Πολιτικές ταινίες

Άλλες Τέχνες Κινηματογράφος & Τηλεόραση
#1

Κάποιος έπρεπε να κάνει το θρεντ. Ας επωμιστώ το βάρος :stuck_out_tongue:

Δεν βάζω poll γιατί είναι πολλές που μου έρχονται στο μυαλό και δεν υπάρχει και ξεκάθαρος ορισμός.
Υπάρχουν ταινίες σαν το Sacco & Vanzetti και το Land of freedom που έγιναν αφορμή για να ανοίξει αυτό το τόπικ και χαρακτηρίζονται πολιτικές. Όμως πολιτικές προεκτάσεις μπορείς να βρεις μέχρι και στο Rambo 3 π.χ.

Κάνω την αρχή με μία που την έχω πρόσφατη:
In the loop (κλικ)

Κωμωδία διαλόγων και καταστάσεων γύρω από έναν πανίβλακα άγγλο υπουργό που γίνετε κατά λάθος επίκεντρο του ενδιαφέροντος, γύρω από έναν επικείμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.

#2

Όσον αφορά το από πάνω:

Πίτερ Κάπαλντι: Το απόλυτο ρισπέκτ!!!

#3

Το In the name of the father θεωρειται πολιτικο ετσι;

#4

Kαπαλντι,κλαμα και πατωμα:lol::lol:
Θα επανελθουμε…
(βοδαρα Γρακχο,μην ανοιξεις κανα τοπικ εδω,θα σου πεσει ο κωλος:p)

#5

Γαμώσταυρα σε ρυθμό πολυβόλου
Γενικά οι διάλογοι είναι μυθικοί. Αυτοί οι πούστηδες οι Άγγλοι το κατέχουν το άθλημα

#6

Σιγά σιγά σε αγαπάω εσένανε. Ναι και είναι και ταινιάρα.

Μία αγαπημένη μου, το was tun wenn’s brennt? Στα ελληνικά “τι να κάνετε σε περίπτωση φωτιάς”.

Κλικ!

#7

Θέλω να το δω το In the loop.
Κατά τ’ άλλα…

Ένας πρόεδρος, ένας πόλεμος κι ένα… ροζ σκάνδαλο η μετάφραση!

http://www.imdb.com/title/tt0120885/

#8

Ας βαλω κι εγω μια. η ταινια λεγεται Οι εκπαιδευτες( The edukators)


#9

Ουφ, επιτέλους άνοιξε. :lol:

Ε ναι η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο βόδι στο θέμα του ανοίγματος τόπικ… :stuck_out_tongue:

Ν’ αρχίσω με μια πρόταση; Τί θα λέγατε αν αντί να βάζει ο καθένας απλά από ένα πόστερ κάποιας πολιτικής ταινίας, άντε ένα λινκ σε ιμδβ και έξω απ’ την πόρτα, να λέγαμε και δυο λογάκια για κάθε ταινία; Τί πραγματεύεται, τη γνώμη μας για το θέμα και τέτοια πράματα. Π.χ. στο Σάκκο και Βανζέτι άνοιξε μια κάποια κουβέντα χωρίς καν να έχουμε δει την ταινία όλοι μας, απλά επειδή ξέραμε την ιστορία και είχαμε μια κάποια άποψη. Να το κάνουμε έτσι κι εδώ; Ε; Φανταστικοί συμφορουμίτες; :slight_smile:

Εν πάσει περιπτώσει ας βάλω προς το παρόν το πρώτο μου λιθαράκι στο θρεντ.

Το περίφημο Cradle Will Rock, στα ελληνικά… “Οι αντάρτες του Μπρόντγουεϊ” #-o, σε σκηνοθεσία Tim Robbins. Έχει εξελιχθεί εύκολα σε μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Οι λόγοι είναι πολλοί. Κατ’ αρχήν το θέμα από μόνο του είναι τρομερά ενδιαφέρον και αυτό που λέμε “ποιός ήρθε;” Η ιστορία του Ομοσπονδιακού Θεάτρου στις ΗΠΑ του ύστερου Μεσοπολέμου (βλ. μέσα δεκαετίας ‘30), δηλαδή μιας θεατρικής ένωσης που είχε σκοπό να “μπάσει” το θέατρο παντού, σε κάθε γωνιά της χώρας, και να του χαρίσει για πρώτη φορά μετά από αιώνες τις διαστάσεις μιας γνήσιας λαϊκής τέχνης μέσα στην οποία χωρούσαν κυριολεκτικά τα πάντα: η διάδοση κλασσικών θεατρικών αριστουργημάτων, ο πειραματισμός και η σύγχρονη ερμηνεία και οπτική πάνω σ’ αυτά, και φυσικά η ανάδειξη νέων καλλιτεχνών, νέων θεμάτων, φρέσκων θεατρικών έργων και πολύ συχνά με οξυδερκέστατη πολιτική και κοινωνική ματιά και ριζοσπαστική διάθεση. Ένα από αυτά τα έργα ήταν η αριστουργηματική “προλεταριακή όπερα” του Μαρκ Μπλιτζστάιν, το Cradle Will Rock (εξ’ ου και ο τίτλος της ταινίας) - έργο το οποίο ήμουν τόσο καμμένος ώστε να κινήσω διαδικτυακή γη και ιντερνετικό ουρανό και τελικά να το βρω σε μία από τις ελάχιστες ηχογραφήσεις του, το 1983! αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Λοιπόν που λέτε το τί ΧΑΜΟΣ γίνεται από κείνο το σημείο και μετά πριτς που θα σας το πω, τραβάτε δείτε την ταινία! Απλά θα πω ότι το φιλμάκι πιάνει από άθλιες συνθήκες ζωής και δουλειάς στην μετά-κραχ-ική Αμερική του Ρούζβελτ (με ταυτόχρονη απομυθοποίηση των περί της “ευημερίας που είχε επιστρέψει χάρη στις πολιτικές του Θόδωρου” και ετέρων πεών κυανών), τους δεσμούς της οικονομικής και καλλιτεχνικής ελίτ, γενικά της αστικής τάξης με τη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι και τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, το Μακαρθισμό στην εμβρυακή του μορφή και την ποινικοποίηση ακόμα και της υποψίας του να είναι κάποιος κομμουνιστής ή έστω “αριστερός” τότε και που να σας τα λέω. Της Παναγιάς (που δεν υπάρχει) τα μάτια. Δείτε το!

#10

Εξακολουθώ να έχω πολύ δουλειά ( :stuck_out_tongue: ) οπότε θα κάνω ένα copy paste από μια μαλακίτσα που είχε γραψει παλιότερα (όχι σε φόρουμ). Μερικές αγαπημένες μου πολιτικές ταινίες λοιπόν:

Αμήν (2002)
Όταν μιλάμε για τον Κώστα Γαβρά κάποια πραγματα είναι αυτονόητα. Αυτή την φορά ο Έλληνας σκηνοθέτης καταπιάνεται με το ολοκαύτωμα και με την αληθινή ιστορία ένος γιατρού, μέλος των SS που συνειδητοποιεί την φριχτότητα που γίνεται και έστω και καθυστερημένα προσπαθεί να αντιδράσει. Στην προσπάθειά του, σαν σωστός χριστιανός, θα ζητήσει την βοήθεια της καθολικής εκκλησίας για να του γυρίσει και αυτή την πλάτη και να του δείξει το πραγματικό της πρόσωπο. Ο Γαβράς τα χώνει με το γάντι και με ιστορικά επιχειρήματα στην εκκλησία και τον ρόλο της αναφορικά με τη ναζιστική παράνοια και ξεγυμνώνει κάθε χριστιανική αυταπάτη.

Hunger (2008 )
Οι τελευταίοι δύο μήνες ζωής του αγωνιστή του ΙΡΑ, Μπομπι Σαντς, ο οποίος ενώ είναι φυλακισμένος αποφασίζει να προβεί σε μια εξαντλητική απεργεία πείνας προκειμένου να διαμαρτυρηθεί στην Βρετανική κυβέρνηση για την μη ικανοποίηση των αιτημάτων του. Δυο χρόνια μετά το “Ο άνεμος χορεύει στο κριθάρι” το ιρλανδικό ζήτημα επανέρχεται, με άλλο στυλ όμως αυτή την φορά, πολύ πιο σκληρό, πολύ πιο ωμό και με λιγότερη διάθεση για εξιστώρηση γεγονότων. 76 λεπτά σκληρών και σοκαριστικών σκηνών μέσα στην φυλακή-κόλαση και ένας φανταστικός, εικοσάλεπτος διάλογος ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και έναν παπά συνθέτουν μια αντιεμπορική ταινία μακριά από τα κλισέ που μένει βαθιά χαραγμένη στις μνήμες όσων (αντέξουν να) την δουν.

O λαβύρινθος του Πάνα (2006)
Λίγο μετά του ισπανικού εμφυλίου, η μικρή Οφηλία θα μετακομίσει με την μητέρα της στο σπίτι του νέου πατριού της, του Λοχαγού Βιντάλ, μέλος του στρατού του φασίστα Φράνκο. Η νέα της ζωή μοιάζει εφιάλτικη ωστόσο εκείνη θα βρει διέξοδο σε έναν φανταστικό κόσμο με περίεργα πλάσματα που ξεπροβάλει κάτω από το κρεβάτι της και μέσα στον τοιχο του δωματίου της. Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο δημιουργεί ένα αριστούργημα, ένα σκοτεινό, ενήλικο παραμύθι που θυμήζει την “Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων” και παράλληλα μια πολιτική-ιστορική ταινία για την ισπανική επανάσταση. Παίρνοντας ξεκάθαρα θέση υπέρ των ανταρτών και δίχως να διστάσει να χρησιμοποιήσει σκηνές ωμής βίας, ο Ισπανός δημιουργός γυρίζει μια μαγευτική ταινία που μένει ανεξίτιλη.

Ο άνεμος χορεύει στο κριθάρι (2006)
Δέκα περίπου χρόνια μετά το “Γη και Ελευθερία” ο Κεν Λόουτς επιστρέφει στις αμιγώς πολιτικές ταινίες και αυτή την φορά καταπιάνεται με την ιστορία της ιρλανδικής απελευθέρωσης από την αγγλική κατοχή. Καταγράφοντας την δημιουργία και την πρώιμη δράση του ΙΡΑ μέχρι και το σχίσμα του μέσα από τα μάτια δύο αδερφών που τελικά καταλήγουν σε διαφορετικά στρατόπεδα, ο Λόουτς μας κάνει κατατοπιστικότατα μαθήματα ιστορίας και παράλληλα δημιουργεί μια από τις πιο δυνατές πολιτικές ταινίες που έχουμε δει.

Persepolis (2007)
Μια ταινία κινουμένων σχεδίων αποκλειστικά για μεγάλους. Η πρόσφατη ιστορία του Ιράν μέσα από την προσωπική ιστορία μιας νεαρής κοπέλας. Μια ιστορία για την ενηλικίωση και την ωρίμανση και παράλληλα μια πολιτική κριτική πάνω στο καταπιεστικό κράτος του Ιράν. Το γεγονός ότι η ταινία απαγορεύτηκε από τις αρχές του Ιράν και δεν βγήκε ποτέ στις αίθουσες της χώρας λέει πολλά.

Ημερολόγια Μοτοσικλέτας (2004)
Επειδή όλες οι επαναστάσεις γίνονται πρώτα μέσα μας! Η ταινία εξιστωρεί το ταξίδι του Ερνέστο Γκεβάρα (αυτού που αργότερα θα μείνει στην ιστορία ως Τσε) και του κολλητού του, Αλμπέρτο Γκρανάδο στην Λατινική Αμερική. Η ιστορία της ιδεολογικής συνειδητοποίησης του μεγάλου Αργεντίνου μέσα από μια ταινία που όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο μαγευτική, όλο και πιο συγκινητική.

Ο Βασιλιάς (2002)
“Είναι πολύ προσβλητικό να σε διώχνουν από κάποιο τόπο… Πολύ προσβλητικό” Ένας πρώην φυλακισμένος πόυ μετακομίζει στο χωριό από το οποίο κατάγεται με σκοπό να ξεμπλέξει από την παλιά, κακή του ζωή. Αλλά οι κάτοικοι του χωριού δεν τον παίρνουν με καλό μάτι και σύντομα η προκατάλειψη γίνεται ξεκάθαρη εχθρότητα. Μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες του σύγχρονου σινεμά. Μια αλληγορία κατά του ρατσισμου και του συντηριτισμού της κοινωνίας.

Ο Πιανίστας (2002)

Η ιστορία ενός διάσημου Πολωνοεβραίου πιανίστα και τα όσα ακολουθησαν μετά την επίθεση του Χίτλερ στην Πολωνία μέσα από τα μάτια του. Ο Ρόμαν Πολάνσκι εξιστωρεί με απίστευτα σκληρό τρόπο την ναζιστική βιαιοτητα απέναντι στους Εβραίους. Μια σπουδαία ταινία, ρεαλιστική, συγκινητική, αλλά και με δόσεις αισιοδοξίας.

Το πείραμα (2001)
Βασισμένη σε ένα πραγματικό πείραμα που είχε λάβει χώρα στην Γερμανία το 1971 η ταινία εξιστωρεί τον εθελούσιο εγκλεισμό (και με αμοιβή 2.000 δολλαρίων) 20 αντρών σε μια φυλακή για δυο εβδομάδες με τους μισους να παίρνουν τον ρόλο των φύλακων και τους άλλους μισούς αυτόν του φυλακισμένου. Μια σχεδόν προφητική ταινία λίγο πριν την μεγάλη έξαρση με τα ρέαλιτι τύπου Big Brother.

Το τσεκούρι (2005)
Ένας απεγνωσμένος άνεργος οικογενειάρχης και η προσπάθειά του να βρει δουλειά για να καταλήξει εν τέλει να την στήνει στους επίσης άνεργους ανταγωνιστές του προκειμένου να τους “βγάλει από την μέση” και να γίνει πιο εύκολη η αναζήτησή του. Ο Κώστας Γαβράς καταφέρνει μέσω μιας μαύρης κομεντί να κάνει μια σκληρή κριτική στην μάστιγα της ανεργίας και κατ’ επέκταση στον παραλογισμό του καπιταλιστικού συστήματος.

V for vendetta (2005)
Βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ του Άλαν Μουρ, μπορεί να απέχει χιλιόμετρα από τον αντίστοιχη «χάρτινη» ιστορία (βασικά δεν λέει μία μπροστά της) ωστόσο ακόμα και έτσι πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία. Χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν θα είναι politically correct με βάση βέβαια πάντα την αντικομμουνιστική νοοτροπία της αμερικάνικης κοινωνίας, το V for vendetta δεν είναι απλά μια φουτουριστική περιπέτεια επηρεασμένη από το «1984». Είναι ένα πραγματικό, αντιεξουσιαστικό μανιφέστο ικανό να αλλάξει μυαλά.

Οι ζωές των άλλων (2006)
Την ίδια χρονιά με την «μαύρη λίστα», μια άλλη ευρωπαϊκή ταινία κλέβει καρδιές στις κινηματογραφικές αίθουσες. Το γερμανικό «Οι ζωές των άλλων» συγκινεί, προβληματίζει και εντυπωσιάζει παράλληλα με τα ιδεολογικά ερωτήματα που θέτει αναφορικά με την Γερμανία πριν την πτώση του τείχους της ντροπής. Εξαιρετικός ο Ούλριχ Μούε σε έναν από τους κεντρικούς ρόλους της ταινίας λίγο πριν πεθάνει.

Θα επανέλθω και με άλλες κάποια στιγμή. :slight_smile:

#11

manson,τσεκαρε και το ‘‘Devil’s Backbone’’ ελληνιστι ‘’ Η ραχοκοκαλλια του διαβολου’’,την πρωτη πρακτικα μεγαλη ταινια του Ντελ Τορο, αποτελει ατυπο πρωτο μερος τριλογιας γυρω απο ισπανικο εμφυλιο που συμπληρωσε ο Πανας και θα ακολουθησουν τα ‘‘Βουνα της τρελας’’ ή καπως ετσι σε 2 χρονια…

Τρομερη ταινια,στο ιδιο υφος-καλυτερη για μενα στα σημεια-…

Ρησπεκτ σε Γρακχο,πραγματικα απολαυστικη ταινια και τολμηροτατη…(μαζι τοχαμε δει νομιζω)
(α,και ο πιανιστας ειναι εμετος:p:p)

#12

Έχω ακούσει για αυτό αλλά δεν ήξερα πως έχει να κάνει επίσης με τον ισπανικό εμφύλιο.

Τρεις ελληνικές, πολιτικές ταινίες που θα πρότεινα είναι το “Μέρες του '36”, το “Οι κυνηγοί” και το “Μέγαλέξαντρος” του Αγγελόπουλου. Οκ, είναι αργός, βαρετός κτλ αλλά άμα έχετε υπομονή και χρόνο καθίστε να τις δείτε, ανεξάρτητα από το αν είναι βαριές νομίζω ότι αξίζουν. Επειδή βρίσκομαι σε δύσκολη μέρα και δεν έχω το καθαρό μυαλό να γραφω δικά μου πράγματα αντιγράφω τρεις περιγραφές των υποθέσεων αυτών των ταινιών για να καταλάβετε κάπω κάτω περι τινος πρόκειται μπας και ψηθητε (επειδή το όνομα του Αγγελόπουλου είναι και λίγο αποτρεπτικό-και δικαιολογημένα):


Μέρες του ?36 (1972)
Διάρκεια: 100 λεπτά

Oι «μέρες του ?36» είναι αυτές που προετοίμασαν την εγκατάσταση της φιλοφασιστικής δικτατορίας του στρατηγού Μεταξά. Σε μια πλατεία γεμάτη κόσμο και κάτω από έναν δυνατό ήλιο, δολοφονείται ένας συνδικαλιστής. Oι υποψίες στρέφονται στον Σοφιανό, έναν πρώην συνεργάτη της αστυνομίας που έχει πέσει σε δυσμένεια. O Σοφιανός αγωνίζεται μάταια ν’ αποδείξει την αθωότητά του. Απελπισμένος, κρατάει όμηρο στο κελί του ένα φίλο βουλευτή που τον επισκέπτεται στη φυλακή, κι απειλεί να τον σκοτώσει αν δεν τον ελευθερώσουν.
Είμαστε στις παραμονές των εκλογών του 1936, και η κυβέρνηση Μεταξά, που μόλις στέκεται όρθια χάρη σ’ έναν δύσκολο συμβιβασμό ανάμεσα στις δυνάμεις της Δεξιάς και του Κέντρου, βρίσκεται σε μια πολύ λεπτή θέση: αν αντισταθεί στον εκβιασμό του Σοφιανού, προκαλώντας το θάνατο του βουλευτή, θα χάσει τη στήριξη της Δεξιάς· κι αν, αντίθετα, υποκύψει στον εκβιασμό κι αφήσει ελεύθερο τον κρατούμενο, θα χάσει τη στήριξη του Κέντρου. Το ποια «τάξη» αποκαταστάθηκε τελικά, το φανερώνει ξεκάθαρα η σκηνή της εκτέλεσης των διαδηλωτών που κλείνει την ταινία.

Οι κυνηγοί (1977)
Διάρκεια: 165 λεπτά

Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1977, μια ομάδα κυνηγών βρίσκει στην περιοχή κοντά στη λίμνη των Ιωαννίνων, μέσα στο πυκνό χιόνι, το πτώμα ενός αντάρτη του Εμφυλίου. Το αίμα τρέχει ακόμα φρέσκο απ’ την πληγή του, παρ’ όλο που έχουν περάσει κοντά τριάντα χρόνια. Oι κυνηγοί, όλοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, πολιτικής και οικονομικής (μαζί τους, όμως, κι ένας «ανανήψας ?αριστερός?»), μεταφέρουν το πτώμα στο ξενοδοχείο τους, όπου και θα περάσουν μια νύχτα Πρωτοχρονιάς γεμάτη απ’ τα φαντάσματα της ιστορικής τους συνείδησης και το φόβο του παρελθόντος. Μπροστά σ’ ένα μεγάλο δικαστήριο της Ιστορίας, που λαμβάνει χώρα στη σάλα χορού του ξενοδοχείου, οι καταθέσεις τους μετατρέπονται σε ζωντανούς εφιάλτες της συλλογικής τους συνείδησης. Προς το τέλος της ταινίας, ο αντάρτης που ζωντανεύει μέσα στη φαντασία των τρομοκρατημένων κυνηγών, μετατρέπεται σ’ ένα είδος εκδικητή της επανάστασης. Αφού ακούσουν απ’ τα χείλη του την καταδικαστική απόφαση, οι αστοί εκτελούνται, για να ξανασηκωθούν, βγαίνοντας από ένα άσχημο όνειρο. Το πτώμα θα επιστρέψει στο χιόνι, και οι κυνηγοί θα συνεχίσουν την πορεία τους στο κατάλευκο τοπίο.

Ο Μεγαλέξαντρος (1980)
Διάρκεια: 210 λεπτά

Παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1900, δραπετεύει από τη φυλακή, καβάλα σ? ένα άσπρο άλογο, ένας επικίνδυνος ληστής: ο Μεγαλέξαντρος, όπως τον αποκαλεί ο λαός, αφού βλέπει σ? αυτόν το μυθικό ανάλογο των λαϊκών εξεγέρσεων. Με τη βοήθεια των παλικαριών του, απάγει μια ομάδα άγγλων διπλωματών και τους κρατάει όμηρους στο χωριό του, ζητώντας από την κυβέρνηση αμνηστία και την επιστροφή της γης στους χωρικούς. Oι χωρικοί, που έχουν δημιουργήσει μια κοινότητα κάτω από την καθοδήγηση ενός δασκάλου σοσιαλιστή, υποδέχονται τον Αλέξανδρο και τους δικούς του, και τον χαιρετίζουν ως λυτρωτή. Η αρμονία ανάμεσα στους ληστές και τους χωρικούς δεν διαρκεί πολύ. O Αλέξανδρος δε συμμετέχει στη ζωή της κοινότητας. Μένει μόνος με τους συντρόφους του και τις επιληπτικές του κρίσεις. Δεν ανέχεται κανενός είδους αντίδραση ή διαφωνία, και πολύ γρήγορα θα εκτελέσει το δάσκαλο και τη θετή του κόρη. Αποδυναμωμένοι από τις εσωτερικές διαμάχες, οι χωρικοί χτυπιούνται απ’ το στρατό, που επιδιώκει την απελευθέρωση των ομήρων και τη σύλληψη του Αλέξανδρου. Αυτός, πληγωμένος γίνεται βορά του πλήθους, και το σώμα του εξαφανίζεται. Ό,τι απέμεινε απ’ τον μυθικό ήρωα, είναι ένα μαρμάρινο κεφάλι και λίγο αίμα γύρω του. Στην έρημη πλατεία του χωριού, μετά την αντιπαράθεση με το στρατό, ο μικρός Αλέξανδρος, καβάλα σ? ένα μουλάρι, θα απομακρυνθεί με προορισμό την πόλη.

#13


Z - Του Κώστα Γαβρά, γυρισμένη στο εξωτερικό την περίοδο της χούντας. Το θέμα της είναι η δολοφονία του Λαμπράκη και όλη η πορεία ανίχνευσης του εγκλήματος… Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα.

Goodbye Lenin - Ok, πιο πολύ “κοινωνική” θα την πεις, αλλά έχει σαφώς πολιτικές προεκτάσεις. Όλα αυτά ντυμένα με ένα πολύ όμορφο νεανικό υπόστρωμα, σε μια πραγματικά πολύ όμορφη ταινία. Το πλαίσιο στο οποίο ξετυλίγεται είναι η ανατολική Γερμανία λίγο πριν και αμέσως μετά την πτώση του κομμουνισμού, και οι τεράστιες αλλαγές που είχαν ταράξει την κοινωνία της εποχής.


Goodnight and Good Luck - Εκεί που οι σταρ του Χόλλυγουντ αποφάσισαν να πολιτικοποιηθούν, την περίοδο που ήταν πρόεδρος ακόμα ο Μπους. Εδώ, ο George Clooney, σε μια ομολογουμένως πολύ καλή ταινία με θέμα την όλη παράνοια του μακαρθισμού.

Die Welle - Ακα, “Το Κύμα”, σύγχρονη γερμανική παραγωγή και πραγματικά πολύ δυνατή ταινία. Το θέμα της σχετίζεται με την αναβίωση των φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών ανάμεσα στους νέους ενός σχολείου, και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.


Νο Man’s Land - Βραβευμένη συμπαραγωγή ανάμεσα σε Βοσνία, Σλοβενία, Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο και Ηνωμένο Βασίλειο. Το θέμα της ο πόλεμος της Βοσνίας των 90ς, ιδωμένο απο την ματιά ενός Σέρβου και ενός Βόσνιου στρατιώτη…

Land and Freedom - Φοβερή ταινία με θέμα της τον Ισπανικό Εμφύλιο, ιδωμένο απο έναν Βρετανό στρατιώτη που πήγε να πολεμήσει εθελοντικά τις δυνάμεις του Φράνκο… Η ταινία ανάμεσα σε άλλα δείχνει έντονα τις κόντρες που είχαν ξεσπάσει ανάμεσα σε αναρχικούς και κομμουνιστές και θυμίζει το βιβλίο του Όργουελ για την Καταλωνία.

Last but not least…

Θωρηκτό Ποτέμκιν - Ε, δε νομίζω πως χρειάζονται συστάσεις για μια απο τις σημαντικότερες κινηματογραφικές ταινίες όλων των εποχών. Ο όρος “πολιτική” ταινία είναι στενός, η ταινία είναι κοινωνική, πολιτική και ταυτόχρονα και ένα απο τα πιο άρτια καλλιτεχνικά πειράματα στην ιστορία του κινηματογράφου.

#14

Goodbye Bafana
Σκηνοθεσία: Bille August
Βασισμένη στην αυτοβιογραφία του φύλακα του Νέλσον Μαντέλα.
Νότιος Αφρική, Απαρχάιντ και μία από τις ισχυρότερες πολιτικές προσωπικότητες.

Full Metal Jacket
Σκηνοθεσία: Stanley Kubrick
Ο παραλογισμός του πολέμου, ο εκμηδενισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η παράνοια που γίνεται βίωμα, καθημερινότητα, ρουτίνα…
“A day without blood is like a day without sunshine”.

495×755

Cronica de Una Fuga
Σκηνοθεσία: Adrian Caetano
Ακόμα μια ταινία βασισμένη σε πραγματική ιστορία.
Αργεντινή, δικτατορία Βιντελα 1977. Τα βασανιστήρια και οι απαγωγές/εξαφανίσεις ‘υπόπτων’ πρωταγωνιστούν. (Μας θυμίζει τίποτα?) Εστιάζει περισσότερο σε πρόσωπα και συγκεκριμένα στην ιστορία τεσσάρων ατόμων, παρά στην περιγραφή του πολιτικού κλίματος που επικρατούσε, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει οτι δε δίνεται τροφή για σκέψη.

Der Baader Meinhof Komplex
Σκηνοθεσία: Uli Edel
Μπορεί να χαρακτηριστεί “εμπορική” ταινία.
Εδώ έχουμε τη γερμανία του '70 και τη δράση της τρομοκρατικής οργάνωσης RAF (Red Army Fraction) σε πιο ντοκυμαντερίστικο ύφος. Ενδιαφέρουσα αρκετά, αλλά κάπως υπερβολική, ίσως ενοχλητική όλη αυτή η προσπάθεια για αντικειμενικότητα.

Κρέντιτς για το Hunger που είδα πιο πάνω και ok, V for vendetta, εννοειται.

#15

Φοβερες ταινιες, παιδια. Θα τσεκαρω και αρκετες που δεν εχω δει. Νομιζω οτι ο Γαβρας ειναι ο πρωταγωνιστης του θρεντ :stuck_out_tongue: Μπορουμε να πουμε και για πολιτικα θριλερ κλπ που δεν εχουν να κανουν με αληθινα γεγονοτα; Θελω να εκθειασω Syriana και Ghost Writer 8)
εδιτ/ το εκανα ηδη :lol:

Ο Θιασος

Περισσοτερο ιστορικη παρα πολιτικη, αλλα νομιζω οτι εχει γινει δεκτο σ’ αυτο το θρεντ κατι τετοιο.
Μεσα απο την πορεια ενος θιασου η ταινια αφηγειται την ιστορια της Ελλαδας απο τον ελληνοτουρκικο πολεμο μεχρι την επικρατηση της δεξιας μετα τον εμφυλιο.

Charlie’s Wilson War

Η αληθινη ιστορια του Τσαρλι Γουιλσον, γερουσιαστη, πρωην πρακτορα της CIA οπου δινοντας οπλα σε Αφγανους (?) εφτιαξε ομαδα ανταρτων που βοηθησε στην πτωση της Σοβιετικης Ενωσης και στο τελος του Ψυχρου Πολεμου απο κοινου με μια γομινα, ζαμπλουτη τυπισσα. Με δυσκολεψε οταν την ειχα δει, πρεπει να την επαναλαβω καποια στιγμη.

Ο ησυχος Αμερικανος

Μεσα απο την διηγηση ενος αμερικανου ανταποκριτη στο Βιετναμ ξεδιπλωνεται η ιστορια ενος φαινομενικα απλου και φιλησυχου Αμερικανου που βρισκεται στο Βιετναμ ως γιατρος. Δεν συνεχιζω με spoilers, δειτε την, ειναι πορωση :stuck_out_tongue:

#16

Goodnight and good luck που αναφέρθηκε πιο πάνω σκίζει από κάθε άποψη ως ταινία :slight_smile:

Άλλα έργα με πολιτικό περιεχόμενο που θυμάμαι ότι μου άρεσαν είναι τα Lions for lambs, Avana: The lost City.Επίσης δεν είναι μόνο πολιτικές ταινίες αλλά λάτρευω το Glory και το Crash, ειδικά το δεύτερο.

Υπάρχουν και άλλα έργα, λογικά θα ακολουθήσει και άλλο ποστ.

#17

8O
seriously για το Αβανα???

#18

Βασικά μονο το δεύτερο Crash μπορεί να θεωρηθεί πολιτική ταινία. Για το εμετικό Lost City τι να πουμε; Εκτός από προπαγάνδα της κακιάς ώρας είναι και μια πολύ κακη ταινια έτσι κι αλλιώς.

#19

ρε μαλάκες υπάρχει ήδη τόπικ…

http://rocking.gr/modules/forum/showthread.php?t=16477

#20

Πεθαίνω.