Μεγαλύτερος Σκακιστής

Αθλητικά
#61

[CENTER]ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΔΙΧΩΣ ΣΤΕΜΜΑ[/CENTER]
Όλα τα αθλήματα (και το σκάκι δεν αποτελεί εξαίρεση) έχουν εκτός από τους πρωταθλητές τους και αυτούς που έφτασαν μέχρι την πηγή αλλά νερό δεν ήπιαν. Συχνά ο θρύλος των «αιώνια δεύτερων» ξεπερνά ακόμη και αυτόν των πρωταθλητών και χρωματίζει ιδιαίτερα την ιστορία του αθλήματος. Πχ η ποδοσφαιρική ομάδα της Ολλανδίας έπαιξε 2 τελικούς παγκοσμίου κυπέλλου το 1974 και το 1978. Τους έχασε και τους δύο, έμεινε στην ιστορία ως η «βασίλισσα δίχως στέμμα», όμως το ποδόσφαιρο που έπαιξε την έχει κάνει να μνημονεύεται περισσότερο και από τους πρωταθλητές εκείνων των διοργανώσεων. Ή αν θέλετε ο μπασκετικός Άρης τη δεκαετία του 80 στην Ευρώπη. Και τόσα άλλα παραδείγματα.
Το σκάκι έχει κι αυτό τους δικούς του «αιώνια δεύτερους».
Θα τους κάνω ένα αφιέρωμα (στους περισσότερους), έχοντας στο μυαλό μου δύο στόχους. Ο ένας είναι προφανής. Τους αξίζει. Μέχρι τώρα στο θρεντ, έχουμε μνημονεύσει μόνον τους πρώτους, τους πρωταθλητές. Νιώθω πως πρέπει να κάνω μια αναφορά και στους «δεύτερους», που πολλές φορές ήταν σα να ήταν πρώτοι.
Ο δεύτερος στόχος, είναι να αναζητήσω (όσο μπορώ) τις αιτίες που δεν τους άφησαν να φτάσουν ως την κορυφή. Για τον καθένα είναι ξεχωριστές αυτές οι αιτίες και οι λόγοι. Αυτό θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα και την ίδια τη φύση του αθλήματος, αλλά να φωτίσουμε και σημαντικά κομμάτια από την ιστορία του.

Πριν προχωρήσω να γράψω δύο λόγια για τους σκακιστές αυτούς και την ιστορία τους, νιώθω ότι πρέπει να θίξω ένα άλλο θέμα:

[CENTER]Η ΗΤΤΑ ΣΤΟ ΣΚΑΚΙ[/CENTER]
Θέλω να της αφιερώσω ξεχωριστό κομμάτι, γιατί δεν μοιάζει με καμία από τις άλλες ήττες (αυτές των άλλων αθλημάτων).
Όσοι έχουν παίξει αγωνιστικό σκάκι (ή απλώς και φιλικές παρτίδες), θα καταλάβουν αμέσως αυτό που θέλω να πω. Η ήττα στο σκάκι είναι η πιο οδυνηρή από οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Αυτό έχει να κάνει με την ίδια τη φύση του παιχνιδιού.
Πάνω στη σκακιέρα, είναι κανείς μόνος του. Εντελώς μόνος του. Απέραντη η μοναξιά του σκακιστή κι η ερημιά του. Πρώτα πρώτα οφείλει ο ίδιος να αποκοπεί από όλο τον έξω κόσμο την ώρα που παίζει. Αλλιώς δεν μπορεί να παίξει. Έπειτα, δεν έχει να περιμένει «βοήθεια» από κανέναν. Σε μια κακή του μέρα, δεν υπάρχουν ούτε συμπαίκτες να σώσουν την κατάσταση, ούτε η τύχη, ούτε ο διαιτητής. Με ποιον να τα βάλει μετά από μια οδυνηρή ήττα;; Με τον διαιτητή που δεν έδωσε το πέναλτι ή που δεν είδε το οφσάιντ;; Με την τύχη, που έστειλε την μπάλα στο δοκάρι;
Που να βρει στήριγμα να διαχειριστεί την ήττα του;; Να σκεφτεί ότι ο ίδιος πήγε καλά, αλλά ήταν σε κακή μέρα οι συμπαίκτες; Μα αφού είναι μόνος του.
Δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά για τον σκακιστή. Η ήττα είναι όλη δική του. Πρέπει να παλέψει μαζί της μόνος του. Αυτή είναι η κατάρα του. Και η ευλογία του θα πρόσθετα εγώ, γιατί μαθαίνει να μην ψάχνει αλλού δικαιολογίες και στηρίγματα. Μαθαίνει να αναλαμβάνει την ευθύνη του και να γίνεται σκληρός όταν πρέπει με τον εαυτό του. Αυτό όμως συχνά είναι δυσβάσταχτο, ειδικά αν γίνεται για πολλά χρόνια και αν ο χαρακτήρας του συγκεκριμένου σκακιστή δεν είναι τόσο ισχυρός ώστε να το αντέχει. Πολλοί αραιώνουν τις εμφανίσεις τους στο αγωνιστικό σκάκι ή τις σταματούν και όταν ερωτηθούν γι? αυτό συχνά απαντούν ότι δεν άντεχαν το άγχος της συγκεκριμένης δραστηριότητας.
Το άγχος (που προκαλείται και από τον φόβο της ήττας) είναι τρομερό. Και ο σκακιστής δεν έχει τρόπο να το αποβάλει την ώρα του αγώνα. Ούτε να τρέξει μπορεί, ούτε να ακούσει δύο λόγια στήριξης από τους συμπαίκτες του.
Κι έπειτα είναι και κάτι άλλο. Η ήττα στο σκάκι, εκτός από εντελώς προσωπική, είναι οδυνηρή και για έναν ακόμη λόγο. Ο άνθρωπος (πιστεύω) δέχεται πιο εύκολα την ανωτερότητα του αντιπάλου του σε σωματικά προσόντα, από ότι σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τον τρόπο σκέψης. Η ήττα στο σκάκι είναι μια ήττα του μυαλού. Κι αυτό κάνει την διαχείριση της ακόμα πιο δύσκολη.

Έκανα αυτή την αναφορά, γιατί πρέπει να τα έχουμε αυτά υπόψιν μας για να κατανοήσουμε γιατί καμιά φορά κάποιος που θα μπορούσε να φτάσει ψηλότερα, τελικά δεν έφτασε. Βέβαια υπάρχουν και άλλοι λόγοι, όπως θα δούμε παρακάτω στις ιστορίες αυτών των σκακιστών. Για άλλους προβλήματα υγείας, για άλλους ιστορικές συγκυρίες ή ακόμα και πολιτικές συγκυρίες. Ας τους δούμε όμως έναν έναν ξεχωριστά.

[CENTER]ΓΙΟΧΑΝ ΧΕΡΜΑΝ ΤΣΟΥΚΕΡΤΟΡΤ[/CENTER]
Ο Γιόχαν Τσούκερτορτ είναι μια σχεδόν μυθική μορφή για το σκάκι. Σε αυτό συντείνουν και οι συνθήκες του βίου του. Γεννήθηκε στην Πολωνία το 1842 και πέθανε το 1888 από εγκεφαλική αιμορραγία, πάνω στη σκακιέρα, την ώρα που αγωνιζόταν, σε ηλικία 46 ετών.
Στην καταγωγή του οι ιστορικοί του σκακιού συγκλίνουν ότι ήταν Πρωσοπολωνοεβραίος. Σπούδασε χημεία και φυσιολογία, παίρνοντας διδακτορικό ιατρικής (όπως ισχυριζόταν ο ίδιος τουλάχιστον) στο Μπρεσλάου.
Η σκακιστική ακμή του τοποθετείται στα χρόνια 1870 ως 1886, όπου θεωρούνταν μαζί με τον Στάινιτς οι κορυφαίοι στον κόσμο.
Το 1883 θριάμβευσε στο τουρνουά του Λονδίνου, το ισχυρότερο ως τότε, αφήνοντας 3 βαθμούς πίσω τον Στάινιτς. Μετά από αυτό, υπήρξε η σκέψη να παίξουν αυτοί οι δύο ένα ματς για το παγκόσμιο πρωτάθλημα (το πρώτο επίσημο ματς που έγινε για το παγκόσμιο πρωτάθλημα). Ορίστηκε για το 1886, όμως εκείνη τη χρονιά ο Τσούκερτορτ κλήθηκε να υπηρετήσει στον Αυστροουγγρικό πόλεμο. Τραυματίστηκε στη μάχη και παρασημοφορήθηκε όχι μια, αλλά 7 φορές.
Επέστρεψε για το ματς με τον Στάινιτς. Είχε αποκτήσει όμως μόνιμο νευρολογικό πρόβλημα. Ξεκίνησε εντυπωσιακά το ματς προηγούμενος με 4-1!. Παρόλα αυτά, όσο προχωρούσαν οι παρτίδες, τόσο περισσότερο ο Τσούκερτορτ κατέρρεε και έχασε τελικά με 12,5 ? 7,5. Σαφώς ο Στάινιτς υπήρξε κορυφαίος παίχτης και αργότερα υπερασπίστηκε τον τίτλο του εναντίον και άλλων διεκδικητών. Κανείς δεν τολμά να τον αμφισβητήσει. Αν ωστόσο, οι συνθήκες ήταν καλύτερες για τον Τσούκερτορτ και δεν είχε και αυτό το πρόβλημα με τον κλονισμό των νεύρων του, ίσως κατάφερνε να αντέξει μέχρι τέλους τη δοκιμασία και να ήταν αυτός ο πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής.
Μετά την ήττα η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε. Και ο ίδιος δεν μπορούσε να το χωνέψει. Ο γιατρός του, του τόνισε κατηγορηματικά ότι πρέπει να σταματήσει το σκάκι. Ο Γιόχαν Τσούκερτορτ δεν θέλησε ούτε να το σκεφτεί. Έτσι, δύο χρόνια μετά πέθανε πάνω στη σκακιέρα.
Η ήττα του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι ένας συνδυασμός τριών παραγόντων. Ιστορική συγκυρία, ο πόλεμος την ίδια χρονιά του ματς. Προβλήματα υγείας που προέκυψαν από την συμμετοχή του στον πόλεμο. Και τέλος αδυναμία να διαχειριστεί ψυχολογικά ένα τέτοιο παιχνίδι, η οποία εν πολλοίς προέκυψε από τα προβλήματα υγείας του.
Ο θρύλος του δεν έχει χάσει σε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν.

[CENTER]ΜΙΧΑΗΛ ΙΒΑΝΟΒΙΤΣ ΤΣΙΓΚΟΡΙΝ[/CENTER]
Ο Μιχαήλ Ιβάνοβιτς Τσιγκόριν γεννήθηκε το 1850 στην Αγία Πετρούπολη και πέθανε το 1908. Πρόκειται για τον πρώτο Ρώσο μεγάλο σκακιστή και θεωρείται από ορισμένους ως ο πρόδρομος της Σοβιετικής σχολής. Άργησε να μάθει σκάκι (στα 16 του), ενώ αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά σ? αυτό, μετά τα 24.
Υπήρξε ο πρώτος διεκδικητής του παγκοσμίου τίτλου απέναντι στον Στάινιτς. Αναμετρήθηκαν 2 φορές. Πρώτα το 1889, όπου ο Στάινιτς επικράτησε με σκορ 10,5 ? 6,5 και δεύτερη φορά το 1892 όπου και πάλι ο Στάινιτς επικράτησε με 12,5 ? 10,5. Καθοριστική στο δεύτερο παιχνίδι ήταν η τελευταία παρτίδα, όπου ο Τσιγκόριν «έβγαλε» κερδισμένη θέση και ίσως από την σιγουριά του πια, ότι αυτή η θέση δεν χάνεται, επέτρεψε ένα τόσο απλό ματ στον Στάινιτς, που δεν θα το έκανε ούτε αρχάριος παίχτης. Η συγκεκριμένη αβλεψία (και μάλιστα πολύ χοντρή αβλεψία) του Τσιγκόριν, έχει μείνει ως τις μέρες μας η πιο φημισμένη αβλεψία στην ιστορία του σκακιού. Ήταν αυτή που στέρησε στον Ρώσο τον παγκόσμιο τίτλο. Ωστόσο, υπήρχαν και άλλες αιτίες. Πιο βαθιές.
Ο Τσιγκόριν ήταν θιασώτης του τακτικού παιχνιδιού, την ώρα που ο Στάινιτς έθετε της βάσεις της στρατηγικής σχολής στο σκάκι. Η μάχη τους, πέρα από όλα τα άλλα, ήταν και μια θεωρητική μάχη.
Στο οξύ, περίπλοκο, δυναμικό παιχνίδι, ο Τσιγκόριν ήταν σαφώς ανώτερος από τους σύγχρονους του. Ο Κασπάροβ θεωρεί ότι το παιχνίδι του προαναγγέλλει αυτό του Αλιέχιν. Έλα όμως, που την ίδια ώρα ο Στάινιτς θεμελίωνε και δοκίμαζε στην πράξη τους κανόνες του στρατηγικού παιχνιδιού, κάτι που οι τακτικοί παίχτες της εποχής δεν κατανοούσαν καθόλου, με αποτέλεσμα να τους δημιουργεί στρατηγικές αδυναμίες που ο ίδιος ήξερε να αξιοποιεί, ενώ από την άλλη πολλοί από τους συνδυασμούς των τακτικών παιχτών δεν πετύχαιναν απέναντι στον Στάινιτς, ακριβώς διότι ήξερε να στήνει στρατηγικά τη θέση του, με αποτέλεσμα να μην έχει αδυναμίες.
Στο σημείο αυτό, ας αφήσω τον ίδιο τον Στάινιτς να «μιλήσει» για το πως είδε αυτές του τις αναμετρήσεις με τον Τσιγκόριν:
«Αυτή ήταν μια αναμέτρηση ανάμεσα σ? έναν παλαιό μετρ της νέας σχολής (εννοεί τον εαυτό του) και έναν νέο μετρ της παλαιάς σχολής (εννοεί τον Τσιγκόριν). Και η νέα σχολή κέρδισε, παρ? όλη την προχωρημένη ηλικία του μετρ. Ο νέος μετρ της παλαιάς σχολής (αναφέρεται βέβαια στην ρομαντική σχολή) θυσίαζε πιόνια και κομμάτια. Ο παλαιός μετρ της νέας σχολής (της στρατηγικής, την οποία ανέπτυξαν αργότερα οι υπερμοντέρνοι και η σοβιετική σχολή) προχώρησε ακόμα παραπέρα ? θυσίασε ολόκληρες παρτίδες, για να δείξει πώς ακριβώς εννοούσε τις ορθές στρατηγικές αρχές».
Αυτή η δήλωση του Στάινιτς (του πρώτου στρατηγικού παίχτη) δεν λέει παρά την αλήθεια. Ο αν και νεαρότερος Τσιγκόριν ήταν αν θέλετε ο τελευταίος ρομαντικός. Ο γηραιότερος Στάινιτς, ήταν αυτός που έφερνε τις νέες ιδέες. Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν δεδομένο. Ο Τσιγκόριν ήταν το θύμα της διαλεκτικής διαδοχής των ιδεών. Το νέο ήταν καταδικασμένο να επικρατήσει πάνω στο παλαιό και να το ανασυνθέσει σε μια νέα, ανώτερη μορφή.
Οι διαφωνίες αυτών των δύο γιγάντων επεκτάθηκαν και σε άλλα επιμέρους ζητήματα. Όπως για παράδειγμα στην αξία των ελαφρών κομματιών. Ο Στάινιτς ήταν φυσικά υπέρμαχος του ζεύγους αξιωματικών, το οποίο και θεωρούσε ως τον ανώτερο συνδυασμό ελαφρών κομματιών για το φινάλε. Σε πολλές παρτίδες του, απέδειξε την ανωτερότητα του ζεύγους αξιωματικών. Αντίθετα ο Τσιγκόριν ήταν οπαδός των δύο ίππων. Σε αρκετές παρτίδες κατάφερε να αποδείξει τον ισχυρισμό του. Όχι μόνον αυτό, αλλά ανάπτυξε και ένα νέο άνοιγμα, την «Άμυνα Τσιγκόριν», στόχος της οποίας ήταν η γρήγορη αλλαγή των μαύρων αξιωματικών για τους λευκούς ίππους, θεωρώντας ότι στο φινάλε, ο μαύρος που θα διατηρούσε τους ίππους του, θα ήταν καλύτερος. Αν και το θέμα είναι πολύπλοκο και δεν έχει ξεκαθαρίσει πλήρως ακόμη, η σύγχρονη θεωρία, θεωρεί ως στρατηγικό πλεονέκτημα την κατοχή ζεύγους αξιωματικών, εναντίον οποιουδήποτε συνδυασμού άλλων ελαφρών κομματιών (πχ εναντίων 2 ίππων, ή εναντίον ενός ίππου και ενός αξιωματικού).
Ο Τσιγκόριν προσέφερε και άλλα πράγματα στην σκακιστική θεωρία, με αποκορύφωμα ίσως την βαριάντα Τσιγκόριν στην κλειστή Ισπανική (Ρουί Λοπέζ), η οποία θεωρείται ως τις μέρες μας μια από τις αιχμηρότερες απαντήσεις των μαύρων, απέναντι στην Ισπανική (αυτό το εξαιρετικό άνοιγμα που έχει ιστορία 500 και πλέον χρόνων και δεν χάνει ποτέ την αξία της και την δημοτικότητα της, αντιθέτως εμπλουτίζεται συνεχώς. Η Ισπανική είναι σαφώς το καλύτερο από όλα τα ανοικτά ανοίγματα).
Ο Μιχαήλ Τσιγκόριν έχει οπαδούς ως τις μέρες μας, πάρα πολλούς σκακιστές που αγάπησαν το αιχμηρό και αντικομφορμιστικό στυλ του. Πολλοί απ? αυτούς υπήρξαν και παγκόσμιοι πρωταθλητές. Όπως ας πούμε ο Ταλ, ο οποίος, προς το τέλος της ζωής του και όταν πια η ασθένεια τον είχε καταβάλει και του χορηγούσαν συνεχώς μορφίνη, δεν έχασε το χιούμορ του και στην κουβέντα ενός φίλου του:

  • Θα γίνεις μορφινομανής στο τέλος.
    Απάντησε:
  • Μπα, εγώ ήμουν πάντα Τσιγκορινομανής (κάνοντας λογοπαίγνιο με το όνομα του άλλου τεράστιου σκακιστή Μόρφυ και αυτό του Τσιγκόριν).

Το θέμα μας βέβαια δεν τελειώνει εδώ. Απλά αποφάσισα να το «σπάσω» σε κομμάτια, από το να κάνω ένα τεράστιο ποστ (ήδη και αυτό μεγάλο είναι).
Θα συνεχίσω αργότερα με τους:
ΤΑΡΑΣ, ΡΟΥΜΠΙΝΣΤΑΪΝ, ΤΑΡΤΑΚΟΒΕΡ, ΜΠΡΟΝΣΤΑΪΝ, ΚΕΡΕΣ, ΚΟΡΤΣΝΟΪ ΚΑΙ ΙΒΑΝΤΣΟΥΚ.

#62

[CENTER]Δρ. ΖΙΓΚΜΠΕΡΤ ΤΑΡΡΑΣ[/CENTER]

[SIZE=“2”]«Το σκάκι, όπως ο έρωτας και η μουσική, έχει τη δύναμη να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους»[/SIZE]

Ξεκινώ με την συγκεκριμένη ρήση του Δρ. Τάρρας, μια από τις πολλές δικές του που έμειναν στην ιστορία, γιατί μας φανερώνει τη σχέση αυτού του ανθρώπου με το σκάκι. Πώς το έβλεπε, σαν παθιασμένος, σαν ερωτευμένος άνθρωπος.
Ο Ζίγκμπερτ Τάρρας γεννήθηκε στο Μπρεσλάου το 1862 και απεβίωσε το 1934 στο Μόναχο.
Σπούδασε ιατρική στη Νυρεμβέργη, όπου και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ασκώντας το ιατρικό επάγγελμα.
Από την αρχή της σκακιστικής του σταδιοδρομίας, γοητεύτηκε από τις ιδέες του Στάινιτς και έγινε ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της νέας γενιάς, που έφεραν τόσες αλλαγές στο παιχνίδι στα τέλη του 19ου και στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
Στον σκακιστικό του βίο και στην εξέλιξη του, που τελικά δεν έφτασε ως την κορυφή, έπαιξαν ρόλο πολλά πράγματα, από τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, ως ένα ατύχημα, αλλά ίσως περισσότερο απ? όλα καθοριστικό, ήταν η αναβλητικότητα που έφτανε ως τα όρια της δειλίας, την οποία επέδειξε κάθε φορά που ήταν να συναντηθεί με την κορυφή.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η μεγάλη ακμή του Τάρρας αρχίζει στα 1888. Ο Στάινιτς είναι ήδη ο πρώτος επίσημος παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο συγκεκριμένος θεσμός όμως, δεν είχε ακόμα αποκτήσει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο διεξαγωγής αγώνων για την κατάκτηση του, (όπως γινόταν αργότερα, με τουρνουά διεκδικητών, μέχρι κάποιος να φτάσει ως τον κάτοχο του τίτλου και να αναμετρηθεί μαζί του) και έτσι αυτό που γινόταν ήταν το εξής: όποιος παίχτης είχε αποδεδειγμένα καλύτερα αποτελέσματα από τους άλλους σε μια σειρά από τουρνουά που διεξαγόταν τότε, είχε το δικαίωμα να προκαλέσει (εγγράφως) τον παγκόσμιο πρωταθλητή σε ματς.
Από το 1888 ως το 1894 ο Τάρρας είχε νικήσει σε πέντε κορυφαία τουρνουά. Όλος ο σκακιστικός κόσμος, συμφωνούσε ότι ο Γερμανός δόκτορας θα έπρεπε να ήταν αυτός που θα καθίσει απέναντι στον Στάινιτς, σε ένα ματς για τον παγκόσμιο τίτλο. Ο σκακιστικός σύλλογος της Αβάνας μάλιστα, έκανε μια σοβαρή προσφορά στους δύο παίχτες, προθυμοποιούμενος να αναλάβει την διοργάνωση του τελικού. Ο Δρ. Τάρρας όμως δεν δέχθηκε, τουλάχιστον όχι άμεσα, καθώς όπως δικαιολόγησε, επαγγελματικοί λόγοι δεν του επέτρεπαν για την ώρα κάτι τέτοιο.
Ο νεαρός Εμμάνουελ Λάσκερ, δεν έχασε την ευκαιρία. Είχε αρχίσει να σημειώνει επιτυχίες το τελευταίο διάστημα (ήταν και νέος στον σκακιστικό στίβο), όχι τέτοιες βέβαια που να του επιτρέπουν να παρακάμψει τον Γερμανό δόκτορα. Μόλις όμως ο Τάρρας αρνήθηκε, ο Λάσκερ δεν έχασε ούτε μέρα. Προκάλεσε αμέσως τον Στάινιτς. Κι ο Στάινιτς δέχθηκε. Το ματς έγινε τελικά στην Νέα Υόρκη, το Μόντρεαλ και την Φιλαδέλφεια το 1894 και ο Λάσκερ νίκησε με σκορ 12-7 κατακτώντας τον παγκόσμιο τίτλο. Έμελλε να τον κάνει σχεδόν κτήμα του, αφού τον διατήρησε ως το 1921, για 27 ολόκληρα χρόνια!
Δεν ξέρω πόσες φορές στη ζωή του ο Τάρρας θα «μαστίγωσε» τον εαυτό του γι? αυτήν την απόφαση. Η νίκη του ήταν σχεδόν σίγουρη, καθώς ο Στάινιτς όσο και να ήταν μεγάλος παίχτης και μαχητής, ήταν πια και μεγάλος σε ηλικία. Τα καλά χρόνια είχαν διαβεί για τον πρώτο παγκόσμιο πρωταθλητή. Ενδεικτικό είναι εξάλλου ότι ο νεαρός Λάσκερ επικράτησε άνετα.
Ο Δρ. Τάρρας, μόλις είχε χάσει την πρώτη του ευκαιρία για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Δεν θα ήταν και η τελευταία?
Το 1897 στη Μόσχα, έγινε ο επαναληπτικός τελικός Λάσκερ-Στάινιτς (ο πρώην πρωταθλητής είχε το δικαίωμα για ματς ρεβάνς), στο οποίο ο Λάσκερ συνέτριψε τον Στάινιτς με 12,5 ? 4,5, δείγμα ότι ο πρώτος κάτοχος του τίτλου, βρισκόταν για τα καλά στη δύση της καριέρας του. Ας ακούσουμε τι είπε ο ίδιος: «Γιατί έχασα τόσο εξευτελιστικά; Κατά πρώτον, ο Λάσκερ είναι ο ισχυρότερος σκακιστής που έχω γνωρίσει, μάλλον ο καλύτερος από όλους όσους έχουν υπάρξει μέχρι τώρα. Κατά δεύτερον η ηλικία μου και η υγεία μου δεν μου επιτρέπει να αντέξω πια σε έναν τέτοιο εξαντλητικό αγώνα εναντίον ενός κορυφαίου μετρ». Ο Στάινιτς αποχωρούσε σιγά σιγά από τη σκηνή. Δυστυχώς η ζωή δεν είχε κρατήσει ένα ωραίο φινάλε γι? αυτόν το μεγάλο σκακιστή, αυτόν τον πρωτοπόρο της σκακιστικής θεωρίας, που άλλαξε αμετάκλητα τον τρόπο που βλέπουμε το παιχνίδι ως σήμερα.
Ο Στάινιτς τελείωσε τη ζωή του πάμπτωχος, σε ένα άσυλο για διανοητικές παθήσεις, κοντά στη Νέα Υόρκη. Τις τελευταίες του μέρες κρατούσε μια σκακιέρα αγκαλιά και φώναζε, προκαλώντας άλλοτε το Λάσκερ για ένα ματς και άλλοτε? το θεό, σίγουρος πως θα τους κέρδιζε και τους δύο?
Η κορυφαία προσφορά του δεν χρειάζεται τα δικά μου λόγια?
Άρα ο Τάρρας θα είχε και άλλη ευκαιρία;
Ο δόκτορας από την Νυρεμβέργη στις αρχές του περασμένου αιώνα, σταμάτησε για ένα διάστημα τις σκακιστικές δραστηριότητες του. Επέστρεψε το 1903 για το πανίσχυρο τουρνουά του Μόντε Κάρλο, το οποίο και κατέκτησε. Μετά και από αυτή τη νίκη του, ο Τάρρας επιτέλους πήρε την απόφαση να προκαλέσει με επιστολή του τον Λάσκερ για ένα ματς για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ο Λάσκερ δέχθηκε και το ματς ορίστηκε για το φθινόπωρο του 1904.
Όμως?
Ο Ζίγκμπερτ Τάρρας δεν ανήκε φαίνεται στους ευνοούμενους της Κάισσας. Λίγο πριν το ματς, τραυματίστηκε σοβαρά σε ?παγοδρομία, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αγωνιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και το ματς αναβλήθηκε!
Εκείνον τον καιρό, έγινε το φημισμένο τουρνουά Καίμπριτζ Σπρίνγκς, το οποίο προς έκπληξη όλων το κέρδισε ένας νεαρός Αμερικανός, ο Φρανκ Τζέιμς Μάρσαλ, ο οποίος λαμβάνοντας υπόψιν του ότι το ματς Λάσκερ ? Τάρρας δεν θα γινόταν, δεν έχασε την ευκαιρία. Προκάλεσε αμέσως τον Λάσκερ σε ματς για τον παγκόσμιο τίτλο. Όμως ο Λάσκερ, πράττοντας σωστά κατά την γνώμη μου, δεν δέχθηκε αμέσως, καθώς όπως ανάφερε, ναι μεν ο Μάρσαλ ήταν ένας σπουδαίος νέος παίχτης, όμως δεν είχε δα και τη μεγάλη συλλογή νικών σε τουρνουά, και ίσως θα υπήρχαν άλλοι παίχτες που θα εδικαιούντο περισσότερο από εκείνον την αναμέτρηση. Του πρότεινε λοιπόν να παίξει αρχικά με τον Γιανόβσκι ένα ματς και ο νικητής αυτού του ματς να παίξει μαζί του. Πράγματι ο Μάρσαλ νίκησε τον Γιανόβσκι, αλλά ως που να γίνουν όλα αυτά, επέστρεψε ο Τάρρας. Ο Μάρσαλ (προς τιμήν του) δεν θεώρησε σωστό να τον παρακάμψει και τον προκάλεσε σε ματς. Ο Τάρρας δέχθηκε και συνέτριψε τον Μάρσαλ με σκορ 12 ? 5!
Μετά το ματς ο Τάρρας δήλωσε ότι δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για το ποιος πρέπει να καθίσει απέναντι στον Λάσκερ, αλλά ταυτόχρονα τόνισε ότι δεν σκοπεύει να τον προκαλέσει!!!
Εδώ μάλλον κάνει την εμφάνιση του ο διστακτικός χαρακτήρας του Τάρρας, απέναντι στην θέα της κορυφής.
Στο μεταξύ φτάσαμε στο 1906 και ο Μάρσαλ συνέχιζε να κερδίζει τουρνουά. Βλέποντας ότι ο Τάρρας δεν προκαλεί τον Λάσκερ, τον προκάλεσε ξανά ο ίδιος! Ο παγκόσμιος πρωταθλητής, αφού περίμενε το μήνυμα του Τάρρας και δεν το έπαιρνε, δέχθηκε να αντιμετωπίσει τον Φρανκ Μάρσαλ.
Στον τελικό που έγινε το 1907, ο Λάσκερ δεν είχε ουσιαστικά αντίπαλο. Το τελικό σκορ, τα λέει όλα: 11,5 ? 3,5!!!
Η αλήθεια είναι πως ο Φρανκ Μάρσαλ υπήρξε ένας πολύ σπουδαίος σκακιστής. Αλήθεια όμως είναι και το ότι δεν έφτανε σε καμιά περίπτωση το επίπεδο του Λάσκερ ή του Τάρρας.
Ωστόσο, η Κάισσα διάλεξε αυτόν, τον Φρανκ Μάρσαλ, να είναι ο σκακιστής που θα έπαιζε την πιο λαμπρή, την πιο εντυπωσιακή κίνηση ίσως και στα χρονικά του σκακιού!
Είναι μια κίνηση, που όποιος την δει, δεν γίνεται να μην ερωτευθεί το σκάκι. Είναι μια κίνηση που δεν είναι δύσκολο, αν σου δείξουν τη θέση ενώ έχει παιχτεί, να «μετρήσεις» ότι κερδίζει σε όλες τις βαριάντες. Μα, αν σου δείξουν τη θέση μια κίνηση πριν παιχθεί, είναι σχεδόν αδύνατο να την σκεφτείς ως δυνατότητα ή ως ιδέα! Εκεί είναι το μεγαλείο της. Πώς να σκεφτείς κάτι τέτοιο; Πώς να «μπεις» στην ιδέα να τοποθετήσεις την Βασίλισσα σου μπρος στις απλωμένες λόγχες δύο στρατιωτών κι αντίκρυ στο δόρυ της αντίπαλης Βασίλισσας;; Κι όμως! Αυτή η κίνηση κερδίζει αμέσως σε όλες τις βαριάντες! Είτε κόψει ο λευκός με το ένα πιόνι, είτε με το άλλο, είτε με την δική του Βασίλισσα!!! Είτε δει την τραγωδία που τον περιμένει και δεν κόψει καθόλου, πάλι χάνει! Αμέσως! Μαγεία! Για την ακρίβεια, μιας κι ο Μάρσαλ έπαιξε εκείνη τη μέρα με τα μαύρα κομμάτια, μαύρη μαγεία.
Μεταφερόμαστε στο έτος 1912. Τόπος: Μπρεσλάου. Ο Λεβίτσκι παίζει με τα λευκά εναντίον του Μάρσαλ. Στην 23η κίνηση του μαύρου, συμβαίνει η απόλυτη σκακιστική ομορφιά! 23? Qg3!!!
Παραθέτω εδώ το λινκ με την παρτίδα. Κάντε μου τη χάρη να την δείτε!

http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1094915

Εκείνο το απόγευμα, η Κάισσα χάιδευε το κεφάλι του Φρανκ Μάρσαλ!
Επιστρέφουμε όμως στον Ζίγκμπερτ Τάρρας. Ακόμα μια ευκαιρία είχε χαθεί. Τι θα γινόταν; Θα έπαιζε τελικό επιτέλους ο αναμφισβήτητα κορυφαίος μαζί με τον Λάσκερ παίχτης των τελευταίων ετών;;
Προς ανακούφιση του σκακιστικού κόσμου, η Γερμανική Σκακιστική Ομοσπονδία, κατάφερε τελικά να διοργανώσει το πολυπόθητο ματς Λάσκερ ? Τάρρας για το έτος 1908.
Όμως ο Τάρρας ήταν ήδη 46 ετών. Οι χρυσές μέρες είχαν παρέλθει. Εκεί που έπρεπε να είχε διεκδικήσει το πρωτάθλημα πριν 14 χρόνια, έφτασε να το κάνει τώρα. Όμως ο Λάσκερ ήταν σε διαστημική τροχιά, την ώρα που η άμαξα του Τάρρας είχε αρχίσει να ασθμαίνει. Ο Λάσκερ επιβλήθηκε εύκολα με 10,5 ? 5,5!
Ο Ζίγκμπερτ Τάρρας θα έμενε για πάντα στην σκιά του. Δεν θα γινόταν ποτέ παγκόσμιος πρωταθλητής.
Η συνεισφορά του στην εξέλιξη του σκακιού, είναι βέβαια ανεκτίμητη. Ένα σωρό βαριάντες φέρουν το όνομα του. Υπήρξε συνεχιστής του Στάινιτς στην προσπάθεια να θεμελιωθεί η σκακιστική θεωρία. Αναζητούσε σε κάθε θέση το ΣΩΣΤΟ.
Ο Σεϊράβαν έγραψε πως ο Μποτβίνικ ήταν ο πρώτος επιστημονικός παίχτης στην ιστορία του σκακιού. Έχει δίκιο. Μόνο που από αυτή την άποψη, ο Τάρρας ήταν αυτός που προανήγγειλε τον Μποτβίνικ. Ο Τάρρας ήταν, ας πούμε, η πρώτη απόπειρα να υπάρξει αυτός ο επιστημονικός παίχτης.

(θα συνεχίσω και με άλλους)

#63

Ντάξει απ’τις 2-3 βαριάντες που μέτρησα μετά την κίνηση Qg3, ναι, του την είπε άσχημα του τύπου!

Έχει πλάκα πάντως ότι με τους μεγάλους παίκτες τα παιχνίδια σταματάνε εκεί. Άμα είχα αυτή τη θέση σε παιχνίδι Β’ τοπικής με τα μαύρα παίζει να’χα παραιτηθεί ας πούμε. :lol:

Μεγάλο respect στα posts σου φίλε Rotten (το νίκνεϊμ καμία σχέση με τον ποδοσφαιριστή ε; :p), μου θυμίζεις γιατί αγάπησα το παιχνίδι αν και δεν επεδίωξα ποτέ να ασχοληθώ σε τόσο βάθος με αυτό. Το πάθος σου, δε, το νιώθω απόλυτα γιατί έχω το ίδιο με την ιστορία των μαθηματικών.

#64

H αλήθεια είναι ότι μόλις δεις την τελική θέση, έχεις την εντύπωση ότι ο μαύρος είναι αυτός που πρέπει να εγκαταλείψει. Όταν το δεις βέβαια λίγο προσεχτικά, καταλαβαίνεις ότι τα πάντα έχουν τελειώσει για τον λευκό. Η απειλή που δεν αντιμετωπίζεται είναι ίππος στο e2. Φυσικά, όλοι αυτοί οι παίχτες εγκαταλείπουν μόλις δουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Δεν κάθονται να “φάνε” το ματ. Έτσι έκανε και ο Λεβίτσκι.
Πράγματι, έχω πάθος με την ιστορία του σκακιού, πέρα από το παιχνίδι αυτό καθ’ αυτό.
Αντίθετα, με τα μαθηματικά που ανάφερες, η σχέση μου έληξε (και μάλιστα άδοξα) πριν 15 χρόνια, όταν τελείωσα την Α’ δέσμη (ναι, είμαι δεινόσαυρος, υπήρχαν οι δέσμες ακόμα τότε :lol: ).
Όσο για το νικ, έτσι με φώναζε ένας φίλος μου, απ’ όταν ήμασταν ακόμα πιτσιρίκια, μάλλον επιρρεασμένος από τον Τζόνι Ρότεν (και συνεχίζει να με λέει έτσι, οπότε το υιοθέτησα και γω εδώ πέρα).

ΥΓ Leviathan, εσύ έχεις αρκετή επαφή με το σκάκι, έχεις παίξει και αγωνιστικό σκάκι. Πες καμιά ιδέα, μόλις τελειώσω με τους σκακιστές που έφτασαν κοντά, αλλά κορυφή δεν πάτησαν, με τι να συνεχίσουμε το θρεντ; (ή μήπως βαρεθήκατε, οπότε να το αφήσουμε να “ψοφήσει” σιγά σιγά;)

#65

Όχι, ρε συ, μην το παρατήσεις! Από τα πιο ευχάριστα thread είναι το συγκεκριμένο. Και ο τρόπος που εξιστορείς, μετράει πολύ!

Keep going! :thumbup:

#66

Να σαι καλά!
Για να πω την αλήθεια, ούτε εγώ θέλω να το παρατήσω. Και μένα με “φτιάχνει”.
Οπότε συνεχίζουμε… (ετοιμάζω Ακίμπα Ρουμπινστάιν)

#67

Η απειλή που δεν αντιμετωπίζεται είναι ίππος στο e2

Αν ο λευκός παίξει Qxg3, φαντάζομαι τα μαύρα απαντούν με ίππο στο e2, αλλά δν μπορώ να δω πως γίνεται αναπόφευκτο το ματ μετά από αυτό, θες να μ βοηθήσεις λίγο; Εγώ πάντως χτες πήρα το βιβλίο του Σιαπέρα, τόσο άσχημα με έχει ψήσει το topic σου :stuck_out_tongue:

#68

Τσου, είναι από τα topics που διαβάζονται με ΑΠΟΛΑΥΣΗ. Συνέχισε. :slight_smile:

#69

Φίλε Adaris, ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
α) ο λευκός κόβει με το h πιόνι: άμεσο ματ. 24. hxg3 Ne2 ματ
β) ο λευκός κόβει με το f πιόνι: άμεσο ματ. 24. fxg3 Ne2+
25. Kh1 (φορσέ) Rxf1+ ματ.
γ) η καλύτερη λύση για τον λευκό είναι να κόψει με την βασίλισσα, αλλά τότε:
24. Qxg3 Ne2 + (με πηρουνιά στην βασίλισσα)
25. Κh1 (φορσέ) Nxg3 + (παίρνει ο ίππος την βασίλισσα και δεν κόβεται, γιατί ακολουθεί άμεσο ματ)
26.Kg1 (φορσέ) και τότε 26…Νxf1
27. gxh3 και τώρα φτάσαμε σε φινάλε όπου ο μαύρος έχει ίππο παραπάνω, ενώ η πιονοδομή του λευκού είναι για κλάματα με διπλωμένα πιόνια στην h στήλη και απομονωμένα τα τρία υπόλοιπα, ενώ η πιονοδομή του μαύρου είναι πολύ πολύ καλύτερη. Ακόμη και ο ίππος παραπάνω να μην υπήρχε και μόνο λόγο πιονοδομής το φινάλε αυτό είναι χαμένο για τα λευκά. Έχεις βέβαια δίκιο ότι εδώ δεν προκύπτει άμεσο ματ, προκύπτει όμως εντελώς κερδισμένο φινάλε για τα μαύρα. Βέβαια, αν η παρτίδα ήταν μεταξύ αρχαρίων θα συνέχιζαν (ο λευκός θα έλπιζε σε λάθη του μαύρου), σε επίπεδο γρανμετρ όμως το φινάλε αυτό δεν παίζεται, είναι τεχνικά κερδισμένο. Γι’ αύτό και ο Λεσίνσκι εγκατέλειψε. Αν έπαιζε βέβαια, θα έκοβε με την βασίλισσα (με τα πιόνια γίνεται αμέσως ματ) αλλά είδε ότι το φινάλε που προκύπτει, θα ήταν αστείο να το συνέχιζε και να έλπιζε σε κάτι. Σε τέτοιο επίπεδο, σ’ αυτή τη θέση απλά εγκαταλείπεις…

Χαίρομαι ιδιαίτερα που πήρες το βιβλίο του Σιαπέρα. Θα σε βοηθήσει πολύ και εκτός απ’ αυτό θα σε κάνει να αγαπήσεις το παιχνίδι. Ο Σιαπέρας είχε μεγάλο πάθος για το σκάκι και αυτό “βγαίνει” και στο βιβλίο. Καλή ανάγνωση (και μελέτη)!

Leper, σ’ ευχαριστώ!

#70

Καλά μη νομίζεις ότι διέπρεπα και σαν παίκτης ε, για πλάκα έπαιζα … αλλά έπαιζα :lol::stuck_out_tongue:

Πλάκα θα’χε (ενδιαφέρον βασικά, όχι πλάκα) να εντόπιζες μερικές απ’τις παρτίδες - “highlights” του αθλήματος (το’χεις κάνει ήδη σε αρκετές απ’τις ιστορίες αλλά σε κάπως διαφορετικό πλαίσιο) και να την βλέπαμε από κάπως πιο παικτική σκοπιά. Αν δεν κινεί τόσο το ενδιαφέρον το παιχνίδι αυτό καθ’αυτό αλλά η ίντριγκα γύρω απ’αυτό, δεν μπορώ να φανταστώ με τι θα μπορούσες να συνεχίσεις.

Κάποτε είχα σκεφτεί ότι θα πιάσω μεγάλους παίκτες έναν - έναν μελετώντας τα ανοίγματα που προτιμούσαν να παίζουν (π.χ. Κasparov που έπαιξε πολλές φορές με αγγλική) μπας και πάρω στοιχεία και τα βάλω στο παιχνίδι μου αλλά τελικά κατέληξα να κάνω αυτό το πράγμα στη μουσική. :lol:

Μία απ’τις αγαπημένες μου άμυνες, αν και πλέον θεωρείται ξεπερασμένη απ’όσο ξέρω, παιγμένη από έναν πραγματικά μεγάλο (και υποτιμημένο, έχω την εντύπωση) παίκτη:

Kasparov vs Topalov (1999) (η παρτίδα δεν λέει και πολλά, έτσι για να δείτε την άμυνα)

Ψήθηκα πάντως να αρχίσω πάλι να διαβάζω αλλά θέλω να διαβάζω και μουσική ταυτόχρονα και είναι κάπως δύσκολο … πολλά χόμπι μαζεύτηκαν ;p

#71

Πράγματι είναι πολύ καλή ιδέα να δούμε μερικές κορυφαίες παρτίδες από τη σκοπιά του παίχτη. Οπότε θα το βάλω στο πρόγραμμα και σκέφτομαι μάλλον να το προχωρώ παράλληλα με το θέμα που έχω ξεκινήσει (ένα ποστ για τους σκακιστές χωρίς τίτλο και ένα ποστ με παρτίδες ή και να ενσωματώσω στο θέμα ενός σκακιστή και την ανάλυση μιας παρτίδας του).

Βέσελιν Τοπάλοβ! Πραγματικά με χτύπησες σε ευαίσθητο σημείο. Ο Τοπάλοβ είναι ο αγαπημένος μου (και όχι μόνο εμένα, σε όλη την ομάδα των σκακιστών που συναντάω) από τους σύγχρονους παίχτες. Έχεις δίκιο ότι είναι αδικημένος όσον αφορά τον πολύ κόσμο. Δηλαδή ενώ οι πάντες ξέρουν τον Κασπάροφ, τον Κάρποβ τον Φίσερ, αντίθετα τον Τόπα ο πολύς κόσμος δεν τον ξέρει. Οι σκακιστές βέβαια και τον ξέρουν και τον τιμούν. Θυμάμαι που πανηγυρίζαμε σε ποδοσφαιρικό στυλ όταν πήρε το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Κι ο ίδιος ο Κασπάροβ δήλωσε πως με την ανάδειξη του Τόπα σε παγκόσμιο πρωταθλητή, κατέκτησε τον τίτλο ο παίχτης με το πιο ενδιαφέρον και εύστοχο παιχνίδι.
Πραγματικά ο Τοπάλοβ είχε και θέλω να πιστεύω πως έχει ακόμα όλα τα φόντα, ώστε στο μέλλον να στέκεται άνετα δίπλα στα ιερά τέρατα του παρελθόντος. Το παιχνίδι του σαφώς και είναι περισσότερο ενδιαφέρον από των υπόλοιπων σύγχρονων κορυφαίων παιχτών. Η σταθερότητα στην απόδοση του λείπει. Κάτι που δεν λείπει απ? τον Κράμνικ.

Όσον αφορά την παρτίδα, και πάλι χτύπησες φλέβα! Γράφεις πως δεν λέει πολλά, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Είναι η δεύτερη στον περασμένο αιώνα που χαρακτηρίστηκε παρτίδα του αιώνα, «απειλώντας» να πάρει αυτόν τον άτυπο τίτλο από την παρτίδα Φίσερ ? Μπύρν την οποία την είδαμε στο αφιέρωμα που έκανα στον Μπόμπι. Εντάξει, αυτά είναι σχετικά βέβαια, υπάρχουν και άλλες πολλές παρτίδες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έτσι, αλλά δείχνει ότι και αυτή θα μείνει στις αθάνατες. Χαρακτηριστική είναι και η δήλωση του Κασπάροβ ο οποίος μετά την παρτίδα είπε πως μέχρι εκείνη τη μέρα αν τον ρωτούσαν ποια ήταν η καλύτερη παρτίδα του θα έλεγε πως δεν έχει παιχτεί ακόμη. Μετά όμως από την συγκεκριμένη παρτίδα θα του ήταν πολύ δύσκολο να απαντήσει το ίδιο, όπως χαρακτηριστικά είπε.

Η άμυνα Πιρτς που χρησιμοποίησε ο Τοπάλοβ, είναι ένα άνοιγμα που χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά τελευταία (όπως και η αγγλική παρτίδα που ανάφερες). Δεν έχει φτάσει βέβαια σε δημοτικότητα την Σικελική Άμυνα ή τα ινδικά συστήματα (Ινδική του βασιλιά, Γκρύνφελντ και Νιμζοινδική Άμυνα και λιγότερο Ινδική της βασίλισσας) και το Γκαμπί της βασίλισσας (ειδικά την Σλαβική άμυνα πάνω σ? αυτό) που καταλαμβάνουν την μερίδα του λέοντος στις παρτίδες των κορυφαίων παιχτών, όμως κερδίζει συνεχώς έδαφος, ειδικά από πολλούς παίχτες που θέλουν να ξεφύγουν από τα «πολυφορεμένα» συστήματα. Είναι πραγματικά ένα ενδιαφέρον και αξιόπιστο άνοιγμα (γι? αυτό εξάλλου και εμφανίζεται σε κορυφαία τουρνουά). Γενικά να πω ότι ιδέα των μαύρων σε αυτή την άμυνα είναι να αφήσουν τα λευκά να επεκταθούν στο κέντρο, σχεδιάζοντας αντεπίθεση την κατάλληλη στιγμή, προσέχοντας ταυτόχρονα το λευκό e πιόνι να μην προωθηθεί πέρα από την 5η οριζόντιο. Αρχικά δηλαδή τα μαύρα φαίνεται να εγκαταλείπουν στα λευκά τον έλεγχο του κέντρου, ουσιαστικά όμως ετοιμάζουν αντεπίθεση. Έτσι έχουμε παιχνίδι των μαύρων κομματιών, εναντίον των λευκών κεντρικών πιονιών. Μια από τις βαριάντες της Πιρτς θυμίζει αρκετά το σύστημα Ζέμις στην Ινδική του βασιλιά.

Στην συγκεκριμένη παρτίδα ο Τοπάλοβ έπαιξε πολύ καλά, αλλά το «δαιμόνιο» που ακούει στο όνομα Κασπάροβ, κατάφερε να κάνει πάλι άνω κάτω τη θέση με μια εμπνευσμένη είναι η αλήθεια θυσία Πύργου στην 24η κίνηση. Μετέπειτα αναλύσεις έδειξαν ότι θα ήταν καλύτερα για τον Τοπάλοβ αν δεν είχε κάνει αποδεκτή τη θυσία. Αλλά αυτό είναι εύκολο να το λέει η ανάλυση. Πόσο εύκολο είναι όμως την ώρα της μάχης να απορρίψεις την προσφορά ολόκληρου πύργου; Ειδικά μάλιστα όταν δεν υπάρχει άμεσο ματ. Ο Τοπάλοβ υπολόγισε ότι θα καταφέρει να ανταπεξέλθει στις άμεσες απειλές του Κασπάροβ μετά την θυσία και ότι έτσι θα οδηγήσει την παρτίδα σε κερδισμένο φινάλε, λόγω της υλικής του υπεροχής.
Αρκετοί αναλυτές, καθώς ο Κασπάροβ έπαιζε για αρκετή ώρα με υλικό λιγότερο, πίστευαν ότι είναι χαμένη η θέση του και βέβαιη η νίκη του Τοπάλοβ.
Όμως ο Κασπάροβ απέδειξε για άλλη μια φορά την μοναδική του ικανότητα να μετρά σε απίστευτο «βάθος».
Με την θυσία, ο Κασπάροβ δημιούργησε εντάσεις στην σκακιέρα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά στην επόμενη κίνηση, την 25η ο Γκάρι έδωσε (φαινομενικά μόνον βέβαια) και τον δεύτερο πύργο. Φυσικά, αυτός ο δεύτερος δεν κόβεται, λόγω του :
25? Qxe7
26. Qd4+ Kb8
27.Qb6+ Bb7
28. Nc6+ Ka8
29. Qa7 ματ.
Βέβαια ο Τοπάλοβ είδε το άμεσο ματ και δεν «έκοψε» τον δεύτερο πύργο. Ούτε ο Κασπάροβ έπαιξε αυτή την κίνηση ελπίζοντας ότι ο Τοπάλοβ θα «φάει» ένα τέτοιο ματ. Αλλά ξέροντας ότι ο πύργος δεν κόβεται, τον «εγκατέστησε» στην 7η οριζόντιο, κίνηση με την οποία άρχισαν μια σειρά από απειλές που οδήγησαν τον μαύρο βασιλιά σε μια ατέλειωτη περιοδεία στην μισή σκακιέρα! Χαρακτηριστικό είναι ότι στην τελική θέση ο βασιλιάς του Τοπάλοβ βρίσκεται στο e1! Είναι απίστευτο, αλλά το συγκεκριμένο τετράγωνο, είναι το αρχικό τετράγωνο του λευκού βασιλιά!!
Στην 26η κίνηση ο Κασπάροβ άφησε και τον ίππο του να πέσει, προκειμένου να «οδηγήσει» τον μαύρο βασιλιά σ? αυτήν την μεγάλη «βόλτα». Είναι πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις που ένα τέτοιο ταξίδι έχει ευτυχή κατάληξη για έναν βασιλιά. Και στην παρτίδα που εξετάζουμε το τέλος δεν ήταν αίσιο για τον μαύρο μονάρχη, ο οποίος ? το τονίζω και πάλι ? τέλειωσε την πορεία του στο αρχικό τετράγωνο του λευκού ομολόγου του.
Καταπληκτική παρτίδα!
Leviathan, μπράβο που την ανέφερες και με αφορμή αυτήν, μιλήσαμε λίγο και για τον Τοπάλοβ.
Και επειδή δεν μου κάνει καρδιά να κλείσω αυτό το ποστ με τον Βούλγαρο γκρανμετρ ηττημένο, δείτε και την παρακάτω παρτίδα, όπου ο Τόπα με τα λευκά «κατατροπώνει» την Σικελική\ Νάιντορφ του Κασπάροβ.
http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1070850

#72

Jim Rotten. Δε σε παρακαλάω. Σε απειλώ. Μην το σταματήσεις. ΜΗ.

#73

:lol::lol::lol:
Τοξικέ, η απειλή είναι μη αντιμετωπίσημη!
Συνεχίζουμε…

#74

μητσο μη σταματας θελουμε κ αλλα ποστ απο σενα :smiley:

#75

Ναι το ότι η παρτίδα δεν λέει και πολλά το έγραψα από σκοπιά στρατηγικής κτλ. μια και το παιχνίδι “άνοιξε” γρήγορα, δίνοντάς μου αυτή την εντύπωση. Βέβαια με όλα αυτά που έγραψες κατάφερες να με διαψεύσεις … ;-D

Καλά τώρα που ανέφερες την ινδική του Βασιλιά είχαμε έναν τύπο στην ομάδα που την είχε λιώσει τη συγκεκριμένη (γενικά διάβαζε πολύ, είχε ψώνιο απλά με το παιχνίδι και μέσα σε 2 χρόνια πήγε απ’τα 1000 στα 1800 μου φαίνεται … πρέπει να συνεχίζει ακόμα, κατάφερνε να φέρνει ισοπαλίες με παίκτες που’χαν 2000+ έχοντας τα μαύρα!) γνωρίζοντας σε βάθος πλήθος από βαριάντες πάνω σ’αυτήν.

Χαχαχ σε μία παράγραφο μέσα έτυχε να βρεθούν άμυνες και ανοίγματα που χρησιμοποιούσαν γνωστοί μου συχνά. Το Gambit της Βασίλισσας ας πούμε, ήταν το άνοιγμα με το οποίο έπαιζε κατά κόρον ο δάσκαλός μου.

Μια και μίλησες για παραγκωνισμό των βροντοσαυρικών ανοιγμάτων (;p) θυμήθηκα που σ’έναν αγώνα όσοι αντίπαλοι είχαν λευκά παίζανε stonewall … όλοι όμως. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο μου τη δίνει πολύ αυτό το άνοιγμα. :lol:

Ο Kramnik είναι μεγάλος παίκτης σαφέστατα, δεν ξέρω πού μπορεί να φτάσει ακόμα (απ’όσο θυμάμαι είχε και κάποιο πρόβλημα υγείας) αλλά έχει αποδείξει πολλάκις τις ικανότητές του …

Keep going ! 8)

#76

Προφανώς ο δάσκαλος σου ?ήξερε. To Queen?s Gambit είναι ένα πάρα πολύ πλούσιο άνοιγμα, που δεν θα χάσει ποτέ την δημοτικότητα του, όσο θα παίζεται σκάκι σ? αυτόν τον πλανήτη (σε αντίθεση ας πούμε με το γκαμπί του βασιλιά ? αυτό κι αν είναι βροντοσαυρικό άνοιγμα -, που όσες προσπάθειες κι αν έγιναν να εμπλουτιστεί και να μπει ξανά στην πρακτική των μεγάλων παιχτών, η σκόνη του χρόνου έχει καθίσει για τα καλά πάνω του και οι εμφανίσεις του πια είναι όχι απλά σπάνιες, αλλά σχεδόν μηδενικές.)
Το γκαμπί της βασίλισσας χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Το αποδεκτό γκαμπί (αν ο μαύρος κόψει το πιόνι που προσφέρει ο λευκός) και το μη αποδεκτό γκαμπί (αν ο μαύρος δεν πάρει το πιόνι) που εμφανίζεται συνηθέστερα.
Από κει και πέρα υπάρχουν πάρα πολλά συστήματα, όπως (ενδεικτικά αναφέρω) η άμυνα Τάρρας στο γκαμπί της βασίλισσας, η ορθόδοξη άμυνα, η βαριάντα Καίμπριτζ-Σπρίνγκς, η άμυνα Ταρτακόβερ, η βαριάντα αλλαγής, η μοντέρνα βαριάντα, και η Σλαβική Άμυνα στο γκαμπί της βασίλισσας η οποία είναι τόσο πλούσια που θεωρείται ξεχωριστό άνοιγμα με βαριάντες όπως η βαριάντα Μεράν, η βαριάντα Μποτβίνικ κ.α. Μιλάμε λοιπόν για ένα άνοιγμα με πλούσιες και ποικίλες ιδέες που συνεχώς εξελίσσεται και αποτελεί πεδίο έρευνας για τους θεωρητικούς.
Άσε που ένα σωρό κλασσικές παρτίδες των πρωταθλητών και των ισχυρών γκρανμετρ έχουν παιχθεί με αυτό.

Το stonewall στην Ολλανδική Άμυνα είναι όντως μια «βαριά και δυσκίνητη κατασκευή». Θεωρείται μεν σταθερή, αλλά δεν έχει καθόλου ευελιξία και είναι ένας σχηματισμός δεσμευτικός για την παράταξη που τον επιλέγει. Προκύπτει από τον εξής σχηματισμό πιονιών: c6, d5, e6, f5. Είναι φανερό ότι μπλοκάρει το κέντρο, αλλά όπως ήδη είπα είναι μια βαριά και καθόλου ευέλικτη κατασκευή. Επίσης έχει και άλλα μειονεκτήματα, όπως η παραχώρηση στα λευκά του τετραγώνου e5, το οποίο γίνεται ισχυρό τετράγωνο για τα λευκά και αδύνατο τετράγωνο για τα μαύρα, αλλά και το κλείσιμο του αξιωματικού στο c8 (του λευκοτετράγωνου μαύρου αξιωματικού) ο οποίος παρεμποδίζεται από τα ίδια του τα πιόνια και μετατρέπεται σε «κακό» αξιωματικό (κακός χαρακτηρίζεται ένας αξιωματικός όταν δεν έχει ελευθερία κινήσεων με αποτέλεσμα να μειώνεται ή και να μηδενίζεται η ισχύς του). Τα μειονεκτήματα αυτά, τα γνωρίζουν οι παίχτες που το χρησιμοποιούν, θεωρούν όμως ότι το κλείσιμο του κέντρου και η σταθερή πιονοδομή είναι σημαντικότερα στη συγκεκριμένη φάση. Για να πω την αλήθεια και μένα ποτέ δεν μου άρεσε ο «πετρότοιχος»?

Ο Κράμνικ ταλαιπωρήθηκε πολύ από αρθρίτιδα και το διάστημα που ήταν σε θεραπεία είχε μέτρια αποτελέσματα. Αφού όμως το ξεπέρασε επανήλθε δυναμικά και σταθερά σε κορυφαίο επίπεδο. Όσο κι αν είμαι φαν του Τοπάλοβ, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι ο Κράμνικ υπήρξε άξιος παγκόσμιος πρωταθλητής και ένας παίχτης που δεν μπορεί να καμφθεί εύκολα?

Άφησα για το τέλος το σχόλιο σου για την Ινδική του βασιλιά, διότι το συγκεκριμένο άνοιγμα αποτελεί και το δικό μου, προσωπικό «κόλλημα». Όπως ο συμπαίκτης σου, έτσι κι εγώ δέθηκα αμέσως μαζί της, κι αυτός ο δεσμός κρατάει χρόνια?
Αποτελεί τη σχεδόν μόνιμη απάντηση μου ως μαύρος στο 1.d4. Και είναι η αιτία που μ? αρέσει και προτιμώ να παίζω με τα μαύρα κομμάτια. Τις ελάχιστες φορές που δεν την επιλέγω (παίζοντας ας πούμε γκαμπί της βασίλισσας που λέγαμε πιο πάνω, ή Γκρύνφελντ) νιώθω ότι κάνω μια μικρή προδοσία?
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με αυτό το άνοιγμα, αλλά είναι αλήθεια ότι έχει «μαγέψει» πολλούς σκακιστές (από άθλιους μαζέτες όπως εγώ μέχρι γκρανμετρ) που της έχουν μείνει πιστοί σε όλο τους το σκακιστικό βίο. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του γκρανμετρ Έντουαρντ Γκούφελντ ο οποίος έχει πει: «Νιώθω ότι όλος μου ο σκακιστικός βίος είναι δεμένος στο άρμα της Ινδικής του βασιλιά». Με αυτό το άνοιγμα έχει παίξει και την καλύτερη παρτίδα του, την περίφημη «Τζοκόντα» του (ο ίδιος την ονόμασε έτσι) εναντίον του Μπαγκίροβ.
Είναι αναμφίβολα ένα άνοιγμα με πολλούς (σχεδόν με θρησκευτικό τρόπο) πιστούς.
Ο πλούτος της, αναμφίβολος. Αποτελεί μια από τις κύριες επιλογές όλων των μεγάλων παιχτών. Είναι ένα άνοιγμα που δημιουργεί από την αρχή έντονες ασυμμετρίες και βοηθάει τα μαύρα να παλέψουν όχι μόνο για την ισοφάριση της θέσης, αλλά και για την νίκη. Πολύ σημαντικός σε αυτό το άνοιγμα ο αξιωματικός του φιανκέτου (ο μαύρος μαυροπόρος αξιωματικός). Τα μαύρα και εδώ, αφήνουν τα λευκά πιόνια να καταλάβουν το κέντρο, αναπτύσσοντας γρήγορα την πτέρυγα του βασιλιά και υπονομεύοντας τα αργότερα με παιχνίδι κομματιών, αλλά και με τις διαθέσιμες διασπάσεις c5 ή e5 και αργότερα f5 ή/και b5.
H Iνδική του βασιλιά είναι ένα άνοιγμα με το οποίο έχουν παιχτεί πάρα πολλές από τις διασημότερες και εντυπωσιακότερες παρτίδες.
Βέβαια, εμένα, από την στιγμή που είδα το σχόλιο στο ποστ του Leviathan για το συγκεκριμένο άνοιγμα, λαμβάνοντας υπόψιν και την προτροπή του σε άλλο ποστ να δούμε μερικές παρτίδες από παιχτηκή σκοπιά, μου δημιουργήθηκε μια ιδέα.
Να παρουσιάσω μια δική μου παρτίδα, παιγμένη με την Ινδική του βασιλιά.
Βέβαια, ο Leviathan ζήτησε να δούμε μερικές από τις παρτίδες highlights στην ιστορία του αθλήματος. Η δική μου παρτίδα απέχει έτη φωτός από το να είναι κάτι τέτοιο. Είναι μια παρτίδα παιγμένη μεταξύ ερασιτεχνών παιχτών σε ερασιτεχνικό τουρνουά, με αρκετά λάθη και ανακρίβειες, που πλησιάζει στο παιχνίδι των γκρανμετρ όσο πλησιάζει ένας ελληνικός τσιχλοφουσκοτράγουδος δίσκος στο ?aenima (αυτός ο συμβολισμός θα αρέσει σίγουρα στον awake!)
Από την άλλη, με το να συμμετέχω ο ίδιος στο συγκεκριμένο παιχνίδι, μπορώ καλύτερα να περιγράψω τις σκέψεις, τις ιδέες και τις εντάσεις που επικρατούσαν στην διάρκεια της παρτίδας. Ας είναι, αφού το πήρα απόφαση θα το κάνω. Έτσι κι αλλιώς διάσημες παρτίδες έχουμε δει ήδη πολλές και θα δούμε και στην συνέχεια ακόμα περισσότερες.

Η συγκεκριμένη λοιπόν παρτίδα, παίχθηκε πριν αρκετά χρόνια, εναντίον του αντιπάλου μου Χ.Χ., ενός αντιπάλου που πάντα μου άρεσε να παίζω μαζί του, διότι συνήθως «βγάζαμε» ωραία πράγματα πάνω στη σκακιέρα. Το ξαναλέω, έχει λάθη, δεν πλησιάζει ούτε σε απόσταση ετών φωτός το παιχνίδι των μεγάλων μετρ. Έχει όμως και έναν εντυπωσιακό συνδυασμό στο τέλος με θυσία βασίλισσας.
Αν δεν βαριέστε αναπαραστήστε την, αλλά, παρακαλώ, κρίνετε με επιείκεια και την παρτίδα και την απόφαση μου να την παρουσιάσω.

Λευκά: Χ.Χ.
Μαύρα: jm_rotten

King?s Indian Defense

  1. d4 ? Nf6

  2. c4 ? g6

  3. Nc3 ? Bg7

  4. e4 ? d6

  5. Be2 ? a5
    Μέχρι εδώ δεν σχολίασα τίποτα, γιατί είναι τυπικές κινήσεις του ανοίγματος. Στην 5η μου κίνηση όμως έπαιξα a5. Αυτή είναι μια ασυνήθιστη κίνηση, η οποία μπορεί και να χαρακτηριστεί λάθος. Θα ήταν πιο φρόνιμο το a6 προετοιμάζοντας το b5. Αλλά μάλλον ήθελα να κρατήσω το a6 κενό, διότι σε μερικές βαριάντες πάει εκεί ο ίππος. Όπως και να έχει θα ήταν σωστότερο να συνεχίσω με 0-0 ή e5 ή c6 ή Nbd7.

  6. Nh3
    Εδώ, απάντησε και ο αντίπαλος μου λάθος. Η θέση του ίππου είναι βέβαια στο f3. Την ώρα του αγώνα, σκέφτηκα λίγο μήπως ήθελε να με αιφνιδιάσει με κάποιο τρόπο. Μου φάνηκε περίεργη επιλογή, εκ πρώτης όψης άστοχη. Αργότερα στην ανάλυση μου είπε ότι έπαθε ένα «μπλακ άουτ» που συμβαίνει συχνά στους σκακιστές. Ήθελε να παίξει Nf3 και στην συνέχεια h3, κόλλησε στο μυαλό του το h3 και τοποθέτησε εκεί τον ίππο. Να μπερδέψεις στο μυαλό σου μια σειρά κινήσεων και τελικά να παίξεις πρώτη την κίνηση που ετοίμαζες για δεύτερη συμβαίνει καμιά φορά στο μέσον ή στο φινάλε. Στο άνοιγμα ακόμα είναι σπάνιο. Όπως και να χει ο αντίπαλος μου έχασε πολύτιμα «τέμπο» για να φέρει τον ίππο στο σωστό τετράγωνο, χρόνος που αποδείχθηκε καθοριστικός.

  7. ? - e5

  8. Ng5 ? 0-0

  9. Nf3 ? Nbd7

  10. d5 ? Nc5

  11. 0-0 ? NcXe4
    Εδώ ο αντίπαλος μου έκανε σοβαρό λάθος που δεν προστάτεψε το e πιόνι.

  12. Nxe4 ? Nxe4

  13. Qd3 ? f5
    Θεώρησα καλή τη στιγμή να πραγματοποιήσω την προώθηση f5. Ο ίππος στο e4 είναι πολύ ισχυρός. Το παιχνίδι πια, μεταφέρεται στην πτέρυγα του βασιλιά.

  14. Nd2 (προσπαθώντας να απαλλαγεί από τον ενοχλητικό ίππο)

  15. ? - Nf6
    Δεν θεώρησα καλή στιγμή να αλλαχθούν οι ίπποι. Όμως δεν υπολόγιζα την απάντηση f4 με την οποία κλείνει το παιχνίδι στην πτέρυγα του βασιλιά και έτσι αναγκάστηκα να επιδιώξω εγώ την αλλαγή μετά, όχι πια με ευνοϊκούς όρους, αφού έδωσα πίσω και το πιόνι. Αλλά μου είχε γεννηθεί πια η ιδέα να ανοίξω την f στήλη και να οργανώσω επίθεση από κει.

  16. f4 ? Ne4

  17. Nxe4 ? fxe4
    16.Qxe4 ? Bf5
    Με αυτήν την κίνηση παίρνω για τα καλά την πρωτοβουλία και αρχίζω να συγκεντρώνω δυνάμεις στην πτέρυγα του βασιλιά.
    17.Qe3 ? Bh6
    Άρχισαν ήδη οι περιπλοκές. Με την κίνηση Qe3 ο αντίπαλος μου απειλούσε και τα δύο κεντρικά πιόνια (fxe5 ? dxe5 και Qxe5). Με την κίνηση Bh6 αντιμετωπίζω αυτή την απειλή, καθώς το λευκό f πιόνι είναι πια καρφωμένο. Αν μετακινηθεί, πέφτει η βασίλισσα.

  18. Qg3 ? e4 !
    Ο Χ.Χ. προφανώς παρασύρθηκε από την ιδέα να συνεχίσει να ασκεί πίεση στα κεντρικά μου πιόνια. Με την κίνηση λοιπόν Qg3 ξεκάρφωσε το f πιόνι του και επανέφερε τις απειλές. Δεν σκέφτηκε όμως ότι τώρα υπάρχει η απάντηση e4, και όχι μόνο αυτό, αλλά η λευκή βασίλισσα δεν στέκεται καλά στο g3.

  19. Be3 ? Bg7 !
    Ο αξιωματικός του φιανκέτου, αφού έκανε την δουλειά του στο h6 καρφώνοντας το λευκό πιόνι, επιστρέφει στο g7 για να μην επιτρέψει στον λευκό να «πάρει» την κρίσιμη διαγώνιο a1-h8. Οι ελιγμοί του μαυροπόρου μαύρου αξιωματικού είναι πραγματικά έξοχοι.

  20. Rb1 ? c6

  21. c5 ? cxd5

  22. Rfd1 ? Be6 !!
    Ο λευκός πύργος στόχευσε στο μαύρο πιόνι. Είναι η σειρά του μαύρου λευκοπόρου αξιωματικού να ελιχθεί. Τώρα το e πιόνι υποστηρίζεται, οπότε ανάγκη υποστήριξης έχει το d. Ο αξιωματικός όχι μόνο την προσφέρει, αλλά ανοίγει και την f στήλη για τον πύργο.

  23. b3 ? Rf7

  24. f5 ? Rxf5
    Προφανώς ο αντίπαλος μου, μιας και ο αξιωματικός είναι δεσμευμένος σε άλλη δουλειά, έλπιζε ότι θα έκοβα με το πιόνι. Όμως, άφοβα, κόβω με τον πύργο.

  25. cxd6 ? Be5 !!
    Ο λευκός ίσως θεωρούσε ότι το ελεύθερο πιόνι θα μπορούσε να γίνει πιεστικό για κάποια ώρα, όμως οι θαυμάσιοι ελιγμοί του μαυροπόρου αξιωματικού συνεχίζονται με διπλή απειλή κατά του πιονιού και της βασίλισσας, η οποία ?είπαμε- δεν στεκόνταν καλά στο g3. Ήδη άρχισα να πιστεύω ότι έχω κερδισμένη θέση. Βέβαια ήθελε δουλειά ακόμα, αλλά θυμάμαι που κοίταζα την σκακιέρα και δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα χανόταν αυτή η παρτίδα.

  26. Qh3
    Η τελευταία ελπίδα του λευκού για άμυνα θα ήταν το Qe1, όμως ο Χ.Χ. θεωρεί ελκυστικό να συνεχίσει η βασίλισσα του να πιέζει το αντίπαλο ροκέ και δεν βλέπει τον παρακάτω απλό συνδυασμό με τον οποίο η βασίλισσα πέφτει!
    26?. ? Rf1+
    27.Rxf1 ? Bxh3

  27. gxh3 ? Qxd6
    Η αλήθεια είναι ότι έδωσα πύργο και αξιωματικό για την βασίλισσα και ένα πιόνι. Άρα και από υλική σκοπιά ήμουν καλυμμένος. Εκτός αυτού όμως, το αντίπαλο ροκέ καταστράφηκε, τα λευκά πιόνια διπλώθηκαν στην h στήλη και ήδη στοχεύω στο h2. Η θέση του αντιπάλου μου είναι ολοσχερώς κατεστραμμένη.

  28. Rf2 ? Bg7 !
    Θεωρώ την τελευταία μου κίνηση (άλλος ένας ελιγμός του μαυροπόρου αξιωματικού) πολύ σημαντική γιατί εξανεμίζει τις όποιες πιθανότητες του λευκού για αντιπαιχνίδι με στόχο το f8.

  29. Rbf1 ? Rf8
    Τώρα επιδιώκω τις αλλαγές, αφού έχω κερδισμένη θέση. Ο αντίπαλος μου είναι αυτός που δεν τις θέλει.

  30. Bf4 ? Qc5 !!
    Η μαύρη βασίλισσα καρφώνει τον πύργο στο f2 και έτσι κινδυνεύει ο αξιωματικός στο f4.

  31. Kg2 (για να ξεκαρφωθεί ο πύργος) ? Bd4 !!
    Άλλος ένας ελιγμός του μαυροτετράγωνου αξιωματικού! Τι δουλειά έχει κάνει σ? αυτήν την παρτίδα! Πραγματικά πανίσχυρος. Λύνει και δένει πάνω στη σκακιέρα.
    Εδώ πια ο λευκός πύργος στο f2 έχει παγιδευτεί. Δεν έχει τετράγωνο διαφυγής! Ο αντίπαλος μου σκεφτόταν ξεφυσώντας. Είχα την εντύπωση ότι από στιγμή σε στιγμή θα εγκαταλείψει. Τελικά νόμισε ότι βρήκε τετράγωνο διαφυγής για τον πύργο.

  32. Rc1
    Ο Χ.Χ απείλησε τη βασίλισσα και θεώρησε ότι αφού εγώ στην επόμενη κίνηση θα την προστάτευα, στην επόμενη δική του θα έπαιζε Rf1 σώζοντας τον πύργο.
    Εγώ όμως δεν προστάτευσα την βασίλισσα, γιατί είδα τον παρακάτω εντυπωσιακό συνδυασμό που τελειώνει την παρτίδα:

  33. ? - Qxc1

  34. Bxc1 ? Rxf2+

  35. Kg3 ? Rxe3
    Εντυπωσιακό τέλος. Φυσικά ο αντίπαλος μου σ? αυτό το σημείο εγκατέλειψε. Στο φινάλε που προκύπτει έχω πύργο παραπάνω και δύο δεμένα ελεύθερα πιόνια, η προαγωγή των οποίων δεν μπορεί να εμποδιστεί.
    Η μαύρη βασίλισσα έπεσε, αλλά πήρε μαζί της δύο πύργους και έναν αξιωματικό, χαρίζοντας την νίκη στην παράταξη της. 0-1.

YΓ @awake: συνεχίζουμε, φίλε!

#77

Ας σταθώ στην παρτίδα …

Ο αντίπαλός σου έκανε 2-3 λάθη που όταν παίζεις με άτομα που ξέρουν λίγα πράγματα παραπάνω πάνω στον τρόπο παιχνιδιού που έχουν επιλέξει για να παίξουν την παρτίδα (όπως φαίνεται ότι ξέρεις) και τα κάνεις έχεις χάσει σχεδόν βέβαια (το σχεδόν ισχύει στο ερασιτεχνικό επίπεδο μόνο).
Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι στην έδωσε, απλά σε μερικά σημεία-κλειδιά της παρτίδας προφανώς “κόλλησε” μπροστά στην δυνατή Ινδική και αυτό εκμεταλλεύτηκες δημιουργώντας ένταση στα κατάλληλα σημεία.

Στο “φινάλε” καθοριστική έμπνευση η θυσία της βασίλισσας. Γνωρίζοντας τον τρόπο παιχνιδιού μου που παραείναι “safe” και ολίγον τι ακατέργαστος, αν έβλεπα απειλή στην βασίλισσα, το κομμάτι δηλαδή που μου έδινε υλική και στρατηγική υπεροχή μάλλον δεν θα’χα σκεφτεί καν να μετρήσω περίπτωση θυσίας. Κάτι τέτοια πράγματα είναι που ομορφαίνουν το παιχνίδι βέβαια.

Πρέπει να’χω και’γω κάτι φύλλα αγώνα πίσω στο σπίτι μου, αααν θυμηθώ να τα ψάξω στο 10ήμερο που θα πάω Ελλάδα και βρω κάτι ενδιαφέρον μπορεί να παρουσιάσω κάτι παρόμοιο. Βέβαια οι παρτίδες που έχω παίξει και θα άξιζαν post εδώ είναι 3-4 και πολλές λέω … ;p

#78

Η αλήθεια είναι ότι ο αντίπαλος μου έκανε αρκετά λάθη σε κρίσιμα σημεία. Η αντίσταση που προέβαλε, σαφώς δεν ήταν η σθεναρότερη. Ούτε εγώ απέφυγα τα λάθη. Είπαμε, ερασιτεχνική παρτίδα είναι, όχι το κόσμημα της σκακιστικής τέχνης. Ωστώσο, θεωρώ ότι αξίζουν απ’ αυτήν οι κινήσεις του μαυροτετράγωνου αξιωματικού. Δείχνουν πόσο ισχυρός μπορεί να γίνει ο αξιωματικός της Ινδικής του βασιλιά (ή και του φιανκέτου γενικότερα) υπό προυποθέσεις.
Επίσης αξίζει ο τελικός συνδυασμός, όχι γιατί είναι δύσκολο να υπολογιστεί, ένας απλός συνδυασμός 3 κινήσεων είναι, αλλά ακριβώς γι’ αυτό που είπες: Γιατί δύσκολα θα αρχίσει κάποιος να μετράει βαριάντες για το τι θα γίνει αν… δώσει τη βασίλισσα. Ενστικτωδώς, το πρώτο πράγμα που κάνουμε μόλις απειληθεί αυτό το κομμάτι, είναι να το προστατεύσουμε. Πολλές φορές όμως, αξίζει να σκεφτούμε και κάπως διαφορετικά. Επίσης ο συνδυασμός αξίζει και για ένα άλλο λόγο: είναι όμορφος, μέσα στην απλότητα του.

Leviathan, χάρην του θρεντ, θα ποστάρεις παρτίδα! Έτσι για να δούμε το παιχνίδι μας λίγο. Ούτως ή άλλως δεν είπαμε ποτέ ότι είμαστε η μετεμψύχωση του …Ταλ.

ΥΓ. Όλο λέω να ετοιμάσω ένα κείμενο για τον Ακίμπα Ρουμπινστάιν κι όλο το αναβάλω. Θα γίνει όμως…

#79

[CENTER]ΑΚΙΜΠΑ ΡΟΥΜΠΙΝΣΤΑΪΝ

Δυο βραδιές στο Λοτζ[/CENTER]

Στα 1901, το Λοτζ ήταν κάτι σαν σκακιστική πρωτεύουσα της Πολωνίας. Εκεί ζούσε ο ισχυρότερος παίχτης και πρωταθλητής της χώρας. Ο Σάλβε.
Στο καφενείο «Το Σκάκι», που ήταν ουσιαστικά η σκακιστική λέσχη της πόλης, ο Σάλβε παρέδιδε μαθήματα της τέχνης του, ενώ σκακιστές όλων των επιπέδων δημιουργούσαν κάθε μέρα ένα σκακιστικό πανηγύρι.
Ένα βράδι εκείνης της χρονιάς, η πόρτα του καφενείου άνοιξε και εμφανίστηκε στην είσοδο η μορφή ενός άγνωστου νέου. Οι θαμώνες τον καλωσόρισαν, κι άρχισαν τις ερωτήσεις. Ο νέος ήταν παθολογικά ντροπαλός. Κόμπιαζε καθώς μιλούσε. Οι συλλαβές έβγαιναν μια μια από το στόμα του, ενώ μεσολαβούσαν ήχοι ? σχεδόν σαν λυγμοί. Τελικά κατάφερε να τους πει ότι έμαθε σκάκι πριν τρία χρόνια, στα 16 του. Μαγεύτηκε από το παιχνίδι και τον έφερε ως εδώ η επιθυμία του να γνωρίσει αυτό το σκακιστικό στέκι και βέβαια τον Σάλβε. Του πρότειναν να καθίσει.
Ο νεαρός έβλεπε με δέος και τρόμο τον Σάλβε να μετακινεί τα κομμάτια πάνω στη σκακιέρα. Ούτε που θα τολμούσε να καθίσει απέναντι του. Εκείνη τη μέρα δεν έπαιξε με κανέναν. Το επόμενο βράδι ήταν πάλι εκεί. Και το μεθεπόμενο. Τελικά, βρήκε το κουράγιο να παρακαλέσει έναν από τους πιο αδύναμους παίχτες να παίξει μαζί του.
«Μόνο μια χάρη» ψέλλισε συνεσταλμένα «?αν γίνεται, να παίξετε χωρίς τον έναν πύργο σας, γιατί?»
«Εντάξει, κανένα πρόβλημα», του απάντησε ο άλλος και κάθισαν στο τραπέζι. Ο νεαρός έχασε. Για αρκετές βδομάδες ήταν κάθε βράδι στο καφενείο, έψαχνε αδύναμους παίχτες, τους ζητούσε να παίξουν με υλικό λιγότερο και έχανε.
Μετά από μερικές βδομάδες, εξαφανίστηκε από το καφενείο.
Έλλειψε για αρκετό καιρό. Κάποιους μήνες.
Αμφιβάλλω αν κανείς στο καφενείο αισθάνθηκε την απουσία του.
Μια βραδιά, η πόρτα του καφενείου άνοιξε και πάλι και το ίδιο απρόσμενα, όπως και την πρώτη φορά, εμφανίστηκε ο ίδιος νέος.
Τώρα έδειχνε λίγο πιο σταθερός στις κινήσεις και την ομιλία του. Λίγα λεπτά αφότου μπήκε, ο Σάλβε τέλειωσε την παρτίδα που έπαιζε.
Προς μεγάλη έκπληξη όλων, ο νέος τράβηξε την καρέκλα του ως το τραπέζι του πρωταθλητή και του ζήτησε να παίξουν.
Μια βουή από κουβέντες και σχόλια που αναμείχθηκαν πλημμύρισε το καφενείο.
«Αυτός δεν είναι ο μαζέτας που τον κερδίζουν όλοι, ακόμα και χωρίς τους πύργους τους;»
«Ναι αυτός είναι. Και τι κάνει τώρα? ζητά απ? τον Σάλβε να παίξουν;»
«Θα γελάσουμε με την ψυχή μας απόψε?»
Πράγματι, στο τέλος τις παρτίδας τα στόματα στο καφενείο ήταν ορθάνοιχτα, αλλά ήχος γέλιου στην αίθουσα δεν ακουγόταν.
Ο παράξενος και ντροπαλός νεαρός, ο Ακίμπα Ρουμπινστάιν, είχε νικήσει τον Σάλβε!

[CENTER]Ο ραβίνος της ?Κάισσας[/CENTER]
Ο Ακίμπα γεννήθηκε το 1882 στην πόλη Σταβίσκι της Πολωνίας. Ήταν το 12ο παιδί της φτωχής οικογένειας ενός δασκάλου. Οι γονείς του τον προόριζαν για ραβίνο. Πράγματι ο Ακίμπα έγινε σπουδαστής του Ταλμούδ. Τα πράγματα όμως στην ζωή, συχνά συμβαίνουν διαφορετικά από τον αρχικό προγραμματισμό τους. Βλέπεται, μια άλλη ? «θεότητα» είχε επιλέξει για δικό της ασκητή τον Ακίμπα. Και η «θεότητα» τούτη, ξέρει τον τρόπο να μαγεύει τους πιστούς τους.
Η Κάισσα «εμφανίστηκε» στον Ακίμπα όταν ήταν 16 ετών. Το πάθος του νεαρού με τα ασπρόμαυρα τετράγωνα μπορεί να περιγραφεί μόνο με μία λέξη: Έρωτας.
Τρία χρόνια μετά, ο έρωτας είχε φουντώσει τόσο, που ο ντροπαλός και συνεσταλμένος Ακίμπα, βρήκε τη δύναμη να σπάσει τα δεσμά του και να τον ακολουθήσει. Εγκατέλειψε την πόλη του και το ταλμούδ και εγκαταστάθηκε στο Λοτζ για να υπηρετήσει το σκάκι. Γι? αυτόν πλέον, δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Τους μήνες που μεσολάβησαν από την πρώτη ως τη δεύτερη επίσκεψη του στο καφενείο, είχε απομονωθεί και μελετούσε μόνος του.

Ο Ακίμπα δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε σκακιστική ιδιοφυία και το γνώριζε και ο ίδιος. Δεν ήταν ας πούμε Φίσερ, Ταλ, Κασπάροβ, Αλιέχιν, Λάσκερ, Καπαμπλάνκα. Παρεμπιπτόντως ο τεράστιος Κουβανός είχε πει κάποτε: «Με μια ματιά σε μια θέση, ξέρω τα πάντα. Τι έχει ήδη συμβεί. Τι πρόκειται να συμβεί. Εσείς χρειάζεται να το υπολογίσετε. Εγώ το ξέρω». Όσο και αν φαίνεται αλαζονικό, προσεγγίζει πραγματικά την ικανότητα του Καπαμπλάνκα, αλλά και τον άλλων σκακιστών που ανέφερα, και αρκετών ακόμα. Όλων αυτών δηλαδή που θα τους χαρακτηρίζαμε σκακιστικές ιδιοφυίες (αν και ο Φίσερ δεν θα το δεχόταν αυτό, καθώς έλεγε ότι: «Ο Κασπάροβ, ναι, είναι πράγματι σκακιστική ιδιοφυία. Εγώ όμως δεν είμαι. Είμαι ιδιοφυία σκέτο. Με ότι και αν είχα ασχοληθεί το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Έτυχε να επιλέξω το σκάκι» Τι να κάνουμε, οι περισσότεροι παγκόσμιοι πρωταθλητές δεν είχαν σχέση με την μετριοφροσύνη. Ίσως γι? αυτό και να έγιναν τέτοιοι).
Ο Ρούμπινσταϊν λοιπόν, δεν ήταν έμφυτο ταλέντο. Δεν είχε φυσική κλίση προς το σκάκι. Δεν ήταν όλα απλά γι? αυτόν, σαν κάτι να ανάβλυζε από μέσα του, σαν μια προέκταση του εαυτού του, κάτι τέλοσπάντων που να του συνέβαινε φυσικά. Όχι, ήταν ένας ακούραστος εργάτης της τέχνης του. Ένας πιστός δίχως όρια. Ένας άνθρωπος που έπρεπε να μοχθήσει για να φτάσει εκεί που τα ταλέντα έφταναν (όχι χωρίς κόπο βέβαια) με πιο απλό τρόπο.
Ο Ριχάρδος Ρέτι, στο κλασικό πια βιβλίο του, «Μοντέρνες ιδέες στο σκάκι» (εκδόσεις Κέδρος) περιγράφει πολύ καλύτερα από μένα αυτό το γεγονός, οπότε ας του δώσω το λόγο:
«Στον Ρούμπινσταϊν δεν βλέπουμε ένα έμφυτο ταλέντο που αποκαλύπτεται χωρίς προσπάθεια από τη μεριά του κατόχου του, αλλά έναν πνευματικό αγωνιστή, που με μοναδική και βαθιά αφοσίωση στο έργο του, δαμάζει τις δυσκολίες που του παρουσιάζονται. Ο Ακίμπα είναι ο τύπος του άνδρα που ζει μόνο για το έργο που ο ίδιος έχει επιβάλει στον εαυτό του, ένας πραγματικός ασκητής?».
Αυτό το γεγονός «έβγαινε» στο στυλ του παιχνιδιού του Ακίμπα.
Το παιχνίδι του χαρακτηρίζεται από απλότητα και καθαρότητα. Τίποτε δεν είναι περιττό στον Ρούμπινσταϊν. Τα πάντα αναπτύσσονται με έναν τρόπο φυσικό. Απλό και θαυμαστό ταυτόχρονα. Οι «κατασκευές» του δεν έχουν τίποτα το εξεζητημένο. Τους αρκεί η απλότητα της τελειότητας τους. Λιτή, απέριττη αρχιτεκτονική. Γλυπτική, πες, καλύτερα.
Ο Ακίμπα προσέφερε πάρα πολλά στην θεωρία του σκακιού. Χωρίς να γράφει θεωρητικά άρθρα. Μόνο με το παιχνίδι του. Δεν «μίλαγε», δεν έγραφε γι? αυτό. Ίσως από φόβο ότι τα λόγια και τις λέξεις δεν μπορούσε να τις χειριστεί με τον ίδιο τρόπο όπως τα κομμάτια. Θα χάλαγαν την μαγεία της τέχνης του. Αυτός ήταν ένας καλλιτέχνης σκακιστής. Τίποτα άλλο. Τι σημασία έχουν τα λόγια; Όπως ένας απλός, ταπεινός τεχνίτης, συνειδητός υπηρέτης της τέχνης του, δούλευε τα δημιουργήματα του και σιωπούσε γι? αυτά. Ήξερε ότι είχε κάνει ήδη το χρέος του στην Κάισσα, ήξερε ότι είχε «ιερουργήσει» πάνω στην σκακιέρα. Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Θα ήταν περιττό. Και κάθε περιττό στοιχείο είχε εξοστρακιστεί από την τέχνη του Ακίμπα.
Εκτός από τις καινοτομίες του στα ανοίγματα, ήταν ο πρώτος που έδειξε πως πρέπει να χειριζόμαστε τις κλειστές θέσεις. Ο Ρούμπινσταϊν, στις κλειστές θέσεις, τοποθετούσε τα κομμάτια του με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι κατάλληλα τοποθετημένα, όχι εκείνη τη στιγμή, αλλά τη στιγμή που θα άνοιγε η θέση. Κάτι τέτοιο, είναι τώρα δεδομένο για κάθε σκακιστή. Τότε ήταν απλώς αδιανόητο. Ήταν επίσης ο πρώτος που συνέδεσε τον τύπο των ανοιγμάτων που χρησιμοποιούσε με τα είδη των φινάλε που προκύπτουν. Σήμερα κάτι τέτοιο είναι επίσης δεδομένο. Τότε δεν ήταν. Το πλέον εντυπωσιακό όμως στον Ρούμπινσταϊν ήταν η άφθαστη τεχνική στα φινάλε.

Συχνά ο Ακίμπα κατηγορήθηκε ότι έπαιζε μόνο συγκεκριμένα ανοίγματα και κυρίως γκαμπί της βασίλισσας.
Ο Ριχάρδος Ρέτι έχει την απάντηση και εδώ: «Ο Ακίμπα δεν είναι ένας άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Δεν είναι ένας βιρτουόζος, αλλά μάλλον ένας ιερέας της τέχνης του. Δεν μπορεί να διδάσκει την μια στιγμή την μια θρησκεία και την άλλη στιγμή μιαν άλλη. Δεν μπορεί ο Ρούμπινσταϊν για να ευχαριστήσει το κοινό ή για να δείξει ότι έχει μεγάλο ρεπερτόριο, να παίξει οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που του υπαγορεύει η πεποίθηση του».
Το γκαμπί της βασίλισσας δεν ήταν απλώς ο σκακιστικός βίος του Ακίμπα. Ήταν ο βίος του.

[CENTER]Η πορεία του στον διεθνή σκακιστικό στίβο[/CENTER]
Μετά την νίκη του στην παρτίδα επί του Σάλβε, διοργανώθηκε ένα ματς μεταξύ τους, το οποίο έληξε ισόπαλο. Ακολούθησε άλλο ένα, στο οποίο ο Ρούμπινσταϊν νίκησε. Αν δεν ήταν ήδη ο κορυφαίος παίχτης στην Πολωνία, τότε τουλάχιστον ήταν ισάξιος του Σάλβε.
Έτσι ξεκίνησε η διεθνής καριέρα του. Πολλές και μεγάλες επιτυχίες σημειώθηκαν μέχρι το 1912. Εκείνη όμως η χρονιά ήταν ανεπανάληπτη. Πήρε μέρος σε 5 πανίσχυρα διεθνή τουρνουά και τα κέρδισε όλα! Το 1912 ονομάστηκε «έτος Ρούμπινστάιν». Όλος ο κόσμος περίμενε τώρα να προκαλέσει τον Εμμάνουελ Λάσκερ σε ματς για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Παρά την έμφυτη ντροπαλοσύνη του και τον κλειστό γενικά χαρακτήρα του, ο Ακίμπα το έκανε. Ο Λάσκερ δέχθηκε και έτσι το ματς ορίστηκε για το φθινόπωρο του 1914.
Δυστυχώς όμως ο «μεγάλος Ακίμπα» (έτσι τον χαρακτηρίζει ο Κασπάροβ στον πρώτο τόμο του εξαιρετικού έργου του «Οι μεγάλοι προκάτοχοι μου») έπεσε θύμα ενός «συνδυασμού» και έγινε ματ, πριν καθίσει στην σκακιέρα απέναντι στον Λάσκερ.
Καταρχήν, σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα (κάτι για το οποίο προϊδέαζε ο χαρακτήρας του και η γενικότερη στάση του) έκαναν την εμφάνιση τους (αργότερα εξελίχθηκαν σε διανοητική ασθένεια). Δεν εμφανίστηκαν όμως μόνον αυτά. Έκανε την εμφάνιση του και ο Καπαμπλάνκα, η σκακιστική ιδιοφυία από την Κούβα, που πρόβαλε ως νέος διεκδικητής. Προσθέστε και τον Α? παγκόσμιο πόλεμο και θα δείτε γιατί το ματς αυτό δεν έγινε τελικά ποτέ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και κανένα άλλο ματς για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, μέχρι το 1921, όταν τελικά ο «Κάπα» εκθρόνισε τον Λάσκερ μετά από 27 χρόνια.
Ο Ακίμπα δεν ήταν σε καλή ψυχολογική κατάσταση. Παρ? όλα αυτά βρήκε το σθένος να προκαλέσει τον νέο παγκόσμιο πρωταθλητή.
Ο Καπαμπλάνκα δέχθηκε και έτσι φάνηκε ότι επιτέλους ο Ακίμπα θα έπαιζε ένα ματς για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Όμως δυστυχώς, ούτε αυτή τη φορά το ματς έγινε. Ο Ακίμπα δεν βρήκε χρηματοδότες για το παιχνίδι. (Ο Λάσκερ μετά από αγώνες χρόνων είχε καταφέρει να φέρει κάπως τον επαγγελματισμό στο σκάκι, τουλάχιστον στο κορυφαίο επίπεδο. Για τους παγκόσμιους πρωταθλητές πια προβλεπόταν αμοιβή. Βέβαια δεν αναλάμβανε καμιά ομοσπονδία κάτι τέτοιο ακόμα, αλλά έπρεπε ο κάθε παίχτης να βρει χορηγούς.)
Κανένας, φαίνεται, δεν πίστευε πια στον Ακίμπα. Σε όλους φαινόταν κουτσό άλογο. Κρίμα, γιατί παρ? ότι η ασθένεια του χειροτέρεψε και υπονόμευε συνεχώς την αυτοπεποίθηση του, ο Ακίμπα κατάφερε μέχρι το 1932 που εγκατέλειψε το αγωνιστικό σκάκι, να είναι μέσα στους κορυφαίους.
Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, ως το θάνατο του το 1961, τα πέρασε στο Βέλγιο, με την οικογένεια του.

Αυτός ο τεράστιος παίχτης, δεν έπαιξε καν τελικό. Δεν πειράζει. Δεν έχει σημασία. Ο Ακίμπα υπηρέτησε ευλαβικά την τέχνη την οποία διάλεξε (ή τον διάλεξε). Με ή χωρίς παγκόσμιο τίτλο, δεν έχει καμία διαφορά. Εξάλλου τα μεγάλα καλλιτεχνικά δημιουργήματα, δεν βαθμολογούνται.
Πέρα από όλα αυτά, ο Ρουμπινσταϊν νίκησε τον χρόνο. Είναι μέχρι σήμερα επίκαιρος. Όλοι οι μεγάλοι μετρ τον υμνούν. Οι παρτίδες του, παραμένουν οδηγός.

Όσον αφορά εμένα, γνώρισα τον Ακίμπα (της παρτίδες του δηλαδή) πολύ νωρίς, σχεδόν μόλις έμαθα σκάκι. Και παραλίγο να είναι η αιτία να το εγκαταλείψω το σκάκι, από την πλευρά του παίχτη. Αφού υπήρξε άνθρωπος να κινεί με τέτοιο τρόπο τα κομμάτια, τι ήθελα εγώ να τα πιάνω στα χέρια μου;
Φυσικά, δεν τα παράτησα. Αλλά ήταν το πρώτο μάθημα να ξέρω να μετράω το ύψος μου. Γιατί ένα 10χρονο πιτσιρίκι, καμιά φορά νομίζει πως επειδή κέρδισε έναν συμμαθητή του σε 5 κινήσεις, τα πάντα είναι εύκολα.
Αλλά δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό. Το σημαντικότερο είναι ότι ο Ακίμπα (οι παρτίδες του) ήταν η πρώτη συνειδητοποίηση ότι αυτό το παιχνίδι, αυτά τα κομμάτια που κρατούσα στα χέρια μου, αυτό το ταμπλώ με τα 64 ασπρόμαυρα τετράγωνα, δεν ήταν ένα παιχνιδάκι για να περνά η ώρα, αλλά ένα πεδίο τέχνης. Μιας τέχνης που μπορεί να μην κατάφερα ποτέ να προσθέσω ένα πετραδάκι στην ιστορία της, αλλά έμαθα να την σέβομαι και να την αντιμετωπίζω σαν τέτοια.
Μετά από τις παρτίδες του «μεγάλου Ακίμπα» η σχέση μου με το σκάκι άλλαξε μια για πάντα. Γι? αυτό και αν μου έλεγαν να διαλέξω έναν από όλους αυτούς τους μεγάλους παίχτες που δεν πήραν τελικά τον τίτλο και να του τον «δώσω», θα διάλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη τον Ακίμπα Ρούμπινσταϊν. Αν και είπαμε ?ο τίτλος τελικά δεν έχει καμιά σημασία.

[CENTER]Η ΠΑΡΤΙΔΑ[/CENTER]
Η επόμενη παρτίδα, παίχθηκε το 1907 στο Λοτζ μεταξύ του Ρότλεβι και του Ακίμπα. Χαρακτηρίζεται από όλους ως η αθάνατη του, αν και ο Ακίμπα δεν έπαιξε πολλές «θνητές» παρτίδες. Οι περισσότερες αθάνατες θα μείνουν.

http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1119679

#80

Έριξα μια ματιά στο θρεντ μετά από καιρό, και είπα να του δώσω λίγη “κίνηση” με 2-3 περιστατικά από την ιστορία του σκακιού:

[CENTER]ΔΥΟ ΣΚΑΚΙΣΤΕΣ ΣΤΗ ΣΙΒΗΡΙΑ[/CENTER]

Ο Αλεξάντερ Κότοβ εκτός από πολύ καλός σκακιστής και συγγραφέας (έχει γράψει το κλασικό «μέθοδοι επίθεσης κατά του βασιλιά») ήταν και γνωστό «πειραχτήρι». Δεν έχανε ευκαιρία στα διάφορα τουρνουά, όσο κρίσιμη κι αν ήταν η κατάσταση, να πειράζει τους άλλους σκακιστές, ειδικά αυτούς που ήταν επιρρεπείς στο πείραγμα.
Στο ιντερζονάλ του 1953 για την ανάδειξη του διεκδικητή του παγκοσμίου τίτλου, τα πράγματα ήταν σε κρίσιμη καμπή όταν έφτασε η ώρα να αντιμετωπίσει τον Νάιντορφ.
Ο Νάιντορφ, άλλος χαρακτήρας εντελώς, οπωσδήποτε αγχωμένος, αντιμετώπιζε τα πράγματα πολύ σοβαρά (ως όφειλε βέβαια να κάνει) σε αντίθεση με την «παιγνιώδη» διάθεση του Κότοβ.
Η παρτίδα είχε πολλές διακυμάνσεις και μεγάλη ένταση. Αρχικά ο Νάιντορφ απέκτησε υπεροχή, στην συνέχεια έκανε λάθος και μάχονταν να κρατήσει την ισοπαλία.
Τελικά τα κατάφερε. Ο Κότοβ έμεινε με τον βασιλιά και δύο ίππους και ο Νάιντορφ μόνο με τον βασιλιά, κάτι που αποτελεί ως γνωστόν θεωρητική ισοπαλία (για να κάνουν ματ δύο ίπποι τον βασιλιά, πρέπει να το θέλει και ο ίδιος ο βασιλιάς).
Περιχαρής ο Νάιντορφ που γλίτωσε από του χάρου τα δόντια, ετοιμαζόταν να υπογράψει στο παρτιδόφυλλο την ισοπαλία, όταν είδε ότι ο Κότοβ δεν είχε καμιά διάθεση για κάτι τέτοιο, αλλά ήθελε να συνεχίσει την παρτίδα.
Ο Κότοβ, βλέποντας πόσο σκασμένος είναι ο Νάιντορφ του σκάρωσε το εξής:
Στις διαμαρτυρίες του αργεντινού προς τον διαιτητή, γιατί ο Κότοβ ήθελε να συνεχίσει, με απόλυτα σοβαρό ύφος απάντησε:
«Κύριε διαιτητά, έχω να σας πω ότι δύο σκακιστές στη Σιβηρία, τις ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα, ανακάλυψαν έναν τρόπο που το φινάλε αυτό κερδίζει πάντα! Δεν έχετε παρά να με αφήσετε να σας δείξω το πώς».
Όλοι κατάλαβαν βέβαια ότι ο Κότοβ έπαιζε με τα νεύρα του Νάιντορφ, εκτός από τον ίδιο το Νάιντορφ ο οποίος έξαλλος άρχισε να φωνάζει και ίσως προς στιγμήν να πίστεψε κιόλας ότι υπάρχει τέτοιος τρόπος. Ταυτόχρονα, βλέποντας τις αντιδράσεις του ο Κότοβ είχε πέσει κάτω από τα γέλια.

[CENTER]ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕΛΕΤΟΥΣΑΝ ΤΗ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΣΤΟ AVATAR[/CENTER]

Η Ελληνική Εθνική ομάδα ήταν στο εξωτερικό για κάποιο τουρνουά.
Τα μέλη της αποστολής ήταν κλεισμένα από το πρωί στο ξενοδοχείο και μελετούσαν. Προς το απόγευμα μελέτησαν λίγο και τον σχηματισμό του «σκαντζόχοιρου» και μετά από αυτό αποφάσισαν να κάνουν έναν περίπατο να πάρουν λίγο αέρα. Βγαίνοντας σε ένα παρκάκι που υπήρχε εκεί κοντά, βλέπουν μπροστά τους έναν σκαντζόχοιρο.
Πετάγεται ο Γιάννης Παπαιωάννου και λέει στους υπόλοιπους:
«Μάγκες είμαστε πολύ τυχεροί. Σκεφτείτε να μελετούσαμε «δράκο»»

[CENTER]ΣΑΧ ΚΑΙ ΜΑΤ[/CENTER]

Οι σχέσεις του Τάρρας με τον Λάσκερ ποτέ δεν ήταν καλές, όμως λίγο πριν την αναμέτρηση τους για τον παγκόσμιο τίτλο, ήταν απλώς ανύπαρκτες. Είχαν φτάσει στο σημείο να μην μιλάνε καν.
Λίγο πριν την έναρξη του ματς, φίλοι του Τάρρας τον ρώτησαν:
«Τι θα κάνεις τώρα; Τόσες παρτίδες θα παίξετε μαζί. Τόσες ώρες θα είστε ο ένας απέναντι στον άλλον. Δεν θα του πεις ούτε γεια;»
Κι ο Τάρρας απάντησε:
«Οι μόνες λέξεις που έχω να απευθύνω σε αυτόν τον κύριο, είναι ΣΑΧ και ΜΑΤ!»
Βέβαια, το αποτέλεσμα του ματς δείχνει ότι αυτές τις λέξεις πολύ περισσότερο τις άκουσε ο ίδιος ο Τάρρας, από ότι τις είπε.