ψάχνοντας στο youtube περι τολκιν και lore γυρω απο το έπος, έπεσα σε κατι επικες βιντεάρες απο το battle of middle earth που βγηκε πριν καμια 15άρα χρόνια…λέτε αξιζει σήμερα στο pc σαν φαση ή παραείναι παλιατζούρα? τότε που βγηκε η σειρά δεν ασχολιομουν καθολου με games παρα μόνο έλιωνα στο wow οπότε έχασα την μαγεία της εποχής εκείνης.
Αξιζει και γαμαει…
1 Like
Μόλις τελείωσα το blasphemous. Παιχνιδάρα, μου άρεσε πολύ και το τελείωσα στο 100% του χάρτη με όλα τα collectibles.
Art, μουσική, bosses, εξερευνηση, γενικά το ύφος του παιχνιδιού μου έβγαλε πολύ Dark souls, θα έλεγα ότι είναι ένα 2D DS.
Δυστυχώς το dlc θελει NG+ και δεν θα το ξαναπαίξω, ήθελα να δω τα νέα bosses εκεί.
2 Likes
Τον τελευταιο καιρο παιζω Crash Bandicoot N. Sane Trilogy. Το διασκεδάζω πολύ και δεν είναι καν θέμα νοσταλγίας. Μικρός λατρευα το Crash Team Racing και ειχα παιξει και καποια αλλα Crash demos αλλα οχι ιδιαιτερα το Bandicoot. Το προβλημα ειναι οτι ειναι α-πι-στευ-τα δυσκολο. Το εχω αποφασισει οτι δεν υπαρχει περιπτωση να κανω καποια πραγματα που ζηταει οπως να καταστρεψω ολα τα κουτια χωρις να πεθανω οποτε απλα περναω τις πιστες.
6 Likes
Πάντα έτσι ήταν το Crash, σου έβγαζε την πίστη.
Δεν ξερω για το Crash 4 αν ισχύει το ίδιο, ελπίζω πως ναι, κάποια πραγματα δεν πρέπει να αλλάζουν.
2 Likes
Ειχα 100% completion στα πρωτα 2, αλλα μιλαμε για ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΩΡΕΣ στο PS1… και αλλες τοσες στα Donkey Kong Country, που κι εκει πηγαινα για 100% αλλα δε θυμαμαι αν το ειχα καταφερει.
Αν μπορουσα να βρω τα GamePro που ειχα με τους οδηγους για τα 2 συγκεκριμενα παιχνιδια αλλα και για το Mortal Kombat Trilogy και στη συνεχεια το 4, θα ενιωθα αρκετη συγκινηση ομολογω.
2 Likes
εγω ακόμα δεν μπορω να καταλάβω πως τερμάτιζα κάποια παιχνίδια οσο ημασταν δημοτικο πχ crash, metal gear, fear effect, re1, myst κλπ… νομιζω αυτη η γενια κατα βαθος είμαστε σουπερ ηρωες…
4 Likes
To 4o το πήρα τα Χριστούγεννα, είχα γράψει και 2 λόγια λίγο παραπάνω, είναι εξουθενωτικά δύσκολο 
, το έχω αφήσει στο τελευταίο νησί 1-2 μήνες τώρα γιατί δεν φοβάμαι μην σπάσω κανένα χειριστήριο -και γιατί πραγματικά δεν νομίζω ότι έχω την υπομονή αλλά ίσως και το skill να βγάλω τις τελευταίες 4-5 πίστες-
Η δυσκολία είναι το μόνο πράγμα που αν το ζητάει κανείς στο νέο Crash δεν θα απογοητευτεί καθόλου… ίσως πιο δύσκολο από όσο έπρεπε κιόλας, το μοναδικό ‘‘μείον’’ που μπορώ να εντοπίσω μετά από αρκετό καιρό που το παίζω, είναι ότι από ένα σημείο και μετά κάποιες πίστες και κάποια σημεία δεν τα ευχαριστιέσαι όσο θα ήθελες λόγω της σαδιστικής δυσκολίας τους, που απαιτεί να παίζεις ένα πράγμα σαν Parapa the Rapper φάση, συνδυασμό πλήκτρων με τέλειο timing χωρίς καν να σε νοιάζει το περιβάλλον τριγύρω. Aν έχει παίξει κανείς Hollow Knight, έχει πίστες που είναι σα να παίζεις το Path of Pain σε λούπα ώρες ώρες
Είναι για εμένα πάντως το καλύτερο μετά του πρώτου Crash -εννοείται και τα 2 και 3 εξαιρετικά-, γιατί έχουν λίγο εμβαθύνει το gameplay με τις μαγικές μάσκες που φαίνονται και στα trailer -περπατάς ανάποδα στα ταβάνια, επιβραδύνεις χρόνο κτλ- όμως έχουν φτιάξει και τις πίστες να εκμεταλλεύονται πλήρως τη φάση αυτή με τρομερά αποτελέσματα/απίστευτο level design… και είναι και αρκετά μεγάλο με πολύ ψωμί για τους completionists (εγώ με τίποτα στο συγκεκριμένο) ίσως και το καλύτερο 3d platform της γενιάς… αλλά και το Sekiro των 3d platform επίσης
Το n’sane trilogy το έχω στο switch, τρομερή αγορά + δουλειά, αλλά αυτό το γαμημένο το road to nowhere 25 σχεδόν χρόνια μετά παραμένει Έβερεστ στην δυσκολία του πρώτου Crash
2 Likes
Για να είμαι ειλικρινής το road to nowhere στο trilogy το έβγαλα με το γνωστό κόλπο που υπάρχει και έχει σχέση με την γέφυρα…αλλιώς δεν γινόταν, είχα παραδώσει πνεύμα.
Και σκέφτομαι ότι την συγκεκριμένη πίστα την είχα βγάλει το 97 χωρίς κόλπα (δεν είχα ιδέα για αυτα τοτε, ουτε ίντερνετ κτλ) με το χειριστήριο του ps1 χωρίς αναλογικό μοχλό κτλ…οπως και όλα τα παιχνιδια Crash εννοειται.
Δεν ξερω, ίσως γέρασα και δεν έχω την υπομονή που είχα τότε… 
2 Likes
καλά και εγώ εννοείται
Πήγα λίγο να το βγάλω με τον ορθόδοξο τρόπο αλλά ούτε καν…
νταξ’ όσοι παίζαμε videogames back in the day, νομίζω πως εκπαιδευτήκαμε πολύ καλά σε θέματα platforming, καθώς ομολογουμένως τα καλύτερα platforming των 90ς στις κονσόλες πρώτης γενιάς τύπου Donkey Kong ήταν τρομερά δύσκολα, ακόμα και το Sonic που ήταν πιο casual friendly platform, είχε πίστες που έπαιζες συνεχώς στην κόψη του ξυραφιού… θυμάμαι ακόμα κάτι Lion King, Ecco the Dolphin, Mega Man 9 Batman 1989 κτλ που σου έβγαζαν την πίστη να περάσεις ένα επίπεδο, βγάλε χώρια τα permant death αν σου τελείωναν οι ζωές κτλ
Και η έλευση των πρώτων 3D όμως, τύπου Crash, Spyro, Banjo and Kazooie, ήταν εξίσου δύσκολα… Στο Mario 64, τη μάνα όλων πάνω κάτω των σύγχρονων 3D platform, ακόμα δεν έχω καν μαζέψει όλα τα αστέρια και θυμάμαι ακόμα levels που δεν ψήνω να ξαναπαίξω ποτέ λόγω του ξύλου που είχα φάει
Eγώ απορώ καμιά φορά πως έπαιζα όχι τα platform της εποχής τότε, αλλά τα point and click andventures τύπου Monkey Island, Myst, Fate of Atlantis, Grim Fantago, Discworld Noir κτλ… ακούγεται τόσο απλό σήμερα (να βρείς απλά το σημείο που πρέπει να πατήσεις στην οθόνη για ν προχωρήσεις) αλλά τότε, χωρίς οδηγούς, internet κτλ απορώ πραγματικά πως τα τερμάτιζα…είχαν κάτι γρίφους που παίζει να μαζευόμασταν η μισή γειτονιά μπροστά από ένα pc για να βρούμε την λύση
6 Likes
εγω γέρασα πλέον δεν εχω την υπομονή για τετοια (ορθοδοξα) πλατφορμ μεχρι rayman παω (αν και το guacamelee το ειχα κανει πλατίνα στο vita) 1000% να πεθαίνω στα soulsborne την μια πισω απο την αλλη παρα στα platforms…
Τωρα παιζω medium το οποιο ειναι ενα μικρο τριμπιουτ στα χορρορ της εποχης ps1-ps2 και κυριος silent hill και παρα τα πολλα θεματακια που εχει, ειναι τιμια προσπάθεια με μουσικαρα απο yamaoka και elizabeth mcglynn <3. Και με αφορμή τη καμερα του παιχνιδιου που ειναι αυτη η στατική, artιστηκα αυτο δινει καποια παρα πολυ ωραια πλανα και θα ηθελα να την δω να αξιοποιείτε καλυτερα.
Σίγουρα μικροί και περισσότερη υπομονή είχαμε και λιγότερες ασχολίες. Μπορούσα να αφιερώσω πολύ χρόνο χωρίς να το καταλαβαίνω.
Επίσης θυμάμαι μια φορά είχα δει στον ύπνο μου τη λυση μιας πίστας που με παιδευε αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του παιχνιδιού
Καλα καποια adventure οπως το Grim Fandango η The Longest Journey απορω και θαυμαζω οσους τα τερματισαν χωρις βοηθεια. Γενικα στα 90’s point & click δεν αστειευονταν. Χρειαζονται ακομα τεραστια υπομονη και ποτε δεν ειχα, δεν παιζει να εχω τερματισει game του ειδους χωρις παρεα η walkthrough. Ακομα και τα Monkey Island που ειναι πιο ηπια σε επιπεδο δυσκολιας συγκριτικα με αλλα της χρυσης εποχης LucasArts κλπ εχουν γριφους που μονο με ναρκωτικα λυνεις
2 Likes
Σκορπιες σκεψεις…
εχω φαει την παιδικη μου ηλικια με ολα αυτα τα Point n click της Lucas…αλλα και πολλα της Sierra που με εμαθε να γραφω γρηγορα στο πληκτρολογιο αλλα μου φαινοταν παντα πιο δυσκολα…
θυμαμαι ημουν μονιμως με ενα λεξικο…
Το The Longest Journey δεν το θεωρω ιδιαιτερα δυσκολο…ειχε νορμαλ γριφους (το θεωρω το καλυτερο στο ειδος του).
Αυτο που με ειχε δυσκολεψει πολυ ηταν το Monkey island 2 με τις 12(αν θυμαμαι καλα) δισκετες στην Amiga 500 και τα εξωφρενικα σκηνικα…Ηταν το μονο που χρειαστηκα βοηθεια…Ολα τα υπολοιπα τα εβγαλα σχετικα κομπλε…
Υπηρχαν ομως περιπτωσεις που εψαχνα για μερες να βρω την λυση.Τεραστια ικανοποιηση οταν αυτο συνεβαινε…
Πριν καποιο καιρο εβαλα σε emulator το Loom…ακομα και μετα απο τοσα χρονια το παιχνιδι αυτο παραμενει κορυφη…
δυσκολο μου ειχε φανει και το Indiana Jones and the last crusade…Θυμαμαι οτι ηταν απο τις ελαχιστες φορες που κεντρισε την περιεργεια στον πατερα μου ενα game, και καθησαμε και βγαλαμε καποιους γριφους μαζι…
Η τεραστια εκπληξη οταν εβαλα να παιξει το πρωτο Larry (μου το ειχε αντιγραψει ο ξαδερφος μου) και δεν ειχα ιδεα τι παιζει…Ειδικα το σκηνικο που πας να κανεις διαφορα με την “εκδιδομενη” εκανε τον 9χρονο ( ; ) εαυτο μου να νομιζει οτι τα χοντροκομενα Pixel ειναι τσοντα…
5 Likes
Ιδια ακριβως φαση και εγω … καμμενος απο μικρος με ολα τα point n click … και ενοειται amiga 500 
Τα monkey island ειναι ακομα απο τα αγαπημενα μου παιχνιδια… Ειδικα η φαση με της ξιφομαχιες epic…
2 Likes
Καλα γενικα δεν το πολυεχω με τους γριφους εγω, αν και παντα μου αρεσαν τα adventures.
Για Longest Journey μαλλον εχεις δικιο, ειχα κολλησει σε 2 χαρακτηριστικα σημεια παντως. Και μενα ειναι απο τα αγαπημενα μου, αλλα οσο μου αρεσει, τοσο απεχθανομαι το Dreamfall 
Απο Larry ειχα παιξει το Love for Sail, πολυ διασκεδαστικο. Γενικα λογω αγαπης μου στο animation οτι ειχε το συγκεκριμενο στυλ γραφικων, το επαιζα.
Καλα γενικα δεν το πολυεχω με τους γριφους εγω, αν και παντα μου αρεσαν τα adventures.
Για Longest Journey μαλλον εχεις δικιο, ειχα κολλησει σε 2 χαρακτηριστικα σημεια παντως. Και μενα ειναι απο τα αγαπημενα μου, αλλα οσο μου αρεσει, τοσο απεχθανομαι το Dreamfall
Απο Larry ειχα παιξει το Love for Sail, πολυ διασκεδαστικο. Γενικα λογω αγαπης μου στο animation οτι ειχε το συγκεκριμενο στυλ γραφικων, το επαιζα…
Βασικα αφου εκανα double post ευκαιρια να εκθειασω το Shovel Knight: Treasure Trove, μαζι με το Psychonauts απο τα καλυτερα platform που εχω παιξει
2 Likes
εμενα μου αρεσε πολυ και το Dreamfall αν και λιγο διαφορετικη φαση…το ξερεις οτι εχει βγει και το 3ο μερος ετσι;