Iσχύει γενικά! Για τους Sabbath βέβαια εγώ δεν ακούω κανέναν παρά μόνο τα αυτιά μου εμπιστεύομαι. Kαι ναι μεν το Cross Purposes δεν είναι το χειρότερο άλμπουμ (αυτό είναι όντως το forbidden όπως αναφέρθηκε) αλλά είναι χαμηλά στις προτιμήσεις μου. Για να καταλάβεις ας το πάμε αντίστροφα: Για εμένα το κορυφαίο της Martin περιόδου είναι το Headless Cross. Αντίθετα το Tyr που ακολούθησε και ας το αποθέωσαν οι δημοσιογράφοι εμένα ποτέ δεν με κέρδισε…
Για οποιαδήποτε μπάντα έχω την εντύπωση ότι (θα έπρεπε να) εμπιστευόμαστε μόνο τ’ αυτιά μας. Απλά στο συγκεκριμένο θρεντ, ο καθένας εξηγεί τους λόγους για τους οποίους έχει δεθεί με δίσκους που για χ,ψ λόγους έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση της πλειοψηφίας του κοινού ως κακοί, μέτριοι ή τέλος πάντων μη-δημοφιλείς (ιδίως ανάμεσα στη δισκογραφία μιας κατά τ’ άλλα δημοφιλούς μπάντας).
Θεωρήθηκε από όλους σαν πατάτα ολκής, επειδή το στυλ τους έγινε πολύ hard rock με poseroτάσεις!!! Έλεος ρε άμπαλοι! Λατρεύω, προσκυνάω και τα συναφή, τα προηγούμενα άλμπουμ (με αποκορύφωμα το How Will I Laugh Tomorrow When I Can’t Even Smile Today), το συγκεκριμένο μου αρέσει τρομερά λόγω των φοβερών κομματιών και της ενέργειας που βγάζει. Σίγουρα δεν έχει σχέση με το φοβερό Hardcore/Punk που έπαιζαν, αλλά η ποιότητα είναι παρούσα με ικανοποιητικά αποτελέσματα!
Δεν ήταν κακό, απλά δεν έφτασαν στο ύψος του Lights, Camera, Revolution που ήταν πραγματικά πρωτότυπος δίσκος ειδικά για την εποχή που βγήκε και πάντρευε είδη που ως τότε δεν είχαν αναμειχθεί. 8)
Ποια ειδη δεν ειχαν αναμιχθει μεχρι τοτε??? :-k
Προσυπογράφω κάθε λέξη και χωρίς καμία ντροπή απέναντι σε κομπλεξικούς και σκαλωμένους, θεωρώ το συγκεκριμένο μοναδικό album από όλες τις απόψεις. Στο κάτω-κάτω ένας δίσκος με τέτοιες (αλλά τέτοιες) κομματάρες γιατί να θεωρείται πατάτα; Επειδή ήταν διαφορετικό; Σκατά στον ανεμιστήρα.
Και τα επόμενα άλμπουμ θεωρήθηκαν μάπα, κακώς για μένα, κυρίως τα Freedumb και Free Your Soul… And Save My Mind, είναι πολύ αξιόλογα με εμφανείς τις επιρροές από Infectious Grooves, αλλά θάφτηκαν ανελέητα και γι’αυτό ο Mike Muir και η εκάστοτε παρέα του έχουν πάνω από 10 χρόνια να βγάλουν κανονικό δίσκο.
Η αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης, όταν γίνεται με επιτυχία, πρέπει να στηρίζεται…
Νόμιζα ότι ήμουν ο μόνος 
Ρε παίδες με το συμπάθειο κιόλας αλλά πάρα πολλά άλμπουμ που βλέπω εδώ μέσα δεν θεωρούνται πατάτες, ούτε καν μέτρια βασικά. Πχ το “Out For Blood” από Sadus ήταν μεγάλη επιστροφή με συνθέσεις οδοστρωτήρες και το “Cross Purposes” είναι με διαφορά ανώτερο από άλλες μαλακίες που έχουνε βγάλει οι Sabbath. Φιλικά πάντα, απλά μιλάμε για πατάτες, όχι άλμπουμ που δεν έτυχαν της αναγνώρισης που “έπρεπε” ή θα θέλαμε. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο…
Μεγάλη δισκάρα και αυτό και το επόμενο (Suicidal for Life). Έχουν σε αυτούς τους δίσκους έναν εντελώς δικό τους ήχο, ζεστό και φροντισμένο, συνθέσεις που πατάνε στο metal, το funk, το Seattle, υπό την ST αύρα. Μεγάλοι παίχτες σε κάθε θέση και το I Wasn’t Meant to Feel This/Asleep at the Wheel είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια ροκ μουσικής. Όταν είχε αγοραστεί ο δίσκος και είχε πει το Can’t Stop επίσης είχαν πέσει ενθουσιώδεις κραυγές ευχαρίστησης.
Καλά, για το Suicidal for Life, έχω μέγιστο κόλλημα. Χαρακτηρίζεται από εντελώς χύμα προσέγγιση στους στίχους, τιγκαρισμένο σε fuck και shit για να μην μπορεί να γίνει κανά προμόσιον της προκοπής. Ο λόγος, ότι η πολυεθνική τους έβαζε χέρι να γίνουν πιο προσιτοί, πιο alternative trendy κλπ. H μπάντα παραμένει σε υψηλότατο τεχνικό επίπεδο (ο Trujillo ζωγραφίζει στα Suicidal, ο DeGrasso εν αντιθέσει με τους Megadeth έχει τρομερό αέρα) και σε συναδυασμό με τους τόνους ειρωνείας και σαρκασμού του Muir με τις αντίστοιχες ερμηνείες και τα υπερπιασάρικα κομμάτια, μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους ST (ενίοτε με το φεγγάρι και ο αγαπημένος μου). Τι να πρωτοπιάσεις, τον ύμνο Suicyco Muthafucka που συγκεντρώνει όλο το κεφάλαιο Muir σε υπερκούλ καταστάσεις; Το Νο Fuckn’ Problem με την ιδιαίτερη ριφάρα του; Το Νο Bullshit, τόσο to the point και ισοπεδωτικό ρεφρέν. Love vs Loneliness με την αλλαγή να παίρνει κεφάλια (μαζί και το μπάσο του Rob). Η εισαγωγή με Muir να κεντάει για να μπει η επίθεση του Don’t Give a Fuck, όλες οι προθέσεις στο τραπέζι. To Ίβοοολ-α, το I Wouldn’t Mind… ρε, κομματάρες παντού λέμε.
Δισκάρες. Είμαι κάθετα, διαγώνια και οριζόντια αντίθετος με αυτούς που υποστηρίζουν ότι οι ST λήξανε με το Lights…Camera (προσκυνώ, τα περισσότερα φεγγάρια είναι ο αγαπημένος μου ST).
Και τα καινούργια είναι πολύ ευχάριστα πιασάρικα hardcore/punk, για τους οπαδούς του είδους λουκούμια. Δεν συζητάω για το ΤΕΡΑΣ που έχουν στα τύμπανα τώρα, ο DeKay τις προάλλες μου έβαλε και ένα πρόσφατο project του, καραπουταναριό fusion.
Αγαπάμε ST. Αγαπάμε Art of Rebellion με την εξωφυλλάρα του, αγαπάμε Suicidal for Life. Πατάτες στα μούτρα των haters.
Xμμμ, μου κανει εντυπωση οτι υπαρχουν ατομα να τους αρεσει τοσο το art of rebellion και να το υπερασπιζονται με τοσο… παθος (καλα κανουν - ασχετα που ειμαι απο αυτους που σιχαινεστε και δε μου αρεσει καθολου).
Οπως και να χει εγω μεχρι τα 4 πρωτα, μετα δεεεε
Οι οπαδοί του crossover/thrash ήχου τους που δεν καλοβλέπανε τις παραξενιές τους (π.χ. Lovely, Send me your Money) και δεν έχουν καμιά καούρα για τα πράγματα που ανέφερα, λογικό είναι να μην γουστάρουν.
Στο context της εποχής πάντως, του Countdown to Extinction και του Dirt ας πούμε (δίσκοι που αν βάλεις στην άκρη τον Muir - που είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό των ST- έχουν πιο πολύ σχέση με το Art από ότι το Lights…Camera, είναι ηχητικά παιδιά της ίδιας εποχής), η αλλαγή έχει νόημα, συνυπολογίζοντας και την φάση με τους Infectious Grooves φυσικά, ο ήχος των οποίων επηρέασε τους ST.
Πιο απλά, οι περισσότεροι θρασάδες τους ξεγράψανε (απλοϊκά πιστεύω) ως άλλη μια μπάντα που ακολούθησε τον εμπορικό δρόμο του black album και των λοιπών, μαζί με τα μπάσταρδα πράγματα του funk και της βερμούδας. Η μερίδα του κόσμου που τους αφορούσε πλέον η μπάντα, απλά δεν είχε ιδέα ότι οι ST έπαιζαν έτσι, τους είχαν αφήσει στο τζιζ-χέβυ You Can’t Bring me Down. Πάντως υπάρχει αρκετός λαός που έχει αγαπήσει πολύ αυτούς τους δίσκους αλλά πιστεύω ότι δεν έχει ακόμα τον αριθμό των οπαδών που τους αναλογεί.
Για να είμαι ακριβοδίκαιος πάντως, το Art of Rebellion έχει και δυο-τρία κομμάτια τα βρίσκω δεύτερα και όπως πάντα θα προτιμούσα έναν δίσκο με 9 κομμάτια διαλεχτά αντί για 12 για να γεμίζει το CD. Αλλά από την άλλη, ο ήχος που έχουν πετύχει και η τόλμη και ποικιλία στο songwriting σε συνδυασμό με το παίξιμο, τόταλ ρισπέκτ. Μέγιστος Rocky George στο άλμπουμ.
Καλα θα σου μιλησω προσωπικα. Για μενα το Art “χωλαινει” και στην κατευθυνση που ακολουθει - που συμφωνω οτι εν μερει ειναι ο αερας των 90’s με ο,τι αυτο συνεπαγεται, αλλα δε μπορω να βρω πολλα κοινα ηχητικα με το countdown σορρυ- οσο και στα ιδια τα τραγουδια που πραγματικα τα βαριεμαι.
Δλδ διπλος ο λογος να μη μα αρεσει το αλμπουμ, πες οτι με πιανει μια μερα και θελω να ακουσω κατι τετοιο, ε, ο δισκος αυτος δεν ειναι αυτος που θα βαλω - μαλλον προς Faith no More θα παω. Μην ανοιξουμε κουβεντα τωρα αν μουσικα ειναι το ιδιο κτλ κτλ. Εγω ετσι το βλεπω. Μπορει να κανω λαθος
Ναι μωρέ, εγώ το countdown το ανέφερα περισσότερο στο θέμα του πόσο heavy είναι (ή πόσο λιγότερο heavy), την παραγωγή του και την μελωδία του. Τα ST είναι μίξεις πολλών πραγμάτων. Οι Faith No More δεν είναι άκυροι στην κουβέντα πάντως (ειδικά των Real Thin/Angel Dust).
Δεν έχω να πω κάτι για τα ίδια τα τραγούδια. Εμένα μου άρεσαν, τα μισά από το πρώτο άκουσμα (Can’t Stop, Accept my Sacrifice, Asleep at the Wheel ξεχώρισαν άμεσα) αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα
Ο λόγος που έχω κολλήσει με το θέμα είναι ότι πρόσφατα είχα την ίδια κουβέντα και επειδή θεωρώ πολύ άδικο ο δίσκος να έχει την ρετσινιά ενός Risk ή ενός Chameleon ξέρω γω. Θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον ενός Renewal ή Countdown 
Nαι στην τελευταια προταση καταλαβαινω πως το θετεις.
Οπως και να χει ισχυουν οι γνωστες παροιμιες περι κολοκυθοπιτων και αλλων
Αμερικάνικο punk με shred κιθάρα; :roll:
To γράφει πιό κάτω και ο Vic
Χμμμ, νταξει. Νομιζα πως θα ελεγες τιποτα για funk κτλ γτ υπηρχαν κι αλλοι που τα χαν κανει πιο πριν.
Όχι ρε, σιγά…
Κάτι παππούδες που τα ακούγαμε αυτά τότε που έβγαιναν θυμόμαστε τη σειρά: Kαι πως έπαιζαν οι ST τη δεκαετία του '80, και πότε πρωτοακούσαμε Bad Brains, και πως γύρισε ο ήχος των ST στη δεκαετία του '90.
Δεν θεωρείται δα και ο καλύτερος τους δίσκος και γενικότερα από πολλούς θεωρείται ως το σημείο έναρξης της μουσικής τους παρακμής αλλά διάολε ήταν ο πρώτος τους δίσκος που άκουσα και μάλλον και ο πρώτος δίσκος με καφρικα φωνητικά και τον ακούω ακόμα αρκετά ευχάριστα.
Ε όχι και πατάτα το Come Clarity!!! Γενικά δεν έχουν πατάτες οι In Flames αλλά το λιγότερο καλό τους είναι το γαμάτο Soundtrack To Your Escape