Θυμάμαι τον εαυτό μου 10 ως 13 χρόνων που έλεγα τα κάλαντα… Ήταν πραγματική εμπειρία να γυρνάμε απο σπίτι σε σπίτι, απο πολυκατοικία σε πολυκατοικία, να χτυπάμε τα κουδούνια και να βλέπουμε ένα σωρό διαφορετικές φάτσες και διαμερίσματα - στα οποία φυσικά ξεχώριζε το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι. Και στο καπάκι με τα χρήματα που μαζεύαμε, αγοράζαμε videogames και άλλα τέτοια όμορφα.
Τι να λέμε τώρα, τα κάλαντα υπήρξαν απο τις ομορφότερες εμπειρίες της παιδικής μου ηλικίας, και πιστεύω και πολλών άλλων. Τα περασμένα χρόνια παρατηρούσα μια μείωση στον αριθμό των παιδιών που έλεγαν τα κάλαντα, ίσως ήταν και η ιδέα μου βέβαια, ή απλά να έτυχε, ωστόσο θα ήταν κρίμα να γίνει κάτι τέτοιο.
Δεν είναι μόνο το χρήμα. Είναι το βίωμα. Για ένα παιδί - που το χρήμα είναι απλά η ευκαιρία να κάνει δώρα στον εαυτό του και όχι τζόγος - τα κάλαντα είναι πραγματικά κάτι ωραίο. Εξάλλου και μόνο οτι πάει απο δω κι απο κει, σε σπίτια που δεν έχει ξαναδεί ποτέ, χτυπώντας κουδούνια που μάλλον δε θα χτυπήσει ποτέ ξανά και βλέποντας φάτσες που ούτε καν ήξερε πως μένανε κοντά του ενδεχομένως (εδώ δεν ξέρουμε ποιός είναι ο γείτονας μας)… τι να λέμε τώρα.
Εν ολίγοις, και τζόγος να ήταν, είναι απο τα έθιμα που πρέπει να συνεχίζουν να υπάρχουν.
είναι ένα έθιμο που και απο εμένα πρέπει να υπάρχει.Σαν παιδί και εγώ πήγαινα με τέτοια χαρά και για την εμπειρία αλλα και για τα χρήματα.Δεν νομίζω πως τα 2 ευρώ που θα τους δώσουμε να λείψουν σε κανένα
Για κάλαντα έχω πάει 2 φορές στη ζωή μου. Μια 2 λυκείου μόνο και μόνο για το χαβαλέ μαζί με 2 φίλους, και όταν ήμουν 9 ή 10 με την αδερφή μου.
Όταν σταμάτησα και ερχόντουσαν στο σπίτι διαπίστωσα πόσο σπαστικό είναι, και μια φορά είπα σε ένα παιδάκι πως δεν υπάρχει άγιος βασίλης και γενικά άγιοι και τέτοια:D
Σταμάτησα να τα λέω στην πέμπτη δημοτικού και τα ξαναείπα στην Α’ Λυκείου για να βγάλω και εγώ κάνα φράγκο να το χαλάσω στα Μetropolis…
ΚΑΙ έθιμο είναι ΚΑΙ παιδικός τζόγος…
Όταν πήγαινα κ εγώ την έβρισκα τότε, ντάξει δε τρελαινόμουνα κιόλας μιας και από μικρό δε μπορούσα την ταλαιπώρια…
Θυμάμαι όμως ότι και τότε, σε πιο ήπιο βαθμό όμως, όπως και τώρα για το χρήμα τρέχαμε στα κάλαντα…
Τώρα δε μπορώ να πω αν είμαι εναντίον στα κάλαντα ντάξει έλεος μικρά παιδιά είναι, αλλα το οτι μπαίνει το χρήμα στη μέση (κ μάλιστα εχει ριζώσει) αυτό με ενοχλεί πολύ και ειδίκα σε κάτι που το κάνουν παιδιά…
Χτες αφου ειχαμε χαλασει ολα μας τα λεφτα σε προ και λοιπες μαμακιες,λεμε δεν παμε να παιξουμε ενα μπιλιαρδο?Αλλα που λεφτα.Λεμε λοιπον και 'μεις δεν παμε να πουμε τα καλαντα σε κανα 2 σπιτακια να τα βγαλουμε τα λεφτα?Και ετσι και εγινε.
Τι τζόγος ρε Παπαρδέλα; Πρόσθετο χαρτζιλίκι είναι για τους πιτσιρικάδες και καλά κάνουν και πάνε και τα λένε.
Είναι ωραίο έθιμο και είναι ακόμα πιό ωραίο όταν δεν το κάνουν τα παιδιά για τα λεφτα μόνο: Μεγάλωσα κοντά σε ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο και όταν ήμουν πιτσιρικάς πηγαίναμε από τις 7 παρά που άρχιζαν να ξυπνάνε οι άνθρωποι στους θαλάμους και λέγαμε τα κάλαντα στους ανθρώπους που θα περνούσαν τα Χριστούγεννα νοσηλευόμενοι. Κάποιοι μας έδιναν και τίποτα ψιλά αλλά πολλοί δεν μπορούσαν καν να τα πιάσουν και να μας τα δώσουν, μας ήταν ξεκάθαρο πως δεν πηγαίναμε εκεί για χαρτζιλίκι αλλά για να πούμε ένα “και του χρόνου σπίτια σας” και να τους κάνουμε να νιώσουν καλύτερα. Μετά τις 9 πηγαίναμε σε μαγαζιά στον κεντρικό εμπορικό δρόμο και βγάζαμε χαρτζιλίκι.
Δυστυχώς τις δύο φορές που χρειάστηκε την τελευταία πενταετία να περάσω Χριστούγεννα σε νοσοκομεία με δικούς μου ανθρώπους να νοσηλεύονται δεν ήρθαν παιδάκια/πιτσιρικάδες να πουν κάλαντα και αυτό με στενοχώρησε…
Και γω πηγαινα μεχρι 2α 3η γυμνασιου(παντα μικροδειχνα) και αν και ντροπαλος που ημουν κλπ μου αρεσε και σαν διαδικασια και σαν χρημα βεβαια.PS2 ειχε αγοραστει απο λεφτα καλαντων.Το καλυτερο ηταν που εβαζα το πατερα μου να με παει με το αυτοκινητο στη νονα μου γιατι εκεινη εδινε μπολικο χρημα.
