Δε μου λες; Εσύ που είσαι σοβαρός και έξυπνος για απάντησέ μου σε κάτι. Εάν κάθε δίσκος χωρούσε ΕΝΑ κομμάτι τότε θα σύγκρινες δίσκους;
Το λοιπόν, ο crabsody δεν έχει ακριβώς άδικο. Σίγουρα δε, θα είχε δίκιο αν ήμασταν γύρω στ ο1950, όπου οι καλλιτέχνες ηχογραφούσαν ως επί το πλείστον χύμα κομμάτια. Κάποια στιγμή όμως ο δίσκος έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργίας, αν όχι για όλους τους καλλιτέχνες, σίγουρα για πολλούς. Αν ήταν απλά αποθηκευτικός χώρος, τότε κάθε CD θα περιείχε τόση μουσική όση χωράει, 80 λεπτά ξερωγώ. Δεν θα υπήρχε λόγος να κυκλοφορήσει δίσκος με 10 κομμάτια διάρκειας 40 λεπτών ας πούμε. Έλα όμως που γίνεται. Και η ροή σε ένα δίσκο παίζει τεράστιο ρόλο, οι δυναμικές, η διαδοχή των εικόνων και των συναισθημάτων είναι ικανά από μόνα τους να μετατρέψουν έναν δίσκο σε δισκάρα κι ας μην έχει το super-hit μέσα. Βέβαια όλα αυτά συνήθως τα παρατηρούμε σε καλλιτέχνες που κινούνται εκτός straight-rock (του πιο εμπορικού κομματιού του rock δηλαδή).
To ότι ο δίσκος ήταν διάρκειας 40 λεπτών ήταν καθαρά λόγω της αδυναμίας της τεχνολογίας. Το ότι πια οι δίσκοι μπορούνε να χωρέσουν “άπειρα” κομμάτια προφανώς δεν σημαίνει ότι οι καλλιτέχνες θα γράφουν άπειρα. Γι αυτό βλέπεις και δίσκους 40 λεπτών και σήμερα. Αν δει κάποιος όμως μπροστά θα καταλάβει ότι το τέλος κάθε είδους αποθηκευτικού χώρου σε μορφή CD/DVD οτιδήποτε είναι κοντά. Το ότι υπάρχουν ακόμα είναι λόγω των δισκογραφικών και του κέρδους. Είναι κοροιδία πια να βγαίνει ένας δίσκος και να έχει 10 κομμάτια. Γιατί το Βlack Ice των AC/DC να μην είχε κυκλοφορήσει σε dvd και να περιέχει εκτός από τα κομμάτια του Black Ice και όλη τη δισκογραφία τους;;; Πολύ απλά γιατί θα έκλειναν οι δισκογραφικές. Ο δίσκος λοιπόν από την αρχή του είχε μόνο πρακτικό λόγο ύπαρξης και δεν είχε τίποτα να κάνει με τη μουσική. Αν μια σειρά από τραγούδια αφηγούνται μία ιστορία τότε ναι, αν θέλω να τα συγκρίνω με κάτι άλλο θα τα συγκρίνω ως μία οντότητα. Το να συγκρίνεις όμως το Master Of Puppets με το Ride the Lightning είναι τουλάχιστον το ίδιο χαζό με το να συγκρίνεις το Damaged Inc. με το Τrapped under ice.
Δεν το καταλαβαίνω αυτό.:-k
Μια σειρά από τραγούδια μπορεί να αφηγούνται μια ιστορία, αλλά αυτό να μην αποτυπώνεται στους στίχους.
Η κοροιδία ίσως να μην είναι η κατάλληλη λέξη πράγματι. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε αν ήθελε μια εταιρία θα μπορούσε να δίνει σε ένα DVD τη δισκογραφία κάποιου γκρουπ μαζί με τα καινούρια του τραγούδια. Στο παρελθόν υπήρχαν τεχνικοί λόγοι που δεν μπορούσε να γίνει αυτό. Το σωστό είναι πια να αγοράζουμε τραγούδια και όχι album. Και εκεί πάει το πράγμα.
Δε θα το έκανα ποτέ και για κανέναν λόγο.
Νάναι καλά το underground… 
crabsody τα πραγματα πλεον, δεν τα κοιταω οπως θελω εγω, τα κοιταω οπως ειναι. δισκοι συγκρινονται γιατι ο αλλος δεν εβγαλε εναν δισκο που περιεχει 10 κομματια και ο τιτλος του θα ειναι αυτα τα 10 κομματια, πολλοι κανουν περισσοτερο χρονο να ονομασουν ενα δισκο παρα να γραψουν κομματια. και επειδη η μουσικη ειναι ενα ειδος τεχνης, θα κανω μια παρομοιωση με τη ζωγραφικη. οι πινακες εχουν ονομα, χρωματα και υπογραφη, οπως και στους δισκους, υπαρχει ο τιτλος, τα κομματια και ο καλλιτεχνης. δεν θα συγκρινεις ποτε(νταξ εκτος απο κατι καμμενους τεχνοβλαχους) τι χρωμα χρησιμοποιησε ο ταδε, θα συγκρινεις το συναισθημα που σου βγαζει ο πινακας. ετσι κοιταμε τη μουσικη, αν σου κανει το γενικα ειμαι μεσα, αλλα ετσι ειναι.
Κράμπσοντυ, για μας τους ρομαντικούς ο κάθε δίσκος είναι μια αυτόνομη ολότητα. Έχει μια δική του ταυτότητα, μια ομοιογένεια, έναν αόρατο (ή μερικές φορές ορατό, όπως στους κόνσεπτ δίσκους) σύνδεσμο ανάμεσα στα κομμάτια. Και αυτό είτε γίνεται συνειδητά, όπως κάνει δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών (που ακούω εγώ τουλάχιστον). Για παράδειγμα ο δίσκος των Crippled Black Phoenix, που είναι και φετινός για να μην πάμε μακριά είναι διπλός. Η εταιρία όμως δεν τον ήθελε έτσι και τον κυκλοφόρησε μονό με μια επιλογή ανάμεσα στα 2 cd. Η μπάντα ανακοίνωσε ότι οκ κατανοητό αυτό, αλλά τα τραγούδια έχουν γραφτεί για να ακούγονται με τη σειρά που είναι στον διπλό δίσκο. Με άλλα λόγια, τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Μπορεί το μέσο εγγραφής (το CD) να περιορίζει τον καλλιτέχνη στα 70 λεπτά, ή το βινύλιο σε λιγότερα, όμως ο καλλιτέχνης γράφει με αυτά τα δεδομένα. Δε γράφει έτσι απλά τυχαία μουσική μέχρι να γεμίσει ο δίσκος. Και εντάξει, είναι και στη φύση της μουσικής μπαντών όπως οι Crippled Black Phoenix να δίνουν τεράστια σημασία στο σαουντρακικό χαρακτήρα. Όμως ακόμα και πιο στρεητ δίσκους να δεις, υπάρχει μια λογική σειρά. Ένα μοτίβο που ακολουθείται: Τα πρώτο κομμάτι είναι συνήθως το πιο πιασάρικο, το δεύτερο και το τρίτο είναι μέσα στα καλύτερα, η μπαλάντα είναι κάπου στη μέση, το τελευταίο είναι το πιο ιδιόμορφο, το πιο μεγάλο κτλ.
Βέβαια το θέμα της ροής δεν είναι το σημαντικότερο. Τα κομμάτια ενός δίσκου εκτός απροόπτου γράφτηκαν την ίδια περίοδο και συνεπώς αποτυπώνουν τα συγκεκριμένα συναισθήματα/προβληματισμούς/ακούσματα του συνθέτη τους. Μεγάλη υπόθεση. Βαθύτερη επικοινωνία.
Και ακόμα και αν ο συνθέτης έχει ένα μάτσο κομμάτια στο ράφι, είναι εξαιρετικά πιθανό να τα διαλέγει ώστε να συνθέσει το ψηφιδωτό που εκείνος θέλει για μια συγκεκριμένη κυκλοφορία: Ο Kristoffer Johnsson των Therion, επειδή το ξέρω, κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα κάθε φορά.
Καλά, για τους concept δίσκους, δε χρειάζεται να το αναφέρω, νομίζω ότι συμφωνείς και εσύ ο ίδιος ότι δεν ισχύει αυτό που λες.
Απ’ ό,τι ξέρω ακούς AC/DC, indie, brit rock κτλ, δηλαδή πράγματα που στηρίζονται εντελώς σε αυτόνομα κομμάτια γι’ αυτό και για πολλές από αυτές τις μπάντες τις χαρακτηρίζουμε ως μπάντες που το καλύτερο που έχεις να ακούσεις είναι μια συλλογή τους -όχι οι εησιντισι βέβαια, αλλά και αυτοί είναι εντελώς song-oriented.
Εν πάση περιπτώσει, καλά όλα αυτά, αλλά για πολλούς εδώ μέσα οι πολύ αγαπημένοι μας δίσκοι, αυτοί που αγαπάμε και μας έχουν πει πολλά παραπάνω μέσα μας από απλή πώρωση, μελαγχολία, λύπη, ανεβαστική διάθεση του ενός κομματιού, είναι δίσκοι που ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τους ακούσουμε επιλεκτικά. Μας είναι αδύνατον ακόμα και στο μυαλό να τα διαχωρίσουμε στα εξ ων συνετέθη. Πιστεύω ότι δεν το έχεις αισθανθεί αυτό -γιατί ακούς προφανώς με ένα διαφορετικό τρόπο μουσική, δε θα κρίνω εγώ ούτε κανείς άλλος αν είναι καλύτερος ή χειρότερος.
Αυτά.
τα πε ολα 
Το ψειρίζετε πάρα πολύ νομίζω και δίχως λόγο. Τα κριτήρια με τα οποία κρίνει ο καθένας τους δίσκους και κάνει τις συγκρίσεις για να τα κατατάξει μέσα του είναι τελείως υποκειμενικά και μοιάζουν “περίεργα” στους εξωτερικούς παρατηρητές.
Ο crabsody θεωρεί καλύτερο το Ride γιατί έχει περισσότερα καλά κομμάτια. Εγώ το θεωρώ καλύτερο από το master, γιατί το Master ποτέ δε μου πρόσφερε αυτά τα 35-40 λεπτά συνεχούς πόρωσης και θαυμασμού για την ιδιοφυϊα των Μετάλικα, όπως κάνει το Ride. Απεναντίας, όποτε ακούω το Master, νιώθω πως ακούω μια πιο καλογυαλισμένη εκδοχή της έμπνευσης και των μουσικών ιδεών του Ride. Άλλος μπορεί να το θεωρεί καλύτερο γιατί έχει καλύτερη ροή ως δίσκος. Άλλος μπορεί να το προτιμά από το εξώφυλλο. Άλλος μπορεί να προτιμάει το Master για τους στίχους του. Γούστα είναι αυτά παίδες. Ας μη το κουράζουμε παραπάνω
Εντιτ: Με πρόλαβε ο manos
Ας γυρίσουμε ον τόπικ.
Black Sabbath - Heaven and Hell
Machine Head - The Blackening
Για το Heaven & Hell δεν το καταλαβαίνω πως έχει αφήσει κόσμο αδιάφορο.
Αν έχεις λατρέψει τα προηγούμενα άλμπουμς των Sabbath πρώτα (τα πρώτα 6 ειδικά) λογικό να σε αφήσει αδιάφορο.
Κιι αν δεν έχεις καμιά ιδιαίτερη κάψα με τη φωνή του Ντίο ακόμα πιο λογικό!
Οκ, συμφωνώ ότι εάν είσαι Οζζυ φαν δεν τρελαίνεσαι. Πάντως, το Die Young, το ομώνυμο και το Children of the Sea νομίζω είναι υπερκομματάρες anyway. Αν είσαι Οζζυ-φαν, Ντιο-φαν, KFC-φαν, οτιδήποτε.
Το heaven and hell ειναι απο τους ωραιοτερους δισκους που κοσμουν την δισκοθηκη μου…Το να μην αρεσει σε πολους οντως παραξενο αλλα αποδεκτο(τι να κανουμε)…;
+1. Συμφωνησαμε σε κατι επιτελους 
!!!
Οχι και Heaven And Hell, οχι ρε απιστοι… Ενας ειναι ο Θεος και οταν ενωσε τις δυναμεις του με τους υπολοιπους, βγαλανε αυτο το πραγματικο αριστουργημα. Οχι δεν το δεχομαι, το Heaven And Hell δεν ειναι απλα δισκος, ειναι εργο τεχνης, διαμαντι για την μουσικη γενικοτερα… Αιωνιος σεβασμος σε αυτο το μνημειο. Και το καλυτερο αλμπουμ των Sabbath για εμενα, ειναι αυτο χωρις σκεψη.
Amen. Heaven and Hell = Best sabs album.
Followed up by “Headless Cross” 8)
Τα 2 Sabbath album που έχω ακούσει και λατρεύω!