Ποια είναι πρώτη σκέψη που σας έρχεται στο μυαλό όταν συζητάτε με κάποιον για μουσική (rock/metal συνήθως) και σας λέει την ατάκα “Τα άκουγα στο γυμνάσιο μωρέ, τώρα έχω άλλα γούστα”?
(όπου γυμνάσιο βάλτε λύκειο αν θέλετε ή, πιο ποιητικά “όταν το αίμα μου έβραζε”)
Γιατί πιστεύετε ότι κάποιος διαφοροποιεί σε τέτοιο βαθμό τα μουσικά του γούστα όταν περνά κάποια ηλικία?
Πόσο πιθανό ή απίθανο φαντάζει σε εσάς να κάνετε το ίδιο σε κάποια χρόνια?
Εγω που ειμαι γυμνασιο βαζω δημοτικο?Τοτε ακουγα evanescence νομιζω.
πιθανον γιατι ακουγε αυτη τη μουσικη για τους λαθος λογους και δεν την ενιωθε στο πετσι του.
για μενα το θεωρω απιθανο να σταματησω να ακουω την μουσικη που ακουω.
μπορει να με κουρασει καποιο συγκεκριμενο ειδος (χλωμο το βλεπω).
Κατα κυριο λογο τα ιδια ακουω :lol:
genrικα ε.
Κάνα ποστ επί του θέματος, θα ήταν καλοδεχούμενο, ευχαριστώ. 
Γω τότε άκουγα Evanescence, Linkin Park και… latin (!) ανάμεσα στα άλλα. Και σταμάτησα να τους ακούω επειδή βρήκα πράγματα που με εκφράζουν πιο πολύ. Μάλλον.
Οπότε κι όταν το λέει άλλος, αυτό σκέφτομαι:p
Listening to: Machine Head - Wolves
via FoxyTunes
Σχεδον στο συνολο αυτων των περιπτωσεων αυτος που εχει αλλαξει μουσικα γουστα δεν ειχε ψαξει τη μουσικη του σε βαθος…ηξερε δηλαδη καμια 50 τραγουδια ξερω γω(3 guns n roses, 2 scorpions, απο κανα δυο metallica maiden, το child in time κτλπα)…
αν καποιος ειναι φαν και ψαχνει και αναζητα και πραγματικα αγαπα το rock/metal, νομιζω δυσκολα αλλαζει…
βεβαια αυτο που πολυ πιθανον να γινει ειναι οσο μεγαλωνει να ψαχτει καποιος και σε αλλα ειδη jazz κτλπα, μεχρι και να αρχισει να εκτιμα την ελληνικη λαικη μουσικη…
αλλα να απορριψει καποιος τελειως οτι ακουγε και να αλλαξει πορεια πιστευω οτι γινεται για τον λογο που προανεφερα
τον κερναω μπυρα και μιλαμε γι αυτα που ακουμε τωρα
Σχεδόν τα πάντα που άκουγα μικρός, έχω φτάσει - αργά ή γρήγορα - να επανεκτιμήσω.
Για παράδειγμα άκουγα πολύ Μαικλ Τζάκσον τέλη δημοτικού, τον παράτησα για καμιά δεκαετία και βάλε και τον ξανάπιασα στα χέρια μου τα τελευταία χρόνια.
Το ίδιο λίγο πολύ ισχύει και για τα ροκ συγκροτήματα που άκουγα τότε… Κανένα δεν έφτασα σε σημείο να το αφήσω επειδή μεγάλωσα, ή, ακόμα και αν το έκανα, το ξανάπιασα στα χέρια μου κάποια στιγμή. Π,χ οι Offspring. (οκ, αν και δεν πολυακούω τώρα τόσο)
Λύκειο έπαιζε πολύ ελληνόφωνο ροκ (Τρύπες, Σπαθιά, Ενδελέχεια κλπ) και έντεχνο ροκ τύπου Πυξ Λαξ, ακόμα τα ακούω με ευχαρίστηση (σε φάσεις).
Πρώιμα μέταλ συγκροτήματα που άκουγα (στο Λύκειο) ήταν οι Maiden, Metallica, Savatage, Blind Guardian, Stratovarius. Απ’ αυτά μόνο τους τελευταίους θα λεγα πως δεν ακούω πια.
ειναι ενοχλητικο, ομως το ‘‘ελα ρε μεγαλωσες, ακομη maiden ακους’’.
δηλαδη, τα τραγουδια τους γραφτηκαν για την προσχολικη ηλικια?αυτοι και τα ζουζουνια δηλαδη.
και αν αυτοι που χρησιμοποιουν τετοιες φρασεις καταφερουν και συνθεσουν μονο το clairvoyant τους παιρνω και πιπα.
Eμενα μου φανταζει ΠΑΡΑ πολυ απιθανο να διαφοροποιηθω.
Ισως ακουω λιιιιγο λιγοτερο black πχ,αλλα γενικα νομιζω οτι στα ιδια θα ειμαι για καμποσα,καμποσα χρονια.
Λογος που αλλαζουν τα γουστα?χμ…
Μαλλον βλεπεις καποια πραγματα απο αλλη σκοπια.
υπερκλασικοτατο παραδειγμα οι σλιπνοτ.
Μικρος,σου φαινονται κουλ.
Μεγαλωνοντας,σου φαινονται γελοιοι…
Ακόμα κουλ είναι 8)
για αρχη scorpions, guns n roses, rhcp, ratm
μετα που αρχισα να σοβαρευω τα χιτακια των iced earth, metallica και maiden…
α! και Μπιλαρα!!!
Επειδή άλλα ρωτάει ο θρεντστάρτερ:
Προφανώς όταν αυτός ο κάποιος το λέει αυτό, λαμβάνει ένα χαμόγελο κατανόησης.
Ο ίδιος δεν καταλαβαίνει τις ανοησίες που λέει.
Γιατί, στις περισσότερες των περιπτώσεων κάτι τέτοιοι τύποι το έχουν το χουν γυρίσει στο σκυλάδικο ή απλά σε ό,τι παίξει το ράδιο.
Άρα σταματάμε να μιλάμε με αυτόν για μουσική.
Τωρα… γιατί το κάνει;
Ο ένας λόγος είναι ότι προφανώς τα άκουγε επιδερμικά, γιατί νόμιζε ότι είναι μαγκιά.
Ένας άλλος λόγος, παραπλήσιος με το πρώτο, είναι ότι μεγαλώνοντας απομακρύνεται αισθητικά από τα ροκ/μέταλ κλισέ (ρούχα-μαλλιά κτλ) και πιστεύει ότι πρέπει να απομακρυνθεί και… μουσικά!
… Με απώτερο σκοπό να ρίξει μια πιο εμφανίσιμη γκόμενα!
Προσωπικά, πατώντας πλέον τα 30, είναι δύσκολο πια να αλλάξω μουσικά γούστα.
Να ακούω λιγότερη μουσική λόγω έλλειψης χρόνου, ναι.
Να κάνω κάποιες παραχωρήσεις όταν δεν βρίσκομαι μόνος μου, ναι.
Να πω τέτοια κουβέντα απίθανο.
μετα το μεταλ το χαος
Αλλο να επεκτεινεις τα γουστα σου* κι αλλο να απορριψεις οτι ακουγες.Το πρωτο ειναι φυσιολογικο,το δευτερο εκνευριστικο να το ακους απο καποιον.Αν βαλεις σε καποιον που παλια γουσταρε πραγματικα πχ Guardian(για χρονια ε) και τωρα ειναι πιο πολυ χωμενος σε αλλες φασεις(πχ τζαζ) ενα κομματι των πρωτων δε γινεται να μη σκιρτησει τιποτα μεσα του.Αν δε νιωσει τιποτα,δε το νιωσε ποτε πραγματικα(οσο “τρου” κι αν ακουγεται κατι τετοιο.Μιλαμε για ολοκληρες αναμνησεις,ταυτιση μπαντων με στιγμες της ζωης μας.Δε γινεται να τραβηξεις Χ σε αυτα ρε παιδια,πως να το κανουμε…)
*αυτο ειναι φυσιολογικο οπως φυσιολογικο ειναι αυτα τα επιπλεον γουστα που θα αποκτησεις,να εκτοπισουν σιγα σιγα τα παλια.Ομως και παλι,ολο και κατι θα ακους ευχαριστα απο αυτα που ακουγες τοτε.Σε 300 χρονια να μου το βαλουν το Past and Future Secret,ειμαι σιγουρος οτι θα μιλησει μεσα μου.Btw χρησιμοποιω πολυ στα παραδειγματα τους Guardian γιατι ισως ειναι η μπαντα με αφορμη την οποια ακουγονται οι περισσοτερες τετοιες προτασεις απο…“βετερανους”
Σιγουρα το μεγαλυτερο μερος απο αυτους που το λενε αυτο ειναι τυπαδες που χωθηκαν για λιγο στη rock/metal λογω παρεας-εποχης-μοδας αλλα στην ουσια δε τους “ταιριαξε” και δε την “ενιωσαν” ποτε γι’αυτο αλλωστε και σταματησαν να την ακουν και στραφηκαν σε κατι αλλο.Ενα μικροτερο μερος ειναι απλα οι τυποι που πανε να το παιξουν “εξελιγμενα αυτια” και ενα ακομα μικροτερο ποσοστο ειναι αυτοι που το λενε απλα με εναν τονο λησμονιας καθως ισως θα θελανε να ξεσκονισουν τα παλια τους ακουσματα…
Σχεδον σιγουρο οτι τα αυτια μου σε αρκετα χρονια δε θα ελκονται απο ακριβως αυτα που ακουω τωρα,αλλα πιστευω οτι θα συνεχισω να ακουω πραγματα απο το χωρο της rock,της metal και ισως κι αλλων συγγενικων η μη ειδων ειδων(βλεπε μπλουζ που ηδη εχει αρχισει να με “τραβαει”)
Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι το συγκεκριμένο άτομο ή έκατσε και έψαξε και άλλα ακούσματα, οπότε συνειδητοποίησε πως τα συγκροτήματα με τα οποία ξεκίνησε δεν είναι αυτά που πραγματικά τον εκφράζαν, ή μεγάλωσε ως άνθρωπος και άλλαξε ως χαρακτήρας, οπότε μαζί ήρθε και η αλλαγή στα ακούσματα του.
Το δεύτερο μου φένεται λογικό ως διαδικασία και πιστεύω ότι συμβαίνει στους περισσότερους απο εμάς, μιάς και ούτε τις ίδιες σκέψεις και νοοτροπία έχουμε με όταν είμασταν γυμνασιόπαιδα (ή λυκειόπαιδα), ούτε τις ίδιες παρέες, κτλ. Σίγουρα κάποια ακούσματα απο εκείνη την εποχή όλη τα ξεχωρίζουμε και συνεχίζουμε να τα ακούμε, αλλά τα συγκροτήματα που ακούγαμε παρωδικά είναι πολύ περισσότερα. Για εμένα τέτοια συγκροτήματα ήταν π.χ. οι HIM ή οι Iced Earth και παρατηρώ ότι ελάχιστος κόσμος εξακουλουθεί να τους ακούει.
Όσο για το αν έχει συμβεί σε εμένα, θα έλεγα πως ναι μιάς και ακόμη και σε σχέση με τη προηγούμενη χρονιά ακούω πολύ διαφορετικά πράγματα, πόσο μάλλον σε σχέση με τότε. Μόνο τα καλύτερα μένουν απο κάθε εποχή
Γυμνάσιο ε; :roll:
Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι που άκουγα τότε και δεν ακούω τώρα, σίγουρα όμως κάποια από αυτά που τότε “έλιωνα” τα ακούω πολύ σπανιότερα πλέον.
Ειδικά για κάποια συγκροτήματα που με τα χρόνια μαθαίνοντας περισσότερα από μουσική κατέληξα πως δεν είναι τόσο σπουδαία όσο τα θεωρούσα στο γυμνάσιο. Χωρίς να σημαίνει αυτό πως δεν ακούω ευχάριστα ή δεν εκτιμώ τους δίσκους που έβγαζαν τότε.
Τώρα είναι ανάγκη να πώ και ονόματα συγκροτημάτων; Bαριέμαι να φάω flaming…
Καταρχάς δεν περιορίστηκα στο μέταλ.
Απλά όπως είπα και παραπάνω, αφορισμοί του στυλ -αυτά τα άκουγα στο γυμνάσιο- μου φαίνονται αρκετά ανώριμοι με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Και όχι δε θα κάτσω να μιλήσω για το πόσο μεγάλος είναι ο Ζάππα π.χ. με κάποιον που θεωρεί ότι το ροκ είναι οι σκορπιονς και -επιτέλους- πήγαμε σε μια ροκ συναυλία!!!
Προσωπική εκτίμηση πάντα.
Αν αυτός έχει διευρύνει τα γούστα του, όπως σωστά παρατήρησαν τα παιδιά, και η σχέση του με τη μουσική εξακολουθεί να είναι σχέση πάθους, αλλάζει το θέμα.
Η ουσία είναι πόσο αγαπάς αυτό που ακούς. Τότε και τώρα.
Γιατι ρε συ? δεν ειναι πολυ λογικο ειδικα οταν ξεκινας να ακους κατι στην εφηβεια να μην σ’αρεσει οταν θα περασουν καποια χρονια που θα εχεις αλλαξει και σαν ανθρωπος (αυτο που λεει ο πυραμιδας)?
Μπορει απο την μια να ειναι ανοητο το στυλ “αυτα ειναι μεχρι μια ηλικια, μετα ωριμαζεις”, ομως ειναι εξισου ανοητο να νομιζουμε οτι μπορουμε να τους βαλουμε σε κατηγοριες και να μπουμε στο μυαλο ολων οσων αλλαξαν ακομα και ολοκληρωτικα γουστα. “θα το γυρισε στα σκυλαδικα”, “θα θελει να ριξει γκομενα” κτλ. Γιατι αυτη η αμυντικη συμπεριφορα? Πρεπει να νιωσω ασχημα η να προβληματιστω αν μου πει ο αλλος “δεν μ’αρεσουν πλεον οι ζεπελιν”?
Και τι θα πει δεν το ενιωσε ποτε? εγω ημουν κολλημενος μεχρι το κοκαλο με καποιες μπαντες και “ενιωθα” τη μουσικη τους μεχρι εκει που δεν παιρνει. Με ταξιδευε, με πωρωνε κτλ. ε σημερα αν βαλω να ακουσω guardian πχ θα με παρει ο υπνος. Συμβαινει δεν ειναι δύσκολο.
Επισης υπαρχουν καποια κριτηρια η καποιες συγκεκριμενες μουσικες που καθοριζουν το αν ο αλλος συνεχιζει να αγαπαει την μουσικη η αν δεν την αγαπουσε ποτε? ποσα αλμπουμ απο αυτα που ακουγα στην εφηβεια πρεπει να ακουω για να μην καταληξω στα μπουζουκια? Αν ψαχνω την jazz ειμαι οκ το παω καλα? αν ακουω ποπ δεν μπορω πλεον να θεωρουμαι μουσικοφιλος και να μιλαω για μουσικη?