Και να σου πω και κατι αλλο με ολα αυτα που εγιναν φετος ασυφταε μαυτην την εβδομαδα που περασαμε που εσπασαν ολοι την αθηνα αναρχικοι με τα δαση που καηκαν εγω δεν ειδαν κανεναν να ενδιαφερεται και ο χοντροκεφτες μας ο πρωθυπουργος επαιζε ταβλι
Μάνσον, μπορείς να περιμένεις για την αλλαγή του κόσμου, μετά τις εκλογές; Θέλω να μου κλείσω αεροπορικά. Μην πάνε χαμένα…
Μην τρελαίνεσαι Karvou μου. Εσένα δεν σε αγγίζουν αυτά… Άλλωστε τι καπιταλισμός, τι κομμουνισμός… Για σένα το ίδιο είναι…
Και για σένα όμως έτσι είναι… 
Κοντά 50 σελίδες δεν θα κάτσω να διαβάσω, η πρόταση μου όμως θα είναι απλή: καλό είναι να ψηφίσουμε όλοι μας, δεν έχει σημασία τι αλλά είναι υποχρέωση μας να μην αφήσουμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Είναι η γιορτή της δημοκρατίας(sic) σκεφτείτε ότι αλλού δεν έχουν καν δικαίωμα ψήφου.
Τί νόημα έχει αυτή η πιπιλημένη σοφιστεία; Η πλειοψηφία δεν είναι απαραίτητο να είναι απόλυτη (δηλαδή 51%). Αν το κόμμα Α έχει πάρει το 40% και τα εξήντα υπόλοιπα από 1%, είναι δυνατόν να τα θεωρούμε πως πλειοψηφούν; Δεν έχουν κοινή ψήφο, πώς πλειοψηφούν;
Τότε γιατί στη Βουλή χρειάζονται 151 βουλευτές για να περάσει ένα νομοσχέδιο?
Αυτό το απαντάω κι εγώ.
Γιατί υπάρχουν 2 επιλογές. “Ναι ή όχι” 
(και το λευκό, αλλά το παραβλέπουμε)
Το ίδιο λοιπόν ισχύει και για κάθε κόμμα ξεχωριστά.
Λες ναι ή όχι στο καθένα.
Και να θυμίσω ότι πρόσφατα σχετικά, είχαμε την πλειοψηφία (των παρευρισκομένων και ψηφισάντων εκείνη τη μέρα στη βουλή) των βουλευτών με 146 ψήφους υπέρ και 144 κατά της παραπομπής Παυλίδη. Αλλά εδώ δεν ισχύει η “απλή” πλειοψηφία"…
Και όταν μιλάμε για 40% ενός κόμματος στις εθνικές εκλογές, ουσιαστικά μιλάμε για περίπου 30% του συνολικού εκλογικού σώματος. Κατά τ’ άλλα… “δημοκρατία” και “αποφασίζει η πλειοψηφία”. Και ας μη μιλήσω για το θέμα της πλειοψηφίας γενικά (σε άλλο ποστ ίσως).
Άρα αν δεν υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία δεν εγκρίνει κανέναν ο λαός και πρέπει να μείνει ο τόπος ακυβέρνητος;
Ή μήπως θα θεωρούσαμε ικανοποιητικό ο νικητής να παίρνει 90%; Μπανανία; Στάλιν; Μουσολίνι; Τί προτιμάς;
Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα κυβερνήσει σε ένα αστικό πολίτευμα, εγώ θέλω την ανατροπή του.
Με γνώμονα αυτό ψηφίζω, όχι με γνώμονα το ποιος θέλω με κυβερνήσει.
Κατανοητό?
Όχι, αλλά σεβαστό, ως γνώμη.
Ρητορικό ( ερώτημα: αν έχεις μία άποψη που λέει να βάψουμε τον τόιχο μπλε και συγκεντρώνει 30% και τρεις που λένε αντίστοιχα να τον βάψουμε λευκό, λευκό με βούλες και λευκό με ροζ ελεφαντάκια, που συγκεντρώνουν από 15% η καθεμία δεν είναι σαφές ότι η πλειοψηφία δε θέλει το μπλε;
Βλέποντας τη συνέντευξη τύπου του Καρατζαφέρη στη ΔΕΘ, και βλέποντας το promotion που δέχεται απο τα κανάλια, το λαϊκισμό που προβάλει, δυστυχώς φοβάμαι πως μπορεί να μπει και ως 3ο κόμμα στη βουλή.
Αυτο σκεφτομουν κι εγω τωρα. Παρα τη μεγαλυτερη στηριξη που εχει το ΚΚΕ απο τον κοσμο, το ΛΑΟΣ φαινεται να εχει οντως ενα promotion και πολυς κοσμος ξεγελιεται απο ολο αυτο το. Για να μην αναφερθω στις ωραιοποιησεις που κανει ο Καρατζαφερης.
Ηθελα να ηξερα τι σκεφτοταν απο μεσα της η δημοσιογραφος που τον ρωτησε για τους μεταναστες μετα την απαντηση που της εδωσε.
Ο τόιχος είναι σαν το τόιφελ, τον Τολστόι και το τόινκ; (γλυκιά εκδίκηση)
Αν η ερώτηση ήταν «θέλετε ο τοίχος να βαφτεί μπλε;» και τα «ναι» μαζεύανε 40%, τότε πράγματι η πλειοψηφία είναι εκείνοι που δεν θέλουν το μπλε. Αν η ερώτηση ήταν «τί χρώμα θέλετε να βαφτεί ο τοίχος;», η πλειοψηφία είναι το 40% μπλε. Παρότι δεν είναι απόλυτη πλειοψηφία, παραμένει πλειοψηφία. Το άθροισμα των μειοψηφιών δεν αποτελεί πλειοψηφία. Οι μειοψηφίες στο παράδειγμά σου συγκλίνουν ως προς την παρουσία του λευκού πάνω στον τοίχο, αλλά όχι αρκετά ώστε να συμφωνήσουν και να συμμαχήσουν ώστε να παρουσιάσουν μια από κοινού υποψηφιότητα.
Στην περίπτωση που δοκιμάζαμε να αλλάξουμε το σύστημα, ακολουθώντας τη μέθοδο των δύο ή τριών ερωτήσεων, που θα εξασφάλιζαν απόλυτες πλειοψηφίες, θα είχε ως ακολούθως: «Ποιό θέλετε να είναι το κύριο χρώμα του τοίχου;» και θα επικρατούσε μάλλον το λευκό. Μετά θα αναρωτιόμασταν «Θέλετε να είναι σκέτο ή όχι» και πιθανόν να επικρατούσε το «όχι σκέτο»; Εν συνεχεία θα ρωτούσαμε «τί σχέδιο θέλετε να υπάρχει πάνω στο λευκό;» και πιθανόν να επικρατούσαν τα ροζ ελεφαντάκια (που θα συμφωνήσεις ότι είναι η χειρότερη λύση). Το αποτέλεσμα προκύπτει από απόλυτες πλειοψηφίες δια παραλλαγής της μεθόδου των δύο ή τριών γύρων και επικρατεί μια άποψη που αρχικά είχε μόνο το 15%. Πιθανόν να είναι καλύτερη ως μέθοδος (εγώ την προτιμώ, παρά το γελοίον του αποτελέσματος), αλλά και αυτή θα είναι εκτεθειμένη σε παρόμοια κριτική με την πρώτη.
“Ρητορικό” πάντως δεν είναι το ερώτημα.
Υπάρχει κάπου βίντεο;
Βιντεακι δε βρηκα. Μονο σκορπιες ειδησεις και αναφορες των δηλωσεων απο εφημεριδες και τετοια 
Δεν ήθελα να μου κάνεις ανάλυση τι θα πει πλειοψηφία. Αυτό το ξέρω. Αυτό που ρωτάω ειναι: “δεν είναι προφανές ότι αυτό που προκύπτει απέχει περισσότερο από αυτό που το μεγαλύτερο μέρος του συνόλου θέλει;”
Και το ερώτημα είναι ρητορικό γιατί ούτε εγώ έχω απάντηση. Μάλλον το καλύτερο σύστημα των ψηφοφοριών γενικά είναι αυτό που προσπαθείς να περιγράψεις στη δεύτερη παράγραφο. Σε γενικές γραμμές πάντως το πρόβλημά μου είναι ότι ο μέν τόιχος είναι μεμονωμένο θέμα ενώ στις εκλογές αυτό μεταφράζεται σε απόλυτη εξουσία επί παντώς επιστητού αναντίστοιχη με τις κοινωνικές ισορροπίες.