Εμένα πάντως σε βινύλιο η side A ξεκινάει με Victim Of Changes… Βασικά πρέπει να’ναι θέμα της gull records πιστεύω που είναι μάλλον η πιό ΤΡΙΣΑΘΛΙΑ δισκογραφική που έχει υπάρξει στον πλανήτη… :lol:
Τόσο ελεεινή και τρισάθλια, που παίζει να χει βγάλει 123456 συλλογές οι οποίες βασίζονται αποκλειστικά στους δύο δίσκους των Πριστ που κυκλοφόρησε: Rocka Rolla και Sad Wings of Destiny. Όταν είχαν βγει βέβαια εκείνη την εποχή τους Πριστ τους γράφανε στ’ @@ τους, δε δίνανε ούτε φράγκο, και μετά όταν το γκρουπ έκανε επιτυχία είπανε “ωπ! εδώ είμαστε. Έχουμε στον κατάλογό μας δύο δίσκους που γράφουν απ’ έξω Judas Priest”
Ουστ ρε τυρέμπορες!
Εν τω μεταξύ η αλήθεια για το Sad Wings με αφήνει και μένα κάπως έτσι 
Ναι, αλλά αν θυμάμαι καλά το εξώφυλλο του δίσκου το χε το αφεντικό της Gull σε πίνακα ζωγραφικής στο γραφείο του, και μετά ζήτησαν άδεια για να το βάλουν στον δίσκο! Μόνο γι’αυτό τους ευγνωμονώ. Κατα τ’άλλα οι τύποι είναι από τους μεγαλύτερους απατεώνες, (βλέπε Heavy Metal Records δισκογραφική των Witchfinder General κ.λ.π.)
Το sad wings ειναι υπερδισκαρος ευτυχως το ειχα εκτιμησει εξ’αρχης ΟΜΩΣ Γρακχε μπορει να μην ειμαι ψηλος σαν τον μπληντιν(περιπου στην επικινδυνη περιοχη του φτανω) αλλα εχω κανει αναλογες μαλακιες.1η λυκειου και ειμαι σε κατασταση-προσπαθω να ακουσω οτι true heavy metal υπαρχει να γινω ο μγαλυτερος φαν του nwobhm(δεν ξερω γιατι μου ειχε κολησει τοσο πολυ) και αντε να ψαχτω λιγο στο παουερ(ευρωπαικο αρχικα).Ηταν η εποχη που ξεκολλαγα που στην ουσια αρχισα να μην ακουω τοσο Maiden και ακουγα Dio,Accept,Saxon,Guardian κλπ…Μου δινει ο τοτε κολλητος μου το operation mindcrime και το countdown to exticnction.Εγω ως ομορφα κολλημενος τυπος τα ακουσα και τα 2 αλλα δεν μου εκανε τιποτα εντυπωση…Απο το om μαλιστα θυμαμαι οτι του ελεγα οτι μ αρεσε καπως το mission μονο…Του τα εδωσα πισω.Αργοτερα ενας φιλος του αδερφου μου(πηρε το ρολο αυθεντιας μιας λες οτι κατι ξερει παρπαανω) μου ειχε φερει τονους μουσικης μαζι και ryche οπου ειδα κλιπ απο το the lady wore black και τους ερωτευτηκα.Ακολουθησαν empire,warning,rage(!) και promised(!!!) μεχρι να αγορασω και να λιωσω το OM.Μετα ενιωθα βλακας απεναντι του μου τα λεγε τοσο καιρο.
Γενικως εχω κανει πολλες κωλοτουμπες σε ακουσματα…Γενικα παλαιοτερα απερριπτα ΠΑΡΑ πολλα πραγματα αλλα τα τελευταια 2,5 χρονια περιπου εχω γινει ρουφηχτρα…Μεχρι και συγκροτηματα σαν τους killers που εβριζα ανελεητα γιατι δεν ειχαν καθολου παθος οπως ελεγα(επαιζαν μονο για τα φραγκα ελεγα:))τωρα μ αρεσουν για τη φαση κυριως…
Α θυμηθηκα και φαση με radiohead που εβλεπα το κλιπ του Creep και ενω βαθεια μεσα μου αρεσε ελεγα τι σκατα ειναι αυτοι οι μαστουρωμενοι λενε συνεχεια το ιδιο…Τωρα Τουλαχιστον το ok computer με τρελαινει απιστευτα.
Φλωρος εγινα αντι για τρου μεταλο:!:[-X
Πάντως μια κλασσική κωλοτούμπα που κάνουμε πολλοί είναι που στην αρχή της “πορείας” μας απορρίπτουμε τα brutal φωνητικά κ μετά τ’αποδεχόμαστε (κ ένθερμα μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις 
) Ό,τι group κ αν συνεπάγεται αυτό…
Έλα μωρέ και οι φλώροι έχουνε ψυχή, όλοι αδέρφια είμαστε :!:
Αυτό νομίζω είναι νομοτέλεια ρε συ! Την πρώτη φορά που ακούς μπρούταλ φωνητικά σου φαίνονται εντελώς αφύσικα, δεν υπάρχει περίπτωση να σου αρέσουν με τη μία. Ε μετά όταν γίνεσαι ΑΝΤΡΑΣ νιώθεις.
Which reminds me: Είχε πέσει μια φορά κι έναν καιρό στα χέρια μου μια συλλογή του Χάμμερ που είχε μέσα τα πρώτα ΕΡ από Dimmu Borgir και Old Man’s Child! (βλ. Devil’s Path και In the Shades of Life) Πρώτη φορά άκουγα μπλακμέταλ ο κακομοίρης, είπα τί είναι αυτές οι αηδίες, αστοδιάλο από δω πέρα ωρέ Σατανάδες! Λίγο μετά όπως συνήθιζε το αυτί μου έκανα κωλοτούμπα και έλεγα “πωωωω τί γκρουπάρα αυτοί οι Dimmu, σκοτεινοί, καταχθόνιοι και απ’ όλα!” (εν τω μεταξύ το Old Man’s Child το άκουγα ελάχιστα, άλλη μαλακία από κει) Ακόμα πιο μετά έφαγα μια φρίκη με τα πλήκτρα, στράβωσα και έλεγα “άντε μωρέ με τους βλάκες, αυτό δεν είναι μπλακ, είναι η ντροπή του μπλακ!” Ε και πλέον έχω καταλήξει σε μια φάση που μ’ αρέσει αρκετά το συγκεκριμένο από Dimmu, αλλά δεν το βάζω καν στην ίδια πρόταση με το Old Man’s Child (που το θεωρώ φοβερή δουλειά από κάθε άποψη).
Ντάξει δηλαδή, αυτό πια δεν είναι κωλοτούμπα. Είναι Ιωάννης Μελισσανίδης (αχ καλέ) στον τελικό των Ολυμπιακών της Ατλάντα!
φίλος, άμα είναι να συνεχίσεις έτσι και να μας μιλήσεις και για βαρελάκια σε βουνοπλαγιές, έρπην σε θάμνους, πυρ και κίνηση κλπ, να πας στο “Στράτευση και Στρατός”. 
Εδώ είναι τόπικ για απλές κωλοτούμπες.
Όχι. Όχι.
Αυτό το τόπικ με τρομάζει. 
Με τo Endgame μια κωλοτουμπα! Οταν πρωτοβγηκε νομιζα οτι ο δικος γαμουσε. Σε μια προσφατη ακροαση ομως που του εκανα καταλαβα οτι ειναι μια μαλακια, οπως μου ελεγε τοτε ο νομιστερακης. Σε αντιθεση ομως με το World painted blood των Slayer. Οταν το ακουσα δεν μου ειχε κανει κατι ιδιαιτερο, αλλα το ακουσα και αυτο πριν απο λιγο καιρο κ ειδα οτι ειναι ενας καλος δισκος!
Τίμιο ποστ από τον Μάνατζερ. Για το World Painted Blood βρίσκομαι στην ίδια περίπου θέση με εσένα. Στην πρώτη ακρόαση ψιλοξενέρωσα, αλλά σύντομα πωρώθηκα αρκετά. Το ομώνυμο και φυσικά το Human Strain χώνουν άσχημα.
Μια απ’ τα ίδια με Κιράτζο, οτιδήποτε έχει σχέση με εναλλακτικό ήχο.
Ναι… Οι γυναίκες πότε νιώθουν όμως;
Θυμάμαι όταν ανοιγόμουν προς ατμοσφαιρικούς ήχους (προ εποχής internet και μαζικού κατεβάσματος) ότι ζητούσα σπό διάφορους ό,τι μου δώσουν να’χει από λίγα εώς καθόλου brutal… Πλέον άν έχει από λίγα εώς καθόλου brutal βαριέμαι
Φλωρο-καρδυλες για αλλη μια φορα!
Ε ναι ρε αγάπη! <3
Χμμ κωλοτούμπα έγινε με τους Slipknot όπου 3-4 πριν το live πέρυσι, άρχισα να ακούω και όχι και πάρα πολύ,μόνο τα χιτάκια και τα best of.
στην αρχη πιστευα οτι οι limp bizkit eιναι το χειροτερο συγκροτημα του κοσμου,ειχα ανοιξει και θρεντ θαψιματος αλλα το chocolate starfish γαμει!Βεβαια ο durst ειναι ακομα ο πιο μαλακας ανθρωπος του κοσμου
εγω τους προτιμω απο τους Linkin park!!!
Λοιπον, σημερα 1/1/2010, εγω ο iron_aris εχω να κανω την εξης δηλωση:
Τhey are the future, baby, used to be the past
They are Motörhead and they don’t have no class…
THEY ARE MOTORHEAD, BORN TO KICK MY ASS. :oops:
Eπιτελους εγινες αντρας 
+1:D:D