Ωπα ρε κοψε κατι 
Bump εδώ γιατί άνοιξε ωραία κουβέντα στο “ξεθάψατε” και είναι κρίμα να πεθάνει στο οφ τόπικ.
Βγάζω τα δικά μου άπλυτα στη φόρα και λέω για δίσκους που ποτέ δε μου άρεσαν/έκαναν το κλικ ή που έχω αποκαθηλώσει με τα χρόνια γιατί απλά δε με εκφράζουν πλέον (πολλούς από αυτούς τους σέβομαι/αναγνωρίζω, άλλους όχι). Ας ξανασφαχτούμε.
Δισκογραφίες Megadeth, Savatage, Dream Theater, Accept (πλην Restless και μάλλον MH), Maiden (τι να κάνω δηλ, Ultrex?), Pantera, Mastodon (πλην πρώτων δύο), Immortal, Enslaved, Helloween και γενικά europower (Guardian εξαιρουμένων).
Οτιδήποτε από Slayer πλην των πρώτων τριών και των πρώτων δύο των Obituary και Death. Ξέρω, μούτζες
Από 'tallica μπορώ να ζήσω άνετα χωρίς Kill Em All, Master of Puppets και έχω το Black Album ψιλοχεσμένο. (Η μετά Load εποχή θεωρείται ψιλοαυτονόητη).
Άπαντα Zeppelin-τι να κάνω; Δεν τα πιάνω με τίποτα, μάλλον δεν είμαι έτοιμος.
Και ψιλοαντιπαθώ όλη τη stoner σκηνή. Όλη. Νταξ, Down και Wizard δεν τους θεωρώ stoner.
Αυτά προς το παρόν. Αν δείξει κανείς ενδιαφέρον και διάθεση για ποιοτικό/γηπεδικό μπίρι-μπίρι επί του θέματος, εδώ.
Επεκτείνομαι λοιπόν παραπάνω στον αρχικό προβληματισμό μου στο άλλο θρεντ λόγω και πάσας Ρέηζορ - αν και διαφωνώ κάθετα μαζί του σε Megadeth, stoner σκηνή, Zeppelin και Metallica.
Αποκαθήλωσα κάποια στιγμή σχεδόν ολοκληρωτικά τους Dream Theater. Αυτό για την Kevin Moore εποχή, για μετά δεν το συζητάω καν. Η εποχή της εύκολης ψαγμενιάς με τα μεγάλα, πολύπλοκα τραγούδια, τα solos και τα πως λέμε λιτά-καμία σχέση πλήκτρα τελειώνει οριστικά με τις ηλικίες που αρχίζουν με τον αριθμό 2. Μένει το συγκλονιστικό Space Dye Vest να επιβεβαιώνει: τραγούδι αποκηρυγμένο, που η μπάντα θεωρεί “Moore’s song”. Φυσικά, αφού είστε καράβλαχοι και μόνο αυτός ήταν ουσιαστικός μουσικός, καλά κάνετε και το αποκηρύξατε, δε σας αξίζει τέτοιο τραγούδι.
Δε χώνεψα ποτέ μου πραγματικά τους Accept. Heavy metal βαρετό, βαρετό, βαρετό, καγκούρικο και πάλι βαρετό. Αυτά τα τευτονικά ατσάλια τα ακούω βερεσέ. Ντάξει το Restless and Wild είχε την πλάκα του σε μια δόση, χωρίς τα φωνητικά φυσικά. I’m a rebel, rebel, don’t you just know it/I’m a rebel, rebel/And they’re all laughing at me. Αυτογνωσία - ωραίο πράμα.
Μπορώ να ζήσω αρκετά άνετα χωρίς Deep Purple. Απεριοριστός σεβασμός, just not my cup of tea. Αντιθέτως, όλος ο κόσμος θα έπρεπε να μπορεί να ζήσει χωρίς τον Malmsteen, εκεί που ο σεβασμός είναι όσο αταίριαστος όσο ένας Σκωτσέζος σε γήπεδο μπάσκετ.
Μπορώ πανεύκολα να ζήσω σε έναν κόσμο όπου οι Blind Guardian ήταν το nerdy project κάποιων άλλων, με μοναδική τους δισκογραφία το “Imaginations from the Other Side”. Θέλω να μην υπήρχε ποτέ το “Bard’s Song”.
Δε μου έκαναν ποτέ καμία, μα καμία, ΜΑ ΚΑΜΙΑ εντύπωση οι δίσκοι των Metal Church, ούτε θετική, ούτε αρνητική. Το αυτό και για Mastodon - όλων των δίσκων. Δε με ενοχλούν, είναι σαν ησυχία στα αυτιά μου.
Βαριέμαι γενικά τους Slayer. Ακόμα και να τους σχολιάζω βαριέμαι. Το ίδιο και με τους Twisted Sister και Saxon.
Θα επανέλθω, ως τότε μουτζώστε άφοβα.
Σχεδόν ίδιοι λόγοι πάνω-κάτω. Θεωρώ τους Θίατερ γαμημένα φλύαρους και της λογικής “δέντρο-όχι δάσος”. Τους Accept απ’ την άλλη θα τους σεβαστώ ως συγκρότημα καλοπέρασης και απογυμνωμένου attitude χωρίς φιοριτούρες -έχουν γράψει και ένα Princess of the dawn- αλλά στα αυτιά μου το Balls To The Wall παραμένει ΚΑΚΟΣ δίσκος. Never have-never will.
Purple παρέλειψα. Ίδια ακριβώς νοοτροπία. Guardian απ’ την άλλη, ακόμα μου προκαλούν ανατριχίλες. Με βαράνε εκεί που πρέπει, όταν πρέπει.
Mastodon όταν πύκνωσαν την ψυχεδέλεια με έπιασαν τα γέλια. Τα μισά του Blood Mountain τα ψιλοβαριόμουν, μετά ήρθε το Crack The Skye. Βαριόμουν να το ακούσω και όταν το έκανα ήμουν με ένα μόνιμο ύφος νυσταγμένης ειρωνείας.
Saxon respect για το ότι ξέρουν να γράφουν μαγκιόρικα και απλά αλλά δεν τους ακούω, Sister γουστάρω φουλ(αλλά λόγω attitude δε μπορώ να τους θεωρήσω και ως τίγκα βιρτουοζιτέ ή πχοιότητα για να το παρακάνω) και Slayer τους θεωρώ πολύς ντόρος για το τίποτα. Ντάξει, καταλαβαίνω, πατέρες, αλλά ούτε καν τόσο ακραίοι όσο πιστεύει η Slaytanic Wehrmacht από κάτω. Άλλοι τους έχουν σε θέμα λύσσας και, οπωσδήποτε, τεχνικής.
Κατά τ’ άλλα, χολή έχω για τους Pantera. Ο ορισμός του αμερικλάνικου βλάχικου -με την κακή έννοια- τσαμπουκαλοήχου χωρίς πραγματικό τσαμπουκά. Εδώ κι εκεί με πιάνω να γουστάρω στιγμές του Ανσέλμο, μα δεν μπορώ να τους πάρω στα σοβαρά. Και όλους τους επιγόνους τους προφανώς. Δε μ’ ενδιαφέρει αν ξαναέστρεψαν κεφάλια προς το σκληρό ήχο, τους βαριέμαι απεριόριστα.
Α, και ένα από τα μεγαλύτερα ανέκδοτα της μουσικής ιστορίας: οι Lamb of God. Θεέ μου, δυσκοίλια μίξη βαρετών ριφ με και καλά hardcore (θα 'θελαν) νοοτροπία και τίγκα κονσέρβα ήχο. Όταν τους ακούω φαντάζομαι βλαμμένα αμερικανάκια να προσπαθούν να παίξουν ξύλο και να μην πλησιάζονται ποτέ περιμένοντας τρίτους να μπουν στη μέση να τους χωρίσουν.
Έπονται και άλλα.
Αφήστε ήσυχους μωρέ τους Death! Ιερόσυλοι!!!
Σωστοοος !!!
Ε, ρε, Greg7 που σας χρειάζεται.
:lol::lol::lol:
Μα δεν είπαμε για ΚΑΤΑΧΝΙΑ.
Εγώ περιμένω τον πρώτο που θα κάνει το λάθος να μιλήσει για τους ΘΕΟΥΣ. Ξέρεις, του τύπου “άντε τα τέσσερα πρώτα να αξίζουν” κτλ…
Κατά τα άλλα, παραπάνω έχουν ειπωθεί απίθανα πράγματα (όπως για Accept, ειδικά το ότι το Balls to the Wall είναι κακός δίσκος, OMG δηλαδή) και δεν παίρνω θέση γιατί θα το ξημερώσουμε και δεν έχω όρεξη. Φυσικά και είναι απόψεις του καθενός και τις σέβομαι, μην αρχίσει κανείς τίποτα ιστορίες:!:
ο μι τζι ρε Ρέηζορ, έθιξες το Sabbath Bloody Sabbath να 'ουμε!
Άσε τους σεβασμούς ρε. Μανούρα μόνο
ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ. ΠΟΥ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΥΣ;
Και ναι, επιμένω. Κακός δίσκος.Ειδικά το ομώνυμο παίζει να 'ναι στο τοπ-5 των πιο αστείων τραγουδιών που 'χουν γραφτεί έβα.
Άστειοι είναι οι Accept γενικά ρε - [I]“όχι χέρια, μόνο μπουνίδια, όχι καρδιά, μόνο βράχοι/μυαλά με σταλακτίτες!/αλυσίδες ποδηλάτου!/ΑΑΑΑΑ/Είναι σπάστης, θα σε πάρει/Καταστρέφει γυρωσού (μια λέξη)/Είναι σπάστης, είναι πάρτης/Θα σκοτώσει, τραυματίσει, καταστρέψει μέχρι τέλους”[/I]
Και τ’αρχίδια μας κουνιούνται ντόμινα ντόμινα μαργαρώ.
να πούμε κάπου εδώ ότι αρκετοί στίχοι των Priest υπερέχουν μόνο στο ότι είναι native speakers
http://www.rocking.gr/forum/showthread.php?t=15042&page=2&p=818103#post818103
ειναι παρτης λεει ο αλλος =’)
Ε δεν έχουν κι αλυσίδες ποδηλάτου.
Το κλασσικό σαν κλασσικό εχει αποτυπωθεί στη καρδιά και στο μυαλό πολλών απο εμάς . Η γνώμη άλλων βέβαια δεν μετράει για τον αν ΕΣΕΝΑ θα σου αρέσει , απλά το δρόμο δειχνει . Δεν διχάζει ένα αντικιμενικα σπουδαίο δημιούργημα . Δεν ΔΙΑΙΡΕΙ . Ενώνει σε αυτα που ακούμε και συζητάμε για χρονια .
Ps - entombed - clandestine
Αν θέλετε τη γνώμη μου πάντως, πολύ κακώς στέκεστε στο εμφανώς φαιδρό κάποιων στίχων για να τεκμηριώσετε έλλειψη σοβαρότητας/ποιότητας/οτιδήποτε στο τάδε ή το δείνα συγκρότημα, κι αυτό είναι κάτι που μάλλον αποδυναμώνει παρά ενισχύει την επιχειρηματολογία σας. Όχι μόνο γιατί όταν κοροϊδεύεις π.χ. τους στίχους του Breaker (και μάλιστα μεταφράζοντάς τους στα ελληνικά - έτσι όμως φαίνονται αστείοι ακόμα και θεωρούμενοι ως “σοβαροί” στίχοι) είναι σα να αγνοείς παντελώς το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο γράφτηκαν (πότε γράφτηκαν, για ποιούς γράφτηκαν, ποιό ήταν το όλο κλίμα της εποχής στην οποία γράφτηκαν, ποιά είναι η μητρική γλώσσα εκείνων από τους οποίους γράφτηκαν και πάει λέγοντας), αλλά και επειδή σε τελική ανάλυση δύσκολα μπορεί να βρεθεί στιχουργικό περιεχόμενο, ακόμα και από την πιο “σοβαρή”/“ποιοτική” μπάντα που έχει κάποιος στο μυαλό του, το οποίο να μη μπορεί να αποδομηθεί - ίσως όχι ως “γελοίο”, αλλά ενδεχομένως ως προβληματικό από πολλές πλευρές. Από ορισμένους “thoughtful” αλλά στην πραγματικότητα σάπιους/μαύρους στίχους εγώ ίσως και να προτιμώ “γελοίους” στίχους όπως αυτοί που γράφονταν εν έτει 1981. Just sayin’
Πήγα προηγουμένως να γράψω ολόκληρο αμπελοφιλοσοφικό σεντόνι αλλά έχω δεύτερες σκέψεις για το αν είναι καλή ιδέα.
Όχι, το πρόβλημα μου με τους Accept δεν είναι ή η κακή μουσική ή οι κακοί στίχοι, είναι ότι όλο το αποτέλεσμα συνολικά μου ακούγεται σκυλοβαρετό. Σε αντίθεση με άλλα αποτελέσματα του 1981, σε όμοια γενικότερα πλαίσια. Το φαιδρό των ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ στίχων πάντως, μια χαρά αρκεί για τεκμήριο ασοβαρότητας.
The young girl wants to be an actress
Young boys are easy riders, they live so restless, restless and wild
Σα να λέμε, αγόρια ιππότες-κορίτσια μαύρες κότες, αλλά στο χιέβυ. Και αμετάφραστο κιόλας, ε;
Be fair though, τα περισσότερα πράγματα που έχεις ακούσει από '81 είναι από Αγγλοσάξονες, που αν ήταν αντεστραμμένοι οι ρόλοι και προσπαθούσαν να γράψουν μέταλ τραγούδια στα γερμανικά, σήμερα σε κάποιο γερμανικό ροκ φόρουμ ο αντίστοιχος χρήστης NamenlosTot θα έλεγε “χαχα μα πόσο γελοίοι”