Βασικά γούστα είναι αυτά. Εμένα πχ. είναι ο αγαπημένος μου δίσκος από τους beatles και τα θεωρώ όλα κομματάρες . Άκου τον ακόμα μερικές φορές και μην το δίνεις τόση σημασία ως σύνολο όσο σαν μεμονωμένα κομμάτια.Σε εμένα τουλάχιστον έτσι δούλεψε ο δίσκος αυτός και οι beatles γενικότερα.
λογικα θα φαω ντοματες,αλλα το through silver in blood.ενω γουσταρω τα αλλα δυο neurosis που εχω ακουσει(enemy of the sun,times of grace)και μαλιστα πολυ,τοσο το βαριεμαι αυτο.δεν ξερω για ποιον ακριβως λογο,αλλα το μονο τραγουδι που κραταω απο αυτο το αλμπουμ ειναι το ομωνυμο.με τον καιρο βεβαια μπορει και να αλλαξω γνωμη,δεν ξερω.
Δυστυχώς θα συμφωνήσω για Beatles και Sgt.Pepper’s. Κατά τη γνώμη μου δεν αγγίζει καν τα μεγαλεία του White Album και του Abbey Road.
8O8O8O8O8O8O
:lightsabre::lightsabre:
Κι εγώ συμφωνώ σε ότι αφορά την σύγκριση με τα άλλα άλμπουμ των σκαθαριών που αναφέρθηκαν, ειδικά για το White Album που είναι το αγαπημένο μου. Όχι όμως και ότι το Sgt. Pepper είναι μεγαθήριο που δεν σου κάνει εντύπωση.
Λογικά δεν θα σας έχω όλους γαμώτο!
Εντάξει μιλάμε για τελείως διαφορετικά πράγματα από Sgt σε White.Δεν νομίζω ότι είναι δόκιμο να τα συγκρίνουμε.Στο Sgt ήταν οι BEATLES που έβγαλαν απλά τον καλύτερο δίσκο όλων των εποχών.Από εκεί και μετά ήταν οι John,Ringo,George,Paul.
Προσωπικά συμφωνώ ότι το Sgt. Peppers υπολείπεται των επόμενων 2 album των Beatles. Κατά πολύ. Από την άλλη το A Day in the Life ισοδυναμεί με την καριέρα του David Bowie (ας πούμε)
όλα τα power/epic metal '80s & 90s…
([I]είπαμε: τα μαχαίρια στο οπλοστάσιο και όχι άνα χείρας- σε ότι έχει να κάνει με τα σχόλια μου…Έχω κύρος εγώ- λέμε[/I]!)
[COLOR=“Gray”]Υ/Γ.
To Number Of The Beast…Με συγχωρείτε αλλά δεν ξέρω πως έγινε: μετά από 3-4 πρώτες ακροάσεις, προσπαθώντας να το “αγαπήσω”, με πήρε ο ύπνος. Και όταν ξύπνησα είπα “[I]πω πωωω βαρεμάρα του κερατάααα!! Μα τ’ ακούν και τολμάν να αποκαλούν εαυτούς μέταλ φανς; Πωωω ξενέρααα[/I]…”"[/COLOR]
Άρα όλα τα power/epic μεταλ άλμπουμς των 80s και 90s, είναι μεγαθήρια. Μαζί σου, αλλά λίγο υπερβολικό σε βρίσκω
Αυτοί οι πάνκηδες κάποια πράγματα δεν τα ξεπέρασαν ποτέ τελικά. 8)
Εκτός από κύρος έχεις και πολυ πλάκα…
Κοιτα η μεγαλη πλειοψηφια των εγχωριων punks δεν εχει ιδιαιτερη σχεση με την μουσικη, μονο με την εμφανιση - η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ και εξαιρουνται οι κρασταδες που ακουνε φουλ κι αλλα πραγματα.
Αλλα κι απο την “αλλη μπαντα”, το ποσο κλειστομυαλοι ειναι οι oπαδοι του κλασικου ηχου σε σχεση με το punk, δε μπορεις να το αρνηθεις…
Ειναι αμφιδρομη η σχεση 
Παλι καλα που μερικοι δεν εχουμε τετοια κολληματα και ακουμε και Running Wild και GBH:p
διάβασα μόλις το χάμαιρ και στην συνέντευξη ο Marky των Coroner αναφέρει για τις επιρροές τους πλην των Celtic Frost:
Εκείνη την περίοδο ακούγαμε πάρα πολύ Mercyful fate, ακούγαμε πάρα πολύ το “Bonden by blood των Exodus”, ακούγαμε Slayer, τέτοια πράγματα. Εγώ. εκείνη την εποχή επίσης, ήμουνα χωμένος στη hardcore/punk φάση και άκουγα συγκροτήματα όπως οι Discharge και οι GBH. αυτά ήταν ουσιαστικά τα πράγματα που διαμόρφωσαν τον ήχο μας, αλλά αν πρέπει να πω για κάποιο συγκρότημα που έπαιξε το βασικότερο ρόλο στον ήχο που είχαμε στο ξεκίνημα των Coroner, τότε αυτοί είναι σίγουρα οι Mercyful fate.
Διαβάζοντάς το, μου ήρθε στο μυαλό μια σκηνή όταν ήμουν πιτσιρικάς, σε ένα πάρκο, που ο μεγαλύτερος σε ηλικία πάνκης διαφωνούσε με τον μεγαλύτερο σε ηλικία μεταλλά,με επιχειρήματα για το πόσο ψεύτικος και γτπ είναι ο King Diamond ο μεν (ο Robert Smith βάφεται επειδή γουστάρει και δεν παίζει θέατρο) και πόσο γτπ μουσικοί είναι οι πάνκηδες ο δεν.
Ηθελα να το γραψω καπου κι εγω… Σε συνδυασμο με αυτο που ειπε ο Disanto των Vektor οτι γουσταρει punk κι εχει επηρεαστει σε κομματι απο English Dogs, καταλαβαινουμε πως πεφτουν οι διαφορες. Ειδικα, οταν αυτα ακουγονται απο τεχνικα συγκροτηματα κι οχι απο κατσαπλιαδες θρασοπανκηδες
Εννοείται ότι η σχέση είναι αμφίδρομη. Όπως επίσης εννοείται ότι όταν γίνονται τέτοιες αναφορές στα ίντερνετς κανείς δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το να ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΠΛΕΥΡΑ. 8)
Πέρα απ’ την πλάκα, το ξέρεις ότι το πανκ δεν το απορρίπτω συλλήβδην, υπάρχουν κάμποσα συγκροτήματα, είτε καθαρά πανκ, είτε πιο πειραματικά, είτε από κραστ και πάνω σε ακρότητα, που γουστάρω κάργα. Να τις προάλλες για παράδειγμα αγόρασα το cd των Squad 21 του μακαρίτη του Gus Chambers.
Απλά όταν οι καταστάσεις γίνονται οπαδικές τους άμουσους αυτούς τύπους τους κράζουμε και θα τους κράζουμε για πάντα. =Ρ
καλά όσο εσείς τα λέτε, εγώ ακούω τούτο δω
μιας και λέτε για τον κυρ-διαμαντή και την παρέα του 8)
χαχαχα, 2 σε 1 ωραιος…
Koμματαρα απο Brats
Eτσι για να το βουλωνουν οι κολλημενοι κι απο τις δυο πλευρες
Μου φτιαχνει το κεφι αυτο το θεματακι. Διαβασα ξανα τις πρωτες 20 σελιδες και με ειχε πιασει νευρικο. Συνεχιστε.
Εγω λεω χωρις ντροπη, πως το Graceful Inheritance των Heir Apparent εκτος απο 3-4 επη, τα αλλα δεν με τρελενουν. Περιμενα να με ταρακουνησει για τα καλα, αλλα ακομα δεν. Για το Us Power ειναι μεγαθηριο για αυτο και το αναφερω.
8O8O8O8O.Τπτ λιγοτερο απο βλασφημια:pΔεν πειραζει μωρε,ολοι εχουμε ελαττωματα