Προϊόν έμπνευσης προ εργαστηρίου. Θα γράψω τη γνώμη μου μόλις έχω ώρα (δηλαδή ποτέ :p)
έντιτ: ξέχασα να βάλω και πολλ, σόρρυ. αν το δει κανας Έλλανορ και μπορεί να βάλει πολλ (και έχει ώρα και όρεξη να το κάνει κλπ. κλπ.) πιστεύω ότι ταιριάζει εδώ. ευχαριστούμε
Ειμαι της αποψης οτι ο χρονος δεν θεραπευει τιποτε απο μονος του.
Ειναι θεμα μυαλου και αν το μυαλο εχει μαθει να μην ξεχνα, τοτε τιποτε δεν γιατρευεται.
Χρειαζεται νεα ερεθισματα, δυνατα και πολυ συγκεκριμενα, για να μπορεσει ο εγκεφαλος να διαγραψει τα οσα θα επρεπε και να κοιταξει μπροστα.
Μερικες φορες ειναι τοσο δυσκολο να βρεις τα καταλληλα σκηνικα ωστε να επελθει αυτη η “διαγραφη” που ο χρονος που περνα το μονο που κανει ειναι να παρατεινει μια “στατικη” κατασταση.Κια για αυτο το λογο πιστευω οτι δεν γιατρευει σκουατ ο χρονος.
Απλα μεγαλωνεις, δεν νιωθεις καλυτερα.
ΔΕεν νομίζω ότι χρειάζεται πολλ σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον θρεντ. Ο χρόνος δε θεραπεύει ποτέ τελειωτικά. Μπορεί το πέρασμά του να προκαλεί μια διαφορετική, μία αντίθετη σκέψη, μία άλλη θεώρηση των γεγονότων, αλλά το αρχικό ερέθισμα που δημιούργησε την “άρρωστη” κατάσταση παραμένει. Συμφωνώ εν μέρει με το megatherion, ότι χρειάζονται καινούρια ερεθίσματα για ένα νέο ξεκίνημα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα εξαλοιφθούν τα παλιά. Απλά θα υποχωρούν στην πίσω μεριά του μυαλού.
Μπορείς όμως μεγαλώνοντας να σκέφτεσαι ότι μία αντίστοιχη κατάσταση πλέον θα σε απασχολήσει λίγο διαφορετικά. Εξαρτάται και το πόσα μπορείς να μάθεις από μία δύσκολη κατάσταση, πόσο μπορεί να σε πεισμώσει. Αλλά και τότε δεν την ξεχνάς.
Δύο παράμετροι: 1. Υπάρχουν μερικά πράγματα, γεγονότα, καταστάσεις που δεν θεραπεύονται ποτέ και με κανένα τρόπο. 2. Όλα όσα γράφουμε είναι ασκήσεις επί χάρτου. Όταν μα ς συμβεί, δεν έχουμε το χρόνο να σκεφτούμε…
σε γενικες γραμμες, μονο με τη παροδο του χρονου μπορεις να δοκιμασεις νεα πραγματα.Οντως καποια απλα δεν γιατρευονται αλλα αυτα που μπορουν να γιατρευτουν δεν εχουν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ το χρονο συμμαχο.
Αν με τη παροδο του χρονου, απλα αφησεις κατι στο πισω μερος του μυαλου,δεν πιστευω πως γιατρευεται.Με τη πρωτη ευκαιρια θα σου ερθει μπροστα και αν εχεις μαθει να “εθελοτυφλεις” ως τοτε, απλα αφηνοντας το να “ξεχαστει” παιζει και να ειναι δυνατο το σοκ της επανοδου.
Εννοειται οτι ειναι λιγο μπερδεμενο το θεμα καθως ο καθενας πραττει διαφορετικα.
ΝΑΙ, ο χρονος ειναι το μεσο (κυριολεκτικα) καθως χωρις την υπαρξη του δεν μπορεις να “προσπερασεις” το παραμικρο, ειτε το χρονικο οριο ειναι “απροδιοριστο” ειτε απλα στιγμιαιο.Χωρις το χρονο δεν θα ερθουν “δευτερες ευκαιριες” ,νεες εμπειριες και καταστασεις που θα μπορεσουν να γινουν ενα εκ νεου βαρομετρο ωστε να “ζυγισεις” ξανα τις παλιοτερες ή τα “τραυματα” και να κανεις τις απαραιτητες κινησεις για τη διαγραφη τους ή απλα τη διαφοροποιηση της αντιμετωπισεως σου απεναντι τους (μεσω της διαμορφωσης του χαρακτηρα).
Παρ’ολα αυτα, σιγουρα, αναλογα με το βαθος των πληγων, τη σημασια τους αλλα και τη διαθεση που θα δειξει ο καθενας ο χρονος ερχεται σε δευτερη μοιρα.
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, σε καίει σε σκορπάει και σε παγώνει…Αφού τα είπε όλα ο Αγγελάκας 8)
Δεν θα έλεγα ότι είναι μονάχα θέμα χρόνου, αλλά και χαρακτήρα η θεραπεία από τις κακουχίες της ζωής. Συναρτήσει του μέγεθους, της χρονικής στιγμής και του είδους του πλήγματος, το εκάστοτε άτομο μπορεί κάποια στιγμή να επανέλθει (ή να μην επανέλθει) από αυτό.
Θα έλεγα πάντως ότι σε γενικές γραμμές, οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να μετριάσει τον πόνο του με όπλο τον χρόνο, όχι όμως σε όλες τις περιπτώσεις. Συνεπώς, ο χρόνος δεν θεραπεύει τα πάντα, όχι εντελώς ίσως. Σαφώς όμως είναι ένα εξαιρετικό (και αναπόφευκτο) καταπραϋντικό.
Έντιτ: Θα επανέλθω.
Έντιτ 2: Βασικά θα περιμένω να ποστάρει ο Ellanor, και βλέπουμε.
Αχααχαχαχα! :lol:
Τώρα μόλις είδα το θρεντ. Ωραίο θέμα. Θα επανέλθω και γω, κάποια στιγμή που θα χω χρόνο (και έμπνευση :p)
“Time only heals if you let go” όπως τα λέει ο Ζαχαρίας στο Desiree.
Σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία (που δεν είναι και μεγάλη βέβαια, αλλά τέλος πάντων) όλα θεραπεύονται με τον χρόνο απλά αλλάζει η έννοια του “θεραπεύονται” κάθε φορά. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω, οπότε θα δώσω ένα παράδειγμα: Πες ότι με ένα άτομο κάτι έγινε και τσακωθήκατε πολύ άσχημα και δεν μιλάτε πια ο ένας στον άλλο. Στην αρχή είναι αγκάθι μέσα στο κεφάλι σου αλλά μετά από κάποιο διάστημα δεν σε νοιάζει καν το τι κάνει αυτό το άτομο και λες από μέσα σου “χέστηκα, δεν πα’ να κάνει ό,τι θέλει”. Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορείς να πεις ότι λύθηκε το “πρόβλημα” με τον χρόνο, αλλά κατάφερες να φτάσεις σε ένα σημείο απάθειας, οπότε με κάποια έννοια με τον χρόνο έγινες καλύτερα.
Μου έχει τύχει το παραπάνω όπως και σε πολλούς άλλους φαντάζομαι.
Τώρα αν πιστεύει κάποιος ότι η απάθεια και η αδιαφορία είναι κακό πράγμα, τότε λογικά δεν θα συμμερίζεται τη δική μου άποψη.
δεν ειναι ο χρονος που θεραπευει, αλλα η ροη της ζωης.
σταματας να σκεφτεσαι κατι οταν σε απασχολει κατι αλλο, αλλα οταν σε ξαναπασχολησει σε ποναει.
Φυσικά και ναί ! Τα καταφέρνει καλά ! Είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Εκτός απο απώλεια κοντινού προσώπου, οι καψούρες τα μαλώματα και τ’άλλα παρόμοια ξεχνιούνται και πρέπει να ξεχνιούνται με τον χρόνο. Εντάξει πέρα απο τη πλάκα, πρέπει να θέλουμε και εμείς να το ξεχάσουμε, ΕΚΕΙ είναι που βοηθάει ο χρόνος. Και φυσικά με το χρόνο μεγαλώνουμε ! Θα μείνες θυμωμένος με το φίλο σου μάλωσες στα 17 σου ; ή θα μέινεις καψούρης με την την τύππισα της 3 λυκείου ; Μπα… άμα συμβαίνει αυτο, τα πράματα είναι απλά, είσαι κολλημένος και κακός άνθρωπος .
Και απο άποψη νευροχειρουργικής αν δεν κάνω λάθος . Αμα με το καιρό και σιγά σιγά αποφεύγεις να σκέφτεσαι κάτι που σε στεναχωρεί οι συνάψεις σταματάνε να βομβαρδίζουν με ρεύμα τα ίδια και τα ίδια νέυρα και αυτα με τη σειρά τους σταματάνε να έχουνε επαφή με κάθε νέυρο - όλη την παρέα - το οποιό αποτελεί κομμάτι αυτής της σκέψης.
και γω νομιζα οτι καποιος ειδε τον “Μη Αναστρεψιμος”… :lol::lol: 
[SIZE=“7”]OXI!![/SIZE]
Εξαρτάται από το τι έχει συμβεί και από τον χαρακτήρα του ατόμου. Κάποιοι ξεχνάνε τσακωμούς κλπ πολύ εύκολα (όπως εγώ), άλλοι σου κρατάνε μούτρα για χρόνια.
Βέβαια καταστάσεις όπως το να έχεις χάσει το παιδί σου δεν ξεπερνιούνται, όσος καιρός κι αν περάσει…
Τα περισσότερα ναι…τα ΠΑΝΤΑ όχι!!!
Κάθε πληγή αφήνει ουλή-σημάδι…και τα περισσότερα επουλώνονται ναι…αλλά μας αρέσει δε μας αρέσει υπάρχουν ουλές που ήταν τόσο μεγάλες in the first place…που το σημάδι τους μένει!!!..
Να το πω κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά…αν χτυπήσεις…ακόμα και να κλείσει η πληγή…μένει το σημάδι…ΟΣΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ Η ΠΛΗΓΗ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ-Η ΟΥΛΗ…και υπάρχει περίπτωση φυσικά και να μη φύγει και απλά να σε συντροφεύει σε όλη σου τη ζωή…
Καποια τραυματα επυλωνονται, καποια παραμενουν ανοιχτα.
Ολα σιγουρα καλυπτονται με μια σκονη που δεν ξεθωριαζει τα γεγονοτα, αλλα μετατρεπει την κραυγη σε αποηχο.
(τι λε ρε μεγαλε)
Ποιητής αλέρτ.
Το θέμα είναι όσο μεγάλη και να είναι η πληγή…η ψυχή μας να είναι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ(
)…ώστε να μπορεί να τη “σηκώνει”…
Πολύ ωραία φράση από το βιβλίο “ο παλιάτσος και η Άνιμα” που γενικώς τα σπάει:)
δε μπορω να περιμενω
σηκωσε το το γαμημενο
Ωραία τα ρητά… Και όσα λένε πως ο χρόνος θεραπεύει και όσα λένε το αντίθετο… αλλά εδώ η αλήθεια βρίσκεται μάλλον κάπου στη μέση.
Ο χρόνος ΔΕΝ θεραπεύει τα πάντα. Υπάρχουν πολλά όμως, πάρα πολλά, που ο χρόνος μπορεί να επουλώσει. Μπορεί να μην είναι ικανός να εξαφανίσει τα σημάδια. Γίνεται όμως να κλείσει τις πληγές, να απαλύνει τον πόνο.
Μερικές φορές βέβαια είναι δυνατόν να εξαφανιστούν και τα σημάδια, να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο. Άλλες όμως τα σημάδια του παρελθόντος επανέρχονται δριμύτερα, σαν μια ψυχολογική “επιστροφή του απωθημένου”… προφανώς γιατί δεν είχαν επουλωθεί ποτέ εντελώς.
Κάτι ξεπερνιέται πλήρως μόνο όταν έχει μπει ένα τέλος. Σε πολλά όμως θέματα βάζουμε απλά μια άνω τελεία.
Κάτι αλλάζει προς το καλύτερο μόνο όταν, μετά το τέλος, υπάρξει μια νέα αρχή. Πολλοί όμως μένουμε σ’ ένα τέλος και ψάχνουμε τη συνέχεια, χωρίς να τη βρίσκουμε. Εμάς ο χρόνος δεν μας βοηθάει. Συχνά πιάνουμε τον εαυτό μας να βρίσκεται σε μια επανάληψη του ίδιου και του ίδιου.
Ο χρόνος είναι το πλαίσιο που επιτρέπει να γίνουν κάποια πράγματα, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται και ο παράγοντας τύχη, καθώς και οι επιλογές που οι ίδιοι θα λάβουμε… Όλα αυτά παίζουν τον ρόλο τους και αλληλεπιδρούν με τον χρόνο…
Γενικά τείνω να αντιμετωπίζω τον χρόνο περισσότερο θετικά, μια που πιστεύω πως περισσότερο καλό κάνει το πέρασμα του παρά κακό… Αλλά δεν αρκεί απο μόνος του. Το αν κάποιοι άνθρωποι θα μπορέσουν να ξεπεράσουν πλήρως κάποιες αρνητικές καταστάσεις ή όχι, δεν εξαρτάται μόνο απο τον χρόνο.