Γαμω! Θελω να βρω αντιπαλους για να ξεσκονισω την σκακιερα μου! Ειμαι αρχαριος σε θεωρητικο/στρατηγικο επιπεδο αλλα το βρισκω κατι παραπανω απο ευχαριστο!
Επανέρχομαι στην παρτίδα Ιβαντσούκ - Γιουσούποβ στην οποία παραπέμπει το λινκ, διότι υπάρχει ένα ωραίο περιστατικό μετά την λήξη της:
Η ψυχολογική πίεση που υπάρχει σε τέτοιες αναμετρήσεις και τέτοια τουρνουά είναι τεράστια (το αγωνιστικό σκάκι είναι πολύ εξαντλητικό παιχνίδι από όλες τις απόψεις). Μόλις λοιπόν τελείωσε η παρτίδα, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες ο Ιβαντσκούκ έφυγε από την αίθουσα και άρχισε να βηματίζει γρήγορα στον δρόμο, ώσπου ξαφνικά σταμάτησε και έβγαλε μιαν απίστευτη κραυγή, ενώ οι περαστικοί είχαν μείνει αποσβολωμένοι και τον κοιτούσαν.
Αντίθετα ο νικητής Γιουσούποβ, απλά δήλωσε ότι ήταν μια πολύ εντυπωσιακή παρτίδα που την ευχαριστήθηκαν οι θεατές.
Όλοι αυτοί για τους οποίους συζητάμε, υπήρξαν κάποτε αρχάριοι. Στο χέρι σου είναι να προχωρήσεις παραπάνω.
Τι να πω και γω που έμεινα μαζέτας (αρχάριος ξεκίνησα, αρχάριος παραμένω):lol:
Μαζετας! :lol:
Χαρακτηρισμος κατευθειαν απ’το πρωτο βιβλιο του Σιαπερα! (το οποιο ηταν του πατερα μου και το ξεφυλλιζα λιγο σημερα)
Nαι, μαζέτας = ο ανεπίδεκτος μαθήσεως στο σκάκι :lol:
Καλό είναι το βιβλίο του Σιαπέρα για τα βασικά. Πολύ καλό.
Κι ένα σκακιστικό περιστατικό:
Για να γίνει κατανοητό, να πω ότι στην σκακιστική αργκό ο αξιωματικός λέγεται “τρελλός” και ότι σε φινάλε με ισόρροπα πιόνια, το ζεύγος αξιωματικών νικά τον πύργο.
Ο Αλιέχιν, παγκόσμιος πρωταθλητής, παρακολουθούσε μια παρτίδα σκακιού μεταξύ 2 ερασιτεχνών σε έναν σκακιστικό σύλλογο. Έφτασαν σε φινάλε με ίδιο αριθμό πιονιών και τοποθέτηση πιονιών που δεν έδινε υπεροχή σε κανέναν. Ο ένας όμως είχε ζεύγος αξιωματικών (τρελλών) και ο άλλος πύργο. Αυτός που είχε τους 2 αξιωματικούς έπαιξε λάθος και δεν μπόρεσε να κερδίσει. Δεν φτάνει αυτό, αλλά μετά τη λήξη της παρτίδας επέμενε και προσπαθούσε να αποδείξει ότι 2 αξιωματικοί δεν νικούν τον πύργο. Δεν άντεξε ο Αλιέχιν και ξεστόμησε της εξής ατάκα: “Είναι γνωστό ότι 2 τρελλοί νικούν πάντα ένα πύργο, τρεις τρελλοί όμως όχι!” :lol:
Χαχαχ μεγάλη ατάκα :lol:
Εγώ στη Β’ Τοπική έπαιζα 2 χρόνια, από έλο τίποτα ιδιαίτερο 
Ένας τύπος στην ομάδα μου ξεκίνησε μόλις τελείωσε το λύκειο και μέσα σε 2 σεζόν έφτασε τα 1800 … εκτός από διάβασμα θέλει και ταλέντο βέβαια …
bravo 4 the thread :!::!::!:
Το ταλέντο είναι απαραίτητο, για να κάνει κανείς κάτι παραπάνω. Θέλω να πω, όλοι οι μεγάλοι σκακιστές είχαν και ταλέντο, αν γινόταν μόνο με το διάβασμα και την προπόνηση, θα μπορούσε ο καθένας να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής. Χρειάζεται καλή μνήμη, δυνατότητες στο μέτρημα, σκακιστική διαίσθηση, πολύ καλή αίσθηση του χώρου. Τα περισσότερα απ αυτά βέβαια, μπορούν και να καλλιεργηθούν, μπορεί να έρθουν μέσω της δουλειάς και της τριβής με το αντικείμενο. Αλλά σίγουρα όσοι έχουν το χάρισμα, προχωρούν γρηγορότερα και πιο εύκολα. Χρειάζονται και αυτοί όμως τη δουλειά. Αν δεν δουλέψουν σοβαρά, θα χαραμίσουν το ταλέντο τους.
Αυτά βέβαια στην περίπτωση που θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά σε αγωνιστικό επίπεδο. Εμείς που παίζουμε για την ευχαρίστηση μας, είμαστε πιο χαλαροί, αν και όσο καλύτερα κατανοείς το σκάκι, τόσο περισσότερο το απολαμβάνεις, οπότε καλό είναι να μελετούμε και να προπονούμαστε και μεις. Σε όσες περιόδους (ασχολούμε από το 1987 με το σκάκι, όχι πάντα με την ίδια ένταση) ήμουν σε φάση μελέτης και καλής προπόνησης, άλλαζε τόσο εντυπωσιακά το παιχνίδι μου, που πραγματικά μου έδινε μια πολύ ωραία αίσθηση και ευχαρίστηση. Αλλά όσο το παρατάς, τόσο μένεις πίσω…
ψηφισα ταλ γιατι μαρεσει το στυλ παιχνιδιου με τις ακυρες(φαινομενικα)θυσιες,ετσι παιζω και γω…αλλα και για το attitude.ειδικα με αυτο το περιστατικο στην πρωτη σελιδα που δεν το ηξερα,ελιωσα στο γελιο!!θεος!ξερετε κανεναν σκακιστικο γριφο εκτος απο αυτον με τις οχτω βασιλισσες και αυτον με το αλογο?δηλ.τετοιο στυλ?αν ναι…περιμενω!
Ψήφισα τον Bobby Fischer. Ακόμα και για κάποιον που δεν πολυασχολείται με το σκάκι, σαν την αφεντιά μου, τα θρυλικά κατορθώματά του δεν παίζονται. Έμαθα ότι πέθανε πέρυσι.
‘Νταξ΄, έμεινα μαλάκας από τα post του jm_rotten. Το κατέχεις πολύ! Εγώ δυστυχώς δεν έχω τόση όρεξη, αλλά σχεδόν κάθε μέρα με φιλαράκια θα παίξουμε καμιά παρτίδα στο πανεπιστήμιο (έχουμε ζωγραφίσει μία μόνιμη σκακιέρα σε ένα τραπεζάκι). Αλλά, δεν το κατέχω καθόλου, δεν έχω καν τη βασική ικανότητα να παίζω με ένα πλάνο, να κάνω, δηλαδή, αυτήν την κίνηση, ώστε μετά να κάνω αυτό κλπ. Αλλά παρ’ όλα αυτά το διασκεδάζω και μου αρέσει να παίζω. Αυτό που ποτέ δε θα καταλάβω είναι άτομα που κάθονται από πάνω και κοιτάζουν με τις ώρες. Ποτέ δεν έχω αυτήν την υπομονή, να κοιτάζω άλλους να παίζουν. Πάντως, jm_rotten, post- αρε κι άλλα τέτοια παιχνίδια, έχει ενδιαφέρον.
Χαίρομαι πολύ με την ψήφο στον Ταλ!
Δυστυχώς, γρίφους δεν έχω.
Ναι, ο Φίσερ πέθανε τον Γενάρη του 2008. Πράγματι ήταν ένα τέρας στο “μέτρημα”, την κατανόηση της θέσης και τις τακτικές περιπλοκές. Η συνδιαστική του ικανότητα υπήρξε κορυφαία. Υπάρχουν και μελανά σημεία στο βίο του βέβαια (ίσως επανέλθω κάποια στιγμή). Για την ώρα να πω μόνο ότι ένω το έκανε να φαίνεται σαν ανταρσία, νομίζω πως η άρνηση του να αντιμετωπίσει τον Κάρποβ, εμπεριείχε σε κάποιο ποσοστό και δειλία.
Leper, αν ασχοληθείς λίγο με τους βασικούς κανόνες της σκακιστικής θεωρίας (δεν σου λέω για τρελά πράγματα, απλά γενικά τι προσέχουμε και τι επιδιώκουμε στο άνοιγμα, γενικά θέματα μέσου και λίγο από φινάλε), θα σε ενθουσιάσει πολύ περισσότερο, πίστεψε με. Και με ελάχιστο κόπο. Άσε που θα κάνεις πλάκα στους συμφοιτητές σου εύκολα :lol:
Όσο καλύτερα θα το κατανοείς, τόσο περισσότερο θα το γουστάρεις.
Τώρα αυτό που λες με την παρακολούθηση παρτίδων, αντιθέτως εμένα μου αρέσει πολύ. Εννοείται βέβαια να είναι μια καλή παρτίδα, να έχει ενδιαφέρον. Μπορώ να κάθομαι να παρακολουθώ με τις ώρες. Ουσιαστικά “παίζεις” μες στο μυαλό σου και με τις δύο πλευρές και χωρίς το άγχος που έχει μια σκακιστική αναμέτρηση.
Θα δώσω ακόμα κάποια λινκ, με ωραίες παρτίδες:
Κάρποβ - Κασπάροβ (0-1) τελικοί ΠΠ 1985, 16η παρτίδα.
Σικελική Άμυνα, βαριάντα Πάουλσεν.
Τρομερή παρτίδα:
http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1067175
Κάρποβ - Κασπάροβ (1-0) τελικοί ΠΠ.
Σικελική Άμυνα, βαριάντα Πάουλσεν:
http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1067128
Μπελιάβσκι - Ναν (0-1), τουρνουά Βάικ άαν Ζέε 1985
Ινδική Άμυνα του Βασιλιά, βαριάντα: σύστημα Ζέμις
Καταπληκτική παρτίδα:
http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1103322
Για το τέλος, θα σας δώσω και μια τρομερή μινιατούρα, που παίχτηκε κάποτε σε ερασιτεχνικό τουρνουά. Είναι μόλις 12 κινήσεις!!!
Απλά για να δείτε, πώς ένα ΧΟΝΤΡΟ λάθος στο άνοιγμα, μπορεί να οδηγήσει στον διασυρμό. Το λάθος είναι στην 4η κίνηση των μαύρων, όπου αντί η αλλαγή να πραγματοποιηθεί με το πιόνι d, έγινε με το πιόνι b! Όσοι τώρα δεν ξέρουν καλό σκάκι, θα σκεφτούν: πόσο χοντρό λάθος μπορεί να είναι αντί να κόψεις με το δ πιόνι, να κόψεις με το β;;; δείτε και θα καταλάβετε: (να πω μόνο ότι δεν έχω λίνκ γι αυτήν και θα την αντιγράψω, πάρτε μια σκακιέρα και αναπαραστήστε την, μόνο 12 κινήσεις είναι, αξίζει τον κόπο, είναι διδακτικό):
Λευκά: Μ, Μαύρα: Γ
Ισπανική Παρτίδα, βαριάντα αλλαγής.
- e4 - e5
- Nf3 - Nc6
- Bb5 - a6
- Bxc6 - bxc6;;; (εδώ είναι το λάθος που χάνει την παρτίδα, έπρεπε να παιχτεί dxc6) Για να γίνει κατανοητό το λάθος, να πω ότι άν έκοβε ο μαύρος με το d πιόνι, δεν θα υπήρχε το 5.Nxe5, διότι ακολουθεί 5… Qd4, οπότε ή θα χαθεί ο ίππος ή το πιόνι δ του λευκού με σαχ. Αν ο μαύρος έπαιζε σωστά, ουδείς παίχτης με τα λευκά θα απαντούσε 5.Nxe5. Το λάθος του μαύρου, έδωσε αυτή τη δυνατότητα στον λευκό και γενικά κατέστρεψε την θέση του, όπως θα δείτε παρακάτω).
5.Nxe5 - Qe7
6.d4 - f6
7.Qh5+ - g6 - Nxg6 - Qxe4+
- Be3 - Qxg2
- Nxh8+ - Ke7
- Qf7+ - Kd6
- Bf4+ ματ!!!
Ακόμα και ένα μικρό (φαινομενικά, στην πραγματικότητα είναι τεράστιο) λάθος, μπορεί να οδηγήσει σε τέτοια διασκεδαστικά αποτελέσματα!
Εξηγώ ότι: Κ=βασιλιάς, Q=βασίλισσα, R=πύργος, B=αξιωματικός, N=ίππος.
το x σημαίνει πάρσιμο, και το + σημαίνει σαχ
όπου εμφανίζεται κίνηση, χωρίς κεφαλαίο γράμμα μπροστά που να δηλώνει κάποιο από τα παραπάνω κομμάτια, σημαίνει ότι κινήθηκε πιόνι. πχ e4 το πιόνι e πήγε στο e4.
Hello. Ήθελα να ρωτήσω αν έχετε να προτείνετε βιβλία σε κάποιο σχεδόν αρχάριο στο σκάκι. Για την ακρίβεια έπαιζα πολύ σκάκι σε όλα τα σχολικά μου χρόνια χωρίς να ασχοληθώ με βιβλία, ομίλους κλπ, μετά το άφησα για κάποια χρόνια (έπαιζα μια φορά σστο 6μηνο ας πούμε), και μου ξανάρθε η όρεξη φέτος το καλοκαίρι. Στο chess.com έχω rating περί το 800, στο chessmaster μπορώ να νικήσω αντίπαλο μέχρι 1100, ενώ γενικά τα πάω καλά με αντιπάλους στο ίδιο περίπου επίπεδο με εμένα. Απλά με ενδιαφέρει να ασχοληθώ αρκετά, και σε πρώτη φάση έχω πάρει του Capablanca το “οι βασικές αρχές στο σκάκι”. Απλά ήθελα ένα οδηγό τί περίπου βιβλία να αναζητήσω μετά από αυτό.
Y.G.: Πολύ παλιά, στο δημοτικό, μου χε πάρει ο πατέρας μου αυτά τα βιβλία
http://www.konidaris.gr/product.asp?id=665 http://www.konidaris.gr/product.asp?id=664 αλλά είχα διαβάσει μόνο τον πρώτο τόμο που με είχε δυσκολέψει αρκετά κιόλας.
Υ.Γ.2: Sorry για το offtopic.
Έτσι είναι ρε τα οφφτόπικ; Θα σου δείξω τι εστί οφφτόπικ.
Πόσω χρονώ είσαι ρε jm; Το '87 άρχισες το σκάκι. Άρα…
Το βιβλίο του Κουβανού παγκόσμιου πρωταθλητή που αναφέρεις είναι πράγματι πολύ καλό! Βέβαια, έχουν περάσει σχεδόν 90 χρόνια από τότε που το έγραψε, οπότε πολλά έχουν αλλάξει φυσιολογικά μέσα σε αυτά τα χρόνια. Βέβαια οι βασικές αρχές, παραμένουν βασικές, οπότε είναι ένα καλό βιβλίο για αρχή.
Τώρα πέραν των όσων έχω αναφέρει ήδη (τα δύο βιβλία του Σιαπέρα “το σκάκι 1 & 2”, το “σκάκι για αρχάριους και όχι μόνο” και το “σύγχρονη σκακιστική σκέψη” του Ηλία Κουρκουνάκη, καθώς και την σειρά 6 τόμων “σκακιστική προπόνηση” του GM Στράτου Γρίβα), να αναφέρω μερικά ακόμη:
-
Γκάρι Κασπάροβ “Οι μεγάλοι προκάτοχοι μου”. Σε πέντε τόμους αναφέρει όλους του παγκόσμιους πρωταθλητές πριν από αυτόν, με πολλές αναλυμένες παρτίδες τους. Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορίσει οι 2 πρώτοι τόμοι από τον ΚΕΔΡΟ. (Γενικά, δεν υπάρχει καλύτερο μάθημα από το να μελετάτε και να αναλύετε τις παρτίδες των μεγάλων GM).
-
Aλεξάντερ Κότοβ “Μέθοδοι επίιθεσης κατά του βασιλιά”
-
Μιχαήλ Ταλ “Life and games of M. Tal”
-
Γιάσερ Σειράβαν “Τακτικές νίκης” και “Στρατηγικές νίκης” Δύο πολύ καλά βιβλία για το τακτικό και το ποζισιονέλ παιχνίδι.
-
Βλαντιμίρ Βούκοβιτς “Η τέχνη της επίθεσης στο σκάκι” Ένα πραγματικά εκπληκτικό βιβλίο που έχει επιμελειθεί (προσθέτοντας και διορθόνοντας αρκετά πράγματα) ο φοβερός και τρομερός (επιτρέψτε μου τον χαρακτηρισμό, είναι μεγάλη συμπάθεια) Τζον Ναν.
-
Έντουαρντ Γκούφελντ “Γκάρι Κασπάροβ” μια βιογραφία του Κασπάροβ (με πολλές αναλυμένες παρτίδες), η οποία σταματάει στο 1984 όταν ο Γκάρι έγινε διεκδικητής του παγκοσμίου τίτλου.
Εκτός από τις παρτίδες του Κασπάροφ, ο Γκούφελντ έχει προσθέσει στο τέλος και την “Αθάνατη” παρτίδα του, την περίφημη “Τζοκόντα” του, με τον Μπακίροβ, αναλυμένη από τον ίδιο. Είναι μια Ινδική του Βασιλιά, όπου ο Γκούφελντ με τα μαύρα, κατέστρεψε το σύστημα Ζέμις του Μπαγκίροβ, έχοντας αλλάξει μάλιστα και τον αγαπημένο του μαυροτετράγωνο αξιωματικό. -
Στράτος Γρίβας “Φωτεινές σκέψεις - σοφές κινήσεις”
-
Ρόμπερτ “Μπόμπυ” Φίσερ “Οι 60 αξέχαστες παρτίδες μου”
-
Ανατόλι Κάρποβ “My 300 best games”
-
Αλεξάντερ Καλίνιν “King’s Indian Defence- Modern Practice” & “Sicilian Defence - Modern Practice”. Εδώ φαίνεται και ένα προσωπικό κόλημα. Σαφώς υπάρχουν και άλλα ανοίγματα, αλλά ο δικός μου σκακιστικός βίος έκανε πάντα κύκλους γύρω από την Ινδική Άμυνα του Βασιλιά και την Σικελική Άμυνα (με προτίμηση τα μαύρα και στις 2 περιπτώσεις. Γενικά η προτίμηση και τα καλύτερα αποτελέσματα με τα μαύρα, δεν είναι σύνηθες, αλλά δεν είμαι και ο μοναδικός. Αρκετοί σκακιστές, μεγάλοι ή και ερασιτέχνες όπως εγώ, έχουν το ίδιο γούστο για τα μαύρα). Εκτός από την Ινδική του βασιλιά και την σικελική, παίζω κάποιες φορές και Νιμζοινδική, Ινδική της Βασιλισσας, Γκαμπί της βασίλισσας, καμιά φορά Ισπανική (σπάνια πια) και …στο τσακιρ κέφι που λένε Ολλανδική. Όμως, κυρίαρχα ανοίγματα (ειδικά με τα μαύρα) παραμένουν για μένα η Ινδική του Βασιλιά ως απάντηση στο 1.d4 και η Σικελική ως απάντηση στο 1.e4. Kαι οι καλύτερες παρτίδες που έχω παίξει, είναι με αυτά τα ανοίγματα (αν εξαιρέσεις ένα γκαμπί της βασίλισσας μια φορά και έναν καιρό, που ακόμα με κάνει να χαμογελάω με ικανοποίηση).
Φυσικά υπάρχουν και άλλα πολλά βιβλία, απλώς ανάφερα μερικά.
Επίσης μπορείς να δεις και αυτό:
http://chessacademy.gr/lessons.htm
Και αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=b5KFk1RtGvA&feature=channel
Και επίσης:
http://www.youtube.com/watch?v=qzydxPgPKzs&NR=1
Καθώς και:
http://www.youtube.com/watch?v=9SCHJpPEoic
http://www.youtube.com/watch?v=MYkB9Hv8oC8
ΥΓ Φυσικά δεν είσαι οφ τόπικ. Το θρεντ το άνοιξα γι αυτό ακριβώς το λόγο. Να μιλήσουμε για οτιδήποτε αφορά το σκάκι.
Άρα … φίλε Πάνο, παλιόγερος… ετών 33.
[CENTER][SIZE=“4”]ΜΙΧΑΗΛ ΝΕΧΕΜΕΒΙΤΣ ΤΑΛ[/SIZE][/CENTER]
Με αφορμή το πανίσχυρο τουρνουά Ταλ Μεμόριαλ 2009 που γίνεται από τις 5 ως τις 14 Νοεμβρίου στη Μόσχα (εδώ είναι η επίσημη ιστοσελίδα του τουρνουά http://tal.russiachess.org/content/blogcategory/157/403/), θα κάνω ένα αφιέρωμα στον «μάγο της Ρίγα» και ίσως κάποια στιγμή να κάνω και κάτι αντίστοιχο για τους υπόλοιπους σκακιστές του δημοψηφίσματος.
Ο Μιχαήλ Νεχέμεβιτς Ταλ γεννήθηκε στην Ρίγα της Λετονίας στις 9/11/1936 και απεβίωσε στις 28/6/1992 στη Μόσχα, έπειτα από χρόνια προβλήματα με την υγεία του και μόνιμο πρόβλημα στα νεφρά του. Έκανε 12 εγχειρήσεις, η μια μάλιστα εντελώς αχρείαστη (όπως αρκετές από τις θυσίες του), καθώς αρχικά και πριν διαγνωσθεί το πρόβλημα με τα νεφρά, κάποιοι γιατροί γνωμάτευσαν ότι οι πόνοι του προερχόταν από σκωληκοειδίτιδα και έσπευσαν να του την αφαιρέσουν, χωρίς να χρειάζεται. Η απίστευτη ταλαιπωρία με την υγεία του, είναι σημαντικό να καταλάβουμε πόσο πίσω τον έφερνε συνεχώς σε σχέση με τους αντιπάλους του, οι οποίοι, σ? αυτό το κορυφαίο επίπεδο, πρόσεχαν τα πάντα, έκαναν αθλητική ζωή και γνωρίζοντας πόσο εξαντλητικό είναι το αγωνιστικό σκάκι, προετοιμαζόταν σωματικά και ψυχολογικά πριν από κάθε αναμέτρηση. Αντίθετα ο Ταλ έπρεπε να παλεύει και με την υγεία του, ενώ η κακή κατάσταση της, ήταν ακριβώς ο λόγος που δεν του επέτρεψε να πάρει μέρος σε αρκετά τουρνουά, αλλά και να έχει διάρκεια στο παιχνίδι του. Βέβαια, για να τα λέμε όλα, ο Ταλ ήταν ο Ταλ! Παρά τα προβλήματα του, συνέχιζε να καπνίζει ασταμάτητα, να πίνει και να ξενυχτάει. Χωρίς αυτά, δεν θα ήταν ο Ταλ. Η προσωπική του ζωή μόνο ήρεμη δεν ήταν. Μέσα στα άλλα, έκανε και τρεις γάμους. Ο Ταλ ήταν ένας εκρηκτικός μηχανισμός εντός και εκτός σκακιέρας.
Η άνοδος του ήταν ραγδαία. Ξεπετάχτηκε και πριν προλάβουν να καταλάβουν τι συμβαίνει με το φαινόμενο Ταλ, πήρε 2 πρωταθλήματα ΕΣΣΔ το 1957 και το 1958. Άρχισε να έχει πάρα πολλούς οπαδούς για το ιδιαίτερο, αντικομφορμιστικό και ριψοκίνδυνο παιχνίδι του. Αψηφούσε τους κανόνες. Διψούσε για περιπλοκές, από τις οποίες δεν ήταν ούτε ο ίδιος σίγουρος για το πώς θα ξεμπλέξει. Μόλις μια παρτίδα ξέφευγε από τα θεωρητικά μονοπάτια και ο αντίπαλος του ένιωθε έξω από τα νερά του, ο Ταλ ριχνόταν με ορμή και ενθουσιασμό για να εξερευνήσει το άγνωστο.
Σε μια εποχή όπου το σκάκι γνώριζε την επιστημονική του άνθηση και όλοι προσπαθούσαν να παίξουν ΣΩΣΤΑ, ψάχνοντας σε κάθε θέση το θεωρητικώς ορθόν, ο Ταλ διέλυε τα πάντα στο πέρασμα του, αδιαφορούσε για το ΣΩΣΤΟ και έλεγε ότι δεν επιθυμούσε να παίζει σωστά ή καλά, αλλά απλώς καλύτερα από τον αντίπαλο του.
Θυσίαζε συχνότατα χωρίς προφανές αντάλλαγμα, λες και έπαιζε για την θυσία. Κατάφερνε χάρις στο ασυναγώνιστο τακτικό ταλέντο του να βγαίνει πάντα από τις περιπλοκές, την ώρα που ο εκάστοτε αντίπαλος του πνίγονταν στις τρικυμίες που δημιουργούσε ο μάγος της Ρίγα.
Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό, όταν νεαρός κλήθηκε στην Ολυμπιακή ομάδα της ΕΣΣΔ και σε μια παρτίδα του θυσίασε πιόνι χωρίς κανένα αντάλλαγμα και κέρδισε τελικά. Ο Μποτβίνικ, θέλοντας μάλλον να τον επιπλήξει ή να τον «μετρήσει», μετά την παρτίδα τον ρώτησε με εξεταστικό ύφος, γιατί θυσίασε το πιόνι χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Ο Ταλ ήταν αφοπλιστικός και λακωνικός: «Γιατί με εμπόδιζε»!!! απάντησε στον άναυδο πατριάρχη.
Ο Ταλ κέρδισε και το Ιντερζονάλ, το τουρνουά των διεκδικητών του παγκοσμίου τίτλου και έτσι ήταν αυτός που κάθισε απέναντι από τον παγκόσμιο πρωταθλητή Μποτβίνικ το 1960.
Όλοι περίμεναν ότι το μεθοδικό και άριστο στρατηγικά παιχνίδι του Μποτβίνικ, θα «έσπαγε» το παιχνιδάκι που λεγόταν Μιχαήλ Ταλ. Όμως συνέβη το αντίθετο. Ο Μποτβίνικ ήταν εκείνος που δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει και ο Ταλ στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής.
(Αυτό το βίντεο είναι από τις τελευταίες στιγμές της τελευταίας παρτίδας και την στέψη του Ταλ http://www.youtube.com/watch?v=RnmgOpjo3Xo&feature=related).
Δυστυχώς ο Μποτβίνικ δεν απόφυγε την μικρότητα, δεν μπόρεσε εν θερμώ να διαχειριστεί την ήττα του και ξεστόμισε μια ατάκα που δεν τον τιμά: «Κοιτάχτε που κατάντησε το σκάκι. Έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής ένας φαφλατάς».
Εδώ θέλω να σταθώ λίγο παραπάνω. Μετέπειτα αναλύσεις και αρκετά αργότερα με τη βοήθεια των Η/Υ, αρκετές από τις θυσίες του Ταλ καταρρίφθηκαν και βρέθηκε ο δρόμος που θα οδηγούσε κάποιους από τους αντιπάλους του στην νίκη, στην προκειμένη περίπτωση τον Μποτβίνικ. Όμως, το θέμα δεν είναι να βρεθεί η λύση στην άνεση του σπιτιού, με 10 αναλυτές γύρω γύρω, ή να δώσει την λύση ένα εξελιγμένο σκακιστικό πρόγραμμα, αλλά τι μπορεί να κάνει ο καθένας πάνω στην σκακιέρα την ώρα του αγώνα. Όπως είπε και ο David Bronstein «Δεν μπορείς να κερδίσεις έναν ισοδύναμο αντίπαλο, αν δεν του προσφέρεις και εσύ δυνατότητες νίκης». Αυτό ακριβώς έκανε ο Ταλ. Εξάλλου η αρχική θέση, με τέλειο παιχνίδι, είναι θεωρητικά ισόπαλη. Ο Ταλ όμως δεν έπαιζε για την ισοπαλία. Θέλοντας να νικήσει, ήξερε ότι πρώτα έπρεπε να κινδυνεύσει και ο ίδιος. Να διασαλεύσει την ισορροπία.
Αλλά εδώ εγείρεται για μένα και ένα άλλο θέμα, πιο σοβαρό.
Ο Μποτβίνικ ήταν ο υπέρμαχος της επιστημονικής θεώρησης του σκακιού. Απόλυτα λογική συνέπεια του γεγονότος ήταν να ψάχνει σε κάθε θέση την ΑΛΗΘΕΙΑ, βάση των επιστημονικών κανόνων που είχαν αναπτυχθεί για το σκάκι. Ο Ταλ όμως ήταν ΠΟΙΗΤΗΣ! Δεν έβλεπε (συνειδητά ή υποσυνείδητα) στο σκάκι την επιστήμη, αλλά την τέχνη. Άρα δεν αναζητούσε την ΑΛΗΘΕΙΑ, αλλά την ΟΜΟΡΦΙΑ! Και όπως είπε ο Ντοστογέβσκι, είναι ακριβώς η ΟΜΟΡΦΙΑ που «σώζει» τον κόσμο.
Άρα, και παρά την ευχαρίστηση του καθενός, που από την ασφάλεια της πολυθρόνας του και με την βοήθεια του Fritz ή του κάθε Fritz, αρέσκεται να πιάνει παλιές παρτίδες του Ταλ και να τις καταρρίπτει, η πραγματικότητα είναι ότι ο Ταλ δεν έπαιζε λάθος!!! Απλώς αναζητούσε άλλο πράγμα από αυτό που αναζητούσε ο Μποτβίνικ. Ο τελευταίος έψαχνε και πίστευε πως υπάρχει σε κάθε θέση η ΑΛΗΘΕΙΑ. Ο άλλος απλά αδιαφορούσε για την αλήθεια και έψαχνε για το καλλιτεχνικό δημιούργημα, την ΟΜΟΡΦΙΑ, ΤΟ ΩΡΑΙΟ.
Στο ματς ρεβάνς, ο Ταλ το τράβηξε στα άκρα, καταστρατηγώντας κάθε κανόνα, σχεδόν προσπαθώντας να ακυρώσει κάθε μεθοδικό ως τότε επίτευγμα. Ο Μποτβίνικ φυσικά κέρδισε και ξαναπήρε πίσω τον τίτλο του. Δεν μπορεί το ΩΡΑΙΟ να κερδίζει πάντα την ΑΛΗΘΕΙΑ. Αλίμονο άλλωστε?. Δεν παύει όμως να παραμένει ωραίο!
Ο Ταλ έγινε έτσι ο νεότερος «πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής», αφού πρώτα είχε γίνει ο νεότερος παγκόσμιος πρωταθλητής.
Μετά την νίκη του Ταλ στο πρώτο ματς, πολλοί παίχτες και προπονητές πίστεψαν ότι ερχόταν η εποχή του άκρατου επιθετικού παιχνιδιού και επέμεναν ώστε οι μαθητές τους να παίζουν επιθετικά και να κάνουν συχνά θυσίες. Μετά την νίκη του Μποτβίνικ στο ματς ρεβάνς ο Ταλ δήλωσε: «Αυτοί οι κακόμοιροι νεαροί παίχτες θα πρέπει να αναστέναξαν με ανακούφιση όταν ο Μποτβίνικ μου ξαναπήρε τον τίτλο. Τώρα θα μπορούσαν ξανά να παίξουν ήρεμο στρατηγικό σκάκι»!
Τα προβλήματα υγείας και ο τρόπος ζωής του δεν του επέτρεψαν να ξαναδιεκδικήσει τον παγκόσμιο τίτλο, παρότι μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν από τους πιο ισχυρούς σκακιστές.
Τα δημιουργήματα του όμως, θα ξυπνούν πάντα τον ενθουσιασμό σε όλους όσους βλέπουν στο σκάκι πρώτα μια τέχνη και μετά μια επιστήμη.
Και ένα αποχαιρετιστήριο βίντεο, για τον απόλυτο ποιητή των 64 τετραγώνων:
http://www.youtube.com/watch?v=kZMjajJH7lw
Η σχέση μου με το σκάκι είναι φουλ επιφανειακή και τι να κάνεις όταν φτάνεις 22 και δεν ξέρεις ούτε τι είναι το ροκέ, αλλά θα σου ζητήσω όσο μπορείς να συνεχίσεις να προσφέρεις κείμενα στο thread, το οποίο εξελίσσεται απολαυστικά.
[CENTER][SIZE=“4”][FONT=“Century Gothic”]ΑΝΑΤΟΛΙ ΓΕΒΓΙΕΝΙΕΒΙΤΣ ΚΑΡΠΟΒ[/FONT][/SIZE][/CENTER]
Ο Ανατόλι Κάρποβ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1951 στο Zlatoust, στα Ουράλια Όρη.
Ξεκίνησε να μαθαίνει σκάκι σε νηπιακή ηλικία (4 ετών) και η εξέλιξη του ήταν αρκετά γρήγορη με αποτέλεσμα να γίνει υποψήφιος μετρ από 11 ετών.
Στα 12 του έγινε δεκτός στην περίφημη σχολή Μποτβίνικ (έχω μιλήσει σε προηγούμενα ποστ γι? αυτήν), όμως δεν «γέμισε το μάτι» του πατριάρχη του σοβιετικού σκακιού στην αρχή. Η κρίση του Μποτβίνικ (για το πόσο εσφαλμένη υπήρξε, δεν χρειάζεται να το πω) ήταν ότι ο μικρός δεν έχει σκακιστική φλέβα και δεν προβλέπεται επαγγελματική καριέρα γι? αυτόν. (Ακόμη και δάσκαλοι σαν τον Μποτβίνικ υποπίπτουν καμιά φορά σε τέτοια λάθη). Ο Ανατόλι όμως συνέχισε και στα 15 του ήταν ήδη σοβιετικός μετρ, ενώ κέρδισε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα νέων το 1968 και το παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων το 1969. Το 1970, σε ηλικία 19 ετών έγινε γκραντμέτρ. Παράλληλα ήταν φοιτητής στο πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ σπουδάζοντας οικονομικά και ξένες γλώσσες.
Η σκακιστική του εξέλιξη συνέχισε να είναι γοργή, και το 1975 έφτασε να είναι ο διεκδικητής του παγκοσμίου τίτλου, αφού απέκλισε στα ματς διεκδικητών τους Πολουγκαέβσκι, Σπάσκι και Κορτσνόι διαδοχικά.
Ήταν λοιπόν έτοιμος να αντιμετωπίσει τον Φίσερ στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Ο Φίσερ όμως δεν προσήλθε να αγωνιστεί, καθώς έθεσε μια σειρά από όρους στην FIDE, οι οποίοι όμως δεν έγιναν ΟΛΟΙ δεκτή. Έτσι ο Αμερικανός γκραντμετρ και παγκόσμιος πρωταθλητής αποσύρθηκε όχι μόνο από τον τελικό, αλλά και από το ίδιο το σκάκι.
Η FIDE έστεψε πρωταθλητή τον Ανατόλι Κάρποβ, όμως αυτός αντί για χαρές και πανηγυρισμούς ένιωθε αμηχανία, καθώς πήρε τον τίτλο στα χαρτιά (ήταν ο πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής με αυτόν τον τρόπο, χωρίς βέβαια να ευθύνεται ο ίδιος) και καταλάβαινε ότι υπήρχε αμφισβήτηση στο πρόσωπο του από τον σκακιστικό κόσμο.
Έτσι αποφάσισε να μην αφήσει τουρνουά για τουρνουά που να μην πάρει μέρος (συνήθως ο παγκόσμιος πρωταθλητής παίρνει μέρος σε ελάχιστα τουρνουά της επιλογής του και προετοιμάζεται για το ματς ρεβάνς) για να δείξει σε όλους ότι είναι άξια ο πρώτος. Το αποτέλεσμα ήταν ένα τρομερό ρεκόρ νικών σε τουρνουά. Αποκτώντας αυτή τη συνήθεια, ο Κάρποβ συνέχισε πάντα να μετέχει στα τουρνουά με όρεξη με αποτέλεσμα να έχει περίπου 150 νίκες σε τουρνουά, ρεκόρ ακατάρριπτο.
Αφού ο σκακιστικός κόσμος τον αναγνώρισε ως κορυφαίο και αφού υπερασπίστηκε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή με επιτυχία δύο φορές εναντίον του Βίκτωρ Κορτσνόι, έφτασε η ώρα να φτάσει ως αυτόν, το νέο σκακιστικό αστέρι, ο Γκάρι Κασπάροβ.
Για τις μάχες τους έχω γράψει σε προηγούμενα ποστ, οπότε κάνω μια γρήγορη σύνοψη: στο ματς που ξεκίνησε το 1984 δεν υπήρχε όριο παρτίδων αλλά η υποχρέωση των 6 νικών. Ο Κάρποβ ξεκίνησε εντυπωσιακά με 4-0 (και κάποιες ενδιάμεσες ισοπαλίες) και έτσι το φάντασμα της συντριβής με 6-0 ήταν μπροστά στα μάτια του Κασπάροβ. Τότε αποφάσισε το επιτελείο του Γκάρι να πάει σε συνεχόμενες ισοπαλίες για ανασύνταξη και παραδόξως (και λάθος όπως αποδείχτηκε) συναίνεσε σε αυτό και ο Κάρποβ, μην θέλοντας να ρισκάρει ήττα, για να επιτύχει το 6-0. Έτσι μετά από πολλές ισοπαλίες ο Κάρποβ έφτασε στο 5-0 και θεώρησε ότι χωρίς να ρισκάρει θα έφτανε σιγά σιγά στο 6-0. Έτσι συνέχισε να επιτρέπει τις ισοπαλίες, ενώ ο Κασπάροβ ήταν στο χείλος του γκρεμού. Αντί όμως να τον αποτελειώσει, με τις συνεχόμενες ισοπαλίες, τελικά ο Κασπάροβ έφτασε σε μια νίκη. Ακολούθησαν αρκετές ακόμη ισοπαλίες και στην 47η και 48η παρτίδα, δύο συνεχόμενες νίκες του Κασπάροβ, που έφεραν το σκορ στο 5-3. Παρόλα αυτά ο Κάρποβ συνέχισε να έχει τον πρώτο λόγο. Όμως ο πρόεδρος της FIDE Καμπομάνες, διέκοψε το παιχνίδι, ανακοινώνοντας ότι θα ξαναρχίσει από την αρχή με νέους όρους, καθώς είχαμε φτάσει στους 5 μήνες !!! χωρίς να υπάρχει νικητής, η σκακιστική ολυμπιάδα της Θεσσαλονίκης είχε ολοκληρωθεί χωρίς την παρουσία τους, αφού αγωνιζόταν ακόμα, οι παίχτες είχαν καταπονηθεί (ο Κάρποβ είχε χάσει 10 κιλά και είχε νοσηλευθεί σε νοσοκομείο) και ο σκακιστικός κόσμος είχε χάσει την υπομονή του με τις συνεχόμενες ισοπαλίες και ένα ματς που φαινόταν να μην τελειώνει ποτέ. Και οι δύο δήλωσαν ότι δεν συμφωνούν και ότι η απόφαση είναι εναντίον τους, αλλά το ματς διεκόπη οριστικά και άρχισε την επόμενη χρονιά, με τον περιορισμό των 24 παρτίδων και νικητή τον Κασπάροβ.
Μετά από δέκα χρόνια λοιπόν (1975-1985) ο Κάρποβ παρέδωσε τον τίτλο του.
Ακολούθησαν άλλα τρία ματς, καθώς ο Κάρποβ αυτή τη φορά έφτανε ως τον παγκόσμιο πρωταθλητή Κασπάροβ, τα οποία και πάλι τα κέρδισε (οριακά) ο Κασπάροβ (για την ακρίβεια, στο τελευταίο δεν κέρδισε, αλλά με ισόπαλο σκορ διατήρησε τον τίτλο του, όπως προβλέπουν οι κανονισμοί). Ο Κάρποβ δεν πτοήθηκε, συνέχισε να κερδίζει τα τουρνουά το ένα μετά το άλλο, με αποκορύφωμα το πανίσχυρο τουρνουά του Λινάρες το 1994 (ίσως το ισχυρότερο όλων των εποχών με μέσο όρο elo 2685!) στο οποίο ο Κάρποβ διέλυσε τον ανταγωνισμό κάνοντας 11/13 αήττητος και αφήνοντας στην δεύτερη θέση τους Κασπάροβ και Σίροβ 2,5 βαθμούς πίσω! Σ αυτό το τουρνουά ο Κάρποβ έκανε την μη-ανθρώπινη απόδοση elo 2985!!! Πραγματικά απίστευτη απόδοση!!! 2985, εξωφρενικό. (Να διευκρινίσω ότι η απόδοση elo αφορά μόνο την επίδοση σε ένα συγκεκριμένο συμβάν, σε ένα τουρνουά πχ, και όχι την συνολική δυναμικότητα που εκφράζεται με τον βαθμό elo. O μεγαλύτερος βαθμός elo που απόκτησε ο Κάρποβ στην καριέρα του ήταν 2780. Μεγαλύτερο επίτευγμα εκεί, είναι του Κασπάροβ, το επίσης εξωπραγματικό 2851!).
Μετά την αποχώρηση του Κασπάροβ από τη FIDE, λόγω διαφωνιών το 1993 (έκανε με άλλους γκραντμετρ δικές του διοργανώσεις) ο Κάρποβ έγινε ξανά παγκόσμιος πρωταθλητής FIDE από το 1993 ως το 1999. (Αυτό όμως δεν μετράει και πολύ, γιατί είναι πχ σαν να παίρνει το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό να μην συμμετέχει. Βέβαια δεν είναι και άνευ αξίας, αφού κατά σειρά ο Κάρποβ κέρδισε σε αυτούς τους τελικούς τον Τίμμαν και τους πολλά υποσχόμενους νέους διεκδικητές Γκάτα Κάμσκι και Βισβανάθαν Άναντ).
Ακολούθησαν νίκες σε τουρνουά (ατέλειωτες είναι αυτές για τον Κάρποβ), ενώ τα τελευταία χρόνια το επίπεδο του έχει πέσει και δεν πολυσυμμετέχει.
[CENTER][FONT=“Century Gothic”]Στυλ και τρόπος παιχνιδιού του Κάρποβ[/FONT][/CENTER]
Φτάσαμε στο σημείο να μιλήσω για το στιλ και το παιχνίδι του Κάρποβ. (Για την ακρίβεια νιώθω ότι όλα τα προηγούμενα γράφτηκαν, απλώς για να φτάσω ως εδώ). Πριν ξεκινήσω, θα παραθέσω μια δήλωση του ίδιου του Κάρποβ η οποία θα μας βοηθήσει πολύ να κατανοήσουμε και να αναπτύξουμε το θέμα στη συνέχεια. Η δήλωση έχει ως εξής:
«Ας πούμε ότι μια παρτίδα μπορεί να συνεχιστεί με δύο τρόπους: ο ένας είναι ένα ωραίο τακτικό χτύπημα που οδηγεί σε δαιδαλώδεις βαριάντες οι οποίες δεν μπορούν να υπολογιστούν επακριβώς. Ο άλλος είναι μια καθαρή στρατηγική πίεση που οδηγεί σε φινάλε με απειροελάχιστες τύχες νίκης. Θα διάλεγα τον δεύτερο τρόπο χωρίς σκέψη. Αν ο αντίπαλος επιμένει σε οξύ παιχνίδι δεν έχω αντίρρηση, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις αντλώ λιγότερη ικανοποίηση, ακόμη και αν κερδίσω, από όση από μια παρτίδα παιγμένη σύμφωνα με όλους τους κανόνες της στρατηγικής με την ανελέητη λογική της».
Αυτό, θα μου πείτε, ξεκαθαρίζει κάτι ήδη γνωστό. Ότι ο Κάρποβ είναι στρατηγικός παίχτης δεν είναι νέο, ούτε κάτι το οποίο χρειάζεται διευκρίνιση. Συμφωνώ εν μέρει. Πρώτα και κύρια, ναι ο Κάρποβ είναι ποζισιονέλ παίχτης, ο μεγαλύτερος κατά την γνώμη μου ποζισιονέλ παίχτης στην ιστορία του σκακιού. Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Γι? αυτό προσέξτε το μέρος της δήλωσης που λέει, ότι δεν έχει ουσιαστικά καμιά αντίρρηση να μπει σε τακτικές περιπλοκές, αν επιμένει ο αντίπαλος (ή αν είναι αναγκαίο, θα πρόσθετα εγώ).
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως:
Το στιλ του Ανατόλι Κάρποβ διαμορφώθηκε πολύ νωρίς στην καριέρα του (και εξελίχθηκε βέβαια στην πορεία, ως την «σχεδόν τελειότητα», επιτρέψτε μου την αδόκιμη και αυτοαναιρούμενη έκφραση) και ήταν βέβαια ένα καθαρό ποζισιονέλ (στρατηγικό/παιχνίδι θέσεων) με κύρια γνωρίσματα τις βαθιές συλλήψεις σε πρώιμο στάδιο της παρτίδας, την απίστευτη δυνατότητα ελιγμών πίσω απ? τις γραμμές, τον εντοπισμό της παραμικρής αδυναμίας της αντίπαλης παράταξης και την διαρκή και σταθερή στόχευση προς αυτήν, ως το «πνίξιμο» του αντιπάλου. (Κάπως έτσι του βγήκε και το παρατσούκλι «βόας σφικτήρας»). Και φυσικά άψογη (κυριολεκτικά) τεχνική στα φινάλε. Το παιχνίδι του στόχευε σε καθαρές στρατηγικές/ποζισιονέλ θέσεις, όπου ενώ ο ίδιος δεν θα είχε κανένα αδύνατο στρατηγικά σημείο (τρύπα) στην παράταξη του, θα προσπαθούσε να δημιουργήσει έστω και το παραμικρό στον αντίπαλο του και να στοχεύσει εκεί. Για να το επιτύχει, ήταν συχνά απαραίτητες κάποιες θυσίες. Ο Κάρποβ έγινε ειδικός σε αυτό που λέμε «στρατηγική θυσία διαφοράς». Οι θυσίες του δεν είχαν να κάνουν με το: δίνω (πχ) πύργο γιατί μετά έχω φορσέ ματ σε 3, 5 ή 10 κινήσεις. Αυτές εξάλλου, είναι ουσιαστικά ψευδοθυσίες, αφού οδηγούν σε φορσέ νίκη. Ο Κάρποβ έδινε υλικό, για να αποκτήσει στρατηγικά πλεονεκτήματα (χώρο, χρόνο, τρύπες στο αντίπαλο στρατόπεδο, αδυναμία στα τετράγωνα του ενός χρώματος, αδυναμίες στην πιονοδομή του αντιπάλου κτλ) τα οποία προσπαθούσε να καταστούν μόνιμα και να τα εκμεταλλευτεί σιγά σιγά, σφίγγοντας γύρω από αυτά. Αυτές οι θυσίες βέβαια, απαιτούν στην συνέχεια χειρουργικό παιχνίδι, γιατί τα ανταλλάγματα γι? αυτές δεν είναι ούτε σαφή ούτε άμεσα. Και όμως ο Κάρποβ έγινε περιβόητος, ακριβώς γι? αυτές τις πολύ «δύσκολες» θυσίες διαφοράς.
Όμως, αυτός ο ίσως (μαζί με τον Κασπάροβ) πιο ολοκληρωμένος παίχτης στην ιστορία του σκακιού, δεν ήταν απλά και μόνο ένας μετρ της στρατηγικής (όπως ο Πετροσιάν ας πούμε ή ο τεράστιος Ακίμπα Ρουμπινστάιν), αλλά όποτε βούταγε στις τακτικές περιπλοκές ήξερε περίφημα να ανταπεξέλθει.
Τα λέω όλα αυτά, γιατί υπάρχει σε πολλούς η άποψη ότι ο Κάρποβ είναι ένας στεγνός στρατηγικός παίχτης. Μάλλον δεν έχουν καταλάβει καλά το παιχνίδι του. Την υποστηρίζει και ο Γιάσερ Σεϊράβαν (τον οποίο εκτιμώ και ως παίχτη και ως συγγραφέα και παρότι το έχω κάνει ήδη, με την ευκαιρία ξαναπροτείνω τα βιβλία του «Στρατηγικές νίκης» και «Τακτικές νίκης»), ο οποίος ενώ στο «Στρατηγικές νίκης» αφιερώνει ξεχωριστό κεφάλαιο στον Κάρποβ (και πώς αλλιώς;) στο «Τακτικές νίκης» γράφει ότι ο σκακιστικός κόσμος ενθουσιάστηκε όταν ο Κασπάροβ με το δυναμικό παιχνίδι του πήρε τον τίτλο από τον Κάρποβ, με το στεγνό στρατηγικό παιχνίδι του. Κάνει λάθος. Δεν είναι ένα στεγνό στρατηγικό παιχνίδι αυτό του Κάρποβ. Η μαγεία του και η ΟΜΟΡΦΙΑ του, είναι οι ελιγμοί πίσω από τις γραμμές, που μοιάζουν με χορογραφία, ελκυστική μεν, αλλά που μοιάζει «άχρηστη», μέχρι να έρθει το σημείο όπου θα αποδειχθεί ότι ο πανέμορφος χορός δεν ήταν καθόλου άχρηστος, καθώς απ? την αρχή, απ? την πρώτη πρώτη κίνηση, στόχευε σ? αυτό το συγκεκριμένο σημείο που κρίθηκε τελικά η μάχη.
Όμως το παιχνίδι του Κάρποβ δεν είναι μόνο αυτό, παρότι η μεγάλη μαγεία του είναι αυτό ακριβώς. Είναι και μαχητικό και οξύ και τακτικό, όπου και όταν χρειάζεται.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι στα πρώτα 64 Informator, κατέκτησε 14 φορές!!! το βραβείο της ωραιότερης παρτίδας, ενώ τα αντίστοιχα νούμερα για τον Κασπάροβ είναι 3 και για τον Φίσερ 2!
Θα μπορούσα να φέρω πάρα πολλές παρτίδες ως παράδειγμα, αλλά θα αρκεστώ σε μία, που μας παρουσιάζει το παιχνίδι του Κάρποβ στην ολότητα του.
Είναι η παρτίδα του με τον Sax για το τουρνουά Λινάρες του 1983. Ο Σαξ είχε ξεκινήσει εντυπωσιακά το τουρνουά και ο Κάρποβ ήθελε τη νίκη οπωσδήποτε, γιατί ήθελε και το τουρνουά.
Δείτε, λοιπόν, πως χρησιμοποιεί την επίθεση Κέρες, εναντίον του σχηματισμού Σεβενίγκεν της Σικελικής Άμυνας, πως θυσιάζει διαφορά για να ελέγξει τα λευκά τετράγωνα, πως προτιμά μετά την κίνηση 22.Αe2 να ακολουθήσει τις περιπλοκές, προκειμένου να διατηρήσει στην σκακιέρα τον πανίσχυρο λευκοτετράγωνο αξιωματικό του και πως τελικά κρίνεται η μάχη, ακριβώς στην κυριαρχία στα λευκά τετράγωνα! Όλο το παιχνίδι του Κάρποβ συμπυκνωμένο σε μια παρτίδα! Και υπάρχουν και άλλες πολλές ανάλογες!
Απολαύστε, λοιπόν, τον μεγαλύτερο (και αυτό είναι θέμα προσωπικού γούστου, ναι) γκραντμέτρ στην ιστορία αυτού του θαυμάσιου παιχνιδιού:
http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1068373
Kαι 3 χαρακτηριστικά βίντεο από τις μάχες Κάρποβ-Κασπάροβ:
http://www.youtube.com/watch?v=UguitR_MbaE&NR=1
jm_rotten, πολύ ενδιαφέροντα τα όσα γράφεις! Συνέχισε και με άλλους, αν έχεις όρεξη.
Το σκάκι πάντα το σεβόμουν, όμως ποτέ δεν προχώρησα παραπέρα από μερικά “φιλικά” με δυο φίλους μου. Επίσης, δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία (προφανώς από ραθυμία) να μάθω κάτι παραπάνω από τα βασικά ή να μελετήσω ώστε να προβλέψω τις τρεις επόμενες κινήσεις. Ανέκαθεν έπαιζα περισσότερο με ένστικτο και γι’ αυτό έχω ένα τρομερό σερί ηττών… 
Φιλε τζιμ γραφεις πολυ ενδιαφεροντα πραγματα κ το διαβαζω ανελλιπως το θεματακι σου εδω περα
συνεχισε ετσι γερα :respect:
:rockon:
Αφού σας ευχαριστήσω και τους δύο, πείτε μου αν θέλετε, με ποιον θα προτιμούσατε να συνεχίσω, να αρχίσω σιγά σιγά να το ετοιμάζω.