πολεμικής αεροπορίας έκανε αυτό…έριξε και μετά ξαναεκανε προσγείωση…μένω στο α.τ.α.διπλά και μόνο αυτό έκανε.!! και μετα η γραμμή έγινε σαν πέπλο και εφτασε σε πολύ χαμηλό ύψος
Το πρωτοάκουσα από τον Λιακό πριν αρκετά χρόνια, αλλά το θεώρησα ως μια ακόμα υπερβολή του. Μετά το έψαξα λίγο στο διαδίκτυο κλπ. Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ τον ουρανό πιο προσεκτικά και έχω παρατηρήσει το εξής: όποτε έχει καθαρό ουρανό (άρα και υψηλό βαρομετρικό), βλέπω αρκετά αεροπλάνα να πετάνε παράλληλα και κάθετα μεταξύ τους στον αττικό ουρανό, αφήνοντας πίσω τους τη λευκή ουρά. Και μετά από λίγη ώρα (με τη βοήθεια και του υψηλού βαρομετρικού), αντί να καθαρίσει η λευκή ουρά (όπως συνήθως συμβαίνει μετά από λίγα δευτερόλεπτα στα απλά επιβατικά αεροπλάνα), αυτή διαχέεται σε όλο τον ουρανό και έτσι έχουμε συννεφιά μετά από λίγες ώρες. Τυχαίο;
Επίσης, κάτι τελευταίο (και έγκυρο) που διάβαζα πρόσφατα, είναι ότι ρώσοι επιστήμονες σκέφτονται τρόπους για να μειώσουν το ρυθμό αύξησης (αν υπάρχει βέβαια) της θερμοκρασίας στην επιφάνεια της Γης, εκλύοντας στην ατμόσφαιρα συγκεκριμένα σωματίδια (δεν θυμάμαι τώρα ποια συγκεκριμένα), τα οποία θα ανακλούν μέρος της ηλιακής ακτινοβολίας. Ισχυρίζονται, μάλιστα, ότι οι ουσίες που σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν (είναι σε πειραματικό στάδιο ακόμα) θα είναι αβλαβείς και μόνο ένα μικρό μέρος θα επικάθεται με τον χρόνο στην επιφάνεια, ενώ το υπόλοιπο θα παραμένει στην ατμόσφαιρα.
Αντιπερισπασμός των ρώσων στην αμερικάνικη ανεπίσημη (?) μέθοδο ή συνεργασία; Είμαι επιφυλακτικός σε όλα αυτά, αλλά αυτά που προσωπικά παρατηρώ δεν παύουν να υπάρχουν και εξήγηση δεν έχω βρει ή ακούσει ακόμα.
Για τους φίλους Μηχανικούς (και μη). Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τους Μηχανικούς στις ΗΠΑ, που για να αποπληρώσουν τις σπουδές τους πιο γρήγορα, καταλήγουν στο finance sector για να μελετούν derivitavies και άλλα τραπεζικά “προϊόντα” και το κατά πόσον αυτό είναι υγιές.
[B]Friends Don?t Let Friends Get Into Finance[/B]
After having been a tech executive for many years, I needed to take a break, and I wanted to give back to society. Duke University engineering dean Kristina Johnson gave me a great spiel about how the school?s Masters of Engineering Management program churns out great engineers, and how engineers solve the world?s problems. She said that I could make a big impact by teaching engineering students about the real world and encouraging them to become entrepreneurs. I felt so excited that I joined the university without even asking for a proper salary. That was in 2005.
I was shocked?and upset?when the majority of my students became investment bankers or management consultants after they graduated. Hardly any became engineers. Why would they, when they had huge student loans, and Goldman Sachs was offering them twice as much as engineering companies did?
So when the investment banks tanked in 2008, I cheered because engineering had become sexy again for engineering grads (read my BusinessWeek column).
But thanks to the hundred-billion-dollar taxpayer bailouts, investment banks recovered and went back to their old, greedy ways. And they began offering even more money to engineering grads (and themselves).
Kauffman Foundation?s Paul Kedrosky and Dane Stangler have just published a report that analyses the damage this has done to our economy.
They note that the finance sector today produces a greater percentage of GDP than at any time in history. In the mid-nineteenth century, its contribution was between 1 percent and 2.5 percent of GDP. It peaked at around six percent of GDP at the beginning of the Great Depression, and then fell sharply. Since 1945 it has been steadily increasing, to 8.4 percent over the last two years.
Historians will tell you that empires collapse when they become too dependent on finance, but I?m not so pessimistic. I do, though, share the concern that Kedrosky and Stangler expressed in their paper:
Fewer people are being added to industry employment, but they are coming from new and narrower places. The financial services industry used to consider it a point of pride to hire hungry and eager young high school and college graduates, planning to train them on the job in sales, trading, research, and investment banking. While that practice continues, even if in smaller numbers, the difference now is that most of the industry?s profits come from the creation, sales, and trading of complex products, like the collateralized debt obligations (CDOs) that played a central role in the recent financial crisis. These new products require significant financial engineering, often entailing the recruitment of master?s- and doctoral-level new graduates of science, engineering, math, and physics programs. Their talents have made them well-suited to the design of these complex instruments, in return for which they often make starting salaries five times or more what their salaries would have been had they stayed in their own fields and pursued employment with more tangible societal benefits.
An analysis of MIT?s graduate-employment data shows that the financial sector increased its hiring from 18 percent of its graduates in 2003 to 25 percent in 2006. So not only are the investment banks siphoning off hundreds of billions of dollars from our economy with financial gimmicks like CDOs; they are using our best engineering graduates to help them do it. This is the talent that our country has invested so much resource in producing.
When most sectors of the economy grow, new companies are created. The authors found, however, that the finance sector is not driving firm formation; it is cannibalizing entrepreneurship in the U.S. economy by offering wage and skill premiums to individuals who might otherwise have started companies. It is also causing far greater volatility among publicly traded firms and a reduction in the quality of businesses started.
The report concludes that a shrinking finance sector will likely lead to a higher entrepreneurship rate and the creation of companies with greater social value, and still provide the financial intermediation services that are most important to young companies. So that?s what we need in order to save this empire: to tame this beast.
Paul Kedrosky says that the virus that infects scientists and engineers and causes them to go to Wall Street rather than create something of societal value is ?economic Ebola?. He wants to be an ?economic virus hunter?. Let?s all help him. Let?s save the world by keeping our engineers out of finance. We need them to, instead, develop new types of medical devices, renewable energy sources,and ways for sustaining the environment and purifying water, and to start companies that help America keep its innovative edge.
Editor?s note: Vivek Wadhwa is an entrepreneur turned academic. He is a Visiting Scholar at UC-Berkeley, Senior Research Associate at Harvard Law School, Director of Research at the Center for Entrepreneurship and Research Commercialization at Duke University, and Distinguished Visiting Scholar at The Halle Institute for Global Learning at Emory University. You can follow him on Twitter at @vwadhwa and find his research at www.wadhwa.com.
To άρθρο είναι πολύ μονοδιάστατο και προκατειλημμένο:
-Γιατί δαιμονοποιεί τον χώρο των χρηματοοικονομικών και ειδικά του investment banking λες και πρόκειται για την χολέρα (γράφει κάπου για Έμπολα :roll:) αγνοώντας πως όταν τα πράγματα ήταν καλά τη δεκαετία του '90, οι tech εταιρείες της Αμερικής που ξεκινούσαν κατάφερναν να βρίσκουν κεφάλαια για να γιγαντωθούν επειδή ακριβώς το χρημτοπιστωτικό σύστημα της χώρας τους επέτρεπε να κάνουν IPOs (αρχικές δημόσιες εγγραφές) και να “μαζεύουν χαρτί”.
-Μοιάζει “ποτισμένο” με την “ορθοδοξία” των τελευταίων δύο ετών που ο κόσμος θαυμάζει την βιομηχανική Γερμανία και απαξιώνει τις υπερ-εξαρτημένες από το finance ΗΠΑ και Βρεταννία. Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως…
Εγώ πιστεύω πως ο συνδυασμός έρευνας υψηλού επιπέδου στα πανεπιστήμια και εύκολης πρόσβασης σε χρηματοδότηση όπως υπάρχει στις ΗΠΑ είναι ένα υγιές μοντέλο ανάπτυξης και πως θα ξαναφέρει καρπούς.
-Γιατί πολλές νέες εταιρείες που προσέφεραν τα τελευταία 30 χρόνια ανάπτυξη και θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ τελικά δεν δημιουργήθηκαν από μηχανικούς
-Γιατί ειδικά η φράση “This is the talent that our country has invested so much resource in producing.” βγάζει τρελό γέλιο με δεδομένο πως τα δημόσια τουλάχιστον σχολεία στις ΗΠΑ υστερούν σημαντικά στη διδασκαλία μαθηματικών και άλλων μαθημάτων “θετικής κατεύθυνσης”, η χώρα “εισάγει” μαζικά επιστήμονες σε μεταπτυχιακό επίπεδο και αν κάποιοι θα έπρεπε να κλαίνε το “ταλέντο που η χώρα τους παράγει” είναι οι Ινδοί που πληρώνουν φόρους για δημόσια σχολεία των οποίων οι απόφοιτοι καταλήγουν στις ΗΠΑ.
Κάρβου θα το προωθήσω πάντως και σε φίλο μαθηματικό από το ΜΙΤ που από το '98δουλεύει στη Wall Street ως Trader για τη γνώμη του!
Δε θα διαφωνήσω, αλλά ούτε θα συμφωνήσω. Θα έλεγα πως περισσότερο δεν έχω άποψη γιατί δε γνωρίζω 1) αν είναι όντως πρόβλημα και 2) το μέγεθος του προβλήματος. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως ο τραπεζικός κόσμος ήταν αρκετά διαφορετικός πριν από 20 χρόνια και το άπλετο χρήμα που άρχισαν να χαρίζουν οι τράπεζες, σε πολλούς τομείς ήταν απλά καταστροφικό γιατί δεν ανάγκασε αυτούς που δεν είχαν συνετή διαχείριση να σοβαρευτούν. Και σε πολλές περιπτώσεις, έδωσε μερίδιο στην πίτα σε εταιρείες που εμφανώς δεν είχαν ελπίδα επιβίωσης που αυτό δημιούργησε πρόβλημα τόσο στα μέλη της κοινωνίας που σχετίζονταν με αυτή την επιχείρηση όσο και στις υγιείς επιχειρήσεις. Τα λεφτά που βγάζουν αυτά τα “μυαλά” (δε μου αρέσει η φράση) στον τραπεζικό τομέα δεν έρχονται απευθείας από την χρηματοδότηση της παραγωγής και τη στήριξη της αλλά από derivatives, δομημένα, etc που στο μυαλό του απλού ανθρώπου, μόνο προϊόντα δεν είναι και δεν απαιτούν την υγειή ανάπτυξη μιας εταιρείας.
Όπως κι αν έχει, η άποψη μου για πολλά πράγματα παραμένει πως η κοινωνία επιλέγει -δίχως να το καταλαβαίνει- να συντηρεί καταστάσεις που κάτι της προσφέρει και να απορρίπτει αυτές που της προκάλεσαν προβλήματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχω αρχίσει κι εγώ να τρομάζω με το πόσοι συνάδελφοι Μηχανικοί ασχολούνται με θέματα που δεν έχουν άμεση σχέση με τη τεχνολογία και σε πολλές περιπτώσεις έχω αρχίσει να σκέφτομαι και κατά πόσο είναι κέρδος για μια ανθρώπινη κοινωνία κάτι τέτοιο και αν πρέπει να το αλλάξουμε πριν μας προκαλέσει σοβαρά προβλήματα.
Παράδειγμα:
Τα fractals είναι μια όμορφη τεχνική για να φτιάχνεις περίπλοκα σχέδια και με “απλά” μαθηματικά να βγάζεις συμπεράσματα. Η λογική τους είναι πως επαναλαμβάνεις ένα μοτίβο σε πολλές διαφορετικές κλίμακες (όπως ζωγραφίζουμε π.χ. μια νιφάδα ή ένα δέντρο, όπου κάθε μεγάλο κλαδί μοιάζει με μικρό δέντρο, κάθε παρακλάδι με το κλαδί, κλπ). Οι Μηχανικοί τα χρησιμοποιούν για “απλές” εφαρμογές όπως η μέτρηση μιας ακτογραμμής ή για πιο πολύπλοκες όπως η εξομοίωση των πόρων ενός σφουγγαριού που περνάει νερό από μέσα.
Πρίν από κάποιους μήνες, συνάδελφος μου ζήτησε τη βοήθεια μου για να του εξηγήσω τα fractals, τη θεωρία τους και τις δυνατότητες τους. Η αιτία ήταν πως τον ενδιέφερε μια δουλειά σε μια χρηματιστηριακή που ήθελε να μοντελοποιήσει με fractals τα ανεβοκατεβάσματα του χρηματιστηριακού δείκτη για να προβλέψει και να βγάλει κέρδος από ανεβοκατεβάσματα που θα συνέβαιναν μέσα σε … ένα δευτερολέπτο.
Πλέον, δε μιλάμε για επένδυση σε εταιρεία. Δε μιλάμε για στήριξη οικονομίας ή κάλυψη αναγκών. Μιλάμε για μοντελοποίηση της ανθρώπινης φύσης (δηλαδή πόσο γρήγορα και προς τα πού θα αντιδράσει ο ανθρώπινος παράγοντας σε μια απότομη μεταβολή) και εκμετάλλευση με μεθόδους τεχνητής νοημοσύνης αυτής της αδυναμίας του ανθρώπου να αντιδράσει σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο σε αντίθεση με τα μιλισεκοντς ενός υπολογιστή.
*δεν ξέρω αν ταιριάζει εδώ, ή αν έπρεπε καν να το ποσταρω…
[B]Η γυναίκα καιγόταν και οι Ελληνάρες την κλέβανε (Εξάρχεια, Σάββατο 14 Μαΐου)[/B]
Γωνία Καλλιδρομίου και Χ. Τρικούπη, υπάρχει ένα παλιό και γνωστό καφενείο «Η Μουριά» που χρόνια τώρα, κυρίως τα Σάββατα, μαζεύει κόσμο υποτίθεται με άποψη, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Εγώ συχνά πυκνά κατεβαίνω εκεί, γιατί επιπλέον μπροστά στη «Μουριά» και σε όλο το μήκος της Καλλιδρομίου, γίνεται και μια απ? τις καλύτερες και μεγαλύτερες Λαϊκές με μπόλικη πραμάτια και πολύ κόσμο, κι εμένα κάτι τέτοια να πω τη μαύρη μου αλήθεια μ? αρέσουνε. Έτσι, λοιπόν, αυτό το Σάββατο αποφάσισα να κατέβω.
Ήταν περίπου 12.30, όταν ανεβαίνοντας τη Χ. Τρικούπη και βρισκόμενος στο ύψος του πεζόδρομου της Μεθώνης, κάπου 50 μέτρα πριν την Καλλιδρομίου, ακούω μια τρομερή έκρηξη, με φλόγες, καπνό και φωνές. Πλησιάζοντας, βλέπω μια μηχανή πεσμένη στο ρείθρο του πεζοδρομίου μπροστά στο καφενείο, λαμπαδιασμένη, κι η φωτιά από την έκρηξη να κατευθύνεται προς τους γωνιακούς ανθοπώλες, καίγοντας ανθρώπους και τέντες.
Χώθηκα γρήγορα μες στο καφενείο, όπου από μιαν άκρη κοίταζα έντρομος τον απέναντι ψαρά και τον κρεοπώλη, να προσπαθούν με ντενεκέδες γεμάτους νερό, να σώσουν τους ανθρώπους που καίγονταν, ενώ κάποιοι άλλοι με λάστιχα «πότιζαν» τη μηχανή που εξακολουθούσε να καπνίζει, (με το σωληνάκι της βενζίνης τραβηγμένο!) και τις τέντες, που φλεγόμενες είχαν πέσει πάνω στο σωρό απ? τα καμένα γλαστράκια και λουλούδια.
Ένα νοσοκομειακό ήρθε «κελαηδώντας», έβαλαν μέσα μια γυναίκα που θα έπρεπε να ?ταν η ανθοπώλης της γωνίας, κι έναν άντρα, αλλά αυτόν σε κατάσταση τραγική. Τους πήρε και τους δυο κι έφυγε. Από κοντά έφυγε κι η Πυροσβεστική. Οι κουκουλοφόροι προ πολλού είχαν πετάξει τις κουκούλες στον πεζόδρομο της Μεθώνης κι είχαν εξαφανιστεί. Κι ενώ η υπόλοιπη Λαϊκή στο βάθος ξανάβρισκε το ρυθμό της, με τα ΜΑΤ ακίνητα ? αυτοί δε φύγανε ? στραμμένα προς τα ντουβάρια των σπιτιών, όπως κάνουν και στα γήπεδα που κοιτάνε τις κερκίδες, μια νέα λάμψη ήρθε να φωτίσει το παράξενο αυτό τοπίο αλλά αυτή τη φορά ήταν «η φλόγα της Ελληνικής λεβεντιάς». Η αφύπνιση του Νεοέλληνα.
Ούτε αλλοδαποί ούτε μετανάστες. [B]Έλληνες ήταν[/B]. Γνήσιοι Αθηναίοι πολίτες, που άρχισαν δειλά ? δειλά να προχωράνε κάνοντας κύκλο γύρω απ? το σωρό με τα πεταμένα γλαστράκια και τα μισοκαμένα λουλούδια της γυναίκας που ?φυγε με τ? ασθενοφόρο. Κοίταζαν γύρω αν τους βλέπουν, κοιτιόντουσαν και μεταξύ τους κάνοντας νοήματα του στυλ «?πάρε εσύ πρώτος!? Όχι, εσύ καλύτερα?!» κι άρχισαν δήθεν αδιάφορα να πλησιάζουν, άλλοι διαλέγοντας τα καλά κι άλλοι κλωτσώντας και παραμερίζοντας τα καμένα, μέχρι που [B]στο τέλος φεύγανε και ξανάρχονταν απροκάλυπτα και ξεδιάντροπα, φέρνοντας ολόκληρα καφάσια που τα γέμιζαν και τα ξαναγέμιζαν με γλαστράκια και λουλούδια, σαν τα όρνια που ορμάνε από ψηλά ν? αρπάξουν ό,τι προλάβουν ν? αρπάξουν απ? το ψοφίμι.
[/B]
Με ποιόν να είμαι;? «Αυτό το μεσημέρι, παρέμεινα εις τα όρη».
Ο Πειραιάς είναι … νησί!!!
[B][SIZE=“4”]Piraeus, the ancient island of Athens: Evidence from Holocene
sediments and historical archives[/SIZE][/B]
Jean-Philippe Goiran1*, Kosmas P. Pavlopoulos2, Eric Fouache3, Maria Triantaphyllou4, and Roland EtienneThe famous Greek geographer Strabo wrote in the first century A.D., that Piraeus was formerly an island and lay ?over against? the mainland, from which it got its name. To validate Strabo?s hypothesis, cartographic and historical data were compiled with multiproxy paleoenvironmental analyses and radiocarbon dating from a series of boreholes drilled in the Cephissus coastal plain, southwest of Athens, Greece. The results of this interdisciplinary geoarchaeological research demonstrate the reliability of Strabo?s text by revealing that processes Piraeus was indeed an island. In early Holocene time, the rocky hill of Piraeus was linked to the mainland of Attica. During the late to final Neolithic Period (4850?3450 B.C.), Piraeus became an island in a shallow marine bay, due to sea-level rise in the Holocene. Between 2850 and 1550 B.C., in the Early and Middle Bronze Age, Piraeus was separated from the mainland by a wide lagoon. In the fifth century B.C., Themistocles, Cimon, and then Pericles connected Athens to Piraeus by building two ?long walls? partly built on a residual coastal marsh called the Halipedon. This study reveals an impressive example of past landscape evolution
Ακολουθεί το pdf της επιστημονικής δημοσίευσης:
http://www.google.ch/url?sa=t&source=web&cd=3&ved=0CCcQFjAC&url=http%3A%2F%2Fgeology.gsapubs.org%2Fcontent%2Fearly%2F2011%2F05%2F04%2FG31818.1.full.pdf&rct=j&q=Piraeus%2C%20the%20ancient%20island%20of%20Athens%3A%20Evidence%20from%20Holocene%20sediments%20and%20historical%20archives&ei=fUneTaDlIseOswbdzqzGBQ&usg=AFQjCNEmral3xj5xgaeTiMAMtgteoAQH1w&sig2=1G3iwI-67h8H9Qy5jdxcnQ&cad=rja
μαμιεται ο θρύλος και το νησί του…
κοιτά να δεις τι μαθαίνει κανείς…
Για αυτό μας ταιριάζει το four-four-two. Γιατί κι εμείς νησιώτες είμαστε 8)
kudos σε όποιον διαβάζει το φόρουμ του rocking και έκανε τον Πειραιά-νησί είδηση!!!
Αν μας διαβάζει, ας κάνει και αυτό:
Πόσο ισχυρές είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις; (πηγή: http://www.physorg.com/news/2011-08-powerful-corporations-world.html )
(PhysOrg.com) – For many years conventional wisdom has said that the whole world is controlled by the monied elite, or more recently by the huge multi-national corporations that seem to sometime control the very air we breathe. Now, new research by a team based in ETH-Zurich, Switzerland, has shown that what we?ve suspected all along, is apparently true. The team has uploaded their results onto the preprint server arXiv.
Ads by Google
LA REDOUTE Outlet - La redoute jusqu’à -60% Profitez-en sur laredoute.ch - www.LAREDOUTE.ch/Outlet
Using data obtained (circa 2007) from the Orbis database (a global database containing financial information on public and private companies) the team, in what is being heralded as the first of its kind, analyzed data from over 43,000 corporations, looking at both upstream and downstream connections between them all and found that when graphed, the data represented a bowtie of sorts, with the knot, or core representing just 147 entities who control nearly 40 percent of all of monetary value of transnational corporations (TNCs).
In this analysis the focus was on corporations that have ownership in their own assets as well as those of other institutions and who exert influence via ownership in second, third, fourth, etc. tier entities that hold influence over others in the web, as they call it; the interconnecting network of TNCs that together make up the whole of the largest corporations in the world. In analyzing the data they found, and then in building the network maps, the authors of the report sought to uncover the structure and control mechanisms that make up the murky world of corporate finance and ownership.
To zero in on the significant controlling corporations, the team started with a list of 43,060 TNCs taken from a sample of 30 million economic ?actors? in the Orbis database. They then applied a recursive algorithm designed to find and point out all of the ownership pathways between them all. The resulting TNC network produced a graph with 600,508 nodes and 1,006,987 ownership connections. The team then graphed the results in several different ways to show the different ways that corporate ownership is held; the main theme in each, showing that just a very few corporations through direct and indirect ownership (via stocks, bonds, etc.) exert tremendous influence over the actions of those corporations, which in turn exert a huge impact on the rest of us.
The authors conclude their report by asking, perhaps rhetorically, what are the implications of having so few exert so much influence, and perhaps more importantly, in an economic sense, what the implications are of such a structure on market competitiveness.
[B]Για το ελεύθερο κάμπινγκ[/B]
Κάθε νόμος κρύβει από πίσω του μια κοινωνική φιλοσοφία και μια κρυμμένη επιθυμία. Η απαγόρευση του ελεύθερου κάμπινγκ κρύβει τη φιλοσοφία πως αν δεν βρίσκεσαι κάτω από τέσσερεις στέρεους τοίχους , κατά προτίμιση από τσιμέντο, δεν είσαι αξιοπρεπής πολίτης. Η άμεση επαφή με τα φυσικά στοιχεία σε καθιστά κάτι σαν ζώο, ανάξιο να ζει σε οργανωμένη κοινωνία. Ως εκ τούτου προτείνει σε όλους είτε να χτίσουν εξοχικά κατά τα πρότυπα των άσχημων πόλεων, είτε να νοικιάσουν δωμάτια σε rooms ή ξενοδοχεία, είτε, αν δεν έχουν τα μέσα, να μην πάνε καθόλου διακοπές, να καθίσουν σπίτι τους. Εκεί τουλάχιστον, μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους και ντουβάρια γύρω-γύρω τους προστατεύουν απο τα χίλια δεινά, τις αράχνες και ερπετά. Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας που η Ελλάδα χτίσθηκε βιαστικά και αντιαισθητικά καταστρέφοντας τοπία και παράδοσεις, γεμίζοντας τα βουνά με τα μπάζα όλης αυτή της ανοικοδόμησης.
Η κρυμμένη επιθυμία του νομοθέτη είναι οτι όλη η Ελλάδα μπορεί να γίνει Μύκονος, Φαληράκι, Σαντορίνη, Ρόδος, αν εξαναγκασθεί. Είναι όμως αυτό εφικτό; Είναι επιθυμητό; Πόσα είναι τα μέρη που και να θέλουν δεν μπορούν να καταντήσουν έτσι για οι θέσεις τους δεν είναι ανταγωνιστικές και δεν έχουν τις υποδομές; Πρέπει αυτά να μείνουν χωρίς τουρισμό; Να μην αποτελέσουν προορισμό για διακοπές που είναι στο κάτω κάτω σοβαρό έσοδο για τους κατοίκους; Ο νόμος που απαγορεύει το κάμπινγ τώρα επιβάλλει είτε μοντέλο Μυκόνου είτε τίποτα.
Στην πράξη ο νόμος, όπως και πολλοί άλλοι ευτυχώς δεν τηρείται αλλά η παρανομία δημιοργεί πολλές αντιθέσεις και αντιφάσεις και οι κατασκηνωτές καταλήγουν να θεωρούνται περιθωριακά παράσιτα. Παράλληλα, πολλοί, οικογένειάρχες ας πούμε, αποφέυγουν την ελεύθερη κατασκήνωση από τον φόβο της κοινωνικής προκατάληψης.
Σκεφτήκαμε όμως τις θετικές πτυχές του ελεύθερου κάμπινγκ; Σκεφθήκαμε πόσο μπορούν αυτοί οι παρασιτικοί κατασκηνωτές να προσφέρουν σε τοπικές κοινωνίες; Σε περιοχές που δεν μπορούν να γίνουν ( κι ίσως να μην το θέλουν κιόλας) αντίγραφα της Μυκόνου με ξαπλώστρες παντού και μουσική dance να καλύπτει τον ήχο του ανέμου και των κυμμάτων ανάλογα με τα γούστα του DJ;
Φέτος βρέθηκαμε ως κατασκηνωτές, οικογενειακά, με τρία μικρά παιδιά σε έναν Δήμο που αποφάσισε στην περιοχή του να αψηφίσει τον νόμο και αντί να απαγορεύσει το κάμπινγ, να το επιτρέψει αλλά και να το ρυθμίσει με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι να έχουν χώρο και να είναι ευχαριστημένοι. Δεν θα αναφέρω πού, αλλά θα το περιγράψω γιατί πιστεύω πως θα έπρεπε να αποτελέσει μοντέλο για την ανάπτυξη μιας άλλης νοοτροπίας για τις διακοπές και τον τουρισμό, που ενώ αφήνει κέρδη στα χωριά και τα νησιά, δεν αφήνει τα κατάλοιπα του τσιμέντου ή τα αίσχη των βρετανοκρατούμενων θερέτρων όπως η Ζάκυνθος ή το Φαληράκι.
Η παραλία λοιπόν χωρίσθηκε στα δύο: από την μια επετράπη η ελεύθερη κατασκήνωση και ο γυμνισμός και από την άλλη, το ένα τρίτο της έκτασης, όχι. Ετοιμάσθηκαν τουαλέττες και νεροχύτες δωρεάν εκτός από το ντους που λειτουργεί με κέρμα 0,5 ?. Έτσι λύθηκε το πρόβλημα των κρυμμένων καφέ θησαυρών πίσω από κάθε θάμνο με τις άσπρες μακρόστενες σημαίες, μπερδεμμένες στα αγκάθια να ανεμίζουν στις γύρω πλαγιές. Με τις εισπράξεις των ντούς προσλαμβάνεται δημοτικός υπάλληλος που προσέχει και φροντίζει την παραλία. Μια θέση εργασίας, εποχιακής ίσως αλλά καλό συμλήρωμα για έναν μελισσοκόμο. Τα σκουπίδια μαζεύονται σε κάδο που αδειάζει καθημερινά αποριμματοφόρο. Μια μπάρα εμποδίζει την πρόσβαση αυτοκινήτων μέχρι την παραλία. Η συντριπτική πλειοψηφία των ενοίκων της παραλίας προσέχει να μην αφήνει γόπες στην άμμο-ιδίως όσοι την θεωρούν πάτωμα του σπιτιού τους. Ξαπλώστες και ομπρέλλες ΔΕΝ υπάρχουν αλλά μόνο μια οικογενειακή ταβέρνα, πίσω από την παραλία, κρυμμένη μέσα σε κήπο που παράγει τα βλήτα, κολοκυθάκια και ντομάττες που καταναλώνονται. Ντόπιο μέλι για πρωινό και ψωμί που ψήνεται εκεί.
Αποτέλεσμα; Χώρος για όσους θέλουν να παίξουν ρακέττες στην άμμο αλλά και για όσους θέλουν να απολαύσουν ήσυχοι την επαφή τους με τα φυσικά στοιχεία. Όλοι αυτοί φέρνουν έσοδα στην περιοχή: ψωνίζουν, πίνουν, τρώνε, μετακινούνται με την εξαιρετική δημοτική συγκοινωνία. Μπορεί μεν να αφήνουν λιγότερα χρήματα από όσα θα άφηναν αν έμεναν σε δωμάτια, αλλά αν η περιοχή είχε γεμίσει rooms δεν θαρχόντουσαν. Μπορεί μάλιστα, με την κρίση, η επένδυση σε δωμάτια να αποδεικνυόταν ασύμφορη.
Αυτό είναι το είδος τουρισμού που θα έπρεπε να προτείνουμε, τόσο για μας, που μαστιζόμαστε από την οικονομική κρίση όσο και για τους τουρίστες που ψάχνουν για κάτι διαφορετικό, κάτι τοπικό, Ελληνικό και ιδιαίτερο…Ας μην δίνουν τα χρήματα στα πολυεθνικά πρακτορεία αλλά στους ντόπιους που παράγουν εξαιρετικά αγροτικά προιόντα.
Α, ξέχασα βέβαια το σημαντικότερο: πως θα διωχνόταν επιτέλους ο κόσμος από το Σύνταγμα αν επιτρεπόταν το ελεύθερο κάμπινγκ; Μου διέφυγε η λεπτομέρεια.
Άρθρο του Φίλιππου Δραγούμη, δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων