Βασικά τον διαχωρισμό της ταινίας ποτέ δεν μπόρεσα να τον καταλάβω. Η ταινία είναι γαμάτη από την αρχή μέχρι το τέλος και δεν ξεφεύγει από τους αρχικούς της σκοπούς.
Τώρα περί Goodfellas αν και έχω πολύ καιρό να το δω δεν συμφωνώ και τόσο περί δραματικής αποστασιοποίησης από τους χαρακτήρες. Τουλάχιστον σε ότι αφορά τον χαρακτήρα του Λιότα δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο, ίσα ίσα δηλαδή. Ψήθηκα πάντως να την ξαναδώ μετά από καιρό και μιας και την έχω και σε dvd θα την χώσω σύντομα και θα επανέλθω.
Βασικά όσο το σκέφτομαι τόσο το goodfellas όσο και το casino δεν διαφέρουν και τόσο στην προσέγγιση τους. Συνεχίζω μέχρι σήμερα να θεωρώ το casino μια πολύ υποτιμημένη ταινία. Στο μυαλό μου πάντα ήταν σαν μια ταινία εποχής με βαρβάρους στον μεσαίωνα που πολεμούσαν με τσεκούρια και σπαθιά για την κυριαρχία της περιοχής τους. Αν και ισχύει πως στο casino δραματουργικά δεν είναι τόσο έντονο.
Χρήσιμο αυτό το ποστ για το Goodfellas, μου δίνει μια καλή αφορμή να το ξαναδώ κάποια στιγμή, γιατί πάνε πλέον πολλά χρόνια. [I]Θυμάμαι[/I] πάντως ότι όταν το χα δει δεν είχα τίποτα να καταλογίσω ούτε στο Μάρτιν ούτε στους ηθοποιούς, μου φάνηκε πραγματικά άψογη ταινία απ’ όλες τις απόψεις. Γι’ αυτό λέω ότι ίσως πρέπει να το ξαναδώ, γιατί ε, αλλάζει ο άνθρωπος, δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται… Πάντως αυτό για το “κλου” της ταινίας με προβλημάτισε. Πραγματικά [I]δε θυμάμαι[/I] τι ήθελε να πει ο Σκορτσέζε μ’ αυτή την ταινία :p. Ενδεχομένως αυτό να είναι από μόνο του ένα πρόβλημα, δεν ξέρω, θα δείξει. Αν και θα συμφωνήσω σίγουρα ότι το Κάποτε στην Αμερική παίρνει πολύ περισσότερο στα σοβαρά το όλο θέμα μαφία, κατεστραμένες ζωές, προδοσίες και όλα αυτά, απ’ ότι θυμάμαι συγκριτικά (επαναλαμβάνω) και από το Goodfellas.
Για το Full Metal Jacket όλη η αλήθεια βρίσκεται προφανώς στα ποστς των Λουπέν και Ντεντ.
Αν και έχω την αίσθηση ότι αυτό που πραγματικά θέλουν να πουν όσοι λένε για “δύο ταινίες” είναι ότι λόγω του διαφορετικού background (πριν τον πόλεμο και μετά κατά τη διάρκεια του πολέμου), είναι διαφορετικός ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα τεκταινόμενα στην ταινία ο ακροατής στις δύο “φάσεις” του: στο πρώτο κομμάτι που δείχνει την εκπαίδευση των πεζοναυτών προφανώς περνάς γαμώ, έτσι δεν είναι; Έχει πολύ γέλιο και γενικώς διασκέδαση μ’ όλες αυτές τις αντιπαραθέσεις, σου κάνει τη χάρη να βγάλεις από μέσα σου όλο σου το μίσος για την αμερικάνικη πολεμική μηχανή, έχει και τις δραματικές στιγμές του… το δεύτερο κομμάτι που είναι στο Βιετνάμ και στο ίδιο το πεδίο της μάχης είναι άλλη ιστορία. Εκεί ο Κιούμπρικ (αν και προφανώς συμφωνώ ότι δεν αλλάζει φιλοσοφία ως προς την προσέγγιση του θέματος με σατυρικό ύφος) δεν κάνει και τόσο εύκολα τα πράγματα, ούτε δίνει απαντήσεις. Εκεί ξαφνικά ( θέλει περισσότερη σκέψη και “επεξεργασία” το τί ακριβώς γίνεται στην ταινία.
Την πρώτη φορά που είδα την ταινία ούτε εγώ δέθηκα με τους ήρωες-και έχω αυτή τη τάση όταν βλέπω τον Ντε Νιρο:p , αλλά με τον καιρό την αγάπησα (και την υπερ-αγαπώ). Τέλος πάντων.
Οποιαδήποτε σύγκριση με Κάποτε στην Αμερική (και Νονό πχ) δεν ταιριάζει να γίνει, γιατί αν γίνει μια γενική ιεραρχία, πρώτα θα μπουν αυτές-εύκολα- και μετά το goodfellas. Είναι από τη φύση τους καλύτερες, θέλουν να πουν περισσότερα πράγματα.
Αν περιμένεις να δεις κώδικες, ιεραρχία (που το casino που λες, την έχει, αν και σαφώς κατώτερη ταινία) και συναισθηματισμούς, δεν πας να δεις το goodfellas. Πιστεύω πως είναι τόσο καλή ταινία, έχει δείξει αυτά που έχει υποσχεθεί να δείξει (καρικατούρες, τεράστια σκηνοθεσία και κλισε), απλά θες παραπάνω. Της λείπει το συναίσθημα και μένει στις αγκαλιές και τον τίτλο, δεν έχει προθέσεις να το δείξει άλλωστε, αλλά εσύ το θες ΚΑΙ αυτό γιατί μπορείς να τα περιμένεις όλα μετά από το έπος που είδες. Συνήθως τα “απλά” έργα με πολλά μοτίβα μέσα τους τα βλέπουμε για το ποπ κορν, απλά το goodfellas τα γαμάει όλα.
Το συνειδητοποίησα και το πίστεψα πρόσφατα, γιατί καθόμουν και έβλεπα γκανγκστερικές ταινίες. Ε, είναι το κερασάκι στην τούρτα. Πρώτα βλέπεις όλα τ’ άλλα και μετά το goodfellas, έτσι για την γκαβλα και τη χώνεψη.
oμορφα τα λες και με βρισκεις συμφωνω σε γενικες γραμμες…
λεω να ξαναδω καζινο αυτες τις μερες λοιπον, να κλεισω με τα τελευταια του Σκορσεζε και μετα να κανω τουμπα και να ξαναδω τους Κακοφημους δρομους, μια απο τις 3 αγαπημενες μου ταινιες του που επισης εχω να δω αιωνες…
To Mean Streets το είδα μες στο καλοκαίρι και για μένα μετά το Taxi Driver που είναι μέσα στις πιο αγαπημένες μου έβερ, έρχεται 2ο από φιλμογραφία Σκορσέζε.
ΜΟΝΟ Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ δεν μου άρεσε. Καλά το τεχνικό μέρος, αλλά τι διάολο ήθελαν όλα αυτά; Κάποιες σέκανς θα μπορούσαν να λείπουν. Θα τη προτιμούσα κουτσουρεμένη κατά 40%. Ναι-καλά διαβάζετε…
[U]“Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΕΡΗΜΟΣ” -Μ. Αντονιόνι[/U]
Ταινιάρα μόνο για…τις εικόνες-ποίηση. Στα λοιπά, απίστευτα κ ανυπόφορα βαρετή. Ίσως με άλλο σενάριο…
=================================
[U]“ΡΟΚΥ” -Σ. Σταλόνε[/U]
Νυυυυυστααααα (εκτός αν αλλάξω επάγγελμα: να γίνω μπόξερ)!
==================================
[U]“Ο ΓΙΓΑΣ” - Γ. Στηβενς[/U]
Καλά οι ηθοποιοί-μεγαθήρια, καλά η εξαιρετική φωτογραφία…στα λοιπά ΜΗΔΕΝ! [I]Άντε να κρατήσω τη προτελευταία σέκανς με τη πάλη στη καφετέρια μετά από ρατσιστικό επεισόδιο…[/I]
====================================
[COLOR=“DimGray”](φοβάμαι να συνεχίσω. Κάποιοι θα βγάλουν πολύχρωμα σπυράκια…)[/COLOR]
Το Οσα Παιρνει Ο Ανεμος το ειχα δει το Πασχα του 11 στην τιβι, σε στιγμη βαρεμαρας στο χωριο. Βασικα, ειχα δει ενα μερος του, μετα δεν εκατσα αλλο (λογω τιβι βασικα και διαφημισεων). Δεν ηξερα καν οτι θεωρειται κλασσικη κτλ ταινια τοτε, αλλα μου αρεσε οσο ειδα. Ε μετα που κοιταξα και διαρκεια, καταλαβα οτι δυσκολα θα το δω ποτε ολοκληρο…
Μια συμβουλή για όσους πιστεύουν ότι το Όσα Παίρνει ο Άνεμος είναι μεγάλο σε διάρκεια: μην προσπαθήσετε ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΥΣΤΗ ΛΟΓΟ να δείτε τον Αντρέι Ρουμπλιόφ.
Αν λες του Ταρκοφσκυ, απ’οσο βλεπω ειναι “μονο” 165 λεπτα. No big deal δηλαδη. Δεν το εχω δει, αλλα με Ταρκοφσκυ θελω να ασχοληθω καποια στιγμη και κοιταζα ταινιες του.
Και εχω δει το Once Upon A Time In America, εκει εφτασα στα ακρα, αλλα λατρευω θεματολογια :Ρ
Κωστή, το πόιντ μου ήταν ότι τέτοιες ταινίες, υπερκλασσικές δηλαδή, δε γίνεται να της κρίνεις βάσει διάρκειας. Κρατάνε όσο πρέπει να κρατάνε. Υπάρχει κανείς που να θεωρεί π.χ. το Λώρενς της Αραβίας υπερβολικά μεγάλο σε διάρκεια; Ή το Σπάρτακο; Τότε, στη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ όπως λένε, αν ξέρανε να κάνουνε ένα πράγμα καλά, αυτό ήταν να φτιάχνουν μεγάλες σε διάρκεια ταινίες των οποίων όμως οι ιστορίες δικαιολογούσαν απόλυτα τις διάρκειες αυτές. Κινηματογραφικά έπη δηλαδή, με την κυριολεκτική ή αν θες παραδοσιακή έννοια του όρου. Το Όσα Παίρνει ο Άνεμος είναι ένα απ’ αυτά.
Κι ας μην είναι μέσα στις τρεις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών όπως λέγεται συχνά.
θέλει περισσότερη σκέψη και “επεξεργασία” το τί ακριβώς γίνεται στην ταινία.