Δεν ξέρω ποιος είναι ο χειρότερος δίσκος αυτής της μπάντας και πέραν της υψηλής ποιότητας, ένας επιπλέον λόγος είναι ότι αρκετά albums δεν είναι καθόλου συγκρίσιμα μεταξύ τους.
Πάντως το Entropia όχι απλά δεν είναι μαλακία, αλλά και ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα της δεκαετίας του 90 στο metal.
Πάντως οντόπικ, είμαι δηλωμένος οπαδός του Pink bubbles go ape από την κυκλοφορία του και του έχω πάρα πολύ μεγάλη αδυναμία για πολλούς λόγους. Νομίζω πως αυτό το θεωρούν πατάτα πολλοί.
δηλωνω οπαδος του Pink Bubbles go Ape ΚΑΙ του Chameleon. καταπληκτικη μουσικη, για μενα δισκαρες και τα δυο, αν και το Chameleon ειναι με το εναμισι ποδι εξω απο το μεταλ, παρολαυτα το λατρευω, εχει απιστευτα κομματια μεσα, αν ειχε κυκλοφορησει απο τον μπον τζοβι πχ θα ειχε παρει τρελες κριτικες… οι Helloween μεχρι το 2001 για μενα δεν εβγαλαν μετριο δισκο, ειτε επαιζαν speed/thrash, ειτε power, ειτε rock…
Κοίτα εγώ όταν μίλησα για διαφορές στην έκφραση δεν προσπάθησα να τις υποβαθμίσω όπως ίσως κατάλαβες… θα επιχειρήσω να το διατυπώσω κάπως καλύτερα. Το ότι η διαφορά ανάμεσα π.χ. στο Sad Wings και το Painkiller βγάζει… αυτί, δεν το αμφισβητώ. Προφανώς και βγάζει. Αυτό που εννοώ είναι ότι σε αντίθεση με τους περισσότερους που λένε “προτιμώ τους 70’s Priest” ή “προτιμώ τους 80’s Priest” μ’ έναν τρόπο σα να μιλάνε για δύο διαφορετικά συγκροτήματα που απλά έχουν ίδιο όνομα και ίδιο τραγουδιστή, εγώ βρίσκω σε όλους τους δίσκους τους μια συνέχεια και μια συνάφεια - σαν ένα νήμα να διαπερνάει τη δισκογραφία τους και μ’ αυτό τον τρόπο να συνδέει τα Sad Wings και Painkiller (και όχι μόνο βέβαια). Ουσιαστικά το είπες και μόνος σου αυτό το πράγμα: Οι Priest δεν έγραψαν ένα Painkiller έτσι ξαφνικά ώστε να κουνάς το κεφάλι σου μην καταλαβαίνοντας τί γίνεται εδώ πέρα, εκτός φυσικά κι αν είχες μείνει στο Sad Wings (ας πρόσεχες). Γιατί από την “δήλωση” του Sad Wings (η πρώτη φορά στην ιστορία που ένα metal συγκρότημα δεν ακουγόταν σαν Sabbath αλλά σαν κάτι άλλο - άλλωστε για πολλούς ο πρώτος αμιγώς metal δίσκος ever, άσχετα αν δε συμφωνώ μ’ αυτή την άποψη) πέρασαν σ’ ένα Sin After Sin όπου σκλήρυναν ακόμα περισσότερο τον ήχο τους, μετά σ’ ένα Stained Class όπου έγιναν ακόμα πιο τεχνικοί και πολύπλοκοι, μετά σ’ ένα Killing Machine όπου απλοποίησαν τις ενορχηστρώσεις κρατώντας όμως τη βαρύτητα και την τεχνική κι έτσι έγιναν πιο αιχμηροί. Μετά στον υπέρτατο σταθμό British Steel όπου ουσιαστικά διαμόρφωσαν (προσωπική άποψη) όλο το metal ήχο των 80’s, μετά σ’ ένα Screaming όπου τελειοποίησαν αυτόν ακριβώς τον ήχο, μετά σ’ ένα Defenders όπου τον έστειλαν στη στρατόσφαιρα και παράλληλα πειραματίστηκαν με ηλεκτρονικούς ήχους, μετά σ’ ένα Turbο όπου εμβάθυναν σ’ αυτήν την ηλεκτρονική πλευρά τους, μετά σ’ ένα Ram it Down όπου έγιναν πιο γρήγοροι από ποτέ και ΤΟΤΕ ΜΟΝΟ έκαναν το άλμα στο Painkiller. Με άλλα λόγια όταν λέμε το κλασσικό ότι η μαγκιά των Priest είναι ότι κάθε δίσκος τους στην περίοδο '74-‘90 είναι διαφορετικός από τον προηγούμενο, νομίζω ότι στην πραγματικότητα λέμε μόνο τη μισή αλήθεια - η άλλη μισή είναι ότι στην ίδια αυτή περίοδο όποιους δύο μεμονωμένους δίσκους των Priest κι αν πιάσουμε και τους συγκρίνουμε, ακούμε πεντακάθαρα αυτή τη συνέχεια στην οποία αναφέρθηκα στην αρχή. Αυτό είναι το σκεπτικό μου. Από κει και πέρα αυτονόητα είναι λογικό άλλος να προτιμάει το Sad Wings, άλλος το Defenders και άλλος το Painkiller. Απλά εγώ, επειδή τους αγαπώ υπερβολικά και εδώ που τα λέμε είμαι και λίγο πυροβολημένος με την πάρτη τους, άσε δε που μ’ αρέσει γενικά το οτιδήποτε να το εξετάζω ως μέρος ενός συνόλου, προτιμώ… τα πάντα. :D:p
Πείτε τα επιτέλους μπας και σπάσει κάποτε κι αυτός ο μύθος, γιατί πραγματικά κι εγώ όταν ακούω ή διαβάζω ότι το Entropia είναι “υποτιμημένος δίσκος” και τα λοιπά και τα ρέστα ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ, ΣΥΦΙΛΙΑΖΟΜΑΙ.
Θα ήταν υπερβολή να πω ότι το λατρεύω αλλά είναι σίγουρα ένας αδικημένος δίσκος που αξίζει ακροάσεις και περνάς καλά ακούγοντάς τον. Γαμάτη παραγωγή αλλά αδύναμες συνθέσεις (για Sadus) σε γενικές γραμμές.
Βασικά ζητώ συγγνώμη που έβαλα τους άπιαστους Sadus σε αυτό το τοπικ ;p
Και μόνο το εξωγήινο μπάσο του DiGiorgio που ακούγεται εδωμέσα πατάει δισκογραφίες.
Έχει μερικές πολύ πορωτικές στιιγμές το δισκάκι.
Ένας δίσκος που βγήκε μετά το φοβερό Horrorscope, το 1993. Η αλλαγή ήχου ήταν αυτή που ξένισε τους οπαδούς της μπάντας και με τα χρόνια ο Blitz το ψιλοαποκύρηξε σε συνεντεύξεις καθώς, επίσης, δεν έπαιζαν και δεν παίζουν κανένα κομμάτι από εκεί.
Το περιεχόμενο όμως είναι τρομερό! World of Hurt, Shades of Grey, Undying και το ομότιτλο, είναι, ενδεικτικά, κομμάτια που φανερώνουν τον σκοτεινό, mid tempo, χαρακτήρα του δίσκου. Μοναδικό άλμπουμ στην δισκογραφία τους και πραγματικό διαμαντάκι!
[SPOILER]Μέτρια παραγωγή Alex Perialas βέβαια. Τον έχω ξαναθάψει αλλού αυτόν… [/SPOILER]
Μιας και είπαμε για Overkill, από αυτή την περίοδό τους, την πιο γκρουβάτη θα λέγαμε, εγώ γουστάρω πολύ και το The Killing Kind του '96. Ωραίος δίσκος.
to the killing kind einai apo tous pio foverous diskous twn overkill kai genika mia apo tis pio endiaferouses douleies thrash sigkrotimatwn pou allaksan ton ixo tous kata ta 90’s. apo tin alli, to I hear black, einai ontws I hear… maura xalia
[/SPOILER]
