Οι κακοί αναρχικοί

Podium
#61

Μάλλον ο κάθε ένας απο μας έχει διαφορετική αντίληψη γύρω απο τις έννοιες του “ρεφορμισμού” και της “επανάστασης” (και ο κάθε ένας φυσικά θεωρεί πως η δική του άποψη είναι η σωστή :p)

Ας πω και γω τη κοτσάνα μου λοιπόν.

Ο ρεφορμισμός στην πλειοψηφία της αριστερής σκέψης έχει αυτήν ακριβώς τη σημασία της “βελτίωσης του καπιταλισμού”, τύπου σοσιαλδημοκρατία ας πούμε, γι’ αυτό και πολλοί αριστεροί τρέχουν μακριά όταν ακούνε αυτή τη λέξη.

Ωστόσο δεν είχε πάντα αυτή την έννοια. Μια φορά και έναν καιρό, εποχές 19ος αιώνας, υπήρξαν εκείνοι που θεωρούσαν πως ο ρεφορμισμός είναι απλά ένα εναλλακτικός, μη βίαιος τρόπος αλλαγής του συστήματος, που απλά θα γινόταν σταδιακά και όχι μια και έξω. Δεν επιθυμούσαν να παραμείνει το σύστημα, την κατάργηση του ήθελαν. Απλά στόχευαν σε μια κατάρηση περισσότερο σταδιακή και ομαλή ας πούμε.

Αλλο το οτι τελικά ο ρεφορμισμός εξελίχτηκε στα σύγχρονα παραδείγματα τύπου σοσιαλδημοκρατίας, και απέκτησε το σημερινό του νόημα.

Όσο αφορά τους “επαναστάτες”, ο Λούθερ Κινγκ σαφώς κα ήταν ένας απο αυτούς. Όπως και ο Γκάντι. Σκεφτείτε τι σαρωτικές αλλαγές επέφερε. Υπάρχουν και ειρηνικοί επαναστάτες εν ολίγοις. Τόσο οι μεν, όσο και οι δε πάντως, δε κάνουν τίποτα αν δεν υπάρχουν ήδη οι κοινωνικές εκείνες συνθήκες που να τους επιτρέπουν να δράσουν. Ο σωστός επαναστάτης ξέρει να αφουγκράζεται τους ρυθμούς της εποχής του, και να είναι ταυτόχρονα λίγο πιο μπροστά απ’ αυτήν. Γνωρίζει σε ποιές περιπτώσεις χρειάζεται η βία, σε ποιές όχι, κάτι που σχετίζεται και με την χώρα, την εποχή, κλπ.

Αυτό που δε μπορώ είναι η μονολιθική σκέψη που βλέπει τα πάντα μαύρο ή άσπρο.

Αυτά, είπα και γω τις κοτσάνες μου. Εν μέρει οφφ τόπικ όλα αυτά, ε, αν και όχι εντελώς (ο ένας δάσκαλος της αναρχίας ο Προυντόν υπήρξε ειρηνιστής, ο άλλος - Μπακούνιν - υποστήριζε τη βία).

#62

Πάντως όποια εγκυκλοπαίδεια και να ανοίξεις, έναν ιερέα/πολιτικό σαν τον Κίνγκ δε θα τον βρεις επαναστάτη. Οραματιστή ή κοινωνικό αγωνιστή μπορεί να τον βρεις, επαναστάτη με την καμία.

#63

Έχουμε μπλέξει τα μπούτια μας. Αλλιώς το εννοεί ο καθένας. Εγώ μιλάω για το ρεφορμισμό που είναι το αντίθετο της πραξικοπηματικής πράξης. Ελπίζω να έγινα καταννοητός. Η πραξικοπηματική πράξη είναι η έσχατη λύση και μόνο υπό συγκεκριμένες συνθήκες (στήριξη από λαό) μπορεί να οδηγήσει σε κάτι όντως καλύτερο.

Επίσης, επειδή νομίζω πως ΡεντΡαμ και μάνσον μιλούν για την έννοια του “ρεφορμισμού” όπως χρησιμοποιείται στο χώρο των κοινωνικοπολιτικών επιστημών, ο Αλιέντε ήταν ένα παράδειγμα ρεφορμιστή όπως τον λέτε. Και δε νομίζω πως ο σκοπός του ήταν απλά η καλυτέρευση του συστήματος όπως του αποδίδεις μάνσον…

#64

λοιπον εχουμε και λεμε:
ρεφορμιστης ειναι αυτος που επιδιωκει το μετασχηματισμο του κρατους(πχ σε σοσιαλιστικο κρατος)
αυτος που επιδειωκει απλα βελτιωσεις ειναι διαχηρηστης
επανασταστης ειναι αυτος που απιδειωκει την καταστραφη του κρατους και μετα την δημιουργια κατι καινουριου(ειτε καινουριου κρατους ειτε μια αλλη μορφη κοινωνικης οργανωσης πχ κομμουνιστικη αναρχικη κοινωνια)

#65

wikipedia

A revolution (from the Latin revolutio, “a turn around”) is a fundamental change in power or organizational structures that takes place in a relatively short period of time. Aristotle described two types of political revolution:

  1. Complete change from one constitution to another
  2. Modification of an existing constitution.[1]

Revolutions have occurred through human history and vary widely in terms of methods, duration, and motivating ideology. Their results include major changes in culture, economy, and socio-political institutions.

#66
  1. Modification of an existing constitution.
    Άκυρη η παράθεση του αριστοτελικού ορισμού. Η ίδια η ιστορία των επαναστάσεων έχει ήδη ξεπεράσει τον ορισμό, αλλά η wikipedia κάνει την πάπια γιατί έτσι τη βολεύει φυσικά.
#67

αν δεις λεω οτι μπορει μετα την επανασταση να προκυψει κατι που ειναι μετεξελιξη αυτου που υπηρχε πριν, ομως κατα την διαρκεια της επαναστασης αυτο που υπηρχε πριν καταστρεφεται(ή ηταται αν προτιμας)και δημιουργειται απο την αρχη.πχ μπολσεβικικη επανασταση το τσαρικο κρατος που υπηρχε πριν ,κατα τη διαρκεια της επαναστασης επαψε να υφισταται και στη συνεχεια δημιουργηθηκε απο την αρχη το σοβιετικο κρατος απο τους νικητες της διαπαλης μεταξυ τον επαναστατημενων.δηλαδη κατα την διαρκεια της επαναστασης δεν υφισταται κρατος με την ενοια της υπαρξης θεσμων,γραφιοκρατιας,ομαδων επιβολης της ταξης κτλ

#68

Δεκτόν, μόνο που με αυτό τον ορισμό δεν ξέρω αν θεωρείται ο Μάης του '68, που το κυρίως αίτημα τότε ήταν να γίνουν πάλι εκλογές για να φύγει ο Ντε Γκωλ (δίχως κατάλυση κράτους στο ενδιάμεσο), επαναστατικό κίνημα. Όπως κι αν έχει, νομίζω πως το παιδεύουμε πολύ και θα γκρινιάξουν δικαιολογημένα πολλοί.

Για να μας επαναφέρω και μιας και πιάσαμε το ζήτημα της επανάστασης ας πω κι άλλη μία διαφωνία μου με το αρχικό κείμενο. Ειρηνικές επαναστάσεις καλώς ή κακώς υπήρξαν και εγώ μπορώ να θυμηθώ 3 (και τις οποίες έχω ζήσει). Η πρώτη ήταν στο Βερολίνο, η δεύτερη στο Βελιγράδι και η τρίτη στο Κίεβο. Ακόμη κι αν κάποιος διαφωνεί πως οδήγησαν σε κάτι καλύτερο δε νομίζω πως μπορεί να διαφωνήσει πως πέτυχαν τουλάχιστον το στόχο τους.

#69

Χμ, ομολογουμένως διαφωνώ σε πολλά. Καλύτερα, κουβέντα να γίνεται. Πάμε, λοιπόν (σημείωση: ό,τι σχολιάζω, το σχολιάζω σχετικά με τον α/α χώρο της Θεσσαλονίκης. Στην Αθήνα τα πράγματα ίσως να διαφέρουν και λίγο) :

  1. Καταρχήν κάτι ‘‘τυπικό’’, την ΑΚ δε θα την έλεγα ‘‘οργάνωση αναρχικών’’. Οι ίδιοι δεν αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, οι αναρχικοί (επί των πλείστων) διαφωνούν σε πολλά μαζί τους (εξ ου και οι ξεχωριστές διαδρομές τους), οπότε η ΑΚ για μένα είναι ένα άλλο κεφάλαιο.

  2. Τώρα, ‘‘μάυροι’’… Μαύρη αναρχία δε θεωρώ συλλογικότητες και στέκια αλλά πιο σκληροπηρυνικές ομάδες. Αναφέρομαι σε Θεσσ/νίκη πάντα.

  3. Ανένταχτοι… Δε βρίσκω σωστή την ορολογία. Όταν ακούω κάποιον να αυτοαποκαλείται ‘‘ανένταχτος’’ συνήθως είναι κάποιος απολιτίκ ή πολιτικοποιημένο άτομο που δε θέλει να ‘‘χρωματιστεί’’. Ε, ο αναρχικός δεν μπορεί να είναι ανένταχτος, κατά τη γνώμη μου. Έχει, μια πολιτική ιδεολογία όπως και να το κάνουμε. Γενικώς βρήκα κάπως μπερδεμένη αυτήν την ταξινόμηση του.

  4. Εννοείται ότι στις 2 πρώτες κατηγορίες δεν είναι όλοι σοβαροί, ε.

  5. Και στην αναρχία θα βρεις άτομα λόγω ‘‘μάρκετινγκ’’ (ή πιο σωστά λόγω ‘‘lifestyle’’). Ίσως και περισσότερα από την αριστερά μη σου πω.

  6. Δεν μπορώ να καταλάβω, τώρα, όλο αυτό που λέτε για κόντρες, ενοποίηση των καταλήψεων κλπ. Δε μιλάμε για γηπεδικές κόντρες (συνήθως), αλλά για πολιτικές διαφορές. Υπάρχει ένα μίνιμουμ (πολλές και φορές και μάξιμουμ) συνεργασίας, π.χ. κοινές πορείες, παρεμβάσεις κλπ., αλλά κάθε κατάληψη οφείλει να έχει και τα δικά της χαρακτηριστικά. Επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι στη Θεσσαλονίκη. Η ΑΚ που αναφέρεις σαν πρότυπο οργάνωσης δεν έχει καταφέρει κάτι το ουσιώδες κατά τη γνώμη μου σε αυτόν τον τομέα. Έχει τη φιλοσοφία ‘‘όλοι οι καλοί χωράνε, οικολόγοι, αριστεροί, αντιεξουσιαστές, προοδευτικοί μπλα μπλα μπλα’’, αλλά αυτό αργά ή γρήγορα ξεφουσκώνει. Η λεγόμενη και ‘‘λογική του μετώπου’’. Για να μη φανώ σαν κράχτης της ΑΚ, ομολογώ ότι την παραδέχομαι σε κάποιους άλλους τομείς, αλλά στον τομέα της οργάνωσης τη βρίσκω εντελώς ευκαιριακή και δήθεν. Anyway, προσωπικές απόψεις οι παραπάνω, θα χαρώ να ακούσω και άλλες απόψεις.

Α, και για την ταξινόμηση που έβαλες παραπάνω, π.χ. εγώ θα 'λεγα ΑΚ (αν θες να τους εντάξεις), στέκια/καταλήψεις, περιφέρεια. Αλλά δεν μπορώ να κάνω τις διακρίσεις που έκανες εσύ σε ‘‘σοβαρούς και μπάχαλους’’. Σοβαροί και μπάχαλοι υπάρχουν σε όλες τις κατηγορίες (με εξαίρεση την ΑΚ, ΟΚ).

#70

σωστα!
Η “τυπικη λογικη” εχει ξεπεραστει απο την διαλεκτικη λογικη που εξαλλου την ενσωματωνει στο συνολικο πλαισιο της ιστορικης κινησης της υλης. Καλη η wiki, καλυτερη η πραγματικοτητα και η αληθεια.

#71

Θα τοποθετηθώ πάνω στο ζήτημα του αναρχισμού κάποια άλλη στιγμή, αλλά για την ώρα θα σκάσω αν δε σχολιάσω δύο ποστ που μου έβγαλαν το μάτι.

  1. Αφού ο εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε ακριβώς με αφορμή την απαγόρευση της δουλείας, στο μεγαλύτερο βαθμό αυτή ήταν το αντικείμενό του και η εφαρμογή της ή όχι εξαρτιόταν από την έκβασή του. Αν επικρατούσαν οι Νότιοι είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα έμενε στα χαρτιά.

Πώς είναι δυνατό να λες ότι δεν κατακτήθηκε με τα όπλα; :blink:

  1. Δεν ξέρω αν έκανες λάθος και ήθελες να γράψεις ότι “ΥΠΗΡΧΕ ανάγκη εργατικών χεριών στο Νότο”, αλλά η Ρετς σου λέει για το Βορρά και όχι το Νότο, γιατί εκεί η βιομηχανία είχε αντικαταστήσει τη μεγάλη γαιοκτησία ως βασική μορφή παραγωγής. Τσιφλίκια=δούλοι, βιομηχανίες=μισθωτοί εργάτες. Απλό δεν είναι;

Ο Αλιέντε δήλωνε ότι ο στόχος του ήταν η μετάβαση της Χιλής στο σοσιαλισμό αλλά αποκλειστικά με ειρηνικά μέσα (μάλιστα ήταν θιασώτης της μεταφυσικής θεωρίας ότι “η δημοκρατία όταν εφαρμόζεται σωστά οδηγεί νομοτελειακά στο σοσιαλισμό”). Αρνιόταν την ανάγκη να ασκηθεί βία απέναντι στην αστική τάξη της Χιλής που αντιδρούσε λυσσαλέα στις φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις και, το πιο σοβαρό απ’ όλα, τις συνεχείς εκκλήσεις να προετοιμάσει το λαό για την ένοπλη υπεράσπιση της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας απέναντι στην επικείμενη δικτατορία. Πολύ φυσιολογικά, η Λαϊκή Ενότητα πνίγηκε πανεύκολα στο αίμα, το ίδιο και ο Χιλιανικός λαός, και ο ίδιος ο Αλιέντε (ένας γνήσιος αγωνιστής, αλλά δυστυχώς όχι επαναστάτης) βρήκε τραγικό θάνατο από τους πραξικοπηματίες της CIA και του Πινοσέτ.

Σε συνέντευξή του, δεκαετίες αργότερα, ο τότε Αμερικάνος πρέσβης στη Χιλή απέδειξε ότι από τη δική του σκοπιά έβλεπε τα πράγματα πολύ πιο ταξικά από τους Αλιεντε-ικούς, σχολιάζοντας ειρωνικά ότι “περίμεναν τους καπιταλιστές να αυτοκτονήσουν με χαρά”.

Ένα μόνο παράδειγμα από το πόσο έχει “ωφελήσει” τους λαούς ο ρεφορμισμός.

#72

Σαφώς. Με τη διαφορά όμως ότι -τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου- οι πηγές μου ποικίλουν και έχουν διαφορετικούς ιδεολογικούς άξονες. Οργανώσεις όπως οι NAACP ή το Negro Urban Leauge συμφωνούν σε αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα με τα βιβλία ιστορίας και τις απόψεις της άλλης πλευράς. Με λίγα λόγια είναι ολίγον τι πιο αξιόπιστη άποψη πιστεύω.

Αν θές σου στέλνω μέσω πμ κάποια στοιχεία επειδή εδώ αν το συνεχίσω θα μου την πούν και δικαιολημένα.

εδιτ: τώρα είδα του γκράχου

Πώς είναι δυνατό να λες ότι δεν κατακτήθηκε με τα όπλα;

Για την απαγόρευση πριν τον εμφύλιο αναφέρομαι. Τα αίτια του εμφυλίου πάνε πολύ πιο πέρα και δεν θα τα συζητήσουμε εδώ.

Για το δεύτερο κομμάτι λέω πως στο Βορρά δεν υπήρχε η ανάγκη εργατικών χεριών. Τους λόγους τους ανέφερα και πριν. Και για το νότο πάντως το ίδιο ισχύει μιάς και ότι δουλειές υπήρχαν ως ανάγκη τις κάλυπταν οι σκλάβοι. Αν το θές παραπάνω ως επιχείρημα, αν στο βορρά βλέπαν όντως το πόλεμο ως λύση δεν επρόκειτω να προσπαθούσαν να αποφύγουν το πόλεμο μέχρι τη τελευταία δυνατή στιγμή.

#73

και γιατί σου έβγαλα το μάτι; :-s

#74

Βασικά περισσότερο ο Πυραμίδας μου το βγαλε η αλήθεια είναι. :stuck_out_tongue:

Εσύ απλά παρασύρθηκες από τη λανθασμένη ερμηνεία του Μάνσον και επικαλέστηκες ένα ιστορικό παράδειγμα που ίσα ίσα καταρρίπτει τη θεωρία της ειρηνικής κοινωνικής αλλαγής.

#75

+1 @ GRACCHUS

Η διαπαλη αναμεσα στον ρεφορμισμο και στην επανασταση κυοφορειται ακομα απο τον Μαρτη του 1848!
Αλλα το οριστικο ρηγμα συντελειται οταν εχει πλεον ολοκληρωθει διεθνως το περασμα του καπιταλισμου στο τελευταιο σταδιο, το ιμπεριαλιστικο, στις αρχες του 20ου αιωνα.
Ο ρεφορμισμος ειτε ως ‘αγνη’ πλην ανεπαρκης ιδεαλιστικη μεταφυσικη (Αλιεντε) ειτε ως ανοιχτα συμμαχος του ιμπεριαλισμου (Καουτσκι) ειτε ως μικροαστικος σοσιαλδημοκρατικος ριζοσπαστισμος (ΠΑΣΟΚ μεχρι το 1984/1985) ειτε ως “εναλλακτικος” κινηματισμος (Μπερνσταϊν) ειτε ως “εξελικτικο περασμα απο το αστικο κρατος στο σοσιαλιστικο εθνος-κρατος” (Βολμαρ) ειναι οριοθετημενος εχθρικα απεναντι στην επανασταση. Το 3ο Συνεδριο της Κομιντερν προεβλεπε την τακτικη του Ενιαιου Μετωπου (“προς τις μαζες”) ως τακτικη προσεγγισης τμηματων της εργατικης ταξης που στηριζουν την σοσιαλδημοκρατια αλλα σε καμια περιπτωση μετα το 1917 δεν μπορει να διαπραγματευτει η πολιτικη ανεξαρτησια των κομμουνιστων απεναντι στους ρεφορμιστες. Εξαλλου οι σφαγεις της γερμανικης επαναστασης ηταν οι ηγετες του…σοσιαλδημοκρατικου SPD !

#76

@ Γράκχο που δεν έκανα quote

Λάθος. Δε την καταρρίπτει, απλά δε την επιβεβαιώνει. Αρκεί ένα παράδειγμα ειρηνικής κοινωνικής αλλαγής να βρεθεί για να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη της. Έδωσα 3 παραδείγματα ειρηνικών επαναστάσεων (εντάξει, μπορεί να άνοιξαν 2-3 μύτες αλλά δε μπορείς να τα πεις και βίαια κινήματα) και στο χώρο κοινωνικών αλλαγών μπορώ να σκεφτώ αρκετά που έγιναν δίχως βία με πρώτη και καλύτερη τη δωρεάν παιδεία επί Γεωργίου Παπανδρέου (ναι, μετά οδηγηθήκαμε στη Χούντα η παιδεία όμως παρέμεινε δωρεάν για το λάο)

Αλλά και πάλι, ουδέποτε επικαλέστηκα τον Αλιέντε ως παράδειγμα ειρηνικής κοινωνικής αλλαγής. Ως παράδειγμα του όρου “ρεφορμιστής” που υπέθεσα πως χρησιμοποιούσαν ο ΡεντΡαμ και ο Μάνσον τον ανέφερα και που διέφερε από το τρόπο που χρησιμοποιούσα εγώ τη λέξη στο αρχικό μου ποστ:wink:

#77

Οι 3 “επαναστασεις” που αναφερεις δεν ηταν επαναστασεις ομως!
Επισης απο το να “ανακηρυχτει” ο δημοσιος χαρακτηρας της παιδειας μεχρι την πραγματωση της υπαρχει αρκετο χαος. Επανασταση παντως δεν ειναι μια τολμηρη κοινωνικη αλλαγη (ακομα κ αν υποθεσουμε οτι συνεβη).
Ο ρεφορμισμος επιδιωκει την “ειρηνικη” διευθετηση του ζητηματος της ταξικης παλης. Για αυτο και εχει ολεθρια θεση για το ρολο και τη φυση του κρατους, που ειναι το κατεξοχην προϊον των ανειρηνευτων ταξικων αντιθεσεων.

Ξαναπαραπεμπω στον “Εμφυλιο πολεμο στη Γαλλια” και στο “Κρατος και Επανασταση” και προσθετω -->

Η καταγωγη της οικογενειας, της ατομικης ιδιοκτησιας και του κρατους (Ενγκελς)
Χρεοκοπια της Β’ διεθνους (Λενιν)
Προλεταριακη Επανασταση και Αποστατης Καουτσκι (Λενιν)
Γραμματα απο μακρια (Λενιν)
Μεταρρυθμιση ή επανασταση (Ροζα Λουξεμπουργκ)
Τρομοκρατια και Κομμουνισμος (Τροτσκι)

υπαρχουν ολα και στο διαδικτυο, beats the hell out of wiki! :stuck_out_tongue:

#78

@Κάρβου

Το θέμα είναι ότι έχουμε τελείως διαφορετική αντίληψη για το τί συνιστά κοινωνική αλλαγή. Ανέφερες ως παραδείγματα το Βερολίνο, το Βελιγράδι και το Κίεβο. 0/3! :stuck_out_tongue: Το Βερολίνο σηματοδοτεί την υποχώρηση από ένα στάδιο κοινωνικής εξέλιξης στο αμέσως προηγούμενο (σοσιαλισμός-καπιταλισμός) άρα μόνο θετικό χαρακτήρα δεν έχει. Το Βελιγράδι και το Κίεβο είναι ακόμα πιο μακριά από αυτό που ψάχνουμε. Δε σηματοδοτούν κοινωνικές αλλαγές αλλά στενά πολιτικές: Την αντικατάσταση αντιδραστικών κατά τ’ άλλα κυβερνήσεων, τις οποίες δεν ήθελαν οι ΗΠΑ, από… ακόμα πιο αντιδραστικές κυβερνήσεις, φιλικά προσκείμενες στις ΗΠΑ! Αυτό που λέμε, ήταν στραβό το κλίμα, το φαγε κι ο γάιδαρος!

Από τα τρία αυτά που αναφέρεις μόνο το Βερολίνο μπορεί να θεωρηθεί “κοινωνική αλλαγή” (άλλο αν και τα άλλα δύο χαρακτηρίστηκαν “επαναστάσεις”-ο χαρακτηρισμός “βελούδινες” δεν είναι άσχετος με το ιδεολογικό τους περιεχόμενο). Όπως καταλαβαίνεις το επιχείρημα πρέπει να επαναδιατυπωθεί ως εξής: Η κοινωνία γνωρίζει ριζικές αλλαγές που πηγαίνουν την Ιστορία μπροστά μόνο με τη βία.

#79

Και ποιος ορίζει το πως πάει η Ιστορία μπροστά ρε Γράκχε; Εσύ; Εγώ; Ο λαός; Το κόμμα; Η ιστορία; Γιατί το επιχείρημα η “ειρηνική επανάσταση” του Βερολίνου δεν είναι επανάσταση γιατί δε τους πήγε μπροστά, προσωπικά μου ακούγεται εξαιρετικά σαθρό. Άσε που ένας φίλος του καπιταλισμού πολύ σωστά θα σου απαντούσε πως το επόμενο βήμα, όταν κάνεις ένα λάθος βήμα μπροστά, είναι συνήθως το ένα βήμα πίσω.

Επίσης, σύμφωνοι πως αρκετές κοινωνικές αλλαγές (αλλά για μέαν όχι όλες) γίνονται μόνο με τη βία. Αλλά κατ’εμέ είναι χαζό να καταφεύγεις στη βία ακόμη και για κοινωνικές αλλαγές που μπορείς να πετύχεις με τους θεσμούς που θεσπίστηκαν από την τελευταία φορά που ασκήθηκε βία για να επέλθουν κοινωνικές αλλαγές.

Γιατί να προθυμοποιηθεί ο λαός να δεσμευτεί στις απαιτήσεις μιας σοβαρής θεσμικής αλλαγής, αν θεωρεί ότι οι υπαρκτοί θεσμοί του επιτρέπουν να πετυχαίνει δίκαιους και πρέποντες σκοπούς; Οι αλλαγές θέλεις να έρθουν από τα κάτω, από τον οργανωμένο πληθυσμό και για αυτό πρέπει να είσαι καταρχήν “ρεφορμιστής” αν θες να φέρεις σοβαρές αλλαγές (όπως εγώ τουλάχιστον εννοώ την επανάσταση - είτε πνευματική, είτε πολιτική, είτε ό,τι να 'ναι) κι όχι να επιδιώκεις ένα βίαιο πραξικόπημα κάθε φορά.

#80

πρωτον αυτο που ειπε ο γακχος για το βερολινο ειναι γεγονος οτι ειναι υποκειμενικο.στο βερολινο αλλο πραγμα εγινε ομως και οχι επανασταση.απλως το κρατος ειχε τοσα πολλα συσωρευμενα προβληματα και ειχε καταπιεσει τοσο πολυ το λαο που ειδαν οτι δεν μπορουσαν να συνεχισουν και ετσι αποφασισαν στην ουσια να τα παρατησουν και να ενωθουν με τους δυτικους.η διαδηλωσεις απο κατω αρχισαν μονο αφου οι αποφασεις αυτες ειχαν στην ουσια λειφθει και αυτο που εκαναν ηταν να επιταχυνουν την υλοποιηση τους.
τωρα τα αλλα δυο πραδειγματα που εδωσες δεν ειναι σε καμια περιπτωση επαναστασεις παρα αλλαγες στην εξουσια μεσω εξεργεσειακων διαδηλωσεων.αυτο δηλαδη που θα μπορουσε να γινει και εδω περσι.
και τελος μιας και το τοπικ ειναι για την αναρχια να σου πω οτι ειδικα οι αναρχικοι δεν εχουμε στοχο την δικτατορια ,δηλαδη την καταληψη της εξουσιας αλλα την πληρη καταργηση της.