χεχε τιγκα κλασσικο θεμα…
Υπαρχει ομως και η δικη μας “βρωμικη” πλευρα.
Στα μπερδεμενα εφηβικα-προεφηβικα χρονια θυμαμαι τον εαυτο μου διπλα στα Μαιντεν να κοβουν βολτες και κατι ελληνικα ροκ, τα οποια 3-4 χρονια μετα τα κοροιδευα με τον ιδιο ακριβως τροπο.Τα ελεγα εφηβικα και ανωριμα ακουσματα (τωρα απλως λεω οτι δε μου ταιριαζανε),ενω εχω πιασει τον εαυτο μου να τα απαξιωνει κιολας (ισως σε μια προσπαθεια να ανυνθω απεναντι στους μουσικους μου αντιπαλους)
Παντως γενικα η μεταλ ειναι μια συνθετη μουσικη (οχι σε ολες τις εκφανσεις τις,αλλα για παραδειγμα οι Μαιντεν ειναι μια συνθετη μπαντα για να την καταλαβεις στο ευρος της).
Δεν ειναι για ολους και ποτε δε θα γινει (μιαλω για μεταλ γιατι απο μεταλ ξερω, μη πει κανενας μετα το μεταλ το χαος:lol:).
Αν τωρα καποιος ακουσε τυχαια για τους λογους που αναφερατε παραπανω λογικα μετα να σταματησει να ακουει.
Αλλα το να απαξιωνεις κατι επειδη ποτε δε το καταλαβες και δε το νιωσες αποτελειι κλασσικη αντιδραση ανθρωπου μιζερου.
Παλια οταν μου ελεγαν οτι ακομα ακουω μεταλ και με χλευαζαν νευριαζα και ξεκινουσα καυγα, τωρα απλως γελαω και απολαμβανω οτι εχω την τυχη να ακουω αυτα που γουσταρω χωρις να δινω λογαριασμο σε κανεναν (εδω αναφερομαι κυριως στους 30-40 που τα λενε αυτα και) ειναι συνηθως και ασχετοι με το αθλημα).
Νευριαζω, και δε θα το κρυψω αυτο,οταν 18-22 αρηδες ειρωνευονται τα μουσικα ακουσματα… ξεκινωντας με τη περιβοητη ατακα “ακομα αυτα ακους,εγω αυτα τα ακουγα στο γυμνασιο”.Και δε λεω ρε μαγκες γουστο σας και καπελο σας να ακουτε ολη μερα “μοντερνα” (τα οποια ως συνηθως πηγαινουν χερι χερι και με αλλες μουσικες,τις οποιες αν κακοχαρακτηρισεις γινεσαι μονομιας κολλημενος),αλλα ρε παιδι αυτο δειχνει εκ μερους τους και μια αλλαζονια.Ποτε προλαβες και ακουσες πολλα ωστε ,οχι μονο να τα βαρεθεις αλλα αν σου δημιουργουν και απεχθεια…
Έτσι ρε Before… ετσι!
Και καλά κάνεις με τους manowar! Και γω τους γουστάρω ακόμα. (και ας ακούω και σχόλια ότι δεν συνάδουν:lol: με τις πολιτικές μου τοποθετήσεις)
Εγω δεν το θεωρω ουτε απιθανο ουτε κακο καποιος να αλλαζει μουσικες προτιμησεις, ακομα και αν απομακρυνονται πληρως απο το ειδος που ακουγε καποτε. Η μουσικη ειναι μουσικη, οχι ιδεολογια, μπορει να εμπλεκει ως ενα σημειο το attitute(χαχ) ή τον τροπο σκεψης αλλα το βρισκω απολυτα φυσικο με τα χρονια και το ψαξιμο να αλλαζεις μουσικο προσανατολισμο, χωρις αυτο να σημαινει οτι προδιδεις τις ιδεες σου ξερω γω ή οτι ακολουθεις μοδες.
Λοιπόν βλέπω να έχουν χτιστεί κάποιοι μύθοι γύρω από τα ‘80s. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας το hard rock/metal ΔΕΝ ήταν μόδα. Ήταν μία μουσική που την άκουγε φανατικά ένα περιορισμένο ακροατήριο, που ενημερωνόταν από τον πρόγονο του Metal Hammer το περιοδικό Heavy Metal που έμοιαζε με έγχρωμο φανζίν, και από τα ξένα περιοδικά που έφταναν εδώ (Kerrang όπως ήταν τότε και Metal Forces), που σύχναζε σε μπαρ-γκετο που έπαιζαν μεταλ αλλά μάζευαν χουλιγκάνους και το ξύλο για τα ποδοσφαιρικά ήταν συχνό φαινόμενο. [-X
Συναυλίες ξένων συγκροτημάτων απλά δεν γίνονταν. Ήρθαν οι Saxon το 86 και μετά οι Sabbath και οι BOC το 87 και οι Motorhead και οι Maiden το 88. Τα Ελληνικά συγκροτήματα δεν είχαν χώρους να παίξουν live και έπαιζαν σε κάτι συνοικιακούς κινηματογράφους. Πολλοί δίσκοι ήταν δυσεύρετοι και για να τους βρεις έπρεπε να ψάξεις σε κάποια εξειδικευμένα δισκάδια στο κέντρο της Αθήνας που έφερναν “εισαγωγές”. Το να παραγγείλεις από το εξωτερικό ήταν πολύ δύσκολο γιατί υπήρχαν συναλλαγματικοί περιορισμοί. Ραδιόφωνο και τηλεόραση ήταν μόνο κρατικά μέχρι το 87 και το 89 αντίστοιχα και δεν έπαιζαν καθόλου hard rock/metal.
H όποια φάση με τη “μόδα” έχει να κάνει με πράγματα που έγιναν προς το τέλος της δεκαετίας: Η διεθνής mainstream επιτυχία συγκροτημάτων όπως οι Bon Jovi, oι Whitesnake όταν ντύθηκαν ποζέρια το 87 και οι Guns n’ Roses έγινε γνωστή και εδώ έχοντας μία αβάντα από τα νέα ιδιωτικά ραδιόφωνα που την προέβαλαν, αλλά κυρίως από το Mtv που άρχισε να εκπέμπει προς τα τέλη του 88 μέσω συχνοτήτων της EΡΤ. Το mtv έπαιζε τότε όλη μέρα το κλιπάκι του paradise city και έτσι ξαφνικά άρχισε ένα μεγαλύτερο κοινό να ανακαλύπτει αυτές τις μπάντες. Κάποιοι από αυτούς ψάχτηκαν περισσότερο αλλά οι πιό πολλοί ήταν περαστικοί. Το ξέραμε από τότε. Ο Alice Cooper έφτασε όταν ήρθε το καλοκαίρι του 90 να γεμίσει τη Λεωφόρο αλλά το μεγαλύτερο μέρος του κοινού ήταν άσχετοι. Ξεκίνησε να παίζει το Under my wheels και ένας δίπλα μου έλεγε “Ωωωω, διασκευάζει G n’ R” #-o:lol:
Καμία έκπληξη λοιπόν που αυτοί αραίωσαν, πήγαν στα μπουζούκια τους και ο Alice όταν ήρθε πρόπερσι έπαιξε στον Λυκαβηττό μπροστά στο “φυσιολογικό” του κοινό. 
Με δυό λόγια: Σήμερα είναι πολύ πιό εύκολο για έναν έφηβο να ενημερωθεί και να ακούσει αυτή τη μουσική από ότι ήταν τότε και σίγουρα το κοινό είναι συνολικά μεγαλύτερο.
+1000
Πολύ καλό ποστ, δεν νομίζω να μπορώ να εκφράσω καλύτερα το πως αντιλαμβάνομαι και εγώ την μουσική.
Όπως λέει και ο τίτλος του τόπικ, τι εποχές, τι μου θύμισες …
Όντως η φάση έγινε κάπως μαζικότερη απο το 86-87 και μετά με ελέυθερο ραδιόφωνο, MTV αλλα και Eurobasket, Καμπούρης, final countdown και έτσι.
Πιο πρίν ότι μαθαίναμε απο το Heavy Metal αλλά και “το Αγόρι” με τον Κουτουβό να περιγράφουν πράγματα στα όρια του μύθου. Τα επικά ξυλίκια στην Ομπρε, τους Μειντεν στη Βικτώρια αλλα και στην αυλή του σπιτιου του συντάκτη, συνεντέυξεις Λεμυ με δηλώσεις του στυλ “καλό παιδί ο τάδε, πίνει αρκετά”, το φαινόμενο του “ξένου” γκρουπ flames που είχαν κάποια σχέση με Ελλάδα και ετοιμάζονταν να κατακτήσουν το Monsters Of Rock χάρη στον μανατζερ τους και ποσα άλλα…
Στην Ελλάδα το μεταλ στα 80’s ήταν αρκετά underground λόγω ελλιπής προώθησης-διανομής αλλά και λόγω συντηρητικότητας της κοινωνίας. Ενώ στο εξωτερικό ήταν στο άλλο άκρο με πωλήσεις εκατομμυρίων άλμπουμ.
Αλλά σε γενικές γραμμές μια ζωή η Ελλάδα είναι τουλάχιστον 10 χρόνια πίσω στην μουσική.
Κατά τις αρχές της δεκαετίες του 90 ήρθε η μόδα του μεταλ στην Ελλάδα και μάλιστα του “παρωχημένου” ας πούμε για την εποχή κλασικού μεταλ και θρας. Σε συνδυασμό βέβαια με το alternative-grunge που ήταν η τότε μόδα μέσω mtv-MME.
Στο Γυμνασιο ακουγα οτι cd ειxε το hammer και οτι εβαζε στο Jammin (ΕΡΤ3) ο Παναγιωτοπουλος.
Μαλιστα αμεσως μετα την εκπομπη, ειχε μια αλλη, καθαρα metal αλλα δεν θυμαμαι το ονομα της.
Παντως guardian, kreator, stratovarius και φυσικα maiden ειχαν καθημερινο ακουσμα.
Gods Of Rock αν θυμαμαι καλα.Ειχε και ενα κιθαριστα να παιζει το βασικο ριφ καθε τραγουδιου.
Στο γυμνασιο ακουγα αρκετα ελληνικο ροκ.Σταματησα να ακουω εδω και πολλα χρονια.
Αν ακουσω κατι απο αυτα που ακουγα δεν θα το χλευασω προφανως.Ισα-ισα που θα γουσταρω κιολας.
Bon Jovi, Motley Crue (τοτε είχε βγει το Dr. Feelgood), έναν τύπο που είχε βγάλει ένα τραγούδι “poison”, bed of nails κτλ. Κάτι άλλοι τύποι είχαν βγάλει το “no prayer for the dying”. E τότε έπαψα να ακούω, με μια ξαδέρφη μου, new kids on the block. Ναι τότε ημουν φλώρος!!!:lol:sign-:oops::lol3:
Θα συμφωνήσω ότι τότε είμασταν αρκετά πίσω από μουσική. Και από συναυλίες…μιλάμε για 15-20 χρόνια πριν!8)