δεν εχω καποια προτιμηση , πχ τον ταλ δεν τον ηξερα καν αλλα το κειμενο σου ηταν σουπερ κ ο τυπος ηταν εντελως ‘αλλου’ 8O
γραψε για οποιον εκανε τα πιο ‘εξωγηινα’/φευγατα πραγματα
γραψε οτι θες εσυ εισαι ο ειδικος στο θεμα
εμεις απλα διαβαζουμε κ γουσταρουμε 
θα ήταν επίσης ενδιαφέρον αν έγραφες κάποια στιγμή για τους έλληνες μετρ που έχουν διακριθεί.
Πολύ ενδιαφέρον θρεντ 8)
γραψε για το φισερ Pls… 
Mε το που είδα το “εξωγήινα/φευγάτα πράγματα” στο ποστ του awake, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ο Μπόμπυ Φίσερ. Στη συνέχεια, ακολούθησε και το ποστ του samis:
οπότε θα ετοιμάσω ένα κείμενο για το Μπόμπυ…
Έχεις πολύ δίκιο, δεν έχουμε αναφερθεί καθόλου στο ελληνικό σκάκι, οπότε πρέπει να το κάνουμε και αυτό. Μετά τον Φίσερ λοιπόν, θα ασχοληθούμε και με τους Έλληνες μετρ και γκρανμετρ. (Εν τάχει, ο GM Βασίλης Κοτρωνιάς, έχει διακριθεί σε πολλά τουρνουά, έχει υπάρξει αναλυτής πολλών μεγάλων παιχτών, όπως του Τοπάλοβ και θεωρείται ο μεγαλύτερος ειδικός στην άμυνα Κάρο-Κανν παγκοσμίως. Έχει γράψει και μονογραφία για το συγκεκριμένο άνοιγμα στα αγγλικά. Ο GM Στράτος Γρίβας, με πολλές διακρίσεις επίσης, τον ήθελαν πολύ οι Τούρκοι και τον πήραν τελικά προπονητή στην Εθνική τους ομάδα, ενώ έχει και πλούσιο συγγραφικό έργο, όπως και ο μετρ Ηλίας Κουρκουνάκης και πάρα πολλοί άλλοι βέβαια, ο Σκέμπρης ή και πιο παλιά ο Σιαπέρας, αλλά θα επανέλθω κάποια στιγμή με ολοκληρωμένο ποστ).
Επίσης, δεν έχω αναφερθεί καθόλου στο γυναικείο σκάκι (μεγάλη παράλειψη), αλλά αφού βλέπω, ότι το θέμα σκάκι σας προξενεί το ενδιαφέρον, θα το κάνω και αυτό. Σιγά σιγά, με τη σειρά…
[CENTER][FONT=“Verdana”][SIZE=“4”]ΡΟΜΠΕΡΤ ΤΖΕΪΜΣ «ΜΠΟΜΠΙ» ΦΙΣΕΡ[/SIZE][/FONT][/CENTER]
Πριν αρχίσω να μιλάω για τον Μπόμπι Φίσερ (ένα έτσι κι αλλιώς δύσκολο εγχείρημα), θα ήθελα να μιλήσω για ένα βιβλίο του Φίσερ.
Το ?My 60 Memorable Games? (ελληνική έκδοση 1985 «Οι 60 αξέχαστες παρτίδες μου» εκδόσεις Αποσπερίτης) δουλεύτηκε με ζήλο από τον Μπόμπι, με την βοήθεια του Λάρι Έβανς και κατατάσσεται πια στα κλασικά βιβλία για το σκάκι. Οι επιλογές των παρτίδων, η ανάλυση και ο σχολιασμός, έχει γίνει από τον ίδιο το Φίσερ.
Προς τιμήν του, δεν είναι και οι 60 νικηφόρες, περιέχει και 3 ήττες του (και μερικές ισοπαλίες), αλλά πραγματικά ο Φίσερ έκανε την επιλογή όχι με βάση τι τον συμφέρει, αλλά την ωραιότητα, τη σπουδαιότητα και τη διαχρονική αξία των παρτίδων. Για την ακρίβεια, πιστεύω ότι δεν είναι παρτίδες. Περισσότερο πρόκειται για 60 ραψωδίες, αφιερωμένες στην Κάισσα!
Μέσα από αυτό γνώρισα τον σκακιστή Μπόμπι Φίσερ και παρότι στα χρόνια που μεσολάβησαν η γνώμη μου άλλαξε σε πολλά πράγματα γι? αυτόν, αυτό που μένει ανεξίτηλο, είναι αυτά τα «τραγούδια ? ύμνοι» στην θεά του σκακιού (καθώς και οι υπόλοιπες παρτίδες του, αυτές που έπαιξε μετά την έκδοση του βιβλίου το 1969 και που όλες, μα όλες, δεν κάνουν τίποτα άλλο απ? το να υμνούν την Κάισσα).
Ο Ρόμπερτ Τζέιμς Φίσερ γεννήθηκε στο Σικάγο του Ιλλινόις στις 9 Μαρτίου 1943 και πέθανε στις 17 Ιανουαρίου του 2008, στην Ισλανδία, τη χώρα που του χάρισε τα πάντα, τον παγκόσμιο τίτλο του και μια υπηκοότητα που τον ξέμπλεξε από ένα σωρό προβλήματα (θα μιλήσουμε παρακάτω) και του έδωσε την ευκαιρία να βρει ένα λιμάνι και να αράξει, απ? τις ατέλειωτες περιπλανήσεις του. Ήταν 64 ετών, όσα και τα τετράγωνα της σκακιέρας!
[CENTER]1.e4 ?[/CENTER]
Δύο χρόνια μετά την γέννηση του, ο πατέρας του πήρε διαζύγιο και εξαφανίστηκε, αφήνοντας την μητέρα του Μπόμπι, Ρεγγίνα, με 2 παιδιά (αυτόν και την αδερφή του Τζόαν).
Η Τζόαν, με μια κίνηση που και η ίδια δεν θα μπορούσε να φανταστεί τις συνέπειες της, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ζωή του αδερφού της. Όταν η ίδια ήταν 11 ετών και ο Μπόμπι 6, και ενώ είχε πάει να ψωνίσει απ? το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, είδε ένα σετ σκακιού. Χωρίς να ξέρει καν τι είναι, σκέφτηκε να το αγοράσει στον αδερφό της, για να απασχοληθεί με κάτι. Επέστρεψε στο σπίτι, με ένα φτηνό σετ σκακιού. Που να φανταζόταν, ότι με αυτή την κίνηση, ξεκινούσε η πορεία προς την κορυφή, ενός από τους μεγαλύτερους σκακιστές όλων των εποχών! (Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε, ότι η Τζόαν έπαιξε το πρώτο 1.e4 στη ζωή του Μπόμπι Φίσερ).
Ο Μπόμπι ερωτεύτηκε αμέσως αυτό «το πράμα», παρότι δεν είχε ιδέα πως παίζεται. Για καλή του τύχη, στην πίσω όψη του κουτιού υπήρχαν οδηγίες με το πώς στήνονται και πως κινούνται τα κομμάτια. Τις έμαθε αμέσως. Δεν του έφτανε αυτό όμως, ήθελε κι άλλα. Έτσι η μητέρα του, που είδε το ενδιαφέρον του γιου της γι? αυτό «το πράμα», του αγόρασε το πρώτο του σκακιστικό εγχειρίδιο. Ο κύβος είχε ριφθεί! Ή καλύτερα, το 1.e4, είχε παιχθεί ήδη στη σκακιέρα της ζωής του Μπόμπι.
[CENTER]Αυτοδίδακτος[/CENTER]
Εδώ και πριν προχωρήσουμε παρακάτω, θα πρέπει να τονίσουμε και να το έχουμε υπόψιν μας, ότι το εξαιρετικό στην περίπτωση Φίσερ, αυτό που φαντάζει απίστευτο, σχεδόν μαγικό, είναι ότι ο Μπόμπι υπήρξε ΑΥΤΟΔΙΔΑΚΤΟΣ και συνέχισε μόνος του, γιατί έτσι του άρεσε. Μόνος του, έφτασε να νικήσει την ανίκητη σοβιετική σχολή. Το πράγμα πρέπει να το αναλογιστούμε στην ολότητα του. Δεν ήμαστε στα τέλη του 1800 ή στην πρώτη 10ετία του 1900, όπου όλοι οι παίχτες κάπως έτσι ήταν και που η σκακιστική θεωρία άρχιζε δειλά δειλά να κάνει τα πρώτα της βήματα. Είμαστε στην εποχή όπου το σκάκι λαμβάνει την επιστημονική του θεώρηση. Που κάθε μεγάλος παίχτης έχει γύρω του μια έμπειρη ομάδα αναλυτών. Που ο όγκος της ύλης που πρέπει να μελετηθεί και να δουλευτεί πρακτικά, είναι δυσθεώρητος. Όσοι έχουν ασχοληθεί με την μελέτη έστω και μόνο των ανοιγμάτων καταλαβαίνουν τι εννοώ. Μονάχα η Σικελική Άμυνα (η αγαπημένη του Μπόμπι) έχει 79 κύριες βαριάντες!!! Χρειάζεται να πω με τι γεωμετρικό τρόπο πολλαπλασιάζονται οι υποβαριάντες, ανάλογα με την κύρια γραμμή που θα ακολουθηθεί;; Και ανάφερα μονάχα ένα άνοιγμα! Μην προχωρήσουμε στα υπόλοιπα, στη θεωρία μέσου, στις βασικές στρατηγικές έννοιες, στο λαβύρινθο των φινάλε (που και εκεί ο Μπόμπι ήταν αξεπέραστος). Ακόμα δεν μπορώ να το κατανοήσω, πώς ένας μόνον άνθρωπος, δουλεύοντας και μελετώντας μόνος του, κατάφερε όχι απλώς να παίξει θαυμάσιο σκάκι, αλλά να εκθρονίσει από την παγκόσμια κυριαρχία την Σοβιετική Σχολή, που είχε κάνει το σκάκι επιστήμη. Και όχι μόνο αυτό! Ο Κασπάροβ γράφει: «Ο Φίσερ ήταν πολύ μπροστά από τους άλλους παίχτες των ημερών του. Με αυτό το μέτρο, τον θεωρώ το μεγαλύτερο παγκόσμιο πρωταθλητή».
Αυτό είναι το «μαγικό» στην περίπτωση Φίσερ. Αν ήταν σοβιετικός και ξεπηδούσε μέσα από την σοβιετική σχολή, θα ήταν κάτι εντελώς αναμενόμενο. Ένας ακόμα υπερπαίχτης της σχολής. Όμως αυτός, έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής, ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.
Για να επιτευχθούν βέβαια, όλα αυτά, το σκάκι έγινε όλη η ζωή του Μπόμπι Φίσερ. Κάποτε ο Μίγκελ Νάιντορφ, συμβούλευε έναν νεαρό παίχτη λέγοντας του: «Αν θέλεις να πετύχεις, πρέπει να βάλεις το σκάκι πρώτο στην ζωή σου. Όμως φοβάμαι ότι δεν αρκεί ούτε αυτό. Πρέπει να το βάλεις και δεύτερο και τρίτο, όπως έκανε ο Φίσερ».
Αλλά πήγαμε πολύ μακριά. Ώρα να γυρίσουμε και πάλι πίσω?
[CENTER]Οι ίπποι χορεύουν ταγκό?[/CENTER]
Η μητέρα του έβλεπε ότι ο γιος της ασχολιόταν συνεχώς με το σκάκι και έτσι αποφάσισε όταν ο μικρός ήταν 9 ετών να τον πάει στη λέσχη του Μπρούκλιν. Πήγαινε κάθε Παρασκευή εκεί ο Μπόμπι και έπαιζε παρτίδες, χωρίς ιδιαίτερες επιδόσεις, ενώ άρχισε σιγά σιγά να μετέχει σε τουρνουά, χωρίς και πάλι να προμηνύεται κάτι το ιδιαίτερο? ώσπου, σε ηλικία 13 ετών στο τουρνουά Rosenwald, όχι μόνο κερδίζει τον φημισμένο Donald Byrne, αλλά είναι τέτοια η παρτίδα, που πολλοί μετρ σπεύδουν να της δώσουν τον τίτλο «Παρτίδα του αιώνα», όλη η σκακιστική παγκόσμια κοινότητα μιλάει γι? αυτήν και δημοσιεύεται στα περισσότερα σκακιστικά έντυπα ανά τον κόσμο, και στα σοβιετικά βεβαίως.
Απολαύστε την:
http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1008361
http://www.youtube.com/watch?v=MtjL1nazlfY
Προσέξτε τον «χορό» του μαύρου ίππου! Κανονική χορογραφία!
11 χρόνια μετά, στο ιντερζονάλ του Σους, ο ίππος θα χορέψει και πάλι έναν παρόμοιο χορό. Είναι η παρτίδα Φίσερ ? Στάιν, μια ωραία (αν και όχι χωρίς λάθη) Ρουί Λόπεζ (Ισπανική). Δείτε την και αυτή:
http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1044022
Η παραπάνω παρτίδα είναι η 60η και τελευταία που περιλαμβάνει ο Φίσερ στο βιβλίο του. Αμέσως μετά την κίνηση 1.e4? σχολιάζει:
«Δεν ξεκινώ ποτέ παρτίδα με 1.d4. Είναι ζήτημα αρχών»
Άλλοτε θα πει: «1.e4! Η καλύτερη κίνηση για τα λευκά σε αυτή τη θέση» (την αρχική θέση δηλαδή).
Ο Φίσερ εξ αρχής είχε φτιάξει έναν κώδικα αρχών από τον οποίο δεν παρέκλινε σχεδόν ποτέ. Παρ? όλα αυτά, εναντίον του Σπάσκι στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος έπαιξε και 1.d4!!! Ο ίδιος το δικαιολόγησε (και οι φανατικοί του οπαδοί εμμένουν σ? αυτό), ότι παρέκλινε από τις αρχές του για να δείξει στον κόσμο ότι μπορεί να παίξει και κάτι άλλο. Εγώ πάντως (αν και ελάχιστη σημασία έχει η γνώμη μου) συνεχίζω να πιστεύω ότι ήθελε να αιφνιδιάσει τον Σπάσκι, ο οποίος γνωρίζοντας την εμμονή του Φίσερ με το 1.e4, λογικό είναι στην προετοιμασία του να είχε παραμελήσει (ως μαύρος) τα ανοίγματα 1.d4. Άρα, μπροστά στον παγκόσμιο τίτλο, ο Φίσερ μάλλον έκανε μια υποχώρηση απέναντι στις αρχές του. Αλλά προχωρήσαμε πάλι αρκετά, θα πρέπει πάλι να γυρίσουμε πίσω.
Πριν επιστρέψουμε να κάνω μόνο μια διευκρίνιση. Τα ανοίγματα και οι θέσεις που προκύπτουν μετά από 1.e4 είναι εντελώς διαφορετικής φύσης με αυτά που προκύπτουν μετά από 1.d4. Γενικά, στην πρώτη περίπτωση έχουμε τα λεγόμενα «ανοικτά» και «ημιανοικτά» ανοίγματα, ενώ στην δεύτερη τα «κλειστά». Κάθε παίχτης έχει τις προτιμήσεις του, ενώ υπάρχουν και παίχτες που δεν έχουν σαφή προτίμηση, υπέρ του ενός ή του άλλου. Συνήθως όμως, προσπαθεί κανείς από την επιλογή του ανοίγματος, να προκύψουν θέσεις στις οποίες είναι εξοικειωμένος, νιώθει άνετα και έχει μεγάλη εμπειρία σ? αυτές. (Εγώ πχ εδώ και χρόνια δεν παίζω καθόλου 1.e4 (εκτός αν είμαι σίγουρος ότι ο αντίπαλος θα απαντήσει 1? c5 και πάμε σε μια ωραία σικελική), γιατί δεν μου αρέσουν οι θέσεις που προκύπτουν στις περισσότερες περιπτώσεις. Κάποια φορά, ένας παίχτης λέει σε έναν άλλον, με τον οποίο ετοιμαζόμουν να παίξω, και το λέει δυνατά για να ακούσω, σαν πείραγμα: «Αν σου παίξει 1.e4, ξέρω έναν τρόπο να νικήσεις από την 1η κίνηση!», τον κοιτάει ο άλλος απορημένος, και ο πρώτος συνεχίζει «απάντησε 1? e6 και θα εγκαταλείψει αμέσως από βαρεμάρα!». Πράγματι, βαριέμαι θανάσιμα την Γαλλική Άμυνα).
Τα αναφέρω όλα αυτά για να δείξω την σημασία της επιλογής στο σκάκι, από την πρώτη κιόλας κίνηση.
[CENTER]Grandmaster ετών ?15[/CENTER]
Η άνοδος του Μπόμπι από δω και πέρα είναι σταθερή, όχι εκρηκτική, όπως του Ταλ ας πούμε, αλλά σταθερά ανοδική.
Στα 14 κατακτά το πρωτάθλημα εφήβων ΗΠΑ, και στα 15 το πρώτο του πρωτάθλημα ανδρών!, ενώ ταυτόχρονα γίνεται ο νεότερος υποψήφιος για το παγκόσμιο πρωτάθλημα και ο νεαρότερος (ως τότε) γκρανμετρ! Ο Φίσερ κατακτά τον ανώτατο σκακιστικό τίτλο στα 15 του. Φαντάζει (για την εποχή) εξωπραγματικό. Στις μέρες μας βέβαια, όλα πάνε πιο γρήγορα, με αποτέλεσμα ο Καριάκιν, γεννηθείς το 1990, έγινε γκρανμετρ το 2002 σε ηλικία 12 ετών και 7 μηνών, σπάζοντας κάθε ρεκόρ, ενώ ακολούθησε ο Νορβηγός Κάρλσεν, ο οποίος έγινε γκρανμετρ στα 13! Έτσι όπως πάει το σκάκι (ή μάλλον και το σκάκι) σε μερικά χρόνια, αν δεν είσαι ήδη γκρανμετρ από τα 8, θα θεωρείσαι ξοφλημένος από το άθλημα. Αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης?
Λίγο πριν γίνει γκρανμετρ, υπάρχει ένα ωραίο περιστατικό από το τουρνουά του Πορτορόζ το 1958. Στην παρτίδα του με τον GM Γιούρι Άβερμπαχ, ο μικρός Φίσερ πρότεινε ισοπαλία στην 21η κίνηση (αργότερα δεν πρότεινε ποτέ ισοπαλίες) και ο Άβερμπαχ έκανε δεκτή την πρόταση. Μετά την παρτίδα τον ρωτούσαν γιατί συμφωνήθηκε μια τόσο γρήγορη ισοπαλία και ο Φίσερ απάντησε: «Είναι απλό. Φοβόμασταν πολύ και οι δύο. Εγώ μήπως χάσω από έναν γκρανμετρ και ο Άβερμπαχ μήπως χάσει από ένα παιδί!».
Ο Φίσερ συνεχίζει και παίρνει άλλες 3 σερί χρονιές το πρωτάθλημα ΗΠΑ. Γι? αυτόν είναι πια παιχνιδάκι. Αρχίζει να στοχεύει ήδη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Στο μεταξύ (στα 16 του) εγκαταλείπει το σχολείο, για να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στα ασπρόμαυρα τετράγωνα.
Για την απόφαση του αυτή δήλωσε: «Τίποτε δεν μαθαίνεις στα σχολεία, είναι χάσιμο χρόνου. Οι δάσκαλοι είναι ηλίθιοι, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν δασκάλες! Είναι μια γελοιότητα όλο αυτό το πράγμα». Αρχίζουν σιγά σιγά να κάνουν την εμφάνιση τους οι τάσεις μεγαλομανίας του. Επίσης ο μισογυνισμός του και ο αντισημιτισμός του. Για τις γυναίκες σκακίστριες θα πει: «Είναι όλες άσχετες, δεν θα έπρεπε να ασχολούνται με το σκάκι. Μπορώ να τις νικήσω όλες, ακόμα και χωρίς τους Ίππους μου».
Αρχίζει να αντιδρά στα πάντα και να εγκαταλείπει τουρνουά, επειδή δεν του αρέσει ο φωτισμός ή η ώρα των αγώνων ή οι χορηγοί (εδώ έχει ένα δίκιο). Θέτει πάντα όρους και αν δεν ικανοποιηθούν όλοι αποσύρεται. Είναι μοναχικός, ιδιόρρυθμος. Εγκαταλείπει το ιντερζονάλ του 1967 (από κει είναι η παρτίδα με τον Στάιν που είδαμε πιο πάνω) ενώ είναι πρώτος, γιατί ενοχλήθηκε με την αλλαγή της ώρας μιας συνάντησης. Εγκαταλείπει για 2 σχεδόν χρόνια το σκάκι. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Στην πραγματικότητα προετοιμάζεται πυρετωδώς, μόνος του, γιατί ο στόχος πλέον είναι ξεκάθαρος: Το παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Επανεμφανίζεται το 1970. Τότε ήταν να γίνει το ματς του αιώνα, μεταξύ της μικτής κόσμου και της ΕΣΣΔ. Ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής, ο σεβαστός από όλους, Ολλανδός Δρ. Μάξ Όιβε, είχε αναλάβει προπονητής της μικτής κόσμου. Μάζεψε λοιπόν τους καλύτερους γκρανμετρ (πλην ΕΣΣΔ) και σε μια αίθουσα, άρχισε να τους κατατάσσει σε σκακιέρες. Παρόντος του Μπόμπι Φίσερ, ο Όιβε θεώρησε αυτονόητο να τον βάλει πρώτη σκακιέρα. Δεν το θεώρησε αυτονόητο όμως, ο πανίσχυρος γκρανμετρ Δανός Μπεντ Λάρσεν, ο οποίος εξεμάνει λέγοντας στον Όιβε: «Τοποθετείς τον Μπόμπι πρώτη σκακιέρα, από τη στιγμή που έχει 2 χρόνια να παίξει επίσημο σκάκι, ενώ εγώ σ? αυτά τα δύο χρόνια έχω σαρώσει τα τουρνουά; Απαιτώ την 1η σκακιέρα». Οι υπόλοιποι γκρανμετρ που ήταν στην αίθουσα, έπιασαν το κεφάλι τους και θα σκέφτηκαν κάπως έτσι: «Τώρα θα σηκωθεί ο Μπόμπι και θα γίνει χαμός. Η μικτή κόσμου θα διαλυθεί πριν καν συγκροτηθεί». Πράγματι ο Φίσερ σηκώθηκε, αλλά προς έκπληξη όλων είπε στον Όιβε: «Ο Μπεντ έχει δίκιο. Δικαιούται απόλυτα την 1η σκακιέρα. Τα αποτελέσματα του μιλούν από μόνα τους. Του την παραχωρώ με ευχαρίστηση. Είναι ζήτημα αρχών. Θα περιοριστώ στη 2η». Ο σκακιστικός κόσμος, λαμβάνοντας υπόψιν την ιδιοσυγκρασία του Φίσερ (ήδη από τα 15 δεν δεχόταν ότι έχει υπάρξει σκακιστής καλύτερος απ? αυτόν και το διατυμπάνιζε με προκλητικές δηλώσεις), εξάρει ακόμα αυτήν του τη στάση.
Εγώ, πάλι, βλέπω έναν συγκροτημένο υπολογισμό: Ο Μπόμπι επέστρεψε για να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο κάτοχος του τίτλου, στον οποίο θα έπρεπε να φθάσει ήταν ο Μπόρις Σπάσκι. Ο Φίσερ ήξερε ότι 1η σκακιέρα στην ΕΣΣΔ θα έπαιζε ο παγκόσμιος πρωταθλητής. Πιστεύω ότι δεν ήθελε στην δεδομένη στιγμή μια άμεση σύγκρουση μαζί του. Δεν ήθελε να του αποκαλύψει τα όπλα του. Θα ερχόταν η ώρα του Σπάσκι, αλλά όχι τώρα. Έτσι προτίμησε να καθίσει απέναντι στον Τίγκραν Πετροσιάν στην 2η σκακιέρα. Αλλά αυτή είναι μια δική μου εικασία. Μπορεί να στέκει, μπορεί και όχι.
Η αποχή του Μπόμπι παραλίγο να του στοιχήσει την συμμετοχή στο νέο ιντερζονάλ τον διεκδικητών καθώς δεν είχε λάβει μέρος στο τελευταίο πρωτάθλημα ΗΠΑ, το οποίο αποτελούσε προκριματικό. Του παραχώρησε όμως τη θέση του ο Μπένκο. Ο Μπόμπι ήταν η μοναδική ελπίδα των ΗΠΑ να φτάσουν στον παγκόσμιο τίτλο.
Στο ιντερζονάλ της Μαγιόρκα το 1970, τερμάτισε άνετα πρώτος και έτσι προκρίθηκε για τους τελικούς των υποψηφίων.
[CENTER]Παίζετε ωραίο ?πιάνο κύριε Ταϊμάνοβ![/CENTER]
Πρώτος αντίπαλος ο εξαιρετικός γκρανμετρ και πιανίστας, Μάρκ Ταϊμάνοβ. Ο Φίσερ κάνει το ανεπανάληπτο. Επικρατεί με 6-0!!!
Στην τελευταία παρτίδα, την ώρα που εγκατέλειψε ο Ταϊμάνοβ, τείνοντας το χέρι στον Φίσερ, ψυθίρισε θλιμμένα: «Τώρα μου απέμεινε μονάχα η μουσική μου».
Σε τέτοιο επίπεδο το 6-0 είναι ανεπανάληπτο. Ο Αλιέχιν είχε πει όταν αντιμετώπιζε τον Καπαμπλάνκα στον τελικό: «Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα νικήσω 6 φορές τον αντίπαλο μου. Ακόμα περισσότερο, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα το κάνει εκείνος»
Και αναφερόταν σε νίκη (πχ με 6-5), απλά θεωρούσε δύσκολο ένας από τους δύο να νικήσει 6 φορές! Όχι 6-0?
[CENTER]Πώς είπατε κύριε Λάρσεν;;;[/CENTER]
Στην συνέχεια, ήταν ο Δανός Μπέντ Λάρσεν. Με τρομερή αυτοπεποίθηση, όπως πάντα, ο Δανός (και με ένα τεράστιο εγώ), έκανε την εξής δήλωση, που έδειχνε ότι όχι μόνο δεν φοβάται τον Φίσερ, αλλά ούτε τον Πετροσιάν και το Σπάσκι:
«Μην έχετε καμία αμφιβολία. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 1972 θα ακούει στο όνομα Μπεντ Λάρσεν!».
Ο Φίσερ δεν απάντησε. Είχε όμως μια εκκωφαντική απάντηση πάνω στη σκακιέρα: ΦΙΣΕΡ ? ΛΑΡΣΕΝ 6-0 !!!
Ο σκακιστικός κόσμος είχε πάθει σοκ! Δεύτερο συνεχόμενο 6-0 σε τέτοιο επίπεδο; Στην τελική σειρά διεκδικητών του παγκοσμίου τίτλου;; «Τι στο καλό συμβαίνει εδώ; Εξωγήινος είναι;;», «Ούτε σιμουλτανέ με αρχάριους να έπαιζε?». Τέτοια και άλλα παρόμοια σχόλια, έκανε η σκακιστική κοινότητα, προκειμένου να βρει τις λέξεις για να περιγράψει αυτό το ΑΔΥΝΑΤΟ.
Το σκορ 6-0 έμεινε στην σκακιστική ιστορία ως «φισερικό».
(Αυτό ακριβώς το «φισερικό 6-0» ήταν που «αποπλάνησε» τον Κάρποβ 13 χρόνια μετά στο ματς με τον Κασπάροβ. Πίστευε ότι φθάνοντας στο 6-0 θα ξόρκιζε μια για πάντα το φάντασμα του Φίσερ και μπλέχθηκε στον κυκεώνα των ισοπαλιών, μέχρι που ο Κασπάροβ ανασυντάχθηκε).
[CENTER]Μπόμπι ο ?τίγρης.[/CENTER]
Είχαμε φτάσει πια στον ημιτελικό. Εκεί περίμενε ο Τίγκραν Πετροσιάν. Ένας παίχτης που δεν χάνει σχεδόν ποτέ. Ένας παίχτης συνώνυμο των ισοπαλιών. Κάτεχε την προφύλαξη περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Πρώτα εξασφάλιζε την ισοπαλία και έπειτα εφορμούσε, μόνον αν έβλεπε σημαντικές προοπτικές νίκης.
Ο Φίσερ ήξερε ότι εδώ «φισερικό σκορ» δεν μπορούσε να υπάρξει.
Νίκησε όμως με το εξίσου εντυπωσιακό 6,5 ? 2,5! Είχε διαλύσει και τον Πετροσιάν. Τώρα ήταν η σειρά του Σπάσκι!
(Συνεχίζω σε 2ο ποστ, λόγω μεγέθους κειμένου…)
(Συνέχεια από το προηγούμενο ποστ…)
[CENTER][COLOR=“red”]- Καλώς ήρθατε Grandmaster Fischer!
Στην συνέχεια ο Φίσερ εξαφανίστηκε από κάθε σκακιστική διοργάνωση για 3 χρόνια και επανεμφανίστηκε μόνον όταν ο Κάρποβ έφτασε ως αυτόν, ως διεκδικητής το 1975. Όχι όμως για να παίξει σκάκι, αλλά για να θέσει νέους όρους. Δεν ικανοποιήθηκαν όλοι, οπότε ο Φίσερ φόρεσε το καπελάκι του στραβά?
Ο Κάρποβ πήρε τον τίτλο, χωρίς να παίξει τελικό. Δεν το ξεπέρασε ποτέ. Ούτε όταν υπερασπίστηκε τον τίτλο του 2 φορές απέναντι στον Κορτσνόι, ούτε όταν έπαιρνε σβάρνα τα τουρνουά ανά την υφήλιο και τα κατακτούσε όλα. (Ίσως αν κατάφερνε εκείνο το «φισερικό 6-0» απέναντι στον Κασπάροβ?)
Ο Φίσερ απομονώθηκε τελείως όχι μόνο από τον σκακιστικό κόσμο, αλλά από τον κόσμο γενικότερα.
Το 1992, εντελώς ξαφνικά επανεμφανίζεται και δηλώνει πρόθυμος να παίξει σκάκι. Οι όροι του αυτή τη φορά είναι ?ένας.
Θα δεχόταν να παίξει όχι εναντίον του Κάρποβ, όπως θα επιθυμούσαν όλοι, αλλά μόνο εναντίον του φίλου του, Μπόρις Σπάσκι. Η σκακιστική κοινότητα ήθελε όσο τίποτα την επιστροφή του Φίσερ. Θα τόνωνε το άθλημα από κάθε άποψη. Ειδικά ένα ματς με τον Κάρποβ. Ο Φίσερ ήταν ανένδοτος. Φυσικά ο Σπάσκι, αν και αποσύρονταν σιγά σιγά, δεν του χάλασε το χατίρι.
Το ματς αποφασίστηκε να γίνει στο Σβέτι Στέφαν και στο Βελιγράδι της Γιουγκοσλαβίας. Η αμερικανική κυβέρνηση προειδοποίησε τον Φίσερ, ούτε να το σκεφτεί να σπάσει το εμπάργκο της Γιουγκοσλαβίας. Ο Φίσερ φυσικά, γέλασε με την ψυχή του! Ούτε με την απειλή του αποσπάσματος δεν θα έκανε πίσω. Το ματς έγινε, ο Φίσερ κέρδισε ξανά, αν και το παιχνίδι και των δύο δεν μπορούσε να φτάσει στα ύψη του παρελθόντος.
Στην συνέχεια αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια του Μπόμπι. Καταζητείτε από την αμερικανική κυβέρνηση για το σπάσιμο του εμπάργκο (στην κατηγορία προστέθηκαν και φορολογικά παραπτώματα για να δέσει καλύτερα το γλυκό).
Ο Φίσερ εξαφανίζεται από προσώπου γης κυριολεκτικά. Στα 12 χρόνια που περνάνε ως το κομβικό 2004, κάνει διάφορες εμφανίσεις (κυρίως σε μέσα, κυρίως ραδιόφωνα) στις χώρες που κρύβεται. Και αμέσως μετά αλλάζει χώρα.
Στις 11/9/2001 βρίσκονταν στις Φιλιππίνες. Μόλις άκουσε τα νέα για την πτώση των δίδυμων πύργων, κάνει παρέμβαση σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό των Φιλιππίνων και λέει το εξής: «Υπέροχα νέα σήμερα!». Ο αντισημιτισμός του έχει αναμιχθεί και έχει γίνει ένα με τον αντιαμερικανισμό του.
Το 2004 συλλαμβάνεται στην Ιαπωνία με πρόσχημα την παραβίαση του νόμου περί αλλοδαπών, καθώς η αμερικάνικη κυβέρνηση έχει ακυρώσει το διαβατήριο του και ζητεί αμέσως μετά την σύλληψη, την έκδοση του.
Ο Μπόρις Σπάσκι αντιδρά άμεσα. Ξεσηκώνει την σκακιστική κοινότητα και γενικά πολλές προσωπικότητες από όλους τους χώρους για να βρεθεί μια λύση για τον Μπόμπι. Στέλνει επιστολή στον Αμερικανό πρόεδρο. Του λέει μεταξύ άλλων πόσο μεγάλος παίχτης υπήρξε ο Μπόμπι, πως κέρδισε μόνος του μια στρατιά και αυτολεξεί τα παρακάτω: «Ο Μπόμπι είναι μια τραγική προσωπικότητα? Είναι ένας έντιμος και καλοπροαίρετος άνθρωπος. Απόλυτα μη κοινωνικός. Δεν είναι αποδεκτός με τα μέτρα της ζωής του καθένα. Έχει μια υψηλή αίσθηση δικαιοσύνης και είναι απρόθυμος να συμβιβαστεί, τόσο με τη συνείδηση του, όσο και με τους άλλους ανθρώπους».
Και καταλήγει: «Αν επιμένετε να τον φυλακίσετε, δικάστε και εμένα για τα ίδια παραπτώματα, βάλτε μας στο ίδιο κελί και δώστε μας μια σκακιέρα».
Ο Μπόμπι μαθαίνει την επιστολή του Μπόρις από το κελί του στην Ιαπωνία, και θυμώνει μαζί του, επειδή τον παρουσιάζει στην επιστολή ως αλλόκοτο άνθρωπο. Του απαντά με χιούμορ: «Μπόρις, δεν σε θέλω στο κελί μου! Στείλε μου την Κόστενιουκ!» (Η Αλεξάνδρα Κόστενιουκ είναι Ρωσίδα σκακίστρια).
Ο Μπόρις όμως συνεχίζει να μάχεται. Ξέρει ότι αν ο Φίσερ εκδοθεί στις ΗΠΑ τον περιμένει τουλάχιστον 10ετη φυλάκιση μ? αυτά που του ?χουν μαζέψει.
Τελικά πείθεται η Ισλανδία, η χώρα στην οποία στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής και του παραχωρεί υπηκοότητα.
Φεύγει από την Ιαπωνία ως Ισλανδός πολίτης για το Ρέικιαβικ.
Εδώ έχω ένα βίντεο, κατά την αναχώρηση του, που δίνει τη δική του εκδοχή για τα πράγματα:
http://www.youtube.com/watch?v=QryuMf8qZ0g
Έζησε στην Ισλανδία ως το θάνατο του, από νεφρική ανεπάρκεια, ακροβατώντας στην παράνοια.
R.I.P. Μπόμπι Φίσερ?.
φιλε κανεις τα πιο rock ποσταρισματα εδω μεσα :thumbup::thumbup::thumbup:
θελουμε κ αλλο
Άντεξες και διάβασες και τα δύο ποστ;; τεράστιο μου βγήκε, αλλά Φίσερ ήταν αυτός…
Θα συνεχίσω, το πιθανότερο με ελληνικό σκάκι, μόλις ανασυγκροτηθώ, γιατί το θέμα του Φίσερ με εξάντλησε. Ελπίζω να βγήκε καλό…
ναι ρε σουπερ βγηκε καλα εκει στο 2ο συνεχομενο 6-0 στον δανο ελιωσα στο γελιο
αυτο ειναι που λεμε ‘σσε ξεφτυλισα’
αραξε , ανασυνταξου κ γραψε οτι εσυ θες οποτε θες
Του την φύλαγε μάλλον του Δανού, από τότε που τόλμησε να ζητήσει την 1η σκακιέρα στο ματς ΕΣΣΔ-Μικτή Κόσμου. Το δέχθηκε μεν τότε, αλλά μάλλον δεν το ξέχασε…
καταρχας γραφεις τρομερα και ειναι πολυ ευκολοδιαβαστα…ευχαριστουμε για την ορεξη:D.ο φισερ ειναι ανεπαναληπτος και ψοφαγα να ακουσω την ιστορια του!!κ εγω δεν θα μπορουσα να φανταστω να εχω επιτελεια απο πισω αν ημουν στη θεση τους(λεεεεμε τωρα!),ο δρομος που διαλεξε πιστευω οτι ηταν ο καλυτερος.
οταν ειχα παιξει στο λυκειο σε πρωταθληματα που το ειχα πιο ζεστο,ειχα προσπαθησει να διαβασω αμυνες,ανοιγματα κτλ αλλα δεν μπορουσα,μου φαινοταν πολυ βαρετη διαδικασια και σταματησα…μαρεσει να παιζω αναλογα τον αντιπαλο.οταν πρωτοεπαιζα σκακι,δεν μπορουσα χωρις βασιλισσα,μετα την θυσιαζα επιτηδες για να μαθω να παιζω χωρις αυτην.<<τραγικη ιστορια>> ηταν οτι απο το μονο ατομα που εχασα τοτε ηταν ενα παιδακι 6δημοτικου,που πηρε κ τον τιτλο…και τον πετυχα πριν 2 χρονια…δηλαδη γυρω στα 21 ειναι τωρα και του ειπα να παιξουμε ξανα…και μου ειπε χαριτολογοντας…οχι θα μεινεις με την ηττα σου!!!χαχααχαχχααχαχ κωλοπαιδο!!!
Έχω ξεκινήσει να σχεδιάζω ένα ποστ με θέμα το Ελληνικό Σκάκι, αλλά επειδή μάλλον θα αργήσω να το ολοκληρώσω, καθώς χρειάζεται χρόνο, ο οποίος τη δεδομένη στιγμή δεν υπάρχει, θα συνεχίσω με μερικά περιστατικά από την ιστορία του σκακιού, μέχρι να ετοιμαστεί το «Ελληνικό Σκάκι».
[CENTER]ΣΙΚΕΛΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ[/CENTER]
Η Σικελική Άμυνα (1e4 c5) είναι μάλλον το δημοφιλέστερο άνοιγμα και σχεδόν αποκλειστική απάντηση στο 1.e4 στις παρτίδες των περισσοτέρων σκακιστών. Λόγω τις ασυμμετρίας που δημιουργεί, με πάρα πολλές στρατηγικές και τακτικές ιδέες, δίνει μεγάλες τύχες νίκης και στα μαύρα.
Στο Ιντερζονάλ του Γκέτεμποργκ, το 1955, η τύχη τα έφερε έτσι, που την ίδια μέρα και ώρα, τρεις Αργεντινοί γρανμέτρ, οι Νάιντορφ, Πάνο και Πίλνικ, έπαιζαν με τα μαύρα εναντίον τριών Σοβιετικών, των Κέρες, Γκέλερ, Σπάσκι.
Οι Αργεντινοί συναντήθηκαν και αποφάσισαν να παίξουν και οι 3 Σικελική Άμυνα, αλλά όχι κάποια από τις γνωστές βαριάντες, αλλά μια ριψοκίνδυνη καινοτομία που είχαν ανακαλύψει και είχαν μελετήσει εις βάθος (ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν). Λόγω τις δυναμικότητας των Σοβιετικών παιχτών και ξέροντας ότι έχουν λίγες πιθανότητες νίκης, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν σ? αυτή τη συνάντηση το κρυφό τους όπλο, με στόχο να αιφνιδιάσουν τους αντιπάλους τους, να τους βγάλουν έξω από τα θεωρητικά μονοπάτια, ενώ οι ίδιοι είχαν αναλύσει εξονυχιστικά τη βαριάντα.
Οι συναντήσεις ξεκίνησαν (έπαιξαν ως εξής: Κέρες ? Νάιντορφ, Σπάσκι ? Πίλνικ και Γκέλερ ? Πάνο) με τις ίδιες ακριβώς 10 κινήσεις (προέκυψε ακριβώς η ίδια θέση). Οι Σοβιετικοί είχαν βρεθεί μπροστά στην καινοτομία. Όμως?
Πρώτος ο Έφιμ Γκέλερ είδε τη συνέχεια που κερδίζει για τα λευκά και θυσίασε τον ίππο του στο e6. Μαύρα σύννεφα άρχισαν να ζώνουν τους Αργεντινούς. Δεν είχαν λάβει καθόλου υπόψιν τους τη δυνατότητα θυσίας του λευκού ίππου. Αλλά, βέβαια, δεν είχαν τελειώσει τα πάντα ακόμα?
Εικάζεται ότι οι Σπάσκι και Κέρες δεν σκέφτηκαν και οι ίδιοι τη θυσία, αλλά είδαν την κίνηση του Γκέλερ στις μεγάλες μαγνητικές σκακιέρες (αυτές χρησιμοποιούνταν τότε) όπου αναπαρίσταντο οι κινήσεις για να μπορούν να παρακολουθούν οι θεατές. Με δεδομένο ότι οι θέσεις στις 3 σκακιέρες ήταν ακριβώς οι ίδιες εκείνη τη στιγμή και ότι ο Γκέλερ έπαιξε πρώτος την κίνηση από τους άλλους δύο, η εικασία μοιάζει να έχει βάση.
Μετά την κίνηση του, ο Γκέλερ «μέτρησε» μερικές βαριάντες, σηκώθηκε με ύφος που δήλωνε απόλυτη σιγουριά και βγήκε για τσιγάρο μέχρι να σκεφτεί ο αντίπαλος του (ο Πάνο). Μέχρι να βγει, είχαν προχωρήσει και οι άλλοι δύο Σοβιετικοί στη θυσία. Ο Νάιντορφ που κατάλαβε ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά, ακολούθησε τον Γκέλερ, θέλοντας πια να χρησιμοποιήσει και το τελευταίο όπλο. Την ψυχολογία. Πήγε δίπλα στον Γκέλερ και του είπε: «Έφιμ, δεν έχετε καμιά τύχη. Έχουμε αναλύσει εξονυχιστικά την βαριάντα. Χάνετε σε όλες τις περιπτώσεις». Ο Γκέλερ χαμογέλασε, έσβησε το τσιγάρο και με το ίδιο ύφος απόλυτης σιγουριάς γύρισε στη σκακιέρα του και θυσίασε και δεύτερο κομμάτι. Μετά τη δεύτερη θυσία, το ύφος του Γκέλερ έδειχνε ότι περισσότερο τον απασχολούσε πως θα περάσει το βράδυ του, παρά τα τεκταινόμενα στη σκακιέρα. Τα πάντα γι? αυτόν είχαν κριθεί.
Οι άλλοι δύο, ακολούθησαν τον Γκέλερ και στη δεύτερη θυσία, γεγονός που κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι περισσότερο παρακολουθούσαν στη μαγνητική σκακιέρα τη συνάντηση Γκέλερ ? Πάνο, παρά τη δική τους παρτίδα.
Μετά τη 2η θυσία η πτέρυγα του μαύρου βασιλιά είχε αποδυναμωθεί τόσο, ώστε ο μαύρος μονάρχης βρισκόταν πια ανυπεράσπιστος απέναντι στα σοβιετικά πυρά. Οι 3 παρτίδες από το σημείο αυτό και μετά πήραν διαφορετικούς δρόμους, αλλά είχαν ίδια κατάληξη. Συντριβή των Αργεντινών.
Εδώ είναι η παρτίδα Γκέλερ - Πάνο:
http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1048762
Εδώ η Κέρες - Νάιντορφ:
http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1255552
Και αυτή είναι η Σπάσκι - Πίλνικ:
http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1128338
Το συγκεκριμένο απόγευμα έμεινε στην ιστορία ως «Σικελικός Εσπερινός».
Δείχνει πόσο μπροστά ήταν η σοβιετική σχολή και τι δυνατότητες είχαν οι παίχτες της να ανταπεξέρχονται σε καινοτομίες. Ουσιαστικά, πόσο βαθειά κατανόηση του σκακιού είχαν αποκτήσει. Ακόμη κι αν τελικά την καινοτομία την κατέρριψε ο ένας και οι άλλοι δύο έκαναν απλά ?σκονάκι.
[CENTER]ΠΩΣ ΤΗΝ ?ΠΑΤΗΣΕ Ο ΣΤΑΪΝΙΤΣ[/CENTER]
Ο Βίλελμ Στάινιτς, ο πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής, δεν διέθετε μέσα βιοπορισμού. Και επειδή το σκάκι τότε δεν ήταν επαγγελματικό, ο παγκόσμιος τίτλος του, μπορεί να χόρταινε την ψυχή του, όχι όμως και το στομάχι του. Έτσι ο Στάινιτς, μην έχοντας τι άλλο να κάνει, σύχναζε σε καφενεία και έπαιζε σκάκι με στοίχημα, προκειμένου να βιοποριστεί.
Κάποια περίοδο είχε πιάσει πελάτη έναν εύπορο κύριο, ο οποίος όμως ήταν εντελώς άσχετος και έτσι ο Στάινιτς είχε «σωθεί».
Ένα βράδυ και ενώ περπατούσε με έναν φίλο του προς το καφενείο, όπου τον περίμενε ο «πελάτης», ο φίλος του γυρνάει και του λέει:
[CENTER]ΟΤΑΝ Ο ΚΟΡΤΣΝΟΪ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ?ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ![/CENTER]
Ο Βίκτωρ Κορτσνόι φημίζεται για την μαχητικότητα του και για το ότι ποτέ δεν χαρίζει τίποτα σε κανέναν.
Είμαστε στο έτος 1963, ο Ταλ με τον Κορτσνόι ταξιδεύουν στην Αβάνα, προκειμένου να δώσουν μερικά σιμουλτανέ.
Μια μέρα, ανάμεσα στους αντιπάλους του Κορτσνόι, ήταν ο Τσε Γκεβάρα. Ένας Κουβανός επίσημος πλησίασε τον Κορτσνόι πριν τις παρτίδες και του είπε: «Ο Τσε έχει μεγάλο πάθος για το σκάκι, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι αδύναμος παίχτης. Ειδικά απέναντι σε σένα. Θα ήταν όμως πολύ ευτυχής αν έκανε ισοπαλία μαζί σου». Ο Κορτσνόι κατάλαβε το υπονοούμενο και κούνησε το κεφάλι, μάλλον ως ένδειξη αποδοχής του αιτήματος.
Μετά, στο ξενοδοχείο, τον ρωτάει ο Ταλ:
__JM, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ. ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ συγχαρητήρια! 
8)
__Οχι μόνο το θέμα είναι υπέροχο, αλλά το τροφοδοτείς με εξαιρετικά κείμενα που έχουν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον -όχι μόνο τα γεγονότα και οι πληροφορίες που παραθέτεις, αλλά ο ο τρόπος που τα παραθέτεις τα κάνουν -αν και εξειδικευμένο ανάγνωσμα- τόσο ενδιαφέροντα και ευκολοδιάβαστα.
__Το σκάκι μου αρέσει αλλά δεν πρέπει να έχω παίξει πάνω από 10 παρτίδες στη ζωή μου (!). Ξέρω μόνο τα πολύ-πολύ βασικά -τίποτα δηλαδή, χαχα! πώς κινείται κάθε πιόνι και τους κανόνες προκειμένου να παίξει κάποιος -εντελώς άσχετος- ένα παιχνίδι, αυτά. Ομως το καταλαβαίνω καλύτερα μάλλον απ’ ότι το παίζω και το σέβομαι καθώς είναι ίσως το καλύτερο στραγικό παιχνίδι (/άθλημα) που έχει υπάρξει ποτέ και έχει επίσης εξελιχθεί σε τρομερό βαθμό.
__Εγώ δεν παίζω γιατί μου αρέσει να παίζω (όλα τα παιχνίδια) με βάση την παρόρμηση (/ταλέντο /“foreseeing” και την σκέψη εκείνη την ώρα, του παιχνιδιού, και η πολύ στρατιγική ανάλυση με κουράζει. Οπότε δεν έχω ασχοληθεί και δε με βλέπω και να ασχολούμαι… 
__Ομως μου αρέσει πολύ να διαβάζω το παρόν τόπικ και να μαθαίνω. Κeep up και ευχαριστούμε!! 8)
ΘΕΛΟΥΜΕ Κ ΑΛΛΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΣΑΝ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΣΤ ΣΟΥ :D:lol::!:
ΚΑΡΠΟΦ \m/
rotten: δωσε!
Πολυ ωραιο και ενδιαφερον θρεντ. Εκατσα και διαβασα ολες τις ιστοριες μονοκοπανια
μ’αρεσει παρα πολυ το σκακι αλλα ποτε δεν εχω κατσει να το ψαξω ιδιαιτερα στη θεωρια του. Μ’αρεσει απλα να παιζω και να μαθαινω μονος μου μεσα απ’τα παιχνιδια αλλα ειμαι νουμπακος ακομα
Οι ιστοριες ειναι πολυ ενδιαφερουσες και οντωε τις παρουσιαζεις με πολυ ωραιο τροπο φιλε. Ελπιζω να μας γραψεις και αλλα
Οσο για το ποιος ειναι ο καλυτερος, δε μπορω να το κρινω. Ειναι δυσκολη απαντηση. Παντως νομιζω οτι ο αγαπημενος μου απ’αυτα που διαβασα μεχρι τωρα, ειναι μαλλον ο Ταλ.
Αφού σας ευχαριστήσω όλους για τα σχόλια σας, να παραθέσω ένα κείμενο για το ελληνικό σκάκι, όσο γίνεται πιο σύντομο και περιεκτικό. Πλήρης παρουσίαση του θέματος, θα ήταν βέβαια αδύνατο να γίνει στον διαθέσιμο χώρο, γι? αυτό θα υπάρχουν σίγουρα λάθη και παραλείψεις. Αλλά είναι μια μικρή σύνοψη, της μικρής έτσι κι αλλιώς ιστορίας του ελληνικού σκακιού?
[CENTER]ΖΑΤΡΙΚΙΟΝ[/CENTER]
Ξεκινώντας λοιπόν να γράψω δυο πράγματα για το ελληνικό σκάκι, είμαι υποχρεωμένος να αρχίσω με την τετριμμένη έκφραση «Η διάδοση και ανάπτυξη του ελληνικού σκακιού υπήρξε χαρακτηριστικά καθυστερημένη?». Από την άλλη, για ποιο, διάβολε, θέμα να μιλήσει κανείς, όσον αφορά τη χώρα μας, και να καταφέρει να αποφύγει την συγκεκριμένη, τετριμμένη, κουραστική και «φθαρμένη» από την χρησιμοποίηση φράση; Βέβαια τα αίτια γι? αυτό είναι πολλά. Ιστορικά, κοινωνικά κτλ και δεν έχει νόημα τώρα να τα πιάσουμε ένα ένα. Η ουσία είναι ότι και στο σκάκι μείναμε αρκετά πίσω και μόνο τις τελευταίες δεκαετίες γίνονται προσπάθειες να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος και να αποκτήσουμε μια σεβαστή θέση στο παγκόσμιο σκακιστικό στερέωμα.
Μέχρι το 1948, όχι μόνο η διάδοση του σκακιού και οι διοργανώσεις ήταν υποτυπώδεις, αλλά ήταν εντελώς ανύπαρκτη και η διοικητική οργάνωση του αθλήματος. Μόλις τότε, ιδρύθηκε η ΕΣΟ (Ελληνική Σκακιστική Ομοσπονδία) και άρχισαν σιγά σιγά να μπαίνουν σε σειρά κάποια πράγματα και να υπάρχουν σταθερές διοργανώσεις.
Η πρώτη καταγεγραμμένη παρτίδα που υπάρχει με τόπο διεξαγωγής τη χώρα μας, χρονολογείται το 1874, όπου όμως οι αντίπαλοι δεν ήταν Έλληνες παίχτες, απλώς δηλώνεται ως τόπος διεξαγωγής η Ελλάδα.
Ωστόσο, το πρώτο ελληνικό σκακιστικό βιβλίο κυκλοφορεί το 1894, από το βιβλιοπωλείο της Εστίας και είναι το «Εγχειρίδιο Ζατρικίου» του Ολιβιέ, ενός Γάλλου που έμενε μόνιμα στη χώρα μας.
Στο μεσοπόλεμο, εμφανίζονται οι δύο πρώτοι ισχυροί Έλληνες σκακιστές. Πρόκειται για τους Φρυγανά και Ιατρίδη, οι οποίοι όμως ήταν φοιτητές στην αλλοδαπή και εκεί έμαθαν να παίζουν σκάκι. (Ο Φρυγανάς αν δεν κάνω λάθος στην Γερμανία, όπου υπήρχαν πολλές σκακιστικές λέσχες και το επίπεδο ήταν υψηλότατο).
Το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα διοργανώθηκε υποτυπωδώς το 1934 και το κέρδισε ο Παπαντωνίου (Φρυγανάς και Ιατρίδης δεν συμμετείχαν αφού έλειπαν στο εξωτερικό).
Μέσα στην κατοχή κυκλοφορεί και το πρώτο ελληνικό σκακιστικό περιοδικό. Είναι το «ΣΚΑΚΙ, μηνιαία επιθεώρησις ζατρικίου» του Ζορμπά.
Με την ίδρυση της ΕΣΟ αρχίζουν να διοργανώνονται τα πρωταθλήματα με πιο κανονικό ρυθμό, όχι χωρίς προβλήματα όμως. Πχ το γυναικείο πρωτάθλημα διοργανώθηκε πρώτη φορά το 1947 με νικήτρια τη Μουζινά και ακολούθως πέρασαν 31(!) χρόνια για να διοργανωθεί το 2ο με νικήτρια την Φουρίκη.
Επίσης το διασυλλογικό πρωτάθλημα ξεκίνησε το 1951 με νικητή τον Φιλοσκακιστικό, για να παρέλθουν 19 κενά χρόνια, μέχρι να διοργανωθεί το 2ο το 1970 με νικητή τον Παναθηναϊκό.
Το Ελληνικό σκάκι προχωρούσε με αργούς, ράθυμους μπορείς να πεις, ρυθμούς και μόνο χάρη στην αγάπη και το πάθος ορισμένων ανθρώπων.
[CENTER]Ο ΦΙΣΕΡ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ[/CENTER]
Το 1968 επισκέφθηκε τη χώρα μας ο Μπόμπι Φίσερ, 4 χρόνια πριν στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής, προκειμένου να δώσει αγώνα σιμουλτανέ. Αντιμετώπισε 5 Έλληνες σκακιστές, από τους καλύτερους που διέθετε τότε το ελληνικό σκάκι, τους Αναστασόπουλο, Ορνιθόπουλο, Κόκκορη, Βυζαντιάδη και Τρικαλιώτη. Ο Τρικαλιώτης παίζοντας μαχητικά μια Σικελική Άμυνα κατάφερε να αποσπάσει ισοπαλία από τον Αμερικανό γκρανμετρ. Τους υπόλοιπους τους κέρδισε όλους, αν και αγωνίστηκαν καλά και αξιοπρεπώς.
Το περιστατικό όμως δείχνει πόσο πίσω βρισκόταν το ελληνικό σκάκι σε σχέση με αυτό άλλων χωρών. Όχι μόνο δεν μπορούσαμε να διεκδικήσουμε νίκη σε διεθνή τουρνουά, όχι μόνο δεν μπορούσε να διανοηθεί κανείς ούτε για πλάκα Έλληνα παίχτη να μετέχει ας πούμε σε ένα ιντερζονάλ διεκδικητών παγκοσμίου τίτλου (οι πρώτοι που το κατάφεραν ήταν οι Μουτούσης και Καλέσης οι οποίοι προκρίθηκαν σε ιντερζονάλ το 1993), όχι μόνο δεν είχαμε διεθνή μετρ (αν και την ίδια χρονιά, το 1968 το πετυχαίνουν πρώτοι οι Σιαπέρας και Βυζαντιάδης, για γκρανμετρ τότε ούτε λόγος, πρώτος το κατάφερε ο Βασίλης Κοτρωνιάς το 1990), αλλά ένας γκρανμετρ (έστω και αν δεν επρόκειτο για οποιονδήποτε γκρανμετρ, αλλά τον Φίσερ) κερδίζει σε σιμουλτανέ (έπαιζε δηλαδή ταυτόχρονα) την αφρόκρεμα του ελληνικού σκακιού με 4,5 ? 0,5.
Βέβαια, δεν χρειάζεται να τα βλέπουμε όλα από αρνητική σκοπιά (εξ άλλου ο Φίσερ 2 χρόνια μετά αφάνιζε τεράστιους γκρανμετρ με σκορ 6-0). Το ελληνικό σκάκι πάλευε και προχωρούσε. Αργά μεν, αλλά προχωρούσε. Οπωσδήποτε, για την καθυστέρηση δεν έφταιγαν οι παίχτες. Μεγάλους προπονητές δεν είχαν (εξαίρεση το 1970 που ανέλαβε την εθνική ομάδα ο Γιουγκοσλάβος γκρανμετρ Τριφούνοβιτς), σωστή οργάνωση στα πρότυπα προηγμένων σκακιστικά χωρών δεν υπήρχε, ενώ δεν υπήρχε και το πιο απλό: Ελληνική Σκακιστική βιβλιογραφία!
[CENTER]ΤΟ ΣΚΑΚΙ (Τόμος Α? και Β?)[/CENTER]
Από την άποψη αυτή, δηλαδή της όχι μόνο φτωχής, αλλά ουσιαστικά ανύπαρκτης ελληνικής βιβλιογραφίας, θεωρώ ότι η μεγαλύτερη προσφορά στο ελληνικό σκάκι του διεθνούς μετρ Τριαντάφυλλου Σιαπέρα δεν ήταν οι νίκες και οι επιτυχίες του πάνω στη σκακιέρα που τον έκαναν τον πρώτο Έλληνα διεθνή μετρ, αλλά η έκδοση των δύο υπέροχων τόμων του «ΤΟ ΣΚΑΚΙ Α? και Β?». Ήταν και συνεχίζει να είναι (αν και τα τελευταία χρόνια η ελληνική βιβλιογραφία έχει γίνει πλουσιότατη και με εξαιρετικά έργα) μια πραγματική όαση για κάθε σκακιστή που ήθελε να προχωρήσει λίγο παραπάνω.
Το θεωρώ δύσκολο, ως σχεδόν απίθανο, να βρείτε Έλληνα σκακιστή, άνω των 30 και να μην σας πει ότι του έμαθαν σκάκι οι συγκεκριμένοι (ή και οι συγκεκριμένοι) τόμοι.
Πριν από μερικές μέρες απόκτησα (με αρκετή καθυστέρηση είναι η αλήθεια) το έργο του GM Στράτου Γρίβα «Σκακιστική Βίβλος» (εκδόσεις Κλειδάριθμος), ένα εξαιρετικό έργο, που ήρθε να προστεθεί στην πλούσια και ανώτατου επιπέδου βιβλιογραφία που έχει παραδώσει ο γκραντμάστερ Γρίβας στους Έλληνες σκακιστές.
Στην εισαγωγή του έργου «μιλάνε» αρκετοί σκακιστές και σκακιστικοί παράγοντες για τον Έλληνα GM, συγγραφέα του βιβλίου και μεταξύ άλλων ο Τάκης Δρεπανιώτης αναφέρει μια σκηνή που έχει μείνει στην μνήμη του για χρόνια: τον πιτσιρικά Στράτο Γρίβα, σε μια γωνιά του Σκακιστικού Ομίλου Καλλιθέας, να μελετάει ένα ταλαιπωρημένο αντίτυπο του Σιαπέρα, το οποίο ήταν το μοναδικό ελληνικό βιβλίο που διέθετε ο σύλλογος.
Δεν νομίζω να χρειάζεται να γράψω τίποτα παραπάνω για την αξία αυτών των 2 τόμων που αποτέλεσαν το Α και το Ω για δύο τουλάχιστον γενιές σκακιστών.
[CENTER]ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ[/CENTER]
Το 1980 ο πολυπρωταθλητής Ελλάδας Μακρόπουλος γίνεται ο πρώτος Έλληνας σκακιστής που επιτυγχάνει νόρμα γκρανμετρ (πρέπει να επιτευχθούν 3 νόρμες για να αποκτηθεί ο τίτλος του γκρανμετρ).
Το 1980 και 1981 ο διεθνής μετρ (και εξαιρετικός συγγραφέας, ειδικά το «Σύγχρονη Σκακιστική Σκέψη» θεωρώ πως είναι από τα κορυφαία βιβλία που διαθέτει η βιβλιοθήκη μου και δεν εννοώ μόνο τα σκακιστικά. Θυμάμαι, την πρώτη φορά που το διάβασα, αναζήτησα το τηλέφωνο του διεθνούς μετρ για να του δώσω συγχαρητήρια για το συγκεκριμένο έργο. Όχι πως τα υπόλοιπα του υστερούν.) Ηλίας Κουρκουνάκης κατακτά το πανεπιστημιακό πρωτάθλημα Αμερικής, ενώ η νίκη του πιο πριν, το 1979 στο διεθνές τουρνουά Ακρόπολις, τον κάνει τον πρώτο Έλληνα σκακιστή που κατέκτησε διεθνές τουρνουά.
Στην δεκαετία 1980-90 κυριαρχούν οι Σκέμπρης, Σκαλκώτας, Γρίβας και Κοτρωνιάς, με τον Βασίλη Κοτρωνιά να γίνεται το 1990 ο πρώτος Έλληνας γκρανμετρ.
Στις αρχές της δεκαετίας του ?90 συνεχίζεται η κυριαρχία Κοτρωνιά, την οποία σπάει ο Σκέμπρης το 1993.
Εμφανίζεται και μια νέα γενιά ισχυρών παιχτών, όπως οι Νικολαϊδης, Βουλδής, Παπαϊωάννου, Μαστροκούκος, Τζερμιαδιανός, Μουτούσης, Καλέσης κ.α. Το ελληνικό σκάκι αναπτύσσεται πια με γοργούς ρυθμούς.
Από το 2000 και μετά κυριαρχεί στο ελληνικό πρωτάθλημα ο Χριστόδουλος Μπανίκας με 6 σερί τίτλους από το 2000 ως το 2005, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στο ελληνικό πρωτάθλημα. Επίσης εμφανίζονται συνέχεια ισχυροί παίχτες όπως ο Δημήτρης και ο Θάνος Μαστροβασίλης και ο Χαλκιάς.
Μετά την απόκτηση του τίτλου γκρανμετρ το 1990 από τον Κοτρωνιά, ακολούθησαν και άλλοι παίχτες που έφτασαν ως τον ανώτατο σκακιστικό τίτλο. Αυτοί είναι οι εξής: Σκέμπρης 1991, Γρίβας 1993, Μιλαντίνοβιτς 1993, Νικολαϊδης 1995, Αναγνωστόπουλος 1996, Παπαϊωάννου 1998, Μπανίκας, Δ. και Θ. Μαστροβασίλης και Χαλκιάς το 2000 όλοι, αν δεν κάνω λάθος.
Τον τίτλο γκρανμετρ γυναικών, κατέκτησαν οι Μακροπούλου το 1982, Μπότσαρη το 1993 και Κουβάτσου το 1999.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε και την μεγάλη επιτυχία της εθνικής ομάδας γυναικών, η οποία κατέκτησε στην σκακιστική ολυμπιάδα της Θεσσαλονίκης το 1998, την 6η θέση στον κόσμο, με τις Μπότσαρη, Κόντου και Μακροπούλου.
Τα τελευταία 20 χρόνια το Ελληνικό σκάκι αναπτύσσεται πολύ στην περιφέρεια, με πολλούς και ισχυρούς σκακιστικούς συλλόγους και παίχτες. Αυτό αποτυπώνεται και στα αποτελέσματα των διασυλλογικών πρωταθλημάτων, τα οποία μονοπωλούν από το 1991 τρεις σύλλογοι της περιφέρειας. Ο Όμιλος Αντισφαιρίσεως και Αθλοπαιδειών (ΟΑΑ) «ΗΡΑΚΛΕΙΟ», του Ηρακλείου Κρήτης, ο Αθλητικός Όμιλος «ΚΥΔΩΝ» των Χανίων και ο Σκακιστικός Όμιλος (ΣΟ) Καβάλας.
Παραθέτω τις κατακτήσεις ανά σκακιστικό σύλλογο του Ελληνικού πρωταθλήματος:
ΟΑΑ Ηράκλειο: 7
ΕΣ Θεσσαλονίκης:6
ΣΟ Καλλιθέας: 6
ΚΥΔΩΝ Χανίων: 6
ΣΟ Καβάλας: 3
Παναθηναϊκός: 2 (Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός έχει εδώ και χρόνια διαλύσει το σκακιστικό τμήμα του).
Ηλιούπολη: 2
Και Φιλοσκακιστικός, ΣΟ Πατρών, ΣΟ Περιστερίου και ΕΕΣ Κορυδαλλού από 1 κατάκτηση.
Όπως προανέφερα στο θέμα των εκδόσεων σκακιστικών βιβλίων έχουν γίνει πολλά και σημαντικά πράγματα. Τα βιβλία του Γρίβα και του Κουρκουνάκη που είδη έχω αναφέρει, καθώς και πολλά άλλα, αλλά και μεταφράσεις κορυφαίων έργων ξένων σκακιστών. Ο ΚΕΔΡΟΣ με ειδική σειρά σκακιστικών βιβλίων κάνει πραγματικά μια μεγάλη και καθ? όλα αξιόλογη προσπάθεια. Το τελευταίο έργο που έπεσε στα χέρια μου απ? την συγκεκριμένη σειρά είναι το «ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ» του Χρήστου Κεφαλή, μια πραγματικά πολύ καλή δουλειά και πλήρεις. Επίσης εκδίδει και το περιοδικό «Σκάκι για όλους».΄
Γενικά τα πράγματα πάνε αρκετά καλύτερα. Επίσης πολλοί ξένοι ισχυροί παίχτες παίρνουν μεταγραφή για ομάδες της χώρας μας. Το 2009 το Σκακιστικό Τμήμα της πνευματικής στέγης Περιστερίου, ανακοίνωσε την μεταγραφή του πανίσχυρου Ουκρανού γκρανμετρ Βασίλι Ιβαντσούκ. Τέτοιοι παίχτες δεν βοηθούν μόνο βαθμολογικά μια ομάδα, αλλά είναι πόλος έλξης που βοηθάει στην διάδοση του αθλήματος, αλλά η παρουσία του θα ανεβάσει οπωσδήποτε και τους συμπαίκτες του. Στον ΚΥΔΩΝ είχε αγωνιστεί ο Αζμαϊπαρασβίλι και γενικά έχουν έρθει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και άλλοι ισχυροί σκακιστές.
Επίσης το σκάκι έχει εισαχθεί ως προαιρετικό μάθημα σε ορισμένα σχολεία. Είναι μια καλή αρχή. Να ελπίσουμε και σε καλύτερη συνέχεια?
Οταν ημουν στο ηρακλειο ειχε γινει ενα εγχειρημα να μπει ο σκακιστικος μιλος στο βιβλιο των ρεκορ γκινες,με τον εξης τροπο(οτι θυμαμαι γιατι πανε4-5χρονια νομιζω):ειχαν μοιρασει φυλλαδια αρχικα για οσους ηξεραν σκακι και ενδιαφερονταν να παρουν μερος(διοτι τα μελη δεν ηταν αρκετα για αυτο που ειχαν κατα νου)και επειτα εστησαν μια σκηνη στην πλατεια ελευθεριας οπου επαιζαν καθε φορα απο 2ατομα μεσα και καταγραφοταν ολοι οι αγωνες (νομιζω μπορουσες να τους δεις και live μεσω ιντερνετ)…και παιζαμε σκακι εναλαξ και ασταματητα για 41 συνεχομενες μερες και νυχτες,ολοκληρο το 24ωρο.Περασαμε τελεια!!και πολυ καλη η ιδεα τους μπορω να πω!!!εχουν ορεξη εκει και φαινεται και απο τα τουρνουα που συνεχως διοργανωνουν και τις ενημερωσεις ανα τακτα χρονικα διαστηματα…keep walking!!!
Έχεις δίκιο, όντως συνέβη αυτό στο Ηράκλειο, αν και δεν ξέρω παραπάνω λεπτομέρειες.
Ετοιμάζω ένα άλλο θέμα τώρα, αλλά μέχρι να ετοιμαστεί, μερικά ωραία επεισόδια από την ιστορία του σκακιού:
[CENTER]Ο ΜΠΟΓΚΟΛΙΟΥΜΠΟΒ ΣΤΟΝ ?ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ[/CENTER]
Ο Εφίμ Μπογκολιούμποβ υπήρξε από τους ισχυρότερους σκακιστές των αρχών του περασμένου αιώνα. Ειδικά στο διάστημα 1920 ? 1935 θεωρούνταν από τους κορυφαίους στον κόσμο.
Έχοντας τρομερή αυτοπεποίθηση (χαρακτηριστικό είναι ότι έχει πει «Όταν έχω τα λευκά, κερδίζω γιατί έχω τα λευκά. Όταν έχω τα μαύρα, κερδίζω γιατί είμαι ο Μπογκολιούμποβ»), προκάλεσε (αφού είχε κερδίσει πολλά τουρνουά) σε ματς τον παγκόσμιο πρωταθλητή Αλιέχιν το 1929, το οποίο όμως έχασε, όπως έχασε και τον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος του 1934, πάλι από τον Αλιέχιν.
Οι συνεχείς μονομαχίες τους φυσικό ήταν να δημιουργήσουν μια σχέση ?πάθους μεταξύ τους, όπου δεν έλειπαν οι εκατέρωθεν δηλώσεις με προκλητικό περιεχόμενο.
Σε κάποιο τουρνουά, σε ένα πηγαδάκι, ο Μπογκολιούμποβ μη χάνοντας την ευκαιρία, κάτι πάλι ξεστόμισε για τον Αλιέχιν και ένας δημοσιογράφος που ήταν παρόν, έτρεξε να το προφτάσει στον Αλιέχιν, σίγουρος ότι θα βγάλει θέμα.
Ο Αλιέχιν, αφού τον άκουσε, αντί για άμεση απάντηση, σκαρφίστηκε ένα όνειρο και του λέει: «Θέλω να σου περιγράψω ένα όνειρο που είδα χθες το βράδι. Είδα, που λες, ότι πέθανα και στην πύλη του παραδείσου με περίμενε ο Άγιος Πέτρος, ο οποίος με ρώτησε τι ήμουνα εκεί κάτω στη γη, όσο ήμουν ζωντανός. Του απάντησα μετρ και παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι. Τότε μου είπε: «Λυπάμαι κύριε μου, αλλά, ξέρετε, σε όλους τους μετρ στο σκάκι απαγορεύεται η είσοδος στον παράδεισο» και μου έδειξε το δρόμο για την κόλαση. Θλιμμένος, γύρισα να φύγω, όταν ξαφνικά πήρε το μάτι μου μέσα στον παράδεισο τον Μπογκολιούμποβ να κάθεται μακάριος. Επέστρεψα να διαμαρτυρηθώ στον Άγιο Πέτρο, λέγοντας του: «Μου είπατε ότι οι μετρ στο σκάκι δεν μπαίνουν στον παράδεισο. Εγώ όμως βλέπω μέσα τον Μπογκολιούμποβ». Τότε ο Άγιος Πέτρος γέλασε και μου είπε: «Μα, ο Μπογκολιούμποβ δεν είναι μετρ. Απλώς νομίζει ότι είναι!».
[CENTER]ΤΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΪΝΙΤΣ[/CENTER]
Πριν από την έναρξη ενός ισχυρού τουρνουά, δημοσιογράφος ρωτάει τον Στάινιτς, πως βλέπει τα πράγματα και τι προοπτικές νίκης βλέπει για τον εαυτό του. Ο Στάινιτς του απαντά: «Να σου πω. Έχω ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων μου. Όλοι αυτοί (τους δείχνει με ένα γύρο του δακτύλου του), έχουν να παίξουν με τον Στάινιτς. Εγώ όμως όχι!».
[CENTER]ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ?[/CENTER]
Είναι γνωστό ότι παίζοντας μια παρτίδα σκάκι, η απορρόφηση στο παιχνίδι και η συγκέντρωση πρέπει να είναι απόλυτη. Ο Φίσερ έλεγε: «Απόλυτη συγκέντρωση και αποκοπή από τον έξω κόσμο. Να το πρώτο προσόν του μεγάλου σκακιστή».
Πολλές φορές λοιπόν, αυτή ακριβώς η συγκέντρωση και η αποκοπή από τον κόσμο, είναι αιτία για ?όμορφα περιστατικά, όπως αυτό που συνέβη στον Γιουγκοσλάβο γκρανμετρ Γκλίγκοριτς.
Σε ένα ισχυρό τουρνουά, ο Γκλίγκοριτς βρίσκεται σε μια πολύ οξεία θέση με τον αντίπαλο του και οι βαριάντες σφυρίζουν σαν σμέρνες στο κεφάλι του. Κάποια στιγμή, περιμένοντας τον αντίπαλο του να παίξει, αποφάσισε να σηκωθεί και να βηματίσει λίγο στην αίθουσα για να διώξει το άγχος. Εννοείται ότι βημάτιζε και μετρούσε βαριάντες, εντελώς στον κόσμο της ?κάισσας.
Ξαφνικά μπαίνει μέσα στην αίθουσα των αγώνων μια γυναίκα, κινείτε προς το μέρος του και του λέει κάτι. Ο Γκλίγκοριτς ξαφνιασμένος, με ύφος «σε εμένα μιλάτε;», της λέει: «Συγνώμη κυρία μου?» και μόνο όταν τον κοιτάει αυτή με ένα βλέμμα όλο έκπληξη, το μυαλό του Γκλίγκοριτς επιστέφει από τις βαριάντες στον πραγματικό κόσμο και αναγνωρίζει τη ?γυναίκα του!
Μην το σταματάς αδερφέ. Χάρη κάνεις σε (πολλούς) αδαείς και το εκτιμώ.
Και γω σέβομαι το σκάκι σαν κάτι ασύλληπτα εγκεφαλικό, αλλά πέρα από τα πολύ βασικά δεν κατέχω και παραπάνω. Τα κείμενά σου μας βάζουν σε ένα απίστευτο κόσμο.