Είμαι με Γράκχο στο θέμα των 80s metal στίχων γενικά, αν και στους Accept όντως κάποιες στιγμές είναι λίγο άβολη η κατάσταση. οι Accept είναι, για να μπούμε στο θέμα, από τις λίγες μεταλ μπάντες που όσο μεγάλωνα εκτίμησα περισσότερο. Πάντως το balls όντως είναι κάπως άνισο, σε σχέση με τα πριν και μετά αριστουργήματα.
Από τις μπάντες που έπεσαν πολύ με τα χρόνια είναι σίγουρα οι Paradise Lost και ειδικά τα δύο αδιαμφισβήτητα καλύτερα album τους, Icon και Draconian, που πλέον δεν μπαίνουν καν σε top20 της χρονιάς που βγήκε έκαστο.
I am fair. Δεν είναι κακά αγγλικά, είναι παιδικοεφηβικοί στίχοι. Και μιλάω για Accept, δεν το πάω στο 80’s metal γενικά.
Δεν μπορείς να λες “δεν το πάω στο 80’s metal γενικά” γιατί έτσι πάει - πώς να το κάνουμε, συγκεκριμένες εποχές παράγουν και συγκεκριμένα συγκροτήματα. Και το 99% των στίχων που γράφονταν στα 80’s ήταν παιδικοεφηβικοί. Και οι Primordial, ξέρεις, αν ήταν 80’s μπάντα έτσι θα γράφανε.
(Προσωπικά) Δεν αναφέρθηκα σε στίχους γιατί είμαι της λογικής ότι ποτέ δε χτυπάμε στα προφανή. Έχω ακούσει και πολύ χειρότερους που μου άρεσαν πολύ περισσότερο.Και επιπλέον δεν έθιξα Πριστ για τον ίδιο λόγο, οι στίχοι τους είναι το λιγότερο στη γενική εικόνα (και τους γουστάρω σα μπάντα-κάτι μου κολλάει).
Απλά Accept δεν. Το Restless μου άρεσε. Το MH λιγότερο. Τα υπόλοιπα ποτέ. Γενικά σα συλλογικό πακέτο, όχι λόγω στίχων. Δε μου έβγαζαν την ατμόσφαιρα που μου κάνει για έιτιζ φάση (ατμόσφαιρα ως συναίσθημα προσωπικά εκλαμβανόμενο και όχι ως τραγούδια με ατμόσφαιρα).
Και αυτό που λέει ο Ντεκ για Paradise το πιάνω. Αντίστοιχα εγώ δεν μπόρεσα να ξεκολλήσω ποτέ από πάνω τους, μα είδα πολύ κόσμο να χάνει κομμάτι του ενδιαφέροντός του μετά από κάποια χρόνια.
Διαφωνώ με το 99% αλλά έχουμε φύγει και εδώ οφφτόπικ οπότε σταματάω.
Υπάρχει πάντως κάτι το ταιριαστό στο pattern που παρατηρείται σε σας τους δυο σχετικά με τους Accept. Είναι, πιστεύω, το ένα από τα δύο πλέον αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα που αν δεν αρέσουν σε κάποιον, το γεγονός αυτό εξηγεί την απομάκρυνσή του απ’ το heavy metal.
Δύο άλλα συγκροτήματα από τα οποία προσωπικά απομακρύνθηκα πολύ με την πάροδο των χρόνων είναι οι Dream Theater που είπατε κι εσείς, και οι Pain of Salvation. Στους πρώτους όσο πάει αναγνωρίζω όσο πάει και λιγότερους πραγματικά εξαιρετικούς δίσκους (αυτή τη στιγμή είμαι στους δύο - τους γνωστούς - και δεν ξέρω τι θα γίνει σε λίγα χρόνια ακόμα), οι δε δεύτεροι έχουν πέσει πλέον εντελώς στη συνείδησή μου. Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι και στις δύο περιπτώσεις η απομυθοποίηση ξεκίνησε από την κυκλοφορία σερί δίσκων που με ξενέρωναν. Σα να υπάρχει κι εδώ pattern δηλαδή - όσο λιγότερο σε αφορά ένα γρουπ μ’ αυτά που βγάζει, τόσο περισσότερο επανεξετάζεις και το παλιό υλικό του. Discuss.
Στους Dream Theater νομίζω ισχύει, παρόλο που έχω απομυθοποιήσει ελάχιστα τα 90s albums (προγρεσσιβάς γαρ), βλέπω όμως ακόμα και σ’ αυτά κάποια στοιχεία που στην μεγέθυνσή τους με εκνευρίζουν αφάνταστα στα 00s. Με τους Ryche παρόλο που η κατάντια τους είναι πολλαπλάσια, αυτό δεν ισχύει. Μάλιστα είναι η μόνη prog metal μπάντα που μπορώ να βάλω ένα album της δίπλα στα μεγαθήρια των 70s.
Απόλυτα σύμφωνος εδώ. Το ψιλοέπαθα με τους P.O.S. (όχι όμως όσο περιγράφεις, και το Remedy Lane παραμένει σταθερά μέσα στα albums που με ορίζουν), το χοντροέπαθα όπως είπα με Dream Theater και ατ δε μόμεντ χαροπαλεύουν οι Anathema και οι Nevermore. Δε θα ξεπέσουν, αλλά θα φύγουν από το legendary status που είχαν για μένα.
Δεν πρέπει να αφήσεις να συμβεί όμως με τους Anathema και τους Nevermore.
Ναι, σωστό. Ούτε για μένα.
Αλλά ντάξει, άλλο οι Ryche… οι δίσκοι τους όρισαν εν πολλοίς τον τρόπο που ακούμε μουσική. Μην τρελαθούμε κιόλας. Rage for Order και Operation δε θα ξεθωριάσουν ποτέ. Δε γίνεται, απλά.
Προφανώς άλλο οι Ryche ρε!
Ούτε τα δύο που ανέφερες ούτε το Empire ούτε το Promised Land ούτε κανένα. Όπως το πες: μας όρισαν με τρόπο που δεν αλλάζει.
Μας την πέσαν οι προγκάδες να πούμε και κοροιδεύουν ΣΤΙΧΑΡΕΣ αξέπτ.
Κι όπως ετοιμάστηκα να την πέσω, κουτουλώντας και αφού μου γάζωσε τα μυαλά για άλλη μια φορά το Manhattan του Woody, μου ρθε να μοιραστώ μια ακόμα σκέψη στην πολύ ωραία κουβέντα.
Νομίζω ότι πιο πολύ παραξενεύω και απομυθοποιώ, παρά απομακρύνομαι ουσιαστικά από τον ήχο του heavy metal. Απομακρύνθηκα τόσο ώστε το κλασσικό metal να αποτελεί συγκριτικά μικρότερο (ελάχιστο πλέον) ποσοστό των ακουσμάτων μου, ίσως. Όταν όμως άκουσα για πρώτη φορά Old Season ή το Wolf’s Return των Grand Magus, εν έτει 2014, έχυσα τα βρακιά μου κανονικά και με το νόμο. Μήπως λοιπόν η μετατόπιση προς τα πιο (αυτοσαρκαστικά εισαγωγικά ακολουθουν) “ώριμα ακούσματα” είναι ουσιαστικά αμελητέα, και αυτό που παίζει μπάλα είναι το “philosophizing with the hammer”, που καμιά φορά υποβοηθείται κι από τη σημερινή κατάντια ορισμένων που 'πε κι ο Deckard;
Μακελειό ο Allen πάλι.
μου καψε το μυαλο το αποπανω, πολυ φιλοσοφια για 5 παρα το πρωι
ωραία κουβέντα, μια απορία όμως (κυρίως στον nameless πάει) μιας και βλέπω για μεγάλους δίσκους που όμως δεν ακούσατε όταν βγήκαν… συνέβη και με άλμπουμ της εποχής σας (late 90s πχ?)
Nameless, ίσως τελικά ο λόγος που έχεις γίνει FALSE είναι το ότι κάθεσαι και βλέπεις Woody Allen :razz:
Εμένα πάντως μου φαίνεται πιθανότερο να αμφισβητήσεις ένα κλασικό άλμπουμ που το ακούς όταν είναι ακόμη σύγχρονη κυκλοφορία (άρα δεν έχει καταξιωθεί ακόμη ως κλασικό), παρά έναν δίσκο που είναι παλιότερος και κουβαλάει ήδη αυτό τον βαρύγδουπο “τίτλο τιμής”, κάτι που μετράει ακόμη περισσότερο στην περίπτωση που είσαι φρέσκος ακροατής.
Βέβαια, είχα ψαρώσει αγρίως με τα Painkiller, Seasons in the Abyss όταν είχαν βγει ? ήμουν μεν καινούριος ακροατής τότε, αλλά με τα χρόνια δεν αμβλύνθηκαν αυτές οι εντυπώσεις. Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι φταίει η ηλικία που μεγιστοποιεί καταστάσεις και δημιουργεί ανεξίτηλα βιώματα και να μπούμε σε νέο κύκλο συζητήσεων.
Όμως και άλμπουμ που κυκλοφόρησαν αργότερα και πλέον θεωρούνται εξαίσια δείγματα του είδους τους (τα κλασικά των Paradise Lost π.χ.) μια χαρά δισκάρες φαινόταν και τότε.
Α, ναι, και οι Accept είναι θεοί! Πάντα ήταν και πάντα θα είναι!
Στείλε μου μία φωτό σου να την κάνω εικόνισμα <3 <3 <3
Σε άλλα, Γράκχε, ψιλοδιαφωνώ για τη θεωρία περί early eighties στίχων. Μπορεί να ‘ναι που πλέον κλίνω προς το ποστ πανκ, μα ακόμα και τότε, έστω και σε μια μειοψηφία έχουμε κάποιους εξαιρετικούς στίχους που δεν είναι τόσο “αφελείς”. Οπότε δεν ξέρω αν σε ένα εναλλακτικό σύμπαν οι Primordial του τότε θα έγραφαν έτσι. Εννοώ, απ’ τα τωρινά μου χωράφια, οι Joy Division σε όλο το Closer είχαν στιχάρες, οι Cure στην πλειοψηφία των περιπτώσεων επίσης. Αλλά για να μην αναφέρομαι μόνο στα “δικά μου”, αντίστοιχα υπήρξαν και early eighties metal καταστάσεις πιο εκλεπτυσμένες από το κάθε fun κλισέ. Σίγουρα και πάλι ήταν μειοψηφία, μα και πάλι, δε μπορώ να είμαι σίγουρος ότι θα έγραφαν σαν τους Venom.
Στα των άλμπουμ τώρα, και εγώ με τα χρόνια απομακρύνθηκα. Δε θεωρώ πως έκανα κάτι λάθος, άλλαξαν οι απαιτήσεις μου και οι προβληματισμοί μου. Δεν ήθελα πλέον τόσο να τα σπάω όσο να κάνω μια ενδοσκόπηση με τη βοήθεια της μουσικής. Γι’ αυτό και δε μου λέει
τόσο να βάλω ένα υπερκλασικό ΜΕΤΑΛ άλμπουμ όσο το να βάλω Smiths ή από πιο σύγχρονες καταστάσεις Estranged. Εξακολουθώ να λιώνω κάθε φορά που ακούω Scald, όμως, όπως και Candlemass ή και Manilla Road (Queensryche το πλέον προφανές). Συνεχίζουν να μου μιλάνε όπως όταν πρωτοάκουσα, όπως και οι POS κλπ.
Από την άλλη, επειδή ΔΕΝ κινούμαι σ’ αυτά τα χωράφια, δε θα ακούσω αρκετές κυκλοφορίες που παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον στο κοινό αν δεν περάσει κάποιος χρόνος να δω ποιοί έμειναν στην κοινή συνείδηση γιατί δεν είμαι Awake να το παίζω πρωτοπόρος και ινστρούχτορας. Αν δω και μερικούς μήνες μετά μένει κάτι, το ακούω γιατί αφενός είμαι πλέον εκτός φάσης και δε μ’ ενδιαφέρει να το ψάξω εξαρχής(δώσε μου, όμως noise/power electronics και ας είναι και κακό, είναι η φάση μου και τα τσεκάρω) και αφετέρου και καλό να είναι, θα δεθώ πολύ πιο δύσκολα μαζί του απ’ ότι δέθηκα με το Supervillain Outcast όταν βγήκε.
Discuss [2]
Αυτά περί ποστ πανκ, Cure, Joy Division και δε συμμαζεύεται τζάμπα τα γραψες, γιατί ξεκάθαρα αναφερόμουν στο μέταλ.
I’m listening.
Ναι, απλά το λέω για να πω πως όπως δεν ήταν μόνο οι Clash και το Should i stay or should i go, ήταν και από την άλλη οι Cure να τραγουδάνε το ομώνυμο από το Pornography(έστω και κάποια χρόνια μετά). Και ναι, σαφώς πιο χειροπιαστή η κόντρα μεταξύ ιδιωμάτων τότε, αλλά υπήρχαν και μουσικοί που έψαχναν τη μουσική κυκλικά και όχι ομαδοποιημένα (Cliff Burton και το κόλλημα με R.E.M. φερ’ ειπείν) οπότε γι’ αυτό και η αναφορά.
Όταν αναφέρομαι σε καταστάσεις εννοώ μεμονωμένα κομμάτια από δίσκο που δείχνουν να ξαφεύγουν από τον κανόνα, όχι συνολικά έργα. Έτσι το εννοούσα εξ’ αρχής, ότι υπήρχε ΚΑΙ τάση -ίσως σχετικά σπανιότερη- πιο “καλλιτεχνίζουσας” έκφρασης και όχι μόνο αφέλειας και αδρεναλίνης. Πρόχειρα τώρα, μου έρχεται το Remember Tomorrow από Maiden, το Buried And Forgotten από Hellhammer, το Riddle Master από Manilla Road, το Secret of Steel από Manowar, το Sorcerer’s Pledge από Candlemass που χρονολογείται από το πρώτο μισό των eighties και NAI, το Princess of The Dawn των Accept. Μεμονωμένες περιπτώσεις που μου έρχονται και στην πλειοψηφία μπορεί να μην χαρακτηρίζουν εξολοκλήρου μια μπάντα, μα δείχνει ότι δεν ήταν καούγκαλοι που οι στιχουργοί τους δεν ήξεραν να γράψουν μια ολοκληρωμένη πρόταση οπότε δικαιολογούμε την αφέλεια των στίχων τους. Απλά επέλεξαν αυτό το μονοπάτι και άφηναν την “ποιητική” έκφραση στα πίσω.
Ελπίζω να πιάνεις το πως το εννοώ.