Ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε ο λαός, ούτε το κόμμα, ΡΕ Κάρβου. Οι αντικειμενικοί νόμοι της κίνησης της Ιστορίας. Αυτοί που υπήρχαν ανέκαθεν και ανακαλύφθηκαν από έναν Εβραίο οικονομολόγο κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα.
Λυπάμαι που δε θα μπω στο (αρκετά κολακευτικό για το το μεμονωμένο “εγώ” του καθενός, κατά τ’ άλλα) παιχνιδάκι του σχετικισμού και της “φιλελεύθερης” υποκειμενικότητας, αλλά οι νόμοι αυτοί υπάρχουν και είναι ανεξάρτητοι από το αν κάποιος είναι “φίλος του καπιταλισμού” ή οτιδήποτε. Μπορεί κανείς να τους καταλάβει και να τους αξιοποιήσει, αλλά να τους αλλάξει ή να τους αναιρέσει, με τίποτα. Η πορεία “πρωτογονισμός-δουλοκτησία-φεουδαρχία-καπιταλισμος-κομμουνισμός” είναι αυτή που είναι. Τέλος.
Οι κοινωνικές επαναστάσεις (λέω να χρησιμοποιώ αυτό τον όρο αντί του βαρετού και, όπως αποδείχτηκε, πονηρού “αλλαγές”) σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να έρθουν με εργαλεία τους θεσμούς που προέκυψαν από τις αμέσως προηγούμενες κοινωνικές επαναστάσεις. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι θεσμοί αυτοί δημιουργήθηκαν από την τάξη που υπήρξε ο φορέας μιας επανάστασης ακριβώς για να προστατεύουν την εξουσία της από την επόμενη επανάσταση, η οποία δεν μπορεί να έχει άλλο σκοπό από το να την καταργήσει ως τάξη.
Η κοινωνική επανάσταση λοιπόν δεν έχει “θεσμικό” χαρακτήρα. Έχει ως αντικείμενο την αλλαγή ολόκληρης της κοινωνικής βάσης πάνω στην οποία χτίζονται (ως εποικοδόμημα) οι θεσμοί. Πρώτα αλλάζεις τη βάση και μετά ανησυχείς για τους θεσμούς! Και προφανώς αυτό το κάνεις “από τα κάτω”. Καμία κοσμοϊστορική αλλαγή δε γίνεται χωρίς τη συμμετοχή των μαζών, αλλά: χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένων και των όπλων. Καμία σχέση με “πραξικοπήματα”. Αυτά τα χρησιμοποιεί η κοινωνική τάξη που δε θέλει να πάρει τον πούλο από την Ιστορία (εν προκειμένω, οι καπιταλιστές) ενάντια στις μάζες και συχνά πυκνά, ακριβώς για να προλάβει μια γνήσια επανάσταση. Θυμήσου το σκηνικό από τη Λούφα και Παραλλαγή τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου. Λέει ο Μπαλούρδος: “Ρε σεις, τα μάθατε; Κάναμε επανάσταση!” Και ειρωνεύεται ένας άλλος: “Κι εγώ που νόμιζα ότι οι επαναστάσεις γίνονται από το λαό…”
Το ότι ένα πραξικόπημα πολλές φορές (για να επιβιώσει) παριστάνει την επανάσταση, δε σημαίνει ότι μια επανάσταση μπορεί να συκοφαντηθεί ως πραξικόπημα.
Δε θέλω να χωθώ στην κουβέντα (βαριέμαι βασικά :P), αλλά Γράκχε όταν διαβάζω για “αντικειμενικούς νόμους κίνησης της ιστορίας” δε μπορώ να αντισταθώ και να μη πάει ο νους μου σε Βίβλους, 10 Εντολές, και άλλα τέτοια.
Γράκχε, το βλέπουμε τελείως διαφορετικά και δε νομίζω πως θα υπάρξει σύγκλιση. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ο diracas θα έχει και δίκιο μιας και δε μιλάμε για αναρχία εδώ και αρκετή ώρα. Από τη μεριά μου δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο
ΟΚ, η ΑΚ δεν είναι ακριβώς οργάνωση αναρχικών αν και όλοι όσοι ανήκουν σε αυτή πάνω-κάτω αναρχικοί αυτοαποκαλούνται. Εντάξει, πάντως αυτό είναι μια τυπική διαφωνία όπως αναφέρεις και εσύ.
“Μαύροι” είναι ξεκάθαρο πως αποκαλούνται όσοι συμμετέχουν σε στέκια, καταλήψεις και συλλογικότητες. Τι εννοείς όταν λες πιο σκλυροπηρυνικές ομάδες; Κάτι σαν τους “πυρήνες”; Δεν νομίζω… Είναι ξεκάθαρο πως με τον γενικό χαρακτηρισμό “μαυρος” εννοούμε τους παραπάνω.
Άλλη μια τυπική διαφωνία. ΟΚ, ένας αναρχικός έχει πάρει ξεκάθαρη θέση για το σύστημα αλλά ας μην κολλάμε στις λέξεις. Με αυτή την λογική δεν υπάρχει κανένας ανένταχτος σε κανέναν χώρο. Ακόμα και οι απολιτικ είναι ενταγμένοι κάπου από την στιγμή που με την στάση ζωής τους έχουν πάρει θέση για όλα τα ζητήματα της κοινωνίας. Κάποιος που δεν είναι ενταγμένος σε μια αναρχική ομάδα μπορεί να χαρακτηριστεί ανένταχτος. Ανένταχτοι αναρχικοί υπάρχουν και είναι αυτοί που δεν συμμετέχουν πουθενά συγκεκριμένα.
Ρε συ Λεπρέ ας μην περνάμε από κόσκινο όλες τις λέξεις. Όταν λέω “σοβαροί” εννοώ “συνηδειτοποιημένα άτομα”. Και ναι, πιστεύω πως με την δομή που έχει ο χώρος δύσκολα μπορείς να βρεις ένα μη συνηδειτοποιημένο άτομο σε μια κατάληψη ή σε μια συλλογικότητα.
Όχι… Θα βρεις πολλά παιδάκια που δηλώνουν αναρχικοί κτλ χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είναι, ακόμα και περισσότερους από την αριστερά ΑΛΛΑ μέσα σε καταλήψεις, στέκια και συλλογικότητες θα βρεις ελάχιστους. Με άλλα λόγια τα άτομα που βρίσκονται στον χώρο λόγω '‘lifestyle’'είναι ανένταχτοι (ας μην δαιμονοποιούμε την λέξη). Χωρίς βέβαια να σημαίνει πως όποιος είναι ανένταχτος έχει αυτή την ιδεολογία λόγω “lifestyle” (έχω εξηγήσει την άποψή μου στο άλλο post).
Μάλλον μικροπολιτικές διαφορές θα έλεγα πως υπάρχουν. Λογικές “μικρομάγαζων” θα της ονόμαζα καλύτερα. Σίγουρα πολλές καταλήψεις και πολλά στέκια έχουν αδελφικούς δεσμούς μεταξύ τους αλλά δυστηχώς στον χώρο υπάρχουν “κλίκες”. Δεν ξέρω τι ισχύει στην Θεσσαλονίκη, έχω μείνει μόνο ένα εξάμηνο εκεί και δεν μπορώ να εκφέρω απόλυτη άποψη αλλά νομίζω πως εκεί η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από της Αθήνας. Α! Και όπως θα δεις στο post μου, δεν θεωρώ την ΑΚ ΠΡΟΤΥΠΟ οργάνωσης. Έχω γράψει πως έχω σοβαρές ενστάσεις μαζί της (αν δεν είχα θα ήμουν ΑΚίτης) αλλά παρ’΄όλα αυτά την θεωρώ την πιο ΣΟΒΑΡΗ οργάνωση στον χώρο.
Γαμώ τις διασκευές όντως…
Έλα να τους δεις στο Πολυτεχνείο την Παρασκευή…
Κατά τα άλλα επειδή υπάρχει και μια άλλη κουβέντα εξελισόμενη περί επανάστασης και ρεφορμισμού (αλήθεια, Γράκχε γιατί έκανα λάθος ερμηνεία της λέξης;) και έχει αναπτυχθεί μια κουβέντα περί Αλιέντε, με κίνδυνο να πω κοτσάνα μιας και έχω ασχοληθεί ελάχιστα με την υπόθεση Αλιέντε, η άποψή μου είναι η εξής:
Θεωρώ τον Αλιέντε έναν από τους μεγαλύτερους πολιτικούς ηγέτες του αιώνα και τον σέβομαι απεριόριστα (αν και δεν έχω μελετήσει σε βάθος την ιστορία του, το επαναλαμβάνω… ) παρ’ όλα αυτά ένας άνθρωπος που μιλάει για δημοκρατικό σοσιαλισμό και όχι για κομμουνισμό μόνο ρεφορμιστής μπορεί να χαρακτηριστεί.
2. “Μαύροι” είναι ξεκάθαρο πως αποκαλούνται όσοι συμμετέχουν σε στέκια, καταλήψεις και συλλογικότητες. Τι εννοείς όταν λες πιο σκλυροπηρυνικές ομάδες; Κάτι σαν τους “πυρήνες”; Δεν νομίζω… Είναι ξεκάθαρο πως με τον γενικό χαρακτηρισμό “μαυρος” εννοούμε τους παραπάνω.
Όπως είπα και πριν ίσως διαφέρουν κάπως τα πράγματα στην Αθήνα. Σαν μαύρη αναρχία δε θα αναφερόμουνα στην Υφανέτ π.χ. αλλά σε άτομα (ή ομάδες ατόμων) που κατεβαίνουν σε κάθε πορεία (σχεδόν) εξοπλισμένοι και με λίγο πιο αυξημένο επίπεδο βίας από το συνηθισμένο.
[I]4. Ρε συ Λεπρέ ας μην περνάμε από κόσκινο όλες τις λέξεις. Όταν λέω “σοβαροί” εννοώ “συνηδειτοποιημένα άτομα”. Και ναι, πιστεύω πως με την δομή που έχει ο χώρος δύσκολα μπορείς να βρεις ένα μη συνηδειτοποιημένο άτομο σε μια κατάληψη ή σε μια συλλογικότητα.
Όχι… Θα βρεις πολλά παιδάκια που δηλώνουν αναρχικοί κτλ χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είναι, ακόμα και περισσότερους από την αριστερά ΑΛΛΑ μέσα σε καταλήψεις, στέκια και συλλογικότητες θα βρεις ελάχιστους. Με άλλα λόγια τα άτομα που βρίσκονται στον χώρο λόγω '‘lifestyle’'είναι ανένταχτοι (ας μην δαιμονοποιούμε την λέξη). Χωρίς βέβαια να σημαίνει πως όποιος είναι ανένταχτος έχει αυτή την ιδεολογία λόγω “lifestyle” (έχω εξηγήσει την άποψή μου στο άλλο post).[/I]
'Νταξ΄, διαφωνώ κάθετα. Υπάρχουν άτομα που είναι σε συλλογικότητες και είναι πέρα βρέχει σαν άτομα. Άτομα που αργά ή γρήγορα θα ενθουσιαστούν με κάτι άλλο. Σίγουρα η πλειοψηφία αυτών που είναι χρόνια σε τέτοιες συλλογικότητες δεν είναι έτσι, αλλά τόσα χρόνια οι ‘‘κομήτες’’ είναι ένα σύνηθες φαινόμενο.
Α! Και όπως θα δεις στο post μου, δεν θεωρώ την ΑΚ ΠΡΟΤΥΠΟ οργάνωσης. Έχω γράψει πως έχω σοβαρές ενστάσεις μαζί της (αν δεν είχα θα ήμουν ΑΚίτης) αλλά παρ’΄όλα αυτά την θεωρώ την πιο ΣΟΒΑΡΗ οργάνωση στον χώρο.
Ναι, δεν είπες τη λέξη πρότυπο, απλώς διάβασα αυτήν τη φράση σου, και την ερμήνευσα έτσι: H δεύτερη κατηγορία πρέπει να λειτουργεί πιο ενιαία όπως ακριβώς λειτουργεί και η Αντιεξουσιαστική Κίνηση .
Θελω μονο να προσθεσω σχετικα με την αντιπαραβολη “πραξικοπηματος” (putchism οπως ηταν η επισημη ορολογια) και επαναστασης που “επαιξε” πολυ μετα το 1917. Στην ουσια ο Καουτσκι στο “Τρομοκρατια και Κομμουνισμος” κατηγορει τους Μπολσεβικους για “πραξικοπηματικη καταληψη” της εξουσιας. Αρα η Οκτωβριανη Επανασταση ηταν “απονομιμοποιημενη” στα ματια των μαζων - κατα τον Καουτσκι. Η Κ.Ε. των Μπολσεβικων ανεθεσε στον Τροτσκι να γραψει μια απαντηση στον Καουτσκι με τον ιδιο τιτλο. Ολοκληρωθηκε σε ενα στρατιωτικο βαγονι τον Μαρτη του 1919 (“απαντηση στον σοφολογιωτατο Καουτσκι”) την ιδια περιοδο που δημιουργηθηκε η Κομμουνιστικη Διεθνης με το ιδρυτικο 1ο Συνεδριο της. Δυο χρονια μετα, πληθαινουν οι τασεις “πραξικοπηματισμου” κυριως με τις ενεργειες του ΚΚ Γερμανιας, την αριστερη του αντιπολιτευση που ειχε ηδη δημιουργηθει (ηταν μερικοι απο τους αποδεκτες της κριτικης του Λενιν στον “Αριστερισμο” καθως αρνουνταν την συνδικαλιστικη και πολιτικη παλη) και με το ιταλικο ΚΚ (Μπορντιγκα). Το 3ο συνεδριο της Κομιντερν ηταν η συγκρουση αναμεσα στους υπερμαχους της επαναστατικης γραμμης του Οκτωβρη (Λενιν, Τροτσκι που τοτε ειρωνικα αυτο-αποκαλουνταν “οι δεξιοι”) και της γραμμης των “αριστεριστων” με επικεφαλης τον Μπουχαριν και την ηγεσια του ΚΚ Γερμανιας (ο Μπουχαριν ηταν τοτε υπερμαχος της “συνεχους επιθεσης” - λιγα χρονια πιο μετα θα κανει στροφη 180 μοιρων και θα διοριστει απο τον Σταλιν ηγετης της Κομιντερν στο καταστροφικο 6ο συνεδριο). Στο 3ο Συνεδριο οι “πραξικοπηματικοι” ηττηθηκαν οριστικα, και εγκαθιδρυθηκε η γραμμη του Ενιαιου Μετωπου, και το βασικο αποφθεγμα του συνεδριου “Προς τις μαζες!”. Στο μεσοδιαστημα καταρτιθηκε απο τον Τροτσκι το προγραμμα που υιοθετησε το επομενο 4ο Συνεδριο για τις Ενωμενες Σοσιαλιστικες Πολιτειες της ευρωπης και του κοσμου και τα “21 σημεια” απο τον Λενιν. Απο το 1921 το ζητημα του “πραξικοπηματος” εχει ληξει τελεσιδικα για το κομμουνιστικο κινημα.
Καλυτερα να πηγαινει ο νους σου στον Maxwell και τον Νευτωνα. Περισσοτερο στον Maxwell καθως ο Νευτωνας θα αντιστοιχουσε, με ορους πολιτικης οικονομιας στον Ricardo και με ορους διαλεκτικης στον Καρτεσιο. Ο Μαρξ ομως υπερεβη και τις δυο αυτες θεμελιωδεις οπτικες στη συνεκτικη αντιληψη του διαλεκτικου υλισμου, που στην φυση αντιστοιχει στην ενοποιημενη ηλεκτρομαγνητικη θεωρια του Maxwell. Βλεπε και Ενγκελς “Η διαλεκτικη της φυσης” και Λενιν “Υλισμος και εμπειριοκριτισμος”.
Η επιστημονικη παρακαταθηκη του Μαρξ δεν εχει καμια σχεση με την τσαρλατανικη μεταφυσικη των θρησκειων. Στην καλυτερη, ο ιδεαλισμος της μεταφυσικης θα μπορουσε να βρει το αντιστοιχο του στην ιδεαλιστικη μεταφυσικη του Σαιντ-Σιμον. Στις τελευταιες γραμμες του “Ιμπεριαλισμου” ο Λενιν αντιπαραθετει την μεταφυσικη του Σαιντ-Σιμον με το “αλμα προς τα εμπρος” που συνιστα ο διαλεκτικος υλισμος του Μαρξ.
Πραγματι ο Αλιεντε χρηζει σεβασμου ως προς τις αγωνιστικες και ιδεαλιστικες του “ευγενεις” προθεσεις. Δεν τον βαζει κανεις στο ιδιο επιπεδο με εναν Καουτσκι ή εναν Κερενσκυ αλλα σε τελικη αναλυση ο ιδεαλισμος του Αλιεντε ηταν ενας απο τους βασικους λογους που συνεβη η ηττα της χιλιανης εργατικης ταξης με το πραξικοπημα της 11ης Σεπτεμβριου 1973 (Πινοσετ-CIA) και τις μαζικες σφαγες που ακολουθησαν. (εκει ποσοι “δημοκρατες” εκατσαν να μετρησουν θυματα?)
Ενδιαφερουσα παρατηρηση - η Χιλη του Πινοσετ ηταν η πρωτη χωρα που εφηρμοσε πειραματικα τον νεοφιλελευθερισμο.
YΓ Η καταληψη της εξουσιας ειναι απαραιτητο μεταβατικο σταδιο για την αταξικη-ακρατικη κοινωνια.
Αυτό ήθελα να το απαντήσω κι εγώ στον diracas όταν είπε πως ο σκοπός των αναρχικών δεν είναι η κατάληψη της εξουσίας αλλά η κατάργηση της. Για να την καταργήσουν πρέπει πρώτα να την ελέγξουν πρώτα.
Για να περάσεις απέναντι στο ποτάμι, πρέπει να βραχείς.
Φίλε μου, όμορφα αυτά που λες, απλά για μένα ο διαλεκτικός υλισμός του Μαρξ είναι αντεστραμμένος εγελιανισμός (και στη μεταφυσική του αυτό). Συν το οπτιμιστικό με επιστημονικό περίβλημα πνεύμα του 19ου αιώνα που τον χαρακτηρίζει πέρα για πέρα.
Κατανοώ τις διαφορές και τον τρόπο σκέψης σου πάντως (όπως και εκείνον του Γράκχου πίσω), προσωπικά ασπάζομαι ορισμένες όψεις του μαρξισμού και κάποιες άλλες τις αντιμετωπίζω με περισσότερο κριτική στάση.
Πάντως δεν είναι εδώ χώρος για ανάλυση πάνω στον μαρξισμό, και για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σε φάση για πολλές συζητήσεις μέσω φόρουμ γι’ αυτό, το έχω κάνει και στο παρελθόν και με έχει λίγο κουράσει. Υπάρχουν κάποιες διαφορές στα σκεπτικά μας (όλων μας), let’s leave it at that, απο την πλευρά μου.
Eπειδή αυτά έχετε διδαχθεί από τον θεωρητικό σας πατέρα και τα αναμασάτε δεν πάει να πεί πως είναι και “αντικειμενικοί νόμοι”, μην τρελαινόμαστε. Τις τελευταίες δεκαετίες η ιστορία κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση άλλο αν αυτό δεν σας προβληματίζει…
:lol:, το θυμάμαι και είναι από τις κορυφαίες μου ατάκες στην -έτσι και αλλιώς κλασσική- ταινία. Την απάντηση βέβαια στον Μπαλούρδο δίνει ο Αγγλοσπουδαγμένος Σαββίδης αν θυμάσαι.
Και μην έχεις καμία αμφιβολία πως σε πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης το 45 αρκετοί Μπαλούρδοι πληροφορήθηκαν πως “είχαν κάνει επανάσταση” όταν στην πραγματικότητα οι τύχες τους είχαν αποφασιστεί στην Γιάλτα…
Μια μικρή παρέμβαση (τα θέλω και γω τρομάρα μου :P). Γενικά θεωρώ πως το να επικαλούμαστε την " Πορεία της Ιστορίας" για να επιβεβαιώσουμε μια άποψη/κοσμοθεωρία/ιδεολογία (κλπ) είναι προβληματικό απο μόνο του. Μπορούμε να πούμε πολλά για της ιστορία στο παρελθόν της, και να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα. Για το παρόν (πόσο μάλλον για το μέλλον) όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, εκτός αν είμαστε μελλοντολόγοι ή αντιμετωπίζουμε την ιστορία με θετικιστικό τρόπο, σαν να αναφερόμαστε στους νόμους της βαρύτητας ένα πράγμα.
Αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές όμως. Όχι μόνο για τους μαρξιστές. Τα ίδια έλεγε και ο Φουγουγιάμα στις αρχές των '90ς για το “τέλος της ιστορίας”, θέλοντας να στηρίξει τη γνώμη του σχετικά με την επικράτηση του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός νίκησε (έλεγε), η ιστορία “τελείωσε” λοιπόν. Επικαλέστηκε κι αυτός την αφηρημένη ιδέα της ιστορίας για να αποδώσει έτσι επιστημονική χροιά στην - λανθασμένη πέρα για πέρα - άποψη του.
Εξάλλου ενας μαρξιστής θα έλεγε πως σημασία έχει το επίπεδο οπτικής γωνίας/ανάλυσης απο το οποίο κοιτάζει και κρίνει κανείς την ιστορία. Την κρίνουμε σε επίπεδο χρόνων, δεκαετιών ίσως? Ή περισσότερο μακροσκοπικά?
Γενικά, πολλοί θεωρητικοί είχαν (και έχουν) την τάση να επικαλούνται “νόμους”, “κανόνες”, την “φύση” (πχ οι δεξιοί θεωρητικοί θα σου μιλήσουν για την “φύσει” ανταγωνιστική κατάσταση του ανθρώπου, άρα και για την “φυσική” επιλογή του καπιταλισμού), αλλά στις κοινωνικές επιστήμες τα πράγματα - για μένα - είναι πολύ περισσότερο σύνθετα απο αυτό.
Ο διαλεκτικος υλισμος ειναι κατι πολυ περισσοτερο απο μια “αντιστροφη” του Χεγκελ απο το πεδιο “των ιδεων” στο πεδιο “της υλης”. Ειναι μια ολοκληρη υπερβαση ενος παλιου τροπου σκεψης που διαπερνα αιωνες ιδεαλιστικης θεωρησης του κοσμου (“το κρατος ως αποτυπωση του Θεου στη γη”, “το Δικαιο ελεω Θεου”, “ο Θεος ως πραγματωση της Ιδεας” κλπ) απο τον Πλατωνα μεχρι και τον Χεγκελ (αλλα στην ουσια ΚΑΙ τον Καρτεσιο, το cogito ergo sum συνδεει την υπαρξη με την “σκεψη” = δηλαδη την Ιδεα και οχι την Υλη που ειναι ανεξαρτητη ακομα και απο την σκεψη ή την διεργασια του σκεπτεσθαι). Ο Μαρξ δεν “αντιστρεφει” το κρατος (=την οργανωμενη βιαιη εξουσια) απο τον “Θεο” στον “ανθρωπο” απλως, αλλα τοποθετει την ιστορικη κινηση πανω στον πραγματικο της αξονα: αυτον την υλικης παραγωγης. Ο ιδιος ειχε δηλωσει επανειλημενα οτι δεν “ανακαλυψε” την ταξικη παλη αλλα απεδειξε οτι η ταξικη παλη ειναι ανειρηνευτη και δεν μπορει παρα να “θεσμoθετει” σε ολοκληρες ιστορικες περιοδους μια βιαιη μορφη εξουσιας (κρατος) η οποια ομως απορρεει απο εναν επιβεβλημενο τροπο παραγωγης. Αυτο επιβαλλει τη μη-γραμμικοτητα στην κοινωνικη εξελιξη (κατ’αντιστοιχια με την στοχαστικη μη-γραμμικοτητα στη φυση —> βλεπε Maxwell, Planck, Hertz, Heisenberg) και ερχεται σε πληρη ρηξη με τον γραμμικο “οπτιμισμο-ωφελιμισμο” του θετικισμου.
Εξαλλου ο Μαρξ στην “Γερμανικη Ιδεολογια” χτυπησε θεμελιωδως οχι μονο τον Χεγκελ αλλα και τους “θετικους” νεοχεγελιανους. Στην “Διαλεκτικη της φυσης” ο Ενγκελς απορριπτει τον θετικισμο και προτεινει την διαλεκτικη μη-γραμμικη εξελιξη (στην “Καταγωγη” δειχνει πώς αυτο επιβεβαιωνει την εξελιξη των παλαιων μητριαρχικων κοινωνιων στις πρωτες ταξικες κοινωνιες και την εμφανιση του κρατους σε μια συγκεκριμενη ιστορικη περιοδο --> το κρατος δεν υπηρχε “παντα” αρα δεν μπορει και να υπαρχει παντα). Στον “Υλισμο και Εμπειριοκριτισμο” ο Λενιν τελειωνει μια και καλη με τον γραμμικο μηχανιστικο “θετικισμο” εντος της σοσιαλδημοκρατιας. Μετα το 1917, κυριος εκπροσωπος αυτης της σκεψης θα γινει ο αντιδιαλεκτικος Μπουχαριν, ο οποιος μετα το 1925 και ειδικα μετα το 1928 θα αποβει καταστροφικος για την Κομιντερν μετα τον διορισμο του απο τον Σταλιν. Μαλιστα ο μηχανιστικος “υλισμος” του Μπουχαριν θα υιοθετηθει συνολικα απο την γραφειοκρατια ακομα και μετα την εκτοπιση και την εκτελεση του Μπουχαριν.
Με αυτη τη λογικη και οι νομοι του Νευτωνα δεν ειναι “αντικειμενικοι” επειδη απορεεουν απο συγκεκριμενο επιστημονα. Το προβλημα σου ειναι οτι δεν αναγνωριζεις τον Μαρξ ως επιστημονα αλλα το κομμουνιστικο αντιστοιχο ενος Μωϋση ή ενος Ιωαννη Βαπτιστη. Εφαρμοζεις ενα θρησκευτικο μοντελο στον διαλεκτικο υλισμο που ειναι ατοπο. Τις τελευταιες 2 δεκαετιες η ιστορια επιβεβαιωνει τον διαλεκτικο υλισμο: οτιδηποτε επιδιωκει την στασιμοτητα ειναι καταδικασμενο. Η αποτελματωση του εκφυλισμενου εργατικου κρατους δεν μπορουσε παρα να οδηγησει σε εναν Γκορμπατσωφ κ εναν Γιελτσιν. Αν ο σταλινισμος ειναι η διαλεκτικη αρνηση του Μπολσεβικισμου, τοτε το 1989 ηταν η διαλεκτικη αρνητικη επιβεβαιωση του 1917. Αν εσενα σου φαινεται στην αντιθετη κατευθυνση ειναι γιατι εστιαζεις μυωπικα με εναν φακο στα τελευταια 20 χρονια αδυνατωντας να τα ερμηνευσεις στην ευρυτερη ιστορικη κινηση του 20ου αιωνα. Αν αυτο δεν σε προβληματιζει…
Συνολικα η ιστορικη κινηση ειναι μη-γραμμικη και στοχαστικη, με πισωγυρισματα, αλματα, ανατροπες και ζιγκ-ζαγκ. Ο γραμμικος ιδεαλισμος υπαρχει μονο αν εστιασεις σε πολυ μικρα χρονικα διαστηματα οπως και στη φυση (δεν υπαρχει γραμμικη ενισχυση ή αποσβεση σηματος παρα μονο κατα ελαχιστα διαστηματα). Η μακροσκοπικη θεωρηση δειχνει μια εξελιξη σπειροειδους φυσης και οχι γραμμικης. Δεν υπαρχει γραμμικοτητα αλλα δεν υπαρχει και “κυκλικη ρουτινα” οπως θα ηθελε ο βουδιστικος ιδεαλισμος. Η συνθετη φυση των γεγονοτων ειναι που μας επιτρεπει να ειμαστε Κομμουνιστες οχι “ερημην” του 20ου αιωνα αλλα ακριβως επειδη τον κοιταζουμε αφοβα και καταματα και επειδη κανενα πειραμα και καμια διεργασια στην φυση (αρα και στην κοινωνια) δεν επαναλαμβανεται αυτουσιο, ελπιζουμε οχι σε ενα “νεο” 1917, αλλα στην εμβαθυνση και συνεχιση του Οκτωβρη μεχρι την τελικη νικη.
Θα μου επιτρεψεις να παρατηρησω οτι οι δεξιοι δεν αντιπαραθετουν κανενα μοντελο επιστημονικης θεωρησης της υλης και της κοινωνιας αλλα μεταφυσικα ευχολογια. Ακομα και ο μοδατος Von Hayek ξεκινα απο μια αφετηρια που προσβλεπει “ιερο χαρακτηρα” σχεδον μεταφυσικου δικαιου στην ατομικη ιδιοκτησια (και δεν αναφερεται σε CD των Maiden ή σε Flying V κιθαρες αλλα στα μεσα παραγωγης).
Να βραχεις διασχιζοντας, και οχι να κατασκηνωσεις βουλιαζοντας. Συμφωνουμε απολυτα. Αυτη ηταν κ ειναι κ η πεμπτουσια της Διαρκους Επαναστασης.8)
Καλά , καλά στηθείτε 2 ώρες σε ένα ταχυδρομείο αυτές τις μέρες, κόψτε κίνηση, φάτσες, κόσμο και καταστάσεις και μετά το ξανασυζητάμε το θέμα
Ο κόσμος δεν είναι αυτός που νομίζουμε 8O
Βασικά, δεν ξέρω αν σας φαίνεται εντελώς οφ τόπικ κλπ, αλλά η συζήτηση περί αναρχίας και λοιπών ιδεολογιών ίσως πρέπει να αντικατασταθεί από ένα πλαίσιο πράξεων.
Λοιπόν, επαναπροσδιορίζω τον όρο λούμπεν και βάζω μέσα τη μισή Ελλάδα. Ο Μαρξ και οι λοιποί σίγουρα δεν μπορούν να εκφέρουν άποψη, άρα θεωρώ ότι συμφωνούν και κατοχυρώνω την(νέα) έννοια!
Να υποθεσω οτι πηγες να στειλεις ευχητηρια καρτα ή να πληρωσεις κανα λογαριασμο και ενω περιμενες να εξυπηρετηθεις στο ταχυδρομειο με σπασμενα νευρα εκανες και ενα φιλοσοφικο “κοψιμο” στις γυρω φατσες?
Καμια συζητηση ή ενδοσκοπηση θεωριας δεν εχει νοημα αν δεν καταληγει σε πραξη.
Χρεος των φιλοσοφων ηταν να ερμηνευσουν τον κοσμο, χρεος δικο μας να τον αλλαξουμε!
ΥΓ πριν η επαναστατικη προσωρινη κυβερνηση αρχισει απο τα ταχυδρομεια προτεινω να εξοριστουν οι DJs που παιζουν “κασετα” προγραμμα, και ειδικα οποιος τολμησει να ξαναβαλει Painkiller-Paranoid-Breaking the law-So what κλπ8)
Πήγα να πληρώσω λογαριασμούς και να στείλω δέμα και περίμενα 1 ώρα και έβριζα συνολικά 4,6 ώρες σήμερα γιατί μου χουν σπάσει τα νεύρα Οι γύρω φάτσες μου επιβεβαίωσαν γιατί είναι έτσι η Ελλάδα. Ο κόσμος προσπαθεί απλά να πληρώσει τους λογαριασμούς. Τρέχει πίσω από το χρόνο συνέχεια. Που καιρός για διεκδικήσεις και συνειδητοποιήσεις και αγάπες.
Η επαναστατική κυβέρνηση θα ξεκινήσει από τα ταχυδρομεία!!! Post Office που γράφει και ο Μπουκόφσκι. Εξαιρετικά!!!
