Αυτά παθαίνεις άμα άκουγες guardian! 
Αυτά που λες τώρα έχουν ενδιαφέρον.
Και συμφωνούμε πλέον στην αγάπη προς τη μουσική (ανεξαρτήτως είδους).
Αυτο που περιγραφεις:το να ΛΑΤΡΕΥΕΣ κατι και μετα απο μερικα χρονια να σε παιρνει ο υπνος οταν το ακους(τα 2 ακρα δηλαδη)απλα δε το χω νιωσει ακομα και ισως γι’αυτο να μη το καταλαβαινω…το δεχομαι.Εξαλλου ειμαι μολις 19 και λεω τα πραγματα απο τη δικη μου σκοπια…
Αυτο με ποια αφορμη το εγραψες?Κανε ενα quote να σε πιασω,νομιζω δεν ειπα τιποτα περι αγαπης για μουσικη και συγκεκριμενες “αποδειξεις” της…
Βtw αυτο που ειπα ειναι οτι αδυνατω να καταλαβω την απαξιωση των παλιων ακουσματων σε φαση “ελα μωρε,αυτα τα ακουγα Γυμνασιο” .Οχι το οτι ειναι πιθανον να φτασει καποιος να ακουει απο ελαχιστα πραγματα ως τιποτα απο αυτα που ακουγε παλια,αυτο ξαναλεω μπορω να το κατανοησω.
πανω κατω τα ιδια ακουω και τωρα.δε νομιζω ν υπαρχει κτ π ν ακουγα τοτε και ν μη μ αρεσει τωρα.υποθετω…
γενικο ηταν το ποστ
Vangelis συμφωνω μ αυτα που λες στο τελευταιο ποστ οτι ο καθενας μπορει να αγαπαει οποια μουσικη γουσταρει και δεν ειναι δυνατον να τον κατακρινουμε γι αυτο…απλα θεωρω οτι ο μουσικοφιλος και πραγματικα θαυμαστης της μουσικης που ακουει, οποιου ειδους και αν ειναι αυτη, την αναζητα…
πολλοι λατρεις της κλασσικης μουσικης το κανουν αυτο, της jazz, των ρεμπετικων…
αλλα ποσους αληθεια ξερεις που ακουνε συγχρονη pop, ελληνικη και ξενη, και να ακουν ολοκληρα albums απ τους καλλιτεχνες, και οχι τα singles?τι μουσικη συζητηση να κανεις, πανω στο ΕΝΑ τραγουδι της Rihanna και στο ΕΝΑ της Βeyonce?
και φυσικα το ιδιο ισχυει και για πολλους ροκαδες μεταλαδες, που ακουν επιφανειακα
ΔΕΝ κατακρινω αυτη τη σταση , πολυ καλα κανουν και ακουνε μ αυτον τον τροπο αφου γουσταρουνε, αλλα δεν νομιζω οτι μπορεις να συζητησεις για μουσικα θεματα μαζι τους και να τους χαρακτηρισεις μουσικοφιλους ξερω γω
Εγώ πάλι δεν καταλαβαινω πώς γίνεται να απορρίπτεις πλήρως κάτι που αγαπούσες πιο μικρός. Anyway…
Το θέμα είναι ότι κανείς δεν θα σου πει “άντε ρε ακόμα U2/Muse/Χατζηγιάννη/Πυξ Λαξ/κ.ο.κ. ακούς? Αυτά τα ακούγαμε στο γυμνάσιο”. Καλώς ή κακώς μουσική γυμνασίου τείνει να θεωρείται το μέταλ, το πανκ, ψιλοακραία πράγματα δηλαδή σε σχέση με το γενικότερο φάσμα της popular μουσικής. Ίσως να ισχύει και για τη ραπ, δεν ξέρω.
Η ιδέα για το τόπικ μου ήρθε μετά από συζήτηση με φίλη που παλιότερα ήταν μόνιμη παρέα στο Mo-Better αλλά τώρα “έχει αλλάξει μουσικά γούστα”. Και με κουβέντα με άλλη φίλη που ξανάβαλε το Master of Puppets και θυμήθηκε “παλιές ανέμελες εποχές”.
Από την άλλη, έχω την εντύπωση και διορθώστε με αν κάνω λάθος, ότι τέτοια άτομα απαντώται λιγότερο πλέον στις δικές μας ηλικίες. Περισσότερο είναι 30+άρηδες που τους παρέσυρε το ρεύμα των 80’s/early 90’s όταν hard rock/metal ΗΤΑΝ ΚΑΙ μόδα και κατέβηκαν από το τρένο μόλις η μόδα πέρασε. Νομίζω ότι ο ροκάς/μεταλλάς της εποχής ακούει πολύ πιο συνειδητοποιημένα αυτή τη μουσική και γι αυτό το λόγο είναι εξαρχής πιο δεκτικός προς άλλα είδη.
ποστ πιξ οφ φίλες. Ευχαριστώ.
Α να πω κιολας οτι η παρακατω παρενθεση
εχει μεγαλη σημασια γιατι και γω για κατι φεγγαρια την εβρισκα με μπαντες που τωρα πια(με εξαιρεση μερικα κομματια)δε τη πολυπαλευω.Κλασικο παραδειγμα οι Rhapsody που κραζει απειρος κοσμος…αλλα εγω μιλαω για μπαντες που εχουν καθιερωθει μεσα σου(καλα αδοκιμο το ρημα αλλα για να γινω κατανοητος).Ε μεχρι να μου συμβει,δε θα καταλαβω ποτε πως στην ευχη μπορει να ερθει η μερα που να σκυλοβαριεμαι Maiden ρε παιδι μου…
Ισως τελικα να ειναι αυτο που ειπε ο Πυραμιδας.Οτι απο καθε εποχη μονο τα καλυτερα σου μενουν…
Με ποιο τροπο επιδραει η μελετη της μουσικης στο μουσικο γουστο?Σοβαρω το ροταω ε…μπορω να καταλαβω οτι μπορεις να απομυθοποιησεις τεχνικες και τα λοιπα αλλα γιατι να σε κανει η μελετη της μουσικης να σταματησεις να ακους μια μπαντα?1 μυριο πραγματα να μαθεις,αυτο που σε εκφραζει(που ειναι και αυτο που μετραει στη τελικη) μπορει να αλλαξει?
Στο γυμνάσιο κάποιοι από τους δίσκους που γούσταρα παρα πολύ απ’ όσο θυμάμαι είναι το A Night At The Opera των Queen, το Kings Of Metal των Manowar, το Legend Rocks (αυτές οι συλλογές με τους De Facto, Θεοτοκάτο κτλ, τότε νομίζω ήταν), πολύ Scorpions, το XII των Rage, πολύ Rainbow και διάφορα τέτοια.
ναι αλλα ποπ δεν ειναι μονο αυτα. με την ιδια λογικη και καποιος θα σου πει τι συζητηση να κανει με καποιον που ακουει lordi. pop ηταν και ο Gainsbourg, pop ειναι και ο antony. γι αυτο λεω δεν μπορεις να βαλεις κριτηρια και ορια.
Chrisp, ναι προφανως ειναι δυσκολο να μη σου μεινει τιποτα απο μια περιοδο αρκετων χρονων που ασχολεισαι με μια μουσικη. Εγω ας πουμε ομως απο τη μεταλ δισκοθηκη που εχω, θα βαλω σημερα να ακουσω ενα 10% με το ζορι. Δεν “απορριπτω” τα υπολοιπα αλλα απο την αλλη δεν μπορεις να το θεωρησεις και μικρη αλλαγη στα γουστα.
Κι ομως στις μπαντες που δεν ακουω πλεον υπαρχουν και τετοιες. Μπορει ας πουμε μειντεν να γουσταρω να ακουω ομως δεν νομιζω να ξαναβαλω ποτε nightwish για τους οποιους κατεβηκα και ροκγουειβ να τους δω. Αλλο τετοιο παραδειγμα οι αναθεμα που αν και απο αυτους δεν θα με χαλασει που και που να βαλω κανα κομματι αν σκεφτω το κολλημα που χα παλια και το ποσο τους ακουω τωρα…
εγω ειδα Guardian (μεγαλη αγαπη νεανικη - κ ακομα) στο rocking athens φετος. δεν ειχε κατσει να τους δω καμια απ’τις προηγουμενες φορες. ε, εγινα παλι γυμνασιοπαιδο…πολυ τραγουδι κ χτυπημα, μιλαμε ξεσαλωσα…θυμαμαι χαρακτηριστικα δυο τυπους ομως, μαλλον λιγο μεγαλυτερους απο μας, δηλαδη γυρω στα 25+, καμια σχεση με το κλασσικο fanboy γυμνασιο-λυκειοπαιδο… πριν ξεκινησουν, ενω στριβαμε, το’χαν φουντωσει ηδη. τελειωνοντας οι Guardian, μεσα στον χαμο, περνανε λιγο παραπερα τραγουδωντας Valhalla…συγκινηθηκα σχεδον, τους χαρηκα απιστευτα! :roll:
οσο για την ερωτηση στην αρχη του θρεντ, η δικια μου γνωμη ειναι πως καποιο ατομο που θα πει τετοιο πραγμα, κατα πασα πιθανοτητα δεν νιωθει την εκαστοτε μουσικη που ακουει, γενικα δεν προκειται ποτε να ασχοληθει σοβαρα να ακουσει μουσικη…δεν το’χει μεσα του, πως το λενε…σαν καποιους ανθρωπους που δεν ασχολουνται με αθλητικα, δεν φανατιζονται κ δεν μπορουν με τιποτα να καταλαβουν τι βρισκει τοσες χιλιαδες κοσμος κ παει στο γηπεδο…ακουνε μουσικη αναλογα την ηλικια τους, τα μαγαζια που βγαινουν, τις παρεες που εχουν κ δεν τους κανει κλικ να ασχοληθουν περαιτερω…τοσο απλα.
κ αν καποτε ειχαν μια πορωση, ενα κολλημα, κατι τελος παντων, ηταν απλα κ μονο ενας ενθουσιασμος…ξερω ατομα που ασχολουνται με μουσικη κ απλα δεν ακουνε πλεον μεταλ…δεν εχει πει κανεις τους, ελα μωρε, αυτα ηταν για το γυμνασιο, απλα το γουστο τους εχει αλλαξει κ νιωθουν οτι τους εκφραζει καλυτερα καποιο αλλο μουσικο ρευμα.
εμεις οι υπολοιποι…STAY HEAVY!! :lol::lol:
Πες κανένα…
Δεν είναι θέμα μουσικής πάντα.Πρώτον όταν ήμουνα 13 και άκουγα τους στίχους “The gods made heavy metal and they saw that it was good…” σκεφτόμουνα:“πω,γαμάτοι στίχοι,έτσι,heavy metal και σε όποιον αρέσουμε”:lol: ενώ στην πραγματικότητα ήξερα ήδη στην ηλικία αυτή αρκετά αγγλικά για να γράψω τέτοιου επιπέδου(?)στίχουςΔεν είναι δυνατόν να με εκφράζει αυτό τώρα,στα 23 μου.Και δεύτερον για να μείνω στους Manowar,αν ακούσεις μετά το Hail to England,άλμπουμς τα οποία αμφότερα είχαν λιώσει από το πολύ παίξιμο,καταλαβαίνεις την διαφορά επιπέδου ανάμεσα σε αυτά.Απλά όσο πηθαίνουν τα ακούσματα,τόσο αυξάνονται και τα κριτήρια τα οποία θέλεις για να θεωρείς κάποιον δίσκο κορυφαίο.Δεν θεωρώ τυχαίο και το γεγονός πως όσο ήμουνα μικρός ενθουσιαζόμουνα πολύ ευκολότερα με ένα δίσκο απ’ότι πλέον που έχω ακούσει ένα σεβαστό αριθμό μπαντών και μουσικών ειδών.
Πάντως μπάντες που σήμερα δεν ακούω(Morbid Angel,Slayer,Entombed εκτός του Wolverine blues8),Obituary κτλ) δεν τις απορρίπτω,ίσα-ίσα που τα άλμπουμ τους κοσμούν ακόμα τη δισκοθήκη μου και τρέφω μεγάλη εκτίμηση για αυτά ενώ φαντάζομαι πως έχουν παίξει και αυτές το ρόλο τους στην εξέλιξη των μουσικών μου ακουσμάτων.
Εγώ στα 33 μου πια δε γίνεται να σωθώ:lol: εδώ θα μείνω.
Καταρχίν θέλω να πω ότι το θέμα μας εδώ δεν είναι αν άκουγα πχ manowar στο γυμνάσιο και τώρα δεν τους ακούω, αλλά συνεχίζω να ακούω ροκ/μεταλ. Το θέμα είναι: ακουγα ροκ/μεταλ και τώρα δεν έχω σχέση με αυτή τη μουσική πια.
Άλλο το να απορρίψεις μια (ή και περισσότερες) μπάντες στην πορεία (ή να μην τις εκτιμάς το ίδιο πια) και άλλο να απορρίψεις όλη τη συγκεκριμένη μουσική.
Πιστεύω ότι αυτά τα άτομα, δεν “το χουν” εξ αρχής. Μπήκαν στην μουσική αυτοί ως τουρίστες (για διάφορους λόγους, μόδα, μαγκιά, παρέα ίσως είναι μερικοί απ΄αυτούς) και λογικό ήταν κάποια στιγμή, ως τουρίστες να φύγουν. Δεν με ενοχλεί αυτό, με ενοχλεί όμως όσοι απ’ αυτούς μετά απαξιώνουν και την ίδια τη μουσική και όσους έμειναν σ’ αυτή, ενώ αυτοί και καλά ωρίμασαν:lol: (πως γίνεται όταν ωριμάζεις να πέφτεις στην αγκαλιά του χατζηγιάννη ή του γονίδη ή ακόμα χειρότερα σε κάτι ψοφισμένους έντεχνους, αυτό είναι θέμα της επιστήμης). anyway, δικαίωμα τους είναι…
χα χα ! παλιά με εκνεύριζε αφάνταστα αυτό, τώρα όμως απλά γελάω όταν ακούω: “30άρης και με παιδιά! και ακούς ακόμα μέιντεν;”
ΝΑΙ ΡΕ MAIDEN! Aκούω και γουστάρω και maiden! Αλι σε σας τους χατζηγιαννέους
προσωπικα εγω ροκ και μεταλ ακουω 7 χρονια τωρα, απο αρχες πρωτης γυμνασιου. Ναι το λεω, καποια συκροτηματα που μου αρεσαν καπως τοτε, τωρα τα εχω απρριψει, με την εννοια οτι δεν με εκφραζουν. Αλλωστε μετα απο 7 χρονια ψαξιμο, αλλαζουν τα γουστα και οι γευσεις που ψαχει ο καθενας στην μουσικη που τον εκφραζει. Σε γενικεσ γραμμες ομως, επειδη πριν ακουσω κατι, το ψαχνω πολυ πρωτα (γι’ αυτο δεν ακουω και πολλα συγκροτηματα) οι κατευθυνσεις μου δεν εχουν αλλαξει πολυ απο τοε του γυμνασιου. Απλα μερικα πραγματα που τοτε δεν μου αρεσαν, μετα απο διαφορετικα ακουσματα καταντησανε να μου αρεσουν. (παραδειγμα, οταν ακουσα πρωτη φορα Μαιδεν, δεν μου αρεσε και πολυ η φωνη του Ντικινσον, ενω τωρα μαζι με του hansi Kursch ειναι οι 2 αγαπημενες μου.) Αυτα βεβαια με τον καιρο και μεσα απο ψαξιμο. Αλλα γενικα, το θεμα της μουσικης το ψαχνω γιαυτο και δεν ξεφυγα απο τοτε, αλλα παραμενω στην ιδια ευθεια
Στο γυμνάσιο δεν άκουγα μέταλ, οπότε μπορώ να πω ότι αυτά τα άκουγα στο γυμνάσιο για άλλο είδος μουσικής. Δεν τα απορρίπτω, απλά δεν τα ακούω πια και αν τύχει και τα ξανακούσω, με πιάνει μια νοσταλγία, αλλά μέχρι εκεί. Με το μέταλ έμπεξα στη δευτέρα λυκείου και αφού πέρασα την ηλικία των 22-24 (την οποία θεωρώ -δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά κανείς δε μπορεί να μου αλλάξει γνώμη- κρίσιμη για την αλλγή γούστων) και δεν άλλαξε κάτι στα ακούσματά μου, τώρα μπορώ να είμαι ασφαλής στα γηρατειά, ότι έχω διαλέξει το σωστό δρόμο και ότι θα εγκαταλείψω τα εγκόσμια ακούγοντας το Stargazer…
Οτι μου άρεσε στο σχολείο μου αρέσει και τωρα ίσως διαφέρει βέβαια η ποσότητα των ακουσμάτων λόγω έλλειψης χρόνου. Δεν πρόκειται να κρίνω ποτέ κανένα για αυτά που γουστάρει χαρακτηριζοντας τα “παιδικά”. Τα “σχολικά” και όχι “ώριμα” ακούσματα είναι εκείνα που προκάλούν έντονα συναισθήματα και ευχάριστες αναμνήσεις και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα όταν γίνεται κάποια αντίστοιχη συναυλία είτε είναι οι Cure και οι Depeche Mode, είτε οι Metallica και οι Maiden, ειτε η Madonna και οι Duran Duran…
Βασικά,όπως έχει αναφερθεί,υπάρχει μεγάλη διαφορά από γενιά σε γενιά,και το θρεντ ταιριάζει άψογα σε όσους μεγάλωσαν στα 80’s,όπου και ήταν μόδα το rock/metal κλπ.Τότε που άκουγαν σχεδόν όλοι.Αυτοί είναι που μετέπειτα σε μεγάλο βαθμό (αλλιώς όλοι οι 30φευγάρηδες σήμερα θα ήταν…metaheads) σταμάτησαν να ακούν το συγκεκριμένο είδος μουσικής και μάλιστα το θεωρούν ως μουσική της εφηβείας,και ασόβαρο είδος για να το ακούν και τώρα.
Στο γυμνασιο, δεν πανε και πολλα χρονια, θεωρουσα οτι οι Maiden ειναι οτι πιο χεβυ υπαρχει και οτι δεν θα μπορουσα να τους ακουσω. Ακουγα ΜΟΝΟ Scorpions και δεν σηκωνα κουβεντα. Σιγα σιγα ακουσα Μetallica, Manson, Iced Earth, In flames, Μachine head, Slayer, As i lay dying klp. Mια ξαδερφη μου ειχε πει οτι θα ακουω ολο και πιο χεβυ πραγματα. και τελικα ισχυει.
ΠΕΣΤΑ ΡΕ ΑΡΧΗΓΕ
δεν πειραζει…ετσι ειναι οι μικροαστοι… απο “αλανια” στην εφηβεια φαντασματα στην “ωριμη” φαση (που να δεις και πιο μετα οταν σαπισουν…καζαντζιδη θα ακουνε).
γελαω με κατι πρωην “επαναστατημενα νιατα” που με ελεγαν “αντιδραστικο” επειδη λατρευα Manowar και τωρα αυτοι ειναι μικροαστοι ουραγοι της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ (στην καλυτερη-- un peu de gauche για εναν “οικολογικο ανθρωπινο” καπιταλισμο) ενω εγω συνεχιζω να παραβατω, ειτε ακουγοντας Manowar (τους λατρευω ακομα), ειτε γιατι εξακολουθω να φτυνω καθε δευτερολεπτο τον καπιταλισμο στη μουρη.
ενδιαφερουσα σημειωση - για εμας που ανακαλυψαμε το μεταλ στα mid 90s, δηλαδη ειμασταν ενα κλικ πιο “μετα” απο τοτε που το μεταλ ηταν στα πανω του…προλαβαμε ακομα το MTV να παιζει συνεχομενα - τοτε - το βιντεο του train of consequences ή εκεινους τους αθλιους guns and roses, αλλα το πραγμα ειχε αλλαξει ηδη. Εγινε ενας χαμος με την εμφανιση τοτε maiden (bayley) στο Λυκαβηττο το 95 κ το 97 αλλα η ροπη ηταν σαφως προς το alternative rock και ειδικα στο britpop που τοτε ειχε κατακλυσει τους παντες κ τα παντα. Ακομα και γνωστοι “μεταλλοπατερες” εβριζαν γκρουπς τυπου manowar , blind guardian επειδη επαιζαν “αναχρονιστικα” πραγματα. Κι ομως τετοια συγκροτηματα εχουν κ σημερα οπαδους ενω κατι “προσαρμοστικοι” του τοτε σημερα ειναι στα αζητητα και ψαινουν σουβλακια εξω απο το τεραβαϊμπ ενω θα ονειρευονταν να ειναι μεσα κ πανω στη σκηνη.
Ειμαι οφτοπικ το ξερω. Τεσπα. Μεσημεριατικη λογοδιαρροια. Ειπαμε, ερωτογενης ζωνη.
Ο καθένας αντιμετωπίζει το ζήτημα με τα κριτήρια που λίγο πολύ βάζει για τον εαυτό του.
Το κριτήριο που βάζω είναι να ακούω όση περισσότερη και καλή μουσική μπορώ (σε λογικά πλαίσια, αφού έχω πεπερασμένο χρόνο και χρημα για να το υποστηρίξω), καταρχήν επειδή είναι κάτι που μου αρέσει, και το έχω ανάγκη, και κατά δεύτερο, γιατί με απασχολεί να την αντιλαμβάνομα όσο το δυνατόν καλύτερα και σφαιρικά σαν τέχνη.
Υπό αυτό το πρίσμα, επειδή ακριβώς πρόκειται για τέχνη, όπως και να το κάνουμε, ένα Α ψάξιμο είναι απαραίτητο, για να μπορεί κάποιος να ξεδιαλέξει, να κρατήσει και να αφομοιώσει πράγματα. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι αν σου αρέσει/συγκινεί αυτό που άκουγες/απολάμβανες παλιότερα. Προφανώς αυτό δε θα εκλείπει, έστω και στον ελάχιστο βαθμό. Περισσότερο είναι αν μένεις προσκολλημένος εκεί ή αν έχεις κάνει ένα βήμα παραπέρα, αφού μόνο συνδέοντας την ποσότητα με την ποιότητα μπορείς πας στο επόμενο στάδιο.