Παιχνίδια Παίζουμε;

Τι παιχνιδαρα ρε παιδια το Grand Theft Auto το V! Δεν το χα βαλει τοσο καιρο. Απολαυση

1 Like

To SEKIRO - Shadows Die Twice της Fromsoftware, για τους φίλους συμπολεμιστές των soulborne games, μου έχει αφήσει 2 μεγάλες άσπρες τούφες μαλλιών στους κροτάφους και μόλις λίγο μετά τα μισά του παιχνιδιού + με αρκετά ανεξερεύνητα side areas ακόμα…

4 Likes

Τόσο δύσκολο ε; Γιατί είμαι ξεκάθαρα casual gamer, αλλά γουστάρω γιαπωνέζικα σκηνικά, το έχω κατεβάσει, αλλά οι pro φίλοι μου gamers μου λένε να μην δοκιμάσω να το ακουμπήσω καν…

Aκου

το casual παιχνίδι, δηλαδή πλην των bosses, είναι θεωρώ πιο εύκολο και ΠΟΛΥ ΠΙΟ FUN από τα souls… είναι δύσκολο αρκετά αλλά άπαξ και μάθεις το combat system, το εξασκήσεις και ανεβείς και κάνα level, συνηθίζεις και μετά γίνεται αρκετά πιο εύκολο και κυρίως απείρως fun…πολύ γρήγορο, πολύ θεαματικό, ΤΡΟ-ΜΕ-ΡΟ combat system όπου κυριολεκτικά είναι σα να χορεύεις με τα σπαθιά και βγάζει φουλ γιαπανεζίλα και σαμουράι -μπορείς να σκοτώσεις κόσμο με ένα χτύπημα μόνο, αρκεί να του σπάσεις την άμυνα και όχι να βαράς 10 φορές για να του ρίξεις την ενέργεια- και πολύ πολύ εφάνταστο σε τοποθεσίες κτλ…

ε εκεί που οριακά άγγιξαν τον casual gamer όμως στο κανονικό gameplay, στα bosses/mini bosses(όχι όλα) ξεπερνάει τα souls νομίζω όσο προχωράει, μιλάμε για απίστευτο επίπεδο σαδισμού. Ακόμα όμως και αυτά μαθαίνονται, αλλά θέλει πολύ χρόνο -ένα boss τις προάλλες, στη μέση περίπου το έπαιζα κοντά στις 8 ώρες για να μάθω καλά τις κινήσεις του-…

εγώ λέω δώσε πόνο αλλά αν έχεις σκοπό να ασχοληθείς σοβαρά και μόνο… αν επενδύσεις και επιμείνεις, μετά θα σκαλώσεις σίγουρα, αλλά θέλει κάμποσες ώρες για να γίνει αυτό πρώτα

5 Likes

Εγώ λόγω του ότι δεν είμαι και φαν του setting έλεγα να προσπεράσω, αλλά επειδή τρέφω μεγάλο θαυμασμό για το level design και τους κόσμους που φτιάχνει ο Miyazaki και η From στα Souls, πίεσα τον εαυτό μου να το αγοράσει και να το παίξει το παιχνίδι, και στο πρώτο τριωράκι μέσα είχα ξεπεράσει όποιους ενδοιασμούς και απολάμβανα το παιχνίδι. Χθες έκλεισα 73 ωρίτσες ξεκινώντας τις προσπάθειές μου στο (αυτό που νομίζω ότι είναι) τελευταίο boss.

Συμφωνώ με Λούπιν γενικά, απ’ τη στιγμή που πάρεις το κολάι του combat system και των μηχανισμών του παιχνιδιού, η εξερεύνηση των περιοχών, η αλληλεπίδραση με τους npcs, το combat system πολεμώντας απλούς εχθρούς και mini bosses, όλα είναι απολαυστικά. Στο “είναι θεωρώ πιο εύκολο και ΠΟΛΥ ΠΙΟ FUN από τα souls” διαφωνώ, πιο fun ίσως είναι, πιο εύκολο με τίποτα.

Τα bosses είναι μια διαφορετική ιστορία πραγματικά. Άλλα βγαίνουν με την πρώτη, άλλα θέλουν πολλά tries να μάθεις πώς να τους πολεμάς, κάποιο έχει γρίφους ενώ το πολεμάς κλπ.
Σίγουρα καμιά δεκαριά ώρες από αυτές που έχω γράψει είναι αποκλειστικά αφιερωμένες στα bosses του παιχνιδιού.

Βέβαια, δεν είναι όλα ρόδινα με το παιχνίδι, καθώς έχω καμπόσα παραπονάκια για τον τίτλο, κάποια μεγαλύτερα, κάποια μικρότερα. Το μεγαλύτερο παράπονό μου (πιο πολύ στενάχωρη διαπίστωση το λες και όχι παράπονο βέβαια αλλά τεσπά) είναι ότι το replayability του τίτλου είναι πιο κάτω απ’ το μισό απ’ τα 3 Souls, καθώς δεν υπάρχει character creation/διαφορετικά builds που μπορείς να δοκιμάσεις, απουσία weapon/armor loot, δεν υπάρχει online play κλπ. Προσωπικά με βλέπω άντε στην καλύτερη ένα δεύτερο ng+ να βρω πραγματάκια που ίσως έχασα και ίσως κανά achievement hunt, και μέχρι εκεί. Κατανοώ την απόφαση πίσω από αυτό βέβαια.

2 Likes

Όσο μας πληγώνει τόσο μας πορωνει!
Παιχνιδαρα από τις λίγες, προσωπικά το περισσότερο ξύλο το έχω φάει από mini bosses παρά κανονικά bosses. Αυτό που πρεπει να ξερουν οσοι θελουν να δοκιμασουν το παιχνιδι ότι δεν πρέπει να παίξεις με τη λογική που ξέραμε στα soulsborne, θα φας πάρα πολύ ξύλο…
Είμαι σχεδόν στο τέλος, φτάνω στα endings που θα τα κάνω όλα εννοείται, 4 συνολικα, και το απολαμβάνω. Έστω και αν με έχει κάνει να πετάξω το χειριστήριο μου κάμποσες φορές από τα νευρα :sunglasses:

2 Likes

Eμένα να πώ το στραβό μου, μου αρέσει so far πιο πολύ από τα Souls…όχι πιο πολύ από Bloodborne αλλά είναι πολύ κοντά με αυτό στο γούστο μου, αυτό το setting αρχαία Ιαπωνία, μύθοι, σαμουράι κτλ με πιάνει από τα μαλλιά με την μια

Replayability ήταν λογικό να μην έχει τέτοιο όπως των υπολοίπων, γιατί το παιχνίδι δεν έχει βασικά rpg στοιχεία που κάνουν αυτό το replayability να αξίζει… still, με τα different endings + τα πολλά extras, το σώζει και για ένα δεύτερο/τρίτο playthough

Εγώ μάνγκες έχω κολλήσει στο @ τον πίθηκο, έχω κοπανήσει πολλά χειριστήρια κάτω, γενικά είμαι στα όρια μου… μέχρι εκεί έχω σφάξει ότι boss/mini boss υπάρχει και έχω ανοίξει/εξερευνήσει τα πάντα… αλλά πίθηκος πίθηκος, χτές με κωλοφαρδία πήγα στο face 2 του αλλά παρέδωσα πνεύμα λόγω κούρασης. Το ΣΚ θα τον περιλάβω λογικά με περισσότερη συγκέντρωση και λιγότερα νεύρα

εμένα το ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ, είναι η κάμερα. Σε κλειστούς χώρους, ΓΑ-ΜΙΕ-ΤΑΙ.- Έχω χάσει δεν ξέρωγω πόσες φορές εξαιτίας της -να μην αρχίσω ΚΑΝ για τον purple ninja στην τρύπα, που μπήκε σαν mini boss μόνο και μόνο για να μας εκνευρίσει

1 Like

Να μου επιτραπεί εδώ ένα λίγο άσχετο σχόλιο, αλλά πεθαίνω να το κάνω…

Υπάρχει μια τάση από τους pro gamers να έχουν ως ιερά δισκοπότηρα παιχνίδια που το μεγαλύτερό τους value οφείλεται στο gameplay. Και ασφαλώς είναι το κυριότερο πράγμα που πρέπει να διαθέτει ένα παιχνίδι. ΑΛΛΑ:
Το θέμα και το ιστορικό setting / universe / lore ενός παιχνιδιού μπορεί να είναι το βασικότερο χαρακτηριστικό για κάποιους παίκτες και πρέπει να αντιστεκόμαστε στους pros που πάνε να μας κάνουν να ντρεπόμαστε γι’ αυτό!

Δηλαδή για μένα το Assassin’s Creed Odyssey είναι το καλύτερο παιχνίδι που έχω παίξει ποτέ. Όχι μόνο γιατί έχει πάρα πολύ καλό gameplay, αλλά γιατί το setting του είναι μαγευτικό! Δηλαδή τις μισές φορές που παίζω σταματάω για να χάσκω τα τοπία… Ενώ τα ιστορικά δεδομένα, η όλη ατμόσφαιρα και οι διάλογοι στην Αρχαία Ελλάδα είναι απλά το κάτι άλλο. Κάτι παρόμοιο είχα πάθει και με το 3, όπου καθόμουν μετά και διάβαζα για όλη την αμερικάνικη ιστορία, λόγω του παιχνιδιού.
Για τους ίδιους λόγους, π.χ. επειδή εγώ είμαι λάτρης της ιστορίας, μπορεί να θεωρώ παιχνιδάρες τα total war ή επειδή λατρεύω star wars τα battlefront. Και στ’ αρχίδια μου αν η Ubisoft είναι κολοσσός και θα έπρεπε να θεωρώ καλύτερο το Witcher από το Odyssey γιατί η CD Projekt Red είναι τίμια εταιρεία (είναι) ή γιατί η ΕΑ είναι (που είναι) η πιο άπληστη εταιρεία στον κόσμο.

Η απόλαυση που αντλείς από πράγματα εκτός του gameplay είναι θαρρώ υποτιμημένη και αυτό πρέπει να αλλάξει! (έρχονται και εκλογές!:rofl:)

1 Like

Δεν νομίζω ότι είναι κάτι το υποτιμημένο το από πάνω που αναφέρεις. Εγώ πχ θεωρώ το Wild Hunt σαν την πιο ολοκληρωμένη gaming εμπειρία που έχω στα 20+ χρόνια που παίζω παιχνίδια και το θεωρώ το GOAT μου. Το οποίο Wild Hunt προφανώς και χωλαίνει σε gameplay σε σύγκριση με άλλους τίτλους. Επίσης δεν μπορούμε να βάλουμε όλα τα gameplay στο ίδιο τσουβάλι και να τα συγκρίνουμε, είναι χαζό δηλαδή να συγκρίνεις turn based με 3d person action games. Αν ήταν έτσι, Divinity: Original Sin 2/ΡΟΕ 1&2, Baldur’s Gate 1&2 κλπ>everythingelse καθώς όπως είναι γνωστό turn based/rtwp>everythingelse. :stuck_out_tongue:
Θέλω να πω ότι στο τέλος, κοιτάς την ολοκληρωμένη εικόνα και τις εντυπώσεις που σου άφησε ένα παιχνίδι στο σύνολό του όταν το ολοκληρώνεις.

Αλλά δεν παύει εννοείται το gameplay να είναι ένας σημαντικός παράγοντας για ένα παιχνίδι. Επίσης είναι σημαντικό να μην φτάνουμε και στο άλλο άκρο, με κάποια παιχνίδια με μηδαμινό gameplay να θεωρούνται game changer (λολ) από κριτικούς/κοινό επειδή προσφέρουν μια καλή-κινηματογραφική εμπειρία στον παίκτη ξέρω 'γω.

2 Likes

Αν δεν είχε πρόβλημα η κάμερα δεν θα ήταν παιχνίδι του Miyazaki…Αν και στο sekiro συνολικά είναι καλύτερη από των soulsborne, έχει τα θέματα που λες. Για μένα το μεγάλο παλουκι μεχρι στιγμής ήταν οι Genishiro Ashina και ο Seven Achina Spears. Τον δεύτερο τον πέρασα με τσατσικο τρόπο που ανακάλυψα τυχαία και χρησιμοποίησα, αλλιώς δεν μπορούσα με τίποτα. Και από άλλους βέβαια έχω πάει πολύ ξύλο αλλά αυτοί οι δυο είναι οι χειροτεροι.
Στον πίθηκο θα πάω σήμερα…λογικά είναι ο τελευταίος ή πρωτελευταιος boss που έχω ακόμα πριν τα endings.

cough cough Last of cough us cough
:stuck_out_tongue:

Nope…Το Last of us είναι επος :stuck_out_tongue:

1 Like

Καταπληκτικη ταινια ειναι, συμφωνω :stuck_out_tongue:

Ακριβώς. Κάτι τέτοια εγώ τα βλέπω στο youtube αν ξεμείνω από καμιά σειρά στο νέτφλιξ ή όταν έχω διάθεση για walking simulators :stuck_out_tongue: Προφανώς και έχουν το κοινό τους, αλλά κάτι αποθεώσεις ξέρω 'γω σε τέτοια παιχνίδια τις θεωρώ αστείες.

Walking Simulator το Last of Us?

Και τα Walking Simulators μια χαρα παιχνιδια μπορει να ειναι. Το Firewatch για παραδειγμα το λατρεψα. Οπως και το Walking Dead.

Τον έκανα και τον πίθηκα, με την 4η 5η προσπάθεια.
Το πρώτο στάδιο είναι σχετικά εύκολο αν μάθεις τις κινήσεις του, κρατάς μια απόσταση και τον τυφλωνεις συνεχως με firecrackers. Στο δεύτερο στάδιο τώρα, το έκανα με τον δικό μου τρόπο, με μπόλικη υπομονή μου κράτησε κάνα μισαωρο :grinning: συνεχώς τρέξιμο γύρω γύρω και περίμενα ποτέ θα κάνει μια συγκεκριμένη κίνηση για να τον χτυπήσω. Από απόσταση πάντα γιατί κάνει και αυτή την κίνηση που προκαλει terror…με deflect/posture μου ηταν δυσκολο, δεν το χρησιμοποιησα. Φοβερή μάχη πάντως, εντυπωσιακότατο boss.

τον γ@μω τον πίθηκο και τη μανούλα του μαζί, ΤΟΝ ΓΑ-ΜΩ

Τον πάω στην φάση 2 με 3 firecrackers και μετά γύρω γύρω - πέταγμα κουράδας - αποφυγή - 3 σπαθιές στο κώλο αλλά στην Phase 2, ενώ την βρίσκω πιο εύκολη γιατί περιαλαμβάνει σπαθί και στο deflect έχω γίνει πολύ καλός, somehow χάνω…tip πάντως, κρατήστε emblems για επίθεση με δόρυ μόλις αυτός πέσει κάτω όταν κάνει το combo του…με 4 τέτοια σε καλή συχνότητα το posture του τερματίζει. Έλα όμως που όταν τον παίζω ή αγχώνομαι ή somehow πελαγώνω -αυτό ακούγεται τόσο λάθος αλλά you know what i mean- και χάνω λίγο πριν τον σκοτώσω. Είναι μακράν το χειρότερό μου boss so far, δεν το ευχαριστιέμαι καθόλου και με εκνευρίζει αφάνταστα

Δεν καταλαβαινω - Θα επρεπε
να χαλαρωνεις μετα. Το πελαγωμα το καταλαβαινω αν εχεις λερωσει χαλια, κουρτινες ή σεντονια.

πελαγώνω, βγαίνουν όλα τα συναισθηματικά μου στη φόρα μαζί με ότι σωματικό τικ μπορεί να προκύψει, χτυπάω τα χέρια μου στο πάτωμα, πεταρίζει η βλεφαρίδα μου, δακρύζω από τα νεύρα, βρίζω και φεύγουν σάλια… για το πίθηκο λέμε ε :face_with_raised_eyebrow::cry: :stuck_out_tongue:

ΓΤΧΤ

1 Like

Οπως θες μπορεις να τον λες, αλλοι τον λενε γιακουμη αλλοι μικρο στρατιωτη.

1 Like