Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο μεγαλύτερος νεοέλληνας ποιητής;
Το poll έχει το νόημα να δούμε λίγο ποιες είναι οι επιλογές μας και να συζητήσουμε πάνω σε αυτές.
Επέλεξα 8 ονόματα. Η νεοελληνική ποίηση είναι πολύ πλούσια, άρα πολλοί έμειναν έξω. Γι αυτό υπάρχει και η επιλογή “άλλος”. όποιος δεν καλύπτεται από τα 8 ονόματα, μπορεί να επιλέγει το “άλλος” και να μας λέει ποιος είναι κατα τη γνώμη του.
Ίσως ξενίσει πολλούς η επιλογή του Βιτσέντζου Κορνάρου, όμως έχω 2 λόγους:
1ον) Η θέση που έχει ο Ερωτόκριτος στα γράμματα μας και η θέση που ίσως έπρεπε να έχει. (μην ξεχάμε ότι πριν γράψει ο Σεφέρης εκείνο το περιβόητο δοκίμιο με θέμα τον Ερωτόκριτο στις δοκιμές του, ουσιαστικά το έργο ήταν στην αφάνια)
2ον) Ως Κρητικός, μεγάλωσα με τον Ερωτόκριτο, άκουγα να τον αφηγούνται, να τον τραγουδούν, τον τραγούδησα και γω. Φόρος τιμής λοιπόν (αν και θα ψηφίσω τον Καβάφη, γιατί αυτός είναι ο σπουδαιότερος νεοέλληνας ποιητής).
Σας περιμένω λοιπόν, όσοι ενδιαφέρεστε…
ΥΓ Έψαξα και δεν βρήκα κάτι αντίστοιχο, αν υπάρχει ξέρετε…
Μα να μη βάλεις τον Ρίτσο;;; Απίστευτο μου φαίνεται, όσο πολλοί και να είναι. Κατά σειρά για μένα από αυτούς που μπορώ να σκεφτώ τώρα. Θα επανέλθω και με άλλους ίσως
Ρίτσος
Ελύτης
Καβάφης
Σεφέρης
Καρυωτάκης
Καββαδίας
Edit: Μερικοί ακόμα που σκέφτηκα: Βάρναλης, Εγγονόπουλος, Εμπιερίκος, ακόμα και η Κατερίνα Γώγου ή ο Αγγελάκας θα μπορούσαν να μπουν εκφράζοντας την πιο αστική πλευρά της ποίησης (αστική με την έννοια της πόλης).
Φίλε mandrake, αφού σε ευχαριστήσω που τίμησες το θέμα, να σου πω ότι τέτοιες αντιδράσεις θα υπάρξουν κι άλλες, είναι βέβαιο. Είναι πολλοί πραγματικά…
Τώρα για τον Ρίτσο έχω μια μικρή αντίρρηση. Έγραψε πολλά, ωκεανούς στίχων, μα πόσα από αυτά θα μείνουν τελικά; Σίγουρα, έχει αρκετά πράγματα, αλλά συνήθως οι συγγραφείς που γράφουν πολλά, δύσκολα κρατάνε την ποιότητα ψηλά (άλλο παράδειγμα ο Παλαμάς). Κάποιος είχε γράψει (δεν θυμάμαι τώρα ποιός) “μακριά από τους μεγάλους τόμους στην ποίηση”. Πάντως βλέπω τον έβαλες στην πρώτη θέση, άρα τον εκτιμάς πολύ (γούστα είναι αυτά…)
ΥΓ Τώρα που το σκέφτομαι, παράλειψη είναι και ο Βάρναλης (μάλλον μεγαλύτερη)
Δεν έχω ασχοληθεί τόσο πολύ με ποίηση, αλλά θα ήθελα να ρωτήσω κάποιον που ασχολείται πιο πολύ από εμένα: ποιες είναι οι απόψεις που ακούγονται γενικώς για τα ποιήματα της Γώγου; Γιατί ό,τι έχω διαβάσει από αυτή μου φάνηκε πολύ αξιόλογο, αλλά δεν ξέρω πώς φαίνονται στον περισσότερο κόσμο που ασχολείται με ποίηση.
Προφανώς και τα γούστα είναι υποκειμενικά αλλά θα διαφωνήσω στο “πόσα θα μείνουν τελικά”. Και μόνο μέσα από τις πάμπολλες μελοποιήσεις που έχουν γίνει θα μείνουν πολλά. Θα συμφωνήσω πάντως για τον Παλαμά, όχι από άποψη ποσότητας, αλλά γιατί γενικά ποτέ δεν με συγκίνησε.
Δεν ξέρω στους “καλλιτεχνικούς κύκλους” τι λέγεται, νομίζω πάντως ότι οι περισσότεροι εστιάζουν στην προσωπικότητά της και λιγότερο στα ποιήματά της.
Εύγε Jm_Rotten για το θέμα, προσθέτει έναν σκαλοπατάκι ποιότητας στο φόρουμ και πολύ χαίρομαι γι’ αυτό.
Δεν είμαι ιδιαίτερα ψαγμένος στην ποίηση, επομένως προτιμώ να μη κρίνω προς το παρόν, απο τη στιγμή που μόλις το 1/3 των ποιητών που αναφέρονται έχω διαβάσει. Ο Καβάφης πάντως ως τώρα ήταν εκείνος που με είχε αγγίξει περισσότερο, ωστόσο επιφυλάσσομαι να ψηφίσω σε άλλη φάση μελλοντικά, αφού έχω διαβάσει κι άλλους.
Η Κατερίνα Γώγου (στην οποία είχα αναφερθεί και στο παρελθόν στο θέμα της ποίησης) ανήκει σε εκείνες τις μορφές που θα μπορούσαμε να πούμε “εναλλακτική ποίηση”, στίχοι του δρόμου, πολύ διαφορετικοί απο όσους έχουμε συνηθίσει, συχνά αποστομωτικοί όμως μέσα στην ειλικρίνεια τους. Ήταν για τους στίχους τις τελευταίες δεκαετίες ό,τι υπήρξε ο Σιδηρόπουλος και ο Άσιμος για το ελληνόφωνο ροκ.
Ναι ο Παλαμάς σαφώς και δεν μπορεί να σταθεί δίπλα σε αναστήματα όπως πχ του Καβάφη, παρ’ όλο που τότε θεωρούνταν ο πρώτος. Στην πραγματικότητα για μένα είναι ελλάσων, όσο και αν ακουστεί υπερβολικό ή αιρετικό αυτό.
Για τον Ρίτσο, βλέπω και μαζεύεστε κι άλλοι, οκ παιδιά, είναι καθαρά ότι είναι έξω από τα προσωπικά μου γούστα.
Για την Γώγου θα συμφωνίσω απόλυτα, οι περισσότεροι εστιάζουν στην προσωπικότητά της, γιατί, κακά τα ψέματα, τα ποιήματα της, από λογοτεχνικής άποψης δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, παρ όλο που κάποια νοήματα έχουν ενδιαφέρον, το θέμα στην ποίηση δεν είναι μόνο το περιεχόμενο, αλλά και η μορφή (ίσως κυρίως η μορφή)
Σε ευχαριστώ πολύ ellanor.
Ναι, κάντο με τον Ρίτσο, γιατί όντως έχει ρεύμα.
Ξέρεις, έτσι κι αλλιώς θα μείνουν πολλοί έξω: βάρναλης, εγγονόπουλος, αναγνωστάκης, πολυδούρη, εμπειρίκος, λαπαθιώτης, κατσαρός, λειβαδίτης στο τέλος τέλος και ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ (για μένα ανήκει στη σφαίρα της ποίησης), τι να κάνω 10 είναι οι θέσεις. Όντως περισσεύει μια, δωσ την λοιπόν στο Ρίτσο.
ΥΓ Για τη Γώγου έτσι όπως τα περιγράφεις είναι. Έγραψα πιο πριν ότι λογοτεχνικά καθαρά κρινόμενα, δεν έχουν μεγάλη αξία. Αν τα δούμε σαν τραγούδια (ποίηση του δρόμου όπως είπες), ναι.
Όσο για τον Καβάφη που είπες (ο οποίος αποτελεί κα την επιλογή μου), να ένα μικρό απόσπασμα:
«Ποιο απόσταγμα να βρίσκεται από βότανα
γητεύματος», είπ? ένας αισθητής,
«ποιο απόσταγμα κατά τες συνταγές
αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων καμωμένο
που για μια μέρα (αν περισσότερο
δεν φθάν? η δύναμίς του), ή και για λίγην ώρα
τα είκοσι τρία μου χρόνια να με φέρει
ξανά…
Ο Ρίτσος είναι μεγάλη παράλειψη αν και συμφωνώ με όσα λες περί ποσότητας και ποιότητας.
Ακόμα κι έτσι πάντως είναι πιο σημαντικός από τον Καββαδία. (Για να μην πω και από τον Καρυωτάκη).
Ο Κορνάρος δεν έπρεπε να μπει κατά την γνώμη μου (αλλά είστε τοπικιστές εσείς οι Κρητικοί :p).
Η νεοελληνική ποίηση ξεκινά ουσιαστικά με τον Σολωμό και τον Κάλβο.
Πολύ σωστή παρατήρηση για το Λειβαδίτη. Ο οποίος προνόησε και έγραψε λιγότερο από το Ρίτσο και έτσι είναι πιο εύκολο να “ξεδιαλύνεις” τα ποιήματά του.
Ο Αγγελάκας δεν είναι ποιητής όσο και να το θέλει. Στιχουργός ναι.
Η ποίηση δεν θα μείνει επειδή μελοποιήθηκε. Η ποίηση είναι ποίηση. Τέλος.
Σημαντικοί και άξιοι αναφοράς ποιητές επίσης είναι ο Αναγνωστάκης, ο Κύρου, ο Σικελιανός, ο Σαραντάρης, ο Σαχτούρης και, βεβαίως, ο Καρούζος. Συν όσους ανέφερε ο Mandrake.
Aπό τους νεώτερους, αδυναμία έχω στο Γονατά και το Χιόνη.
Σίγουρα Ρίτσος και Ελύτης,αν και προσωπική αγάπη είναι ο Σεφέρης.Καβάφη έχω διαβάσει ελάχιστα,όπως επίσης και Καρυωτάκη,οπότε δεν λέω ακόμα την άποψη μου για αυτούς τους 2.
Ακολουθώντας τον Μario Vitti και το εξαιρετικό βιβλίο του “Iστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας”, αυτή ουσιαστικά αρχίζει όπως κατα γράμμα λέει “στα περιθώρια της επίσημης βυζαντινής παιδείας, σε μια φάση της ιστορίας κατά την οποία ο βυζαντινός πολιτισμός παρουσιάζει σημεία αναζωογόνησης και δημιουργικής έξαρσης”. Απ’ αυτή την άποψη ο Κορνάρος αποτελεί (χρονολογικά) μέρος της νεοελληνικής λογοτεχνίας, πρόσθεσε και τους λόγους που ανάφερα στην αρχή + ότι θα ήθελα να γίνει και μια κουβέντα για τον Ερωτόκριτο. Δεν είναι θέμα τοπικισμού (μακρά από μένα). Εξάλλου δεν τον ψήφισα.
Το ξανάπα. Σίγουρα έχουν μείνει πολλοί έξω.
Και συμφωνώ απόλυτα με την άποψη σου περί μελοποίησης. Το έθεσες πολύ σωστά: Η ποίηση είναι ποίηση.
@ ellanor: οι 4 ψήφοι είναι σίγουρα του Ρίτσου, οπότε πρόσθεσε τους (καροτσάκι θα μας πάρει χα χα)
Επίσης για τον Αγγελάκα, χωρίς να έχω καμία διάθεση να τον βάλω δίπλα στους υπόλοιπους, έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές άρα είναι ποιητής. Η ποιότητά του είναι στη διάθεση του καθενός να την κρίνει, πάντως σε αυτό που εγώ ονομάζω “αστική ποιήση” (κατά το urban) και ο Ελανορ “ποίηση του δρόμου” νομίζω ότι είναι εξαιρετικός.
Άρα το πρόβλημα δεν είναι φυσικά ποια θα μείνουν τελικά, έτσι? Παρόλα αυτά, τα ακόλουθα:
“Επιτάφιος”, “η σονάτα του σεληνόφωτος”, “οι γειτονιές του κόσμου”, “Ρωμιοσύνη”,“δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας”, “ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο”, “ύμνος και θρήνος για την Κύπρο”, “αποχαιρετισμός”
Tα ξέρουν και οι πέτρες. Φτάνουν άραγε?
Όχι φυσικά. Ο Παλαμάς έχει πει για το Ρίτσο “παραμερίστε για να περάσει ο ποιητής”. Επίσης όταν πήρε νόμπελ ο Νερούδα, το 72, είπε πως υπήρχε κάποιος με καλύτερες ικανότητες. Ο Ρίτσος.
Βάζεις κάποιους πολύ αξιόλογους. Ο Σικελιανός ειδικά έχει πολύ μεγάλο έργο.
Μεταξύ αυτών που είμαι πιο εξοικιωμένος με τη δουλειά τους, δηλαδή του Καβάφη, Ελύτη, Καββαδία και Ρίτσου ψήφος στον τελευταίο, παρά τη συνωμοσία των μοντς να βάλουν τον κομμουνιστή στο δημοψήφισμα. Απαπα…
Επί της ουσίας: Το ότι έχει εκδώσει ο άλλος ποιητικές συλλογές δεν το κάνει και ποιητή.
Και η κουτσή Μαρία έχει εκδόσει ποιητικές συλλογές. Τι πάει να πει αυτό;
Το υπόλοιπο του ποστ σου για “αστική ποιήση” και “ποίηση του δρόμου” είναι υπό συζήτηση, αν και πάλι διαφωνώ!
