Αμα σου πω οτι περιεργως (γιατι το Oblivion το ειχα λιωσει και το Morrowind ειναι απο τα αγαπημενα μου παιχνιδια ever) το Skyrim δεν εκατσε να το παιξω ποτε τι θα πεις?
Ε ναι, εννοειται, γι’αυτο και δεν το τελειωσα ποτε…
Θα πω…
*Morrowind σιγουρα το καλυτερο της σειρας ισχυει…
2 Likes
skyrim παίζεται λέτε ακόμα? το σκεφτομαι να το τσιμπησω στο ps4
1 Like
Γιατί να μην παίζεται; Όρμα!
2 Likes
σήμερα Direct από Nintendo ε, άντε μπας και δούμε νέο trailer Zelda και κάτι σχετικό με SilkSong
2 Likes
Remaster (πιο πολύ remake) στο αγαπημένο μου παιχνίδι
Zelda τον Μάιο
Ελα μωρη Nintendo
2 Likes
Φανταστικά και τα δύο, δυστυχώς το prime λόγω κονσόλας δεν το έπαιξα παρά ελάχιστα όταν βγήκε, ενώ οκ το Ζέλντα είναι Ζέλντα, storywise δείχνει ήδη αρκετά ενδιαφέρον και με προοπτικές - τώρα σαν παιχνίδι, φαίνεται πελώριο και πάλι. Ελπίζω μόνο να μην φανεί καθόλου σαν dlc του botw, λόγω ίδιου κόσμου κ παρόμοιων μηχανισμών -αλλά Nintendo είναι αυτή, λογικά θα είναι γεμάτο εκπλήξεις!
Silksong τίποτα πάλι γαμώτο 
Metroid ποτε δεν μου εκανε το click…
Απο gamecube περιμένω πως και πως καποιο remake/remaster απο eternal darkness που ηταν by far το αγαπημενο μου παιχνιδι της κονσολας…
Τωρα απο zelda δυσκολα να παει κατι λαθος… Θελω πολυ να ειναι εξέλιξη αυτων των “new era” open world που ξεκίνησε απο το 1. Θελω λιγο πιο ζωντανo κοσμο απο npc με ενα quest system πιο έντονο σε αυτα τα πρότυπα open world.
Εγώ περιμένω από την Nintendo πότε θα βγάλει ένα παιχνίδι, ένα νέο μεγάλο ip που δεν θα είναι Mario, Zelda ή Metroid. Μάλλον ποτέ.
Επίσης θα ήθελα να δω ένα νέο Metroid Prime που υποτίθεται περιμένουμε από το 2017-18 αντί για ένα remaster.
Silksong άστα να πάνε…βλέπω να φεύγει και το 2023.
Ενταξει το Silksong δεν περιμενα να το δουμε σε αυτο το direct… Εγω πιστευω θα το εχουμε το 23…
bayonetta 3, Fire Emblem και κανα 2 ακομα αλλα αν λες νεο ip συμφωνώ εν μερη…
Όποιος δεν έχει παίξει το Prime, το προτείνω με τα 1000.
Εξακολουθεί να ειναι ένα υπέροχο παιχνίδι εξερευνησης, με φοβερη ατμόσφαιρα.
1 Like
Κλαίω… 
3 Likes
Για Hogwarts θα μας πειτε; 
Ναι αμέ. 25 ωρίτσες και ΠΕΡΝΑΩ ΥΠΕΡΟΧΑ.
2 Likes
Παίξτε οσο προλαμβάνετε με τα ραβδάκια σας, λιγος καιρος έμεινε για το καλύτερο game του 23…Ή το χειρότερο game του 23…
3 Likes
Οποιος ενδιαφερεται για Ps5 τωρα ειναι η καταλληλη στιγμη.Διαθεσιμοτητα σε μεγαλα καταστηματα και εντελως σκετα στην κανονικη τιμη.Χωρις bundles και 100 συνοδευτικα…
2 Likes
πως αλλάζουν οι εποχές εε λεμε ειναι η κατάλληλη στιγμή 3 χρονια μετα που ειναι στην αρχική της τιμη…
5 Likes
50 ευρω ακριβότερο αλλα ναι…
Έφτιαξα PCαρα πριν 1.5 χρόνο και τι καλύτερο από το να τεστάρω τις δυνατότητές του παίζοντας…
…90s FPS games
Έχω παίξει διάφορα ενδιαφέροντα τον τελευταίο καιρό (κάποτε θα μιλήσω και για το Detention), αλλά απόψε τερμάτισα αυτό εδώ (φουλ κομπλέ με τα expansions και τα όλα του) και πρέπει να εκθειάσω.
Τα FPS είναι εν γένει στα πολύ αγαπημένα μου genres και ειδικά οι παλιοσειρές μου ασκούν ιδιαίτερη γοητεία. Αυτό οφείλεται από την μία στο ότι, λίγο λόγω άποψης και λίγο λόγω ίσως τεχνικών περιορισμών, τα FPS κάποτε ήταν παιχνίδια καθόλου σοβαροφανή που εστίαζαν σχεδόν ολοκληρωτικά στο να περάσει καλά ο παίκτης και όχι στο σενάριο ούτε σε κάποιον άλλο τομέα. Το gameplay ήταν το α και το ω αυτών των παιχνιδιών. Δεν έχει φιοριτούρες και γαρνιρίσματα, install, play και μπαίνεις σε έναν κόσμο που από το καλημέρα έχει δράση, περιπέτεια και η αδρεναλίνη βαράει κόκκινο.
Ε το Blood, το οποίο δικαίως έχει cult following, έχει όλα τα παραπάνω and then some. Σίγουρα το καλύτερο παιχνίδι της Build Engine κατ’εμέ (έχοντας δοκιμάσει Shadow Warrior, Redneck Rampage Trilogy, Duke Nukem 3D) και πολύ πιθανό να έγινε το αγαπημένο μου 90s FPS γενικά. Οι λόγοι για αυτό πολλοί. Πρώτον και κύριον, η horror αισθητική είναι άψογη, τικάρει όλα μα όλα τα κουτάκια για έναν φαν του είδους. Δεν είναι παιχνίδι τρόμου, από την έννοια δεν το παίζεις για να τρομάξεις, αλλά συμπεριλαμβάνει τα πάντα γύρω από αυτόν. Έχεις μέσα τρελό bestiary που ξυπνάει μνήμες από ένα σωρό πηγές (έχει ζόμπια, έχεις μυθολογικά τέρατα, έχεις πλάσματα που παραπέμπουν σε Lovecraft, cultists, δεν συμμαζεύεται), αδιανόητη ποικιλία επιπέδων (περισσότερα σε λίγο), έχεις ατμόσφαιρα αλλά και κλασικές horror comedy στιγμές, ενώ το gore ρέει αδιάκοπα. Το κερασάκι στην τούρτα είναι τα άφθονα references που σίγουρα θα κάνουν τον παίκτη να χαμογελάσει, π.χ. υπάρχουν πάμπολες αναφορές σε Evil Dead (ειδικά στο Army of Darkness), σε Shining, Nightmare on Elm Street, Friday The 13th μεταξύ άλλων. Πολλές από αυτές αρκετά “ανύποπτα” δοσμένες, λόγου χάρη σε μια καμπίνα σε ένα δάσος είδα τυχαία σε έναν τοίχο μια πολύ συγκεκριμένη μάσκα
Όμως το φανταχτερό περιτύλιγμα δεν είναι τίποτα συγκριτικά με το ζουμί του παιχνιδιού. Το gameplay! Έπαιξα το παιχνίδι στο Well Done (κάτι σαν hard, αν και υπάρχει και ακόμα παραπάνω επίπεδο δυσκολίας) γιατί μου αρέσει το challenge. Ομολογουμένως, είναι δύσκολο. Εν πολλοίς σε αυτό συμβάλλει το ρημάδι το hit scanning των εχθρών (ουσιαστικά μόλις βγεις σε πεδίο βολής, τρως hit) αλλά αυτό αντιμετωπίζεται είτε μαθαίνοντας σταδιακά πως λειτουργεί το positioning των εχθρών είτε με πολλά saves και retries (που είναι αυτονόητα σε τέτοια παιχνίδια), ενώ και το crouching βοηθάει (παραδόξως!). Σίγουρα δεν είναι μαρτύριο και υπάρχει ισορροπία και καλό όριο στο πόσο challenging είναι το παιχνίδι, προσωπικά το βρήκα τόσο όσο, εκτός από τα boss fights που ήταν κάπως σαδιστικά. Πέραν αυτού όμως, το Blood λάμπει στο gameplay γιατί έχει κορυφαίο level design, ποικιλία όπλων (με secondary mode όλα), πολύ μα πολύ μεγάλη προσοχή στην λεπτομέρεια και ευρύ bestiary (για αυτό δεν θα τα ξαναπω). Και φυσικά γιατί το gunplay είναι απολαυστικό, meaty και δεν σε κάνει να βαρεθείς ποτέ.
Θα σεντονιάσω, αλλά αξίζει. Ας δούμε λίγο πιο επισταμένα τα παραπάνω προτερήματα που μόλις ανέφερα. Το level design δεν είναι απλά κορυφαίο για την εποχή του, αλλά γενικά. Δεν έχω ξαναδει τέτοια ποικιλία περιβαλλόντων με τόσες όμορφες λεπτομέρειες, πανέξυπνα secrets και πολυεπίπεδο σχεδιασμό. Για την καταγραφή, μεταξύ άλλων ο παίκτης θα περάσει levels σε στοιχειωμένα carnivals, γοτθικές βιβλιοθήκες, μυστηριώδη ξενοχοδεία (The Overlooked Hotel…), πειρατικά πλοία, πάνω σε τρένα, μέσα σε ζωντανούς οργανισμούς, κάστρα, σε ένα opera house, σε ανίερους ναούς και σταματάω εδώ. Όλα μα όλα τα επίπεδα είναι εμφανώς διαφορετικά μεταξύ τους, όλα 100% thematic. Και δεν είναι μόνο αυτό. Η δομή κάθε πίστας είναι γραμμική μεν αλλά με ελευθερία κινήσεων δε. Σε κάθε επίπεδο πρέπει να βρεις κλειδιά για να ανοίξεις συγκεκριμένες πόρτες και να φτάσεις στο τέλος. Αφενός υπάρχει αρκετός χώρος για να απολαύσεις κάθε level, δεν είναι corridor like ο σχεδιασμός (αρκετά δωμάτια και σημεία σε κάθε level υπάρχουν απλά για το immersion και την ατμόσφαιρα, κάτι διόλου δεδομένο), αφετέρου εδώ υπάρχει μια πρωτόγονη προσπάθεια να υπάρξουν “interconnected” σημεία σε κάθε επίπεδο, κάτι που προσωπικά δεν είχα δει πριν το πρώτο Dark Souls. Τι εννοώ τώρα…Σκεφτείτε πως μπορείτε να βρείτε ένα κρυφό πέρασμα που θα σας οδηγήσει σε ένα κρυφό shortcut και θα βρεθείτε πίσω σε ένα γνώριμο σημείο του επιπέδου από μια διαδρομή που δεν ήταν φανερή ως τότε και θα αναφωνήσετε “ρε μλκ κάτσε, το ξέρω αυτό το δωμάτιο, πόσο γαμάτο που όλα συνδέονται!”. Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά υπάρχει και αυτό το στοιχείο, για αλατοπίπερο. Για το οπλοστάσιο που είπα, δεν μπορεί κανείς να μείνει παραπονεμένος. Από κλασικές επιλογές (shotgun, machine gun) σε εντελώς ανορθόδοξες (voodoo doll, ένα μυστήριο staff που πετάει projectiles), υπάρχουν απ’όλα και το γαμάτο είναι πως είναι εμφανές πως κάθε εχθρός έχει σαφέστατα weaknesses που μένουν να ανακαλυφθούν από τον παίκτη. Επίσης, κάτι rocket launcher και τέτοια είναι για να τα χαρούμε, δεν τα φυλάμε για boss fights. Εκρήξεις παντού και δίχως έλεος. Τέλος, επειδή οι άνθρωποι έριξαν όντως τρελή δουλειά σε κάθετι στο παιχνίδι, ακόμα και στις μικρές λετπομέρειες, τους βγάζω το καπέλο γιατί πρώτη φορά παρατήρησα τόσα διαφορετικά death animations σε εχθρούς. Ανάλογα το όπλο και τον εχθρό, βλέπεις άλλο πράγμα. Άλλο “effect” (οπτικά) έχει το shotgun, άλλο το tesla cannon, άλλο το voodoo doll.
Δεν έχω να πω πολλά άλλα, νομίζω φαίνεται πόσο πολύ μου άρεσε. Παίζεται ανετότατα σε μοντέρνα συστήματα (έγινε ένα “remastered”) και μιλάμε για καθαρή, ανόθευτη διασκέδαση. Διαμάντι από τα λίγα, στο προσωπικό μου πάνθεον χωρίς αμφισβήτηση.
ΥΓ. Ναι, οκ, υπάρχει και ένα αρκούντως badass revenge story πίσω από όλα αυτά, δεν θα σας απασχολήσει και πολύ όμως
10 Likes