Και έχω ψηφίσει “Ναι” ο μαλάκας!
Δεν υπάρχει χρόνος αρά δεν χρειάζεται και θεραπεία…
Επίσης αν κάτι μας πονάει πρέπει να το θεραπεύσουμε απο την ρίζαόπως θα έλεγε ο μέντορας μου
Ο κύριος απο κάτω
ροφλ.
Η ανθρωπινη φυση ειναι φτιαγμενη για να ξεχναει και κυριως για να συνηθιζει,αλλιως η γη θα κατοικουνταν απο 6 δισεκατομμυρια καταθλιπτικους
Time only heals when you’re letting go λέει κ ο Ολίβας στο Σάμμερς Ρέην ρε
Time is the death and the healing
καιρο εχω να γραψω στο ποντιουμ.
λοιπον,ο χρονος δε θεραπευει τα παντα,απλα πιστευω οτι επουλωνει ελαφρως τις ‘‘πληγες’’.
Time, time heals nothing, all it does is make you more bitter, more twisted, yet sucks the life out of you, leaving you far too apathetic to seek revenge(on a society that has lied to you since the day you were born)
Σιγουρα εχει ξαναναφερθει το τραγουδι, απλα βαριομουν να ψαξω 
Ειναι σιγουρα η κυνικη ισως και πιο ρεαλιστικη πλευρα του θεματος και σιγουρα η πιο απαισιοδοξη. Δικια μου αποψη δεν μπορω να εχω στα 18 δυστυχως, ο χρονος που εχει περασει απο τοτε που αντιλαμβανομαι ωριμα τον χρονο που περναει ή απο τοτε που μου συνεβη κατι συνταρακτικο(ευτυχως ειναι σπανια και λιγα οσα μου χουν τυχει και οχι μεγαλης κλιμακας)…
edit: Οου σιτ, αναφερθηκε το quote στην προηγουμενη σελιδα
Εν μερει. Χρειαζεται και θεληση. Χωρις αυτην δεν μπορει να γιατρεψει τα παντα.
Ένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια απο Savatage λέει:
…Time only heals [SIZE=“5”]when you’re letting go…[/SIZE]
Savatage - Summer’s Rain http://www.youtube.com/watch?v=D43dHJyi6rY
(ΘΕΪΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ, ΘΕΪΚΟ SOLO, ΘΕΙΚΑ LYRICS)
και νομίζω θα συμφωνήσω…
Ψήφισα ναι αλλά με την προϋπόθεση ότι υπάρχει και θέληση. Η ζωή συνεχίζεται και δεν σε αφήνει να μένεις πίσω, αυτό με έχει διδάξει 28 χρόνια τώρα. Και από στραβές άλλο τίποτα, οπότε δεν μιλώ εκ του ασφαλούς.
ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.
Τα περισσότερα τα θεραπεύει… όχι όμως τα πάντα!
Ο χρόνος θεραπεύει τα πάντα.
Τα πάντα!
Απλά για μερικά πράγματα δεν υπάρχει αρκετός χρόνος…για μερικά πράγματα μερικές δεκάδες,εκατοντάδες χρόνια,είναι λίγος χρόνος
Στη μητέρα του Βιζυηνού να πας να το πεις!
Θεραπεύει…εγώ νομίζω ο χρόνος σκοτώνει τα πάντα. Αφήνεις σιγά σιγά το μέρος σου που πονάει πίσω και αυτός το καταπίνει…Σαν τον Κρόνο της μυθολογίας…αυτός που σε γιατρεύει είναι ο εαυτός σου. Όταν αφήνεις πίοω το παρελθόν.
Πιστεύω ότι όσο και να προσπαθεί κανείς να ξεχάσει κάποια πράγματα που τον έχουν πληγώσει και τον έχουν πονέσει, πάντα θα υπάρχουν φορές που θα τα θυμάται και θα στενοχωριέται… Θεωρώ ότι κάποιες πληγές δεν κλείνουν ποτέ…Υπάρχουν καταστάσεις και πρόσωπα που δεν μπορείς να ξεχάσεις και πάντα σου μένει το παράπονο και αναρωτιέσαι γιατί σε μένα;;; γιατί στο δικό μου άνθρωπο;;;
Ο χαμός του παιδιού σου είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται πιστεύω…ή κάποια σοβαρή αρρώστια ακόμα και αν περάσει πάντα σου μένει η πίκρα…αυτής της άποψης είμαι.
Ο καθένας, φυσικά, το αντιμετωπίζει διαφορετικά…υπάρχουν άνθρωποι που ‘‘πέφτουν’’, αλλά κάποια στιγμή σηκώνονται και ξαναστέκονται στα πόδια τους, υπάρχουν όμως και άλλοι που…καταρρέουν ψυχολογικά! Ο χρόνος δεν είναι γιατρός…όλα εξαρτώνται από τον ίδιο τον άνθρωπο…μόνο όταν το θελήσει εκείνος πραγματικά και παλέψει γι’αυτό θα ξαναγίνει όπως πριν και αν όχι όπως πριν θα το χει ξεπεράσει σε κάποιο βαθμό έχοντας συμβιβαστεί με την ιδέα ότι από δω και μπρος θα ζει έτσι…
ο χρονος ειναι ο χειροτερος γιατρος,σε καιει,σε σκορπαει και σε παγωνει…
θα αναλυσω καποια στιγμη και εγω την κοσμοθεωρια μου:p
Ο χρόνος σίγουρα βοηθάει, αλλά όχι σε όλες τις περιπτώσεις. Κυρίως σε θάνατο αγαπημένου προσώπου, μένει μια δυσάρεστη ανάμνηση που σε ενοχλεί ίσως και για πάντα.
Π.χ. η μάνα μου ποτέ δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει το χαμό του αδερφού της όταν ήταν 25 ετών (εγώ γεννήθηκα αργότερα). Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια, τον θυμάται βέβαια με συγκίνηση, αλλά ώρες ώρες στεναχωριέται πολύ, γιατί ο θάνατός του ήταν πολύ άδικος και χωρίς καμιά απολύτως αιτία.
Ο χρόνος κυρίως σε βοηθάει να ξεπεράσεις μια σχέση που τελείωσε. Αν όχι εντελώς, τουλάχιστον σταματούν να σε ενοχλούν κάποια πράγματα που στο παρελθόν σε “έριχναν” περισσότερο.
Βέβαια όλα αυτά εξαρτώνται και από την ιδιοσυγκρασία και την ψυχοσύνθεση του ατόμου και πώς ο κάθε άνθρωπος μαθαίνει να χειρίζεται τη ζωή και τις αναμνήσεις του.
Είμαι και γώ της άποψης ότι ο χρόνος σε θεραπεύει μόνο όταν θελήσεις να προχωρήσεις στη ζωή σου μετά από μια οδυνηρή κατάσταση (χωρισμό, θάνατο στενού προσώπου κ.λπ.). Και εδώ φαίνεται η ψυχική δύναμη του ατόμου καθώς και η φύση των φίλων ή συγγενών που θα τον βοηθήσουν να σηκώσει το βάρος. Όπως λένε και οι Lost:
[I]Life is all the pain we endeavour[/I]