Είναι απλά τα πράγματα.
Τελειώνει το Radicul Cut.
Αρχίζει το 10λεπτο έπος For to End Yet Again (που αδυνατώ να το μεταφράσω).
Ο Sverd στην μέση παίζει ένα απίθανο piano solo.
Στο τέλος του μπαίνουν τα άλλα παιδιά, ο Garm αρχίζει:
Don’t fight it, you’ll only
whirl up all mass hysteria
in your thousandfold self
Και μετά ανατριχίλα, ο Sverd παίζει την πιο όμορφη μελωδία όλων των εποχών, ο Garm οδυρεται (Police…Police, please stop the Euro), λέει τα ακαταλαβίστικά του (Io to paramount Pan…) και νομίζω ότι τα 3 τελευταία λεπτά του έπους αυτού είναι ότι καλύτερο έχουν γράψει οι Arcturus.
Είναι αλήθεια ο δίσκος θέλει ακροάσεις και είναι ΣΚΑΤΟΨΥΧΟΣ.
Πρέπει να μπεις στο κλίμα του για να τον καταλάβεις και να μην είσαι απλά σε φάση “θα βάλω Nevermore”.
Η σκατοψυχιά αρχίζει με το ομώνυμο έπος στο 5ο τραγούδι.
Ενα διάλειμμα με μερικές κομματάρες και προβληματισμούς, μέχρι να έρθει το Lotus Eaters να σε ανατριχιάσει.
Μετά πάμε σε All play Dead, Cenotaph, και να το και το No More Will που σε κάνει λιώμα.
Ε μετά τελειώνει και με το Forever.
αντε γεια…
E πολύ σωστά αναφέρθηκε το Only The good die Young.
Ενα ξεχασμένο τραγούδι από την μπάντα, ένας ύμνος.
Ο πιο ώριμος δίσκος τους, ο Azagthoth είναι σε άλλο επίπεδο, σε άλλη διάσταση με τα σολο του, ώσπου έρχεται το πιασάρικο God of Emptiness με το ήπιο σχετικά ρυθμό του, που ίσα ίσα θέλεις να τα διαλύσεις όλα, ενώ ο Dave ψέλνει.
Εκεί που λες δεν γίνεται να υπάρξει πιο μαύρη στιγμή στο αλμπου, έρχεται εκείνο το ΓΑΜΗΜΕΝΟ το Black God και σε αποτελειώνει.
Γενικά είναι πάρα πολλοί οι δίσκοι:
Emperor - In The Nightside Eclipse (Inno a Satana)
Opeth - My Arms your Hearse (Epilogue - instrumental)
Celtic Frost - Monotheist (Winter)
μερικοί άλλοι.
