Δεν ξέρω αν και πόσοι εδώ μέσα ασχολούντε με το σκάκι. Ευκαιρία να το δούμε μέσω αυτού του poll.
Η δημοσκόπηση έχει σκοπό να κουβεντιάσουμε λίγο για το Σκάκι (που είναι άθλημα, είναι και τέχνη) και όχι βέβαια να καθορίσουμε τον μεγαλύτερο σκακιστή στην ιστορία του σκακιού, αλλά να δούμε τις προτιμήσεις μας.
Εννοείται ότι έμειναν σκακιστές απ’ έξω (ακόμα και παγκόσμιοι πρωταθλητές αφού δεν χωράνε όλοι) που θα είχαν άνετα μια θέση σε ένα τέτοιο poll. Aλλά, όπως πολύ καλά ξέρετε έχω δέκα μόνον θέσεις…
Εγω επειδη ειμαι του μεινστριμ σκακιου λεω κασπαροφ:)
Deep Blue 
Μερικά σχόλια για το θέμα:
Καταρχίν όλοι οι συμμετέχοντες στο poll είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές.
Οι υπόλοιποι παγκόσμιοι πρωταθλητές που έμεινα έξω, είναι οι εξής:
Άντολφ Άντερσεν, Πωλ Μόρφυ (αυτοί οι δύο νίκησαν σε τουρνουά τους ισχυρότερους παίχτες της εποχής τους και θεωρούντε παγκόσμιοι πρωταθλητές παρότι δεν υπήρχε τότε ο θεσμός. 1ος παγκόσμιος πρωταθλητής είναι τυπικά ο Στάινιτς), Μαξ Όυβε, Βασίλι Σμυσλόβ (λυπάμαι πραγματικά που δεν τον έβαλα), Τίγκραν Πετροσιάν, Αλεξάντερ Χάλιφμαν, Βισβανάθαν Ανάντ, Ρούσλαν Πονομάριοβ, Ρούσταμ Κασιμτζάνοβ, Βέσελιν Τοπάλοβ, Βλαντιμίρ Κράμνικ.
Επίσης υπάρχουν και πολλοί άλλοι που μπορεί να μην έφτασαν να γίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές, αλλά ήταν εξίσου τεράστιοι. Μερικοί απ’ αυτούς:
Μπελιάβσκι, Ναν, Πόρτις, Στάιν, Μπρονστάιν, Πολουγκαέβσκι, Κορτσνόι, Δρ. Τάρας, Λάρσεν,Κέρες, Γκέλερ, Ιβαντσούκ και πολλοί πολλοί άλλοι (και θεωρητικοί όπως ο Νιμτζοβιτς ας πούμε). Ειδική μνεία θέλω να κάνω στον Μίγκελ Νάιντορφ (του οποίου το όνομα φέρει και μια από τις καλές βαριάντες της Σικελικής Άμυνας). Ο Νάιντορφ είχε εβραικές ρίζες και στη διάρκεια του βππ διέφυγε στην αργεντινή. Ολη η υπόλοιπη οικογένεια του ήταν στην ευρώπη και θέλοντας να τους στείλει ένα μήνυμα ότι είναι ζωντανός, σκέφτηκε ότι ο μόνος τρόπος ήταν να τον γράψουν οι εφημερίδες.
Τί έκανε γι αυτό; Διοργάνωσε σιμουλτανέ ΤΥΦΛΟΥ ΣΚΑΚΙΟΥ όπου έπαιξε ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΤΙΣ ΣΚΑΚΙΕΡΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ 42 ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ. Κέρδισε τις 38 παρτίδες!!! και 4 έληξαν ισόπαλες!!!
Με τους συμμετέχοντες στο poll θα επανέλθω αργότερα.
Δύο (ή και περισσότερα λόγια) για τους συμμετέχοντες στο poll:
ΣΤΑΙΝΙΤΣ
Ο Στάινιτς είναι ο πρώτος επίσημος παγκόσμιος πρωταθλητής και ένας από αυτούς που θα λέγαμε πρωτομάστορες στην θεωρία του σκακιού.
Ο Μπόμπυ Φίσερ έχει κάνει την εξής δήλωση για τον Στάινιτς: “Υπάρχουν μόνο δύο πραγματικές μεγαλοφυίες στο σκάκι, ο άλλος ήταν ο Στάινιτς”.
ΛΑΣΚΕΡ
Ο Εμμάνουελ Λάσκερ υπήρξε για 27 συνεχόμενα χρόνια παγκόσμιος πρωταθλητής. Ρεκόρ ακατάρριπτο όχι μόνο στο σκάκι αλλά σε όλα τα αθλήματα.
ΚΑΠΑΜΠΛΑΝΚΑ
Ο Κουβανός ήταν πράγματι πολύ μπροστά από την εποχή του. Αν δεν εμφανιζόταν ο Αλιέχιν ίσως έσπαγε το ρεκόρ του Λάσκερ.
ΑΛΙΕΧΙΝ
Πραγματικά πρωτοπώρος, η εκτίμηση του Κασπάροφ γι αυτόν τα λέει όλα.
ΜΠΟΝΤΒΙΝΙΚ
Ο πατριάρχης της Σοβιετικής σχολής η οποία εισήγαγε την επιστημονική θεώρηση στο σκάκι και είναι σαφώς η σχολή που έχει προσφέρει τα περισσότερα και τους καλύτερους σύγχρονους παίχτες. Άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε το σκάκι και είναι ουσιαστικά υπεύθυνη για την γιγάντωση του και την εξέλιξη στη θεωρία του. Ο Μποτβίνικ ήταν ο πατέρας και ο κύριος υπέυθυνος όσων συνέβεναν εκεί. Από τα χέρια του πέρασαν όλοι οι μετέπειτα μεγάλοι Σοβιετικοί.
Ενδεικτικό για την τεράστια δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ότι καμία χώρα δεν μπορούσε να τους νικήση και έτσι το 1970 διοργανώθηκε ένας αγώνας ανάμεσα στους Σοβιετικούς και την Μικτή Κόσμου την όποία και κέρδισε η Σοβιετική Ένωση.
Οι Σοβιετικοί παρέταξαν τους εξής τότε: Σπάσκυ, Πετροσιάν, Κορτσνόι, Πολουγκαέβσκι, Γκέλερ, Σμύσλοβ, Ταιμάνοβ, Μποτβίνικ, Ταλ και Κέρες ενώ αναπληρωματικοί ήταν οι Στάιν και Μπρονστάιν!!! Για όσους ξέρουν τι σημαίνουν αυτά τα ονόματα, καταλαβαίνουν και την ισχύ αυτής της ομάδας.
ΤΑΛ
Η μεγάλη μου συμπάθεια. Αυτόν ψήφισα τελικά αν και έδωσε μάχη με τον Κάρποβ.
Ο Ταλ ήταν μοναδικός. Δημιουργούσε τρομερή ένταση και τρομερές περιπλοκές στις παρτίδες του ενώ με αβέβαιες ακόμη και για τον ίδιο θυσίες έφερνε σε απίστευτα δύσκολη θέση τους αντιπάλους του.
Χαρακτηριστικό είναι το εξής περιστατικό. Ένας φίλος του σκακιού σε κάποιο τουρνουά του ζήτησε αυτόγραφο. Αφού υπέγραψε ο Ταλ, ο φίλος τον ρώτησε που είναι ο Φίσερ γιατί θέλει και απ’ αυτόν αυτόγραφο. Ο Ταλ πήρε πίσω το χαρτί, υπέγραψε ως Φίσερ και του είπε: “τον έχω κερδίσει τόσες φορές, που νομίζω ότι μπορώ πια να χρησιμοποιώ και την υπογραφή του!”
Αν δεν είχε προβλήματα υγείας που τον έκαναν να φύγει και νωρίς και του στέρησαν πολλές συμμετοχές σε τουρνουά, θα ήταν ακόμη μεγαλύτερος και γνωστότερος.
ΣΠΑΣΚΙ
Τεράστιος παίχτης και τζέντλεμαν. Όταν ο Φίσερ του πήρε τον παγκόσμιο τίτλο, σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να τον χειροκροτεί, παροτρίνοντας και τους θεατές να κάνουν το ίδιο.
ΦΙΣΕΡ
Απλά μεγαλοφυία!
ΚΑΡΠΟΦ
Με τρελένει το στρατηγικό - ποζισιονέλ παιχνίδι του (ίσως γιατί και εγώ προτιμώ το ποζισιονέλ παιχνίδι από τις τακτικές περιπλοκές).
Μνημειώδεις οι θυσίες του. Κάποιος σκακιστής είχε πει: “όταν ο Κάρποφ θυσιάσει, μπορείς να εγκαταλείψεις την παρτίδα!” Τόσο καλά υπολογισμένες ήταν οι θυσίες του.
ΚΑΣΠΑΡΟΦ
Τι να πω τώρα για τον Γκάρι; Ισως ο κορυφαίος όλων. Τεράστιες οι δυνατότητες του στις τακτικές περιπλοκές ενώ ήταν άσσος και στο ποζισιονέλ παιχνίδι.
Αυτά για την ώρα…
Φίσερ για την τρέλα του. Εύκολα.
εγω…εχω και το dragonball Z σκακι…ΝΤΟΥΜΠΑΝΟ!
Το μαζευα αυτο,αλλα δεν το 'χω ολοκληρο.
Με αυτα που διαβασα εδω μεσα νιωθω σαν να μην εχω πιασει ποτε σκακιερα στην ζωη μου… 
Να πω δυο λόγια για την μεγάλη μάχη της δεκαετίας του 80 μεταξύ Κάρποβ - Κασπάροβ.
Ξεκινώ με τον Γκάρι Κασπάροβ: Το επώνυμο Κασπάροβ είναι το επώνυμο της μητέρας του, το οποίο ο Γκάρι χρησιμοποίησε από πολύ νωρίς. Το επώνυμο του πατέρα του είναι Βάινστάιν. Ενώ όμως δεν ξέρουμε κανέναν Γκάρι Βαινστάιν, όλοι ξέρουμε τον Γκάρι Κασπάροβ.
Η επαφή του Γκάρι με το σκάκι άρχισε σε νηπιακή ηλικία. Αγαπημένη ασχολία των γονιών του ήταν να λύνουν σκακιστικά προβλήματα. Ο Γκάρι καθόταν και παρακολουθούσε χωρίς να μιλάει. Ένα βράδυ και ενώ ο Γκάρι ήταν μόλις 4 ετών, καθόταν και παρακολουθούσε τον πατέρα του που είχε κολλήσει σε ένα πρόβλημα για πολύ ώρα. Ξαφνικά ο μικρός έσκυψε πάνω στην σκακιέρα και άρχισε να κινεί τα κομμάτια λύνοντας το πρόβλημα. Ο πατέρας του αφού ξεπέρασε το αρχικό σοκ, κατάλαβε ότι ο γιος του είχε αυτό που λέμε “σκακιστική αντίληψη” και άρχισε να τον σπρώχνει προς το παιχνίδι.
Ο Έντουαρντ Γκούφελντ στην πολύ ωραία βιογραφία του Γκάρι που έχει γράψει, λέει πως όταν ήρθε η ώρα και έγινε δεκτός στην σχολή Μποτβίνικ, ο Γκάρι αντιμετώπισε το γεγονός με δέος! Θα βρισκόταν στην Μέκκα του παγκόσμιου σκακιού, στη σχολή των παγκόσμιων πρωταθλητών, στη σχολή του πατριάρχη Μποτβίνικ! Τελικά το μοιραίο συνέβη. Έγινε και αυτός παγκόσμιος πρωταθλητής.
Ο Ανατόλι Κάρποβ ήταν το βαρύ πυροβολικό της Σοβιετικής Σχολής τη δεκαετία του 70.
Το 1972 ο Φίσερ πήρε τον παγκόσμιο τίτλο από τους σοβιετικούς (αφού τους είχε μελετήσει καλά μόνος του και παίζοντας ουσιαστικά με τα δικά τους όπλα, και σίγουρα ενσωματώνοντας σ’ αυτά την προσωπικότητα και το ιδιαίτερο στυλ του).
Στην επόμενη συνάντηση η Σοβιετική Σχολή ήθελε τον τίτλο πίσω (δεν είχε ηττηθεί σε ζητήματα αρχών και θεωρητικά ζητήματα, ο Φίσερ δεν εισήγαγε κάποια καινούρια θεωρία, με τα όπλα τους έπαιξε, απλά τους έδειξε ότι μπορεί να τα χειρίζεται καλύτερα).
Ένας νεαρός, ο Ανατόλι Κάρποβ, έδειχνε να είναι το μεγάλο ταλέντο και το απέδειξε αφού κέρδισε όλους τους έμπειρους αντιπάλους του και έφτασε να είναι ο διεκδικητής του παγκοσμίου στέμματος. Οι σοβιετική πίστευαν πολύ στον Κάρποβ. Ήταν νέος, πανέξυπνος, φοβερά καταρτισμένος (ίσως ο περισσότερο θεωρητικά καταρτισμένος σκακιστής ever), με φοβερή αυτοπεποίθηση, με δίψα, με ακλόνητη θέληση για νίκη.
Ο Φίσερ όμως δεν τους έκανε την χάρη, καθώς δεν εμφανίστηκε ποτέ στον τελικό και έτσι ο Κάρποβ έγινε ο πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής χωρίς να παίξει τελική σειρά παρτίδων.
Όταν ο Κασπάροβ έφτασε ως τον Κάρποβ (να του διεκδικεί δηλαδή τον παγκόσμιο τίτλο) ο Κάρποβ ήταν ήδη 10 χρόνια παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο Κασπάροβ ήταν αυτός που είχε την ορμή και την φλόγα. Όμως ο Κάρποβ ήταν αρκετά εγωιστής για να κάνει στην άκρη. Το ματς που ξεκίνησε το 1984, ξεκίνησε εντυπωσιακά για τον Κάρποβ. (νικητής θα ήταν αυτός που θα έφτανε τις 6 νίκες). Ο Ανατόλι δεν ήθελε από την αρχή να αφήσει κανένα περιθώριο στον διεκδικητή Γκάρι. Κέρδισε και τις 4 πρώτες παρτίδες και έκανε το 4-0! Ολοι οι αναλυτές περίμεναν συντριβή του Κασπάροβ με 6-0. Στο επιτελείο του Γκάρι σκέφτηκαν ότι έπρεπε να οδηγήσουν αρκετές από τις επόμενες παρτίδες σε ισοπαλία μέχρι να συνέλθουν και να δουν τι θα κάνουν. Οι επόμενες 17 τελείωσαν ισόπαλες, αλλά αμέσως μετά ο Κάρποβ κέρδισε ξανά και έκανε το 5-0! Μετά από ενδιάμεσες ισοπαλίες και ενώ ο κατά 12 χρόνια μεγαλύτερος του Κασπάροβ, Κάρποβ έδειχνε να καταρρέει ο Γκάρι πήρε 3 παρτίδες και έκανε το 5-3. Το ματς διεκόπη (όριο παρτίδων) και ξεκίνησε απ΄την αρχή, ώσπου τελικά ο Γκάρι κέρδισε.
Το ματς αυτό ήταν μια θεωρητική μάχη και μια μάχη αρχών. Ο Κάρποβ ήταν Η ΘΕΩΡΙΑ, η κλασική και δοκιμασμένη θεωρία. Ο Κασπάροβ, ο αντάρτης της σχολής, κατάλαβε ότι θα έπρεπε να εισάγει καινοτομίες για να τον αντιμετωπίσει.
Ο Κάρποβ δέχθηκε την πρόκληση. Κατάλαβε ότι η μάχη πια ήταν μια ΜΑΧΗ ΑΡΧΩΝ, ΜΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΜΑΧΗ. Ήταν αποφασισμένος να υπερασπιστεί τις αρχές του μέχρι τέλους και όχι να ακολουθήσει τον Γκάρι σε καινοτομίες. Ήθελε να δείξει σ?αυτό τον υπερφίαλο και επαναστάτη νεαρό, ότι η θεωρία είχε τις απαντήσεις στις προκλήσεις του. Στο πρόσωπο του Κάρποβ θα κέρδιζε ή θα έχανε η θεωρία.
Από την άλλη ο Κασπάροβ με τους εξαιρετικούς αναλυτές του, δούλευαν νυχθημερόν και παρουσίαζαν συνεχώς και νέες προκλήσεις στον παγκόσμιο πρωταθλητή Ανατόλι.
Αυτός προσπαθούσε να σηκώσει πάντα το γάντι, χωρίς να παρεκκλίνει από τις αρχές του, ακόμα και όταν έβλεπε ότι ο παγκόσμιος τίτλος γλιστράει σιγά σιγά προς τα χέρια του «επαναστάτη» νεαρού. Αλλά είπαμε, ήταν μια μάχη ΑΡΧΩΝ και ο Κάρποβ δεν ήθελε επ ουδενί να ηττηθεί κερδίζοντας (αν άλλαζε τις αρχές του και κέρδιζε το ματς, θα έχανε σε θεωρητικό επίπεδο, θα παραδεχόταν ότι η κλασική θεωρία δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις ενός νεαρού αντάρτη).
Τελικά έχασε, αλλά κέρδισε το σκάκι, καθώς από την διαλεκτική σύνθεση της κλασσικής θεωρίας του Κάρποβ και των ανατρεπτικών «ενέσεων» σ΄αυτήν του Κασπάροβ, γεννήθηκε μια ανώτερη μορφή κατανόησης και θεωρητικής προσέγγισης του σκακιού.
ρε συ δεν ειχε διακοπει η μεταξυ τους παρτιδα? νομιζω καπου διαβασα προσφατα οτι θα την συνεχισουν απο κει που ειχε μεινει μεσα σε τουτη τη χρονια…
Το ματς του 1984 (που δεν ήταν μια παρτίδα, αλλά 48 ) διεκόπη όπως έγραψα και συνεχίστηκε με νικητή τον Κασπάροβ. Ξανασυναντήθηκαν σε τελικό ΠΠ και κέρδισε πάλι ο Κασπάροφ.
Φέτος αποφάσισαν να ξαναπαίξουν ένα ματς μερικών παρτίδων για την προώθηση του αθλήματος, όπως επίσημα ανακοινώθηκε. Το ματς έχει ξεκινήσει. Έχουν παιχτεί ήδη 2 παρτίδες τις οποίες κέρδισε ο Κασπάροβ ή για την ακρίβεια τις έχασε ο Κάρποβ λόγω χρόνου, κάτι που δείχνει ότι η κατάσταση του Κάρποβ αυτή τη στιγμή δεν είναι βέβαια και η καλύτερη. Δεν έχει όμως σχέση αυτό που κάνουν τώρα με αγώνες ΠΠ. Είναι ουσιαστικά μια αναβίωση της κόντρας (σε φιλικά υποτίθεται πλαίσια) για λόγους προώθησης του αθλήματος.
πολυ ωραια τα στοιχεια που γραφεις…θα ηθελα καποια στιγμη να ασχολειθω ποιο σοβαρα με το σκακι…
μην ξεγελιέστε, πρόκειται για λογοπαίγνιο…
assholeιθώ
Ον’τ’όπικ, γύρω στο 92 είχα πάρει ένα ηλεκτρονικό σκάκι Κασπάροφ απ’ τις Βρυξέλλες, το οποίο και έχω ακόμα :oops:
Άρα η ψήφος είναι συναισθηματική…
Να προτείνω λοιπόν κάποια βιβλία, γιατί σκάκι χωρίς στοιχειώδη έστω θεωρητική κατάρτιση δεν υφίσταται.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφτεί πολλά στην ελληνική γλώσσα, από πολλούς και αξιόλογους έλληνες διεθνείς μαιτρ και γκράντ μετρ. Πχ η σειρά «Σκακιστική Προπόνηση» του GM Στράτου Γρίβα ή το «Σκάκι για αρχάριους ?και όχι μόνο» του μετρ Ηλία Κουρκουνάκη (με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο μάλιστα) αλλά και άλλα πολλά.
Αν όμως κάποιος δεν έχει ξαναασχοληθεί, για ΠΡΩΤΟ βιβλίο θα του πρότεινα κάποιο που υπάρχει εδώ και σαράντα χρόνια και έχει γίνει κλασσικό: «ΤΟ ΣΚΑΚΙ» του διεθνούς μετρ Τριαντάφυλλου Σιαπέρα και ειδικά ο 1ος τόμος. Όσο και αν πούμε ότι έχουν περάσει τα χρόνια και είναι ξεπερασμένο, για μένα δεν υπάρχει καλύτερο (από όσα ξέρω τουλάχιστον) για ΠΡΩΤΟ (το τονίζω) βιβλίο στο σκάκι. Να μάθει κανείς την σκακιστική γραφή, τους κανόνες και τα βασικά θεωρητικά για το άνοιγμα, το μέσον και το φινάλε (αν και αν θυμάμαι καλά έχει μόνο ανοικτά και λίγα ημιανοικτά ανοίγματα, με τα κλειστά δεν ασχολείται καθόλου, θα το έκανε σε 3ο τόμο, αλλά τελικά δεν το εξέδωσε ή κάτι τέτοιο). Για πρώτο βιβλίο είναι ιδανικό.
Από κει και πέρα αν θέλει να προχωρήσει θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά με την θεωρία των ανοιγμάτων, στρατηγική μέσου παρτίδας και βέβαια να ξέρει απέξω κι ανακατωτά που λένε, τα φινάλε.
Θέλω να προτείνω 2 ακόμα βιβλία, γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο:
Ηλίας Κουρκουνάκης «Σύγχρονη Σκακιστική Σκέψη»
Με αφορμή την εξονυχιστική ανάλυση των 10 καλύτερων παρτίδων της τριακονταετίας 1966-96 όπως τις ψήφισαν οι αναγνώστες του περιοδικού Informator, κάνει μια υπέροχη ανάλυση όλου σχεδόν του παιχνιδιού, των βασικών μεγεθών του (υλικό, χρόνος, χώρος), των περισσοτέρων στρατηγικών ζητημάτων που προκύπτουν στο μέσο της παρτίδας και αρκετά πράγματα για τα φινάλε.
Εκτός αυτών, έχει και λογοτεχνική αξία, γιατί ο Κουρκουνάκης πραγματικά έχει και τη φλέβα λογοτέχνη.
Δεν είναι βέβαια για αρχάριους, δεν θα μπορέσουν να το παρακολουθήσουν, απαιτεί στοιχειώδεις (όχι υπερβολικά πράγματα) σκακιστικές γνώσεις.
Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι για την ανάγνωση οποιουδήποτε σκακιστικού βιβλίου, απαιτείται γνώση της σκακιστικής γραφής και ορολογίας. Όσοι δεν γνωρίζουν, το βιβλίο του Σιαπέρα θα σας μάθει πολύ πιο εύκολα από ότι φαντάζεστε. Γι αυτό εξάλλου είπα ότι είναι ιδανικό για πρώτο.
Χρήστος Κεφαλής «Σκάκι και Κουλτούρα»
Αυτό δεν είναι ένα κλασσικό σκακιστικό βιβλίο, δεν αναλύει παρτίδες ή θεωρία του σκακιού, είναι γενικού ενδιαφέροντος και απευθύνεται και σε μη σκακιστές (αν και η σκακιστική γραφή και ορολογία θα βοηθήσει και εδώ).
Πραγματεύεται την διαλεκτική εξέλιξη στο σκάκι και την σχέση του με τις τέχνες και τις επιστήμες (όπως για παράδειγμα την σύγχρονη φυσική). Πολύ καλό.
Έχοντας μόνο στοιχειώδη επαφή με το σκάκι και γνωρίζοντας μόνο μερικές στιγμές της ιστορίας του σκακιού, ψήφισα Μποτβίνικ. Πιστεύω ότι χάρη σε αυτόν το σκάκι ανέβηκε πολλά (και σε πολλά) επίπεδα παγκόσμια. Επίσης τον εκτιμώ και για άλλα πράγματα που προσπάθησε να κάνει άσχετα από το σκάκι (ως μαθηματικός, ειδικός στην κυβερνητική, προσπαθούσε μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του να φτιάξει ειδικό πρόγραμμα ηλεκτρονικής, οικονομικής διακυβέρνησης, για να καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία κλπ. Δεν πρόλαβε…)
Παλιότερα εκτιμούσα και τον Κασπάροφ, μεγάλος σκακιστής! Αλλά η μετέπειτα πολιτική του δράση τον κατάντησε γραφικό και αντιπαθητικό.
Πολύ καλά έκανες και ψήφισες Μποτβίνικ! Θα ήταν άδικο ο μέγας δάσκαλος, αυτός που έμαθε σκάκι σε ένα σωρό παγκόσμιους πρωταθλητές, και που έθεσε τις βάσεις για την επιστημονική θεώρηση του σκακιού, να μην έχει ψήφο στο poll.
Καρπόβ:!:
8O Τι λες τώρα ρε, εγώ σε σιμουλτανέ άντε να’χω 3 ξέρω’γω που έχουν και τη μισή εμπειρία από μένα. :lol: Για να το κάνεις αυτό πρέπει να’σαι μεγάλος παίχτης, όχι αστεία.
Το 1/100ό των δυνατοτήτων αυτών των τεράτων στο μέτρημα να’χα και ίδιο ποσοστό σε γνώσεις θεωρίας και θα’μουν ευχαριστημένος … :roll:
Απ’το poll ο αγαπημένος μου είναι ο Karpov. Απ’τους λίγους που μου άρεσε πάρα πολύ ν’αναλύω παρτίδες του.
Καταρχίν χαίρομαι που και οι 2 ψηφίσατε Ανατόλι Κάρποβ (όπως έγραψα και στην αρχή και εγώ προς τα κει ήμουν, αλλά ψήφισα εν τέλει τον Ταλ γιατί του έχω μεγάλη αδυναμία).
Ο Κάρποβ είναι ο πιο επιτυχημένος σκακιστής σε τουρνουά, καθώς μετρά 140! πρωτιές σε διάφορα τουρνουά. Η καθηλωτική μαγεία του Κάρποβ είναι η βαθιά του γνώση της στρατηγικής. Πραγματικά είναι απόλαυση να αναλύεις τις παρτίδες του (όπως έγραψε και ο Leviathan) για το στρατηγικό βάθος που κρύβουν. Ο Κάρποβ “έσφιγγε την μέγγενη” σιγά σιγά στους αντιπάλους του, ώσπου τελικά τους “έπνιγε” και αυτό στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων με άριστο ποζισιονέλ παιχνίδι, χωρίς πολλές πολλές τακτικές περιπλοκές, ενώ όπως ανέφερα και πριν, όταν αποφάσιζε θυσία η παρτίδα ήταν ουσιαστικά χαμένη για τον αντιπαλο του.
Θα επανέλθω κάποια στιγμή με παρτίδες του. Όποιος θέλει να δει παρτίδες του το βιβλίο του ίδιου “Μy best 300 games” είναι ιδανικό. Την επιλογή των παρτίδων έχει κάνει ο ίδιος (δεν απαιτήται γνώση αγγλικών, καθώς ουσιαστικά δεν υπάρχει κείμενο, παρά παράθεση ατέλειωτων κινήσεων και βαριαντών - αυτά που θεωρούν οι μη σκακιστές κινέζικα!).
Leviathan, σ αυτό που λες με τον Νάιντορφ να σου πω βέβαια ότι το σιμουλτανέ ήταν εναντίον υποδεέστερων αντιπάλων. Θα ήταν παράλογο να κάνει 38 νίκες και 4 ισοπαλίες σε ταυτόχρονο τυφλό, εναντίων ισάξιων GM (οι αντίπαλοι του έβλεπαν τις σκακιέρες τους). Όμως αυτό δεν ακυρώνει καθόλου τις τεράστιες δυνατότητες αυτών των παιχτών να μπορούν ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ να θυμούντε και τις 42 σκακιέρες με όλες τις κινήσεις τους.
Εγώ τυφλό δεν έχω καταφέρει να παίξω σε πάνω από μια σκακιέρα. Ήδη με δυο σκακιέρες, μόλις τελειώσει το άνοιγμα όπου οι κινήσεις είναι λιγο πολύ τυποποιημένες (απ την 10 με 15 κίνηση δηλαδή περίπου) αρχίζει και εμφανίζεται ένα θολό τοπίο στην μνήμη μου. Όποιος το έχει επιχειρήσει ξέρει πόσο δύσκολο είναι. Σκέψου τώρα 42!!!
Φυσικά έχεις δίκιο, αν είχαμε έστω και το 1/100 των δυνατοτήτων και της θεωρητικής κατάρτησης αυτών των γιγάντων, θα είμασταν ευτυχείς ως σκακιστές!
Το σκάκι εκτός από όλα τα άλλα είναι και ένα πολύ θεαματικό παιχνίδι. Όσοι δεν έχουν παίξει νομίζουν πως είναι βαρετό. Μόλις αρχίσουν να το κατανοούν αντιλαμβάνονται την γοητεία του. Αλλά είναι και θεαματικό όπως είπα. Προς απόδειξη παραθέτω ένα λινκ, όπου οδηγεί σε μια παρτίδα που έπαιξαν το 1991 στις Βρυξέλλες για το παγκόσμιο πρωτάθλημα οι GM Βασίλι Ιβαντσούκ και Άρθουρ Γιουσούποβ. Είναι Ινδική Άμυνα του Βασιλιά με κλασσικό φιανκέτο (φιανκέτο είναι γενικά η ανάπτυξη του αξιωματικού απ τα τετράγωνα b2 ή g2 για τα λευκά και b7 ή g7 αντίστοιχα για τα μαύρα). Δεν χρειάζεται να έχετε μπροστά σας σκακιέρα, το λινκ σας οδηγή σε μια σελίδα όπου εμφανίζεται η σκακιέρα και δεξιά της οι κινήσεις. Κλίκάροντας κάθε κίνηση, εμφανίζεται στην σκακιέρα. Δείτε την και δείτε πραγματικά πόσο θεαματικό μπορεί να είναι το σκάκι!