Αν θεωρείται “μεγάλη ταινία” το Mad City τότε να μια που δε μου άρεσε.
αν και μου αρέσει πολύ(!!) με τίποτα δεν είναι μεγάλη ταινία.
ωραίο το θέμα αλλά δοσμένο στον άλλον πολύ εύκολα με κοινότυπες καταστάσεις.
αλλά ο γαβρας χρειαζόταν τα χρήματα για να μπορεί να κάνει και κανένα “τσεκούρι”
Συμφωνώ και επαυξάνω.Αυτό και η Bridget Jones παρουσιάζουν τις γυναίκες με τον πιο pathetic τρόπο που έχω δεί μέχρι τώρα σε ταινία.(του Hollywood)
…κάπως έτσι το βλέπω κιεγώ…η Τοτού έχει παίξει και σε καλύτερα έργα, όπως το ‘‘Μ’αγαπά, Δεν Μ’αγαπά’’…μια εντελώς σχιζοφρενική ιστορία έρωτα:):!:
Εσείς που λέτε για το αμελί κόψτε τα ναρκωτικά. πήρε το μάτι μου και σύγκριση με μπρίτζετ τζόουνς. Λολ
ε είπα να μην το πω εγώ αλλά…
+1000
Σωστος ο αρχων.
Και μια μικρη παρενθεση για να σημειωσω πως η Γουρουνε Ζελβεγκερ ειναι οτι πιο αντιαισθητικο καταγραφηκε ποτε σε καμερα και μισω οποια ταινια την περιεχει,ευχαριστω πολυ 
+1 στα παραπανω
η Ζελβεγκερ ειναι απο τα πιο εκνευριστικα πλασματα πανω στη γη, ενω οποιος μου την πει ομορφη θα τον ξεφτυλιζω μεχρι να με μπαναρουν…
απαραδεκτη υπαρξη!!!
Συμφωνώ με τα χίλια για Ζελβέγκερ, ψόφος. Και μια που τα συζητάμε ας πούμε τίποτα και για την Κίρστεν Ντανστ, που την θεωρώ της ίδιας συνομοταξίας, ίσως ελάχιστα καλύτερη. Επίσης, λίγα για το Amelie μην γίνουμε οπίσθια.
Μιας και λετε για Ζελβεγκερ
οχι οχι οχι
και γω την αντιπαθουσα αλλα μετα ειδα το melancholia
on topic ο νονος δε μου αρεσε και τοσο, ψιλοβαρεθηκα
Βυζάρες ε;
Ω ναι!
Εμ,μήπως να να σχολιάζαμε αυτά που διαβάζουμε και όχι αυτά που ερμηνεύει ο καθένας όπως θέλει;Δεν έγινε σύγκριση των ταινιών,απλά είπα ότι και οι δύο ταινίες παρουσιάζουν είδη γυναικών που τα θεωρώ παθέτικ.Μην λέμε (πάλι) ότι θέλουμε.Αν εσένα σου αρέσει αυτός ο τύπος dreamy άβουλο κοριτσάκι που ζεί στον δικό του φανταστικό κόσμο,εμέν;α με εκνευρίζει και δεν γουστάρω να το βλέπω ούτε σε ταινίες ούτε αλλού.Και επίσης θεωρώ τόσο την Τότου,όσο και την Ρενέ μια χαρά ηθοποιούς,σε άλλες ταινίες όπως το “coco before chanel” και “chicago” μου άρεσαν κιόλας.
κάνω ένα bump και δίνω πόνο, επειδή το είδα ξανά χτες βράδυ-και έλεγα να το ποστάρω στο άλλο τόπικ αλλά δεν βαριέσαι…
Δεν νομίζω πως ταιριάζει παρ’ολα αύτα παντελώς και σε αυτό το τόπικ, γιατί δεν είναι ότι δεν μου άρεσε, όπως λέει ο τίτλος αλλά μάλλον κάτι άλλο που δεν μπορώ να το εξηγήσω εύκολα…
Καταρχάς, σκηνοθετικά η ταινία είναι αυτό που λέμε άψογη… αυτά τα travelling με την κάμερα σε μαγαζιά και καταγώγια και έτσι μας γνωρίζει τον κόσμο της μαφίας και την σχέση που τους συνδέει είναι απίστευτος…από την άλλη, έχει κάτι τρομερά ψυχρά και απότομα ξεσπάσματα βίας τα οποία κατευθείαν σκοτεινιάζουν την οθόνη, εκεί που πχ εσύ λες πόσο cool ζωάρα ο μαφιόζος κτλ + δημιουργούν τα ακριβώς ανάποδα συναισθήματα…και μετά τσουπ, ξανά το ίδιο μοτίβο ώσπου σταδιακά καταλαβαίνεις ότι αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν σου κάνει πλέον εντύπωση ο φόνος μετά από ένα παιχνίδι πόκερ και σφηνάκια, παρέες και αγκαλιές…τέλειο!
Επίσης όλες οι ερμηνείες είναι μια και μια, από τον νεαρό Λιότα μέχρι τον ψυχοπαθή Τόμμυ του Πέσι που δεν γίνεται καρικατούρα αλλά ζεί τον ρόλο κυριολεκτικά…επίσης εύγε στην γυναίκα του Λιότα, που αρχικά μου φάνηκε κάπως νωχελικό το παίξιμό της, στη συνέχεια φαίνεται ότι αυτή είναι και ο χαρακτήρας της…
Τέλος, μου άρεσε πολύ το μουσικό κομμάτι της ταινίας, με τα κατάλληλα κομμάτια στην σωστή στιγμη…η σκηνή που ο Ντενίρο δε, σε slow motion κοιτάζει την κάμερα και από πίσω παίζει το Sunshine of your Love, είναι απίστευτη, έχει ένα βλέμμα που είναι έτοιμο να σκοτώσει θαρρείς στην αλήθεια…
ΑΛΛΑ
κάτι με χάλασε σε όλα αυτά…μαφία, γκάννγκστερς, γκανια, βια, ατακες, ολα κομπλε…αλλα δεν ξερω, κατι δεν μου καθεται καλα…ισως είναι ότι δεν έχει αυτό το δραματουργικό που περιμένω συνήθως σε τέτοιες ταινίες, δηλαδή μια κορύφωση, ένα δράμα, κάτι…μου φάνηκε σαν μια γαμηστερή συρραφή των πιο cool σκηνών ενός μαφιόζικου έπους…ακόμα και η απόσταση που κράτησε από τους πρωταγωνιστές, δεν μου έκατσε καλά…γκρίζοι όλοι αλλά too much, σχεδόν μαύροι, δεν δέθηκα και δεν με ενδιέφερε και κανείς στο φινάλε…στο Κάποτε στην Αμερική, ο Λεονε είχε τους πιο γκρίζους χαρακτήρες που μπορώ να σκεφτώ, ίσως τα τελευταία 30 χρόνια σε όποια ταινία έχω δεί…αλλά ακόμα και κεί, υπήρχε συναίσθημα, υπήρχε μια δραματουργική σταδιακή αποκάλυψη του κάθε χαρακτήρα…εδώ για μένα όχι…επίσης ίσως να είχα συνηθίσει μια πιο πολύπλοκη αντιμετώπιση-απεικόνιση της μαφίας, εδώ ήταν ώρες ώρες λίγο πολύ επιφανειακό το θέμα…αγκαλιαζόμαστε, ξαναγκαλιαζόμαστε,πίνουμε, σκοτώνουμε κτλ…λίγες αναφορές σε εσωτερικά ζητήματα ή ιεραρχία κτλ (ίσως και ήταν βέβαια επιλογή τυο σκηνοθέτη, αφού θέλησε να παρουσιάσει τον μαφιοόζο σαν ροκ σταρ)
επίσης η κάπως τηλεγραφική πλευρά των γεγονότων, δηλαδή η συνεχόμενη παράθεση ιστοριών και υποιστοριών που είχαν σκοπό απλά να καταδείξουν πως λειτουργούσε το οργανωμένο έγκλημα και την λογική του, αφήνοντας έξω μια πιο ομαλή ροή με χρόνο για χαρακτήρες δεν ήταν κάτι που με τράβηξε τόσο…
Τέλος, είναι από τις λίγες φορές που ψιλοέχασα το όποιο clue της ιστορίας υπήρξε…δλδ οκ,
[SPOILER]έγινε γκάνγστερ, μετά τους πούλησε όλους, συνέχισε να ζει κανονικά, αυτο?[/SPOILER]
τέσπα, το βασικό μου θέμα ήταν ότι δεν συνδέθηκα συναισθηματικά με τίποτα και κανέναν…
Μ’αρέσει ο Σκορσεζε και νομίζω ότι αυτή είναι από τις καλύτερες ταινίες του, αλλα και η αρχή του τέλους του…δεν είναι τυχαίο που το καζίνο, το ΄95 δεν έπιασε όπως το Goodfellas-το οποίο καζίνο το θεωρώ και πολύ μέτρια ταινία-…
τεσπά, αυτό=/
τι εννοεις οτι εχασες το κλου? μα αυτο ακριβως που εχεις στο σποιλερ πραγματευονται οι περισσοτερες γκανγκστερικες ταινιες, απλως αλλαζει ο τροπος που το αντιμετωπιζει ο εκαστοτε χαρακτηρας…
μωρε εννοώ ότι
[SPOILER]οκ, τους πούλησε αλλά δεν είδα την -αναμενόμενη για μένα- ηθική πλευρά του ζητήματος ή τελωσπάντων ένα νόημα πιο γενικό σε όλο αυτό…και ο Ντόνι Μπράσκο πχ [SPOILER]είχε πουλήσει τους πάντες στο τέλος αλλά είδες και τι συναισθηματικό-ηθικό αντίκτυπο είχε αυτή η πράξη και στον ίδιο αλλά και στους υπόλοιπους[/SPOILER]
δλδ είδα έναν τύπο που απλά συνέχισε να ζεί δίχως τύχεις σαν να μην συνέβει τίποτα… σαν να μην είχε τόση ώρα καμία σχέση με κανένα χαρακτήρα…εξού και μου φάνηκε πιο επιφανειακή η προσέγγιση χαρακτήρων σε αυτό το έργο, σε σχέση με παλαιότερα του Σκορσεζε
[/SPOILER]
ετσι οπως το συγκρινεις τωρα μου φαινεται πιο επιφανειακη η προσεγγιση του ντονιε, αν αναλογιστεις τι ειναι-εχει κανει ο καθε χαρακτηρας απ’αυτους… μαλακια δεν μπορω να βαλω σποιλερ απο το κινητο οποτε το αφηνω…
δεν το εχω γραψει εδω μαλλον, δε με τρελανε το full metal jacket… τρομερο πρωτο μερος αλλα απο κει και περα boring boring man united…
Σχεδόν όλοι το χουνε γράψει για το Full Metal Jacket. 
το Full Metal Jacket είναι και αυτό περίεργη περίπτωση, καθώς όλη η ταινία είναι over the top γιατί είναι κατά βάσει σάτυρα…δλδ η εκπαίδευση πχ στην αρχή, δεν είναι ρεαλιστική -με τις σουρεαλιστικές σχεδόν περσόνες του Λοχία και του Πάηλ- αλλά μεγαλοποιεί κάποια σημεία για να τονίσει την σάτυρα και τον παραλογισμό…όπως και συνεχίζει να κάνει στο β μέρος, με τον πόλεμο…
εγώ, ενώ παλαιότερα το διαχώριζα, επειδή τοχα ξαναδεί και πριν κανα χρόνο με άλλο μάτι, νομίζω ότι το βλέπω σαν μια εναία ταινία πια και δεν το σπάσω στα 2…μια γαμάτη σάτυρα, όχι η καλύτερη αλλά πάρα πολύ δυνατή και ξεχωριστή…