YOB - The Illusion of Motion (2004)
Ε ναι λοιπόν, το ξανάκουσα σήμερα μετά από 4-5 χρόνια, και ναι, το δισκάκι γαμάει.
Όχι σαν το τελευταίο βέβαια, αλλά γαμάει άνετα. Γαμάει ρε παιδί μου, πως το λένε.
Ντομάτες και μούτζες ευπρόσδεκτες.
Discuss.
Εγώ έπαθα το αντίθετο.Ακούω το Chop Suey πως διάολο γράφεται και λέω “πω,τι εθιστικό groove είναι αυτό,Ηell Yeah:p πρέπει να πάρω το άλμπουμ,τι κάνουν τα παλικάρια…”
Μαλακίες κάνουν τα παλικάρια!!!Τους σιχαίνομαι!!!Ουστ,τρόγαλα!!!
Νομιζω οτι υπηρχε ενα παρεμφερες thread…
Bleedin αρχιζεις και μαθαινεις μπαλιτσα ε ? 
σχετικά με τον Καραγκούνη?
Ναι κάτι θυμάμαι, αλλά:
α) Δε θυμάμαι καν πως μπορεί να λεγόταν.
β) Δε θυμάμαι ποιός μπορεί να το’χε ανοίξει.
γ) Εδώ δε μιλαμε απλά όταν αλλάζει η γνώμη σου για κάτι, μιλάμε για ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΕΣ.
δ) Έτσι και μου το κλειδώσεις δεν έχει δωράκι.
Crack The skye.
o:o:o
μπαχαχαχαχαχαχ
Το Blackwater Park των Opeth αλλά ήταν σύντομη, η αποστροφή μου για το δίσκο κράτησε μια βδομάδα περίπου. Επίσης αρχικά είχα μια τρελή αντιπάθεια στα Διάφανα Κρίνα όμως με τον καιρό αγάπησα πολύ ορισμένα κομμάτια τους (κάποια άλλα βέβαια εξακολουθώ να τα βαριέμαι θανάσιμα).
Εxplain crack the skye please.
Λοιπόν ξεκινάω με τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα μου, εκσφενδονίστε ντομάτες ή πυροβολείστε με αλά μήτρογλου.
Την πρώτη φορά που το άκουσα, είπα “What the fuck’s that noise?”
Τη δεύτερη, “πρέπει να έχουν βγάλει και καλύτερα.”
Την τρίτη, δεν κουνήθηκα ούτε ρούπι από την καρέκλα, και μόλις τελείωσε έτρεξα να ανοίξω τα φώτα.
500+ ακροάσεις μετά, μπορώ να πω με σιγουριά:
Aν ένα άλμπουμ σκληρού ήχου σκίζει το σύμπαν που ζούμε στα δύο, είναι ΜΟΝΟ αυτό. Στα 5 all-time αγαπημένα μου.
Νο δωρακι ? 
Η μεγαλυτερη μου κωλοτουμπα ηταν με τους Emperor.
Οντας απο μικρος death-ας μου ειχαν δωσει το In The Nightside Eclipse
σε μια εποχη που οι δισκοι που ακουγα ειχαν μονο Scott Burns,Colin Richardson ή
Tomas Skogsberg στην παραγωγη.Μπορειτε να φανταστειτε…
Η φωνη γιατι δεν ακουγεται ? Οι κιθαρες γιατι δεν εχουν ογκο και αλλα τετοια
ομορφα…
Βεβαια μετα με σοδομισε ξαφνικα ενα βραδυ και αφου ειχα ακουσει ενδελεχως
τα 2-3 πρωτα darkthrone και τωρα ειναι απο τους αγαπημενους μου ΒΜ δισκους.
κι εγω μια απ’ τα ιδια για Διαφανα, μεχρι που ακουσα το τελευταιο αλμπουμ το οποιο εχει παιξει απειρες φορες, σχεδον εχω χασει τον αριθμο και το βαζω ψηλα εκει μαζι με το μεσα στη νυχτα των αλλων.
Ωραίο τόπικ, ήθελα να το κάνω κάποια στιγμή.
Είναι δύσκολος δίσκος, σκατόψυχος, πρέπει να μπεις στο κλίμα του να το νιώσεις.
Καμία σχέση με την αμεσότητα των Dead Heart In A Dead World, This Godless Endeavor.
Βέβαια ποιος δεν έχει κλάψει από την 1η ακρόαση με το ομώνυμο;
Δευτέρα Λυκείου, πρέπει να ήταν φρέσκο φρέσκο και άκουγα καλά σχόλια.
Με τις πρώτες 2 ακροάσεις ενθουσιάζομαι, για να τον πουλήσω ένα μήνα πιο μετά.
Ελεεινό.
Ακριβώς ότι ισχύει με το πάνω.
Η αιτία να μην ξανασχοληθώ με την μπάντα.
(Δεν είναι κανονικός δίσκος βέβαια).
Και φυσικά όλα των Paradise Lost από το One Second μέχρι το Symbol of Life.
Απίστευτα όμορφοι δίσκοι.
Ο λαός σου όμως άλλο περιμένει να ακούσει.
αναθεωρησα στο οτι ειναι καλυτερο του b.mountain. παραμενει ομως κακο αλμπουμ για μαστοντον.
Άρα το 10 - 9 - 2 - 0 γίνεται … ???
λολ. 10 - 9 - 2 - 2,1
με κανεις γαμημενα προβλεψιμο.
Χαχαχαχ μην αυτοβασανίζεσαι ρεεε.
Γυμνασιο, μου δινουν ν’ ακουσω
τα οποια βαρεθηκα ελεεινα εκτος απο green machine που ηδη ηξερα. E, μετα απο λιγο καιρο κολλησα και με τις δυο μπαντες, με kyuss δηλαδης ακομα εχω αγιατρευτο ερωτα.
Και για τ’ αναποδο
Παρομοια εποχη ακουσα αυτο και ξετρελαθηκα, τ’ ακουγα ολη μερα μαζι με αλλα αλμπουμς τους, πηγα και σε λαηβ. Τωρα δεν με συγκινουν καθολου μα καθολου, 3-4 κομματια ν’ ακουσω καμια φορα (endless sacrifice, dark eternal night, space dye vest, as i am \m/).
Μια φιλη μου μου το εδωσε να το ακουσω και μου αρεσε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Πλεον οχι απλα σκυλοβριζω αλλα βγαζω και σπυρακια οταν ακουσω εστω και κατι παρομοιο, ποσο μαλλον nightwish.
Όταν ήμουν μικρός και πρωτοξεκίναγα να ακούω μουσική είχα κάνει επικές κωλοτούμπες. Αλλά δεν έχουν σημασία αυτά τώρα. Πάμε σε κάτι πιο πρόσφατο.
Όταν βγήκε το Leviathan, ύστερα από λίγο καιρό που το άκουσα δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτα. Ειδικά αυτά τα φωνητικά… Με το Blood Mountain πήγαν να στρώσουν τα πράγματα, αλλά όταν τους είδα με τους Tool απογοητεύτηκα οικτρά.
Φέτος λοιπόν έφτασε ο καιρός για την κωλοτούμπα! (Όσον αφορά το Leviathan σίγουρα, για τη live απόδοση εξακολουθώ να έχω κάποιες ενστάσεις!)
Όπως επίσης φέτος, λόγω χρόνου, άκουσα πιο προσεχτικά και αποθέωσα συγκροτήματα που -κακώς- τα είχα προσπεράσει λίγο βιαστικά παλαιότερα όπως Baroness, Big Business, Kylesa και τα λοιπά.
Θεωρώ βέβαια πολύ σημαντικό πόσο εκπαιδευμένο είναι το αυτί ώστε να κατανοήσει αυτά που ακούει τη δεδομένη στιγμή.
Π.χ. Χαρακτηριστική “κωλοτούμπα”: Όταν είδα τους Black Cobra με είχε πιάσει πονοκέφαλος, δεν θυμάμαι αν είχα κάτσει μέχρι το τέλος κιόλας (λόγω και της κούρασης από τη δουλειά)… Φέτος παρακαλάω να τους δω live.
Άλλη μία κωλοτούμπα συντελέστηκε πριν από λίγο που ξανάκουσα Scissorfight!
Εγώ πάντως τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα την έχω κάνει με τα ρεμπέτικα και ορισμένα λαϊκά.