Σ’ ευχαριστώ αγάπη, είσαι πολύ γλυκός
Επειδή ψάχνω εδώ και 20 λεπτά αλλά δεν το βρίσκω, θυμάται κανείς σε ποιο τεύχος του Hammer είχε κάνει τη θεϊκή συνέντευξη με τον Snorre ο Γιοβανίτης;
Το εξώφυλλο του άλμπουμ είχε συζητησθεί πολύ. Πρώτον ως φαλλικό σύμβολο, δεύτερον επειδή μοιάζει με έντομο, τρίτον επειδή είναι “μηχανιστικό”. Πατάς λοιπόν το play και μπαίνει το Existence, με αυτό το τρομερό “ζουζούνισμα” που σου τρυπάει τα αυτιά. Για αρχή. και μετά σιγά σιγά ακούς την φοβερή του δύναμη και τον industrial (στον ήχο, ήχο, όχι στο μουσικό στυλ, αυτό που είπε ο Γιοβανίτης intelligent καλώς ή κακώς).
Ο Snorre τα λέει λίγο καλύτερα από μένα, όποιος βρει το quote από τη συνέντευξη ή μου θυμίσει το τεύχος κερδίζει την αγάπη και το σεβασμό μου.
Και τέλος πάντων αυτό το εξώφυλλο είναι το άλπουμ. Όλο.
εχουμε πει ποσο μεσα στα κολπα ειναι ο καραπιπερης. απ’ τα μισα και περα στο βορτεξ φαινεται συνεχως αυτη η πυρινη σφαιρα η οποια κουβαλα μεσα της μια απ’ της μορφες του εωσφορου μαζι με τις τεσσερις φιγουρες των απεσταλμενων του. Η βιαιη εισαγωγη του Existence κανει τη πυρινη σφαιρα να τρεμοπαιζει, σα να ειναι ετοιμη να εκραγει, ερχεται η παυση, οταν μπαινει ο αλντραν ξεκινα και το εξωφυλλο.
Τα λέτε πολύ πολύ όμορφα αγάπες μου.
Φέθρυ πρέπει να είναι κάποιο τέυχος από τα 6 πρώτα του 2001.
Villa 21 - Α Ghost Οn Τhe Μove (1983)
το παραπάνω εξώφυλλο συνδυασμένο με:
τα ουρλιαχτά του Fever με το καλημέρα σας στο “Welcome to the Villa 21” αλλά και ακόμα χειρότερα στο Annie’s Animal.
Πιο γενικά με την αρρωστημένη “κρύα” ατμόσφαιρα του άλμπουμ και τον τρόμο που εκπέμπει η μοναδική μουσική προσέγγιση των Villa 21.
give me the “creeps” λέμε.
για πάντα αγαπημένο και μοναδικό, δεν θα ξαναβγει τέτοιο άλμπουμ, δεν θα ξαναηχογραφηθεί τέτοια παράνοια.
Έκανα browse Μάρτιο έως Αύγουστο και δεν το βρήκα. Τα άλλα τεύχη είναι θαμμένα ούτε ξέρω πού, και τέλος πάντων ήταν και 1 τη νύχτα.
Νομιστεράκης σωστοοοοοος!
Χμ…τι ακριβώς μπορώ να πω για αυτό το cd…
Από το εξώφυλλο μου δίνει την αίσθηση ότι είναι πιο ώριμος δίσκος των Εnsiferum (από το βλοσυρό ύφος του τυπά :p) και πιο σκοτεινός ίσως (βλέπε νεκροκεφαλές, κοράκια-τι διάολο είναι αυτά- πάγοι, κλπ…).
Και όντως τον θεωρώ τον πιο ολοκληρωμένο τους δίσκο με 9 πολύ μελωδικά κομμάτια. 
Miας και μιλάγαμε πριν λίγο με τον Jim για την συγκεκριμένη υπερμπαντάρα, μου ρθε να ποστάρω.
Μαστούρικο και heavy εξώφυλλο με μαστούρικο και heavy περιεχόμενο. Δεν θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει καλύτερα το feeling του δίσκου. Εναλλακτικά θα μπορούσε να έχει κάτι πολύχρωμο με πολλά μανιτάρια και εξωγήινους.Το γέλιο στην εισαγωγή του ομώνυμου κομματιού, νομίζεις ότι το βγάζει ο ίδιος ο σατανάς του εξωφύλλου και στο Wierd Tales νομίζεις ότι βλέπεις μπροστά σου το ίδιο δάσος με τα ζωντανά δέντρα. Masterpiece!
Όταν ήμουνα μικρότερος μου είχε περάσει από το μυαλό να το χτυπήσω τατού, αλλά οκ, too much για γιατρό άνθρωπο!
οκ το 'πιασα το νόημα…
Ενας ειναι αυτός:
Δε νομίζω οτι θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη φωτο για το περιεχόμενο του δίσκου…
Και φυσικά:
τα λόγια ειναι περιττά…
χωρις φρου-φρου και αρώματα,καλώς ήλθατε στην έρημο.
Και τα δύο επίκαιρα
Ετσι ακριβως 
Ωραίο τόπικ, σίγουρα μπορούν να αναφερθούν εκατοντάδες παραδείγματα, αλλά τέτοιο artwork.
Οι Yes ήδη έφτασαν στο απόγειο της δόξας τους με το αξεπέραστο Close To The Edge και την υπερ-σύνθεση με τον Bruford και τον Wakeman. Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του Anderson βρίσκουν καταφύγιο σε μια εικόνα που δημιουργεί την απόλυτη ψευδαίσθηση της ηρεμίας και της χαλαρότητας σε μια διάσταση που παρομοιάζεται ονειρώδης. Το σημείο με το And You And I, όταν επέρχεται η ηρεμία μετά το progressive ξεσάλωμα που προηγείται στο ομώνυμο αριστούργημα από τα παιχνιδίσματα του Howe με τους άλλους, είναι η ηχητική εναρμόνιση των Yes με το εξώφυλλο και κατ’επέκταση με το artwork στο σύνολό του.
All in all, the journey takes you all the way.
As apart from any reality that you’ve ever seen and known.
Η σχέση με τους cathedral είναι μακροχρόνια και δυνατή. Η μουσική των Cathderal κάνει πολλά βήματα μπροστά, ο Dorrian αναδεικνύεται σε ηγετική μορφή της βρετανικής μέταλ σκηνής και ο Patchett ζωγραφίζει τις μουσικές ορέξεις των Cathedral και δημιουργεί κάτι που θα συνεχιστεί και θα κερδίσει τον θαυμασμό πολλών. Το εξώφυλλο του Carnival Bizarre συνδυάζει τη γνήσια αγγλική ψυχεδέλεια, τον πρώιμο σουρεαλισμό του Ιερώνυμου Μπός και αποτελεί μοναδική έκφραση του μουσικού οράματος των Cathedral. Το μουσικό περιεχόμενο, έχει αποθεωθεί πολλάκις. Και έκτοτε βέβαια ο συνδυασμός Patchett και Cathedral οδηγεί σε δίσκους που αλληλοσυμπληρώνονται με το artwork, με πιο πρόσφατο φυσικά το αριστουργηματικό The Guessing Game. Και εννοείται και το επίσης τέλειο The Ethereal Mirror.
Είναι από τους δίσκους, που δε νοείται ακρόαση χωρίς το απαραίτητο χάζεμα στο artwork και το αποτέλεσμα σε συνδυασμό με κομματάρες σαν το Fangalactic Supergoria ή το ομώνυμο και το Utopian Blaster είναι βέβαια φοβερά ταιριαστό.
Take his hand
To the land of dreams
Tι γιατι?Γιατι το ριφφ του ομωνυμου κομματιου και το εξωφυλλο ΕΙΝΑΙ το black metal…simple as that!Μινιμαλισμος στο επακρον,as it should be!
Δεν αναφέρατε ένα μαργαριτάρι του black metal.
Ηδη από την απίστευτη εισαγωγή, φαίνεται ότι περπατάς σε ένα παγωμένο δάσος, μην έχοντας ιδέα για το που πας, ενώ τα ριφφς και τα ουρλιαχτά της μπάντας είναι το κερασάκι στην τούρτα να χάσεις κάθε λογική.
Αριστουργηματικά τα σημεία με τα πλήκτρα, (στο The Majesty of the Nightsky, που στην μέση έιναι ένα από τα πιο όμορφα σημεία στην ιστορία της μουσικής, νιώθεις το μεγαλείο που σε περιβάλει), ιδανικό ταίριασμα αυτών με το υπόλοιπο παίξιμο, όχι σαν Dimmu Borgir και φρου φρου.
Θαρρώ πως είνα η πιο εύστοχη επιλογή της μπάντας για εξώφυλλο.
Ισως το χω συνδέσει και γω έτσι, είναι σαν να γυρνάς σε ένα παλιό σπίτι και μπαίνοντας έχεις όλες τις αναμνήσεις από το μέρος.
Μια παράξενη ατμόσφαιρα.
Θέλεις να φύγεις αλλά κάτι σε ελκύει να κάτσεις για πάντα.
Σκεφτόμουν ποιο απ’ όλα να βάλω, αλλά τελικά θα βάλω αυτό:
Όπως και όλα σχεδόν των Immortal βέβαια, εμένα μου βγάζουν μια παγωνιά, νιώθω ότι είμαι κάπου βόρεια και χιονισμένα.
Υπέροχο συναίσθημα.
+1000000000 στον απο πανω 
Αυτό φυσικά, το οποίο ήταν και το πρώτο μου άβαταρ στο φόρουμ :’)
Για μένα το εξώφυλλο και το ομώνυμο κομμάτι πάνε πακέτο, άπειρες φορές το έχω ακούσει κοιτάζοντας απλά τις λεπτομέρειές του.
(βέβαια ως φωλς έχω το εξώφυλλο της επανέκδοσης 
)
Ένα πιο κλασικό και απ την Τζοκόντα
Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh.
But I fear tomorrow I’ll be crying
ΠΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ απιστευτο το αποπανω!!!Και το Epitaph ειναι κατι παραπανω απο τραγουδαρα!!!Το ακους και ανατριχιαζεις!!Απο τα αγαπημενα μου αλμπουμ!
Δεν πιστευω να θελετε το γιατι κτλ…No comments! 8)