αυτο το αλμπουμ ειναι η ονειρωξη φορωντας τον μανδυα των στιχων και της μουσικης.
Τι πίνεις και δεν μας δίνεις???
Προτιμώ τον δίσκο αυτό
Eπικός δίσκος απλά πρωτοποριακός και με στίχους και με μυστήρια μουσική που άλλες Ελληνικές μπάντες θα κάνουν 1.000.000 χρόνια να παίξουν
Οι ανάσες των λύκων είναι αριστούργημα από τα λίγα. Περιγραφές δε χωρούν, αντί να προσθέτουν, αφαιρούν από το μεγαλείο του έργου.
@ρομαντικ
μη γυρεύεις καλούδια από τον κόσμο, ο,τι έχεις είναι υπεραρκετο
[B]Οι Φόβοι του Πρίγκηπα[/B], το ελληνόφωνο συγκρότημα που έδρασε στην Κρήτη και ταυτίστηκε με τον σκληρό και μελωδικό εναλλακτικό ήχο, [B]επανενώνεται [/B]μετά [B]από 10 χρόνια για μια συναυλία στη Λάρισα[/B]. [B]Την Παρασκευή 8 Απριλίου[/B], στο [B]Stage Club[/B] (Ήρας και Φιλίππου 8, Λάρισα, [B]είσοδος 5?[/B]) οι Φόβοι του Πρίγκηπα μαζί με τα δυο τωρινά συγκροτήματα των μελών τους (Birthday Kicks, Action Ladies) ως support, θα ανέβουν στη σκηνή για να παίξουν ζωντανά τη Χωμάτινη Κούκλα, το Πριν γεράσω θα ζήσω, το Είναι ωραία εδώ, την Απορία, το Πώς αγαπάνε οι άλλοι, και άλλα τραγούδια τους που θυμίζουν έντονα τα τέλη της δεκαετίας του ?90.
Ήδη από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, παλιές παρέες μαζεύονται, οργανώνουν ταξίδι και δίνουν ραντεβού για ένα live-party déjà vu.
live με 2 φορές support…τους εαυτούς τους. :lol:
δεν θα πήγαινα αλλά αυτό το πενταευρο με ψήνει…θα δω πως θα είμαι…
φιλε να σε ρωτησω θα παιξουν κ σε αλλες πολεις???
επδ αν οχι το ψηνω μιας κ το ομωνυμο ειναι στους αγαπημενους μου δισκους!
δεν εχω δει για κάπου αλλού…στην ανακοίνωση λέει οτι ειναι μόνο για αυτό το Live…
τώρα για αργότερα δεν ξέρω…πάντως για τώρα νομιζω είναι μόνο σε εμάς λαρισα…
Γιατί το 'χουμε παρατήσει αυτό το θρεντ ρε μάγκες;
Εσεις μπορει, εγω μια χαρα ακουγα Γιωργο Τσιγκο αυτες τις μερες. ;p Τετραγωνισμενα Φυλλα και Ταγκο Βατραχων συγκεκριμενα
Κι εγώ μια χαρά εικονοστάσι έχω στη Μποφίλιου και της ανάβω κεριά κάθε μέρα.
πωωωω. που τον θυμήθηκες ρε?! τον ειχα δει Live 16 χρόνια πριν και γύρισα σπιτι με κατάθλιψη
Και τώρα ποστ σεντόνι γιατί είμαι στο πόστο και βαριέμαι.
Είναι μερικές φορές που η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια. Έχεις μεγαλώσει σε ένα δωμάτιο γεμάτο από CD Priest, Maiden και Queensryche - και όσο ανοιχτόμυαλος φιλόμουσος κι αν (περνιέσαι ότι) είσαι, έχεις όρια. Ίσως όχι τόσο περιοριστικά ως προς τα ακούσματα, αλλά ως προς τα ιερά και τα όσια, τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση σου μουσικά εφόδια. Αν λοιπόν μου λεγες κάποτε, στα 16, ότι μια μέρα μια ξανθιά Ελληνίδα “έντεχνη” τραγουδίστρια θα έπαιζε στο ίδιο γήπεδο αναγκαιότητας με την άτρωτη από το χρόνο μουσική της εφηβικής μυθιστορίας, θα γέλαγα πολύ. Τώρα θα σιώπαινα.
Γιατί όλα αυτά; Λιώνοντας πολλές φορές τον αποπάνω δίσκο (αλλά και τους υπόλοιπους δικούς της), αναρωτήθηκα: [I]τι έχει η Νατάσσα; γιατί τη γουστάρουν όλοι, οι ροκάδες, οι έντεχνοι, οι μεγάλοι, οι μικροί; γιατί κι εγώ ο ίδιος μέσα σε αυτούς;[/I] Η απάντηση μου είναι ξεκάθαρη μόνο τώρα, ύστερα από πολλές ώρες προσεκτικών ακροάσεων και παρακολούθηση ζωντανών εμφανίσεων.
Η τύπισσα είναι true, κύριοι.
Κάνει ένα έντεχνο τραγούδι το οποίο, στη θέση της γιαλαντζί, ψευτοποιητικής “αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα/θα σταματούσα το πέος να μάλλαζα” κουλτούρας, φέρνει μια αληθινή και πανάκριβη, αντί για φτηνή, καλλιτεχνική ευθύτητα. Τα στεγανά - κομμάτια. “Ας κάνουμε ένα τραγούδι που θα quotάρει τη Nina Simone και τις Ομπρέλες του Χερβούργου του Jacques Demy”. Αφού αυτά γουστάρουμε; Τι σημασία έχει αν το έντεχνο κοινό θέλει τραγούδια για καταραμένους έρωτες και πικρούς χωρισμούς; Για κάποιο μαγικό λόγο λοιπόν, η ενστικτώδης αντίδραση του κοινού απέναντι στη διαφορετική πρόταση (και μουσικά εκτός από στιχουργικά) είναι θετική - αν όχι πρωτοφανής. Από την κυκλοφορία των “Εισιτηρίων” και μετά, η Μποφίλιου κάνει χαμό, γεμίζει μαγαζιά, σκάει σε τηλεοράσεις, πουλάει (για τα δεδομένα της εποχής) απίστευτα.
Και ποια είναι η αντιμετώπιση της σε όλα αυτά;
Περιοδεύει τον κώλο της ασταμάτητα κάθε χρόνο σε όλη την Ελλάδα, αντί να κοπροσκυλιάζει τα καλοκαίρια. Ορθώνει πολιτική άποψη και κράζει τους φασίστες, αντί να το παίζει καλλιτεχνική ασυλία και συμβιβαστική νερομπλούμ μετριοπάθεια. Χειρίζεται μόνη της τα social media που την αφορούν και επικοινωνεί προσωπικά με το κοινό της. Δίνει συνεντεύξεις στους πάντες και αντιμετωπίζει τον κόσμο σαν να πρόβαρε πρώτη φορά χτες το βράδυ. Συνεχίζει και κάνει μουσική παρέα με τους δυο ανθρώπους που είναι οι κολλητοί της φίλοι, αναφέροντας τους πάντα και παντού ως συνυπαίτιους, αντί να παίξει μπάλα με όλο το έντεχνο “star system”.
Τελικά, όλα αυτά είναι εύκολο να τα νιώσει κανείς μέσα από τη μουσική της, ειδικά για ανθρώπους όπως εμείς που προερχόμαστε (ως ακροατές) από σκηνές που λειτουργούν εκ διαμέτρου αντίθετα με το ελληνικό τραγούδι. Γι’αυτό μου συνέβη όλο αυτό, γιατί συνδέει την καλή μουσική αυτής της χώρας με μια απόλυτα σοβαρή και μετρημένη, σχεδόν underground στάση απέναντι στα πράγματα.
Και για μένα προσωπικά, η ζωντανή, με σάρκα και οστά απόδειξη ότι [I]“έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει, κι εγώ την εμπιστεύομαι”.[/I]
http://www.youtube.com/watch?v=84pYfAlwXt4
Νατάσσα + Γεράσιμος για πρώτη φορά χωρίς Θέμη ύστερα από χρόνια.
8O:)
…ίσως επειδή δεν ζούμε το “μπάμ” του ελληνικού ρόκ δεκαετίας 90’ς ([I]Τρύπες/ Ξ.Σπαθιά/ Πράσσειν Άλογα/ Ψόφιοι Κοριοί/Ενδελέχεια/Φόβοι του Πρίγκηπα/κ.τ.λ[/I].);;;
Πάντως, ακόμα και στη παρέα μου, ψιλοπαράτησαν μπάντες με ελληνόφωνο στίχο… 