Αυτο ειναι καλο να μαζευονται γαματα παιχνιδια για να εχουμε να παιξουμε μετα το skyrim της νεας εποχης…
1 Like
Εμείς θα παίξουμε τριαδούλα Elden Ring day 1, χωρίς να είμαστε καθόλου χαιπαρισμένοι για το παιχνίδι, οπότε πιστεύω θα το ευχαριστηθούμε και θα μας εκπλήξει ευχάριστα.
Αυτό που βρίσκω σοκαριστικό τελευταία είναι το τι ζητάνε σε χώρο τα παιχνίδια τελευταία. Ο πρώτος γκαζμάς ήρθε με τα …150 γίγα ελεύθερα του Elden Ring, και προχθές πήρα πρέφα ότι το Warhammer 3 ζητάει και αυτό …120.
Άσχετο, αλλά είπα να το μοιραστώ.
1 Like
Λοιπόν στα γρήγορα, απο πλευράς gameplay και μόνο, dark souls το πρώτο, σε pc ή ps4?
120??? Πω ρε φιλε κ σε λιγο παω για το preload. Εγω αυτο περιμενω τοσο καιρο.
Αν κ το πουλεν στο οποιο ελπιζω πολλα κ θα χτυπησω στην επομενη πληρωμη, ειναι το Expeditions: Rome
γενικως τα DS ειναι σχεδιασμενα να παιζονται με χειριστηριο.Αν εχεις χειριστηριο σε οποια πλατφορμα και αν το δοκιμασεις,αξιζει…
Πιάνει το πρώτο DS 60+ fps σε κονσόλα;
όπου έχει 60fps
Οι εκδόσεις για PS4/X1 είναι σε 60fps, με ελάχιστες διακυμάνσεις.
Αν και από τότε, παίζει να έχει patchαριστεί. Το ξαναέπαιξα στο PS4 και δε θυμάμαι να μου έτυχε κάτι τραγικό.
Πιο πολύ για τον χειρισμο καίγομαι…!
Dark Souls remastered σε ps4 με χειριστήριο και είσαι οκ. Έχει και το dlc μέσα. Και ετοιμάσου για το έπος… 
Ο χειρισμός είναι άμεσα συνδεδεμένος με τα fps.
Αφού δίνουν τα παιδιά το οκ, θα είσαι οκ με χειριστήριο+κονσόλα.
2 μέρες ακόμα…
1 Like
Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο…
2 Likes
θυμισε μου λιγο…αυτο θα βγει και σε Ps4;
Ναι βγαίνει σε όλες τις κονσόλες, last και currentgen.
1 Like
Ρε γμτ, δεν ξέρω γιατί, ενώ άλλα παιχνίδια απο From γούσταρα με την μία… αυτό απο τα βιζουαλς και τα βίντεο ΔΕΝ με τραβάει. ίσως τ άφησω να σιτέψει, σε κάνα midprice … ? θα δείξει. ανάλογα και με τι άλλο βγαίνει.
Πιο σημαντικο για μενα το users rating, αν κ δεν αμφιβαλλω οτι θα ειναι τελειο για τους φανς του ειδους.
Οταν παιξετε λιγο θα ηθελα να μου εξηγησετε λιγο τι κανεις σε αυτο(α) το παιχνιδι(α). Ενω πχ οπτικα ειναι φανταστικο κ εξαπτει την φαντασια μου, δεν ξερω αν με τραβαει κατι που περιφερεσαι και πολεμας δυσκολους εχθρους. Το λεω χωρις ιχνος ειρωνιας γτ πραγματικα θελω να μου αρεσει να ασχοληθω μαζι του.
Σαν κοντεξτ, εχω παιξει μονο το δευτερο Dark Souls κ δεν με ειχε κρατησει για πανω απο κανα διωρο
Χωρις να εχω παιξει κανενα DS, εχω ψηθει κ εγω με Elden Ring…
Κατα τ’αλλα τσεκαρα διαφορα κειμς που ερχονται στη Steam και αυτο μου τραβηξε το ενδιαφερον - για λατρεις Doom και με διαφορα σκηνικακια με κο οπ.
το DS2 δεν είναι καλό, ακόμα και εγώ που δηλώνω fan της fromsoft με ng+++ minimum σε κάθε της παιχνίδι ως τώρα (DS1, DS3, BB,S) δεν το τελείωσα ποτέ… δεν έχει Miyazaki μέσα, έχει πολλά προβλήματα σαν παιχνίδι, σχεδόν δεν το θεωρώ κομμάτι του συνόλου προσωπικά. Οπότε θεωρώ δεν είναι και το καλύτερο δείγμα για όποιον θέλει να ασχοληθεί λίγο με την φάση της fromsoft
Το γιατί τώρα τα παιχνίδια της FromSoft είναι για εμένα ελκυστικά, είναι για τους εξής λόγους -θα γράψω μια μικρή έκθεση, γιατί είμαι σε αναμμένα κάρβουνα για το Elden Ring και έχω όρεξη για αμπελοφιλοσοφίες 
-:
-
Το gameplay τους και οι μηχανισμοί τους είναι top of their league. Δεν είναι μόνο ότι το σύστημα μάχης που έχουν καθιερώσει είναι αφάνταστα εθιστικό όταν το οικειοποιηθεί κανείς πλήρως, με πχ το stamina managment που απαιτεί ή το αφάνταστα well timed σε ακρίβεια pixel dogde ή parry κτλ.
Είναι ότι σε βάζει σε μια διαδικασία συνεχούς εξέλιξης και βελτίωσης όσο περνάει η ώρα, ώστε όλη η δυσκολία των παιχνιδιών, εφόσον βέβαια κάποιος ασχοληθεί σοβαρά επενδύοντας ουσιαστικό χρόνο και διάθεση και όχι στα πεταχτά, αποκτά μια φυσική εξέλιξη για τον παίκτη, όσο φτάνει προς το φινάλε. Σε πολύ απλά λόγια, αυτό το συναίσθημα του ‘‘παίζω και καταλαβαίνω ότι γίνομαι καλύτερος όσο προχωράει το παιχνίδι’’ δεν το βρίσκεις σε κανένα σχεδόν παιχνίδι σήμερα, τόσο ολοκληρωμένο και οργανικά δοσμένο στον παίκτη, όπως στα soulsborne. Παράδειγμα στο Sekiro πχ -που για εμένα έχει και το πιο απολαυστικό σύστημα μάχης- όπου το τελευταίο boss είναι δύσκολο του κερατά ναι, αλλά όταν το φτάσεις καταλαβαίνεις κατά τη διάρκεια της μάχης ότι θα χρησιμοποιήσεις αναγκαστικά ότι έμαθες και τελειοποίησες μέχρι εκεί για να τον ρίξεις… είναι ο ορισμός του ξεκινάω σε ένα Α επίπεδο και φτάνω σε ένα Ω, θέλοντας και μη! -
Άμεσο αποτέλεσμα του 1. είναι το πόσο πολύ rewarding είναι το παιχνίδι σε κάθε επίπεδο -και in game με ότι σου δίνει πχ ένα μεγάλο Boss όταν το ρίξεις σε items/souls/weapons/κτλ και σε περαιτέρω εκμάθηση/εξοικείωση με το σύστημα μάχης και σε πνευματικό
ας πούμε επίπεδο με το το πόσο καλά νιώθεις που ανταπεξήλθες στο challenge του να ρίξεις αυτό το boss-. Δηλαδή πραγματικά νιώθεις καλά με τον εαυτό σου όταν καταφέρεις κάτι και αυτό νομίζω είναι κάτι που λίγα παιχνίδια στο βγάζουν, σήμερα ειδικά… -
Έχουν μια λογική/δομή σαν παιχνίδια σεναριακά ή storywize, που έχει ρίζες στα 90ς -και πιο πριν- και σε προϊόντα της pop κουλτούρας ή μυθολογίας τα οποία παίζουν αρκετά με το ασυνείδητό και τον μη συμβατικό τρόπο αφήγησης. Τι εννοώ, εννοώ ότι δεν έχουν κάποια γραμμική ιστορία αλλά χτίζουν ένα πε-λώ-ρι-ο lore και κόσμο μέσω των τοποθεσιών, των μηνυμάτων που ανακαλύπτεις, μέσω περιγραφών αντικειμένων, μέσω υπονοούμενων, μέσω χιλίων πραγμάτων πλην της γραμμικής αφήγησης.
Αυτό είναι κάτι προφανώς αρκετά πιο υποκειμενικό σε κριτική ή αποδοχή από έναν παίκτη που πχ μπορεί να αναζητά μια straightforward ιστορία ή βαριέται να λιώσει σε διάβασμα ή προσοχή στη λεπτομέρεια ή ακόμα και να αφεθεί λίγο ελεύθερος και να ερμηνεύσει πράγματα με τον δικό του τρόπο…
Όμως on the contrary, με όλο αυτό το αρκετά vague σκηνικό τους, το μυαλό μπορεί να ταξιδέψει σε μέρη που δεν θα μπορούσε να φανταστεί και να ερμηνεύσει με τρόπους εξαιρετικά πρωτότυπους διάφορες καταστάσεις και πρόσωπα… για παράδειγμα στο Bloodborne -το καλύτερο fromsoft μέχρι τώρα-, υπάρχει το στοιχείο του κοσμικού τρόμου αλα Lovecraft το οποίο δεν δίνεται σχηματικά ή γραμμικά/περιγραφικά αλλά μέσω κάποιων γεγονότων, κάποιων τοποθεσιών και κάποιων προσώπων/πλασμάτων, όπου χωρίς να σου λέει ή να υπονοεί ευθέως κάτι, εσύ το αντιλαμβάνεσαι από μόνος σου και έτσι αποκτά μια αρκετά πιο ουσιαστική -και πολύ πιο τρομακτική- ύπαρξη. Είναι σαν να βλέπεις ώρες ώρες το Mullholland Drive ένα πράμα ή την 3η σεζόν του Twin Peaks .
Ή ακόμα καλύτερα, το καλύτερο παράδειγμα, είναι το να βλέπεις το παρακάτω:
υγ. στο παραπάνω εξαιρείται μόνο το Sekiro, το οποίο έχει μια αρκετά straightforward κεντρική ιστορία… όμως ο κόσμος στον οποίο διαδραματίζεται, ακολουθεί τους παραπάνω κανόνες και λογική 100%
-
To RPG στοιχείο του, αναφορικά με τα αντικείμενα, τα διάφορα skills σου κτλ, είναι τόσο to the point που δεν σε χαόνει καθόλου, ίσα ίσα σε προκαλεί να το εκμεταλλευτείς όσο περισσότερο γίνεται. Επίσης λόγω των πολλών classes, των πολλών όπλων, των πολλών stances και διαφόρων άλλων επιλογών, πραγματικά μπορείς να κάνεις 5 ng+ και το κάθε ένα να είναι τελείως διαφορετική εμπειρία από το προηγούμενο
-
Γενικότερα η αισθητική τους, μουσική, εφέ κτλ, είναι μια κατηγορία μόνα τους. Υπάρχει απίστευτη έμπνευση στο κομμάτι αυτό και ευτυχώς σε κάθε νέο τους παιχνίδι, ενώ πατάει στα ίδια μοτίβα, φέρνουν κάτι διαφορετικό με κάποιο τρόπο και γίνονται όλο και περισσότερο μοναδικά.
-
Το level design τους είναι επίσης ασυναγώνιστο! Μιλάμε για metroidvania στον πυρήνα τους -τα περισσότερα-, με απίστευτη δουλειά και προσοχή στη λεπτομέρεια!
-
Αν και εμμέσως το ανέφερα νωρίτερα, θα το πω μια σαν κατακλείδα γιατί αξίζει να το πω και ευθέως: ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν νιώθεις αδικημένος, ούτε ότι το παιχνίδι είναι άδικο προς τον παίκτη. Αν ασχοληθείς σοβαρά, το παιχνίδι είναι απολύτως δίκαιο απέναντί σου! Σε κάθε μα κάθε του επίπεδο, είναι δομημένο έτσι και με τέτοια λεπτομέρεια, ώστε να επιβραβεύει τον παίκτη που θα το αντιμετωπίσει με σοβαρότητα και διάθεση να ασχοληθεί ουσιαστικά και όχι επιφανειακά μαζί του!
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα αλλά ας το κρατήσω εδώ στα πολύ βασικά… Έχω και εγώ σε όλα τα παιχνίδια της σειράς μικρό-ενστάσεις (πχ πολλές φορές υπάρχει επαναληψιμότητα σε εχθρούς ή bosses, μου λείπουν οι npcs οι οποίοι ναι μεν υπάρχουν αλλά είναι λίγοι σχετικά, σε επίπεδο γραφικών δεν ψήνουν πολύ να εξελιχθούν κτλ κτλ) αλλά σε γενικές γραμμές είναι για εμένα ο ορισμός των videogames -μεταξύ πολλών άλλων προφανώς- που τιμάνε το μέσο στο 100%! Έχουν gameplay το οποίο υπακούει στις πιο βασικές αρχές των videogames σαν είδος -να είναι δηλαδή ουσιαστικό, με βάθος και να αποτελεί το πρώτο εργαλείο του παίκτη που παίζει στο φινάλε φινάλε videogames λόγω της διαδραστικότητας που προσφέρουν), έχουν Lore/σενάριο που απαιτεί από τον παίκτη να ασχοληθεί μαζί του και να επενδύσει σε αυτό και σε τεχνικό/εικαστικό κομμάτι ε είναι top of their game…
Γενικά ναι, δεν είναι παιχνίδια για το ευρύ κοινό, ασχέτως την διάσταση που έχουν πάρει σήμερα. Απαιτούν πραγματική αφοσίωση για να ανοιχτούν τελείως και αυτά μπροστά στον παίκτη και να γίνουν προσιτά.
Τα θεωρώ για το κομμάτι τους -action RPGs- ότι πιο ολοκληρωμένο υπάρχει στο χώρο εδώ και 10+ χρόνια…
Αν και τα έχουμε ξαναγράψει και υπάρχουν πολλές διαφωνίες σχετικά με την σειρά, για εμένα:
Βloodborne
DS1
Sekiro
DS3
DemonSouls
DS2 -και αν-
και σαν πρώτη επαφή θα πρότεινα σίγουρα Bloodborne ως το κορυφαίο όλων ή Sekiro γιατί είναι το πιο friendly user, με το DS3 ως το επόμενο πιο εύκολα προσβάσιμο Souls, το οποίο μπορεί να οδηγήσει μετά στο DS1 που παραμένει το κορυφαίο Souls -παίρνοντας υπόψη βέβαια και την ηλικία του-… Demon μετά και DS2 εγώ δεν θα το πρότεινα ούτε για ένα playthrough
Για το Elden Ring έχω και εγώ πολλά πράματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου ως πισινές -όπως και πράγματα που ήλπιζα να δω αλλά δεν θα τα δω ακόμα μάλλον-, αλλά τι να πω, αν εμπιστεύομαι 5 εταιρείες σήμερα, μία είναι η FromSoft σίγουρα!
Βγάζει κάτι, τα σκάω .-
υγ. το Hollow Knight είναι ότι πιο κοντά σε SoulsBorne έχω παίξει και δεν είναι FromSoft. Ούτε Nioh ούτε τίποτα…
5 Likes
Εξαιρετικος. Ευχαριστω. Οπως κ να χει θα το παρω σε καποια φαση. Φαινεται καταπληκτικο. Ελπιζω να νιωσω
1 Like