Έτσι πες τα ρε παπαρδέλα, μόνο ΤΝΤ και Savatage ακούνε οι νέοι σήμερα!
#-o:lol:
το ιδιο π ειπε ο παπαρδελας μονο π 8α ειναι εππηρεασμενα απο τα 70’ς.
:oops:
Επειδή κάπου αναφέρθηκαν παιδιά και παιδικά πάρτι κλπ.
Ο γιος μου (τριών ετών) μια χαρά headbanging κάνει με Kreator/Slayer/Sodom/κλπ/κλπ/κλπ που βάζω στο αυτοκίνητο 
Post video or it never happened.
Μόνο αν απελπιστώ με την μουσική λόγω ελλειψης νέων ιδεών η αν κορεστεί τραγικά σε όλους τους τομείς.
Παλιότερα ο κόσμος έχοντας ακούσματα όπως pink floyd και μεταγενέστερα Metallica κου.τ.λου(αναφορίκα λεω τώρα…) λογικό ήταν να θεωρεί το νέο κύμα μούφα.
Σήμερων - δυστυχώς η ευτυχώς - τα πράγματα κινούνται στην μετριότητα η και λίγο ποιό πάνω, υπάρχουν και οι εξερέσεις βέβαια που σε καμία περίπτωση δεν ισσοφαρίζουν όσα έχουν γίνει στο παρελθόν.
Γενικά απεύχομαι να γίνω παλιόροκάς μόνο και μόνο γιατί αυτό θα σημένει κάτι αρνητικό στην συνολική εικόνα της ροκ, θέλω να συνεχίσω να έχω ανοιχτό μυαλό και αυτιά στα χρόνια που θα έρθουν.
…
^ Aυτό ακριβώς. Ρε παιδιά έλεος, τρέχουμε και δε φτάνουμε να προλάβουμε τα καλά και παράλληλα να εμπλουτίζουμε και το παρελθόν.
Λοιπον εμενα δεν μου ακουγεται τοσο κακο…στο θεμα της οικογενειας εχουμε καπως στο μυαλο μας τα δεδομενα των γονιων μας, οτι και καλα θα σοβαρευτουμε και θα κατασταλαξουμε αλλα δεν νομιζω οτι ειναι ακριβως ετσι. Εννοω οτι αφου εγω τωρα ακουω Sodom πρεπει με το που θα κανω οικογενεια να βαζω Τερη Χρυσο που πιθανως ακουγε η μανα μου οταν με αλλαζε? (αν και αποδεδειγμενα ετσι βγαινουν τα φυσιολογικα παιδια αφου ετσι βγηκα εγω!)
Τωρα αν το παιδι βγει τζαζεμενο δε ξερω, ομως οχι οτι και με τα σημερινα δεδομενα βγαινουν ολα τα παιδια στα καλα τους …αλλα anyway αλλη συζητηση αυτη.
Τωρα το αν θα ειμαστε εμεις παλιοροκαδες…
εφοσον μεγαλωσαμε με τη συγκεκριμενη μουσικη και αφου ηδη εχει διανυσει πολλα χιλιομετρα παιρνοντας τη βουλα της διαχρονικοτητας δεν νομιζω οτι θα διαγραφει ευκολα απο τις αναμνησεις μας και συνεπως θα συνεχισουμε να την ακουμε.
Και για να μην αρχισετε να μου συνιστατε χαπια για την πιεση απο τωρα, πιστευω οτι η δικη μας γενια μετα απο 15 χρονια θα εξακολουθει να ειναι πιο προοδευτικη στην εξελιξη της και δεν θα “παππουδιασουμε” τοσο γρηγορα γιατι μεγαλωσαμε διαφορετικα, με το internet, την ευκολη προσβαση σε ο,τι νεο δημιουργειται και το διαρκες ψαξιμο που με τον καιρο πιστευω θα γινεται ολο και ευκολοτερο.
Απλα η ενσταση μου ειναι οτι για να μιλαμε για νεους θεους μετα απο 15 χρονια χρειαζονται και οι καταλληλες κοινωνικες συνθηκες.
Προσωπικα δεν μου ειναι αρκετη η χρηση του υπολογιστη που θα βγαζει καινουριο ηχο ή τα σουπερ ουαου remix παλιων τραγουδιων.
Χρειαζονται ιδεες, τασεις και συμπεριφορες που θα εκφραζονται μεσα απο τη μουσικη και που θα απορρεουν, θα περιγραφουν και θα περνανε μηνυματα της εποχης που θα γραφτουν (π.χ. οπως εκανε η κλασικη ροκ σχετικα με την κοινωνικη, οικογενειακη, σεξουαλικη καταπιεση της εποχης). Τοτε σιγουρα θα τους ακολουθησω και γω μιας και θα εξακολουθω να ειμαι μερος αυτης της πραγματικοτητας κι ας μην ειμαι στην εφηβεια μου.
Ας ελπισουμε βεβαια οτι τα πραματα δε θα παραμεινουν στη μετριοτητα που ειναι σημερα οπως ειπαν τα παιδια πιο πανω. Αναμενουμε…
Aυτό που σκέφτομαι περισσότερο απο όλα, δεν είναι αν θα ακούω ότι ακούω τώρα, ή αν θα την ψάχνω με τη μουσική, η αν θα έχω νέα είδωλα σε 10-15 χρόνια απο σήμερα. Αυτά ούτως η άλλως έχουν απαντηθεί ήδη στην φάση που βρίσκομαι, αν ήταν να έχω αλλάξει θα την είχα πάθει ήδη. Ο χρόνος είναι αρκετα περιορισμένος για βαθύτερη ενασχόληση με τη μουσική ή οποία παιζεί ρόλο συνοδευτικό, όχι όμως ασήμαντο. Λειτουργεί σαν σαουντρακ της ζωής μας, δημιουργεί το ηχητικό περιβάλλον γύρω μας και κατα κάποιο τρόπο προσδιορίζει το ποιοι περίπου είμαστε. Εννοω δηλαδή ότι όταν κάποιος έρθει στο σπίτι μου θα ξέρει που θα βρεθεί, ασχετα αν είμαι 35-45 ή 55 χρονών (φακ - πλεόν είμαι σε άλλη κατηγοριά ηλικιων).
Νέα συγκροτήματα ακούω και μάλιστα περισσότερο απο τα παλιά, όμως σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να τα συγκρίνω συναισθηματικά με αυτά της γενιάς μου. Νέοι ήρωες λοιπόν δεν παίζουν όμως αυτό που πραγματικά θα ήθελα κάποτε να συμβαινει, είναι το πηγαίνω σε συναυλίες με το πιτσιρίκι που γουστάρει τους Muse ξερω γω και να του λέω ότι τους είχα δει χρόνια πριν. Καταλαβαίνετε, στα πλάισια της εκπαίδευσης και του μεγαλώματος ενός παιδίου είναι αυτό. Τι αφήνουμε πίσω μας, μια επόμενη γενιά που θα μεγαλώσει με Μαρτάκη και Καλομοίρα, με Γιουροβίζιον και ΧFactor? Κρίμα δεν ειναι?
Έχουμε δουλειά ακόμη :D:D:D:D:D, όσοι νομίζουμε ότι πάμε για συνταξιούχοι του ροκ, “παλιοροκάδες” και έτσι. Και στα υπόψην ότι άλλο το σοβαρεύομαι (γίνομαι σοβαροφανής λόγω του ότι μεγαλώνω) και άλλο σοβαρευομαι (παυώ να είμαι ουγκ καραγκιοζάκι πάλι λόγω του ότι μεγαλώνω). Εχοντας τα καλά λοιπόν με τον εαυτό μου θέλω να πιστεύω ότι μην ανήκωντας ποτέ στην δευτερη περίπτωση, δεν θα καταλήξω ποτέ στην πρώτη…
Εγώ είμαι 28-29 αλλά έχω μεγαλώσει με XFacror.
Sorry, αλλά αυτός είναι ο διαχρονικός αφορισμός των παλιοροκάδων.
Υπ’όψιν, και στα 80ς υπήρχαν κάτι Πωλίνες, κάτι Αλέξιες, κάτι Bang!, κάτι italo-disco σούπες και λοιποί πολτοί. Αυτά άκουγε ο πολύς ο κόσμος τότε. Απλά σήμερα δεν τους θυμάστε (εγώ τους θυμάμαι και τους ακούω ακόμα :p).
Aλλά μια χαρά κλάσικ τα θεωρούμε τα 80ς σήμερα.
Από τα 90ς θυμόμαστε τους Faith No More, Nirvana, Pantera, Prodigy και όλους τους κλασικούς και ξεχνάμε ότι και τότε έπαιζαν κάτι Chimo Bayo (ΘΕΟΣ!), Dj Bobo, κάτι Στανίση, κάτι Ρουβάδες και λοιπά μπάζα που άκουγε όλος ο κόσμος.
Μη μιζεριάζετε. Πάντα έτσι ήταν.
:ban:γιατί ξέχασες τους ΟΠΑ? (έχουμε και θρεντ!)
Έχει δίκιο, όπως υπάρχει καλό μέταλ/ροκ/πανκ… και κακό, έτσι υπάρχει καλή ποπ και σκουπίδι ποπ.
Το κυριότερο για να μη γίνεις παλιοροκάς είναι να μη σε πιάνει νοσταλγία και να μη θεωρείς το παρελθόν μεγαλείο. Γιατί παράλληλα με τον αφορισμό του παρόντος, ο παλιοροκάς έχει το σύνδρομο ωραιοποίησης και υπερβολής για το παρελθόν.
Αυτό που έχω σίγουρο στο μυαλό μου είναι ότι μετά τα πρώτα -άντα θα αρχίσει να πέφτει η ένταση. Το έχω παρατηρήσει με γηραιότερους ροκάδες/μεταλλάδες και πιστεύω ότι αποτελεί εύκολη φυγή.
Εννοώ ότι στα είκοσι λόγου χάρη ακούς doom, drone, sludge, hardcore και όλα τα όμορφα λοιπά, ωστόσο όταν μεγαλώσεις και (λόγου χάρη πάντοτε) δημιουργήσεις οικογένεια θα τα μειώσεις σταδιακά στο ελάχιστο.
Η blues, η blues-rock, η jazz, η fusion κτλ θα γίνουν εμφανώς καλοδεχούμενες για την φάση και την ηλικία των -άντα. Θα συνεχίσεις να ψάχνεσαι, θα ακούς με τα παλιοφιλαράκια τις παλιές δόξες.
Όμως, δεν θα πηγαίνεις σε όσες συναυλίες πας. Δεν θα βάζεις στο overboosted ηχοσύστημα σου ασήκωτη μέταλ, συχνά. Δεν θα μπορέσεις να το απολαύσεις στην έκταση που το κάνεις σήμερα. Δεν θα είσαι όμως παλιοροκάς.
Θα είσαι ένας χορτασμένος μεταλλάς, που άκουσε και απόλαυσε, και πλέον ηρέμησε, κόρεσε το μεγαλύτερο μέρος της δίψας του και τώρα επιβιώνει με πολύ ευκολότερους όρους. Και αυτό ΔΕΝ είναι συμβιβασμός.
Παρακαλώ ένα γλειφιτζούρι για μένα που η blues, η blues-rock, η jazz, η fusion κτλ έγιναν εμφανώς καλοδεχούμενες στα 20:tomato::lol:.
Θα είσαι ένας χορτασμένος μεταλλάς, που άκουσε και απόλαυσε, και πλέον ηρέμησε, κόρεσε το μεγαλύτερο μέρος της δίψας του και τώρα επιβιώνει με πολύ ευκολότερους όρους. Και αυτό ΔΕΝ είναι συμβιβασμός.
Βullshit, οτιδήποτε αγαπάς πραγματικά δεν το χορταίνεις ποτέ.
Απορία: τι πάει να πει “όροι επιβίωσης”?
Επιβιώνει χωρίς την ανάγκη να ψάχνεται τόσο πλέον. Μεταφορά είναι, πες το όπως θες.
Φίλε panokosto, όλες αυτές οι καταλήξεις σε -σε, μου βγάζουν ένα τέλος, μια κατάληξη. Αλίμονο σε κείνον όμως που χόρτασε, σε κείνον που έφτασε στο τέλος αυτό!
Για μένα προσωπικά δε πρέπει να υπάρξει τέλος, δεν πρέπει να χορτάσεις ποτέ. Μόνο η πορεία έχει σημασία.
Βάλτε με στην θέση μου, γιατί μου φαίνεται ότι παραφέρομαι. Δίκιο έχετε (Ellanor & Red Rum) για το γεγονός ότι δεν χορταίνεις την μουσική. Έπρεπε να χρησιμοποιήσω μία έκφραση όπως ‘‘είναι πολλά βήματα πιο κοντά στο να χορτάσει’’; 'Η μήπως η δίψα για μουσική κρατά δια βίου; Βοηθήστε, είστε πιο έμπειροι.
Kαλα ως συνήθως διαφωνώ με τον Bleedin, και επαναλαμβάμνω ότι στα 80΄s δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση και κατα συνέπεια δεν υπήρχε και εγχώρια showbiz με τη σημερινή ένοια. Όσοι είχαν είδη εμφανιστεί αποτελούσαν γραφικές καλτ μορφές για την Εθνική Οδό ή για καμια εξίσου κάλτ ταίνια τύπου Γαρδέλη, Ψάλτη. Τουλάχιστον για τους νέους, στα μπουζουκάδικα όλο και κάτι 50άρηδες θα πήγαιναν, σπάνιως όμως οι 20άρηδες. Τη μεγάλη ζημιά την έκανε ο δικός σου με την Ταραχή κάπου το 89-90 βάζοντας το σκυλάδικο στα mainstream clubs, μάζι με κάτι Αντζελες, Καρβέλες (στο πιο δυτικό) κλπ που προυπήρχαν μέν, όμως τότε μπήκαν στα σπίτια μέσα απο νέο θεσμό των πρωινάδικών και των λοιπόν γελοιοτήτων της ιδιωτικής ΤV…
Είναι απλό. Κάποιοι χορταίνουν απο νωρίς. Και όχι μόνο απο τη μουσική. Και κάποιων άλλων η δίψα είναι άσβεστη, δεν έχει τέλος.
Eίναι πολύ νωρίς όμως για να λέω ότι θα χορτάσω στα τριάντα, στα σαράντα, κάποτε τέλος πάντων οπότε είμαι αναντίρρητα false. Ελπίζω τουλάχιστον ότι θα έχω την ίδια ορεξη για μουσική για πάντα.