Αlan Wake 2 είμαι μετά τα μισά (γιατί παίζω αργά να το ευχαριστηθώ),έχω γράψει μια 25αριά ώρες και νομίζω έχω άλλο τόσο, το παιχνίδι είναι ασύλληπτο σε πολλά πράγματα - αναλυτικά σε λίγο καιρό - ΑΛΛΑ αν του δίνω ένα μεγάλο ψεγάδι → τα εντελώς αχρείαστα και στα όρια της επιληψίας jump scares ανά σημεία/αυτά συγκεκριμένα που καθώς παίζεις, μαυρίζει απότομα η οθόνη και σκάει το πρόσωπο του villain του κεφαλαίου σε αρνητικό, σε κρίσιμα turning points της πλοκής/του gameplay.
Δηλαδή η ατμόσφαιρα είναι ούτως ή άλλως αδιανόητη/σχεδόν πρωτόγνωρη για το μέσο σε αυτόν τον βαθμό, μην μου το “χαλάς” έτσι (δεν το χαλάει προφανώς, καταλαβαίνω και τη χρησιμότητα ή αυτό τεσπά που θέλουν να πετύχουν, αλλά είναι αχρείαστο εν τέλει - δη όταν σε κάποια επίπεδα γίνεται επανελημμένως)
Το πιο τρομακτικό -και ίσως καλύτερο- level μέχρι τώρα (το Old Gods) μου διέλυσε την ψυχή πραγματικά με την κ@#^&λα την μ@#%^κισμένη την Cynthia, κάθε λίγο και λιγάκι ΜΠΑΜ - μέσα στα μούτρα μου.
1-2 φορές δλδ τινάχτηκα πίσω/μου έφυγε το χειριστήριο.
αστα διάλα “τι της έχω κάνει μωρέ της μλκισμένης??!!”
Ευτυχώς, από ότι διάβασα μετά και άλλοι είχαν παρόμοιο θέμα, οπότε με patch μπήκαν 2 επιλογές στα options και αυτό ελαχιστοποιήθηκε - οριακά θα πω εγώ και πάλι αλλά ναι, αισθητά tonned down σε σχέση με πριν.
Το αγαπημενο μου video game ολων των εποχων και κυριολεκτικα το μονο που τερματισα σε ολα τα difficulties. Το 2ο αγαπημενο ειναι το Ninja Gaiden II το original (xbox 360 version) χαχαχα.
Πραγματικα φετος εισακουστηκαν οι προσευχες μου. Κανανε remake το Ninja Gaiden Σ II, βγαινει νεο 2D Ninja Gaiden απο το studio του Blasphemous και νεο Ninja Gaiden 3D απο team ninja και platinum games. Βγαινει επισης και νεο Doom και πιθανως και νεο Gears of War. Ειμαι πληρης χαχαχα
Κ γω ηλπιζα γτ εκανα γερη αναβαθμιση με καρτα γραφικων, οθονη κ τροφοδοτικο. Παιζω δυο ωρες χαρουμενος με τα καινουργια baldurs gate στα 1440p κ ξαφνικα κρασαρει το συμπαν κ δεν ξανανοιξε. Τελικα για καποιο λογο τα φτυσε η καρτα κ μεινα τωρα με την παλια. Μολις γυρισα αΠο το e shop που αφησα την κλασμενη, ελπιζοντας σε λυση το συντομοτερο. Εχω μεινει τωρα με οθονη για 1440p με καρτα που δεν τα σηκωνει σε καινουργια παιχνιδια
Μωρε 1080p παιζει οκ η παλια μου καρτα, απλα ειναι το γαμωτο κ οτι η οθονη η καινουργια ειναι σχετικα μεγαλη για 1080p, οποτε ισως θα χανει λιγο η εμπειρια
Alan Wake 2 τέλος - εκπληκτικό παιχνίδι, απορώ γιατί άργησα τόσο καιρό να το παίξω.
Θα σκάσω μακρινάρι, γιατί μια στις τόσες παίζω παιχνίδι που πάει άκοπα σε τοπ ever -κάτι μου:
Σεμιναριακά ραμμένο και δεμένο story-telling, συ-γκλο-νι-στι-κή ατμόσφαιρα και πολύ στιβαρό gameplay - στις πρώτες ώρες, που είναι και πιο “κινηματογραφικές” είχα κάποιες αμφιβολίες (αργεί γενικά να σου παραδώσει εντελώς τα ηνία), οι οποίες όμως εξανεμίστηκαν σταδιακά όσο προχωρούσα και είχε πλέον την επιλογή να παίζω ως Saga Anderson και Alan Wake εναλλάξ.
Αρχικά για τον χειρισμό → το shooting πολύ to the point και αναλογικά “βαρύ” σε σχέση πχ με τις melee κινήσεις, ενώ η κινησιολογία του χαρακτήρα είναι πολύ φυσική και όλο δένει πολύ οργανικά με την ατμόσφαιρα (βραβείο σε όποιον dev σκέφτηκε τις πολλές μικρές λεπτομέρειες που ενίσχυαν ακόμα περισσότερη την ατμόσφαιρα, όπως πχ όταν πρέπει να κάνεις load νέο βέλος στη βαλίστρα και η Saga σκύβει λόγω βάρους με την κάμερα να ακολουθεί το POV της ελαφρώς → κάνοντάς σε να χάσεις κάτι από το οπτικό σου πεδίο για μερικά δευτερόλεπτα, αυξάνοντας κατακόρυφα το immersion και κάνοντάς σε να σκέφτεσαι και πιο στρατηγικά για το timing κάποιων αποφάσεών σου).
Οι περιβαλλοντικοί και μη γρίφοι πολύ πετυχημένοι επίσης - δεν εντόπισα κάτι που μου φάνηκε off ή υπερβολικό, αντιθέτως όλα είναι λίγο-πολύ relevant στο ύφος του παιχνιδιού + με μια αύρα παλιού καλού point and click 90s adventure game.
Έχει τα βασικά tropes του survival horror genre -διαχείριση inventory και μεθοδική χρήση αυτών, αργόσυρτο exploration κτλ- όμως διαφοροποιείται αισθητά λόγω της χρήσης του mind place - για το οποίο είχα επίσης μερικές αντικρουόμενες απόψεις αρχικά, όμως στη πορεία μου φάνηκε πολύ χρήσιμο ποικιλοτρόπως (για να ηρεμώ ενίοτε αλλά για να βάζω σε μια σειρά το πολύπλοκο σενάριο).
Το βασικό του όμως element -ότι μέσω αυτού και κάποιων λειτουργειών εκεί, αλλάζουν ολόκληρα επίπεδα και πίστες και αναδιαμορφώνονται στο 100% τους (στα οποία καλείσαι εσύ να κάνεις τους κατάλληλους συνδυασμούς για να προχωρήσει η πλοκή)- ήταν ιδιοφυές.
Θα το ήθελα λίγο διαφορετικό πάντως - να λείπουν πχ κάποιοι deus ex μηχανισμοί του ή να έχει μια πιο απαιτητική puzzle λογική σαν extra, όμως overall παίρνει θετικό πρόσημο γιατί εν πολλοίς καθόριζε την ιστορία με διαφόρους τρόπους - και ήταν, σε αυτή του τη μορφή, αναγκαίο για την αφήγηση.
Κατά τα άλλα το παιχνίδι είχε πίστες που γινόταν σχεδόν third person shooter (με καταιγισμό πυρών και καταιγιστική δράση) και άλλες που έβγαιναν με μισή πιστολιά, φακό και ψυχή στο στόμα.
Στο Old Gods level πάντως τα χρειάστηκα, το ξεκίνησα βράδυ και αποφάσισα να το τελειώσω μέρα στο τέλος - ήταν ακραία τρομακτικό (οκ εγώ είμαι και φλώρος, ίσως να υπερβάλλω σε ένα βαθμό - αλλά διαβάζω παρόμοιες αντιδράσεις και αλλού).
Μου είχε λείψει ένα καλό αφηγηματικό παιχνίδι, μεσαίας διάρκειας (ένα 30άρι εύκολο) και με μεστό χειρισμό.
Να πω το κρίμα μου - θα το ήθελα λίγο πιο μεγάλο, αλλά υποθέτω μετά η ιστορία θα ξεχείλωνε και θα έχανε τεράστιο μέρος της δυναμικής της.
Σενάριο → δεν έχω να πω πολλά ή κάτι που δεν έχει ειπωθεί αλλού → Sam Lake είναι μια κατηγορία μόνος του (σαν τον Kojima, Ken Levine κτλ) στον χώρο.
Ευθαρσώς “κλέβει” σχεδόν όλη τη τρίτη σεζόν του Twin Peaks, βάζει τα δικά του και φτιάχνει το απόλυτο Lynch-εΐκό παιχνίδι - με θεματικές ενότητες και ανάπτυξη αυτών που θα ζήλευε και ένας κινηματογραφικός σεναριογράφος ή ένας Χ πετυχημένος συγγραφέας.
Το απόλυτο mindfuck που σε βυθίζει ολοένα και πιο βαθιά στο αλλόκοτο σύμπαν του όσο περνά η ώρα, ανοίγει απευθείας σύνδεση με ασυνείδητο και στο τέλος σου κουμπώνει τα πάντα εξαιρετικά πετυχημένα.
Δεν θέλω να spoil-αρω το παραμικρό, αλλά το παιχνίδι είναι πραγματικά one of a kind στο κομμάτι αυτό.
Γραφικά → δεν είμαι των γραφικών, meaning ότι δεν θα κάτσω να ασχοληθώ ιδιαίτερα/με ενδιαφέρει το gameplay, μετά η ιστορία και τέλος τα τεχνικά/ όμως πρώτη φορά ένιωσα ότι παίζω πραγματικό next gen παιχνίδι.
Και δεν είναι μόνο οι υφές, τα καρφωμένα 60 fps και η φοβερή λεπτομέρεια στα πάντα - ήταν το πως κατάφεραν να αναμίξουν τόσο έντονες εικόνες με live action, “λούζοντάς” τις παράλληλα με το καλύτερο “φως” που έχω δει ποτέ σε videogame.
Ήχος ->ικανοποιητικός, τα εφέ θερίζουν, τα μουσικά θέματα έτσι κ έτσι -όχι κάτι εντυπωσιακό αλλά κάνει δουλειά. Εξαιρούνται τα τραγούδια in game, που είναι ήδη κομμάτια ανθολογίας -και τα αντίστοιχα επίπεδά τους.
Το μόνο του μεγάλο μείον, ήταν αυτό που ανέφερα και παραπάνω
Γενικά ναι, αδιανόητο παιχνίδι, θέλει/και παίρνει/τον χρόνο του αλλά σταδιακά και με φοβερή συνέπεια σε αποζημιώνει - από αυτά που πάνε το gaming μπροστά anyway με ουσιαστικό τρόπο.
Έχω ξεκινήσει Control, είμαι κάπου στα μισά - άλλη απατηλή κορυφή και αυτό/SilkSong περίμενα, από Control το έπαθα, το 3d metroidvania που δεν ήξερα ότι είχα τόσο πολύ ανάγκη με το πιο εθιστικό shooting system των τελευταίων αρκετών ετών.
Παρα πολυ ωραιο puzzle game να και με δυσκόλεψε και με εξουθένωσε. Δεν ειμαι για τοσο hardcore puzzle games. Ειμαι πιο κοντά στα Witness και Talos Principle που ειναι λιγο πιο απλα σε δομη. Anyway πολυ ωραίο. Απο indie εχω παρει και το Mouthwashing που και εγω αυτο εχω ακούσει τα καλύτερα.
Μπας και ευχαριστηθώ παιχνίδι γιατί με το Sekiro δεν…
