Μεγαλύτερος νεοέλληνας ποιητής

Άλλες Τέχνες
#21

Μερικά αποσπάσματα ή και ολόκληρα ποίήματα από 4 από τους συμμετέχοντες ποιητές (αν τους βάλω όλους το ποστ δεν θα γίνει απλά σεντόνι… θα επανέλθω με τους υπόλοιπους, βάλτε κι εσείς)

Κ.Π. Καβάφης.
Απολείπειν ο θεός Aντώνιον
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ?, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές?
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου?
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ? όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις

Οδυσσέας Ελύτης
ΛΑΚΩΝΙΚΟΝ
Ο καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη μου επέστρεψε στον ήλιο.
Κείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της πέτρας και του αιθέρος
Λοιπόν, αυτός που γύρευα, είμαι.
Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο
Χειμώνα ελάχιστε
Η ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς
Και στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ’ ένα μικρό τριζόνι κατακυρώνει
πάλι το νόμιμο του Ανέλπιστου.

Γιώργος Σεφέρης
Παντούμ
Τ’ αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους
στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια
ψυχή μου λυτρώσου απ’ τον κρίκο του σκότους
πικρή φλογισμένη που δέεσαι μ’ ευλάβεια.

Στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια
η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη
πικρή φλογισμένη που δέεσαι μ’ ευλάβεια
ψυχή μου γνωρίζεις ποιος νόμος σε δένει.

Η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη
στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει
ψυχή μου γνωρίζεις ποιος νόμος σε δένει
και τι θα σου μείνει και τι θα σ’ αφήσει.

Στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει
ακούγουνται μόνο του χρόνου τα σείστρα?
και τι θα σου μείνει και τι θα σ’ αφήσει
αν τύχει κι αστράψει η βουβή πολεμίστρα.

Ακούγουνται μόνο του χρόνου τα σείστρα
μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη
αν τύχει κι αστράψει η βουβή πολεμίστρα
ούτε όνειρο θά 'βρεις να δώσει ένα δάκρυ.
Μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη

ψηλώνει η στιγμή σα μετέωρο λεπίδι
ούτε όνειρο θά 'βρεις να δώσει ένα δάκρυ
στο πλήθος σου το άυλο που σφίγγει σα φίδι.

Ψηλώνει η στιγμή σα μετέωρο λεπίδι
σαν τι να προσμένει να πέσει η γαλήνη;
στο πλήθος σου το άυλο που σφίγγει σα φίδι
δεν είναι ουρανός μηδέ αγγέλου ευφροσύνη.

Σαν τι να προσμένει να πέσει η γαλήνη;
Σ’ ανθρώπους κλειστούς που μετρούν τον καημό τους
δεν είναι ουρανός μηδέ αγγέλου ευφροσύνη
τ’ αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους.

καθώς και ο υπέροχος εκείνος στίχος από το “Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες”:

Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης·
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.

Κ.Γ. Καρυωτάκης
κλυδωνίζεται τώρα, ως τα θεμέλια φρίττει
και το πηγαίνει ο χρόνος, το πατρικό μου σπίτι
άξαφνα νιώθω να μαι
ο τελευταίος, ο μόνος
απ΄το “Ωδή σ’ ένα παιδάκι”

#22

Αλλος/Αλλη και πιο συγκεκριμενα Τασος Λειβαδιτης .-

#23

Ο Τάσος Λειβαδίτης μου αρέσει πολύ και μένα.(Ειδικά “οι τελευταίοι” ε;). Έγραψα και πριν ότι είναι ένας από αυτούς που λείπουν. Μα είναι πολλοί που να πάρει… (αυτό είναι καλό για την ποίηση).

#24

Οντως! Θεωρω επισης δυο ακομα σημαντικες απουσιες - Κατερινα Γωγου και Αρης Αλεξανδρου… αλλα ειναι γεγονος οτι η λιστα δυσκολα θα μπορουσε να ειναι πληρης και αυτο ειναι οντως κατακτηση…ισως η μονη “νεοελληνικη” κατακτηση

#25

Καρυωτακης για εμενα.Προσωπικα ειναι ο αγαπημενος μου,αν και δεν εχει γραψει πολλα ποιηματα τον θεωρω πολυ σπουδαιο.Η ποιητικη συλλογη Νηπενθη αλλα και τα πεζα Καθαρσις και Το Καυκαλο ειναι αυτα που ξεχωριζω,αν και τα περισσοτερα ειναι αξιολογα.Επισης πολυ καλη ποιητρια ηταν και η Μαρια Πολυδουρη με την οποια λεγετε οτι ειχε και σχεση.

#26

Ειχε οντως σχεση η οποια κατεληξε σε αδοξο τελος αν και μαλλον παρεμειναν ερωτευμενοι μεχρι το τελος. Λιγες μερες πριν την αυτοκτονια του ειχαν επικοινωνια με γραμματα. Η αυτοκτονια του την αποτελειωσε. Σιγουρα ομως δεν ειναι το ιδιο σημαντικη με αυτον. Θα ελεγα οτι η γωγου ειναι η πιο σημαντικη ποιητρια στη συγχρονη ελληνικη πραγματικοτητα… “τρια κλικ αριστερα” και γ@μησε τα ολα

#27

Αυτό ακριβώς! Αυτή είναι μάλλον η μόνη νεοελληνική κατάκτηση.
Ο Καβάφης ειδικά, θεωρείται στο εξωτερικό στους κορυφαίους.
Οταν ο Ιρλανδός ποιητής Χίνι (αν η μνήμη μου δεν κοιμάται με άλλον αυτή την ώρα, αυτό είναι το όνομα του) πήρε το νόμπελ (νομίζω το 1996), ήταν κάπου εδώ στη χώρα μας όταν του το ανακοίνωσαν. Τον ρωτάνε λοιπόν ποιες ήταν οι επιρροές του, ποιούς θεωρεί κορυφαίους. Και απαντά: Αισχύλος, Σοφοκλής, Καβάφης. Ύψωσε δλδ τον Καβάφη στο ανάστημα των μεγάλων τραγικών.

#28

Πραγματι. Υπαρχει κατι στο υφος του Καβαφη που δημιουργει αυρα τραγωδιας, με εναν δηκτικο υπαινιγμο. Και η αναφορα σε ιστορικες αναδρομες.
Επηρεασε αρκετο το υφος ενος ξεχασμενου αλλα παντα ζωντανου στις καρδιες των ‘υποψιασμενων’ - του Μιχαλη Κατσαρου στο ‘Κατα Σαδδουκαιων’.

#29

Υπάρχει αυτό που λες. Και υπάρχει και κάτι άλλο. Ο Καβάφης είναι, να το πω έτσι, ποιητής - σκηνοθέτης.
Στήνει τέλεια το σκηνικό, και συνήθως, στα ζητήματα που θέτει στα ποιήματα του, μας κλείνει πονηρά το μάτι, παρουσιάζοντας τις δύο πλευρές χωρίς να παίρνει σαφή θέση ή παίρνοντας διφορούμενη θέση (λόγω και της καταπληκτηκής χρήσης της ειρωνείας) και αφήνει τον αναγνώστη - εκεί πάνω στη σκηνή - στην κόψη του ξυραφιού να διαλέξει.
Καταπληκτικό παράδειγμα εδώ το “Νέοι της Σιδώνος” όπου θέτει το ζήτημα έργο του καλλιτέχνη και βίος του καλλιτέχνη. Πραγματικά εκπληκτικό ποίημα που σηκώνει πολλή συζήτηση και ποστ σεντόνια.
(ίσως το πιάσω κάποια στιγμή)

Σπουδαίος Μιχάλης Κατσαρός και σπουδαίο το “Κατά Σαδδουκαίων”. Έγραψα και γι’ αυτόν πριν, ότι είναι ένας από αυτούς που λείπουν… ένας ακόμα…

#30

Πολύ εύστοχες οι εξής παρατηρήσεις του forkboy:

  1. Ο Κορνάρος δεν ανήκει στη νεοελληνική λογοτεχνία (Τοπικιστής ξετοπικιστής, η αλήθεια να λέγεται! :p). Δεν ξέρω τι λέει ο Vitti, αλλά δεν είναι δυνατό να μιλάμε για (νεο-)ελληνική ποίηση σε μια εποχή που ουσιαστικά δεν υπάρχει ελληνική (ή αλλιώς “εθνική”) συνείδηση.
    Ελπίζω μ’ αυτό το σχόλιο να μην ανοίγω τους ασκούς του Αιόλου!

  2. Καρούζος. Μιλάμε για χτύπημα ευαίσθητης χορδής τώρα έτσι; Εύγε.

Γυρίζει μόνος
στα χείλη του παντάνασσα σιωπή
συνέχεια των πουλιών τα μαλλιά του.
Ωχρός
με βουλιαγμένα όνειρα κι ανέγγιχτος
νερό τρεχάμενο στα ρείθρα, ωχρός
έλληνας.
Πάντα ο δρόμος μες στα μάτια του
κι η λάμψη απ? τη φωτιά
που καταλύει
τη νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στα χέρια του κλαδί από ελιά
γεμάτος πόνο χάνεται στα δειλινά
αισθάνεται
πως όλα χάθηκαν.
Μην του μιλάτε είναι άνεργος
τα χέρια στις τσέπες του
σαν δυο χειροβομβίδες.
Μην του μιλάτε, δε μιλούν στους καθρέφτες.
Άνθη της λεμονιάς
λουλούδια του ανέμου
στεφάνωσέ τον Άνοιξη
τον κλώθει ο θάνατος.

Προσωπικά ο αγαπημένος μου είναι ο Καβάφης. Δεν είμαι σίγουρος γιατί. Το λογικό είναι να διάλεγα Ρίτσο, Βάρναλη και Λειβαδίτη. Έλα όμως που.

#31

Εγω τον ειπα πρωτη τον Λειβαδιτη 8) τς τς :stuck_out_tongue:

#32

Ευγε. Ανεβηκες πολλα σκαλια στην εκτιμηση μου.
Τσεκαρε και Αρη Αλεξανδρου ή και Καρουζο που σωστα ανεφεραν επισης …

#33

πραγματι σπουδαιο θεμα.εγω δεν εχω ασχοληθει πολυ με την ποιηση,αλλα θα πω ελυτη.εχει γραψει καποια ποιηματα που με αγγιζουν.

καπου ειχα διαβασει οτι η γωγου ειχε γραψει ενα ποιημα για το φρεντι μερκιουρι(φανμπους).μηπως ξερετε που μπορω το διαβασω?

#34

Αγαπητέ μου φίλε κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Πρώτα πρώτα “τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική”, όπως λέει και ο Ελύτης. Σε ποιά γλώσσα έργαψε ο Κορνάρος; (νέα ελληνική, με στοιχεία βέβαια της κρητικής ντοπιολαλιάς και λατινικές λέξεις γιατί ήταν ενετός στην καταγωγή). Με τη λογική της “εθνικής συνείδησης” δεν υπάρχει ούτε αρχαία ελληνική γραμματεία, θα πρεπε να μιλάμε για αρχαία αθηναίκή γραμματεία κατα κύριο λόγο. Η κρητική σχολή ανήκει στη νέα ελληνική γραμματεία, αυτό δεν είναι κάτι καινούριο και δεν το λέει μόνο ο βίτι. Αλλιώς πες μου, τη είναι η κρητική σχολή; αρχαία ελληνική γραμματεία; όχι βέβαια. Βυζαντινή; όχι βέβαια. Λόγια παράδοση; όχι βέβαια.
Και εν πάση περιπτώση είπα ότι ανέφερα τον Κορνάρο, μήπως και κάποια στιγμή ξεκινήσει μια κουβέντα για τον Ερωτόκριτο που τον θεωρώ (αν έχω το δικαίωμα) μεγάλο έργο της ελληνικής λογοτεχνίας.
Όμως, να δεχθώ ότι θες. Ένα μόνο πράγμα δε δέχομαι. Την οποιαδήποτε κουβέντα για τοπικισμούς.
(με την ίδια λογική, επειδή έκανα poll με έλληνες ποιητές, μήπως είμαι και εθνικιστής;)
Στην ζωή μου έμαθα να στέκομαι απέναντι σε κάθε είδους τοπικισμούς, σωβινισμούς, εθνικισμούς…
Συγγνώμη για το ύφος μου, αλλά πραγματικά δεν το ανέχομαι…
Στο κάτω κάτω αγνόησε την επιλογή “κορνάρος”, ούτε εγώ δεν τον ψήφισα, ούτε τον θεωρώ ίδιο ανάστημα με τον καβάφη, τον σολωμό τον κάλβο τον ελύτη…
Εξάλλου το δικό μας poll εδώ δεν θα καθορίσει την θέση του κάθε λογοτέχνη στην λογοτεχνία μας.
Μια ωραία κουβέντα φιλοδοξούσα να ξεκινήσω απλώς…
Και φυσικά υπάρχουν παραλείψεις… και εκατό θέσεις να είχα πάλι θα υπήρχαν παραλείψεις. Ευτυχώς!
Παρακαλώ πολύ, τέρμα τα περί τοπικισμού. (αν με γνώριζες προσωπικά, ούτε που θα το τολμούσες).
Με έχει εκνευρίσει τόσο, που σχεδόν έχασα την όρεξη μου για το θέμα…
Αυτά… δεν θέλω να το ξανακουβεντιάσω

#35

Ρίτσος για μένα. Η Σονάτα του Σεληνόφωτος είναι απίστευτο έργο, σχεδόν απογοητεύτηκα που δεν έπεσε όταν έδινα Πανελλήνιες:p
Επίσης το “Επί Ασπαλάθων” μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, και γενικώς όλη του η στάση απέναντι στη Χούντα.
Αμέσως μετά ο Καρυωτάκης.

#36

Αμάν, εσύ τα πήρες πολύ άσχημα! 8O

Και χωρίς λόγο κιόλας. Το περί τοπικισμού δεν πήγαινε σ’ εσένα βρε άνθρωπε. Ήταν απάντηση στο σχόλιο του forkboy, ακριβώς ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΜΦΩΝΩ Σ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΝΑΡΟ :!:

Οπότε, εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να δηλώνεις αντι-τοπικιστής και να μην ανέχεσαι να σε χαρακτηρίζουν έτσι, αλλά κι εγώ επιλέγω να δηλώνω φουλ τοπικιστής and proud of it! 8)

Όσο για τον Κορνάρο, δε θα επιμείνω. Δείχνεις να έχεις ασχοληθεί με το θέμα περισσότερο απ’ ότι εγώ, δέχομαι λοιπόν ότι πιθανότατα εσύ έχεις δίκιο κι εγώ άδικο. Απλώς είχα κι εγώ στο μυαλό μου αυτό που είπε και ο forkboy, ότι δηλαδή η αφετηρία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας είναι οι Σολωμός-Κάλβος.
Πάσο.

Και προπάντων ψυχραιμία :!:

#37

Εγω αν και δεν πολυασχολουμαι με ποιηση,μ’αρεσει πολυ ο καβαφης και ο καρυωτακης

#38

οκ! εννοείται ότι δεν θα τσακωθούμε. Τέλος του τοπικιστικού ζητήματος:wink:
Απλά θα ήθελα να προσθέσω το εξής σ’ αυτό που είπες προηγούμενα για εθνική συνείδηση.
Αν εγώ αύριο γράψω ένα ποιητικό έργο (τρομάρα μου) εις την αγγλική, αυτό αυτόματα θα ανήκει στην αγγλική λογοτεχνία, χωρίς να μου ζητηθεί καμιά “εθνική συνείδηση” (Υπόσχομαι ότι η αγγλική λογοτεχνία δεν διατρέχει τέτοιο κίνδυνο). Θέλω να πω, το που ανήκει ένα λογοτεχνικό έργο έχει να κάνει καθαρά με την γλώσσα στην οποία είναι γραμμένο.

ΥΓ. Αφού είσαι και συ Κρητικός, όλο και κάποια γνώμη θα χεις για τον Ερωτόκριτο.
ΥΓ2 Τοπικιστής θα πει (χοντρικά), δεν κρίνω αντικειμενικά ζητήματα που αφορούν τον τόπο μου (και όχι δεν τον αγαπώ, αλλίμονο να μην αγαπώ τον Ψηλορείτη που με καλημερίζει κάθε πρωί και ζω μέσα του, όταν όμως πρέπει να κρίνουμε ένα ζήτημα, πρέπει να το κρίνουμε με αντικειμενικά κριτίρια και όχι με αναφορές στην καταγωγή, γιατί οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς. Εκεί εστάθηκε και η αντίρρηση μου.)
ΥΓ3 Χαίρομαι πολύ που ψήφισες τον Καβάφη

#39

Απ’ οτι εχω καταλαβει αρεσει αρκετα και ειδικα στους αριστεροφευγα χωρους οπως ειναι λογικο.
Η προσωπικη μου γνωμη ειναι οτι ενω ναι μεν γραφει με παθος και οτι φαινεται οτι ειναι βαθια αυτα που λεει, μου βγαζει πιο εντονα αυτη την αντιθεση που υπαρχει στους ποιητες αναμεσα στα λογια για τις ελευθεριες γενικα και την προσωπικη τους ζωη. Τι εννοω: η Γωγου δεν ειχε λογο για να ανησυχει το τι θα φαει αυριο και της ηταν ευκολο να ζει μποεμικα ας πουμε. Δεν ειναι τερμα ιδεολογικο αυτο γιατι στις εποχες που ζουμε δε γινεται να επαναστατεις ζωντας μποεμικα, δεν βοηθας. Νταξει θα μου πεις, δεν το απαιτησε κανεις απο την Γωγου, ποιητρια ηταν, αλλα πολυ γαμωτο για το τιποτα. Περα απο αυτο που ισως φανταζει τιποτα για το τι μας ενδιαφερει για εναν ποιητη, εχει πολυ καλα ποιηματα και αμεσως θα ξεχωρισεις ενα ποιημα της αν το διαβασεις.
Ο αγαπημενος μου ειναι ο Καρυωτακης. Βαρεμενος κι αυτος αλλα ο τροπος με τον οποιο “μιλησε” για ολη τη μαυριλα της ψυχης ειναι απλησιαστος απο αλλους Ελληνες ποιητες. Λογικα το χω αναφερει ξανα, αλλα διαβαστε τα πεζα του. Αλλο πραμα. Και ο Λειβαδιτης με αρεσει, εχει εναν τροπο να δημιουργει ψυχικες καταστασεις πολυ… χμ γλυκο αν θελετε.
(Γενικα με την ποιηση δεν τα παω τοσο καλα οσο με την λογοτεχνια πχ. Θεωρω πως ειναι τρομερα δυσκολο να βγουν συναισθηματα που σε πνιγουν σε τοσο αυστηρο λογο οπως αυτος της ποιησης και γι’ αυτο δυσκολευομαι να διαβασω κατι και να μ’ αρεσει στην ποιηση.)

#40

Λοιπόν…
Ένα αστειάκι πήγαμε να κάνουμε να πειράξουμε λίγο τον jim rotten για το ωραίο poll που έφτιαξε και κοντεύουμε να παραξηγηθούμε! :lol:

Φιλτατε, όπως προφανώς ξέρεις, ο γραπτός λόγος συχνά παρεξηγείται. Ειδικά όταν δε γνωρίζεσαι με τον άλλο!
Ούτε είχα διάθεση να σε θίξω ούτε να σε ξενερώσω! Και σε ποιο θέμα άλλωστε!

Εξάλλου, το εξήγησες με κάθε σαφήνεια γιατί έβαλες τον “Ερωτόκριτο”, μόνο που, δυστυχώς, οι περισσότεροι τον έχουμε διαβάσει αποσπασματικά.
Επίσης, η αναφορά σου στο Βίττι με καλύπτει.
Και εννοείται ότι δεν επιμένω στο θέμα. Μόνο μη μας ταράζεσαι! :slight_smile:

Και θα σας θέσω ένα ενδιαφέρον ερώτημα:
Κάπου διάβασα την άποψη, με την οποία σε γενικές γραμμές συμφωνώ, ότι οι 3 μεγαλύτεροι Έλληνες ποιητές (Σολωμός, Κάλβος, Καβάφης) δεν είχαν την ελληνική ως μητρική γλώσσα. (Ή δεν είχαν ελληνικής παιδείας, τώρα δεν είμαι σίγουρος ακριβώς, νομίζω για τη γλώσσα πάντως).

Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό;