Σε ένα σωρό συγκροτήματα της εποχής (και όχι μόνο σε αυτά που αναφέρεις) συνυπήρχαν από τη μία η πανηγυρτζίδικη αφέλεια και απ’ την άλλη η προσπάθεια, πότε-πότε, να γράφουν και κάτι πιο σοβαρό (όχι πάντα επιτυχείς), οπότε αν δεν έχεις κάτι “συστηματικά”/“συνολικά” σοβαρό (που δεν έχεις, γιατί δεν υπάρχει) δε βλέπω πώς θα μπορέσεις να διαφωνήσεις με τη “θεωρία” μου περί early eighties στίχων :!:
Και επιτέλους ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΡΗΖΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΠΟΥΣΤ ΠΑΝΚ ΣΟΥ ΡΕ ΤΣΟΥΤΣΕΚΙ
Δε διαφωνώ ρε. Καθόλου. Απλά προσπαθώ να σου πω πως οι στίχοι και η αφέλεια τους δε με πολυνοιάζουν (τους αποδέχομαι στο πλαίσιο που υπήρξαν) αλλά ταυτόχρονα δεν είμαι σίγουρος για το αν η τάδε μπάντα ήταν του τότε θα έγραφε με παρόμοιο τρόπο. That was the point. Υπήρχαν δείγματα ότι θα μπορούσε να υπάρξει κάτι τέτοιο, αλλά αυτό εκδηλώθηκε κυρίως στο δεύτερο μισό της δεκαετίας. Εννοώ από τη στιγμή που υπάρχουν τα ψήγματα δε νομίζω να είναι εντελώς άτοπη η υπόθεση του να υπάρξει τότε και κάποια περίπτωση με καθολικό τέτοιο περιεχόμενο. Και στα σέβεντιζ υπήρχαν προγονικές μπάντες με σοβαρότερους στίχους, οπότε γιατί όχι;
ΘΕΣ ΕΣΤΡΕΙΝΤΖΝΤ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΡΕ ΑΡΧΟΥΔΑ;
Μα τι λες, καμία σχέση τα 70’s με τα 80’s - σαν “κλίμα” δεκαετιών δηλαδή. Όλοι το λένε (και όσοι τα ζήσανε, και όσοι τα μελετήσανε σοβαρά) ότι τα μεν 70’s ήταν γενικά μια δεκαετία μέσα στην απαισιοδοξία και το ζόφο (σκέψου μόνο: Βιετνάμ, τέλος της εποχής των λουλουδιών και των hippies, ξεκίνημα της αποσύνθεσης της βαριάς βιομηχανίας στη Βρετανία, δικτατορίες, Μόναχα και τρομολαγνείες, ψυχρός πόλεμος στα ντουζένια του και άλλα πολλά), τα δε 80’s θεωρούνται η εποχή της ανεμελιάς και της αφέλειας. Ήταν δυνατό να μην παράξουν και διαφορετικά πολιτιστικά προϊόντα; Το αυτό ισχύει για τα 90’s. Εντελώς διαφορετικό κλίμα ως δεκαετία σε σχέση με τα 80’s. Γι’ αυτό λοιπόν, όχι, δε θα μπορούσαν 90’s μπάντες να υπάρξουν και να δημιουργήσουν - με τον τρόπο που δημιούργησαν - στα 80’s. Διαλεκτική 1.0 ξέρω γω.
Τέλος Α ΡΕ ΣΑΞΟΝ ΠΟΥ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΡΕ ΓΑΤΑΚΙ
Δε νομίζω ότι έχει να κάνει με την εποχή αλλά με αυτό που περιγράφει ο Ρέηζορ σαν αλλαγή απαιτήσεων/προβληματισμών (ή με την κεραμίδα που μου 'ρθε χθες βράδυ, δεν έχω βγάλει άκρη ακόμα). Αυτό που ρωτάς είναι για την απομυθοποίηση όμως, ή για το “δεν ψήθηκα ποτέ δεν πα να το λέτε κλασικό”;
για το πρώτο αν και μάλλον παίζει και στο 2ο.
η αφορφή είναι η δική μου εμπειρία αφού πρόσφατα χάρισα σε καλό φίλο κάποια κλασικά αγαπημένα των late 80s. αυτός έβαλε το κρασί και κατά τη διάρκεια της ακρόασης εγώ έβαλα τις αναμνήσεις 
Γενικά είναι μπερδεμένο μέσα μου γιατί πέρα του ότι πολλά άλμπουμ της εποχής έχουν πάρει τα σωστά credits στο χρόνο (άλλωστε τα 80ς είναι η κλασική δεκαετία του μεταλ ότι και να λέμε) για μένα είναι και τα βασικά ακούσματα της εφηβείας οπότε δε μου είναι εύκολο να απαξιώσω κάτι.
Και ξέρεις δεν είναι οτι για μας αυτά έπρεπε να είναι “τα σωστά” επειδή όλοι τα ακούγανε (που γενικά ισχύει) ή που πέρνανε ψηλές βαθμολογίες/σπρώξιμο (που ισχύει) αλλά αυτά θα βρίσκαμε στη mainstream αγορά, κατέβαινες πχ στο δισκάδικο το 1988 έκλεινες τα μάτια και έπιανες 2 βινύλια στην τύχη, ε θα έπεφτες στη νέα δουλειά των maiden, metallica, megadeth, king diamond, fates warning, queensryche, sanctuary, slayer, anthrax, riot, virgin steele, bathory, manowar, death, crimson glory, helloween, blind guardian, running wild και δε θυμαμαι τι αλλο νεο πήρα εκείνη τη χρονιά χωρίς πολύ σκέψη τις περισσότερες φορές
και μιλάω για mainstream μιας και με το underground ασχολήθηκα μετά το 1990.
Μια μπαντα που δεν καταλαβα ποτε γιατι αποθεωνεται ειναι φυσικα οι Dream Theater. Αλλο λαβυρινθωδης μουσικη και αλλο μουσικος αυνανισμος… Το point της μουσικης ειναι η συνθεση, το τραγουδι ρε παιδι μου! Το να κανεις ασκησεις ταχυτητας/δεξιοτεχνιας στο οργανο σου μεσα σε ενα ‘‘τραγουδι’’ επειδη μπορεις, δε λεει τιποτα, βγαλε instructional dvd. Επισης ο Labrie εχει μια απο τις πιο εκνευριστικες και anti-metal φωνες σε ολο τον γαλαξια. Και τελος τα live που διαρκουν 3μιση ωρες κουραζουν δεν παει να παιζει και ο θεος ο ιδιος, τελεια και παυλα!!!
σε αρκετα κομματια τους ενδεχομενως και να ισχυει αυτο αλλα σιγουρα δεν ειναι ο κανονας!εχουν παρα πολλα κομματια που ειναι απιστευτα μελωδικα…
Να το πω κι εδω λοιπον, γιατι σταματησα να ξεγελαω τον εαυτο μου κι ειμαι συνειδητοποιημενος επι του θεματος: οι Vitus δεν ακουγονται για κανεναν πουστη λογο.
(O Λαμπρι ειναι πεταμενος)
Αναφέρεσαι στους Saint Vitus? Θυμάμαι ότι μία εποχή άκουγα αρκετό ντουμ μέταλ, αυτούς - το “Born Too Late” κατά κύριο λόγο -, τους Trouble και άλλους του σιναφιού τους τούς είχα ξεχωρίσει. Βέβαια αυτό είναι υποκειμενικό, αλλά για να’μαστε και ρεαλιστές οι τύποι τα πρώτα χρόνια είχαν συνθέσει κομματάρες. Εντάξει όμως, σεβαστή η κάθε γνώμη, άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός του θρεντ. Εμένα πχ δε μου άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα οι Metallica. Δεν έχω ακούσει ΠΟΤΕ ολόκληρο δίσκο τους γιατί δε με ενέπνευσε η μουσική τους να το κάνω. Κλάιν.
Καποτε ηξεραν να γραφουν κομματια οι θιατερ. τουλαχιστον μεχρι τα μεσα της δισκογραφιας τους. Για POS που λετε, δεν εγινε απομυθοποιηση της μπαντας και των δισκων μεχρι το ρεμεντυ, αλλα εγινε σιγουρα του ντανιελ που μαλλον δεν ειναι και τοσο σπουδαιος συνθετης.
Για PoS καλύφθηκα από Βαγγέλη, για Θήατερ εγώ επιμένω ότι το ζήτημα έχει όνομα Kevin Moore.
ειναι βαρετοι
Ολα τα mastodon. Εχω κανει μεγαλη προσπαθεια να τους συμπαθησω αλλα δε βρισκω τιποτα στη μουσικη τους να με τραβαει. Και live τα πραγματα γινονται ακομα χειροτερα.
Κάτι Tool, κάτι Mastodon, κάτι Machine Head κλπ.
“To Κάτι που Θελ[B]ώ[/B]” επίσης, τρομερά υπερεκτιμημένο σε σύγκριση με “Ατόφιο Χρυσάφι”, “Ευαισθησίες”.
Ούτε ένα δεν πέτυχες όμως.
Για τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, διάνα πέτυχε.
Φιξντ.
Images and Words και Awake παραμένουν σπουδαίοι δίσκοι.
Ή τουλάχιστον δίσκοι που δεν παίρνει έναν σκατοπουστπάνκη/νοϊζά να έχει γνώμη για δαύτους :!: